Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
17-06-2013
Mooi weekend...
Wim kreeg alleen toestemming van Marjan om van deze slechts de achterkant
te versieren naar eigen goeddunken. Terwijl op de vorige voornamelijk titels van
popgroepen te lezen waren gaat het nu meer om de inhoud. Bij het wegrijden kon
ik nog net de achterkant op de foto zetten.
Zomaar genieten van een avondje met Wim en Marjan rond het kampvuurtje achter
bij de wei. Storm en Hitch schrokken allebei toen Storm nietsvermoedend op de
camper afkwam en Marjan wilde begroeten. Hitch kwam mee naar buiten. Dat was
voor beiden schrikken, maar het was maar even . De hele avond werd er gespeeld
en gerend. Ze waren elkaar te slim af. Storm is gek op zn kippetje, maar Hitch
wachtte net zolang tot Storms aandacht even verslapte en hap toen had hij hem.
Met een jonge hond hoef je je niet te vervelen. Wim ging opnieuw voor een
herder. Na Mo, de Mechelaar werd het dit keer een Duitse herder, helemaal zwart.
Het was de rustigste uit het nest, vertelde hij. Hoe zie je dat zo gauw, vroeg
ik hem. 'Nou je pakt er eentje en die leg je met een zwaai op de rug. Blijft hij
dan rustig liggen dan is het een rustig typje. Maar gaat hij liggen worstelen
dan heb je het drukkere soort. Zo zochten en kregen ze Hitch. En het blijkt
maar weer... afstand is niet onoverkomelijk om elkaar terug te zien. Erg
leuk!
En hier is ie dan: Hitch. Natuurlijk moest Storm showen dat hij de Doggy
Brain Trainer helemaal onder de knie had. Hij had succes, maar ook Hitch begon
interesse te krijgen en deed al een succesvolle beginpoging.
En toen was het Vaderdag, een gelegenheid om weer eens samen te barbecuen.
Zie je die hondenkopjes?
De barbecue is geslaagd. Ook de brandnetel/ kruidensoep met balletjes
bleek een schot in de roos. Laatst had ik heel veel brandneteltoppen geknipt
voor Wim er met de bosmaaier op af ging om ze een kopje kleiner te maken. Ik
kookte het kort en van een deel maakte ik porties om kleine stamppotjes te maken
en een deel was voor soep. Daar ging dan nog wel maggie, tijm en selderie bij.
Een deel van de soep had ik ingevroren en kreeg nu een gewaardeerde bestemming.
Ik vroeg me van te voren af wat ik bij de zalmpakketjes kon doen en ik besloot
de raad van Marjan op te volgen. Bij de kleine mootjes zalm ging alleen wat
peper en bieslook, daarna maakte ik er met aluminiumfolie kleine pakketjes van
om op de barbecue te leggen. Dat ga ik vaker doen.
Het was zo een bijzondere middag op vaderdag 2013. Niet alleen onze eigen
kinderen met hun gezin maar ook Wim en Marjan uit Vlissingen waren van de
partij. Hun camper stond geparkeerd op het grindpad naar de wei. En Hitch kon
lekker los en rollebollen met Storm. Het was geweldig om die twee te zien. Ze
raasden met z'n beiden tot ze niet meer konden, dan was het even rust en lagen
ze uitgeteld. Even later ging het weer opnieuw.
Het weekend was te snel voorbij. Na mijn bezoek aan de assistentes van de
beide huisartsen voor de bloeddruk zaten we nog even bij elkaar bij de wei als
afsluiting van een fijne ontmoeting. Nu zal in de toekomst blijken of de afstand
Emmen - Vlissingen net zo lang is als Vlissingen- Emmen. Wim en Marjan, wij
hebben het erg gewaardeerd dat jullie er waren en dat we samen konden genieten
van de 'meet en greet' met onze pups Storm en Hitch.
Het was handiger om de camper op het grindpad te parkeren. Wim stuurde hem
heel gemakkelijk achteruit op de goede plek. Toen ze de kleinere 'hippe camper'
nog hadden, stonden ze meestal achter bij de wei. De laatste keer was het was
nat en kwamen de wielen in een slip. Bij ons is dat niet onoverkomelijk want
buurman Jans was er snel bij met de trekker om hem los te trekken. Maar op deze
manier is dat niet meer nodig. Zondag zijn we samen met de auto op
ontdekkingstocht geweest. We hebben de buurt bekeken in oud Schoonebeek waar de
overgrootouders van Marjan ooit vandaan kwamen: fam. Lamijer. Daarna zochten we
het pas ontdekte nieuwe cafeetje op bij het nieuw aangelegde KWAK (Kon. Willem
Alexander Kanaal) De sluizen waren volop in dienst. Het is een mooie nieuwe
vaarverbinding zodat je vanaf Erica door kunt varen naar ter Apel en zo verder.
Ook de omgeving van het kanaal is mooi opgeknapt met Drentse keien, prachtig
fietspaden en een kudde Groninger Blaarkoppen.
