Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
14-07-2013
Bosbaas Wildeman
Johannes Wildeman in zijn jonge jaren met een van zijn honden. Het waren
niet alleen herdershonden zo te zien. Dit lijkt meer op een groot soort poedel
waarvan wij er ooit ook een hebben gehad, via neef Gerrit. Jammer genoeg zonder
de adviezen van Wildeman, want hij was bij ons niet te handhaven. Altijd ging
hij er vandoor en werd gezien tot in de verre omtrek van Aalten.
In de
bladen van Heemkunde Hattem, waarvan ik er een hele tas vol kreeg van neef
Wilhelm, kom ik nog steeds aardige artikelen tegen. Soms in het Hattems. Ook een
stukje over Johannes Wildeman, geb. 1912. In de volksmond werd hij de bosbaas
genoemd. Die moeten we vast wel tegen zijn gekomen op onze wandelingetjes over
het Mierenpaadje en langs de Mariaboom. Ik meen me ook zijn huis te herinneren,
een boerderijtje dichtbij Molecaten. T. Eghuizen vertelt hierover in
2001 : Disse bosbaas, Johannes Wildeman, woont à sins joor en dag en noe
nog in zien îêntien in t Attemer bos, säämp met zien onmisbäre wääkse
ärde(r)shond. Bij t uus löp een skoap en t ok met zien kippm, die veur
de kä®värse eier zörg. In uus ank an de muure in de veu(r)kämer eign
opezette vogels, een vössien en een vedîênstelijk eingemääkte tekening. En
vertelln dät e kan; t iene verääl noa t ander.
Als veertienjarige
jongen was hij al tuinjongen op de buitenplaats Velthuys aan de Veldweg. Hij
werd daarop al snel naar de bosbouwschool in Apeldoorn gestuurd door zijn baas
die de complete opleiding voor hem betaalde. Maar tijdens de crisisjaren was die
voormalige baas, directeur van een hotelketen, opgevolgd en kwam Johannes zonder
werk en via de werkverschaffing ging hij aan de slag met de aanleg van een nieuw
kerkhof, dat nu allang een oud kerkhof is. Hij hielp met het knotten van de
wilgen aan de Nieuweweg en maaide het gras in het Gemeenteplantsoen bij het
station dat allang geen station meer is. Het duurde tot dat de gemeentearchitect
dhr Plat hem vroeg mee te gaan en hem de gemeentebossen liet zien. Het was één
grote troep volgens bosbaas Johannes en hij kreeg de opdracht om op zijn nieuwe
werkterrein van zon 6 à 700 ha te voorkomen dat konijnen aan het jonge groen
vraten, verder de zorg op zich nemen voor het onderhoud en toezicht op
houtdiefstal, stroperij en vandalisme. Hij kreeg een jachtgeweer en behaalde de
jachtacte. Steevast werd hij begeleid door twee of drie door hemzelf afgerichte
herdershonden. Morgen verder...
De Dijkpoort zoals de Hattemer schilder J.W. Liefers hem in het voorjaar
van 1959 zag.
Het kan natuurlijk verbeelding zijn, maar het lijkt me toch
dat het Achterhoeks heel wat makkelijker te lezen is dan het Hattems.( Wim z'n geboorteplaats) De klank
die lijkt op een eu wordt geschreven als öö. En natuurlijk ontbreekt vaak de h
waar wij denken dat hij hoort te staan en waar hij niet staat wordt die soms wèl
gebruikt. In een van de boekjes van neef Wilhelm van Heemkunde Hattem kom ik de
volgende oude Attemer zegswijzen tegen. De tweede en de vierde komen we wel
bekend voor.
IJ löp tussn deur en drumpel- Hij is
ongedurig t Dug van gien kante- Er klopt niks van Zie is de
duuvel ontkrööpm op elln lichte dag- Ze is een slimme vrouw Aj
altied de mond old, kuj met de duuvel wel uuzn- Je moet voor jezelf
opkomen
Onze oppas op huize Schaapstreek is op een laag pitje gezet want
opper-oppassers Anne en Tiny nemen nu de honneurs waar. De beide katten hebben
zich naar verluid meteen gemeld en zijn niet van de bank te krijgen.
Intussen hebben we gisteren buurvrouw Wielens in haar zondagse outfit de
dubbele sluizen in de Veenvaart Erica- Ter Apel laten zien en halte Tramweg met
een bezoek vereerd. Toen we langs Museum Brands kwamen zei ze :O die Jans
Brands is vrogger bie-j ons nog ewes met de verbouwing. Hee vroeg of e effen op
zolder much kieken of der nog wat biezunders veur um bij was. Toen we dus op de
terugweg weer langs Museum Brands kwamen gingen we er aan en buurvrouw keek haar
ogen uit met al die oude spullen van vroeger die ze nog herkende. We kregen
zelfs een paar gidsen mee, vrijwilligers, om van alles uit te leggen. Ze was erg
tevreden over de gezellige middag en daar doe je het toch voor De verzameling
van Jans Brands was uit zn huis gegroeid en er waren zoveel sponsors dat er een
mooi museum aan gewijd is naast zijn huis aan de Heerenstreek in Nieuw
Dordrecht. Er is een complete bibliotheek met oude boeken bij die je mag
inkijken, wel met speciale handschoenen aan. Vanmiddag haalden we Anne en
Tiny op om een gezellige middag te hebben. Ze hadden Emmen al vaker met een
bezoekje vereerd en nu kwamen we langs t Fabriek waar een expositie van 9 hout
kunstenaars was te bewonderen. Anne schildert zelf ook mooi en vond het zeker de
moeite waard. Leuk om ze op deze manier eens bij ons te hebben. Beiden waren
helemaal weg van Queeny en Storm die zich dan ook voorbeeldig gedroegen. Tijdens
het rondje op het erf kwamen we bij de Finse Kota en we besloten om Wim zn
favoriete soepje daar te gaan nuttigen. Later dan verwacht brachten we ze weer
terug naar hun logeeradres. Voor herhaling vatbaar!
