Dag Ja ik heb ondertussen weer 5 weken in het ziekenhuis gelegen, een keer of vijf geopereerd, eerst werd de wonde verzorgd met zalf die er in een heel dikke laag opgelegd werd, om de wonde te zuiveren, dit gedurende een tweetal weken, dan moest ik terug naar de ok, om de wonde operatief te zuiveren, en een vacuumsysteem aan te leggen, dit is met een soort spons die op de wonde gelegd word en met een drain verbonden wordt met een pomp, die het vuil uitzuigt, de bedoeling is dat de wonde gezuiverd wordt, dat ze verkleind en opgroeid, want aan vankelijk lag de knieschijf helemaal bloot, maar na de vacuum enkele keren verwisseld te hebben begon er al duidelijk weefsel rond te groeien, maar dit gaat natuurlijk uiterst traag en duurt dus heel lang. Als het voldoende opgegroeid was zou men een flap van ergens anders in mijn lichaam er op gelegd worden, maar om zeker te weten dat er voldoende bloedvoorziening zou zijn heeft men eerst een arteriografie gedaan, daar uit bleek dat het enige grote bloedvat dat ik nog heb in mijn bovenbeen erg vernauwd was, dus stelde men voor om dit in de operatiekamer open te maken met een balonnetje, dit is gelukt maar men is verplicht geweest om er een stent in te plaatsen, met als gevolg dat er geen flap meer kan geplaatst worden omdat ze dat bloedvat met die stent niet meer kunnen gebruken. Dit was voor mij een enorme afknapper, want nu bleven er nog twee opties over, conservatief verder doen met de vacuumpomp tot de wonde voldoende opgegroeid is en dan een dikke greffe plaatsen, en als dit niet lukt amputatie tot boven de knie, ik wist niet wat ik hoorde, maar van amputatie wil ik in geen geval horen, ik vind dat het al erg genoeg is zoals het nu is. Dus a.u.b. laatt het voldoende opgroeien en niets meer fout gaan zodanig dat ik mijn knie kan behouden, het is een enorm groot verschil tussen een bovenbeenamputatie en een onderbeenamputatie, zeker als je geen benen meer hebt. Tegen dat ik thuiskwam had mijn man de oudste kleinzoon gaan halen , om het weekend bij ons door te brengen, mijn zoon was op dit moment samen met mijn andere zoon mee gaan zeilen in de Karaiben, voor een tiental dagen, dus zat mijn schoondochter alleen met de vier kindjes tijdens het weekend, de kinderverzorgster die ze tijdens de week elke dag hebben komt niet tijdens het weekend, en om haar toch een beetje te ontlasten wilde we de kleine van 5 jaar bij ons hebben, hij komt heel graag naar hiern, natuurlijk hier is hij de god, en thuis moet hij de aandacht delen met zijn drie broertjes, en vermits ze alle drie kunnen lopen denk ik dat dit wel niet zo simpel zal zijn. Het was natuurlijk sint niklaas als hij bij ons was, en de cadeautjes lagen tegen s'morgens natuurlijk klaar voor hem, ook een kleinigheif voor zijn broertjes natuurlijk. Ik stuur nog een foto bij van met sint niklaas als mijn man onze Quido terug naar huis bracht. Groetjes
Dag Het was dus 31 oktober dat ik terug op controle moest, ik moest dus onmiddellijk blijven maar dat wilde ik niet, ik kon toch niet verwachten dat mijn man mijn spullen zou moeten bijeenzoeken en brengen, nee dat kon niet ik wilde dus alles zelf uitkiezen wat ik nodig had, en daardoor had ik de toestemming om terug naar huis te gaan en s'avonds tegen 20 uur ten laatste terug te komen want ze zouden mij diezelfde avond nog opereren. Ik was op tijd terug in het ziekenhuis maar kreeg dan te horen dat de operatie uitgesteld was tot zaterdag 1 november omdat er een spoedgeval was tussengekomen. Een kamer alleen had ik natuurlijk weer niet, ik moest bij een oud madammeke die haar been gebroken had, en die geopereerd was, ik was er niet mee content maar ja wat kon ik doen, ik moest blijven en van als er een kamer vrij was kon ik verhuizen, het was nochans weekend en dan gaan er toch veel naar huis, maar niet van een een privé kamer. Ik vroeg aan mijn kamergenote of ik mocht t.v. kijken, dit was geen probleem vertelde zij mij, want van 9 uiur lag zij al te slapen. Maar s'anderendaags kreeg ik op mijn donder dat ik heel de nacht t.v. gekeken had, wat natuurlijk niet waar was, om 12 uur heb ik de t.v. uitgezet, maar ja als je van voor 9 uur al ligt te slapen dan denk je natuurlijk dat de nacht al grotendeels voorbij is om 12 uur. Dus ik heb de t.v. van heel de dag niet meer durven aan zetten, maar als ik iets vroeg kreeg ik ook geen antwoord, ik hoop dat ik gauw mag verhuizen, want dit is geen leven. Om 9 uur mocht ik naar de ok, en ben iets na de middag terug naar mijn kamer terug gemogen. Ik had enorm veel pijn maar had gelukkig een morfinepomp gekregen waar ik mocht op drukken als het niet meer ging, dus dat hielp wel, en dan kwam er een anestesist zeggen dat ik alle 7 minuten mocht drukken dat ik zeker geen pijn moest lijden. Ik kreeg ook antibiotica i.v., Dalacine 3 x per dag 500gr. Maar ze moesten wel nog het antibiogram afwachten om te zien aan welke antibiotica de bacteries gevoelig waren maar dat zal maar na een paar dagen bekend zijn. Groetjes
