Ik kreeg ineens weer de beelden op mijn netvlies van de Nieuw Zeelandse oma die haar lang gewenste droom in vervulling zag gaan, een vlucht in zo’n vliegtuig van het eerste uur. Ik zocht even in mijn verslag dat ik maakte tijdens die reis en vond het.

foto: Oma komt net uit het vliegtuig.

Granny after landing... so delighted and happy

12-12-2007--Halverwege de trip van vandaag zijn we gestopt bij het Tiger Moth Restaurant waar een hele hangar en een grote werkplaats bij is. Van over de hele wereld worden oude vliegtuigen hier naar toe gebracht om gerestaureerd en gerepareerd te worden. Henk, Fred en Wim konden het niet laten en gingen de hangar in. Daar stonden de oudjes, prachtig opgeknapt, ééntje zelfs met fietsbanden.
Er zou net een piloot opstijgen in zo’n pronkstuk met een oudere dame als passagier voorin.
De hele familie zwaaide en filmde haar de lucht in. De piloot haalde nog wat stunts met haar uit waaronder een looping. Ze was helemaal enthousiast.. ze straalde. Ze vond het erg leuk dat we er als publiek ook bij waren en vroeg al gauw:”Where are you from? Ooh, my sister in law is Dutch too, you know” en “Oooh, I love that man….André Rieu. He is coming to Nw Zeeland!!!”

09-08-2013 om 22:18 geschreven door hetty  

Onverwacht kwam er een verzoek uit België om mijn roeiende meisje te verkopen. Ik heb het al een tijdje terug geschilderd. Ik voelde me vrolijk en vanzelf kwam dit schilderij tot stand. Ik zag mezelf als dit meisje dat haar eigen weg ging en niet alleen dingen deed die anderen van me verwachtten. Daarom gaf ik het de titel My Way. Ik heb al vaker lovende opmerkingen gehad over dit schilderij.
De dame uit België en ik werden het eens en dit weekend ga ik zorgen dat het die kant op gaat. Maar nu…? Het is net of je afstand gaat doen van een stukje van jezelf. Het is heel anders dan wanneer je een hond voor iemand schildert.. of een boerderij of een landschap. Dan leef je je in in die speciale hond of dat speciale plekje.
Maar… beloofd is beloofd. Ik heb opnieuw een paar foto’s gemaakt van My Way en wie weet schilder ik een volgende keer een meisje… of oudere dame… in een andere situatie.
In Nieuw Zeeland op het Zuidereiland zagen we op onze rondreis bij een vliegveldje een oudere dame in een leren vliegeniersuitrusting die als passagier mee mocht in zo’n oud tweepersoons vliegtuig. Dat had ze haar hele leven al gewild en nu was het zover. We hebben haar zien opstijgen en een half uurtje later weer zien landen. Die stralende uitdrukking op haar gezicht is me altijd bijgebleven.
Wordt het mijn volgende onderwerp?

Wie geïnteresseerd is in meer van mijn werk kan gaan kijken op www.hettysite.nl onder het kopje schilderijen. Welkom!

08-08-2013 om 20:21 geschreven door hetty  

Voorlopig staat deze mooie pot op de plek.

Ken je dat? Heb je al jarenlang gedacht aan een mooie vaas die naast de tv zou moeten staan. Het liefst één van raku keramiek. Onze vriend en de drijvende kracht achter onze expo-groep is pottenbakker of misschien heet dat nu wel keramist. Hij heeft z’n zaakjes goed voor elkaar en heeft een mooie ruimte voor zijn uit de hand gelopen hobby mèt plek om de vazen en schalen af te bakken. Deze keramiek vindt haar oorsprong rond de 14e eeuw in relatie tot de theeceremonie van de eeuwenoude Zen-cultuur.
De waarden en normen van de Zen-cultuur gaan er van uit dat het leven een kunst is, waarin tijd en natuur een eenheid vormen, welke de kern is van het leven.
Uit de natuur zijn aarde, water, lucht en vuur vertrouwde elementen voor een keramist. In een gasoven wordt het geglazuurde werkstuk geplaatst waarna de temperatuur langzaam opgevoerd wordt tot 1000 graden C. Daarna wordt het werkstuk met een tang uit de oven gehaald en krijgt het door de afkoeling het zo karakteristieke craqueléeffect. Daarna volgt de afkoeling verder in b.v. zaagsel. Door de rookontwikkeling worden de niet geglazuurde delen en de craquelé ’s donker gekleurd.
En vanmorgen waren we bij ze en liet Co ons zijn voorraad zien. Ik viel meteen voor een stel gele vazen, maar ook de groenachtige waren mooi. We kregen een hele doos mee om thuis uit te proberen.
Maar nu… naast de tv… staan de vazen totaal niet. Daar hoort een losser iets, een mooie hortensia of een andere plant in mooie pot die mooi kan hangen. En ons huis heeft niet veel andere plekken voor de door mij zo gewenste keramiek.
Maar misschien heeft raku keramist Co Manrho nog een wijdere pot die hiervoor als basis kan dienen.