Nee, Tim gunde zich geen tijd om ze na te zwaaien. Ja eventjes voor het raam
van ons schilderskeetje, ook wel door Wim: Wilhelminakeetje genoemd. Het schijnt
dat koningin Wilhelmina zich in zon keetje terugtrok in de bossen van het Loo
om midden in de natuur te schilderen. Maar dat zagen Anja en zijn broers
Frank en Daan natuurlijk niet meer. Nee Tim wilde meteen gaan schilderen. Dat
had hij zich vast voorgenomen. Hij kwam er al snel achter dat een hond niet zo
gemakkelijk was om te doen en helemaal als het moet lijken. Toen werd een
plaatje uit het blad van het Drents Landschap gekozen, twee bij elkaar staande
schapen. Daar had ik natuurlijk ook niets op tegen. Na het eten ging hij met
Wim mee naar buurman Jans om zijn nieuwe weerstation in te stellen. Er is steeds
weer een onderdeel dat het niet helemaal doet. Ik denk dat Jans maar even op
Rick moet wachten. Die komt zaterdag weer deze kant op. Met de hand vol chocola
kwam Tim stralend weer terug, want buurvrouw Wielens had natuurlijk ook wat mee
te geven. En na een paar potjes ganzenborden is het tijd om te slapen. Tim heeft
een leeuwtje als knuffel om mee te slapen, je kunt zien dat het zijn
lievelingsdier is. Vanmorgen om 7 uur stond hij al voor ons bed en met mijn
horloge in aanslag lag hij bij ons in bed te wachten tot de grote wijzer weer
bovenaan stond. De pap is op, de eerste rondjes rennen met de honden zitten
erop en nu is hij een soort solitaire aan het spelen bij Wim die de krant leest.
We kregen het van Curtis en Berdena in de goody bag mee naar huis vorig jaar.
Wim bleek er onderweg in de Cracker Barrel Old Country Store goed in te zijn.
Straks gaan we terug naar moeder Anja, eind van de logeerpartij en mèt een
leuk schilderijtje.
Het was warm, zomers warm, bij ons bezoekje aan het mooie museumdorp Orvelte. Ben en Niesje waren een dagje in Emmen en gingen mee. Ik vind het altijd leuk om te zien wat anderen met wol kunnen doen. Het verwerken van wol en andere materialen met een naald, het stitchen, is nieuw. Je kunt er zelfs een machine voor aanschaffen. Het wordt altijd mooi. Maar ik was vooral geïnteresseerd in het vilten. Ik zag een prachtige gevilte vacht in een gemêleerde grijzige tint. Het was zo stevig gevilt dat ik vroeg of ze daar een ander soort wolvlies achter had zitten. Ja hoor wolvlies bestaat blijkbaar ook uit meerdere diktes en zij had een dikkere soort gekozen. Mijn witte gevilte vacht ligt achter ons bed mooi te wezen. Ikzelf heb geen last van de wol die aan mijn voeten blijft plakken . Ik loop daar meestal op blote voeten. Maar we waren laatst bij chiropractor Nimo en Wim lag op de behandeltafel toen Nimo hem vroeg wat hij toch aan zijn voeten had. Het bleek allemaal Schoonebeker wol te zijn dat aan zijn sokken was blijven hangen. Hij vond dat blijkbaar erg grappig. Verder was het vooral leuk om te zien wat mensen voor creatiefs in huis hebben. Er waren alpacas met een jong, een groep die Keltische muziek speelde, toneel en je kon van allerlei eigen producten kopen van kaas, honing tot zelf gemaakte chutneys. Toen Rob later die middag langs kwam om de afrastering te controleren en te repareren, bleek hij ook even in Orvelte te zijn geweest. Hij had andere dingen verwacht, meer beginproducten, wol dus. Hij vond dat het meer eindproducten waren. Het leek mij heel logisch. Misschien had hij er moeten gaan staan met zijn prachtig gesorteerde zakken pas geschoren wol. Maakt niet uit. Ze kunnen altijd bij zijn web shop terecht voor alle soorten en kwaliteiten wol: www.purewol.nl.
Het hunebed in Borger, dichtbij het Hunebedcentrum.