Het was hier even paniek in de tent. Ik moest een geneeskundige verklaring
hebben voor de verlenging van mijn rijbewijs omdat ik binnenkort 70 word en
daarvoor ging ik laatst naar onze huisarts. Nee, dat doen we niet zelf, zei
hij. Hier in Emmen hebben we met elkaar als huisartsen afgesproken om dat niet
zelf te doen. Nou dat weer. Ik ben al zo gek op artsen niet dus. Dus
uiteindelijk maar een afspraak bij de andere huisarts die hij me aanraadde. Ik
was al wat gespannen zo van straks moet ik ook nog op de weegschaal ik race
erheen op mijn snelle fiets. Flesje ochtend urine meenemen, 50 euro en je
paspoort. Het werd echt een ernstige zaak. Moest ik ook nog wachten. Eindelijk
was het zover. Hij vroeg me het hemd van t gat, nam de ogen test af op
verschillende manieren en mèt en ook nog zonder bril. Nou ik weet al dat ik niet
zonder kan. Toen de bloeddruk werd gemeten, keek hij me aan en sprak de woorden:
Hiermee krijg je je rijbewijs niet. Dat leek ernstig. Ik schrok ervan maar ook
de tweede meting bleek veel te hoog. Hij heeft het zolang op een kladje
geschreven en ik mag maandag terugkomen. Toen Wim ervan hoorde zei die: Morgen
eerst naar je eigen huisarts. Ik mopperde wat maar uiteindelijk ging ik naar
Jantje, de assistente van onze eigen arts. Het bleek al lager en iets minder
verontrustend. Maandag mag ik voor de meting bij de assistente van de andere
arts de bloeddruk eerst nog even laten meten bij mijn eigen Jantje en kreeg
wat aanwijzingen om de bloeddruk wat lager te krijgen. Toen ik het dit
weekend aan broer Johan vertelde kwam er een glimlach. Bie-j mien is et ok aan
de hoge kante. Toen ik vrogger ens biej veur iets biej dokter Sterringa kwam zei
den: Zal ik je meteen de bloeddruk even meten? Hee deed het en zei: Het is
wat aan de hoge kant, maar dat zit in t soort Bijenhofje hè? Sterringa was de
huisarts van onze ouders nadat de vertrouwde dokter Lulofs gestopt was. Toen
mama jonger was kwam ze juist altijd trots thuis na haar bezoek aan Lulofs:Een
bloeddruk van een jonge meid, schijnt die altijd gezegd te hebben. Maar ja bij
het ouder worden verandert er wel eens het een en ander, want ook Diny en Henk
kampen met dit euvel. Zou ik toch aan de medicijnen moeten? Wordt straks
vervolgd
En.. hier is ze dan, de jarige. Schoonzus Anneke is 60 jaar geworden en ik
bedenk me ineens dat ze al meer dan 40 jaar deel uitmaakt van ons leven. Lief en
leed hebben we samen meegemaakt. Met Henk gingen ze met ons mee op onze eerste
buitenlandse vakantie, ja inderdaad . naar Badenhard op de Hunsrück. Met hun NSU
tje reden ze achter ons aan, we verloren ze uit zicht en ze bleken een lekke
band gehad te hebben toen ze ons in St Goar weer achterop kwamen. Met hun tentje
stonden ze achter ons huisje, de omgebouwde jachthut van de fam. Laborenz. Ze
trokken met onze nog jonge kinderen op of ze nooit anders gedaan hadden. Er is
sindsdien heel wat water door de Rijn gestroomd. En is de familie behoorlijk
uitgebreid en de volgende generatie staat al op stapel. Dochter Ivonne krijgt
deze zomer met Jorrit hun eerste baby en hiemee het eerste kleinkind voor Henk
en Anneke. Vanavond was het een uitgebreid feestje met alle familie, vrienden
en buren. Met een extra tent achter het huis en een extra verwarmingselement
onder het afdak was het goed te doen om buiten te zitten. De jongeren hielpen
enthousiast om de gasten van allerlei lekkers te voorzien en de schalen met
lekkers werd eer aan gedaan. Nu zitten we even na te praten in de caravan op
de Boomgaard. Wim kijkt nog even naar boksen op de tv dacht ik, maar ik hoor
hem net zeggen:Ik geleuf dak al slaope. Dan wordt het tijd om ons bedje te
spreiden.