07-08-2013 om 16:50 geschreven door hetty  

Ik weet nog dat het de familie Oortgiesen was, de echtpaar van het aardige bootje genaamd Ploetertje, dat zijn thuishaven in Hengelo had. Eenmaal per jaar in de zomer organiseerde het Rode Kruis in Hengelo een boottocht voor kinderen met een handicap en ook Rick werd hiervoor uitgenodigd. Dat vond hij, en vonden ook wij, best spannend. Hij werd door mensen van het Rode Kruis opgewacht en hij mocht een dagje meevaren op Ploetertje. Ze zijn die dag het hele Twentekanaal afgevaren naar Zutphen en weer terug. Een jaar later mocht hij weer mee, maar dit keer had ook Mark geluk. Voor de gezelligheid werd hij ook door mevr. Oortgiesen meegevraagd. Dat hoefde je Mark maar één keer te zeggen. +/- 1978.
Dat ik de naam Oortgiesen zo goed kan onthouden is doordat we op 'De Haar' buren hadden die Oortgiesen heetten en later in Linde onze buurvrouw Breukink- Oortgiesen daar vandaan kwam. En zo helpen ons dit soort ezelsbruggetjes ons geheugen op peil te houden.

05-08-2013 om 12:39 geschreven door hetty  

De brug midden in Erica.

Sinds juni 2010 is het eerste deel van de vaarverbinding Erica - Ter Apel bevaarbaar: het traject van Ter Apel tot en met het Veenparkmuseum. Na een paar jaar hard zwoegen zijn alle bruggen weer beweegbaar gemaakt, de vaste dammen verwijderd en zijn de aanwezige sluizen gerenoveerd. Daarnaast is er een flinke hoeveelheid bagger verwijderd en zijn de oevers natuurvriendelijk aangelegd.
Nu is de Veenvaart helemaal open, een prachtig stuk kanaal ingericht met allerlei leuke plekken er omheen. Soms waan je je in de oertijd met al die grote keien en een kudde koeien grazend op de wal. Er is zelfs een broedwand voor ijsvogels en de eersten zijn al gespot. Nu kan de pleziervaart doorvaren naar ter Apel en verder. Het blijkt een succes om op deze manier Zuidoost Drenthe te ontsluiten. In Erica gaat nu de brug automatisch open en dicht. Daniel Lohues die zelf geboren en getogen in Erica is, stond er pas te wachten toen zo’n halfblote kapitein met z’n plezierjacht door de geopende brug voer, stug voor zich uitkijkend. ‘Hier zegge wij altied Moi’, zei een van zijn medewachters. Onverstoorbaar en zelfs zonder één vingertje als groet ging hij door. Daniel herinnerde in zijn zaterdagse column aan vroeger tijden toen de brug nog door een brugwachter geopend moest worden. Er werd dan getoeterd om de brugwachter te waarschuwen. Soms bleek dat niet genoeg. Op een gegeven moment lag er een nogal groot en opzichtig plezierjacht al een uur te toeteren, maar er kwam niemand opdagen. Toen ging er maar eens iemand kijken. Ach, de beste vrouw was net in haar middagslaapje. Ze haastte zich in haar sloffen en met de kop verkeerd richting brug en foeterde: ’Zon dikke boot, maar een fatsoenlijke toeter kopen, ho maar!’