Laatst bezocht een
24 jarige journaliste het Hunebedcentrum in Borger en schreef er een zuur stuk
over in de Volkskrant waarin de lezer werd afgeraden om naar Borger af te reizen
omdat het wel drie uur reizen was. Het artikel deed Hein Klompmaker, directeur
van het Hunebedcentrum, de broek van de kont zakken. Kom hem niet aan Drenthe,
aan de Drenten, de Drentse cultuur en de Drentse identiteit. Hij is trots op
zijn museum en het Drentse landschap en dat ben ik helemaal met hem eens. En het
zou ook goed zijn voor Nederland om trots te zijn op de hunebedden. Maar van je
afbijten is niet Drents, zo denkt hij. De Drent zegt: Ie kunnn wel es geliek
hebbn. Hoor ik hier ook niet iets van een Achterhoeker in? Toch de Drentse
geschiedenis is erg interessant. Hein Klompmakers lanceerde daarom een leuk plan
bij de Provincie: verander de naam N 34, de slagader die van Ommen naar
Groningen leidt, in Hunebed Highway, een beetje Route 66, maar dan Drents,
allitereert goed en bekt lekker. Maar ja de taalpuristen keurden het af. Het
woord Highway mocht niet in combinatie met Drents en Nederlands. Maar Hein
Optimist Klompmakers zegt: Dat bord komt er heus nog wel eens. Wij hebben
het Hunebedcentrum al vaak bezocht net als het Drents Museum in Assen. Beide
musea hebben ontwikkelingen doorgemaakt en beide zijn een reis van drie uur meer
dan de moeite waard. Ik kan iedereen aanraden: Knoop er meteen een overnachting
aan vast in één van de mooie hotels of B en Bs die Drenthe telt en voor
speciale gasten is er natuurlijk altijd Camping/ annex Logies met Ontbijt t
Schoolpad.
Vroeger hadden we Jaap Kwak die in ons eigenste Dagblad van het Noorden
een dagelijkse leuke column schreef. Sinds een aantal jaren hebben we elke dag
Jan Wierenga en in de zaterdageditie Daniel Lohues.. Volgens mij woont Jan
Wierenga net als Daniel hier ergens in de buurt want hij beschrijft vaak mensen
en situaties in deze streek. Maar vanmorgen had hij in zijn column de nieuwe
koninginnetjes te pakken. Zijn vrouw vond dat de beide koningen van de Lage
Landen geen gekke keus hebben gemaakt met hun koningin. Hijzelf zou liever voor
een andere gaan. Volgens hem is sexuologe Goedele Liekens eigenlijk de echte
vorstin, die haar onderdanen van de beide landen oproept om vlijtig de bijslaap
te praktiseren om zo positieve energie te tanken. Toen zijn vrouw een wat
vragende blik op hem wierp, vulde hij aan: Maar jij bent mijn eigen
koninginnetje!, waarop hij even bij zichzelf dacht: ouwe slijmbal! Ik mag
graag Wim nog even uitdagen en zei zo even met een zucht tussen neus en lippen:
Zo heb ie mien nog nooit enuumd mien koninginnetje .. En ja hoor, meteen
volgde: Dat zal ok niet gauw gebeuren dan kuj mien wel wegdragen. Nee Wim is
niet van de woorden. Hij gruwt ervan als hij woorden hoort als schatje, lieverd,
en helemaal verschrikkelijk .... honnepon! Hij heeft een eigen vocabulaire, dat
wel maar daar ga ik het niet over hebben Nee.. ik mag niet
klagen.....
Het bed naast mij is leeg als ik wakker word. Wel beslapen gelukkig, maar
Wim had een onrustige nacht. Ik bun mien ring kwiet, zei hij gisteravond al
voor het slapen gaan. Zo straks toen ik op de banke zat, hak em nog. Et jökken
mien der een betjen onder en toe hak em an de pink edaon en noe is e weg. Die
vin ik noóóoit weer. Hij had het laatst een rondje over het erf gelopen met
Queeny en Storm. Hij hoefde nu in het donker echt niet te proberen om hem terug
te vinden. Toen ik er uit was had Wim al twee keer het erf minutieus
doorzocht en zelfs de bankkussens omgekeerd. Maar niks helemaal niks. Ik zeg
nog: Wim.. het is maor een ding. Maar hij was helemaal ontdaan. Een jaar of
vijf geleden had ik het kleinood voor hem gekocht, een gouden ring met een
jeansblauwe steen. Hij vond hem mooi en droeg hem altijd als hij tenminste niet
aan het werk was. Toen hij meer dan 50 jaar geleden een soortgelijke ring, met
zwarte steen, van zijn toenmalig vriendinnetje had gekregen gaf hij na het
uitraken van de vriendschap de ring aan Piet met de opdracht om hem aan een
jongere broer te geven als hij zich zou gaan verloven. Toen dat gebeurde ging de
ring naar Henry en de bedoeling was dat hij bij diens verloving doorgegeven zou
worden aan Ben. Ik heb geen idee waar de ring gebleven is. Maar nu was hij tot
zijn grote schrik die ring van mij kwijt. Wies nog es precies an waor iej
gisteraovend met de hunde elopen hebt, commandeerde ik en samen volgden we dat
spoor opnieuw. Maar ook dat leverde niets op. Ik bedacht me ineens wat hij
altijd doet vóór hij de honden uitlaat . juist een bezoekje aan het toilet. Dat
is ook wat minder omslachtige plek om te zoeken. Als hij in de pot gevallen was
had hij het vast gemerkt maar ik nu keek links en zomaar ineens lag daar het
kleinood. Ik kan je vertellen. Wims dag is helemaal goed!