Dag Ja ik heb lang niets meer geschreven, maar daar is een goede reden voor, ik lig ondertussen al bijna een maand in het ziekenhuis, ik ben nu in weekend en daarom kan ik een kort een berichtje schrijven. Op 27 oktober werd ik dus geopereerd aan mijn knie, hij heeft dus een flap gelegd van boven de knie, omdat daar dus blijkbaar goede huid voorhanden was. Ik ben maar twee dagen hiervoor in het ziekenhuis geweest, ze hadden er een gipsgoot aangelegd om te voorkomen dat ik mijn knie zou buigen, en dat mocht niet anders zou die wonde kunnen open komen en niet goed genezen. Vier dagen later moest ik terug op controle en zouden ze het verband voor de eerste keer er afhalen, maar de laatste twee dagen voelde ik mij niet zo lekker, en had ik wat koorts, ik dacht dat ik een verkoudheid aan het krijgen was. Er hing ook een slechte geur rond mij die ik niet kon thuisbrengen. Maar als de dokter het verband afdeed schrok ik mij zowat een bult, de wonde was helemaal open gevallen en verschrikkelijk ontstoken, en stinken dat dit deed. Dus dit was een heel slecht verhaal, ik moest onmiddellijk opgenomen worden en ze zouden het opnieuw opereren, zo vlug mogelijk. Morgen schrijf ik verder. Groetjes
Dag Ja de wonde aan mijn knie wordt steeds groter en doet behoorlijk veel pijn, ik ben gisteren terug naar Leuven geweest bij mijn plastisch chirurg, en hij kon er dus ook niet mee lachen, hij zegt hier mogen we niet mee wachtern, hier moeten we dus zo vlug mogelijk ingrijpen, Zoals ik al in mijn vorig berichtje verteld heb moet het dus geopereerd worden, in de loop van volgende week zou de secretaresse mij bellen om te zeggen wanneer ik moet opgenomen worden, ik zal maar een dag of drie moeten blijven, maar de lijdensweg moet dan nog beginnen, wan ik kan dan geen prothese aandoen en dus ook niet rechtstaan, dit zal dus weer een zeer moeilijke tijd worden, ik heb er nu al zoveel gehad, wanneer zal dit eens stoppen. Ik moest niet lang wachten voor ik aan de beurt was, maar dan moest ik nog langs anesthesie passeren, eerst een lange lijst vragen beantwoorden, dan langs bij de anesthesist, dan nog bloednamee, en dan nog een ECG, want dit was meer dan 6 maanden geleden, het ECG gaf storingen dus moest eerst mijn stimulator afgezet worden, dus moest ik eerst nog naar neurochirurgie voor de technieker, en dan pas kon ik terug naar de hartconsultatie. Enfin na 5 uur was ik klaar en kon ik terug vertrekken. Zo was mijn namiddag ook weer voorbij zonder dat ik ook maar iets fatsoenlijk heb kunnen doen, maar ja dat is zo als je in een ziekenhuis moet zijn. Hij heeft terug een ander verband voorgeschreven, maar de apotheker kent het niet en kon het ook niet terugvinden, hij heeft nu iets anders meegegeven en besteld wat hij dacht dat het kon zijn, maar dat zal ik dan maar maandag kunnen halen. Groetjes
Dag Ja inderdaad mijn wonde aan de knie wordt alsmaar groter, ik ben vrijdag namiddag naar dr. Vranckx geweest, plastisch chirurg in Gasthuisberg, die heeft mij in het verleden al zo dikwijls geopereerd, dus die kent mij ondertussen zeer goed, ik moest wel een twee uuur wachtern tot het mijn beurt was, maar wat dus heel raar is, onder die liner komt er geen vocht uuit, maar s'avonds vanaf die liner af is begint er vocht uit te komen, en s'morgens is heel dat verband doordrenkt van vocht, dus ook als ik bij de dokter kwam, droog geen vocht, hij vond zelfs dat er een epitheel oplag, een laag huid in de wonde, als ik bij hem was, vertoonde de wonde een grootte van ongeveer 2 cm in doorsnede, maar nu twee dagen verder is het reeds 3 cm, hij heeft dus een ander wondverband voorgeschreven in de hoop dat het hiermee zou genezen, maar ik vrees dus het ergste, normaal moet ik pas na veertien dagen terug naar hem, maar hij heeft wel gezegd als het moest groter worden dat ik moet bellen met het secretariaat van plastische, hij denkt niet dat de liner het probleem is maar wel de staat van de huid die over de knie ligt, die is van zo'n slechte kwaliteit dat de minste druk of wrijving voor wonden zou zorgen, dus hij denkt dat hij hier misschien iets kan aan verhelpen, door huid beven de knie en onder de knie met elkaar te verbinden, en dit over de knie te leggen, aanvankelijk wel beschermd door een gips die voorkomt dat de knie kan gebogen worden, en dit dan voor een viertal weken, als dat kon waar zijn, dan zou mijn probleem misschien toch nog kunnen opgelost raken, wie weet, maar hij wil toch eerst afwachten hoe het verder evolueert, ik zelf zie het niet zo gunstig in, ik vrees dat er met de tijd nog een stuk van mijn been moet geamputeerd worden om deze problemen in de toekomst te voorkomen. Ik hoop van niet natuurlijk want dan zie ik mij toch niet meer zo "makkelijk" recht staan zoals ik nu nog kan doen. Groetjes
Dag Ja het is zo, na vier maanden dat ik mijn liner draag ligt mijn knie terug open, vorige keer is ze open geweest van september vorig jaar tot juni van dit jaar tot het uiteindelijk terug dicht was. Dus dat waren 9 maanden van miserie, dat ik mijn oude prothe terug moest dragen, zonder mijn liner, maar die zo breed is aan de knie dat ik geen gewone broek meer kan dragen, gaat die miserie nu weer beginnen ik mag er niet aan denken. ik heb al wel een afspraak gemaakt met dr. Vranckx van het UZ Leuven maar die was er een hele week niet dus kan ik maar pas volgende week vrijdag naar hem toe, ik heb al wel het verband gebruikt waar het vorige keer mee genezen is, maar veel verandert het niet, in tegendeel het wordt nog groter, en is enorm verweekt het enige dat hier moet gedaan worden is de liner aflaten maar dan kan ik geen prothese meer aandoen en dus