Sinds een aantal maanden ben ik op
Facebook, zo zeg je dat toch? En zo blijf ik op de hoogte van de handel en
wandel van héél veel FB vrienden. Er zijn er bij die alleen af en toe bij
anderen meegenieten of mee mopperen, maar een groot aantal laat in één zin zijn
of haar ziele-roerselen zien. Ik weet wie er een prachtige wandeling heeft
gemaakt op een uniek plekje in de Achterhoek, wat een cache is, ik lees over pup
Hitch die net als Storm zijn puppie tijd beleeft en waar net zo van genoten
wordt. Ik lees over de fietstochten van Jaap, vakanties, over zwangerschappen,
over de dingen die onze Amerikaanse familie bezig houdt, hoe goed Bennie zich
ontwikkelt, over neef Nick die bij de Florida Panthers ijshockeyt en waar de
hele familie bij zijn debuut aanwezig was. En het blijkt veel makkelijker even
de like aan te klikken dan in een gastenboek te schrijven. Je kunt zelfs even
kijken wat de vrienden van je vrienden doen. Vaak staat er een aardig
videofilmpje op. Ik zoek de voor mij interessantste op. Zo blijf je op de hoogte
van het leven van familie en vrienden. Toch blijft een gewone ontmoeting ver
favoriet natuurlijk. Zo zullen we morgen weer een aardig stuk van de familie
zien, want Anneke viert haar 60e verjaardag. En ook voor het weekend staan er
weer persoonlijke ontmoetingen gepland. Altijd goed!
Ook het Aquarena, ons zwembad in Emmen, moest bezuinigen en kampte met
reorganisatieproblemen. Bij de 12 maal aqua joggen-kaart werd het ineens 10 maal
voor dezelfde prijs. Toen kwam de volgende stap. Het bad moet tijdens het aqua
joggen gedeeld worden met de Kikker die met zijn leden o.a. waterpolo beoefent.
We zwemmen nu overdwars en wordt er een net tussen gehangen. Maar de trainer van
de waterpolo heeft zon keiharde stem dat we het aan onze kant ondanks een
microfoon niet meer konden volgen. Bovendien vlogen de ballen je om de oren, wel
met het net ertussen, maar toch je schrikt je te blubber. Een aantal groepen
ging volop in staking en kwam het bad uit. Dat er bezuinigd moet worden is tot
daar aan toe maar dat we op deze manier moeten joggen is niet te doen. Er is
veel onderhandeld en de trainer van de Kikker bond na een goed gesprek met de
leiding van het bad uiteindelijk in. Degene die er echt last van blijft houden
kan op dinsdagmorgen joggen. Dan is het hele wedstrijdbad beschikbaar. En dat
doe ik sinds we met schilderen op zomerreces zijn. Wat een verademing. Ik blijf
ook de donderdagochtend aanhouden, dus met mijn bewegen gaat het helemaal goed.
Is-t-er nog gienene in slaop evallen van jullie?Johan komt eens even kijken hoe het met de Eggink girls gaat tijdens de workshop die we krijgen van nichtje Monique. Hij refereert aan een vroegere party, door een Tupperware dame uit Arnhem. t Was der ene met rooie lipkes, volgens onze moeder. En dat stond haar al niet aan. Bovendien sprak ze hoog Haarlemmerdijks, ook niet handig in een boerenomgeving. De buurvrouwen die door mama opgetrommeld waren zaten lekker in het zonnetje na een ochtend hard werken en eentje viel al in slaap. Dat stond de Arnhemse dame al niet aan en toen mama het vertikte om wat later het hele bedrag aan bestellingen voor te schieten was het einde verhaal voor de Tupperware dame. Mama had nog wel haar gastvrouwencadeau van de tafel gegrist. Dat hek eerlijk verdiend, was haar reactie. Voor haar geen tupperware meer. Nee dit was een workshop van een ander kaliber. Hier moest je zelf bij werken. Gastvrouw Joke werd zelf onder handen genomen door Monique en wij mochten dezelfde handelingen bij onszelf gaan doen. Zelfs Diny die er niet van houdt om aan haar gezicht te prutsen deed enthousiast mee. Monique deed het heel professioneel met duidelijke uitleg over de producten en de huidverzorging. Niks gien rooie lipkes, nou ja alleen aan het end. Het ging om een goede huidverzorging die bij jou past. Erg leuk om zo met schoonzussen en nichtjes bij elkaar te zijn. Met dank aan Joke en Monique!- van salon Monique-
Camping de Boomgaard is in trek. De VEKABO vlag wappert in top en het staat mooi vol. Storm steelt hier de show, hij blijkt een attractie voor het voorbij lopend volkje. Hij moet hier wel aangelijnd. Wim had een ingenieus systeem bedacht met twee pinnen in de grond en een lange draad er tussen waaraan de riem zit. Zo kon hij een heel eind heen en weer lopen, maar hij draaide zich vast om de pinnen, dus nu staat hij aan een lange draad aan één pin die rond kan draaien. s Nachts slaapt hij in de voortent in zijn bench, een kauwbot en een knuffel onder bereik. Zolang hij binnen is, is hij al waaks, maar buiten aan de lijn begroet hij iedereen of het zijn vriendje is. Gisteravond was het hier volle bak. Johan en Joke en later ook Ben en Diny kwamen bijpraten. Met Rick erbij was ook onze caravan afgeladen. Lief en leed kwam aan de orde. Tot slot stond er een bevalling in de stal te gebeuren, een echte boerencamping met alles erop en er aan. Vanmiddag staat de dames van de Egginks-familie een workshop te wachten van ons nichtje Monique, die een ervaren schoonheidsspecialiste is en dan is het de hoogste tijd om naar huis te gaan want Wim heeft een concert met zijn mannenkoor Valerius. Het belooft mooi te worden.