Natuurlijk komen bij
een begrafenis herinneringen boven. Tijdens de dienst werd het lied: Neem Heer
mijn beide handen gezongen. Het was het lievelingslied van onze vader Hendrik
Jan en waarschijnlijk ook van Heintje. Ik heb het als kind leren spelen op het
orgel en kan het nog steeds niet met droge ogen meezingen. Hendrik Jan van
Middelkoop werd in 1946 na het overlijden van Hendrik Jan geboren. Hij was het
die het mooie gedicht van Hanna Lam voorlas op het kerkhof:
De mensen
van voorbij wij noemen ze hier samen De mensen van voorbij wij noemen
ze bij namen zo vlinderen zij binnen in woorden en in zinnen
De
mensen van voorbij zij worden niet vergeten De mensen van voorbij zijn
in een ander weten bij God mogen zij wonen daar waar geen pijn kan
komen De mensen van voorbij zijn in het licht, zijn vrij.
En
zoals zo vaak bij een begrafenis was er ook een weerzien met familie. Vlakbij de
Begraafplaats aan de Lentsesteeg in Rheden was er in de Bistro naast voormalig
hotel de Roskam een gelegenheid om te condoleren en na te praten. Ik zag dat er
ook fotos van tante Heintje en haar familie werden getoond. Gerrit had in de
kerk nog gememoreerd dat ze hadden gedacht dat hun moeder nog wel veel ouder zou
worden, misschien wel de oudste van Gelderland Nederland of ...Europa. Toch was
er onverwacht een einde gekomen. Oom Bram, de jongste van de 10 Egginks en de
enige die nog leeft was in zijn eentje met ze auto uit Durgerdam komen tuffen en
was met tante Jantje de spil van de Egginksgroep aan de koffietafel. Tante
Jantje, erg fragiel nu, werd door Erna gehaald en gebracht. Zo zaten we met een
deel van de Egginksfamilie bij elkaar en wisselden ervaringen uit. Tea vertelde
over Reini die na een hartklepoperatie aan het herstellen is. Tante Heintje
heeft er heel wat overleefd. Ineke vertelde dat zus Eefje in Mexico gaat
verhuizen. Zo jammer dat ze geen gebruik maakt van de computer. Dinie Voortman
was door haar knie gegaan, maar was toch paraat. We hoorden groot nieuws van Ben
en Diny, maar daar hebben we het nog wel over. Ook mooi om te zien hoe de
trekken van Heintje en Koos terug te vinden zijn in hun kinderen.
Vandaag was het afscheid van onze tante Heintje, Johanna Hendrika Jansen-
Eggink, 103 jaar oud. Een voltooid leven. De afscheidsdienst was in de haar
vertrouwde kerk in Gorssel en ze werd begraven in Rheden bij haar eerste man
Jacobus van Middelkoop. Ik ken haar niet anders als opgeruimd, altijd
positief. We hebben van haar genoten, stond ook onder aan de
rouwbrief. Bijzonder was ook de kaart die de kinderen hadden gekozen. Er werd
al bedacht wat toch de betekenis kon zijn, vertelde haar jongste zoon Gerrit. De
drie bomen, weerspiegeld in het water,- de drie mannen die zo belangrijk in haar
leven waren enz. Zover ging Gerrit niet. Dit is een mooie ets van Escher en
tante Heintje hield van het uitzicht op de vijver waarin grote karpers zwommen
en de witte kon ze het best onderscheiden. Hij haalde zijn zus Nel aan als de
koningin van de mantelzorg. Alle kinderen bekommerden zich om hun moeder maar
Nel was degene die er heel vaak was. Soms zag tante Heintje meer dan een
ander. Zo zag ze een tijdlang haar tweede man Gerrit op het bankje bij de vijver
zitten, met hoed en al. Hij was ook al overleden toen. Ze wist wel dat hij het
niet kon zijn, maar toch zag ze hem. Net als de twee kindertjes in haar kamer.
Je zou zeggen dat ze iets van haar vader mee had gekregen, die zag ook meer dan
de gewone man. Gerrit vertelde ook dat toevallig een paar weken geleden ze
haar levensverhaal had verteld aan iemand die het in de krant van de Zorg wilde
plaatsen. Dat las hij nu voor, zoals zijn moeder het had verteld, heel mooi. Zo
vertelde ze dat ze vroeger een keer per jaar naar de familie op t Piepenbelt in
Eefde gingen met de kleedwagen. De meisjes met mooie witte schortjes die eenmaal
aangekomen snel verruild werden voor een gekleurd exemplaar. Hier kon ze al goed
opschieten met neef Jan. Hij zou haar derde partner worden en de laatste 10 jaar
van zijn leven brachten ze samen door. Maar ook haar leven met Koos was
bijzonder. Ik ken heel wat fotos met de hele rits kinderen op een rij. Ze
vertelde me eens dat ze gewoon bij haar kwamen om te vragen of ze een foto van
haar gezin mochten maken. Dat is weer een voordeel. Ook schoondochter Lida gaf
heel ontroerend weer wat moeder Heintje voor haar had betekend. Het was een
aaneenschakeling van liefdevolle herinneringen. Ik weet nog dat ikzelf, net in
de drie kleine kinderen, aan haar vroeg of ze het niet vreselijk druk had
gevonden met tien. Ach, zo zei ze, ik heb ze niet allemaol tegeliek gekrege.