ook niet meer recht staan, dus dat zie ik even niet zitten. Dinsdag moet ik ook naar Pellenberg en daar zullen ze natuurlijk zeggen dat ik mijn liner niet meer mag aandoen tot de wonde terug dicht is. Ik was nu zo goed bezig, de kunesist komt 4 maal per week, ik ben met hem zelfs al een paar maal met mijn fiets gaan rijden, ik hoor je al denken met een fiets rijden met twee prothesen, en je hebt gelijk, maar het is wel een driewieler die al enkele jaren in de garage staat en waar ik ooit twee maal samen met mijn man eens een toertje gedaan heb, als ik nog maar één prothese had, en toen was het al moeilijk, ik heb wel een probleem om er op of af te raken, dat kan ik dus niet alleen, ik heb er een stop laten opzetten maar ik vind die niet meer, dus hij houdt de fiets tegen als ik er probeer op te komen, en ik moet zeggen het rijden valt al bij al nog redelijk mee, het is wel duwen maar ja zo traint ik mijn bovenbenen, in de hoop dat ze een beter sterker worden, maar nu heb ik gezegd dat hij best enkele dagen niet komt en dat ik mijn benen even laat rusten, ik weet niet dat dit een goed idee is maar dinsdag als ik van Pellenberg kom bel ik hem wel op. Ik stuur nog een foto van de drieling terwijl ze samen hun troley duwen. Groetjes
Enige update over toestand van zoon in Houston na doortocht Ike
Dag Ja ik heb gisteen nog een mailtje gehad van mijn schoondochter over hun toestand nu, zij logeren momenteel bij vrienden, er is geen enkel hotel waar ze terecht kunnen, ze waren bij een ingeschreven maar die belden af om te zeggen dat het dak te zwaar beschadigd was en dat ze nog 2 a 3 weken moesten sluiten. Donderdag gaan ze naar een huis van andere Belgische vrienden die voor enkele weken naar Belgie komen en dan mogen ze logeren in hun huis, tot ongeveer eind oktober. Intussenteid gaan ze proberen hun spulletjes die nog goed zijn met een verhuiswagen over te brengen naar een storytchroom, op 2 november vertrekken ze toch op zeiltocht voor 6 weken, en dan komen ze naar Belgie want het project in Amerika loopt ten einde, het zal een maand vroeger zijn dan voorzien, maar ja dat is dan maar zo. Of hij terug kan gaan werken weet ik nog niet daar is alleszins in de mail of aan de phone niet over gesproken.. Ik hoop dat ze het voor de laatste maand ze daar nog verblijven een leuke tijd doormaken en niet te veel problemen meer kennen onderandere met de verzekering want die zou ondertussen ook al moeten geweest zijn, ik hoop voor hun alleszins het allerbeste. Groetjes
Dag Zoals ik al vertelde in mijn vorig bericht, was mijn zoon geévacueerd van zijn woonplaats aan de Bay van Galveston, hij logeerde bij vrienden, maar vermits ze geen electriciteit hadden zijn ze naar San Antonio getrokken, zo'n 4 uur rijden van hun woonplaats, maar eenst zijn ze gaan kijken hoe het gesteld was met hun huis, ze hadden zoveel mogelijk boven gezet omdat ze vreesden dat er van de bay veel water zou binnenkomen, er is inderdaad een deel binnengekomen zo'n 20 cm. water, maar dit was al weg, ze zagen wel aan de muren hoe hoog het gestaan had, maar grote delen van het dak zijn verdwenen, en het water is met bakken binnen gekomen, en al het gerief dat ze boven gezet hadden om te beschermen is zo goed als naar de vaantjes, hun lederen wit salon is helemaal doorweekt, ook zijn muziekinstallatie en benodigdheden is vol met water, hun bed is drijfnat, dus het huis is onbewoonbaar, ze zitten nu nog in San Antonio omdat ze daar electriciteit hebben, dus ze kunnen mailen en hun telefoon opladen, maar ze blijven er niet lang meer , ze willen zo vlug mogelijk met een verhuiswagen naar hun huis om te redden wat nog te redden valt, maar ze kunnen nog niet door te straten want die liggen nog bezaaid met rotzooi van de daken, takken en al andere dingen waar ze dus onmogelijk door kunnen , en dan zouden ze gaan logeren bij een vriend van hem, mar hoe het nu verder moet dat wisten ze nog niet, er moet eerst electriciteit komen en dan zien ze wel. De eigenaar van de woning was niet te bereien, die zat in Mexico, en de verzekering was niet te bereiken. Gaan werken kan hij ook niet want de firma heeft ook geen electriciteit. ik hoop dat ze gauw een oplossing vinden, zoniet moeten ze maar naar huis komen, maar ik denk niet dat hij dit vlug zal doen, hij is tenslotten pas thuis geweest, ze waren nog maar een kleine week terug ginder als dit gebeurde, 3 jaar geleden zijn ze ook moeten geévacueerd worden, maar dan hadden ze geen schade op gelopen omdat de storm op het laatste moment afgeweken was, maar tweemaal geluk hebben zou vermoedelijk iets te veel gevraagd geweest zijn. Het valt in ieder geval niet mee, wetende dat ze in de problemen zitten en je niets kunt doen. Ik hoop echt dat alles gauw in orde komt. Groetjes