Zo dat wordt PTT, zegt Johan heel laconiek als we de koffie op hebben. Hij kijkt er Rick bij aan. Ik snap er niks van. Wat bedoel ie daor nou weer met? Ie hebt ok altied wat anders. Nou gewoon Putje graven, tent opzetten tukkie doen, antwoordt hij gevat. En zo gebeurt het. Het tentje daar hadden we vorig weekend al mee geoefend stond in een wip. Toen kwam de voortent van de caravan, want ik had bedacht dat het gemakkelijk kon zijn om de hond in de bench in de voortent te laten slapen. We zijn hier maar kort , maar de caravan blijft om af en toe onze roots te kunnen opzoeken. Die voortent daar hadden we ons op verkeken. Dat kostte ons menig zweetdruppeltje voor die stond. We mogen er wel een tekening bij maken met de volgorde van de handelingen. Dat rotding, mopperde ik al, wie-j brekt em straks af en hee geet de afvalbak in. Maar ja als hij eenmaal staat is het wel gemakkelijk. Intussen hebben we ons ontbijt met verse broodjes van bakker Joop al achter de kiezen. Dat is nieuw. Iedere morgen om kwart over acht komt de bakker , hij toetert een keer en de camping loopt uit voor de verse broodjes. Eitjes, wijn en bier waren al te krijgen maar dit is ook echt lekker. Voor Storm is het allemaal nieuw, vooral het aangelijnd zijn. Maar hij geniet van alle aandacht die hij krijgt. Naast ons is ook een hond: Balou, een kruising bordercollie met een Finse hond die beren op afstand houdt. De neus is iets korter dan een bordercollie en ze heeft krullen. Het is al een oude dame volgens haar baas, maar een rondje Boomgaard doet ze met gemak. Storm heeft moeite om een plek te vinden om zn behoefte te doen. Er zijn zoveel luchtjes. Een plasje wil nog wel , maar ik moest er voor met hem voor naar het bos aan de Kruusdiek. Daar kon ik hem loslaten en was het zo gebeurd. Rick is intussen aan zn derde bak koffie bezig en we maken ons op om er even op uit te gaan
Herder Freerk Heuker is doodziek van loslopende honden. Afgelopen zondag raakten een aantal schapen gewond door twee jagende honden en moesten er enkele lammeren afgemaakt worden. En het was niet de eerste keer. Een aantal van de Schoonebekers is nog zo van slag dat ze een eind verderop lopen. Hij krijgt steeds vaker een grote mond van hondenbezitters die menen dat ze het recht hebben als belastingbetaler om hun hond los te laten lopen op het Hijkerveld. De kudde is eigendom van het Drents Landschap en met de lammeren erbij zijn het zon 700 dieren. Ze worden ingezet voor begrazing: de dieren vreten het gras weg en houden de heide kort. En dat werkt alleen maar als de schapen op één plek opereren. Behalve met de hondenbezitters heeft Freerk het ook helemaal gehad met goedbedoelende recreanten die de lammetjes zielig vinden. Ik kan het woord zielig niet meer horen. Bij dit ras, Schoonebekers, hebben de moeders de gewoonte hun lammeren ergens te laten liggen als ze er op uit trekken om te vreten. Dat hoort bij die beesten. En dat is absoluut niet zielig. Die moeders komen echt wel weer terug bij die jongen. Maar wat doet het publiek? Dat gaat met lammetjes lopen slepen om ze bij de schaapskooi te krijgen. Ruikt zon beestje een uur in de wind naar parfum en dan vindt de moeder ze dus echt niet meer terug. Dat kan ik eindeloos uitleggen, maar dat helpt geen fluit. Lammetjes zijn zielig en blijven zielig.
Eigenlijk is het een zielig portret, de oude buxus die naast het huis staat. Je kunt niet zeggen dat hij er florissant bij staat. Toen Rien hier was om de beplanting te veranderen- lees makkelijker te onderhouden- bekeek hij die oude bol en zag er wel heil in om die een flinke snoeibeurt te geven en zo een nieuwe groeispurt uit te lokken. In de 19 jaar dat we hier wonen is er weinig aan veranderd. Hij was kwijnend en bleef dat met af en toe wat nieuwe groene blaadjes. We kregen het advies om er flink wat paardenmest omheen te leggen. We hebben er ook nog een portie compost bij gedaan. Dat moet hem wat sterker maken zodat hij de snoeibeurt aankan. Een buxus die zolang meegaat mag je toch wel extra vertroetelen. En doet hij het dan nog niet ? Dan is het einde verhaal! De rododendrons worden meteen maar meegedaan en ook de andere flink uitgegroeide struiken die tussen het huis en de weg staan. Maar eerst moeten ze uitgebloeid zijn. De beplanting met allemaal eigen plantmateriaal doet het goed. Begin mei was precies de goede tijd om dat te doen. Nu groeit alles mooi dicht en heeft het onkruid minder kans. De vergeet-mij-nietjes, IJslandse papavertjes en de viooltjes die zich overal uitgezaaid hebben mogen blijven als ze niet in de weg staan. Ik trek uit wat me ergert en ik heb allang een soort van overeenkomst gesloten met het zevenblad, een gewapende vrede: Als je in het zicht komt ben je er geweest.
