Dag De kindjes zijn terug uit Slowakije van vorige week, en woensdag is mijn zoon met de drieling nog eens hier geweest. Hij had dinsdagavond gebeld dat hij met de drieling eens zou afkomen, en of ik wilde macaroni klaarmaken want dit aten ze graag zegde hij, Quido was niet mee omdat die de dag voordien op kamp vertrokken was naar ergens in de Limburg voor een week, met de chiro. Ze zouden hier zijn om 12 uur s'middags, rond 12 uur belde hij dat hij in de file stond want hij kwam van Brussel, hij was blijven slapen bij vrienden en moest eerst nog naar huis om de kindjes op te halen, maar door wegenwerken stond hij dus vast aan de tunnel aan de basiliek van Koekelberg, dus uiteindelijk was het na 1uur 30 als ze hier toe kwamen, dus ik had mijn eten al klaar tegen 12 uur maar ik had de schotel nog niet in de oven gezet gelukkig , maar als het uitkwam was het niet de kindjes die graag macaroni aten maar mijn zoon zelf, de kindjes hebben er wel van gegeten maar voor hun eten moeten we toch altijd aandringen het zijn toch niet zo'n goede eters we kunnen ze nog over halen door een snoepje te beloven als ze alles hebben opgegeten. Maar dat zal nog wel beteren zeken, ik moet zeggen Quido is toch altijd makkelijker geweest voor te eten, mijn jongste zoon was ook zo'n ambetanterik, groenten moest hij nooit hebben, alleen compote was het enige dat hij eigenlijk lusste, nu is dat gelukkig al wel verbeterd, maar nen echte groenteneter is hij toch niet. Enfin ze wilden ook eens naar het nieuwe huis gaan kijken van mijn jongste zoon, die pas maandag verhuisd is, enkel de badkamer moest helemaal veranderd worden en daar zijn ze nog mee bezig, daarom komt hij elke morgen bij ons douchen voor hij naar zijn bureau gaat, maar dat is geen enkel probleem, volgens de oudste zoon is het een prachtig huis, ik ben er nog niet geweest, wel heb ik het al van buiten gezien, maar toen was het nog bewoond van de vorige eigenaar. Ik heb hem gezegd dat ik zou komen als ze een beetje op hun plaats zitten, hij heeft toch al gezegd dat hij een toilet voor mij zou aanpassen, met baren, dat vind ik dan tof, want mijn andere zoon heeft ik weet niet hoeveel toiletten in zijn huis maar niettegenstaande we het al duizend maal gevraagd hebben doet hij niet de minste moeite om het voor mij op dat gebied een beetje makkelijker te maken, maar ja dat is de een tegen de ander he. Dus ze zijn dan niet zo lang gebleven maar ja je weet met drie kleine kindjes dat je huis direct een slagveld is. Mijn werkvrouw is weer nog niet geweest, ik weet nooit wanneer zij komt, dat vind ik toch wel vervelend, eerst kwam ze niet zonder iets te laten weten, dan kwam ze de woensdag, vorige week was het dan donderdag, en vandaag is het vrijdag en nu is ze nog niet geweest, het zal dan weer zaterdag worden of misschien niet dat ze weer ziek is, ik wacht af. Op de foto mijn vier kleikindjes: Quido, links Archie, dan Ziggy en rechts Yoshka Groetjes
Mijn petekind en zijn vrouw gaan eindelijk hun adoptiekindje krijgen
Dag Ja eindelijk is het ver het moment voor mijn petekind dat ze hun kindje zullen mogen gaan halen naar Ethiopie, het is reeds meer dan vijf jaar dat ze wachten voor ze eindelijk groen licht kregen. Ze zijn nu in Abdis Abeba geweest naar het weeshuis waar het kindje werd opgevangen, naar het schijnt is het een vondelingetje, het is ondertussen al 11 maand oud, dus tegen dat ze het zullen mogen gaan halen zal het meer dan 1 jaar oud zijn. Het is wel spijtig dat ze het eerste levensjaar hebben moeten missen maar ja nu kunnen ze de rest van zijn leven toch verder volgen en hem opvoeden zoals zij willen, het is een mooi boeleke, en het zit al goed in t'vlees, ik zal er een foto van bijdoen. Hij noemt Jona, ik vind dit wel een mooie naam, ze hadden al zoveel moeite gedaan om zelf aan kindjes te raken maar telkens mislukte het, dus dan maar adopteren, en dan liefst een kindje uit het buitenland, want als je moet wachten op een uit Belgie kan het zelfs nog langer duren, maar nu gaan ze de adoptie vanuit Ethiopie ook nog meer verstrengen. Enfin ik hoop dat ze hun kindje rap zullen hebben, hun leven zal dan ook helemaal anders zijn dan het tot nu toe is geweest. Maar ze zijn dolgelukkig natuurlijk dat het eindelijk bijna zover is. Groetjes
Dag Ja het is er van gekomen, eindelijk schrijf ik nog eens een berichtje, ja ik weet het , t'is lang geleden, ik wist nooit wat ik moest schrijven, ik ga niet weg, ik zie ook niemand, wat moet nen mens altijd schrijven, ja ik zou natururlijk kunnen schrijven dat de cd&v zich heeft laten ompraten hebben om mee aan tafel te zitten, maar omdat ze nu allemaal zo moe zijn , sinds ze in september vorig jaar nog vergaderd hebben, dat ze eerst 3 weken moeten rusten voor ze opnieuw kunnen praten, dat begrijp ik niet al te goed, maar ja dit zal wel aan mij liggen. Na meer dan 400 dagen hebben ze de NVA er toch uit gekregen, niemand wilde een regering vormen zonder NVA, maar uiteindelijk zijn ze blij dat ze die partij er toch maar af gekregen hebben, laat ze dan maar in de oppositie zijn, dan kunnen ze met de volgende verkiezingen de volstrekte meerderheid hebben, en wat zullen ze dan doen, enfin we zullen maar hopen dat het nog allemaal goed komt en dat we toch op een redelijke termijn een fatsoenlijke regering krijgen, zonder al te veel nieuwe belastingen die vooral de vlamingen zullen moeten betalen. Zondag zijn we dan eens gaan kijken naar onze zoon zijn nieuwe huis, enfin nieuw, het huis op zich staat er al van in 1939, maar ze hebben het bijna van boven tot onder helemaal vernieuwd, als je ziet wat ze er van gemaakt hebben kan ik best geloven dat dit een jaar geduurd