Dag Een week of 6 geleden kreeg ik pijn in mijn rug ter hoogte van de catheter die daar geplaatst is om het vocht dat in de grote cyste zit die in het ruggenmergkanaal zit af te leiden naar de buik, en heel het verloop van de catheter doet enorm veel pijn, in Pellenberg hebben ze dan geconstateerd dat de kracht in mijn benen op twee jaar met 2 punten was afgenomen, van 4op5 nu naar 2op5, dus dat is wel een groot verschil, ze hebben dan ook gekeken naar mijn rug, en er zit daar een dikte en als je daar op drukt doet dit dus enorm veel pijn, er is toen een ct scan genomen, en men vond dat ik zo vlug mogelijk naar neurochirurgie moest gaan, op 31 augustus was ik daar geweest, maar volgens de dokter die ik toen gezien heb was er niet echt iets aan de hand. Dan heeft de dokter van de pijnkliniek naar mijn rug gekeken omdat ik dus bleef klagen, en volgens de foto's vond zij dat daar iets zat, zij dacht aan een cyste, ik heb dan gemaild naar een andere prof van neurochirurgie en alles uitgelegd, en ik ben daar dus gisteren bij geweest, die heeft mij onderzocht en inderdaad geconstateerd dat ik nog weinig kracht heb in mijn benen, hij zegt er zit daar inderdaad een cyste maar ik zou daar voorlopig niets aan doen, of het moest zijn dat ze natuurlijk veel groter wordt en meer problemen veroorzaakt, dus voorlopig mag ik gerust zijn, ik was al bang dat er eventueel een tumor zou zitten maar het is gelukkig maar een cyste, die uiteraard niets te maken heeft met die andere cyste van in het ruggenmergkanaal, deze zit er buiten. Maar nu ben ik min of meer gerust gesteld, de kracht in mijn benen zal wel niet meer verbeteren als je weet dat die grote cyste het ruggenmerg volledig platdrukt tegen de wand, die cyste wegnemen heeft natuurlijk geen zin, want dit is in het verleden al twee maal gebeurd en elke keer stond ze er op een week terug, dus dat is verloren moeite. Ik zal daar moeten mee verder leven, en kan alleen maar hopen dat het verlies van kracht niet te snel gaat. Groetjes
Dag Ja hij is al terug van Kenia, vorige maandag is hij met mijn zoon van hieruit om 4u30 vertrokken, mijn zoon was hier blijven slapen natuurlijk, de vlucht was om 7 uur naar Zurich, en dan van daar naar Nairobi, zodanig dat ze s'avonds rond 6 uur onze tijd ter plaatse zouden zijn, dan te bedenken dat er maximaal twee uur verschil is met ons, ttz. 2 uur later dan bij ons, zal het daar rond 20 uur geweest zijn. Om 21 uur heeft hij gebeld dat ze veilig in het hotel waren toegekomen. Ze hadden een goede reis gehad, moe waren ze wel, maar nu konden ze gaan slapen, eerst nog een beetje eten en dan komt dit wel goed. Op dinsdag moesten ze in de namiddag vertrekken naar Eldoret, met een binnnenlandse vlucht, want de volgende dag moesten ze de fabriek bezoeken, en het contract tekenen met de bazen van het leger. Hij heeft mij een paar keer gebeld van Kenia, en éénmaal gesmst, dit laatste kan hij nog niet lang, hij wilde dit nooit doen, hij had dit niet nodig vond hij, maar hij moest het toch eens voor iets hebben ik heb het hem dan getoond, en nu doet hij het vlot, hij zegt ik wist niet dat dit zo simpel was, zo zie je maar. De volgende dag moesten ze terug in Nairobi zijn voor de banken, alles is goed verlopen, en de vrijdagavond zijn ze terug vertrokken naar Zaventem, ik dacht dat ze terug kwamen langs Zurich dus ik had gekeken op teletext hoe laat hun vliegtuig zou landen, en van Zurich zou dit om 9u10 zijn, maar ineens hoor ik de voordeur open gaan en hij was er al, zij waren dus rechtstreeks van Nairobi naar Brussel gereisd zonder omweg, ze zijn zelfs in bissnesklas afgekomen, dus ze hebben wel een beetje kunnen slapen, en maar goed ook want mijn zoon moest nog naar de kust rijden en dan nog een zware vergadering voorzitten op zaterdag, dus ik hoop dat hij toch een beetje uitgerust was. Mijn man zegt ook dat hij daar mensen zonder benen op de grond heeft zien kruipen, dus zonder rolstoel of niets, ja dan hebben wij het hier toch nog heel wat beter dan daar. En mogen we blij zijn dat we in Belgie wonen en niet in Afrika. Ik zat dus heel de week alleen, maar alles is goed verlopen, op woensdag is mijn werkvrouw eindelijk komen kuisen, dit was ondertussen een maand geleden, dus het was wel even nodig, mijn was en strijk kan ik met enige moeite zelf doen, maar de kuis zie ik toch niet zitten, zij was eerst een paar weken op verlof geweest naar Turkije, en vorige week woensdag, de dag dat ze normaal ging komen kreeg ik een sms dat ze nog maar pas was terug gekomen en dat ze zaterdag zou komen, de zaterdagmorgen kreeg ik dan telefoon dat ze zich niet goed voelde, en ja dus ze kon dan ook niet komen, en dan is ze toch woensdag erop gekomen. Op vrijdagavond is mijn zoon en schoondochter hier geweest, dan hebben we samen gekookt en samen lekker gegeten, het is toch plezanter dan hier alleen te moeten zitten, maar ik heb mijn plan getrokken, enkel had ik een verschrikkelijke verkoudheid, al van de week voordien als mijn kleinkindjes hier geweest waren, eentje had een verkoudheid en ja ik twee dagen later ook, ik wilde wachten met de dokter te bellen tot mijn man thuis was, want hij moest bij hem bloed nemen om zijn suiker te controleren en daarom heb ik gewacht niettegenstaande ik het wel lastig had, gepaard met een zeer zware hoest, dus nu neem ik anitibiotica en zal het gauw wel beteren, we leven op hoop. Groetjes
Dag Het is reeds van het begin dat ik mijn nieuwe rolstoel heb dat ze gingen komen om hem te herprogrameren, als ik hem op binnen zet, zelfs op maximum raak ik niet vooruit, ik moet hem dus zetten op buiten om binnen vooruit te raken, ze zijn ondertussen al twee maal geweest om dit varkentje te wassen, maar twee maal lukte het niet, ze raakten gewoon niet in het programma om te kunnen herprogrameren. Eindelijk hebben ze dan beslist om hem te komen halen, want er zijn toch nog een paar ander details die ze moeten in orde stellen, onderandere mijn voetsteunen die dus volledig losstaan, vooraan het schermpje is er een krak in tot in het scherm, ik moet daar ergens mee tegen gestoot hebben, maar waar weet ik absoluut niet, maar ja het komt ook zo ver vooruit, het is natuurlijk niet moeilijk om daar ergens mee tegen te stoten, maar waar en wanneer ik dat zou gedaan hebben kan ik mij echt niet herinneren, zondag heb ik gezien dat dit kapot was, ik hoop alleen dat ze het laten vallen onder waarborg, maar ik betwijfel het we zullen wel zien, dus vrijdag namiddag zijn ze hem komen halen, ik had gelukkig mijn oude rolstoel beneden laten opladen, zodanig dat die altijd klaar staat als het moest nodig zijn, dus nu was het nodig, mijn man is hem gaan halen, ik was terwijl nog met mijn nieuwe rond gereden om mijn was in te steken, dus ik heb hem dan geholpen om te zeggen wat hij moest doen om hem van de garage tot vooraan binnen te krijgen, natuurlijk als je dit niet gewoon bent om daar mee te rijden is dat toch niet zo simpel. Van uit de garage tot vooraan ging het nog, maar het hellend vlak nemen zag hij toch niet zo goed zitten, hij is er dan maar uit gegaan en heeft hem maar binnen geduwd. Ik zat er juist terug in als ze daar waren om hem te komen halen. Nu moest ik hem nog terug weer gewoon worden, want hij is toch een stukje lager dan de andere, maar hij is veel eleganter en lichter dan die andere, enfin ik rijd er veel liever mee, en dat is toch ook belangrijk, van mij moeten ze hem niet te vlug terug brengen, ik red mij wel. Groetjes