Laat Queeny het maar even voordoen, stond er op het briefje toen we terug
kwamen van de verjaardag van zwager Ben in Hattem. Het briefje was geschreven
door Mark en lag op een grote vierkante doos. Er zat een eveneens vierkant
houten ding in met allemaal losse laatjes en gekleurde knoppen. Het bleek
een trainingsspelletje te zijn voor honden. Mark had het op een markt op de kop
getikt waar een vrouw met meer trainingsattributen stond. Haar hondje was in
staat om door vijf of meer handelingen te verrichten een koekje uit het midden
van een kubus te toveren. Maar deze was ook al lastig vond ze. Dan moet ik die
hebben, vond Mark. En Queeny deed het voor. Je moest eerst in al die laatjes
een hondenkoekje doen en dan vastzetten met een dikke knop. Queeny dook er op
af, probeerde een laatje die zat vast pakte de knop en probeerde het laatje
opnieuw hebbes. Knappe hond! Storm keek er alleen maar naar. Maar de tweede
keer kwam er actie. Een dag lang probeerde hij met zn tong een laatje open te
schuiven, maar dat lukte niet. De knoppen had ik er maar afgelaten. Mark kwam
tussen de middag even langs, zette Storm in zijn bench en liet Queeny nog eens
smikkelen. Toen was Storm weer aan de beurt moeilijk nog, maar hij verdroeg
Queeny niet bij zijn laatjes. Hij hapte even en Queeny ging mooi aan de kant
zitten. Maar in de loop van de middag had Storm het door, alleen ging hij
minder zachtzinnig te werk dan Queeny. Terwijl Queeny met de bek de laatjes open
schoof, gebruikte Storm zijn poten. Hij sloeg hard met zn poot op het hout en
de schuif en het ding denderde open. En ook de knoppen vond hij wat later....
met veel kabaal. Klaar volgende . Tja verschil moet er zijn!
Het is zover. De voorbereidingen zijn begonnen. Wanneer we straks met Rick
de oversteek willen maken naar Schotland moet zn tentje eerst uitgeprobeerd
worden. Dat gaat binnenkort gebeuren op de Boomgaard. Toch hebben we vanmiddag de
nieuwe tent al uitgeprobeerd. Rick kwam al bijtijds en met vereende krachten met
Storm erbij werd binnen- en buitentent vlug opgezet. Daarna het nieuwe luchtbed
opgeblazen met een soort fietspomp en toen kon Rick even languit oefenen of hij
er in past. We hebben er maar even op geproost en het Fringe Festival in
Edinburgh opgezocht op de pc. Rick kon niet kiezen uit al de optredens. Hij
besloot met de opmerking dat het vooral iets Schots moest zijn met doedelzakken.
Ik weet zeker dat we die in Schotland tegen zullen komen.
Twee verjaardagen te vieren op één
dag. Zo kom je de week wel door. De opa van negen kleindochters, Ben, vierde
zijn verjaardag. Die hoefde zich niet te vervelen. De een na de ander kwam
binnenvallen, eerst Gerard die een papa-dag met zijn jongste dochter Rhode.
Terwijl zij het op een gillen zette voor Storm wilde Storm juist naar haar toe
om te spelen. Toch maar even naar zijn plekje in de auto. Even later kwam Isa
uit school. Zoals alle vrijdagen eet ze tussen de middag bij opa Ben en oma
Niesje. Storm had bij haar meer succes. Ik maakte een rondje met Isa èn Storm
natuurlijk. Ze liet me de nieuwe van Heemstraschool zien en het lokaal waarin
zij les heeft. Ik vertelde over de oorspronkelijke hoge van Heemstraschool waar
ik mijn loopbaan ooit begon in 1962, meer dan 50 jaar geleden. Niesje verwende
ons met heerlijk eten. Rick zou er jaloers op worden want die is gek op de
aardappeltjes, vlees en jus van Nies. s Middags komt Paul Sietse met de drie
meisjes, Julia, Eva en Anna. Annemarie werkt in het ziekenhuis als
verpleegkundige en Paul Sietse heeft vanmiddag de oppas, want de meisjes hebben
vrijdagsmiddags geen school. Van de Hattemse van der Kolk familie gaan we
naar de Emmense en vieren s avonds Robins 15e verjaardag. Altijd gezellig om op
onze oude woonplek te zijn. Robin is echt jarig en de ene envelop na de ander
kwomt binnen, want hij wil graag een echte surfplank voor hemzelf. Dat is geen
wonder, na de vakanties aan het Leekstermeer en de Rietplas op loopafstand van
zn huis. Nu nog een fietskarretje om het geheel te vervoeren. De feestdag is
voorbij en we zetten ons thuis voor de opgenomen serie van Commissaris Witse.
Het wordt een latertje . Ook eens lekker!