heeft, het is gewoon prachtig, hij heeft 7 slaapkamers, 4 badkamers, 3 met douche en één met groot bad, + 6 toiletten, enfin het is een groot huis voor een groot gezin. In de keuken heeft hij zoveel kasten, ongelooflijk, alhoewel het voor mij zeker niet goed zou zijn alles staat er veel te hoog, maar ja het is dan ook niet voor mij gemaakt, de living en de eetplaats is gewoon fantastisch, en gelijk waar je ui het raam kijkt overal heb je zicht op het groen van zijn grote hog en 4 hectare bos dat hij heeft, aan de hof zelf is nog veel werk maar daar hebben ze nog tijd voor, ze zijn nu bezig met de oprit, de boord is al geplaatst en dan komen ze met verschillende camions kleine steentjes om alles te bedekken. Ja hun huis is een juweeltje geworden, de kindjes zijn met hun mama voor een maand naar Slowakije, ze komen pas terug op 7 augustus, dan hebben ze toch nog 3 weken dat ze hier vakantie kunnen houden in hun nieuwe huis, voor de kindjes heeft hij een grote speelkamer gemaakt beneden, waar vroeger een garage was, echt het is de moeite. Groetjes
Dag Het was al een hele tijd geleden dat we de kindjes nog gezien hadden, en wel van de vierde verjaardag van de drieling, op 2 april, dus werd het tijd dat we ze nog eens te zien kregen. Mijn zoon is dan zondag met de vier kindjes hier geweest, ze kwamen tegen de middag, we zouden frietjes klaar maken met compote en biefstaek, omdat ze thuis geen frietjes krijgen vonden we dat wel een goed idee. De maandag zouden ze dan vertrekken naar Slowakije samen met hun mama, mijn zoon doet ze dan met de auto naar Charleroi om daar het vliegtuig te nemen, in praag moeten ze dan nog een hele reis afleggen met de trein voor ze dan uiteindelijk s'avonds ter plaatse van bestemming toekomen, het is toch wel een vermoeiende reis voor die kindjes, mijn zoon zegt dat ze voor drie weken naar ginder gaan bij hun slowaakse oma en opa, maar Quido zegt dat ze een maand gaan, we zullen wel zien hoe lang ze weg blijven. Ze hebben hun hier goed geamuzeerd, in de namiddag hebben ze dan samen met hun papi en papa een robbertje voetbal gespeeld in de hof, ik wist zelfs niet dat we nog een voetbal hadden maar blijkbaar lag er toch nog een in de garage, hij was niet erg hard niet meer maar ze hebben er toch goed kunnen mee spelen, ze zijn nog klein he dan moet die bal zo hard niet zijn anders kunnen ze hem nog niet opheffen, mijn man had ook een zak snoep meegebracht en constant stonden ze daar te bedelen voor een snoepje, we wilden de overschot meegeven voor thuis en voor onderweg als ze op reis gaan maar mijn zoon wilde dit niet, normaa krijgen ze thuis weinig of geen snoepjes, dat is iets dat ze hier alleen maar krijgen, maar ja voor die enkele keer dat ze komen kan dit toch geen kwaad. Als ze rond 6 uur terug wegreden was Quido een beetje triest, hij zag het niet zo goed zitten om een hele maand weg te gaan, ja ik versta het ook niet zo goed, ze hebben thuis alles wat ze willen, en een grote hof met een groot bos, waar ze lekker kunnen in spelen, maar ja ze zullen wel hun redenen hebben he. Ik wil mij daar dus niet mee moeien, ik kan ze geen maand hier hebben, want ik kan er niet voor zorgen, ik kan met moeite voor mijn eigen zorgen, dus ja ze doen maar. Groetjes
Dag Ondertussen was het dus maandagmorgen geworden, we werden wakker en het was enorm aan het regenen, maar eer we goed en wel op waren en klaar om te vertrekken was het al droog en scheen de zon al terug, maar eigenlijk is dit normaal want de laatste dag als we ergens zijn regent het altijd. Vandaag moesten we naar de fabriek om het pakje op te halen die mijn man dus nodig had om op te sturen naar Afrika0. Hij had de vorige week al een paar maal gebeld naar een hotel in de Elzas om te verifieren of ze een aangepaste kamer hadden voor invaliden en tweemaal werd dit bevestigd, ook op internet stond er aangepast aan mindervaliden, dus toch nog even gecontroleerd met de telefoon voor we vertrekken om zeker te zijn dat we s'avonds toch een hotel hebben en niet nog eens het hele eind naar huis moeten rijden. Maar wat bleek nu dat er helemaal geen sprake was van een aangepaste kamer, de badkamer was breed genoeg en ik kon dus binnen in het hotel maar dat was het. Dus het is nog maar eens bewezen je moet elke keer checken en dubbel checken voor je zeker kan zijn, maar waarom dat dit dan zo op internet mag staan dat begrijp ik toch niet goed. Dus we zullen wel zien waar we uitkomen, we moesten eerst nog 150 km. verder rijden tot die fabriek, maar we waren vroeg het was nog maar 9 uur, dus geen probleem. Mijn man verzet de auto om alles makkelijk te kunnen inladen ik ga er in en we willen vertrekken, maar opeens doet die auto niets meer, enkel een raar geluid en verder niets, wat nu gedaan, mijn man kent daar natuurlijk niets van, alles uitgeplozen in het handboek, dan hebben ze van het hotel maar een garagist gebeld uit de buurt om even te komen kijken, want een garage van ons automerk was tenminste 40 km van het hotel. Na enkele minuten kwam de garagist, en hij zegt ik zal maar eens proberen met het eenvoudigste, de batterij, ok de auto had dan wel 2 dagen stil gestaan maar waarom zou die batterij nu af zijn, hij moest er eerst nog achter zoeken, uiteindelijk vond hij ze in de koffer, en ja hij startte terug, joepi... Dus met zowat een 1u30 vertraging zijn we dan vertrokken, mijn man moest nog mazout nemen, en toevallig was daar een shell benzine station in de buurt, daar hij een kaart heeft van shell, wilde hij daar stoppen, ik heb hem dit maar afgeraden, uit schrik dat we terug zouden stil vallen en niet meer kunnen opstarten, hij is dan maar wijselijk doorgereden, ze hadden ons gezegd dat we minstens 60 km moesten rijden voor we konden zeker zijn dat de batterij opgeladen was. Verder is alles dan goed verlopen, als we van de fabriek kwamen was het ondertussen al 2u30 geworden, maar we zijn toch maar in één trek naar huis gereden, natuurlijk wel een paar maal gestopt onderweg, rond 23 uur waren we teru thuis, toch blij dat we dit gedaan hadden, mijn man was wel kapot, want ja hij moet heel de tijd zelf rijden, mijn auto is aangepast en de zijne niet. Groetjes