Dag Waarom schrijf ik hier nu over, omdat mijn zoon daar woont, hij is vrijdagmorgen geévacueerd van zijn woonplaats naar een hoger gelegen plaats bij vrienden ver van het water, gisteravond belde hij om te zeggen dat ze ok zijn maar, het huis waar ze verblijven heeft geen schade ondervonden enkel de tuin zou naar de knoppen zijn, maar hij weet dus niets hoe de toestand is bij huis, zij hebben geen electriciteit net zo min als 4 miljoen andere mensen, dus ze weten eigenlijk niets van hoe erg het in hun streek is, maar wij weten het wel, ik heb gisteren heel de dag gekeken op CNN en heel de kust is dus overstroomd, veel huizen zijn met de grond gelijk gemaakt, maar of zijn huis hier bij is ja dat weten we niet, ze hebben wel alles zo veel mogelijk naar boven geplaats van meubelen en waardevolle spullen, maar als hun huis weg is hebben ze dus ook niets meer. Ze voorspellen zelfs dat er nog een muur van water van 4 meter hoog afkomt op de kust van Texas, dus ik heb hem maar gezegd dat ze nog niet mochten gerugkeren, hij kon wel mobiel bellen maar niet lang natuurlijk want ze kunnen hun telefoon niet oplaten, ik hoop dat ze gauw hulp krijgen, want hoe moeten ze aan eten geraken, tenslotten moet je ook niet naar een resaurant gaan want die kunnen ook niets doen zonder power, wat een toestanden, ik hoop echt dat alles nog meevalt voor hun, maar ja wat denk je ik ben daar toch serieus mee begaan, en we kunnen van hieruit ook niets doen, ik hoop dat hij straks belt met meer nieuws. Groetjes
Dag Ik hoor weer niets meer in mijn rechter oor, begin van het jaar als ik naar het ziekenhuis moest voor het verplaatsen van mijn electrode was ik er s'morgens mee opgestaan, maar in de loop van de tijd is het terug open gegaan, ik weet wat het is ik heb dit al een paar maal gehad, er zit een stop, en die moet er uit, ik heb al mijn huisdokter gebeld, maar die stelde dus eerst druppels voor cerubex of zoiets, maar ik heb dit vroeger al eens geprobeerd en ik werd daar misselijk van, dus daar begin ik niet meer mee, hij stelde dan voor een afspraak te maken met een specialist neus keel en oor, ik heb dit gedaan maar moet nog wachten tot 2 september , dus dat is nog tien dagen, het is wel lastig, het is lijk heel de rechterkant van mijn hoofd verdoofd is, dus ik zal het nog even moeten verdragen er zit niets anders op. Gisteren is mijn schoondochter van Amerika langsgeweest, we zijn samen een grote wandeling gaan doen, ik met mijn shoppper en zij te voet, we zijn dan een leklkere pannenkoek gaan eten, ik met suiker en boter, en zij met appelen en calvados, maar ze vond dat er te weinig calvados in zat, maar het was toch lekker, de pannenkoeken waren wel vrij groot, dus s'avonds moest ik niet meer eten, ik zat nog goed vol. Vandaag komt mijn zoon af van Amerika, het is een jaar en 4 maanden dat ik hem niet meer gezien heb, volgens de foto's is hij wel een beetje verdikt, dit mocht wel, want hij is altijd heel mager geweest, en hij is toch wel vrij groot, 1,88 meter, dus dit is zeker niet klein, ik ben echt blij dat ik hem eindelijk nog eens te zien zal krijgen, zondag gaan ze eerst naar mijn andere zoon naar de kindjes kijken, hij is tenslotten peter van een van de drieling, en dan komen ze zondagavond naar hier en blijven ze uiteraard ook slapen. Groetjes
Dag Ik heb gekeken van wanneer het geleden is dat ik nog iets aan mijn blog heb toegevoegd, en ik schrok een beetje, het is reeds geleden van 27 mei 2008, terwijl we reeds 13 augustus zijn, niet normaal, ik weet ook niet hoe het komt maar ik had er altijd maar geen zin in, eigenlijk had ik in niets geen zin, enkel in een beetje video poker spelen op de computer, maar dat kost uiteindelijk zoveel geld dat ik er noodzalelijkherwijze moet mee stoppen, het kost teveel, en winnen kan je ook al zo weinig, en als je al eens wint, betalen ze je geld niet uit, dus dit is gedaan. Ik ben inderdaad 2 weken in Pellenberg geweest maar dit is een afknapper van jewelste geworden, het enige dat ze met mij gedaan hebben is een beetje gangrevalidatie, met mijn voorlopige prothese en mijn liner, eerst tussen de baren dan met een looprekje en dan met een rolator, geen kuné, geen ergo, geen sport, geen begeleiding van geen enkele aard, als ik dan vroeg hoe dit kwam kreeg ik als antwoord dat er geen stagiairs waren, dit was trouwens ook de reden dat ik niet ambulant mocht komen, hetgeen ik uiteraard veel liever gedaan had, uiteraard niet met taxi Hendriks, want die zijn veel te duur, maar met mijn eigen auto. Dus voor mij waren dit veertien verloren dagen, ik moet dan wel de kinesist thuis laten komen 5 of 3 maal per week, maar mijn definitive prothese die ik uiteindelijk na een paar weken gekregen heb, was altijd maar niet goed, ik kon ze niet goed aandoen, mijn voet stond te veel naar buiten, en ik sloeg door mij knie langs de binnenkant, dit kan toch niet goed zijn, ik heb dan terug een afspraak gemaakt in Pellenberg om ze aan te passen, en nu is ze beter, ik heb dan uiteindelijk maar de kinesist gebeld die ze mij van Pellenberg hadden voorgesteld. Vorige week is hij voor de eerste keer gekomen, en hij begint met vijf maal per week, maar woensdag was het zo warm en heb ik afgebeld, dan ben ik met mijn shopper een grote toer gaan doen, en ben ik een paar uren weggeweest, ik heb er echt van genoten. Hij doet oefeningen met mij om mijn benen wat te versterken, hij geeft mij ook massage voor mijn rug, waar ik volgens de dokter een spier heb die constant in kramtoestand is, enfin het bezorgt mij enorm veel last, en ik hoop dat dit toch een beetje zal verbeteren met die massage, verder doe ik ook loopoefeningen met hem. Maar nu met dit slechte weer zit ik weer thuis, ik moet nog eens een bezigheid vinden die mij volledig inpalmt, maar voorlopig is dat nog niet zo, nu met die olympische spelen heb ik wel genoeg afleiding, maar ik voel mij zo nutteloos, ik ben ook terug aan het breien geslagen, voor mijn oudste kleinzoontje. Een debardeurtje met wol die ik nog liggen had. Groetjes
