Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
10-08-2012
De Grebbe
We hadden meteen de gelegenheid om het Militair Ereveld bij de Grebbeberg te bezoeken. Het mag dan lang geleden zijn, het maakte veel indruk. Niet alleen al die graven maar ook de verhalen die uit de eerste hand verteld werden binnen in het gebouw dat erbij gebouwd is. We waren er even stil van. Ome Hendrik Jan Groot Nuelend heeft er de meidagen doorgebracht en had na de overgave de moeilijke taak om de mannen van zijn bataljon te identificeren. Ook vader Hendrik Jan en vader Hein zijn daar in de buurt gelegerd geweest tijdens de mobilisatie en de aanval van de Duitsers in de meidagen van 1940.
Ik was al een tijdje van plan om Museum De Casteelse Poort in Wageningen te bezoeken. Op dit moment is er een expositie te zien van de beroemde Rijn- en IJsselschilder Ben van Londen. Hij trok met zijn vrouw op zijn woon- en atelierschip de Tamalone de rivieren langs om te schilderen. Hij liet zich inspireren door licht, lucht, wolken en golven. In de oorlog lag hij een winter bij het veerhuis van de familie van der Kolk aan het Oldener Veer. Hij schilderde voor hen als dank voor zijn verblijf daar, toen zijn schip schade had, een mooi schilderij van de Ijssel met het Veerhuis op de achtergrond. Het is nog steeds in de familie. Eigenlijk dacht ik daar ook dat schilderij te vinden want toen het plan geopperd werd om een expositie van zijn werk te organiseren werd er een oproep gedaan aan particulieren om schilderijen tijdelijk af te staan voor deze expositie. Er kwam veel boven water en het werd een prachtige expositie van deze Wageningse schilder die het grootste deel van zijn leven hier op zijn boot gewoond en gewerkt heeft. Maar het Oldener Veer was er niet bij.
Toch herkent Wim een stukje oud Hattem
De vrede in 1945 werd hier in Wageningen getekend.
Zomer 2005. Wim blaast het vuur aan in het oude olievat op het dek bij
Fred en Gera. Snowball houdt de wacht.
Ineens staan er een stuk of vijf
mensen om me heen. Geschrokken kijken ze naar mij en vragen bezorgd hoe het met
mij gaat. Ik lig op de grond half onder mijn fiets. Ik weet niet eens precies
wat er gebeurde. Tegen de middag fietsten we samen naar de markt, gewoon even
wat rondstruinen. En toen we naar huis gingen namen we het voetpad langs de
Angelinoflat. Maar toen we weer op de straat kwamen zag ik een auto aankomen
waarvoor ik wilde remmen, maar wat er nou misging weet ik niet meer. Ik kiepte
gewoon om en kreeg een handvat onder mijn knie. Ik had even nodig om bij te
komen van de schrik. Onder de bezorgde blikken trekt Wim me weer overeind. Ik
kan alles nog bewegen en de pijn onder de knie valt ook mee. De man in de auto
waarvoor ik zo hard remde komt zelfs nog informeren of we hulp nodig hebben.
Vertel me niet dat de mensen in deze tijd niet meer zouden omzien naar
elkaar. Terwijl we naar huis fietsen voelde ik een dikke bult opkomen links
onder mijn knie en eenmaal thuis bindt Wim er met een theedoek een pakketje om
uit de vriezer, dat daar speciaal voor kneuzingen e.d. ligt te wachten. Na een
uurtje languit in de stoel is de bult al wat geslonken. Vanavond bij ons
kampvuurtje gooit Wim een ander pakketje, zo'n speciaal zakje uit de 'one dollar
store' uit Canada, in het vuur. Het werkt nog. Allerlei kleuren blauw en groen
verschijnen in de vlammen. En even komen de herinneringen aan die vakantie in
2005 weer boven.
Ben en Diny zijn tijdens hun tuinentripje met Eppie en Dirkje naar Engeland ook een dag naar Londen geweest. En ook hier was Ben gewapend met zijn filmcamera. Hij stuurde me de link naar zijn Youtubefilmpje van de Changing of the Guards bij Buckingham Palace. Is leuk geworden.... Ook zien? Klik op: http://www.youtube.com/watch?v=JwyhpjnHNKs&feature=share
Zijn we nog vrienden? Chiropractor Nimo heeft zonet Wim onder handen
genomen. Zn rug heeft hij vorige week al stevig behandeld en is veel beter.