Dag Maandag morgen vertrekt hij naar Kenia, hij moet om 4 uur opstaan want zijn vlucht is om 7 uur; en ze moeten tenminste anderhalf uur op voorhand in de luchthaven zijn, mijn zoon gaat mee met hem, hij komt hier dan slapen, want van de kust moeten komen s'morgens vroeg is toch wel een beetje moeilijk, hij rijdt met zijn aoto naar de luchthaven, normaal zou mijn zoon vrijdag alleen afkomen omdat hij zaterdag een belangrijke vergadering heeft, mijn man zou dan blijven tot maandag, hij zou het weekend naar Mombassa gaan, om te kijken naar het hotel, waar wij eventueel eind van het jaar zouden naartoe gaan, en hij wilde ter plaatse gaan kijken of het hotel wel een aangepaste badkamer heeft voor gehandicapten, maar ze hebben het hem afgeraden omdat er zoveel mensen gekidnapt worden voor geld, hierdoor riskeert hij niet goed om riskeert hij toch niet goed om alleen naar Mombassa te gaan, er zijn vrienden van mijn zoon die er pas geweest zijn en die met die zware verhalen naar huis kwamen en nu durft hij niet meer, nu komt hij dus met de zoon vrijdag af dat ze zaterdagmorgen terug op Zaventem staan, ik zal dan wel een week alleen zitten , maar mijn werkvrouw is terug uit verlof, ze is drie weken niet komen kuisen, normaal ging ze gisteren komen maar ze sm mste mij dat ze pas was teruggekomen en dat ze zaterdag komt, mijn andere zoon is er ook nog, die woont maar vijf minuten met de wagen van mij vandaan dus dat zal geen probleem zijn, in geval ik iets nodig moest hebben. Ik ben er gerust op. Ik doe er nog een foto bij van de kindjes, van gistermiddag in Ikea, daar gaan ze nu de woensdagmiddag met hun papa gaan eten. Groetjes
Dag Vorige week woensdag zegt mijn man, ben je klaar om te vertrekken, ik viel uit de lucht, ik zeg vertrekken naar waar, wel ik moet naar de walen om de producten te gaan bekijken die toegekomen zijn voor Kenia, om te kijken of alles in orde is, en dan moet ik naar Frankrijk naar de fabriek, terzelfdertijd kunnnen we champagne meebrengen want ik heb geen meer, we hadden de laatste fles gegeven aan ons kapster, die vorige week geweest was om mijn haar te doen, ze is eigenlijk getrouwd op rock Werchter, het heeft in al de kranten gestaan, ze hebben haar zelfs geintervieuwd voor radio 2 en Rob, en voor verschillende kranten, enfin we hadden haar nog niet gezien, dus we konden haar niet laten vertrekken zonder iets te geven. Dus we moesten naar Frankrijk, dus ook om champagne te gaan halen, dan moesten we naar Epernay, mijn man had daar een hotel gevonden dat volgens de gegevens een aangepaste badkamer had, aangepast voor rolstoelgebruikers, dus wij vol goede moed, vrijdag morgen rond 10u30 zijn we vertrokken, eerst moesten we dus naar Theux, voor zijn goederen, en dan reden we verder naar Epernay, het hotel noemde "Briquetterie"zag er chic uit, dus nu kijken wat de kamer zegt en vooral de badkamer, nee dus, niet aangepast, wc niet verhoogd en ja er was één bar, maar die stond veel te ver vooruit, dus daar kon ik niets mee aanvangen, dus moest mijn man mij weer elke keer helpen als ik naar het toilet moest, ik begrijp niet waarom ze dan durven zeggen dat het aangepast is als dit in de verste verte niet het geval is, ik zal eens een nationale dienst, of misschien beter een internationale dienst moeten zien te pakken krijgen die voor de hotels de richtlijnen uitschrijft hoe dit moet zijn, maar waar kan ik daar voor terecht, ik weet het niet, ik zal eens moeten zoeken op internet wie mij hier van dienst kan zijn. We zijn altijd verplicht om een beter hotel te boeken omdat ja daar meer kans hebt dat het is aangepast, maar dat is niet altijd het geval. Gelukkig zijn we daar maar één nacht gebleven, het eten was niet slecht maar ook niet zo speciaal, voor de rest ging het nog. Zaterdag zijn we dan naar Reims gereden, voor onze champagne en we wilden nog wat shopping doen, dus eerst zullen we maar eens kijken hoe het ander hotel is, want we riskeerden het niet goed, als dit ook niet aangepast is, ja dan rijden we naar huis zonder nog te overnachten in een hotel, de naam van het hotel was : "L'Assiette Champignoise", en dit zag er al heel anders uit, het was blijkbaar nog vrij nieuw en de badkamer was ook goed, verhoogd toilet met ook maar één bar maar wel op de goede plaats, wij hebben altijd onze eigen handvatten mee maar dan moet de muur heel glad zijn, en zeker geen geschilderde muur want dan plakt het niet, dus hier lpakte hij ook niet, maar het is mij gelukt om zonder hulp naar het toilet te gaan , dus dat was ok. Maar opeens denk ik o mijn god ik ben mijn oorbelletjes vergeten, normaal als ik ze s'avonds uit doe, dan leg ik ze op de lavabo, maar nu was ik dit vergeten en had ik ze op mijn nachtkastje gelegd, dus ik was ze vergeten, mijn man heeft dan onmiddellijk gebeld naar het hotel, hij moest dan een minuutje of tien wachten en dan terug bellen en gelukkig ze hadden ze gevonden, deze waren al een vervanging, mijn vorige ben ik kwijtgespeeld in Gasthuisberg, samen met mijn trouwring en nog een gouden ringetje dat ik in Bujunbura gekocht had, deze had ik van mijn man gekregen, het zijn gouden stekertjes met een robijntje in, dus moesten we terug naar dat hotel rijden, zo'n 32 km. terug, maar ja ik was toch blij dat ik ze niet kwijt ben, dan hebben we in het terug komen toch onderweg onze champagne kunnen kopen, dus dat viel nog mee. We hebben in dat laatste hotel heel lekker gegeten, het was enorm fijn, enorm veel schoteltjes, geen grote hoeveelheden maar zo fijn, ik heb mij maar gehouden bij één glas champagne, want de vorige avond had ik een paar glazen meer op, en kon ik mij zelfs tijden het eten niet wakker houden, dus dat kon ik mij nu niet permitteren, maar alles is verder perfect verlopen. De shopping is er niet meer van gekomen, we hebben wel in Reims rondgereden n en gezocht naar de grote winkels maar niet gevonden, we hadden ook een beetje teveel tijd verloren met terug naar dat eerste hotel te moeten rijden, maar ja ik moest eigenlijk niets speciaals hebben, mijn man moest iets hebben van parfumerie maar dat kan hij overal kopen he, daarvoor moet je niet speciaal naar frankrijk rijden, dus zondag zijn we dan op ons gemak naar huis gekomen, zelfs zonder onder weg te stoppen, enkel voor brandstof, maar we zijn dus niet uit de auto geweest. rond 15 uur waren we terug thuis. We gaan graag weg, maar komen even graag terug thuis. Groetjes
Dag Mijn blog noemt wel, hoe ik moet leven zonder benen, maar ik heb nog nooit verteld hoe ik ze eigenlijk ben kwijt geraakt, dus vond ik dit toch uiteindelijk wel tijd worden dat ik dit uit de doeken deed.
Nee ik heb geen ongeval gehad, het is gewoon een stomme bijwerking van een medicament tegen migraine.
Geloof het of niet maar toch is het zo.
Ik ben al mijn hele leven migraine lijder, eerst moest ik de dokter bellen als ik een aanval had, die kwam mij dan een inspuiting geven, zo niet had ik drie dagen vreselijke hoofdpijn, altijd aan de rechtse kant met zwaar overgeven en geen licht kunnen verdragen.
Nadien ging ik zelf naar de dokter, voor een inspuiting, of hij nu consultatie had of niet.