Meer weten over de Veenvaart? Klik op http://www.veenvaart.nl

03-08-2013 om 17:31 geschreven door hetty  

Ergens in een oude doos vond ik dit fotootje. Toen ik hem eens goed bekeek zag ik dat het een foto was uit de tijd dat tante Hanna, vader Hein’s eerste vrouw, nog leefde, +/- 1944/ '45. En ook uit de tijd dat er een complete boomgaard was vóór De Boomgaard. Het hooien was een gezamenlijke bezigheid. Hein, ome Jan èn een knecht steken het hooi op. Hentje, het meisje voor dag en nacht, harkt het bij elkaar en Hanna pakt het weer weg op de platte wagen. Je kunt je niet voorstellen dat dit minder dan 70 jaar terug is. En let eens op de sigaretjes, Hein en de knecht werken zelfs met de sigaret in de mond. En kijk eens naar de armspieren van de jonge boerenknecht. Ze hadden in die tijd geen fitness nodig om er gespierd en sportief uit te zien.
Ome Jan, een ongetrouwd oompje van pa, was met Hein meegegaan naar de Boomgaard toen hij met Hanna Kornegoor trouwde in 1938. ‘Ie-j hebt mien een mooi cadeautjen met ebrach’, zou Hanna later tegen Hein gezegd hebben. Oompje was heel vervelend en nukkig tegen haar, vertelde haar zus, tante Dine, een paar jaar geleden nog tegen Diny en mij. Hanna kon geen goed bij hem doen.
De boezeroen van ome Jan is behoorlijk uitgestukt, maar daar waren de vrouwen in die tijd aardig goed in. Ik heb het al jaren niet meer gezien. De laatste keer was het bij een rondleiding bij Romeinse opgravingen in de buurt van Klagenfurt in Oostenrijk. De nog jonge gids had een korte broek aan die drie keurig uitgestukte lapjes had op plaatsen die geen slijtage konden hebben. Ik heb het sterke vermoeden dat hij dacht als arme student zo meer fooi te krijgen.

03-08-2013 om 00:13 geschreven door hetty  

Gek is dat... Het is lang geleden dat ik voor het huis van oom Jaap en tante Riek stond en dan ga je weer twijfelen. Toch denk ik dat dit em is...

Een dagje treinen gaat je niet in de koude kleren zitten. Allereerst trof ik het dat de afstand van Zwolle naar Olst per bus moest worden afgelegd vanwege werk aan het spoor. Dat heb ik weer. Daarna ging het vanwege wisselstoringen in slakkengang verder naar Deventer. Om de haverklap meldde een vrolijke en enthousiaste vrouwenstem de stand van zaken. Maar … opnieuw een half uur vertraging. De afstand Emmen- Vorden leek ineens een heel stuk langer.
Ik trof een vriendin die al helemaal ingeburgerd tussen haar spulletjes zat, een oergezellig huis. Ik noem zoiets in gedachten wel een tante Mien huisje, alleen de paardenkop naast de deur ontbrak. Ook tante Riek had zo’n huis alleen was het daar wat rustiger ingericht en ik moet zeggen dat je bij veel van de nazaten Bijenhof een dergelijke sfeer kunt vinden. Bij Roelie had ik dat nooit, tot nu… Het zal allemaal zijn reden hebben.
Natuurlijk haalden we veel gezamenlijke herinneringen op uit de tijd dat we jong en onbezonnen aan onze eerste baan begonnen. Onze eerste proefles met boer Henniphof en hoofdonderwijzer Aartsen achter in de klas en de eerste sinterklaasavond die we als collega’s onder elkaar vierden en wij van de bus werden gehaald per handkar. Over mijn verdere wederwaardigheden hoefde ik haar niet veel te vertellen want ze neemt regelmatig een duik in deze website. Maar… je schrijft natuurlijk niet alles op. Er blijft zoveel meer te vertellen dat je raakt. Zo vliegt de tijd.
Samen lopen we de buurt rond en ik kan het niet laten om even stil te staan bij het huis van de Harwigs in de Insulindelaan. Zelfs de opa met de baard komt in mijn herinnering. We besluiten om een ijsje te gaan eten tegenover de kerk. Roelie weet al wat ze de lekkerste vindt. Via de Stationsstraat lopen we terug en bewonderen het naambord van het huis waar oom Sjoerd en tante Hermien zolang woonden. Nog steeds staat er met duidelijke letters: J. Aartsen en Zn, het bord nog vanuit de tijd dat opa Aartsen zijn kleermakerij had en oom Sjoerd hem met veel succes opvolgde. Neef Hans heeft het later voortgezet maar zal nu ook met pensioen zijn.
De terugweg per trein gaat heel wat vlotter, ik denk omdat mijn ogen regelmatig even dichtvallen. Ik kreeg een boekje mee van Roelie: Goed dat je er was. En zo voelde dat… van weerskanten.