Dag Mijn man is 12 dagen naar het buitenland geweest, hij had wel goed voor mij gezorgd, dat ik het meeste van hetgeen ik nodig had, in huis had gehaald, maar na een paar dagen kwam ik toch zonder kateten te zitten, het is geleden van als mijn tweede been is afgezet dat ik zelf nog boodschappen gedaan heb, eigenlijk is dat een beetje mijn man zijn schuld, elke keer ik iets nodig heb en ik wil het zelf gaan halen houdt hij mij tegen en zegt dat hij dit zelf wel zal doen. Ik denk dat hij niet graag heeft dat ik buiten ga met mijn rolstoel, maar ik kan mij toch nog behelpen, ik rij met mijn aangepaste wagen, in en uit de auto komen en de rolstoel uithalen is moeilijk maar als je het niet genoeg doet zal je het ook nooit voldoende onder de knie hebben denk ik dan. Er was toch wel veel veranderd ik het groot magazijn, maar ik vond wel alles makkelijk wat ik nodig had, ik kwam zelfs een oude kennis tegen die ik al jaren niet meer gezien had, ze nodigde mij onmiddellijk uit om bij haar te komen koffiedrinken om een beetje bij te babbelen, ik zal dit toch nog even in beraad houden. Maar ja zo kom ik niet meer buiten he, of het is alleen om op controle te gaan naar het ziekenhuis in Leuven of Pellenberg, Het wordt hoog tijd dat ik terug op mijn eigen benen kom te staan, letterlijk en figuurlijk. De wonde aan mijn knie is eindelijk dicht, van in september, ontstaan als gevolg van de liner van mijn prothese, dus voor die wonde dicht was mocht ik die liner niet meer aandoen, dus 14 dagen geleden hebben ze beslist dat ik mocht beginnen met de liner terug aan te doen, maar heel geleidelijk opbouwen, beginnen met een half uur per dag tot tenminste 3 uur per dag, wel mijn knie beschermen met een tegaderm, om het vrijwen te voorkomen, maar mijn prothese kreeg ik nog niet mee, dus s'avonds als mijn prothesen af waren heb ik dan mijn liner aangedaan tot ik ging slapen rond 1 uur. Knie blijft ok, gisteren terug op controle en nu is beslist dat ik best terug een paar weken binnen ga voor revalidatie, ik denk echt dat dit nodig is want inu bijna 5 maanden na die operatie van 2 januari, waardoor ik die verlamming gekregen heb, heb ik niets meer gedaan, ik kan met moeite een beetje recht staan maar mijn benen slagen paraplu, omdat ik er geen cotrole over heb, en geen coordinatie, dus ik hoop echt dat dit toch wat kan verbeteren, maandag ga ik dus binnen, op hoop van zegen. Groetjes
Dag Het is weer een tijdje geleden dat ik nog iets geschreven heb op mijn blog, ik weet niet wat ik heb, maar veel energie om iets te doen is er niet, hopelijk verranderd dit gauw. Vorige week vrijdag had ik dan weer zo'n rotdag, ik wilde nog eens een toertje doen met mijn shopper, ik dacht lekker weer, en op ons terras is het in de namiddag toch te warm, met dat glas dat er in staat, en de zon staat er op te ketteren, niet te doen. Enfin, ik rijd dus met mijn electonische rolstoel langs voren rond, om achteraan naar de garage te kunnen, en dan zo in de kelder naar mijn scooter, ik raakte er op, met enige moeite uiteraard, maar als je niets probeert kan je ook niets doen, ik kon net passeren langs mijn auto, maar aan de garagepoort liep het mis, ik reed recht naar buiten, en ik bleef toch wel vastzitten in de roosters voor de garage, mijn wielen bleven pattineren en ik raakte er met de beste wil van de wereld niet meer uit. Ja kom er maar uit en probeer maar naar je rolstoel te gaan die in de kelder staat, mij aan de muur vasthouden, door mijn man zijn garage, door mijn garage en door de chauffagekelder naar mijn rolstoel, ik was content dat ik er geraakt was, ik heb dan maar mijn man gebeld dat hij moest oppassen als hij thuiskwam dat mijn scooter in de weg stond, ik ben dan maar terug naar binnen gegaan. Voor mijn man was er geen probleem om hem los te krijgen, maar hij kan er niet mee rijden, dus ik terug naar de garage, ik heb dan toch maar een klein toertje gedaan, maar natuurlijk nu moest ik terug dezelfe afstand afleggen om terug naar mijn rolstoel te geraken, met dit verschil dat hij nu buiten stond en ik van de kelder terug naar buiten moest geraken, het is mij wel gelukt, met de nodige moeite, nu weet ik dat ik niet recht naar buiten mag rijden maar altijd schuin, ja al doende leert men. Doordat het zo warm was had ik mijn t'shirts nodig, en vermits die boven liggen, en mijn werkvrouw weer niet geweest was, aan wie ik het zou kunnen vragen, haar excuus nu was, dat ze op haar bril was gaan zitten en ze had de glazen gebroken, die hadden we trouwens nog niet gehoord, elke week vindt ze wel een ander excuus, dus moest ik zelf naar boven, niettegenstaande ik in maanden nog niet boven geweest was, maar wat gebeurt, mijn traplift weigert dienst, ja zeg wat nog allemaal, dan maar direct gebeld naar de firma, en de volgende dag, zaterdag dus zouden ze komen. Dat is intussen ook opgelost, en ik heb mijn t'shirts gaan halen. Nu gisteren zie ik dat mijn draagbare telefoon het niet meer doet, elke keer ik wilde bellen gaf hij aan dat het mislukt was, ik zeg ja dat moet een van de kabels zijn die niet goed in zit, maar ik kan natuurlijk aan niets aan, en mijn man zit momenteel in het buitenland, dan maar onze electrieker gebeld en die heeft het vandaag komen in orde brengen, het is toch wel lastig als je voor biijna alles van een ander afhankelijk ben, ik die al mijn hele leven onafhankelijk geweest ben, het is toch wel een harde dobber dat kan ik je verzekeren. Ik zal er nog een foto bij zetten van mijn vier kleinzoontjes in bad. Groetjes