Later gaf ik mij de inspuitingen zelf, ik ben tenminste verpleegster, ik kon dat dus zelf, alhoewel ik moet zeggen jezelf inspuiten is toch niet zo vanzelfsprekend, het duurde soms toch wel efkens voor ik effectief die naald in mijn bil durfde te planter, het was gelukkig maar 1 cc. , maar ze deden toch pijn., Maar het was dit of de verschrikkelijke migraine, dan is de keuze vlug gemaakt.
Natuurlijk in die ampulletjes van Dihydergot want zo heten die, zat dus niet anders in dan ERGOTAMINE.
En deze stof blijkt toch wel vrij gevaarlijk, maar dat wist ik niet, en niemand heeft mij daar ook ooit attent op gemaakt, verder kreeg ik nog magistrale bereidingen met ergotamine in, in de vorm van capsules en suppositoires, omdat ik het medicament Cafergot, wat normaal werd voorgeschreven niet verdroeg, voor mij was dit veel te zwaar. Er zat teveel ergotamine in.
Op 15 augustus 1995 kreeg ik plots zeer hoge koorts, zonder enig ander symptoom, 40 graden en meer, dit had ik nog nooit gehad, ik ben dan naar de dokter van wacht geweest, die vond niets speciaals, hij vermoedde dat ik misschien een nierinfectie doormaakte, dus ik moest mijn urine binnen brengen, hij zou dit dan laten onderzoeken.
De volgende dag was de koorts verdwenen en dan ook nog geen symptomen, dus dat was raar. Tegen de avond begon de kracht in mijn benen af te nemen, ik raakte met moeite naar mijn slaapkamer, om te gaan slapen, en tegen de morgen kon ik niet meer gaan, ik kon mij met moeite wassen doordat ik verschrikkelijke krampen in mijn armen gekregen had, het was midden in de zomer, met temperaturen van 30 graden, en mijn benen waren ijskoud en spierwit, ik wist helemaal niet wat er aan de hand was, ik kon nog staan maar niet meer lopen.
Ik heb contact opgenomen met de neuroloog, omdat ik dacht dat dit van mijn rug kwam, ik was al lang zwaar ruglijder, dus wie weet. Hij stelde voor om direct naar het ziekenhuis te komen.
Mijn man heeft mij naar de auto moeten dragen want ik kon niet meer lopen, ik moest niet wachten en mocht direct binnen bij de dokter, hij heeft mij onderzocht maar kon niet zeggen wat er aan de hand was.
Hij heeft mij wel laten opnemen, naar het schijnt ben ik dan in coma gegaan, en moest ik naar intensieve, men heeft wel voor mijn leven gevreesd, mijnman zegde tegen de iedereen dat ik waarschijnlijk de morgen niet zou halen, daar weet ik dus niets van, het heeft nog een paar dagen geduurd voor men wist wat er aan de hand was, nu bleek dat ik acute ischemie had in beide onderbenen, dus in het nederlands een hevige spasme in de slagaders van de benen, met volledige blokkage van de bloedvaten, met afsterven van de benen tot gevolg, en dit alles tengevolge de ergotamine die ik genomen had voor mijn migraine.
Ik heb gelukkig de morgen wel gehaald, maar als ik wakker werd op intensieve, had ik een verschrikkelijke pijn in mijn benen, dit was gewoon niet te harden, en mijn voeten waren bedekt met grote blaren. De dokter zegde mij direct je onderbenen zijn verlamd en dat zal zo blijven.
Na een paar weken op intensieve en na zware medicatie om de bloedvoorziening in mijn benen proberen te herstellen, besliste men om eens onder narcose te gaan kijken hoe de toestand van mijn benen inwendig er aan toe was, dan besliste men om mijn rechter been toch te amputeren omdat er sprake was was ernstige necrose en ik mijzelf aan het vergiftigen was als ze niet ingrepen, ik vond dit verschrikkelijk, maar ja je hebt geen keuze ofwel amputeren ofwel doodgaan, ja dan weet je ook wel wat je beslist.
Op 20 september werd mijn rechterbeen dan geamputeerd door de knie, de wonde genas voorspoedig, links was het ook niet goed, maar dat been konden ze nog behouden mits het weghalen van genecroseerde delen, zoals de fibula, pezen en spieren.
Dit was een zeer grote wonde en die is maar heel moeilijk dicht gegaan.
Met mijn linkerbeen is de miserie dan pas begonnen, door de verlamming groeide mijn voet in klompvoet, en kon ik dus geen gewone schoen aandoen, dan heeft men uiteindelijk die voet door een tripleartrodese recht gezet en vast gezet, en daar haken in gestoken, dat is uiteindelijk nooit goed gekomen, het groeide gewoon niet vast, ik had daar ook vreselijk veel pijn aan, dan heeft men op een bepaald moment die haken verwijderd, daar heb ik dan een zware infectie door gekregen, een osteomyelitis , waardoor ik 6 weken in het ziekenhuis moest verblijven met antibiotica intraveneus.
Die infectie heb ik nadien nog enkele keren aan mijn voet doorgemaakt, doordat er van de wond aan mijn been, zon groot en zeer pijnlijk lidteken was achtergebleven werd daar met de tijd dan een flap op gelegd, dat genas aanvankelijk goed maar is dus ook nooit goed gekomen, ik werd in januari geopereerd, en na een paar overbruggingen in mijn linker been werd er uiteindelijk na de laatste overbrugging, waar ik uit gekomen ben met een grote vuile wonde aan mijn voet wrijf en zwarte tenen, ik moest voor het verband 2 x per week hier voor naar Leuven,bij de vaatchirurg, ze wilde er alles aan doen om mijn been te kunnen behouden, maar op een zekere dag op 25 juli 2006 werd ik wakker met vreselijke pijn in mijn voet, en als ik later het verband verwijderde zag mijn voet helemaal blauw, ik wist direct hoe laat het was en nam contact op met de vaatspecialist in Leuven, en ja mijn been moest er dus zo vlug mogelijk af, ik heb hemel en aarde verzet op dat ze zouden onder de knie amputeren, men heeft dit dan gedaan met het gevolg dat de wonde niet genas en men daar door plastische chirurgie nog een flap heeft moeten opzetten, dat was uiteindelijk wel de goede beslissing .
Maar door dat de wonde van de amputatie maar niet genas kon ik ook niet terug aan het werk, en van de mutualiteit kreeg ik maar drie maanden meer omdat ik na mijn 63 jaar, de tijd dat ik normaal op pensioen moest, ben blijven werken, natuurlijk wel met het verlies van het geld dat ik kreeg van de mutualiteit ter compensatie dat ik maar halftijds mocht werken,dus dat geld was ik al kwijt, maar toch ging ik nog liever werken dan op 63 op pensioen te gaan, maar nu was ik bijna 65, dus heb ik twee maanden geen inkomen gehad, en ben dan op 1 januari 2007 op pensioen gegaan, twee maanden voor ik 65 werd.
Nu heb ik twee prothesen maar mijn knie links is al zo dikwijls open en ontstoken geweest, daar is al twee maal een flap opgelegd en verschillende malen een greffe dat ik vrees dat het met de tijd nog verder zal moeten geamputeerd worden, momenteel is alles dicht en heb ik dus geen wonden meer, ik hoop dat het zo nog een tijdje mag blijven . Nu met ouder te worden zijn de aanvallen van migraine gelukkig ook heel erg afgezwakt en heb ik door de band geen medicatie mee nodig tegen migraine.
Al de bloedvaten in mijn lichaam zijn aangetast door dit medicament.
Dit heb ik allemaal te danken aan de bijwerking van de ERGOTAMINE, en als ik dan de farmaceutische firma, waar het medicament van komt aan schrijf, zelfs de grote baas in Zwitserland van de firma Novartis, heb ik aangeschreven, en vraag of ze iets kunnen doen krijg ik nul op het request, zij voelen zich niet verantwoordelijk voor hetgeen mij door hun medicament is aangedaan.
In Amerika is er ook zon geval geweest, van een mevrouw die door een medicament een lidmaat was kwijt geraakt, de farmaceutische firma in kwestie, voelde zich ook niet verantwoordelijk, maar heeft haar toch maar 2.000.000 $ schadevergoeding toegekend, ik zeg niet dat het hier zulke toestanden moeten worden als in Amerika, maar absoluut niets krijgen ter compensatie, tegenover 2.000.000 $ is toch nog een groot verschil. Vind je ook niet?