Maar de voet wil nog niet. Die zit vast en Nimo heeft hem op zijn eigen niet zo
zachtzinnige manier losgewrikt. Het kwam hard aan zo te zien en te horen, maar
je kent het gezegde van de zachte heelmeesters. Toen Wim weer op zn benen stond
klopte Nimo hem op de schouder met deze vraag: Zijn we nog vrienden? Wim
antwoordde adrem: Ik geef je vijf minuten. Gisteravond moest hij met die voet
in het warme water. We hebben zon voetbadje dat zo lekker trilt en borrelt en
ik had nog lavendelkorrels om er in te doen. Dat deed zijn werk. En zo is hij
vandaag weer boven jan. Wim kreeg bovendien het advies om meer water te drinken
is beter voor de tussenwervelschijven. Dus staat er nu steeds een flesje water
klaar voor gebruik. Maar ja meer water erin moet er ook weer uit. Mijn rug
en nek zitten ook weer los. Ik kreeg wat oefeningen mee voor de buikspieren.
Nimo denkt dat daardoor mijn problemen met lopen kunnen verbeteren. Ja ja wij
worden wel een dagje ouder en je wilt toch wat kunnen ondernemen..
toch?
Er lopen er nu weer vijf. Wim heeft net zn ochtendrondje langs katten,
kippen en schapen gedaan. Wat vijf? Er zijn toch 5 kippen,..... vier hennetjes
en dat jonge haantje? Nee in de wei.. ik zag net een lam geboren worden.
Ik sta even met mijn oren te klapperen. Vorige week zijn de andere lammeren net
gespeend en afgevoerd naar een wei met alleen ooilammeren en de zwarte ram naar
een weitje met jonge ramlammeren. Nu krijgen de ooien een paar maanden om
helemaal weer op krachten te komen voor het dek seizoen aanbreekt. Eén schaap
was gust gebleven dachten we dus. Nee dus.. Ergens eind februari moet die dan
toch gedekt zijn. Ik bel meteen Rob om de verrassing te melden. Rob je hebt
gezinsuitbreiding. Gezinsuitbreiding? Het is even stil aan de andere kant
van de lijn. Hij kan me even niet volgen. Die ene ooi die geen lam had heeft
er nu wel één. Wim zag het net geboren worden,, vertel ik hem. Nee dat kan
helemaal niet. Maar een onbevlekte ontvangenis komt bij schapen echt niet voor
en Rob zn hersens hoor ik bijna kraken. Wacht es dit was die uitbreker
die heeft aan het eind voor ze 11 maart bij jullie kwam een tijdje op stal
gestaan en daar was ook dat ramlam bij dat slecht liep door kromgegroeide
voorpoten. Die heeft dus dit kunstje geflikt. Rob is er niet echt blij mee. Dit
lam groeit nu alleen op en de moeder is tegen het dekseizoen er nog niet klaar
voor. Maar voor mij is het een cadeautje. Weer lekker bij de wei zitten en
kijken naar de schapen met toch weer wat jongs erbij. 'Maar ik gun je je
cadeautje', voegt Rob er wel aan toe.
Ooit trok de oudste van de
familie Eggink, Herman van Boevink genoemd, naar de Verenigde Staten. Hij wilde
boer worden en zag dat hier niet zitten als oudste van een kleine boer in
Barchem. Het duurde even voor zijn moedertje hem liet gaan, maar uiteindelijk
gunde ze hem een goede toekomst . Alleen wist je in 1924 niet of je elkaar ooit
terug zou zien.
Nu bijna 90 jaar later vestigt zich een
achterkleindochter in Den Haag, niet om boer te worden in Nederland, maar om bij
haar geliefde Eduard te zijn. Ze heeft een verblijfs- en wekvergunning voor twee
jaar.Precies op de dag van vertrek kwam die binnen, wat een timing. Er werd
een fare well party gehouden met de family om Abbies afscheid luister bij te
zetten. Ze gunnen haar veel geluk maar ik weet zeker dat ze haar erg zullen
missen. Toch is de afstand sinds Hermans tijd wat gemakkelijker te overbruggen.
Veel Amerikaanse Egginks, behalve Charlie, zijn intussen met aanhang al eens in
het geboortestreek van hun vader geweest. Verschillende nazaten van de
Nederlandse Egginks hebben Amerika bezocht en dit jaar gaat het voor ons
gebeuren. Toen Curtis en Berdena afscheid namen verleden jaar benadrukte Curtis
het nog:You mùst come. In September is het zover. Pamela stuurde een heel
aardige mail en een paar fotos. Deze is genomen vlak voor Abbie naar
Nederland vertrok.