En ze had haar oudste Josien, die net als vroeger tante Hanna, vroeg van school
gehaald werd om bij te springen in zon groot gezin. De geschiedenis herhaalde
zich Maar liefde was toch het belangrijkste gereedschap in haar gezin net als
dat vroeger bij haar ouders was. Gerrit besloot zelf zijn verhaal met zijn
blik op de vijver met de dikke karpers, maar de witte vis zag hij niet
meer.
De familie geniet hier van hun vakantieplek met uitzicht op tuin en
zee.
Als je toch oppast kun je misschien ook even die big bags met
tuinafval wegwerken, zo was het verzoek van Mark voor hij op vakantie ging.
Och dachten we, laten we dat maar meteen doen. We hadden net een opruimsessie
achter de rug op ons eigen erf en dachten dit er even achteraan te doen. We
passen immers op hun huis en have d.w.z. Queeny, huis, katten, vissen en tuin.
We hoeven het niet alleen te doen want buurman Lammert aan de overkant houdt ook
dag en nacht de wacht. Nova, de zwarte kat keek ons vernietigend aan toen we
arriveerden, maar sprintte toch direct mee naar binnen. Toen was het de beurt
aan de big bags. Ik wist wel dat Mark stevige benen had, maar dat hij zoveel
prikkende tuinafval in één zak kon stampen had ik niet verwacht. Dat duurde even
voor we de grote zakken op de kar hadden gehesen en hoewel Wim niet van stevige
woorden houdt kwam er toch het een en ander uit dat ik nog niet van hem kende.
Het moest en zou ook allemaal op één aanhanger. Maar het is gelukt. Het groen
uit de tuin heeft een nieuwe bestemming gevonden, de basis van een nieuwe
geluidswal naast ons eigen erf. En terwijl de familie in het verre zuiden van
zon, zee en brocante geniet, houden wij toezicht mèt Lammert. Volgende week is
het de beurt aan Anne en Tiny die er meteen een weekje vakantie van maken in ons
mooie Drenthe.
Derde klas van de Kweekschool. Ik sta in het midden met het lichte vest en
naast mij Grada die hier het praten niet kan laten. Aad is er niet bij, zeker
vergeten....
Het stukje dat ik op 6-12-2009 plaatste.
Grada
Bosch komt uit Bronckhorst, het kleinste stadje van Nederland. Nu is het een
trekpleister voor heel Europa en Omstreken. En ... woont Grada op een woonboot
in Amsterdam! Toen was het gewoon een heel klein stadje met een kerk èn een
bakker: bakker Bosch, Gradas vader. Haar moeder kan heel leuk dichten en
wanneer ze de enthousiaste verhalen van Grada hoort stroomt er vanzelf weer een
nieuw stuk Achterhoekse poëzie uit haar pen. Aad Dorst en Gert Jan Somsen zijn
meestal een dankbaar onderwerp. Ik heb deze indertijd (1962) uit de krant
geknipt!
t Jammer höltjen -historisch-
Toontjen had et
veurjaor weer te pakken. De schoonmaakwoede sloeg eur in de bol. Ze zei
dat zij- as eur mevrouw et goed von- Vandaag Joops kamer effen nemmen
zol.
Wat effen nemmen is, hef Joop ervaren Toen hij in huus kwam
van de school- wat strop- Toen dreef zien kamer- inclusief ook
Toontjen- Vanaf de vloer tot et plafond van t sop.
Hij ging die
aovend bij zien vriend studeren Mor biester lukken wol zien studie
niet. Want hij hef zenuwachtig uutgelaoten k Bun straks al mien
eigendommen kwiet.
Hij had dat al zo vake ondervonnen As Toontjen an
et schoonmaakwoeden was. De helft verdween rap in de vuulnisemmer De rest
op zolder in een olde kast.
Den andren dag is hij op school
gekommen Gehaost mor toch nog net precies op tied. Zien vriend mos um
effen de blokfluit lenen Natuurlijk was hij t jammerhöltjen
kwiet.
Ik bun benijd wat ik een volgend keertje An Toontjens
schoonmaakzin ten offer leg. 'k Zol zeggen- hef zien vriend um
angeraojen Breng al oew eigendommen van te veuren weg.