Dag Ondertussen is mijn zonnehemel al gemaakt, de electrieker is ze woensdag komen halen, ze moesten hier voor met twee zijn, want het is toch een groot spel, en alleen is dit natuurlijk niet mogelijk. Gisteren donderdag belde hij al of wij thuis waren, en heeft hij de lamp terug gebracht. Als ik vroeg wat er aan was, wist hij mij te vertellen dat er binnen in iets verbrand was, dit hebben ze vervangen en nu zou ze terug pico belo zijn, ik denk dat ik ze vanavond eens ga uitproberen, want er is weer voetbal op tv, de rode duivels spelen, het is wel om 18 uur, vrij vroeg voor mij, maar dan doe ik mijn prothesen maar niet meer aan, ik moet toch niet meer weg, en er komt voor zo ver ik weet toch niemand. Gisteren was het natuurlijk ook eerste schooldag, en mijn zoon heeft natuurlijk een paar foto's doorgestuurd van de kindjes als ze klaar staan om de bus te nemen naar hun school. Ik ben gisteren eindelijk naar neurochirurgie op consultatie geweest, er was vorige week een scan genomen van mijn rug, maar ik wist dat ze daar niets zouden op zien, zelfs de cyste is er niet op te zien, daarvoor zouden ze moeten een MR nemen, maar omdat de kans bestaat dat mijn neurostimulator kapot gaat, doen ze dit liever niet, en voor hun is er ook geen dringende reden om dit te doen, dus moet ik maar verder behandeld worden in de pijnkliniek. Ik heb al zo dikwijls daar naartoe gebeld, maar ze nemen daar eenvoudigt niet op, gisteren is het eenmaal gelukt, en dan zou er mij een dokter zelf opbellen, maar ik heb natuurlijk niets gehoord, vandaag al verschillende malen gebeld, maar geen antwoord, ik weet niet meer wat ik moet doen, want onlangs hebben ze mijn plakkers van durogegic veranderd in transtec plakkers, aanvankelijk ging dit goed, maar nu krijg ik daar enorme uitslag van onder de plakkers en dit jeukt verschrikkelijk, dus ik ben daar allergisch aan, dan heb ik maar uit mijn eigen terug overgeschakeld op durogegic, wat moet ik anders doen, ik krijg toch geen antwoord. Groetjes
Dag Ik heb al verteld dat de electrieker geweest was om na te kijken wat er eventueel aan de lamp fout was, hij vond niets speciaals, enkel de zekering heeft hij vervangen door een zwaardere, hij zegt ook dat zekeringen kunnen verslijten, en dat dit eventueel de reden kan zijn dat ze is uitgevallen vorige keer, ik was toch niet helemaal gerust, maar enfin, mijn man is er een paar maal onder geweest zonder probleem, dus ja dan zou ik het ook eens durven proberen. Aanvankelijk alles ok, na ongeveer 15 minuten, hoor ik een knal, mijn eerste reactie zeer de lamp terug naar boven doen, want ze brande nog, maar dan een harde knal, en niet alleen lamp maar heel de electriek valt uit, het was natuurlijk avond, en donker, want tijdens een voetbal match, ik ben er dan maar onderuit gekropen, maar deze keer wel langs de goede kant, en doordat mijn rolstoel een verlicht schermpje heeft zag ik toch nog iets, ik zeer mijn kleren terug aan gedaan, maar ik hoorde niets van mijn man, ik dacht is er bij hem niets aan de hand, maar ja hoor, maar hij was in slaap gevallen en had het niet direct door dat er geen stroom meer was, dan ben ik er maar naartoe gegaan, hij heeft de lamp maar eerst op nul gezet, en dan is hij naar beneden gegaan met mijn pillamp om de electriek terug aan te zetten, maar telkens hij dit probeerde sloeg die terug af, ik zeg je moet eerst de stekker van de lamp uit trekken want er zit kortsluiting in, als hij dat gedaan had, dan ging het wel. Een mail gestuurd naar de electrieker, maar ze zullen de lamp moeten komen halen, en dat zullen ze met twee moeten doen, kwestie van veel te groot en te zwaar om die klus alleen te klaren, dus ze zullen eerst bellen voor ze komen. Ik hoop dat ze vinden wat er aan de hand is en dat de lamp kan gerepareerd worden, dat we niet verplicht zullen zijn om een nieuwe aan te schaffen, want als er bij kleine apparaten een korstsluiting is dan mag je dit gewoonlijk weggooien, dus vingers cross, zou ik zeggen. Ik zal toch moeten goed overtuigd worden dat alles in orde is want ik wil toch geen brand stichten in mijn huis. Groetjes
Dag Ja de derde keer in nog geen twee weken hadden we er van, heel onze kelder en garages onder water, gelukkig dat mijn werkvrouw de vorige week niet geweest was, anders had ze in nog geen drie weken heel de benedenverdieping mogen kuisen. Want het is meer dan één plaats, het zijn twee vrij grote garages, een chauffage kelder, een wijnkelder en een grote kelder. Alles staat al op een klein verhoog, want het is al jaren dat we last hebben telkens een serieuze regenbui of zwaar onweer over ons komt, niettegenstaande we al drie pompen staan hebben, maar blijkbaar werken die dus niet goed, mijn man zegt dat het nog nooit zo erg is geweest, het water komt tot aan zijn enkels als hij in de garage komt. Dus we hebben dan maar de loodgieter laten komen om te zien wat we nog meer kunnen doen, en wat blijkt dat de pompen verstopt zijn door het slijk, ja dat er slijk inkomt is niet moeilijk, onze klusjesman heeft het zo danig geregeld dat door een rooster in het midden van de oprit achteraan al het regenwater binnenkomt, en dan door de pompen moet weggepompt worden, je kan begrijpen dat dit op een bepaald moment moet fout gaan, dus nu heeft hij de pompen gekuist, maar hij zegt dat we een zwaardere pomp zullen moeten plaatsen die ook de modder wegzuigt, hoe veel dit zal kosten kon hij niet zeggen, dat zal natuurlijk wel weer wat geld gaan kosten, maar zoals het nu is kan het echt niet verder dus er zal echt iets afdoends moeten gebeuren, hij gaat het uitzoeken en zal het ons laten weten, dus ik ben eens benieuwd. Mijn werkvrouw zal lachen als ze eventueel zaterdag komt, want dat moet ik nog afwachten of ze wel komt. Groetjes
Dag Gisteren had ik weer iets voor. Het was weer voetbal, en mijn man en ik hebben een afspraak gemaakt, als het voetbal is dan mag hij de eerste helft in de living kijken, maar voor de tweede helft moet hij dan wel naar zijn kamer, er is daar ook een tv, maar die is niet zo groot of die van de living uiteraard, maar daar zit hij niet mee, en nu natuurlijk met die regeling van prime van telenet is er wel vrij veel voetbal op tv, enfin gisteren was het dan wel op RTL, en niet op prime. Ik heb dan eerst nog naar canvas naar de canvascrac gekeken, de crac heeft ondertussen toch al 17 tafels gewonnen, dus het wordt spannend, we hebben dus afgesproken dat ik dan onder mijn zonnehemel ga liggen voor een klein half uurtje. Dus zo ook gisteren. Ik keek eerst hoelang de voetbal nog zou duren, want hij was al begonnen om 8 uur, waar het normaal 8u30 is.