01-08-2013 om 22:12 geschreven door hetty  

01-08-2013 om 13:01 geschreven door hetty  

Elke plaats heeft zo zijn eigen vertier in de zomermaanden en in Emmen is het al niet anders. Hier hebben we elke dinsdag in de vakantietijd de Vlindermarkt. Nadat Emmen bekend vanwege de prachtige vlindertuin in het Emmer Dierenpark is het hier een en al vlinder wat de klok slaat. Verleden jaar ben ik er niet een keer geweest en ook nu nog niet. Dus… voor we straks naar Schotland gaan moest het er van komen. Wim en ik dus op het fietsje naar het dorp, want zo heet Emmen nog steeds in de volksmond. Het blijft een dorp….. met stadsallures, dat wel.
We parkeren onze fietsen in de fietsenkelder, een echte uitvinding, gratis en voor niks wordt er op je fiets gepast. Je kunt er zelfs speciale fietsen lenen, ook gratis. Als dat geen service is. Bij ons rondje door de Weiert komen we langs Schomaker, de vaste kledingzaak waar Wim wanneer hij eenmaal overgehaald is, zijn kleding koopt. Ik zie een leuke korte broek, maar dat is te kort door de bocht…geen zin. ‘Op de terugweg… als hij er nog is… dan zie ik nog wel…’, is de reactie. We doen ons rondje verder, de markt is leuk en we gaan terug om bij Mickey, ons vaste adresje vanwege Rick z’n buurvrouw Wies die er de scepter zwaait. Dan komen we weer langs Schomaker en warempel de streepjesbroek hangt er nog, 30 % korting. Wim wil hem wel even passen. Joop, een medezanger van Valerius is de verkoper en ziet meteen dat het broekje wat aan de nauwe kant is. Hij zou geen goede verkoper zijn als hij niet een beter passend exemplaar vindt met ook nog een leuk hemd erbij. Het hemd heeft hetzelfde euvel: ’De maat is wel goed, maar er zit te weinig stof aan’, vindt Wim. Gelukkig heeft Schomaker in Heerenveen nog de goede maat en stuurt hem mee. Even later zitten we hier aan de koffie met Joop. Het werd wat duurder dan we dachten want de korte broek was net binnen en nog niet afgeprijsd. Nu is het wel te hopen dat we die straks in Schotland maar nodig hebben.

31-07-2013 om 22:35 geschreven door hetty  

Diny en ik voor 'de Haar' in het door vader Hendrik Jan getimmerde tuinsetje. En je ziet het, Diny had toen al meer huishoudelijke aanleg dan ik.