Dag Ja ons uitstapje tussendoor zit er ondertussen al weer op. Woensdag op 1 juni zijn we vertrokken richting Frankrijk, eerst zijn we naar de Bourgogne streek gegaan, naar de plaats waar we vorig jaar het zo goed hadden, in Nuit St. Georges, nml. het hotel "Gentillomiere", vorig jaar was dit heel goed meegevallen qua omgeving, accomodatie , kamer, eten en prijs. Ik weet ook wel dat dit de tweede keer altijd kan tegenvallen, misschien omdat je het te rooskleurig voorstelt en alleen de goede dingen onthoud die je meegemaakt hebt. Enfin we zullen wel zien. Onderweg geen problemen gehad, geen files, wat ons eigenlijk wel een beetje verwonderde, want als ik denk aan de vorige jaren als we begin juni naar het zuiden reden was het toch altijd druk, maar ik moet zeggen het is heel goed meegevallen, en natuurlijk met een GPS is het niet moeilijk om de weg te vinden. Dus om 10u30 vertrokken en rond 18 uur zijn we toegekomen, met ondertussen wel de nodige tussenstops om de twee uur. Het was dus onze zelfde kamer die we toegewezen kregen van vorig jaar, dus het toilet was aangepast en met onze tweede handvat die we altijd meehebben was het gewoon perfect. Enkel één ding was minder goed en dat was het weer, het was droog maar wel koud, best dat we een pull meehadden want die konden we best gebruiken, maar we hebben dus in twee dagen geen zon gezien. Donderdag zijn we dan naar Saint Amour geweest, mijn man is nog eens gaan kijken naar de poterie maar er was niets speciaals, het was in ieder geval niet meer als vroeger wanneer we onze potten er gekocht hebben, maar er was niets naar ons goesting meer, sinds die zoon dit heeft overgenomen is er niets speciaals meer bij, wij hebben daar dan wel een beetje wijn gekocht en op een terrasje gezeten. De vrijdag zijn we naar Dijon gereden, het is maar een 30 km. daar vandaan dus niet ver, mijn man had weer niets meer om aan te doen, hij had speciaal niet veel kleren meegenomen omdat hij vanalles wilde kopen, eerst zijn we naar een parfumerie geweest want daarvan hadden we ook het een en ander nodig, vermits ik thuis niet veel meer wegga moest ik er nu maar van profiteren. Dan zijn we naar de Gallery de Lafaette geweest, maar daar vonden we niets dat hem aanstond, dan zijn we maar naar een shop geweest van herenkleding en dat stond hem wel aan, hij heeft daar een vest, een broek, en twee hemden gekocht + een mooie pull met strepen, aanvankelijk moest hij hem niet hebben want hij vond het niet mooi, maar nu is hij blij dat hij hem gekocht heeft en nu heeft hij spijt dat hij er geen twee heeft gekocht, mannen he. Ondertussen was het weer al veel verbeterd, de zon was er uiteindelijk doorgekomen, dus alles was perfect. Als we wilden wegrijden vond mijn man zich niet zo goed, waarschijnlijk had hij een val van zijn bloedsuikerspiegel, hij had s'middags tenslotte nog niet gegeten en met zijn diabetes weet je toch nooit, ik heb hem verplicht van een koekje te eten en geleidelijk aan verbeterde zijn toestand toch, ik was er aanvankelijk toch niet gerust op, stel je voor dat hij daar iets moest krijgen of erger, ik mag er niet aan denken je zit toch een eind van huis, ik kan niet rijden met zijn auto, de mijne is aangepast met alles aan het stuur, zoals de rem en de gas, ik weet wel dat ik zo'n gedachten niet mag hebben maar je weet toch nooit, ik ben gehandicapt en kan zelfs niet alleen uit de auto komen, hij moet eerst mijn rolstoel uit de koffer halen en mij er uit helpen, omdat zijn auto te laag is om er zelf uit te stappen, om er in te gaan kan ik het zelf, enfin het is gelukkig allemaal goed gekomen maar ik ben toch een tijdje erg ongerust geweest. Gelukkig zaten we dus niet zo ver van het hotel en heeft hij toch iets kunnen eten en drinken en dan is alles toch geleidelijk in orde gekomen, ik zeg hem nog je moet altijd een suikertje bij de hand houden voor in geval van nood, maar ja als alles dan weer ok is dan vergeet je dat weer, maar ik heb nu toch altijd iets in mijn tas zitten. Het eten in het hotel was echt fantastisch, spijtig dat het voor mij altijd te veel is, ik ben maar een kleine eter en moet dus altijd een heel deel terug geven dat ik het niet op krijg. Elke keer als we van het restaurant kwamen moesten ze aan mij niet veel meer vragen want ik was elke keer blij dat ik mijn prothesen kon afdoen en op mijn bed kon gaan liggen, en binnen de vijf minuten was ik dan vertrokken, ik denk dat dit ook van de alcohol is, een aperitif en wat wijn bij het eten, als je dit niet gewoon bent, ja dan heb je niet veel nodig he, elke keer viel ik als een blok in slaap, maar ik niet alleen mijn man had ook niet veel meer nodig. Zaterdag zijn we dan vertrokken richting Zwitserland, naar Neuchatel, het was zo'n 3 uur rijden voor we er waren, het hotel "The Palafitte" was vrij modern, en op het water gebouwd, naar het schijnt is dit een unicum in Europa en ik geloof zelfs in de wereld, het lag dus aan het meer van Neuchatel, dit is een enorm groot meer, en een groot deel van de kamers was dus echt op het water gebouwd, echt heel speciaal, we werden daar heel vriendelijk ontvangen, en direct naar het terras geleid aan