Het was een klas met uiteenlopende figuren op de Kweekschool voor
onderwijzers in Doetinchem, zoals het toen heette. Niet alleen wat betreft de
karakters maar ook hun geografische achtergrond. Ze kwamen vanuit de hele
Achterhoek en Liemers, van Gelselaar tot aan Velp. En Grada kwam uit Brockhorst,
de dochter van bakker Bosch. We hebben samen heel wat afgelachen want Grada was
een vrolijk type. Dat had ze niet van een vreemde. Haar moeder was net zo. Die
hield wel van een geintje. Toen Grada na haar Kweekschooltijd in Vorden aan
de mij zo bekende School met den Bijbel kwam te staan, werden na een tijdje de
collegas in Bronckhorst uitgenodigd op de koffie. Juffr. Van de Hel, mijn eigen
oude juffrouw van de eerste klas was er nog bij en waarschijnlijk ook de toen al
oude meester Berenpas. Moeder Bosch had het een en ander gehoord over de
stijlvolle collegas natuurlijk en kon het niet laten.... Toen het gezelschap
precies op het afgesproken tijdstip arriveerde, had moeder Willemien net alle
stoelen op de kop op de tafel staan, een schort voor en een doek om het hoofd
zodat het net leek of ze druk aan de schoonmaak was. Wat een consternatie. Toch
stonden in een ogenblik alle stoelen recht, zag Willemien er pico bello uit en
kwam de taart op tafel. Ze hebben nooit geweten of ze het misschien vergeten of
dat het als grap bedoeld was. Bovendien kon die erg aardige gedichtjes maken
over alledaagse zaken die ze zag of haar ter ore kwamen. Ze maakte ze ook naar
aanleiding van de verhalen die Grada vertelde als ze thuis kwam. Zo ook het
gedicht over de kwijtgeraakte blokfluit van klasgenoot Aad. Die was trouwens wel
vaker iets kwijt. Sommige kwamen in de krant terecht, zoals het Jammerhöltjen.
. Afgelopen weekend gingen we met Ben en Riet vanaf camping De Boomgaard naar
Bronckhorst om even rond te kijken en een kop koffie te drinken in Herberg De
Gouden Leeuw. Ik schoot met Riet ook even een winkeltje in, gewoon even kijken.
Ik zag ineens dit boekje liggen: In en Umme Bronckhorst, waarin een aantal
gedichtjes in het Achterhoeks van Willemien Bosch weergegeven worden. En dan
gaat het verleden weer leven. Het is een heel dun boekje, uitgegeven in 1970. Ik
kocht er een. Vind u het niet erg dat er in geschreven is, zei de dame achter
de kassa. Het geeft wat extras, gaf ik als antwoord, het is haar
handtekening. Ik vroeg haar nog of zij de schrijfster gekend had. Ze had geen
idee. Zo gaat het
Het is wel eens goed dat je mensen over de vloer krijgt die verder komen
dan je keuken en kamer. Een paar keer per jaar gaat de bezem er hier extra door.
Volgende week dinsdag komt de taxateur die de gemeente geregeld heeft vanwege de
perikelen omtrent Schoolpad 50, zoals hij dat zo mooi omschreef. De bedoeling is
om het op twee manieren te taxeren, mèt en zonder woonbestemming. We zijn
benieuwd of het ons nog wat oplevert. Je wilt er voor zon gelegenheid toch
extra voordelig voor de dag komen. Het werd een rondje huis en schuur, tuin en
erf. De tuin hebben we gehad, nu ben ik boven aan het opruimen. Er staan al
stapels tijdschriften van 10 jaar geleden klaar om naar de Kringloop te brengen.
Ik wist niet eens meer dat ik ze had. Dan nog wat oude schilderijen van toen ik
pas begon en een paar vuilniszakken met kleren die me te klein zijn of toch niet
staan. Ruimt lekker op moet ik bekennen. Gisteren zijn terras en tuinstoelen
onder handen genomen met de hogedruk spuit. Het is jammer dat de meeste
rododendrons zijn uitgebloeid, alleen de roze naast het huis staan nog in volle
bloei. Maar ook de witte rozen, Iceberg, staan er prachtig bij voor het huis.
Per dag staat er weer iets anders in bloei. Juni is een mooie maand om thuis te
zijn, hier in ons eigen paradijsje aan het Schoolpad.
Soms komt er iets boven water waarvan je vergeten was dat je het had. Toen
Jos en Margo op de Boomgaard hun huis aan het inrichten waren kwamen er na 55
jaar een paar schoolschriftjes van mij te voorschijn. En als ik in de grote
hutkoffer van Wim kijk vind ik van onze kinderen het een en ander. Maar ik ben
niet de enige die dingen bewaart. Toen ik in Hattem begon aan mijn
onderwijzersloopbaan was het de tijd van Pinkeltje en ik heb in die tijd de
kinderen heel wat verhalen voorgelezen. Eén van de ouders zocht een model om te
schilderen en vroeg, ik denk via zijn dochter, of ik wel zou willen. Och waarom
ook niet. Ik had een kamer bij de fam. Sobering en had behalve mijn schoolwerk
weinig meer te doen. Het werd een aardig schilderij dat jarenlang bij mijn
ouders heeft gehangen en nu boven ons bureau een plekje heeft gekregen. Dochter
Hannie vond het niet echt lijken, ik sta er wat ernstig op en enigszins
geflatteerd. Als dank voor het meegekregen schilderij gaf ik toen een boek van
Pinkeltje. Dat werd zo gewaardeerd, dat ze het nog steeds als een soort relikwie
bewaart. 'Mijn zolder is net een museum', meldde ze, en stuurde de foto van het
50 jaar oude boek. 'Van juffr. Eggink 1963', staat er voorin. Zo kun je lekker
mijmeren als je eens op de zolder rondstruint. Toch erg leuk om te
horen.
De H. Antonius met een varkentje aan zijn voet in Hallein,
Oostenrijk.