Robin is blij met z'n surfplank. Nu nog de fietskar...
'Hetty waor zit je? Ze wachten allemaole op je bi'j 't Dorpshuus". Willem
Dubbelhuis belde gisteren tussen de middag op. Tja... vroeger had ik een kop als
een almanak, maar nu had ik twee uur geprogrammeerd staan en het bleek 1 uur te
zijn, het uur van vertrek met de dames van Passage Zuidbarge Rietlanden. Ze
hadden mijn telefoonnummer niet paraat, daarom maar Willem gebeld. En zo kwam
het dat we aangescheurd kwamen over het modderige Schoolpad, over het
Industrieterrein, naar Zuidbarge. Ik schreeuwde onderweg nog wel een keer van:
Niet zo hard... niet zo hard, maar dat had geen effect. 'De dames hadden trouw
op me gewacht en gingen we voor ons middaguitje richting Nieuw Buinen. Daar is
de bekende aardewerkfabriek Goedewagen. Het bleek dat we mooi op tijd waren en
werden ontvangen in een soort atelier en mochten we meteen aan de slag met een
eigen schaaltje of schoteltje. Dat was al mat geglazuurd en was geschikt om te
beschilderen.Thuis mag je het afbakken, een half uur op 140 graden in de oven en
klaar is kees.
Na onze schilderskunsten en de koffie krijgen we een
rondleiding door fabriek en museum. De fabriek is al in bedrijf sinds 1610 en
heeft alle overnames doorstaan. Ik zag dat er veel Delfts aardewerk geproduceerd
werd. Dat is allang niet meer afkomstig uit Delft. De eerste potten en schalen
met dit aardewerk kwamen oorspronkelijk uit Haarlem waar het geproduceerd werd
in navolging van het Chinese aardewerk. Heel veel wordt in opdracht gemaakt, bv.
tegeltjes voor de Holland- Amerikalijn. Ook de kruik die we ooit van Holvrieka
kregen komt hier vandaan. Het procédé is zeer geheim en er mogen in de fabriek
zelf geen foto's gemaakt worden. Er wordt voornamelijk gewerkt d.m.v. gieten en
persen..
Een mooi tegeltableau uit begin vorige eeuw in Jugendstil dat ooit de buitenkant van de fabriek sierde
Wij zaten met z'n vieren in de auto van Sjoukje en vanzelf komen de gesprekken
op onze gezamenlijke passie voor dieren. Sjouk en Jans passie zijn hun paarden
èn de nieuwe Rhodesian Ridgeback. Het fokken van hun veulens heeft nogal wat
voeten in aarde gehad. De kliniek in Utrecht heeft al een paar bevallingen
begeleid. Gelukkig is dit keer alles goed gegaan en hopen ze dat de hoog
gekwalificeerde veulens hun geld straks opbrengen. Natuurlijk komt onze Storm
ook tertafel en de lammeren in onze wei. Wij gaan nou binnendoor hoor, zei
Sjouk. We willen ook nog wat zien. En we volgen de weg vanuit Nieuw Buinen
richting Nieuw Weerdinge, een oorspronkelijk veengebied, mooi stukje Drenthe.
Ook hier bloeien de rhododendrons bij de boerderijen en statige herenhuizen die
aan het kanaal staan. En uiteindelijk komen we allemaal gelijk aan bij Your
Place, het restaurant op een steenworp afstand van ons huis. Bij Your Place kun je lekker eten voor weinig geld, er is al een menu voor 8,50
euro. We genieten en besluiten dat we een mooie middag hebben gehad als
afsluiting van het Passageseizoen. Aly memoreert het 50 jarig huwelijk van Truus
en Geert Rabbers, de verjaardag van Roelie, haar eigen zoon en wenst ons een
mooie zomer toe.
Weet ie wie hier ok mee is? Dat is een zuster van ome Hendrik Jan Groot
Nuelend uut Hengel. En a-j goed kiekt ziej dat Erna der wel wat van weg hef'.
Diny is met een groep ouderen en gehandicapten op pad, die deze week in Ommen
een mooie vakantie vieren. Vandaag zijn ze in de Dierentuin bij ons in Emmen.
Net na de middag belt Diny even om te zeggen dat ze in de dierentuin zijn en dat
ze het allemaal een prachtige dierentuin vinden. Ik kan het niet laten en spoed
me ook richting Dierentuin en hebben zo de gelegenheid om elkaar even te zien en
te spreken. Foi wat woont jullie toch een ende vot waren indertijd de
eerste woorden van Diny toen ze voor het eerst bij ons in Emmen kwam. En de
afstand is in de loop der tijd niet korter geworden. Het is niet anders. Het
is een gezellige groep met al even gezellige begeleiders. De avond ervoor was
Ben zelfs naar Ommen gekomen om een lezing te houden mèt beelden natuurlijk. Ik
denk dat het over de Achterhoek en zijn geschiedenis ging. Deze groep was ook
voornamelijk afkomstig uit de Achterhoek. Het werd zeer gewaardeerd, heb ik
begrepen. Ik maak kennis met een paar medebegeleidsters uit Eefde en Diny neemt
me mee naar mevr. Jansen- Groot Nuelend, een tante van de Groot- Nuelends. En ik
zie ook de gelijkenis met Erna en Reini. Wat een helder mens. Mooi om zo oud te
mogen worden. Weet- ie, zegt ze, dat mien zuster zo kwaod was op Jo. Jo en
haar zuster waren vriendinnen. Hoe dat zo, vroegen wij ons af. Nou mien zuster
kreeg net een baby de dag veurdat Jo en Hendrik Jan trouwden! Daar had Jo
blijkbaar meer rekening mee moeten houden. Welke zuster het was weet ik niet,
maar Erna weet dat vast wel. Er moet zelfs een foto zijn waarop Jo samen met de
meisjes van Groot Nuelend op staat, zo vertelde ze.