Dag Ja de problemen beginnen zich toch wel een beetje op te stapelen.. Het is ondertussen al de derde week dat mijn werkvrouw niet is afgekomen, veertien dagen geleden, als ze normaal woensdag moet komen, belde ze vrijdag middag op dat ze niet kon komen omdat ze gevallen was en haar hand had pijn gedaan, ze kon niets doen zelfs niet met de auto rijden, er was niets gebroken zei ze maar hand was dik en deed enorm veel pijn, ja dat kan natuurlijk gebeuren, zoals zij van de trappen loopt moest het er vroeg of laat eens van komen, ik ben al blij dat het bij mij niet is gebeurd, ik ben wel voor haar verzekerd maar dat kom je liever niet tegen, vorige week vrijdag is ze in de namiddag komen zeggen dat ze nog steeds niet kon komen, en inderdaad haar hand was wat dik, en zag ook wat blauw, maar ze zou zeker deze week woensdag of donderdag komen, maar vandaag donderdag nog altijd geen werkvrouw gezien. De was heb ik al twee maal zelf gedaan, niet dat de was in de machine steken zo moeilijk is, maar voor mij is zo ver geraken niet zo evident. Ik bind eerst de was bijeen in een tafelkleed en gooi dit langs de trappen naar beneden, dan ga ik er achteraan met mijn traplift, nadat ik met veel moeite op mijn traplift geraakt ben, beneden staat er dan een rolstoel klaar en rijd ik met de was op mijn schoot naar mijn machine die in de garage staat. Om heel mijn was gedaan te krijgen moet ik toch die oefening een keer of 6 doen voor ik alles gedaan heb, na ook een wasmand naar beneden gegooid te hebben kan mijn man dan de was gaan halen, en dan kan ik beginnen aan mijn strijk. Hoe een eenvoudige handeling voor mij toch heel moeilijk kan zijn. Maar ik heb geen andere keuze. Maar de kuis kan ik natuurlijk niet doen, ik kan bijna nergens bij, en dat frustreert mij enorm. Nu heb ik juist telefoon gekregen van mijn werkvrouw dat ze zaterdag zal komen, ik ben eens benieuwd.
Vorige week dinsdag werd in Gasthuisberg de peeskist aan mijn vinger chirurgisch verwijderd, ik had een cyste op mijn wijsvinger die groter werd en mij toch enorm veel last bezorgde, zondag is die vinger enorm pijn beginnen doen, en maandag zag ik dat het ontstoken was met een rode streep die naar mijn pols liep, ik heb geprobeerd om de dokter te bereiken, maar dat lukte niet, ik ben dan maar zelf antibiotica beginnen nemen, ik had nog Dalacin van 300 mg liggen, en ik moet zeggen ik denk wel dat dit een goede beslissing geweest is want het zier er vandaag toch al beter uit, en de streep is weg.
Mijn zus die in Amerika woont is in Belgie en ze belde dat ze ons uitnodigde op een etentje morgen vrijdagavond, dus ik heb de kapster besteld, die zou gisteren langskomen maar die kwam niet af, na een telefoontje vernam ik dat ze niet kon omdat er iemand van het salon ziek geworden was en dat ze moest inspringen, dus geen kapster, mijn haar ziet er niet uit, ik heb dus niet veel zin om naar dat etentje te gaan, eerst zei mijn man dat hij niet kon omdat hij een compromis heeft om 7 uur, dan zouden we na acht uur alsnog gaan, maar ik zie dit helemaal niet zitten, ik zit nog te denken wat ik zal doen, ik kan ook met mijn eigen auto rijden, enfin ik weet het nog niet, het is wel al lang geleden dat ik mijn zussen en broers nog gezien heb, maar ja.
Ik zet nog een foto bij van de drieling van hun eerste verjaardag. Toch mooi he. Groetjes
Dag Woensdag 2 april werd onze drieling 1 jaar oud. Het was een feestje alleen voor de Belgische grootouders, en mijn man zijn zus met haar man. De meters en peters zijn allemaal internationaal en komen bijeen op een andere datum. Mijn zoon woont in Amerika hij is peter van Archie maar die zal er niet bij zijn die heeft het altijd veel te druk om over te komen. Sylvia had weer voor een kaastafel gezorgd en een grote taart gebakken, die was in drie delen verdeelf met op elk derde stond de naam van een van de drieling, ze mochten er met hun handjes aanzitten het was tenslotte een taart gemaakt voor hun, ze mogen er nog niet veel van eten, ze hebben wel een beetje mogen proeven, maar ze viel niet bij iedereen in de smaak, Archie moest er eigenlijk niets van hebben, maar de twee anderen lieten toch verstaan dat ze het wel lustten. Het was trouwens een heel lekkere taart met fraizen en ander fruit en slagroom, mijn man heeft er zelfs twee stukken van gegeten zo lekker vond hij ze. Yoshka kruipt al heel goed rond, en loopt rond met zijn looprekje maar de tweeling blijven wat dat betreft toch een beetje achterwege, maar dit komt nog wel, Yoshka moest in de baarmoeder met niemand delen he, zoals de tweeling wel moest doen, maar hun ontwikkeling is normaal volgens de dokters en dat is toch het voornaamste, mijn oudste zoon, dus hun papa kon lopen op 13 maand maar heeft nooit leren kruipen, die schoof met zijn buik over de grond, en de jongste zoon, die kroop als de beste maar heeft gewacht tot zijn 15 maand om te lopen, dus elk kind doet dit op zijn eigen manier, en wanneer hij of zij er klaar voor is.