Het is leuk om meer informatie te krijgen als je je over iets
verwondert. Waarom is de H. Antonius vaak afgebeeld met een varken. Op ons
reisje naar Oostenrijk met Ben, Diny en Eppie en Dirkje kwamen we zijn
afbeelding ook al tegen met een varken aan zijn voet, in Hallein, bij een kerk
die ook al aan Antonius gewijd is, wat Ben de opmerking ontlokte die in de
Achterhoek vaak gezegd werd als ze iets kwijt waren:'Dat mo-j maor an Zwienen
Tönnis vraogen'. In het heiligenbeelden Museum in de Sint Antonius kerk op de
Kranenburg was hij alleen afgebeeld met het Christuskind. Marijke uit het
Belgische weet er meer over te vertellen:
Ja, die heiligen hebben soms
rare atributen en zo! Verhalen over Antonius: Zijn bijnaam Antonius met
het varken ontstond in de Middeleeuwen. De Antonieten, leden van de naar hem
vernoemde verpleegorde, mochten hun varkens vrij laten rondlopen als vergoeding
voor de verpleging die zij verstrekten. Op 17 januari werden deze varkens
geslacht en het vlees verdeeld onder de armen, zo is vermeld op
Wikipedia. https://nl.wikipedia.org/wiki/Antonius_van_Egypte Of misschien
is dit juist: http://www.huisvanalijn.be/product/beeld-sint-antonius-met-varken
Boris, de familiehond van Johan en Joke ligt voor de deur. Het is een
enorme Duitse herder, maar een echte gezinshond. Het is wel een hond waar je
niet omheen kunt, strak voor de deur van zijn baasjes. Hij meldt vol overtuiging
dat ik er aan kom, maar daar hebben ze hem ook voor en als ik naar binnen wil
gaat hij voor, daar hou je niets aan. Boris mag mee en ligt languit in de
keuken. Ie könt merken dat e older wodt, zegt Joke. Ik heb hem door de jaren
heen zien opgroeien en nu we verleden weekend Hitch meegemaakt hebben denk ik
dat die net zon forse hond gaat worden. Er gaat een groep van de camping
klootschieten, georganiseerd door Johan. Het wordt een rondje Boomgaard, gevolgd
door een Amerikaanse barbecue, d.w.z. zelf je vlees en drankjes meenemen.
Vorig jaar bleek het heel gezellig. Wij trekken ons eigen plan. Na ons bezoek
aan Lochem gisteren, gevolgd door Erve Brooks en Ben en Diny, gaan we vanmiddag
naar de Kranenburg. Ben en Riet zijn R.K en kunnen ons vast veel vertellen over
de Heiligenbeelden die daar in het Museum te zien zijn. Toen ik even ging
overleggen zei Riet prompt: Sint Anthonius beste vrind Zorg dat ik mijn
sleuteltjes terug vindt. Jao, ie mossen wel geld met brengen, voegde ze
er aan toe. Ik vroeg nog of ze ook wisten waarom de H Anthonius vaak met een
varken afgebeeld wordt. Volgens Ben W werd hij hier in de Achterhoek ook vaak
Zwienen Tönnis genoemd. Jullie hebben intussen door dat we opnieuw voor een
kort verblijf in het Achterhoekse beland zijn. De wind is herfstig , de
temperatuur is goed en camping de Boomgaard voelt als thuis.
Daor hoef ie mien in elk geval niet mee te
verrassen, zei ik zonet tegen Wim. We zaten samen naar een aflevering van
'Droomhuis gezocht' te kijken en dit keer waren er drie droomhuizen uitgezocht
in Schotland voor een stel met 6 grote honden, twee paarden en een koppel
kippen. Behalve ruimte was de eis van de dame: geen buren, waarschijnlijk met
het oog op de blaffende honden. Na het eerste droomhuis dat erg in de smaak viel
vanwege de ruimte en géén buren kregen ze een verrassing te zien door een man
met roofvogel op zijn leren handschoen. De dame in kwestie mocht de vogel op
haar hand houden en voeren. Ik rilde ervan en zei het bovenstaande tegen Wim.
Och, sprak Wim, dat wet ik toch, ie waarn allange gillend weg elopen. Er
kwam nog een prachtige kleine cottage voor bezichtiging voorbij en even later
een opknapper wat noordelijker in Schotland. Ook werd er doedelzak gespeeld en
werd er een kasteel bezichtigd dat bewoond werd door een Nederlander die ook
helemaal weg was van Schotland en zijn geschiedenis. Ook de Schotse humor was
hem niet vreemd. Hij liet nog een schildje zien met de tekst: A mans home
is his castle until his queen arrives Wij zouden zeggen: Ik ben de
baas in huis maar wat mijn vrouw zegt moet gebeuren
Storm ligt graag in de stukken met hoog gras die Wim bewust laat staan en
voelt zich de koning..
Zoals ik in de weer ben met het vertellen van de
dagelijkse dingen, zo doet neef Wim Harwig dat met foto's en video's. Natuurlijk
was ik nieuwsgierig naar zijn beleving van het weekend met ons aan het
Schoolpad. Hij hoefde zich zondag al zeker niet te vervelen want met vier honden
om ons heen was er altijd wel iets te fotograferen. Hij heeft prachtige foto's
en een erg leuke video gemaakt van zijn trip door oost Nederland waar ons beider
roots liggen en het geeft een warme impressie weer van hun bezoekje aan ons in
Drenthe. Door een klik op http://wimharwig.com/2013/06/18/a-weekend-with-hitch/ zie je de foto's en aan het eind het videofilmpje en zo mag je meegenieten.