Dus ik lig onder mijn hemel, en ik laat die altijd vrij laag zakken, tot zo'n 5 a 10 cm boven mij, omdat ik denk dat het anders geen effect heeft als je dat een halve meter boven je laat hangen. Dus ik wist dat het ongeveer afgelopen was, maar opeens een knal, niet normaal, lampen uit, ik probeerde om de lamp terug naar boven te doen maar dat lukte niet, dus ik begon te roepen op mijn man, maar ik wist dat die mij niet kon horen, dus ik probeer er onderuit te kruipen, maar zonder benen en met weinig kracht in mijn bovenbenen had ik de grootste moeite van de wereld om er onderuit te geraken, ik moet zeggen dat ik wel een beetje in paniek was, en in mijn verwarring kroop ik langs de verkeerde kant onder de lamp onderuit, ik besefte het maar als ik het al te laat was, in plaats van de kant van mijn rolstoel te nemen nam ik de andere kant. Dus ja ik zat vast, en maar roepen op mijn echtgenoot, maar geen respons, ik denk dat al de buren het gehoord moeten hebben zo hard heb ik geroepen, maar diegene die het moest horen reageerde niet. Natuurlijk is dat niet verwonderlijk, hij zat vooraan in de living, terwijl er nog de gang en een vrij grote keuken tussen de kamer en de living is, en het bij ons wel vrij goed geisoleerd is. Ondertussen had ik al van alles geprobeerd om aan de andere kant te raken, maar die lamp bestrijkt wel ongeveer de lengte van mijn bed, dus langs achter kon ik er onmogelijk passeren, dan maar aan de bovenkant geprobeerd voorbij de lamp, maar mijn kussens lagen daar in de weg, ik heb dan geprobeerd om er terug onderdoor te kruipen maar dat lukte niet .Dus dan maar wachten, mijn man zal toch eens moeten komen, als hij naar zijn bureau gaat zal hij mij wel horen, en eindelijk na een half uur, had hij mij gehoord, dus hij met mijn rolstoel naar de achterkant van het bed, zodanig dat ik er in kon, dan zag ik dat mijn witte broek vol bloed was, en ja natuurlijk met er proberen terug onderdoor te kruipen heb ik mijn knie gekwetst, en doordat ik weinig gevoel heb ik mijn knie had ik dit niet gevoeld, enfin het zal weer een tijdje duren voor dit is dicht gegroeid. Mijn man is dan gaan kijken of er beneden geen zekering gesprongen was, het geen ik hoopte natuurlijk, en ja hoor er was een kapotte zekering, dus hij heeft de lamp rustig terug naar boven kunnen doen zonder problemen, ik was blij dat het de lamp zelf niet was die kapot was. Nu weet ik één ding dat ik nooit onder de zonnehemel ga als ik alleen ben want dan ben ik helemaal gezien, ik zag mij al de nacht moeten door brengen in mijn relaxzetel en dan de volgende dag bellen naar de electrieker, maar gelukkig was dit niet nodig, en uiteindelijk is alles goed gekomen, we zullen de lamp toch eens moeten laten nakijken, enfin het zal nu wel een tijdje duren voor ik er terug durf onder te gaan. Groetjes
Dag Ja ik weet het ook niet meer maar het gaat inderdaad van kwaad naar erger, ik vind dat de kracht in mijn benen altijd maar achteruit gaat. En inderdaad het is nu ook bevestigd door de fysische dokter in Pellenberg, vorige week ben ik nog naar de prof. geweest voor mijn linker schouder, door de rotatorcufscheur heb ik daar toch veel pijn aan maar ik krijg dan een inspuiting met cortisone en dan is dit weer voor een tijdje draaglijker, nu was het zelfs vijf maanden geleden, mijn linker schouder is ook al naar de vaantjes daar moet met de tijd een heel nieuw gewricht in geplaatst worden, maar dat zal ik nog maar zo lang mogelijk uitstellen. Ook links zou het moeten geopereerd worden maar dit kan ik mij ook niet permitteren want dan kan ik niets doen voor tenminste 6 weken, als ik niet kan steunen ben ik comleet verloren. Enfin ik vertelde hem dat ik ondervond dat de toestand in mijn benen achteruit ging en dan ik geweldige krampen krijg in mijn armen en vingers vond hij dat dit niet zijn winkel was en heeft hij direct een afspraak gemaakt met dr. Kiekens en dat ik best naar neurochirurgie zou terug gaan. Maar nu is er nog iets anders bij gekomen, ik heb nu vreselijke pijn gekregen van waar die catheter in mijn rug, in die cyste vertrekt over mijn rug naar de pomp en naar mijn buik, het is gewoon verschrikkelijk, er is niets aan te zien maar de pijn is wel ondraaglijk. Dus heb ik direct een mail gestuurd naar de prof. van neurochirurgie om te vertellen wat er aan de hand is en dat ik mij wel zorgen maak, maar natuurlijk op die mail werd niet gereageerd, dan heb ik gebeld voor een afspraak, ik vroeg bij de prof maar dan moet ik wachten tot november, en dat vind ik toch wel overdreven, dan heb ik maar een afspraak gemaakt met supervisie, en dan kon het op 8 september om 15 uur in de namiddag, ik vind het nog lang maar ja wat doe je er aan. Nu donderdag had ik dus een afspraak op fysische in Pellenberg dr. Kiekens was nog in verlof, dus het was een vervangster, en zij vond het toch ook lang dat ik nog moet wachten voor neurochirurgie, dus heeft de zelf gebeld naar leuven en verteld wat er aan de hand was, de kracht in de benen is inderdaad drastisch verminderd, van 4 op 5 in 2009 naar 2 op 5 nu, dus dat is toch wel een groot verschil, maar in Leuven vinden ze het blijkbaar nog niet allarmerend, en heb ik een nieuwe afspraak gekregen op 6 september om 9 uur s'morgens, onder supervisie van een andere prof, maar de volgende morgen belden ze mij van Leuven om te zeggen dat ik mocht komen op 31 augustus om 9u30, en dan wel bij de normale prof, die mij tenslotten ook al tweemaal geopereerd heeft om die cyste weg te halen, maar ze komt dus telkens terug, en omdat men constant hersenvocht aanmaakt, en dat kan niet weg, ja dan raak je verlamd, en vandaar die drainage, maar ik denk dat er toch iets niet in orde is, enfin ik wacht af, ik hoop alleen dat die pijn een beetje begint af te zakken, want zo is het toch ook geen leven. Groetjes
Dag De kindjes zijn terug uit Slowakije van vorige week, en woensdag is mijn zoon met de drieling nog eens hier geweest. Hij had dinsdagavond gebeld dat hij met de drieling eens zou afkomen, en of ik wilde macaroni klaarmaken want dit aten ze graag zegde hij, Quido was niet mee omdat die de dag voordien op kamp vertrokken was naar ergens in de Limburg voor een week, met de chiro. Ze zouden hier zijn om 12 uur s'middags, rond 12 uur belde hij dat hij in de file stond want hij kwam van Brussel, hij was blijven slapen bij vrienden en moest eerst nog naar huis om de kindjes op te halen, maar door wegenwerken stond hij dus vast aan de tunnel aan de basiliek van Koekelberg, dus uiteindelijk was het na 1uur 30 als ze hier toe kwamen, dus ik had mijn eten al klaar tegen 12 uur maar ik had de schotel nog niet in de oven gezet gelukkig , maar als het uitkwam was het niet de kindjes die graag macaroni aten maar mijn zoon zelf, de kindjes hebben er wel van gegeten maar voor hun eten moeten we toch altijd aandringen het zijn toch niet zo'n goede eters we kunnen ze nog over halen door een snoepje te beloven als ze alles hebben opgegeten. Maar dat zal nog wel beteren zeken, ik moet zeggen Quido is toch altijd makkelijker geweest voor te eten, mijn jongste zoon was ook zo'n ambetanterik, groenten moest hij nooit hebben, alleen compote was het enige dat hij eigenlijk lusste, nu is dat gelukkig al wel verbeterd, maar nen echte groenteneter is hij toch niet. Enfin ze wilden ook eens naar het nieuwe huis gaan kijken van mijn jongste zoon, die pas maandag verhuisd is, enkel de badkamer moest helemaal veranderd worden en daar zijn ze nog mee bezig, daarom komt hij elke morgen bij ons douchen voor hij naar zijn bureau gaat, maar dat is geen enkel probleem, volgens de oudste zoon is het een prachtig huis, ik ben er nog niet geweest, wel heb ik het al van buiten gezien, maar toen was het nog bewoond van de vorige eigenaar. Ik heb hem gezegd dat ik zou komen als ze een beetje op hun plaats zitten, hij heeft toch al gezegd dat hij een toilet voor mij zou aanpassen, met baren, dat vind ik dan tof, want mijn andere zoon heeft ik weet niet hoeveel toiletten in zijn huis maar niettegenstaande we het al duizend maal gevraagd hebben doet hij niet de minste moeite om het voor mij op dat gebied een beetje makkelijker te maken, maar ja dat is de een tegen de ander he. Dus ze zijn dan niet zo lang gebleven maar ja je weet met drie kleine kindjes dat je huis direct een slagveld is. Mijn werkvrouw is weer nog niet geweest, ik weet nooit wanneer zij komt, dat vind ik toch wel vervelend, eerst kwam ze niet zonder iets te laten weten, dan kwam ze de woensdag, vorige week was het dan donderdag, en vandaag is het vrijdag en nu is ze nog niet geweest, het zal dan weer zaterdag worden of misschien niet dat ze weer ziek is, ik wacht af. Op de foto mijn vier kleikindjes: Quido, links Archie, dan Ziggy en rechts Yoshka Groetjes