Met mij blijf het een beetje aanmodderen, nu is de plaats waar ze een maand geleden een nieuwe stimulator is ingeplant een beetje ontstoken en gisteren kwam er zelfs etter uit, ik hoop uit de grond van mijn hart dat dit niet verder gaat en dat uiteindelijk de stimulator er weer niet terug uit moet lijk 2 jaar geleden, als heel de boel ontstoken was, dan heb ik er zeer lang mee gesukkeld, zelfs 3 weken in Gasthuisberg gelegen met intraveneuse antibiotica en 4 meter wiek in mijn buik, maar deze keer zal het wel zo'n vaart niet lopen zeker, hout vasthouden. Ik zal toch maar eens contact opnemen met de prof. Groetjes
Dag Ja het is wel een beetje laat maar nu krijgen we toch nog een beetje winter te verwerken, we hadden geen witte Kertmis maar hebben wel een witte Pasen gehad, en het is nog niet gedaan, het heeft vandaag hier al zeer veel gesneeuwd, als ik opstond zag alles mooi wit, maar dan scheen de zon en was alles weer verdwenen, maar nu blijft het op de bomen toch weer een beetje liggen, al zal dit natuurlijk weer niet lang duren, want daar is de zon al terug. Zaterdag was het mijn verjaardag, mijn 66ste verjaardag, ik schrik er van dat ik al zo oud geworden ben. Het was wel een dag in mineur, want ik zat de hele dag alleen, mijn man moest naar de bureau want het was open deur dag, maar ik heb wel veel telefoontjes gehad, van een paar van mijn zussen, mijn twee zonen en hun vrouwen en mijn kleinzoontje, die zongen happy birhtday aan de telefoon, het was wel leuk. En dan zondag Pasen, het was 57 jaar geleden dat Pasen nog zo vroeg viel, en het zal nu nog duren tot 2162 eer Pasen nog eens op 23 maart valt, maar dat zullen wij of onze kinderen niet meer beleven, zelfs onze kleinkinderen niet, toch een enge gedachte vind ik.
Dag Ja ik stel mij toch de vraag wie dit nog begrijpt, ik ben dus gisteren moeten gaan naar Leuven voor dat medisch onderzoek voor de zorgverzekering, een tegemoetkoming voor gehandicapte 65 plussens. Ik herinner mij dat ik er vroeger in 1996 al eens geweest ben, toen was ik al 1 been kwijt, en toen werd mijn invaliditeit vastgesteld op 80%, maar één frank heb ik er nooit van gekregen. Om de eenvoudige reden dat ik werkte. Ook nu wist die dokter, nadat hij mij allerlei vragen had gesteld, een medisch onderzoek was blijkbaar niet nodig, dat ik waarschijnlijk niets zou trekken omdat ik een pensioen heb, ja natuurlijk heb ik een pensioen, ik heb tot mijn bijna 65 jaar gewerkt, en heel mijn leven afgedragen voor r.i.z. en pensioen, dus zegt hij dit is eigenlijk bedoeld voor imensen die geen inkomen hebben, dus mensen die van heel hun leven niet gewerkt hebben, ook nooit een frank hebben afgedragen, en die krijgen dan de volle pot, waar is de rechtvaardigheid nog in dit land te vinden, hij zei wel medisch heb je er zeker recht op maar omdat je een inkomen hebt val je hoogstwaarschijnlijk uit de boot. Zo is er toch niemand in Belgie, iedereen heeft toch tenminste een leefloon, zelfs zonder er ook maar één dag voor gewerkt te hebben. Ik spreek natuurlijk niet over migranten of asielzoekers, want dit is natuurlijk nog een andere catergorie.
En al die bijkomende onkosten die ik heb, waar een gezond iemand niet mee geconfronteerd wordt, wat doe je daar dan mee, mijn man was kwaad, hij zegt jij doet je altijd beter voor dan je bent, je had moeten zeggen dat je helemaal niets mer kon, maar dat kan ik niet, ik kan niet liegen, en mensen die door te liegen dan toch bevoordeelt worden, ja dan hoop ik dat ze er gelukkig mee zijn, maar ik kan dat dus niet.
Vorige week zondag zijn we dus naar mijn zoon geweest, en heb ik eindelijk de drieling nog eens gezien. Als we daar aankwamen sliepen ze nog, maar dit duurde niet zo lang, en ze zien er alle drie fantastisch uit, en inderdaad Yoshka is de enige die kan rechtstaan en zich in zijn park ook recht trekt, de andere twee weten nog niet goed waarvoor hun voetjes en beentjes dienen, maar dat komt wel, wij hebben natuurlijk enkele foto's genomen, ik zet er maar een bij, zo kan je ook meevolgen hoe hun evolutie gaat.
Vorige week donderdag is dan eindelijk een nieuwe stimulator ingeplant, onder lokale verdoving, maar voor de prof er aan begon bleek er nog een probleem te zijn, ze hadden de aanvraag gedaan aan de medisch adviseur van de mutualiteit, maar die had nog geen antwoord gegeven, dus probeerden ze eerst nog te bellen naar de mutualiteit maar de dokter was niet te bereiken, dan heeft hij naar de firma Medronic gebeld, die de stimulator leveren, en vermits ze beweren dat een stimulator niet kapot mag gaan bij een N.M.R. onderzoek, zouden zij de kosten van de nieuwe op zich nemen, dus probleem van de baan. Ik heb er weinig of niets van gevoeld en in 30 minuten was alles voorbij, een technieker heeft de stimulator in werking gesteld, dit was wel even zoeken, maar nu is het toch veel beter dan voordien, nog niet 100% maar toch 60 %, dus dat is toch al een goed resultaat, enkel de plaats van de stimulator blijft lmij nog wat last veroorealen, dat doet toch nog behoorlijk pijn, ik hoop dat dit ook nog verbeterd. Groetjes.
Dag Ja voor de eerste keer zal ik de kindjes dit jaar in het echt te zien krijgen, zondag gaan we er naar toe, we hadden gevraagd of ze naar hier zouden komen, maar blijkbaar is dit te moeilijk om heel die verhuis te doen, dus mijn schoondochter van Amerika is nu ook in Belgie en dan gaan we samen naar hun toe, en kan ik eindelijk nog eens zelf foto's nemen van de kindjes. Ik doe er nog een foto bij, van de mama met de vier kleinzoontjes, Yoshka is blijkbaar toch een beetje vooruit op de anderen, want hij alleen staat recht, terwijl de twee andere op de schoot van de mama zitten. Onze Quido is helemaal zoals zijn vader, altijd rare gezichten trekken op de foto.