het water waar je dus een prachtig zicht hebt, onze kamer lag niet op het water maar aan de kant van het water, het was een zeer mooie kamer met een terras aan het water, maar de badkamer viel toch wel tegen, ze was wel gedeeltelijk aangepast maar de wc was dus niet verhoogd en er was aan één kant een baar voorzien, er was zelfs in de wc een douche voorzien voor gehandicapten, maar de plaats was wel enorm klein, ik kon dus niet met mijn rolstoel binnen enfin toch niet helemaal, als ik mijn prothesen aanhad was het nog te doen om alleen naar het toilet te gaan, maar zonder prothesen geraakte ik er dus niet af, dan moest mijn man mij helpen, en dat is natuurlijk niet de bedoeling. S'avonds zouden we dus eten op het terras van het hotel, het was mooi weer, op een bepaald moment kwam er plots een hevige windvlaag opzetten en deed alles wegvliegen, we moesten ons haasten om binnen te zijn of we waaiden zelf nog weg, er kwam plots een hevig onweer opzetten, echt beangstigend. Het eten was lekker, niettegenstaande het zo bruusk onderbroken was, en tegen we naar ons kamer gingen was het alweer over. S'morgens was het prachtig weer, en na het ontbijt zijn we de hele voormiddag op ons terras blijven zitten lezen, in de namiddag was het dan de finale van Roland Garos, het was een mooie match, niettegenstaande ik liever gezien had dat Roger Federer had gewonnen. Het vervolg schrijf ik in een ander stukje Groetjes
Dag Na al mijn problemen met mijn buik en mijn maag gaan we er nog eens een paar daagjes tussenuit. Ik weet nog geen uitslag van al die onderzoeken, maar moest het iets ernstig zijn had ik het zeker al geweten. Dus geen nieuws goed nieuws, daar zullen we maar van uut gaan, ik heb nog altijd problemen met mijn buik, en ik blijf buikkrampen hebben maar ik veronderstel dat die wel eens zullen verdwijnen, ze zijn van zelf gekomen dus zullen ze ook van zelf wel verdwijnen. Mijn man moet naar Zwitserland een pakje gaan halen, enfin hij moet dat niet hij kan dat ook laten opsturen, het is een pakje met stalen voor Nigeria, en het is maar klein, dus vond hij dat hij dit best zelf kon gaan halen, dus gaan we eerst een paar dagen naar Frankrijk, naar de bourgogne streek waar we vorig jaar ook geweest zijn, in het hotel Gentillomiere, vorig jaar zijn we daar heel goed gevaren, omdat ik gehandicapt was heb ik een grote vermindering gehad op de prijs, en het is daar een prachtige omgeving en ze hebben daar zeer lekker eten, dus eerst een paar dagen naar daar, dan rijden we door naar Zwitserland naar Neuchatel niet ver van Bern, aan een meer daar blijven we twee dagen en dan gaan we naar de fabriek zo'n 150 km. verder om zijn pakje op te halen, tenminste als ze het kunnen klaar hebben tegen dan want volgende week is er een lang weekend, en dan werken ze niet. Dan moeten we nog wel een hotel vinden tussen de fabriek in Zwitserland en thuis, want de afstand zal toch een beetje veel zijn om in één dag te doen, enfin we zien wel. Ik heb alles moeten herschrijven, want ik was aan het strijken, mijn werkvrouw was vorige week weer niet geweest dus ik moest mijn was terug zelf doen, maar daar gaan dan wel een paar dagen overeen, en nu was ik dus aan het strijken en plots van de electriek uit, ik zeg o neen nu is mijn strijkijzer weer naar de vaantjes, maar beneden was alles normaal aan de electriciteitskast was dus alles normaal, en na ongeveer 15 minuten gaat het licht terug aan, dus gelukkig het was niet mijn strijkijzer maar het was dus algemeen, maar natuurlijk mijn tekst was weg want mijn computer was uiteraard ook uitgevallen, en alles weg want ik had het niet gesaved. Groetjes
Dag De colonscopie die ik moest ondergaan is gelukkig achter de rug. Maar gelukkig ook, je weet niet wat ik heb meegemaakt, ongelooflijk, vroeger moest je de voorbereiding voor dit onderzoek s'morgens doen, maar dan moest je wel 5 flessen drinken met een speciaal product in om de darmen leeg en proper te maken, en dan was het onderzoek in de namiddag geplant, nu moet je s'avonds al een fles drinken met dat product tussen 6 en 7 uur, en je mag dan niets meer eten, s'morgens moet je dan nog een fles drinken en als je dan klaar bent dan ga je naar het ziekenhuis voor je onderzoek. Dus ik ben vrij laat gaan slapen, ik was al goed naar het toilet geweest, ik zei nog tegen mijn man het is te hopen dat ze mij vannacht gerus laten. Ik heb dus geslapen, normaal sta ik s'nachts altijd op rond 3 uur, nu niet om half zes wordt ik wakker, maar mijn god, wat ik dan meegemaakt heb daar zijn geen woorden voor, heel mijn bed vuil, mijn bedlakens en vooral mijn matras, gewoon verschrikkelijk, en ik heb dus niets gevoeld, je mag dan niet vergeten dat ik in een rolstoel zit, als ik dit had geweten had ik natuurlijk mijn bed voorzien maar ik wist dit dus niet, kunnen ze daar dan niet van verwittigen in het ziekenhuis, maar nee, ook mijn schoonzus heeft mij niets gezegd en die had dit al laten doen op die manier, zelfs haar man en zijzelf op dezelfde dag, zij had dus wel haar bed beschermd, ben ik nu zo dom dat ik dat van mijzelf niet kon weten, enfin ik begrijp er niets van, het onderzoek op zich is goed meegevallen ik heb een inspuiting gekregen en heb er eigenlijk niets van geweten. Nu heb ik een matrasbeschermer besteld die vochtondoorlatend is, te laat natuurlijk. Een uitslag van het onderzoek heb ik nog niet in mijn darmen hebben ze wel biopsies genomen, en mijn maag was erg ontstoken hebben ze gezegd, maar meer weet ik nog niet, ik zal begin van de week eens bellen naar Leuven om te horen wat ik nu moet doen. Groetjes ps: ik doe er nog een foto bij van mijn kleinkindjes in hun nieuwe huis.