Mijn petekind en zijn vrouw gaan eindelijk hun adoptiekindje krijgen
Dag Ja eindelijk is het ver het moment voor mijn petekind dat ze hun kindje zullen mogen gaan halen naar Ethiopie, het is reeds meer dan vijf jaar dat ze wachten voor ze eindelijk groen licht kregen. Ze zijn nu in Abdis Abeba geweest naar het weeshuis waar het kindje werd opgevangen, naar het schijnt is het een vondelingetje, het is ondertussen al 11 maand oud, dus tegen dat ze het zullen mogen gaan halen zal het meer dan 1 jaar oud zijn. Het is wel spijtig dat ze het eerste levensjaar hebben moeten missen maar ja nu kunnen ze de rest van zijn leven toch verder volgen en hem opvoeden zoals zij willen, het is een mooi boeleke, en het zit al goed in t'vlees, ik zal er een foto van bijdoen. Hij noemt Jona, ik vind dit wel een mooie naam, ze hadden al zoveel moeite gedaan om zelf aan kindjes te raken maar telkens mislukte het, dus dan maar adopteren, en dan liefst een kindje uit het buitenland, want als je moet wachten op een uit Belgie kan het zelfs nog langer duren, maar nu gaan ze de adoptie vanuit Ethiopie ook nog meer verstrengen. Enfin ik hoop dat ze hun kindje rap zullen hebben, hun leven zal dan ook helemaal anders zijn dan het tot nu toe is geweest. Maar ze zijn dolgelukkig natuurlijk dat het eindelijk bijna zover is. Groetjes
Dag Ja het is er van gekomen, eindelijk schrijf ik nog eens een berichtje, ja ik weet het , t'is lang geleden, ik wist nooit wat ik moest schrijven, ik ga niet weg, ik zie ook niemand, wat moet nen mens altijd schrijven, ja ik zou natururlijk kunnen schrijven dat de cd&v zich heeft laten ompraten hebben om mee aan tafel te zitten, maar omdat ze nu allemaal zo moe zijn , sinds ze in september vorig jaar nog vergaderd hebben, dat ze eerst 3 weken moeten rusten voor ze opnieuw kunnen praten, dat begrijp ik niet al te goed, maar ja dit zal wel aan mij liggen. Na meer dan 400 dagen hebben ze de NVA er toch uit gekregen, niemand wilde een regering vormen zonder NVA, maar uiteindelijk zijn ze blij dat ze die partij er toch maar af gekregen hebben, laat ze dan maar in de oppositie zijn, dan kunnen ze met de volgende verkiezingen de volstrekte meerderheid hebben, en wat zullen ze dan doen, enfin we zullen maar hopen dat het nog allemaal goed komt en dat we toch op een redelijke termijn een fatsoenlijke regering krijgen, zonder al te veel nieuwe belastingen die vooral de vlamingen zullen moeten betalen. Zondag zijn we dan eens gaan kijken naar onze zoon zijn nieuwe huis, enfin nieuw, het huis op zich staat er al van in 1939, maar ze hebben het bijna van boven tot onder helemaal vernieuwd, als je ziet wat ze er van gemaakt hebben kan ik best geloven dat dit een jaar geduurd heeft, het is gewoon prachtig, hij heeft 7 slaapkamers, 4 badkamers, 3 met douche en één met groot bad, + 6 toiletten, enfin het is een groot huis voor een groot gezin. In de keuken heeft hij zoveel kasten, ongelooflijk, alhoewel het voor mij zeker niet goed zou zijn alles staat er veel te hoog, maar ja het is dan ook niet voor mij gemaakt, de living en de eetplaats is gewoon fantastisch, en gelijk waar je ui het raam kijkt overal heb je zicht op het groen van zijn grote hog en 4 hectare bos dat hij heeft, aan de hof zelf is nog veel werk maar daar hebben ze nog tijd voor, ze zijn nu bezig met de oprit, de boord is al geplaatst en dan komen ze met verschillende camions kleine steentjes om alles te bedekken. Ja hun huis is een juweeltje geworden, de kindjes zijn met hun mama voor een maand naar Slowakije, ze komen pas terug op 7 augustus, dan hebben ze toch nog 3 weken dat ze hier vakantie kunnen houden in hun nieuwe huis, voor de kindjes heeft hij een grote speelkamer gemaakt beneden, waar vroeger een garage was, echt het is de moeite. Groetjes
Dag Het was al een hele tijd geleden dat we de kindjes nog gezien hadden, en wel van de vierde verjaardag van de drieling, op 2 april, dus werd het tijd dat we ze nog eens te zien kregen. Mijn zoon is dan zondag met de vier kindjes hier geweest, ze kwamen tegen de middag, we zouden frietjes klaar maken met compote en biefstaek, omdat ze thuis geen frietjes krijgen vonden we dat wel een goed idee. De maandag zouden ze dan vertrekken naar Slowakije samen met hun mama, mijn zoon doet ze dan met de auto naar Charleroi om daar het vliegtuig te nemen, in praag moeten ze dan nog een hele reis afleggen met de trein voor ze dan uiteindelijk s'avonds ter plaatse van bestemming toekomen, het is toch wel een vermoeiende reis voor die kindjes, mijn zoon zegt dat ze voor drie weken naar ginder gaan bij hun slowaakse oma en opa, maar Quido zegt dat ze een maand gaan, we zullen wel zien hoe lang ze weg blijven. Ze hebben hun hier goed geamuzeerd, in de namiddag hebben ze dan samen met hun papi en papa een robbertje voetbal gespeeld in de hof, ik wist zelfs niet dat we nog een voetbal hadden maar blijkbaar lag er toch nog een in de garage, hij was niet erg hard niet meer maar ze hebben er toch goed kunnen mee spelen, ze zijn nog klein he dan moet die bal zo hard niet zijn anders kunnen ze hem nog niet opheffen, mijn man had ook een zak snoep meegebracht en constant stonden ze daar te bedelen voor een snoepje, we wilden de overschot meegeven voor thuis en voor onderweg als ze op reis gaan maar mijn zoon wilde dit niet, normaa krijgen ze thuis weinig of geen snoepjes, dat is iets dat ze hier alleen maar krijgen, maar ja voor die enkele keer dat ze komen kan dit toch geen kwaad. Als ze rond 6 uur terug wegreden was Quido een beetje triest, hij zag het niet zo goed zitten om een hele maand weg te gaan, ja ik versta het ook niet zo goed, ze hebben thuis alles wat ze willen, en een grote hof met een groot bos, waar ze lekker kunnen in spelen, maar ja ze zullen wel hun redenen hebben he. Ik wil mij daar dus niet mee moeien, ik kan ze geen maand hier hebben, want ik kan er niet voor zorgen, ik kan met moeite voor mijn eigen zorgen, dus ja ze doen maar. Groetjes