Mijn afspraak met dr. Kiekens heb ik moeten verplaatsen omdat ik op 11 maart naar een medisch onderzoek moet naar Leuven voor de federale zorgverzekering, ik heb dit aangevraagd, een tegemoetkoming voor gehandicapte 65 plussers, en omdat het makkelijker is om die afspraak in Pellenberg te verzetten dan die van de zorgverzekering heb ik dit maar zo gedaan, maar nu kan ik maar pas naar Pellenberg op 1 april, stel je voor nog drie weken langer wachten. Ik ga toch proberen om er vroeger naartoe te gaan. Groetjes Lena
Dag Ja ik heb eindelijk nog eens een foto'tje ontvangen langs mms, van mijn zoon, van de drieling, eigenlijk staan er maar twee van de drie op, nml. Yoshka en Archie en onze Quido in het midden, hij had er nog een gestuurd maar die kan ik niet krijgen, ik denk dat ik iets verkeerd doe, ik weet niet wat, waarschijnlijk de code, maar de foto komt niet op het scherm.
Gelukkig heeft mijn garagist mijn auto zondag avond teruggebracht en heeft de batterij toch kunnen opladen, enfin dat denk ik toch want ik geloof nooit dat je voor 28 een nieuwe batterij kunt kopen. Dus nu kan ik terug weg, want vrijdag moet ik dan naar Gasthuisberg naar de plastisch chirurg voor de wonde aan mijn knie, ik hoop dat hij zegt dat ik eindelijk terug mijn prothese met de liner mag aan doen, ik zal maar zelf met mijn auto rijden, want ik heb nog verschillende rekeningen liggen van taxi Henriks, rekeningen die ze naar mij hebben opgesuurd, terwijl die normaal rechtstreek naar de ziekenkas gaan, nog tot 18 februari had ik een afspraak dat zij zouden tussen komen in mijn vervoersonkosten naar Pellenberg, maar ik ben dit jaar nog niet naar Pellenberg geweest maar een paar maal naar Gasthuisberg voor bijkomende onderzoeken om te kijken waar die verlamming na de operatie vandaan kwam, en vermits ik in een electronische rolstoel zit kan ik alleen maar met taxi Hendriks vervoerd worden, ik heb al verschillende telefoontjes gedaan naar de mutualiteit en naar taxi Hendriks, maar tot hier toe zonder gevolg, morgen komt er een sociaal assistente van de mutualiteit, en die zal een verslag opmaken, en dan hoop ik dat de mutualiteit toch nog zal betalen, ik heb nu al een rekening liggen van meer dan 800 , je moet weten dat elke rit heen en terug 133 kost, welke normale mens kan dat blijven betalen, enfin ik niet, ik heb ook maar een pensioentje he, dus van nu af aan rij ik maar zelf, hoe moeilijk het ook is.
Vandaag 20 februari 2008 zijn we welgeteld 43 jaar getrouwd, mijn man zegt er is geen enkel varken zo lang leeft, maar ja wij zijn geen varkens he. Groetjes
Dag Ja gisteren wilde ik eindelijk na meer dan een maand niet te kunnen, terug met mijn auto rijden, ik moest dringend naar de apotheker want bijna al mijn medicatie was op, briefjes had ik vorige week gekregen als ik bij dr. Kiekens geweest ben, trouwens dat bezoek heeft ook niet veel aarde aan de dijk gebracht, zij vond dat ik thuis maar wat moest oefenen met mijn eigen kinesiste, en als de wonde aan mijn knie genezen was moest ik maar terug komen en dan zou ze kijken wat er verder in Pellenberg kon gedaan worden, als ik vroeg of alles weer goed zou komen kon ze daar geen antwoord op geven. Trouwens die wonde aan mijn knie is ondertussen toch veel verkleind, en ik heb dus een nieuwe afspraak voor 11 maart, dan heb ik toch ook mijn nieuwe stimulator reeds ingeplant gekregen, en zal alles hopelijk toch wat beter gaan.
Enfin, ik was met enorm veel moeite beneden geraakt, ik moet tenslotte eerst op mijn traplift geraken, en vermits recht staan al niet zo evident is, was dit toch een serieuse uitdaging, maar het is gelukt, beneden staat er dan een rolstoel klaar om mee naar mijn auto te rijden in de garage, met veel moeite in mijn auto geraakt en geloof het of niet, mijn auto reageerde niet als ik de sleutel in het startslot omdraaide, eigenlijk had ik het wel een beetje verwacht, maar je hoopt toch altijd dat het nog zou gaan, dus mocht ik onverrichterzake terug naar boven, wat mij ook met zeer veel moeite gelukt is, ik heb terwijl de was die in de kelder nog op de draad hing maar meegenomen, had ik toch nog iets goed gedaan. Onmiddellijk naar mijn garagist gebeld, hij heeft mijn auto vandaag komen halen, en zou proberen om mijn batterij op te laden, ik hoop dat het lukt, anders moet ik nog een nieuwe batterij kopen, en ik heb al zoveel onkosten, van Ortec zijn ze vorige week nog de batterijen van mijn rolstoel komen vervangen, meer dan 600 kosten, ik hoop alleen dat het Vlaams Fonds een beetje tussenkomt, want het zijn toch allemaal onkosten die een normale mens niet heeft. Mijn man is dan vandaag maar zelf naar de apotheker geweest, dus dat is al in orde, ik heb mij toch voorgenomen om vanaf nu meer met mijn auto te gaan rijden dan voordien, het zal altijd wel moeilijk blijven maar als ik thuiis blijf zitten gebeurt er ook niets dus ik moet terug een beetje actiever worden, het wordt hoog tijd. Groetjes. Lena
Dag
Dag