Dag Vrijdag moest ik terug naar Pellenberg voor een behandeling voor mijn rug, opdat eindelijk die hevige pijn in mijn rug en bil eens een beetje zou minderen, dus normaal gezien zou hij nu die pijn te lijf gaan met electriciteit, maar omdat die vorige inspuiting niet veel had uitgehaald wilde hij het toch nog niet riskeren om dit nu al te doen, dus zou hij nog maar eens dezelfde inspuiting geven als de vorige keer. Dus ja ik moest terug een baxter krijgen, en ik weet ik ben zeer moeilijk te prikken, de vorige dag had de huisdokter al geprobeerd om bloed te prikken bij mij, om de eenvoudige reden dat ze het vorige week in Leuven vergeten waren, daar belden ze mij trouwens diezelfde avond dat ik van Leuven kwam voor dat onderzoek voor mijn buik, dat ze dit vergeten waren, dus de huisdokter moest dit maar doen, maar dat lukte dus niet, enfin een klein beetje bloed heeft hij er kunnen uithalen, dus ik zei dit tegen de verpleegster die bij mij kwam prikken dat het gewoonlijk een anestesist is die het prikwerk bij mij doet, maar zij zou dit varkentje eens wassen, dus ze prikt, met een vrij dikke naald, waar ik trouwens al op gewezen had, dus nam ze een die iets dunner was maar voor mij nog veel te dik, en ze begint daar te koteren in mijn hand ik kon het niet meer houden zo'n pijn deed het, dus het lukte niet, ik had er op slag genoeg van, ik zei stop maar ik zie dat hier niet zitten, ik ga terug naar huis, ze stonden allemaal te kijken met hun mond vol tanden, ik voelde mij al niet op mijn gemak, ik had zoveel last in mijn buik, en nee voor mij was het op, dan hebben ze mij een ander afspraak gegeven, ik hoop dat ze het begrepen hebben maar als het de volgende keer terug zo is dan ga ik terug naar huis, ik weet het ik straf er alleen maar mijzelf mee maar ik kon het dus niet meer hebben, dat is dus de eerste keer dat dit mij overkomt, en ik hoop dat het in de toekomst niet meer moet gebeuren, ik moet nu nog een tijdje op mijn tanden bijten want het onderzoek voor mijn darmen gaat maar door op 17 mei, omdat de prof de twee eerste weken niet kan, dus moet ik maar wachten. Groetjes
Dag Gisteren had ik eindelijk mijn afspraak in Leuven in Gasthuisberg voor mijn buik, t'is nu al zo lang dat ik zoveel last heb in mijn buik, zo'n hevige buikkrampen dat ik het echt niet meer zie zitten, er moet naar gekeken worden, want dit is niet normaal meer. Ik had eerst een mail gestuurd naar de prof, maar daar kreeg ik een kort antwoordje op terug dat hij niet in het gebouw was en hij dus niet kon antwoorden, het was zelfs in het engels, dan heb ik later die mail met een paar aanpassingen terug naar hem gestuurd in de hoop dat hij hem nu wel kon lezen en op antwoorden, maar er gebeurde niets, dan heb ik uiteindelijk gebeld voor een afspraak te maken, eerst probeerde ik een afspraak te versieren met de prof zelf, maar dan zou ik moeten wachten tot in juli, dat zag ik niet zitten, dan maar een afspraak bij een assistent, ik wil dus geholpen worden, en dan denk is als er al iets ernstig aan de hand moest zijn, hetgeen ik niet hoop natuurlijk. Dus ik moest nog een maand wachten. Dus eindelijk was het gelukt en kon ik naar Leuven voor mijn afspraak, mijn man wilde mij voeren, ik zeg nee dat hoeft niet want ik zal daar toch moeten wachten, en ik weet dat hij dat niet graag doet. Ik moest niet te lang wachten, en ja ik moet weer een coloscopie ondergaan en ook een gastroscopie, maar dat zou op de zelfde dag gebeuren, maar pas over drie weken, want de eerste twee weken was de prof niet beschikbaar en hij wilde het toch zelf doen, dus weer nog drie weken wachten, maar ze hebben nog een ander medicament voorgeschreven, naar het schijnt leg je de darmen stil met buscopan, maar dat wist ik niet, dus nog even tanden bijten, voor we weten wat er aan de hand is, hopelijk is het niet erg en kunnen ze er iets aan doen. Dus we leven nog maar eens op hoop. Groetjes
Dag Eindelijk is het er van gekomen ze zijn verhuisd naar hun nieuwe huis, maar mijn zoon zegt dat ze niet goed weten hoe ze er nu moeten aan beginnen om alles op zijn goede plaats te krijgen, ja dat is natuurlijk nog een groot werk, maar je begint met een doos en legt alles van de eerste keer waar het moet zijn, en dan komt dit wel in orde, enfin ze kunnen nu toch beter doorwerken, nu de kinderen weg zijn voor drie weken, zo kunnen ze op hun gemak zorgen dat alles in orde is tegen dat ze op 29 april terug zullen thuiskomen, ik hoop dat het in Slowakije ook zo'n lekker weer is als hier dan kunnen ze daar toch lekker buiten spelen. Ik wilde rond 5 uur buiten gaan zitten, zo vroeg in de namiddag doe ik dat niet omdat het voor mij dan veel te warm is, maar om 5 uur was de zon weg en moest ik niet meer naar buiten, ik denk dat het nog gaat onweren want er komt toch redelijk veel wind op. Mijn man is pas terug van de tandarts, hij is al verschillende malen geweest, zijn bridge is er uitgevallen en nu moet de tandarts voor een andere oplossing gaan, want een bridge gaat blijkbaar niet meer, hij sprak eerst van inplantaten, maar dat is natuurlijk verschrikkelijk duur, dat kost zo maar even 10.000, en dan moet je nog 6 maanden wachten voor je je definitieve tanden er kunt opklikken, en dat zag hij toch niet zo goed zitten, ik wilde dat vroeger laten doen voor de achterste onderste tanden van mij, maar bij mij kon dit niet, de zenuw lag te dicht bovenaan en er bestond het gevaar dat ik zou verlamd geraken aan een kant en dat rizico konden we natuurlijk niet nemen, hij moet nu nog enkele keren gaan voor het definitief zal in orde zijn, hij ziet er wel enorm tegen op, maar ja wat moet moet he. Groetjes