Wim kreeg alleen toestemming van Marjan om van deze slechts de achterkant
te versieren naar eigen goeddunken. Terwijl op de vorige voornamelijk titels van
popgroepen te lezen waren gaat het nu meer om de inhoud. Bij het wegrijden kon
ik nog net de achterkant op de foto zetten.
Zomaar genieten van een avondje met Wim en Marjan rond het kampvuurtje achter
bij de wei. Storm en Hitch schrokken allebei toen Storm nietsvermoedend op de
camper afkwam en Marjan wilde begroeten. Hitch kwam mee naar buiten. Dat was
voor beiden schrikken, maar het was maar even . De hele avond werd er gespeeld
en gerend. Ze waren elkaar te slim af. Storm is gek op zn kippetje, maar Hitch
wachtte net zolang tot Storms aandacht even verslapte en hap toen had hij hem.
Met een jonge hond hoef je je niet te vervelen. Wim ging opnieuw voor een
herder. Na Mo, de Mechelaar werd het dit keer een Duitse herder, helemaal zwart.
Het was de rustigste uit het nest, vertelde hij. Hoe zie je dat zo gauw, vroeg
ik hem. 'Nou je pakt er eentje en die leg je met een zwaai op de rug. Blijft hij
dan rustig liggen dan is het een rustig typje. Maar gaat hij liggen worstelen
dan heb je het drukkere soort. Zo zochten en kregen ze Hitch. En het blijkt
maar weer... afstand is niet onoverkomelijk om elkaar terug te zien. Erg
leuk!
En hier is ie dan: Hitch. Natuurlijk moest Storm showen dat hij de Doggy
Brain Trainer helemaal onder de knie had. Hij had succes, maar ook Hitch begon
interesse te krijgen en deed al een succesvolle beginpoging.
En toen was het Vaderdag, een gelegenheid om weer eens samen te barbecuen.
Zie je die hondenkopjes?
De barbecue is geslaagd. Ook de brandnetel/ kruidensoep met balletjes
bleek een schot in de roos. Laatst had ik heel veel brandneteltoppen geknipt
voor Wim er met de bosmaaier op af ging om ze een kopje kleiner te maken. Ik
kookte het kort en van een deel maakte ik porties om kleine stamppotjes te maken
en een deel was voor soep. Daar ging dan nog wel maggie, tijm en selderie bij.
Een deel van de soep had ik ingevroren en kreeg nu een gewaardeerde bestemming.
Ik vroeg me van te voren af wat ik bij de zalmpakketjes kon doen en ik besloot
de raad van Marjan op te volgen. Bij de kleine mootjes zalm ging alleen wat
peper en bieslook, daarna maakte ik er met aluminiumfolie kleine pakketjes van
om op de barbecue te leggen. Dat ga ik vaker doen.
Het was zo een bijzondere middag op vaderdag 2013. Niet alleen onze eigen
kinderen met hun gezin maar ook Wim en Marjan uit Vlissingen waren van de
partij. Hun camper stond geparkeerd op het grindpad naar de wei. En Hitch kon
lekker los en rollebollen met Storm. Het was geweldig om die twee te zien. Ze
raasden met z'n beiden tot ze niet meer konden, dan was het even rust en lagen
ze uitgeteld. Even later ging het weer opnieuw.
Het weekend was te snel voorbij. Na mijn bezoek aan de assistentes van de
beide huisartsen voor de bloeddruk zaten we nog even bij elkaar bij de wei als
afsluiting van een fijne ontmoeting. Nu zal in de toekomst blijken of de afstand
Emmen - Vlissingen net zo lang is als Vlissingen- Emmen. Wim en Marjan, wij
hebben het erg gewaardeerd dat jullie er waren en dat we samen konden genieten
van de 'meet en greet' met onze pups Storm en Hitch.
Het was handiger om de camper op het grindpad te parkeren. Wim stuurde hem
heel gemakkelijk achteruit op de goede plek. Toen ze de kleinere 'hippe camper'
nog hadden, stonden ze meestal achter bij de wei. De laatste keer was het was
nat en kwamen de wielen in een slip. Bij ons is dat niet onoverkomelijk want
buurman Jans was er snel bij met de trekker om hem los te trekken. Maar op deze
manier is dat niet meer nodig. Zondag zijn we samen met de auto op
ontdekkingstocht geweest. We hebben de buurt bekeken in oud Schoonebeek waar de
overgrootouders van Marjan ooit vandaan kwamen: fam. Lamijer. Daarna zochten we
het pas ontdekte nieuwe cafeetje op bij het nieuw aangelegde KWAK (Kon. Willem
Alexander Kanaal) De sluizen waren volop in dienst. Het is een mooie nieuwe
vaarverbinding zodat je vanaf Erica door kunt varen naar ter Apel en zo verder.
Ook de omgeving van het kanaal is mooi opgeknapt met Drentse keien, prachtig
fietspaden en een kudde Groninger Blaarkoppen.
Het hunebed in Borger, dichtbij het Hunebedcentrum.
Storm ligt graag in de stukken met hoog gras die Wim bewust laat staan en
voelt zich de koning..