Het feit dat ik zulke aardige reacties krijg op de wederwaardigheden bij ons thuis vroeger wanneer het onweerde, zegt wel iets van je leeftijd, vermoed ik.
Neef Jaap uit Zuid Afrika is, behalve Diny natuurlijk, iemand die zulk een toneeltje in het echt heeft meegemaakt bij onze opa en opoe Bijenhof op De Haar. Hij is een paar jaar ouder dan ik en heeft zo’n onweerssituatie met opoes paniek nog in zijn herinnering.
Anda heeft dezelfde situatie uit de verhalen van Dick die mijn buurjongen was. Blijkbaar ook heel herkenbaar. Ik denk dat opoe Lettink daar de touwtjes aardig in handen had.
Dirkje heeft de beelden nog wat scherper. In haar herinnering zag ze bij haar thuis de doos met spaarbankboekjes, trouwboekje en andere waardepapieren nog midden op tafel staan tijdens het door velen gevreesde natuurgeweld..
Ik was vanmiddag op mijn wekelijkse bezoekje bij buurvrouw Wielens op haar boerderij en we hadden het over het beestenweer van zaterdag op zondag en dat ik met de kleren onder de arm naar beneden was gegaan. Zij memoreerde zelfs dat ze vroeger behalve de jas en schoenen aan, ook de kist met waardepapieren bij hen midden op tafel stond en dat otie, zoals een Drentse oma hier genoemd werd, zelfs een doek over de spiegel had gehangen en over de glimmende top van de kachel. Dat zou ook de bliksem kunnen aantrekken.
Wim z’n ome Dieks uit Wezep was van een ander kaliber. Hij was met vader Gerards tweelingzus Marie getrouwd. Als tante Marie de familie uit bed riep bij onweer had Dieks daar geen zin in. Hij was metselaar en had zijn rust hard nodig, vond hij. Hij sprak de gevleugelde woorden: ’Merie, ik hebbe nog nooit eheurd dat er iene in bedde doodeslagen is’. En daar kon ze het mee doen.

30-07-2013 om 08:43 geschreven door hetty  

Ik was ver weg gisternacht, maar toch hoorde ik ergens in mijn onderbewuste iemand mijn naam roepen. ‘Hetty… ’t geet der nogal op. Lao’w der maor effen uutgaon’. Het duurde even voor ik doorhad dat het Wim was en dat de hele kamer verlicht werd door de bliksem en dat het lawaai dat erbij was bij het rommelende onweer hoorde. Toen het eindelijk tot me doordrong besefte ik dat we met ons huisje met rieten kap beter beneden het onweer af konden wachten. Ik greep in het voorbij gaan wat kleren want als de bliksem zou inslaan zouden we geen tijd hebben om boven wat kleding te halen. En zo zaten we beneden, om drie uur vannacht, Wim stoer bij het grote raam aan de achterkant. We hadden geen lamp nodig want de kamer was constant hel verlicht door het aanhoudende flitsen van de bliksem, maar de harde klappen waar we op zaten te wachten bleven uit. Ik dacht even terug aan opoe Bijenhof die ons bij de eerste bliksemschicht uit bed trommelde en om de keukentafel dirigeerde. “Nee neet bie’j et raam, ok neet bie’j de schossteen. ’t Stopcontact ok niet. As der soms zon vuurbal kump.' En dan volgden er verhalen van vuurballen die uit de schoorsteen kwamen en door een stopcontact weer verdwenen. Of was het nou andersom. 'Oohhh …daor he’j weer zon klap. Ohh niet naor buten gaon, Jehan. Kinder he’j wat an de vute.. en de jas an? A’j zo temee toch naor buten mot… Coba.. de lampe, de öllielampe… as et op den draod slöt is ’t lech vot.’ Coba bleef er altijd rustig onder.
Arme opoe die zo’n angst had voor onweer. Volgens mij heeft ze Diny aangestoken want die kroop het liefst bij haar onder de rokken. Later was die bij het eerst gerommel of lichtflits naast haar bed en commandeerde mij ook: ‘Hetty.. der uut… onweer’. Ik was nooit zo snel wakker, ik wachtte tot het er echt op knapte.
Zo overdacht ik dat vannacht. Maar dit keer was ik sneller beneden dan anders. Deze combinatie van doorlopend bliksem en windvlagen was vreemd. Toch was het ineens over.
Toen we die morgen naar de kerk reden en na die tijd koffie dronken hoorden we van omgewaaide bomen, brandweer en trampolines die tuinen ver terechtkwamen. Natuurgeweld is toch iets waar je stil van wordt.

29-07-2013 om 22:49 geschreven door hetty  

'Dit moeten jullie ook gezien hebben', vinden we.  We hebben het over het uitzichtspunt Loreleyblick bij Maria Ruh. We rijden bij St Goar de steile helling op en via Urbar gaan we naar de door Unesco geregistreerde plek die favoriet geworden is bij ons bezoek aan onze oude vakantieplek. En... Dick en Anda zijn het er helemaal mee eens. Dit is een bezoek meer dan waard. En dat wordt vastgelegd. Aan de overkant bij de vlaggen stonden we gisteren. Er staat daar zelfs het beeld van de schone Loreley, de vrouw die zoveel mannen de golven heeft ingejaagd, ... volgens het bekende Loreleylied van Heinrich Heine tenminste.