Dag Ja inderdaad ik begin toch al een beetje bruin te zien, maar ja dat is niet moeilijk, telkens er voetbal op tv is ga ik naar de zonnebank, wij hebben zo afgesproken , de eerste time mag mijn man in de living naar tv kijken, en de tweede time is de living voor mij, dat wil dus zeggen dat ik normaal in de keuken moet zitten en daar naar tv kijken, maar dat doe ik niet graag, ik heb zo'n vreselijk veel pijn in mijn bil en als ik dan s'avonds ook nog in mijn rolstoel moet blijven zitten, ja dat kan echt niet, s'avonds zit ik graag in mijn relaxzetel, maar ja met die voetbal kan dat dus niet, het zou wel kunnen moest voetbal mij voldoende interresseren, maar dat doet het niet, dus naar een match zitten kijken op televisie dat is toch wel een beetje teveel van het goede, dus dan ga ik terwijl naar de zonnebank, ttz. onder mijn zonnehemel die boven mijn bed hangt, die ik verschillende jaren geleden heb laten installeren, en zo gaat de tijd dan ook voorbij, en wordt ik een beetje bruin. Ik lig zalig zacht op mijn bed, heel anders dan vroeger dan ging ik naar de zonnebank in een zonnecentrum maar die tafels zijn zo verdomd hard, en als je daar moet opliggen gedurende 15 of 20 minuten is dit voor mij in ieder geval een marteling met mijn heel slechte rug. Deze week was het dus drie maal voetbal, dus driemaal zonnebank, ik weet dat dit niet zo gezond is, maar mijn lampen zijn al enkele jaren oud dus niet meer zo straf, veel kwaad zal het wel niet kunnen. Er zijn dan natuurlijk weken dat er geen voetbal is, dus geen zonnebank, maar dat vind ik helemaal niet erg, dus zo wordt dat hier bij ons opgelost, dus de tweede time kan hij in zijn bed naar de voetbal kijken want daar is dus ook een tv, die is niet zo groot maar ja je moet er iets voor over hebben he. Vorig jaar met de wereldbeker zag ik toch wel mooi bruin, alhoewel ik er natuurlijk niet elke dag ben ondergegaan, ik ben ook niet gek he. Groetjes
Dag Ja eindelijk is het lente, alhoewel vandaag het toch wel iets minder is, schijnt de zon toch af en toe, maar de vorige dagen was het echt fantastisch weer, wij hebben lekker in de hof gezeten, mijn man zit dan liefst van voor in de hof, ik niet zo omdat ik niet graag in het zicht zit van iedereen, maar in de week is dat natuurlijk niet zo erg, de weekends is het wel iets anders, dan zijn er hier enorm veel wandelaars, niet dat wij zo in het zicht zitten want er staan wel hoge bomen voor, maar het gedacht alleen al, dat ik in mijn rolstoel daar zit stoort mij wel, maar ja het is nu niet anders, ik zit wel liever acheraan, daar ziet er mij niemand, mijn man heeft al gezegd dat hij een parasol zal kopen om vooraan te zetten zodanig dat wij daar rustig kunnen van de zon profiteren. Ik heb nu pas mijn reisverslag van onze reis naar Amerika op seniorennet gezet, ik weet het is al een beetje laat want die reis had plaats in september 2010, maar ik moest er nog een klein deeltje aan veranderen en alles nakijken en het kwam er maar niet van, dus nu is het in orde. Morgen vertrekken de kindjes naar Slowakije voor 3 weken, ik zal vanavond nog eens bellen om hun een goede reis te wensen, het zal toch weer een heel ander leven zijn voor hun he, en de taal ook weer aanpassen, maar hun mama spreekt altijd slowaaks tegen hun, hun papa nederlands, en mijn zoon en schoonzus spreken engels tegen elkaar, ja van een taalbad gesproken, ik denk toch met ouder te worden gaan ze daar toch meer moeilijkhede mee ondervinden denk ik, enfin we zullen wel zien. Het is nu al meer dan 2 maand dat ik dagelijks enorme buikkrampen heb, en ik weet niet van wat dit is, ik heb een afspraak gevraagd in Leuven maar moet nog wachten tot 28 april voor ik er terecht kan, dit is toch niet normaal meer. Zo dat was het voornaamste voor nu. Groetjes
Dag Ondertussen zijn ze al vier jaar geworden, zaterdag op 2 april zijn ze verjaard, dus mijn zoon wilde dat we zondag kwamen om hun verjaardag toch een beetje luister bij te zetten, de ouders van mijn schoondochter zijn er nog en haar broer was er ook, hij woont in Londen en heeft een vriendin, ze gaan trouwen heb ik gehoord en ze hebben al een dochtertje van 9 maanden, ja dat is tegenwoordig de gewoonte eerst kinderen kopen en dan trouwen, als ze al trouwen. Ik had niet veel zin om te gaan want ik had vreselijk veel last in mijn buik, ik heb al verscheidene weken vreselijke buikkrampen en nu is er nog eens diaree bijgekomen en wetende dat ik bij mijn zoon moeilijk naar het toilet kan, zeker niet zonder hulp, zag ik het echt niet zitten, maar ik had al twee immodiums genomen om teveel last te voorkomen en ik had ook al buscopan genomen ik had er in mijn tas gestoken, je weet nooit, maar ja ik kon er niet tussenuit voor mijn kleinkinderen moet ik het maar over hebben, ik had nog tot laat zaterdagavond aan hun pulletjes gewerkt om ze af te krijgen, en ze waren klaar, dus dat was ook goed. Het was trouwens de laatste keer dat we in dat huis zouden zijn want ze moeten verhuizen, hun huis is verkocht, het ander is nog wel niet helemaal klaar maar toch grotendeels, dus volgende week op 13 april gaan de kindjes met hun grootouders en mijn schoondochter naar Slowakije voor drie weken, opdat ze rustig hun nieuwe huis kunnen klaarmaken, maar mijn schoondochter komt dan wel direct terug natuurlijk. Mijn andere zoon met zijn vrouw was er ook en ook mijn man zijn zus met haar man, er was lekkere taart en lekkere soorten kaas met wijn, ik heb geen kaas gegeten want kaas en wijn is bij mij de oorzaak van migraine en dat moet ik natuurlijk ten allen prijze voorkomen, dat heb ik vroeger genoeg van afgezien, maar gelukkig met ouder te worden is dat toch verminderd. Het was er best gezellig maar wel druk, wij zijn niet te lang gebleven, ik had trouwens een goed ecxuus. Ik heb wel nog foto's maar ik moet ze nog op mijn computer zetten, en dan zet ik later op dit berichtje nog wel een foto. Groetjes