Dag Ondertussen was het dus maandagmorgen geworden, we werden wakker en het was enorm aan het regenen, maar eer we goed en wel op waren en klaar om te vertrekken was het al droog en scheen de zon al terug, maar eigenlijk is dit normaal want de laatste dag als we ergens zijn regent het altijd. Vandaag moesten we naar de fabriek om het pakje op te halen die mijn man dus nodig had om op te sturen naar Afrika0. Hij had de vorige week al een paar maal gebeld naar een hotel in de Elzas om te verifieren of ze een aangepaste kamer hadden voor invaliden en tweemaal werd dit bevestigd, ook op internet stond er aangepast aan mindervaliden, dus toch nog even gecontroleerd met de telefoon voor we vertrekken om zeker te zijn dat we s'avonds toch een hotel hebben en niet nog eens het hele eind naar huis moeten rijden. Maar wat bleek nu dat er helemaal geen sprake was van een aangepaste kamer, de badkamer was breed genoeg en ik kon dus binnen in het hotel maar dat was het. Dus het is nog maar eens bewezen je moet elke keer checken en dubbel checken voor je zeker kan zijn, maar waarom dat dit dan zo op internet mag staan dat begrijp ik toch niet goed. Dus we zullen wel zien waar we uitkomen, we moesten eerst nog 150 km. verder rijden tot die fabriek, maar we waren vroeg het was nog maar 9 uur, dus geen probleem. Mijn man verzet de auto om alles makkelijk te kunnen inladen ik ga er in en we willen vertrekken, maar opeens doet die auto niets meer, enkel een raar geluid en verder niets, wat nu gedaan, mijn man kent daar natuurlijk niets van, alles uitgeplozen in het handboek, dan hebben ze van het hotel maar een garagist gebeld uit de buurt om even te komen kijken, want een garage van ons automerk was tenminste 40 km van het hotel. Na enkele minuten kwam de garagist, en hij zegt ik zal maar eens proberen met het eenvoudigste, de batterij, ok de auto had dan wel 2 dagen stil gestaan maar waarom zou die batterij nu af zijn, hij moest er eerst nog achter zoeken, uiteindelijk vond hij ze in de koffer, en ja hij startte terug, joepi... Dus met zowat een 1u30 vertraging zijn we dan vertrokken, mijn man moest nog mazout nemen, en toevallig was daar een shell benzine station in de buurt, daar hij een kaart heeft van shell, wilde hij daar stoppen, ik heb hem dit maar afgeraden, uit schrik dat we terug zouden stil vallen en niet meer kunnen opstarten, hij is dan maar wijselijk doorgereden, ze hadden ons gezegd dat we minstens 60 km moesten rijden voor we konden zeker zijn dat de batterij opgeladen was. Verder is alles dan goed verlopen, als we van de fabriek kwamen was het ondertussen al 2u30 geworden, maar we zijn toch maar in één trek naar huis gereden, natuurlijk wel een paar maal gestopt onderweg, rond 23 uur waren we teru thuis, toch blij dat we dit gedaan hadden, mijn man was wel kapot, want ja hij moet heel de tijd zelf rijden, mijn auto is aangepast en de zijne niet. Groetjes
Dag Ja ons uitstapje tussendoor zit er ondertussen al weer op. Woensdag op 1 juni zijn we vertrokken richting Frankrijk, eerst zijn we naar de Bourgogne streek gegaan, naar de plaats waar we vorig jaar het zo goed hadden, in Nuit St. Georges, nml. het hotel "Gentillomiere", vorig jaar was dit heel goed meegevallen qua omgeving, accomodatie , kamer, eten en prijs. Ik weet ook wel dat dit de tweede keer altijd kan tegenvallen, misschien omdat je het te rooskleurig voorstelt en alleen de goede dingen onthoud die je meegemaakt hebt. Enfin we zullen wel zien. Onderweg geen problemen gehad, geen files, wat ons eigenlijk wel een beetje verwonderde, want als ik denk aan de vorige jaren als we begin juni naar het zuiden reden was het toch altijd druk, maar ik moet zeggen het is heel goed meegevallen, en natuurlijk met een GPS is het niet moeilijk om de weg te vinden. Dus om 10u30 vertrokken en rond 18 uur zijn we toegekomen, met ondertussen wel de nodige tussenstops om de twee uur. Het was dus onze zelfde kamer die we toegewezen kregen van vorig jaar, dus het toilet was aangepast en met onze tweede handvat die we altijd meehebben was het gewoon perfect. Enkel één ding was minder goed en dat was het weer, het was droog maar wel koud, best dat we een pull meehadden want die konden we best gebruiken, maar we hebben dus in twee dagen geen zon gezien. Donderdag zijn we dan naar Saint Amour geweest, mijn man is nog eens gaan kijken naar de poterie maar er was niets speciaals, het was in ieder geval niet meer als vroeger wanneer we onze potten er gekocht hebben, maar er was niets naar ons goesting meer, sinds die zoon dit heeft overgenomen is er niets speciaals meer bij, wij hebben daar dan wel een beetje wijn gekocht en op een terrasje gezeten. De vrijdag zijn we naar Dijon gereden, het is maar een 30 km. daar vandaan dus niet ver, mijn man had weer niets meer om aan te doen, hij had speciaal niet veel kleren meegenomen omdat hij vanalles wilde kopen, eerst zijn we naar een parfumerie geweest want daarvan hadden we ook het een en ander nodig, vermits ik thuis niet veel meer wegga moest ik er nu maar van profiteren. Dan zijn we naar de Gallery de Lafaette geweest, maar daar vonden we niets dat hem aanstond, dan zijn we maar naar een shop geweest van herenkleding en dat stond hem wel aan, hij heeft daar een vest, een broek, en twee hemden gekocht + een mooie pull met strepen, aanvankelijk moest hij hem niet hebben want hij vond het niet mooi, maar nu is hij blij dat hij hem gekocht heeft en nu heeft hij spijt dat hij er geen twee heeft gekocht, mannen he. Ondertussen was het weer al veel verbeterd, de zon was er uiteindelijk doorgekomen, dus alles was perfect. Als we wilden wegrijden vond mijn man zich niet zo goed, waarschijnlijk had hij een val van zijn bloedsuikerspiegel, hij had s'middags tenslotte nog niet gegeten en met zijn diabetes weet je toch nooit, ik heb hem verplicht van een koekje te eten en geleidelijk aan verbeterde zijn toestand toch, ik was er aanvankelijk toch niet gerust op, stel je voor dat hij daar iets moest krijgen of erger, ik mag er niet aan denken je zit toch een eind van huis, ik kan niet rijden met zijn auto, de mijne is aangepast met alles aan het stuur, zoals de rem en de gas, ik weet wel dat ik zo'n gedachten niet mag hebben maar je weet toch nooit, ik ben gehandicapt en kan zelfs niet alleen uit de auto komen, hij moet eerst mijn rolstoel uit de koffer halen en mij er uit helpen, omdat zijn auto te laag is om er zelf uit te stappen, om er in te gaan kan ik het zelf, enfin het is gelukkig allemaal goed gekomen maar ik ben toch een tijdje erg ongerust geweest. Gelukkig zaten we dus niet zo ver van het hotel en heeft hij toch iets kunnen eten en drinken en dan is alles toch geleidelijk in orde gekomen, ik zeg hem nog je moet altijd een suikertje bij de hand houden voor in geval van nood, maar ja als alles dan weer ok is dan vergeet je dat weer, maar ik heb nu toch altijd iets in mijn tas zitten. Het eten in het hotel was echt fantastisch, spijtig dat het voor mij altijd te veel is, ik ben maar een kleine eter en moet dus altijd een heel deel terug geven dat ik het niet op krijg. Elke keer als we van het restaurant kwamen moesten ze aan mij niet veel meer vragen want ik was elke keer blij dat ik mijn prothesen kon afdoen en op mijn bed kon gaan liggen, en binnen de vijf minuten was ik dan vertrokken, ik denk dat dit ook van de alcohol is, een aperitif en wat wijn bij het eten, als je dit niet gewoon bent, ja dan heb je niet veel nodig he, elke keer viel ik als een blok in slaap, maar ik niet alleen mijn man had ook niet veel meer nodig. Zaterdag zijn we dan vertrokken richting Zwitserland, naar Neuchatel, het was zo'n 3 uur rijden voor we er waren, het hotel "The Palafitte" was vrij modern, en op het water gebouwd, naar het schijnt is dit een unicum in Europa en ik geloof zelfs in de wereld, het lag dus aan het meer van Neuchatel, dit is een enorm groot meer, en een groot deel van de kamers was dus echt op het water gebouwd, echt heel speciaal, we werden daar heel vriendelijk ontvangen, en direct naar het terras geleid aan het water waar je dus een prachtig zicht hebt, onze kamer lag niet op het water maar aan de kant van het water, het was een zeer mooie kamer met