Ook Cochem is zo'n plaats waar we lang geleden een bezoek brachten. Dick en Anda zelfs in hun verkeringstijd. We genieten van alles maar zijn het er over eens dat we hier niet nog eens terug hoeven. Het is een drukte van belang en het stikt er van de Nederlanders.
'Ieder zijn meug', zei de boer en hij kuste het varken. Het is een uitdrukking die ik nog niet kende maar door Dick gebezigd werd. En zo is het.

Hotel Krone in Kestert am Rhein is een echt Duits hotel dat daarbij genoeg comfort biedt en uitstekende maaltijden verzorgt. We laten ons die laatste avond opnieuw verwennen met Jägerschnitzel , goldgelbes Schollenfilet en gebackenen Zwiebeln. De wijn smaakt net als vroeger en op ons privé terrasje maken we de dag vol. Dick en Wim zorgen voor de rekening en vandaag is het dan zover: Die Abreise. We hebben nog niet genoeg van de nostalgische toer en besluiten onderweg een paar stops in te lassen op plaatsen die we vroeger ook bezocht hebben. Maria Laach met kerk en klooster is de eerste. Mijn allereerste buitenlandse tripje met school ging ook hierlangs. Nee dit keer werd er niet geroeid, maar doken we de winkel in met mooie dingen, eindelijk niet de toeristische meuk. Met Ben en Niesje hadden we hier in de herfst ook al een stop, maar nu hebben tuin en de bloembakken wat meer kleur.

De laatste plek die we op onze gezamenlijke tour de nostalgie bezoeken is Altenahr. Met Wim heb ik er al eens gekampeerd, maar Dick en Anda bezochten het tijdens hun huwelijksreis in 1967. We lunchten hier, maar eigenlijk wilden we even kijken of het hun zo bekende Hotel Zur Post er nog was. En het was er nog. Steeds meer herinneringen kwamen boven. En natuurlijk moest dit even vastgelegd worden....
Dan is het tijd voor de laatste ruk, we maken nog een paar flinke stortbuien mee, hééle flinke, en dan zijn we in Apeldoorn. We hebben het weer bijzonder gehad samen. De tijd stond voor ons deze dagen even stil en veel herinneringen aan vakanties samen met de vijf zonen kwamen voorbij, mooie herinneringen.....

28-07-2013 om 00:00 geschreven door hetty  

27-07-2013 om 18:39 geschreven door hetty  

Zoals we hier in november waren met Ben en Niesje, zo was het dit keer een zomerse Loreley met blik op de Rijn. In alle jaargetijden heeft het wat.

Het kon niet missen. Ons eerste doel was de rots bij de Loreley, dit keer in de zomer.Vroeger kwam er met jonge kinderen niet van en dat was maar goed ook want dit was met jongens zoals die van ons die alles proberen eeen gewaagd uitstapje geweest.

Vandaag voerde onze rondreis ons door het Rijndal naar Rüdesheim en aan de overkanr weer terug naar Oberwesel. Wat zullen we nu het eerst pakken? Anda antwoordde meteen:'Nu wil ik eerst Badenhard zien. Dus dat werd Badenhard. Het huisje stond er wat verwilderd bij. De brandnetels stonden hoog en wij baanden ons een pad om het huisje heen. Het uitzicht was minder dan het onze in vroeger dagen. Toen hadden we een breed uitzicht over de velden tot en met aan Birkheim toe. Intussen zijn de bomen aardig gegroeid.We zijn verrast dat aan de horizon ineens een aantal windmolens staan.
Maar de herinneringen bij Dick en Anda die hier sinds 1976 niet meer geweest zijn weer helemaal opgefrist.

26-07-2013 om 14:55 geschreven door hetty  

We gaan op pad...