Dag Gisteren moest ik terug naar Pellenberg, om terug een inspuiting te halen voor mijn rug, nu hebben ze ingespoten in het sacrale gewricht, de bedoeling hiervan is dat de pijn die ik in mijn rug en been constant ervaar toch een beetje afneemt, als dit het geval is dan gaan ze op 6 mei de zenuw die ze nu hebben aangeprikt gaan blokkeren, hij heeft mij gisteren wel ferm pijn gedaan maar gelukkig het was maar één inspuiting dus dat viel nog mee, maar je moet daar altijd een baxter voor hebben, voor ingeval dat er iets moest gebeuren ze direct kunnen inspringen en de nodige medicatie inspuiten, maar dit was gelukkig niet nodig want alles is goed verlopen. Het ergste is dat ik nooit alleen mag gaan, ik mag dus niet met mijn auto rijden, omdat ze zeggen moest je iets tegen komen dan ben je niet gedekt door de verzekering, dus moet mijn man mij brengen, maar het was goed weer en hij heeft de tijd dat hij moest wachten zo'n uurtje een grote wandeling gedaan, het is daar een groot domein, dus plaats genoeg om te wandelen, nu maar afwachten wat die spuit de volgende dagen zal doen. Groetjes
Dag Ja niettegenstaande ik zegde dat ik niet meer wilde verjaren is er toch weer een jaartje bijgekomen, en ben ik ondertussen 69 jaar geworden, maar ja we hebben niet veel keus he, ofwel verjaren we en worden we oud ofwel gaan we dood, een tussenweg is er toch niet. Dus ik heb mij er maar in gesteld en van gemaakt wat er van te maken viel, ik heb enorm veel telefoontjes gehad, tot van mijn zus van Amerika toe, en ik zei tegen mijn man ik zou graag een nieuw broodmachine hebben, het vorige was in duigen gevallen, het starte elke keer en dan viel het stil, dus dat lukte niet meer, als hij van de winkel thuiskwam had hij al een broodmachine mee, dit is van de twee jongens zei hij, ik had net mijn oudste aan de lijn, en bedankte hem, die viel natuurlijk uit de lucht want die wist nog van niets, maar uiteraard was het ok. Tegen avond kwamen dan mijn andere zoon met zijn vrouwtje, dan heeft mijn man een fles champagne open gemaakt oesters en gerookte zalm klaargemaakt en zij hebben dit lekker opgegeten, ik had toch niet veel zin in oesters, maar wel in champagne, tijdens de nacht is dan onze electriciteit uitgevallen, niets marcheerde nog, dat moest dus van mijn afwasmachine zijn, want die was nog niet klaar, dus heb ik gebeld naar de electricien en ze zegde mij probeer het nog eens aan te zetten want het kan even goed een lamp of zo geweest zijn die kortsluiting heeft veroorzaakt, dus ik zette het aan maar onmiddelijk viel het terug uit, dus de plomp gesprongen en nog een paar ander dingen die uitvielen, dus ja ik wist het nu zeker de oorzaak ligt dus bij het afwasmachine, ja wat nu weer, ik hoop dat hij het kan vermaken en dat we weer geen nieuw moeten kopen, we hebben al zo veel onkosten gehad dat het niet meer schoon is, morgen voormiddag komt hij, ik ben eens benieuwd. Groetjes
Dag Ja mijn man kwam deze morgen af met de mededeling dat hij terug naar Frankrijk wilt op vakantie. Ik wist niet goed wat ik hoorde, vroeger gingen wij elk jaar een maand naar Frankrijk en altijd in de maand juni, behalve in 1995 dan zijn we in de maand juli geweest maar enkel maar voor veertien dagen omdat ze bij hem in de bureau nieuwe computers kwamen leveren in de maand juni en hij dan niet weg kon. Ik heb mij dat natuurlijk enorm beklaagd wat het is dat jaar dat ik mijn eerste been ben kwijt geraakt, ik weet natuurlijk niet dat dit verlof er iets mee te maken had, maar we zijn de zondag na veertien dagen thuis gekomen en ik had de maandag nog een dag verlof bijgevraagd, je weet wel om alles weer op orde te krijgen en de was te doen, mijn man wilde die dag mosselen hebben, dus ik was bezig om de groenten te kuisen en ze dan in de pot te doen, dus ik draai mij en ik weet niet wat er gebeurde maar ik zakte door mijn benen en op een slag lag ik onder de tafel met verschrikkelijk veel pijn aan mijn rechter schouder, ik raakte niet meer recht, gelukkig was mijn man thuis, want mijn schouder was gebroken dus wij naar het ziekenhuis, we moesten daar een hele tijd wachten, en ik had enorm veel pijn, ze hebben er dan een verband aan gedaan en zo moest ik zes weken verder, op slag zag mijn arm helemaal donkerblauw, tot zwart van de bloeduitstorting door de breuk. En dan een maand later is het gebeurd, dat ik mijn been ben kwijtgeraakt, ik ga dit allemaal niet meer vertellen want het zou ons te ver leiden. De laatste keer dat we nog een maand naar het zuiden geweest zijn was in 2004, en niet in julie of juni maar in september, en dan is onze jongste zoon nog de laatste week nog bij ons geweest het was een week voor ze getrouwd zijn, hun trouw ging toen door op 2 oktober, mijn andere zoon was al vroeger een week geweest toen had hij nog alleen maar Quido die was bijna een jaar oud. Ik was nog maar een been kwijt, dus als we nu iets zouden moeten zoeken om te huren zou het nog meer moeten aangepast zijn, en ik zie dat toch niet meer zitten, ik kan dat niet meer aan, mijn man zegt dan blijf jij maar hier, ik zal je af en toe bellen, ja dat is natuurlijk ook niets he, maar hij zegt dit maar om te lachen natuurlijk. Enfin het is niet dat ik niet graag naar Frankrijk ga maar practisch zie ik het toch niet meer gebeuren, mijn schoondochter met de vier kindjes zou natuurlijk niet liever hebben dan kunnen ze bij ons komen logeren. Enfin ik weet het toch niet zene. Groetjes