een terras aan het water, maar de badkamer viel toch wel tegen, ze was wel gedeeltelijk aangepast maar de wc was dus niet verhoogd en er was aan één kant een baar voorzien, er was zelfs in de wc een douche voorzien voor gehandicapten, maar de plaats was wel enorm klein, ik kon dus niet met mijn rolstoel binnen enfin toch niet helemaal, als ik mijn prothesen aanhad was het nog te doen om alleen naar het toilet te gaan, maar zonder prothesen geraakte ik er dus niet af, dan moest mijn man mij helpen, en dat is natuurlijk niet de bedoeling. S'avonds zouden we dus eten op het terras van het hotel, het was mooi weer, op een bepaald moment kwam er plots een hevige windvlaag opzetten en deed alles wegvliegen, we moesten ons haasten om binnen te zijn of we waaiden zelf nog weg, er kwam plots een hevig onweer opzetten, echt beangstigend. Het eten was lekker, niettegenstaande het zo bruusk onderbroken was, en tegen we naar ons kamer gingen was het alweer over. S'morgens was het prachtig weer, en na het ontbijt zijn we de hele voormiddag op ons terras blijven zitten lezen, in de namiddag was het dan de finale van Roland Garos, het was een mooie match, niettegenstaande ik liever gezien had dat Roger Federer had gewonnen. Het vervolg schrijf ik in een ander stukje Groetjes
Dag Na al mijn problemen met mijn buik en mijn maag gaan we er nog eens een paar daagjes tussenuit. Ik weet nog geen uitslag van al die onderzoeken, maar moest het iets ernstig zijn had ik het zeker al geweten. Dus geen nieuws goed nieuws, daar zullen we maar van uut gaan, ik heb nog altijd problemen met mijn buik, en ik blijf buikkrampen hebben maar ik veronderstel dat die wel eens zullen verdwijnen, ze zijn van zelf gekomen dus zullen ze ook van zelf wel verdwijnen. Mijn man moet naar Zwitserland een pakje gaan halen, enfin hij moet dat niet hij kan dat ook laten opsturen, het is een pakje met stalen voor Nigeria, en het is maar klein, dus vond hij dat hij dit best zelf kon gaan halen, dus gaan we eerst een paar dagen naar Frankrijk, naar de bourgogne streek waar we vorig jaar ook geweest zijn, in het hotel Gentillomiere, vorig jaar zijn we daar heel goed gevaren, omdat ik gehandicapt was heb ik een grote vermindering gehad op de prijs, en het is daar een prachtige omgeving en ze hebben daar zeer lekker eten, dus eerst een paar dagen naar daar, dan rijden we door naar Zwitserland naar Neuchatel niet ver van Bern, aan een meer daar blijven we twee dagen en dan gaan we naar de fabriek zo'n 150 km. verder om zijn pakje op te halen, tenminste als ze het kunnen klaar hebben tegen dan want volgende week is er een lang weekend, en dan werken ze niet. Dan moeten we nog wel een hotel vinden tussen de fabriek in Zwitserland en thuis, want de afstand zal toch een beetje veel zijn om in één dag te doen, enfin we zien wel. Ik heb alles moeten herschrijven, want ik was aan het strijken, mijn werkvrouw was vorige week weer niet geweest dus ik moest mijn was terug zelf doen, maar daar gaan dan wel een paar dagen overeen, en nu was ik dus aan het strijken en plots van de electriek uit, ik zeg o neen nu is mijn strijkijzer weer naar de vaantjes, maar beneden was alles normaal aan de electriciteitskast was dus alles normaal, en na ongeveer 15 minuten gaat het licht terug aan, dus gelukkig het was niet mijn strijkijzer maar het was dus algemeen, maar natuurlijk mijn tekst was weg want mijn computer was uiteraard ook uitgevallen, en alles weg want ik had het niet gesaved. Groetjes
Dag De colonscopie die ik moest ondergaan is gelukkig achter de rug. Maar gelukkig ook, je weet niet wat ik heb meegemaakt, ongelooflijk, vroeger moest je de voorbereiding voor dit onderzoek s'morgens doen, maar dan moest je wel 5 flessen drinken met een speciaal product in om de darmen leeg en proper te maken, en dan was het onderzoek in de namiddag geplant, nu moet je s'avonds al een fles drinken met dat product tussen 6 en 7 uur, en je mag dan niets meer eten, s'morgens moet je dan nog een fles drinken en als je dan klaar bent dan ga je naar het ziekenhuis voor je onderzoek. Dus ik ben vrij laat gaan slapen, ik was al goed naar het toilet geweest, ik zei nog tegen mijn man het is te hopen dat ze mij vannacht gerus laten. Ik heb dus geslapen, normaal sta ik s'nachts altijd op rond 3 uur, nu niet om half zes wordt ik wakker, maar mijn god, wat ik dan meegemaakt heb daar zijn geen woorden voor, heel mijn bed vuil, mijn bedlakens en vooral mijn matras, gewoon verschrikkelijk, en ik heb dus niets gevoeld, je mag dan niet vergeten dat ik in een rolstoel zit, als ik dit had geweten had ik natuurlijk mijn bed voorzien maar ik wist dit dus niet, kunnen ze daar dan niet van verwittigen in het ziekenhuis, maar nee, ook mijn schoonzus heeft mij niets gezegd en die had dit al laten doen op die manier, zelfs haar man en zijzelf op dezelfde dag, zij had dus wel haar bed beschermd, ben ik nu zo dom dat ik dat van mijzelf niet kon weten, enfin ik begrijp er niets van, het onderzoek op zich is goed meegevallen ik heb een inspuiting gekregen en heb er eigenlijk niets van geweten. Nu heb ik een matrasbeschermer besteld die vochtondoorlatend is, te laat natuurlijk. Een uitslag van het onderzoek heb ik nog niet in mijn darmen hebben ze wel biopsies genomen, en mijn maag was erg ontstoken hebben ze gezegd, maar meer weet ik nog niet, ik zal begin van de week eens bellen naar Leuven om te horen wat ik nu moet doen. Groetjes ps: ik doe er nog een foto bij van mijn kleinkindjes in hun nieuwe huis.
Dag Vrijdag moest ik terug naar Pellenberg voor een behandeling voor mijn rug, opdat eindelijk die hevige pijn in mijn rug en bil eens een beetje zou minderen, dus normaal gezien zou hij nu die pijn te lijf gaan met electriciteit, maar omdat die vorige inspuiting niet veel had uitgehaald wilde hij het toch nog niet riskeren om dit nu al te doen, dus zou hij nog maar eens dezelfde inspuiting geven als de vorige keer. Dus ja ik moest terug een baxter krijgen, en ik weet ik ben zeer moeilijk te prikken, de vorige dag had de huisdokter al geprobeerd om bloed te prikken bij mij, om de eenvoudige reden dat ze het vorige week in Leuven vergeten waren, daar belden ze mij trouwens diezelfde avond dat ik van Leuven kwam voor dat onderzoek voor mijn buik, dat ze dit vergeten waren, dus de huisdokter moest dit maar doen, maar dat lukte dus niet, enfin een klein beetje bloed heeft hij er kunnen uithalen, dus ik zei dit tegen de verpleegster die bij mij kwam prikken dat het gewoonlijk een anestesist is die het prikwerk bij mij doet, maar zij zou dit varkentje eens wassen, dus ze prikt, met een vrij dikke naald, waar ik trouwens al op gewezen had, dus nam ze een die iets dunner was maar voor mij nog veel te dik, en ze begint daar te koteren in mijn hand ik kon het niet meer houden zo'n pijn deed het, dus het lukte niet, ik had er op slag genoeg van, ik zei stop maar ik zie dat hier niet zitten, ik ga terug naar huis, ze stonden allemaal te kijken met hun mond vol tanden, ik voelde mij al niet op mijn gemak, ik had zoveel last in mijn buik, en nee voor mij was het op, dan hebben ze mij een ander afspraak gegeven, ik hoop dat ze het begrepen hebben maar als het de volgende keer terug zo is dan ga ik terug naar huis, ik weet het ik straf er alleen maar mijzelf mee maar ik kon het dus niet meer hebben, dat is dus de eerste keer dat dit mij overkomt, en ik hoop dat het in de toekomst niet meer moet gebeuren, ik moet nu nog een tijdje op mijn tanden bijten want het onderzoek voor mijn darmen gaat maar door op 17 mei, omdat de prof de twee eerste weken niet kan, dus moet ik maar wachten. Groetjes
Dag
Dag
Dag