Het weekend stond in het teken van voetbal,
honden en kunst en weer voetbal. Terwijl heel voetbalminnend Nederland Arjan
Robben op een voetstuk zet werd Frank met zijn E-tjes van SVBO voorjaarskampioen
en na de festiviteiten na afloop met bloemen en medaille ging het op de kar al
toeterend door het dorp. Frank had ons uitgenodigd om te komen kijken wat we dus
mèt hond èn Agnes graag deden. Die middag gingen Agnes en ik naar De Fabriek
om kunst te zien. De grote cirkel zomaar op de grond van een zaal gelegd bestond
uit heel wat kleinere cirkels, allemaal spiegeltjes en frutseltjes, maar een
prachtig geheel. Boven was de expositie te zien van de cursisten van Edith
Stoel. Ook mooi! De kunst is om er een geheel van te maken met zoveel
verschillende stijlen. Maar dat was hier goed gelukt en net als bij de expositie
van Ellen Kroeze met ons als cursisten verleden jaar was er verschil in
creativiteit en kleurkeuze. En toen kwam het filmpje van de bellydance binnen
waarin Rea en Marjan optraden. Het was een feest om te zien en voor mij stal Rea
de show. Met een klik op http://www.youtube.com/watch?v=NgeIOSKkvfg kun je even meegenieten! Het weekend werd
besloten met een voetbal mail van Gerhard over de komende week. Ik had om die
mails gevraagd, zodat we op de hoogte zijn wanneer Robin moet voetballen. Dit
keer was er een nieuwe serie fotos bij van de vader van een van de spelertjes,
Norman Hess. Hij maakt niet alleen mooie actiefotos maar weet leuke momenten te
treffen. Kijk maar!
Wat een onbevangen hondje, merkte dokter Harry op toen we met Storm bij
hem kwamen. Hij kreeg zijn, voorlopig laatste, inenting en als het goed is kan
hij er voor een jaar weer tegen. De worm kuur heeft hij al gehad en nu nog de
bescherming tegen teken en vlooien. We hebben al heel wat teken uit zn vacht
geplukt, want hier op het erf mag Storm graag tussen de struiken door
sprinten.
En inderdaad, hij ontdekt de wereld op een onbevangen manier,
nieuwsgierig naar alle nieuwe dingen. Vandaag zat hij voor het eerst in de
achterbak van de auto achter de klep en hij vond het prachtig. Heel trots zat
hij over de rand te kijken. Morgenvroeg komt Susan met Megan hier langs en na de
thee gaan we samen met Queeny en Storm ons rondje bos doen. Afgelopen zondag
hebben Wim en ik het met hem geoefend. Toen hij eenmaal los mocht lopen hebben
we meteen geoefend in terugkomen. Op Wim zn fluitje kwam hij gehoorzaam terug
en ook op het commando: Storm kom hier, keerde hij zich ogenblikkelijk om. We
houden de beloningssnoepjes er nog maar even in maar ook zonder die luistert hij
goed al kijkt hij verbaasd naar je hand waar dus niet altijd wat in zal
zitten.
Ik kwam bij de passies niet verder dan de honden in de familie en ik wilde
het juist hebben over andere passies. Passies die er iets toe doen voor je
nageslacht of de mensen die na jou komen bijvoorbeeld. Zo was er afgelopen
zaterdag bij Kringloop Het Goed een lezing : Het bewaren waard. Het zou
interessant kunnen zijn voor de vaste bezoekers van kringloopwinkels om eens
meer over achtergronden te horen van oude spullen. En dat was ons op het lijf
geschreven, vonden wij. Dus togen Susan en ik om 11 uur naar Het Goed. Daar
wachtte Carolina Verhoeven ons op met een stand met oude spullen met een
verhaal. Zo hoorden we dat de gewoonte van de beschuit met muisjes bij geboortes
stamde uit 1890. Bij de geboorte van Koningin Wilhelmina werd heel Nederland
getrakteerd . op beschuit- redelijk goedkoop- en muisjes. Die bestaan uit
anijszaadjes- goed voor het zog- met een laagje suiker er omheen. En dat is
gebleven. Het waren voornamelijk artikelen die met voeding te maken hadden: een
snijbonenmolen, zelf gemaakt van een Blue Band kistje. Een klein weckketeltje,
gebruikt om kinderen te leren wecken. Carolina kon er zo bevlogen over vertellen
dat we aan haar lippen hingen. Ze is al jaren geïnteresseerd in alles wat met
het bereiden van voedsel te maken heeft. Ze is van de Landskeuken in Roden, ze
is culinair etnoloog en als zodanig heeft ze de wereld over gezworven om te
ervaren hoe er in andere culturen met voedsel werd omgegaan en hoe ze het
bewaarden. Nu is ze eigenaar van de Academie Culinaire Historie en veel van haar
artikelen zijn te zien in het Landskeuken museum in Havezathe Mensinge in
Roden Dus wanneer je het hebt over passie . die had Carolina. We gaan toch
maar eens in Roden kijken.