Dag Ik weet niet wat er met mij aan de hand is maar ik heb al verschillende weken alle dagen zoveel last van hevige buikkrampen, en ik weet niet waar dit vandaan komt. Het is wel heel lastig, vooral als ik dan iets gegeten heb ben ik er nog enorm misselijk boven op. Ik zegde het gisteren tegen mijn huisdokter, die moest komen om bij mijn man bloed te nemen om zijn glucose te laten controleren, als je diabetes hebt moet dit af en toe toch eens gecontroleerd worden, terzelfdertijd schrijft hij dan mijn medicatie voor, hij vond het blijkbaar niet nodig om mij even te onderzoeken, maar stuurt mij direct naar het ziekenhuis om een colonscopie te laten doen, maar daar heb ik direct geen zin in, ik heb een mailtje gestuurd naar de gastro-enteroloog van Leuven voor een afspraak maar ik kreeg een nietszeggend mailtje terug dat hij mijn mail niet kon lezen daar hij niet in het ziekenhuis was, en dan was het nog in het engels, enfin misschien krijg ik maandag een ander mailtje terug, we zien wel, en anders stuur ik nog maar een nieuw mailtje. Wij zijn gespaarde gebleven om op de kindjes te passen, maar haar mama en papa van Slowakije zijn afgekomen en blijven enkele weken, dus het is makkelijker om voor de kindjes te zorgen, maar ze hebben er blijkbaar toch een beetje problemen mee, ja ze hebben ze al een hele tijd niet gezien en ze willen niet eten bij hun, en Yoshka wilt zelfs geen slovaaks spreken tegen hun, maar dat zal wel beteren, ze zijn er nog maar een paar dagen, en maandag moeten ze toch terug naar school dan zal het wel beter gaan. Tegen het eind van de maand zouden ze dan toch kunnen verhuizen, ik denk niet dat hun huis volledig in orde zal zijn maar ze zullen er toch in kunnen. Groetjes
Dag Zaterdag belde mijn schoondochter dat ze naar hun nieuwe huis moesten gaan werken, en dat mijn zoon het niet alleen kon, dat ze hem moest gaan helpen. Of wij niet konden komen om op de kindjes te passen. Ik deed het niet zo graag, want ik kan daar niets doen dat ik wil, ik kan er zo moeilijk naar het toilet gaan, maar ja als ze je hulp vragen dan zeg je natuurlijk geen nee. Ik wilde mijn man ook niet alleen laten gaan, want daar heel de dag alleen zitten is voor hem ook niet zo leuk, dus heb ik maar gezegd dat ik zou meegaan, ik heb mijn breiwerk maar meegenomen en mijn krant om te lezen, en dan zou de tijd wel een beetje vlugger voorbij gaan. We kwamen daar toe om 10 uur, maar ze waren in de verste verte nog niet klaar om te vertrekken, en de kindjes liepen nog in hun pyama, ik kan die niet kleden want ik raak dus niet naar boven, en om alles naar beneden te halen, ja dat zagen ze ook niet zitten, dus heeft mijn zoon ze maar gauw gaan kleden, ze waren de vorige avond in bad geweest dus gewassen hoefden ze nu niet te worden. Ze zijn wel redelijk braaf geweest, enkel Yoshka was een beetje lastig maar hij was dan ook een beetje ziek, hij had vreselijke blauwe randen rond zijn oogjes, en voelde ook warm aan. Ook Archie had een duidelijke verkoudheid, ik moest constant zijn neusje proper maken. Ik zat wel heel de dag op mijn ongemak, omdat ik daar bijna niet naar het toilet kan, ik kan er niet alleen op en nog minder alleen af, dus mijn man moet mij helpen, niettegenstaande ik van heel de dag niet gegeten of gedronken had moest ik een bepaald moment toch naar het toilet, ja dat is moeder natuur die roept en daar kan je dus niets aan doen. Om 6 uur zijn ze dan thuis gekomen, Quido is in de namiddag naar de chiro geweest dus zo dat dat we maar voor drie kindjes te zorgen hadden. Dus eigenlijk viel het allemaal nogal mee. Groetjes
Dag Ik heb dus inlichtingen genomen aangaande mijn premie van de hospitalisatie, dat die met 300 % in 1 jaar gestegen is. Blijkbaar is dit normaal, vanaf 65 jaar moet je zoveel meer betalen, dus eigenlijk hebben wij tot hiertoe dan nog chance gehad, vermits wij beiden al een paar jaar boven de 65 zijn, is dit blijkbaar bij ons over het hoofd gezien, maar we moeten het van de jaren voordien toch niet meer bij betalen. Ik vind dit verschrikkelijk, vanaf 65 jaar moet je dus een premie betalen waar je niet goed van bent, maar ja ze weten ook als je naar een andere maatschappij wilt overstappen dat het misschien niet meer lukt, met al mijn problemen die ik heb, en ik vermoed dat het overal wel het zelfde zal zijn. Dus er zal niet anders opzitten dan te betalen, vermits we tenminste nog willen verzekerd blijven, we zijn nu al verzekerd van 1995 dus we gaan dat nu niet meer veranderen. Ik moet mijn was nog gaan insteken, want mijn werkvrouw is gisteren weer niet geweest, er stond op mijn voicemail dat ze dringend naar Duitsland moest, waarvoor heeft ze er niet bijgezegd, ik hoop dat er niets ernstig aan de hand is, normaal komt ze woensdag, maar ja dat moet ik nog zien, ze beloofd zoveel. Groetjes .
Dag