Onze korte tour de nostalgie is begonnen. Lang, heel lang geleden brachten we hier in het dal van de Rijn onze zomervakantie door met onze jongens. Het adresje was van een bevriende Duitse inspecteur van de TÜV, Laborenz, een verbouwde jachthut. Na onze eerste enthousiaste verhalen over bossen en natuur en de uiterst gezellige hut mèt uitzicht op Birkheim, gingen ook Dick en Anda met Ernst en Stefan die weg. Zij gingen vier jaar achter elkaar en hebben na die tijd deze plek nooit meer bezocht. Na die vier jaar vierden we samen een flink aantal jaren de zomervakantie op meerdere plekken in Europa. Wij zelf zijn hier in alle jaargetijden teruggeweest om korte vakanties te genieten want in alle tijden van het jaar is het Rijndal en de Hunsrück de moeite waard.
Gisteren vertrokken we vanuit Apeldoorn in hun auto met perfecte airco, stopten nog een keer bij de Moseltalbrücke om te ontdekken waarom dit toch de vaste stop van Ben en Diny zou zijn geweest: natuurlijk het uitzicht op de Moezel met zijn wijnvelden.
Intussen zijn we hier in Kestert al geïnstalleerd, hebben de weg Emmelshausen- St Goar al gehad, hebben de typisch Duitse Schweinebraten mit Zwiebeln al geproefd. Straks gaan we verder de berg op en gaat de ontdekkingsreis verder.
We groeten jullie vanaf het prachtige Rijndal!

26-07-2013 om 14:47 geschreven door hetty  

En wat zien we daar naast de deur aan de achterkant van het Voerman Museum? Een beeld ter herinnering aan huisarts Dr Sypkens Smit die een belangrijke plaats had in de Hattemer gemeenschap. Toen ik indertijd in 1962 naar Hattem kwam ging ik met huisgenoot Sietse Sobering elke week naar een oefenavond van het Rode Kruis. En daar kregen we van deze innemende huisarts les in de beginselen van de EHBO . We oefenden dan op elkaar. Soms hadden we een echte oefening zoals die keer dat er een gesimuleerde ontploffing was geweest in een voormalige fabriek aan het kanaal. We moesten met een bootje naar de overkant. De gewonden lagen her en der in het grote verlaten gebouw. De verwondingen waren divers en stonden op een briefje dat op het slachtoffer was gespeld. Sietse en ik moesten er een eerste hulp verlenen aan een knul die, tot mijn schrik, volgens het briefje een ernstige verwonding aan zijn balzak had. We besloten hem maar een soort luier om te doen. Tja... je kunt wat meemaken...

Toen kwamen we bij de gracht die om het stadje loopt. We gingen er even op een bankje zitten voor we naar Ben en Niesje gingen. Wim heeft net een nieuwe mobiele telefoon waar hij druk mee is om wegwijs te worden, maar toch zag hij ineens de regenpijp aan het huis van Theo Visser. "Dat is nog dezelfde reagenpiepe as 60 jaor elene', zegt hij. Neef Gerrit vertelde het pas nog toen hij met Wilhelm bij ons op bezoek was.'Die Wim... ik had toch een grote bewondering veur um. Hee had de bal in die dakgeute eschupt en wie zeien: Dan haal ie um zelf maor weer op en toe klom e zo tegen die reagenpiepe biej Theo op en hing an de dakgeut, verplaatsen de hande zo töt hee de bal der uut kon pakken en ging zo dezelfde weg weer terugge'.
'Nee', zei Wim vandaag,'ik zal et noe niet meer probeer'n'.

Na Hattem bracht Ben ons naar Zwolle en zette ons keurig af bij Museum De Fundatie dat pas heropend is nadat er een verbouwing plaats heeft gevonden. Ik was speciaal geïnteresseerd in het nieuwe werk van Jeroen Krabbé die behalve acteur ook een zeer verdienstelijk schilder is.
Het werd een verrassing. Hij gebruikte allemaal kindertekeningen van zichzelf die hij verwerkt had in een groter werk waarbij je meer van hem zag. Dit is de Uilenboom, die hij in 1955 tekende als 11 jarige. Hij vulde het aan met wat figuren waarvan ik denk dat hijzelf het jongetje is en de andere figuren zijn ouders.

'How we mend our broken hearts' is de titel van dit werk van André Kruysen, gemaakt van hout en gips.
Het boeide me in elk geval. Zou een gebroken hart, dat hersteld is, zó voelen? Hij moet het zelf wel meegemaakt hebben.