Zo'n 25 jaar geleden was de Boxer nog favoriet bij Henry en Tonny, maar
het karakter van de Labrador Retriever bleek toch wat gemakkelijker in de
omgang.Volgens mij was dit Boy. De foto is genomen tijdens een gezamenlijke
herfstvakantie met hen in Luxemburg.
Ik denk dat bijna iedereen wel iets
heeft waardoor hij of zij enthousiast wordt en er met verve over uit kan wijden.
Jullie hebben al door dat het bij mij over lammeren en honden gaat. En dan niet
zozeer over de prestaties als meer het omgaan met. Toen Rob onze haan en ene kip
zag vroeg hij of ik belang had bij meer. Dat heb ik wel want onze kippenschaar
wordt vanzelf uitgedund door marter en kiekendief. Maar ik vind het zo mooi om
de kippen gewoon op het erf te hebben dat ik de natuur ook wat gun. Dan krijg
je wel van alles wat, maar dat vind jij geloof ik niet erg hè? Hij kent me ook
al. Nu vallen wij wel echt op bordercollies, maar anderen zoals Anja gaan
helemaal voor herders. Johan en Joke hebben na Sacha die ze geërfd hadden van pa
ook alleen herders gehad en nòg. Onze vriend Boris mag er zijn en is het
lievelingetje van de familie. Ben en Diny zijn na de beginperiode met Arno, de
Duitse staande korthaar overgestapt op teckels, hoewel ook bordercollie Josca
erg gewaardeerd wordt. Henk en Anneke zijn het soort trouw gebleven, de
Korthaar, nou ja op de Jack Russell na dan, want één hond is geen hond vinden
Henk en Anneke. En Henry en Tonny hebben in Canada opnieuw voor een zwarte
Labrador gekozen. Hier is het net een uitdragerij. De speeltjes liggen
overal. Ik verstop ze vaak, maar Storm weet ze altijd weer te vinden. De eerste
badslippers heb ik al weg kunnen gooien en Wim zn pantoffels nog net kunnen
redden. Als de buurjongens hier zijn wordt alles keurig opgeruimd voor ze naar
huis gaan, maar een jonge hond ! Behalve zijn ontwapenende aanhankelijkheid
heeft Storm nog een bijzondere eigenschap. Hij heeft altijd honger en is erop
gespitst wanneer je iets in je hand hebt. Dat wil hij ook, volgt je op de voet,
gaat er zelfs netjes voor zitten, maar dan wil hij aan de beurt zijn. En tot
mijn eigen schrik blijk ik vaak iets eetbaars in mijn hand te hebben, al is het
een appel, een biscuitje, plak koek of een mandarijn. Bewustwording is een goede
zaak. Wie weet scheelt het straks een paar kilo!
Nou Rick, dit is me goed bevallen. Als je het goed vindt kom ik nog es weer.
Wim zit in Rick zn gemakkelijke stoel voor Rick zn grote beeldbuis naar zijn
eigen favoriete zender RTL 7 te kijken. Ik zag pas dat het dè zender voor mannen
is. Geen wonder dat ik er altijd van gruw. Allemaal vechten, bloed en autoracen
enz. En hij hoeft vandaag niet te koken want Rick heeft het op zich genomen
met wat hulp van mij als het nodig mocht zijn. Nee die Wim heeft het voor
elkaar. Heb je misschien ook nog wat te drinken in je koelkast?, is de
volgende vraag. En warempel, Rick heeft nog een mooi flesje wijn. We eten een
lekkere karbonade, gebakken krieltjes met een uitje en doperwtjes en gemengde
sla. En tot slot besluiten we met een kopje koffie. Rick heeft zn map weer
opgeduikeld met recepten die iedereen uit zn omgeving ooit had aangeleverd maar
waar hij nooit wat mee deed. Ik ben er nu aan toe, de knop is nu om, meldt
hij. Ik ben er achter dat het probleem niet zit in het koken maar in het
organiseren van de inkoop. Hij heeft nu een briefje in zn werkjas waarop de
boodschappen staan die hij 3 keer per week gaat halen. Ook fruit staat er op en
wanneer ik in de keuken kom zie ik een grote zak sinaasappels staan. t Is nooit
te laat om te leren, voegt Rick me even later tevreden toe.