Van een afstand kun je de nieuwe platte bol op Museum De Fundatie goed zien, glinsterend in het zonlicht.

20-07-2013 om 12:26 geschreven door hetty  

De bovenwoning aan de Gasthuissteeg mèt balkon.

Natuurlijk komen we tijdens zo'n tour de nostalgie er niet onderuit om door de Gasthuissteeg te lopen naar het geboortehuis van drie van de vier jongens, het beruchte balkon te bekijken waaraan Wim en Piet om de beurt Ben lieten bengelen om te zien wie het 't langste vol kon houden. We lopen langs de boerderij van van 't Land, de buurman die er voor zorgde dat het behang bij hen van de muur af kwam door de hooibroei. Wim wees de plek aan waar de haan zat. Als je daar binnenkwam pakte je meteen een bezem en hield die richting haan want anders werd je door die haan besprongen Huuuhh..! En zo liepen we al mijmerend weer verder richting Voerman Museum want daarvoor kwamen we.

En hier woon'n van 't Land en daor zat die hane...
De vrach met heui kon maor net deur de steege. En dat heui ging daor baoven deur die loek'n.
In het stadje Hattem woonden vroeger alle boeren ìn het stadje. Buiten de stad op de Hoenwaard, de uiterwaarden van de IJssel, liepen de koeien zomers.

Er was veel te zien in het Voerman Museum en het Anton Pieck Museum er achter. Vooral de schilderijen met het gezicht op Hattem vanaf de Hoenwaard kan ik waarderen. Ook aan Daendels is een hele kamer gewijd. Tussen de beide musea is een soort binnentuin waar je gezellig kunt zitten met het zicht op de molen.

19-07-2013 om 13:06 geschreven door hetty  

Het was de beurt aan Frank om een nachtje bij ons te logeren. ‘Ik wil wel graag leren vilten’, had hij al van te voren gezegd. Nou dat kan gebeuren want sinds verleden jaar ben ik weer in de greep van de pure wol. Samen met Rob hebben we bij Wobina in Benneveld een vacht gevilt, een grote vacht van een Schoonebeker. Rob wilde een bruine en ik een witte. Die ligt intussen al een jaar achter ons bed en gaan we dus steeds met warme voeten ons bedje in. Het was wel een kolossaal werk om dat met heet zeepwater en heel veel uren wrijven de vacht om te zetten in een wollen kleed. Zelfs thuis heb ik er nog een paar uur aan besteed om hem te bewerken. Uiteindelijk kreeg het zijn eindbehandeling door hem in bad te laten schrikken in ijskoud water. Dan krimpt hij uiteindelijk tot het eindresultaat. ‘Wat zeg je?’, zei Rob laatst, ‘in je bad?’ Het leek hem wel erg viezig om die ruwe vuile vacht in je badkamer af te werken. Maar hij vergat dat die vacht door al het warme zeepwater al aardig schoon was.
Sindsdien heb ik het gehouden bij wat artistiek bedoelde ronde kleedjes, best leuk. Maar ik ben er wel achter dat vilten een vak apart is.
Gisteren ben ik met Frank aan het vilten geslagen. Hij wilde ook zo’n wollen schapenkleedje, mèt een kleurtje dit keer. Hij vond het prachtig. De avond brachten we, zoals nu bijna iedere avond, door bij Wim z’n vuurtje. De kleedjes lagen intussen al te drogen.
En vandaag tegen de middag brachten we hem weer naar huis, mèt Storm. Dan kon die nog even met Jessie ravotten. Daar hebben we nu de rest van de dag geen kind meer aan.

Terwijl Jessie in het begin wat kleiner was dan Storm is ze nu flink gegroeid.

Uitgeraasd... voor even dan en struinen ze samen verder, beiden 5 maanden oud nu. Op de voorgrond zie je een ingenieus, door Alle bedacht, systeem voor een alternatief kampvuurtje in een trommel van een oude wasmachine. Het zwembad is intussen op temperatuur en wacht tot de jongens erin komen plonzen...

17-07-2013 om 22:33 geschreven door hetty  

16-07-2013 om 19:51 geschreven door hetty  

16-07-2013 om 00:00 geschreven door hetty