Dag Waarom schrijf ik hier nu over, omdat mijn zoon daar woont, hij is vrijdagmorgen geévacueerd van zijn woonplaats naar een hoger gelegen plaats bij vrienden ver van het water, gisteravond belde hij om te zeggen dat ze ok zijn maar, het huis waar ze verblijven heeft geen schade ondervonden enkel de tuin zou naar de knoppen zijn, maar hij weet dus niets hoe de toestand is bij huis, zij hebben geen electriciteit net zo min als 4 miljoen andere mensen, dus ze weten eigenlijk niets van hoe erg het in hun streek is, maar wij weten het wel, ik heb gisteren heel de dag gekeken op CNN en heel de kust is dus overstroomd, veel huizen zijn met de grond gelijk gemaakt, maar of zijn huis hier bij is ja dat weten we niet, ze hebben wel alles zo veel mogelijk naar boven geplaats van meubelen en waardevolle spullen, maar als hun huis weg is hebben ze dus ook niets meer. Ze voorspellen zelfs dat er nog een muur van water van 4 meter hoog afkomt op de kust van Texas, dus ik heb hem maar gezegd dat ze nog niet mochten gerugkeren, hij kon wel mobiel bellen maar niet lang natuurlijk want ze kunnen hun telefoon niet oplaten, ik hoop dat ze gauw hulp krijgen, want hoe moeten ze aan eten geraken, tenslotten moet je ook niet naar een resaurant gaan want die kunnen ook niets doen zonder power, wat een toestanden, ik hoop echt dat alles nog meevalt voor hun, maar ja wat denk je ik ben daar toch serieus mee begaan, en we kunnen van hieruit ook niets doen, ik hoop dat hij straks belt met meer nieuws. Groetjes
Dag Ik hoor weer niets meer in mijn rechter oor, begin van het jaar als ik naar het ziekenhuis moest voor het verplaatsen van mijn electrode was ik er s'morgens mee opgestaan, maar in de loop van de tijd is het terug open gegaan, ik weet wat het is ik heb dit al een paar maal gehad, er zit een stop, en die moet er uit, ik heb al mijn huisdokter gebeld, maar die stelde dus eerst druppels voor cerubex of zoiets, maar ik heb dit vroeger al eens geprobeerd en ik werd daar misselijk van, dus daar begin ik niet meer mee, hij stelde dan voor een afspraak te maken met een specialist neus keel en oor, ik heb dit gedaan maar moet nog wachten tot 2 september , dus dat is nog tien dagen, het is wel lastig, het is lijk heel de rechterkant van mijn hoofd verdoofd is, dus ik zal het nog even moeten verdragen er zit niets anders op. Gisteren is mijn schoondochter van Amerika langsgeweest, we zijn samen een grote wandeling gaan doen, ik met mijn shoppper en zij te voet, we zijn dan een leklkere pannenkoek gaan eten, ik met suiker en boter, en zij met appelen en calvados, maar ze vond dat er te weinig calvados in zat, maar het was toch lekker, de pannenkoeken waren wel vrij groot, dus s'avonds moest ik niet meer eten, ik zat nog goed vol. Vandaag komt mijn zoon af van Amerika, het is een jaar en 4 maanden dat ik hem niet meer gezien heb, volgens de foto's is hij wel een beetje verdikt, dit mocht wel, want hij is altijd heel mager geweest, en hij is toch wel vrij groot, 1,88 meter, dus dit is zeker niet klein, ik ben echt blij dat ik hem eindelijk nog eens te zien zal krijgen, zondag gaan ze eerst naar mijn andere zoon naar de kindjes kijken, hij is tenslotten peter van een van de drieling, en dan komen ze zondagavond naar hier en blijven ze uiteraard ook slapen. Groetjes
Dag Ik heb gekeken van wanneer het geleden is dat ik nog iets aan mijn blog heb toegevoegd, en ik schrok een beetje, het is reeds geleden van 27 mei 2008, terwijl we reeds 13 augustus zijn, niet normaal, ik weet ook niet hoe het komt maar ik had er altijd maar geen zin in, eigenlijk had ik in niets geen zin, enkel in een beetje video poker spelen op de computer, maar dat kost uiteindelijk zoveel geld dat ik er noodzalelijkherwijze moet mee stoppen, het kost teveel, en winnen kan je ook al zo weinig, en als je al eens wint, betalen ze je geld niet uit, dus dit is gedaan. Ik ben inderdaad 2 weken in Pellenberg geweest maar dit is een afknapper van jewelste geworden, het enige dat ze met mij gedaan hebben is een beetje gangrevalidatie, met mijn voorlopige prothese en mijn liner, eerst tussen de baren dan met een looprekje en dan met een rolator, geen kuné, geen ergo, geen sport, geen begeleiding van geen enkele aard, als ik dan vroeg hoe dit kwam kreeg ik als antwoord dat er geen stagiairs waren, dit was trouwens ook de reden dat ik niet ambulant mocht komen, hetgeen ik uiteraard veel liever gedaan had, uiteraard niet met taxi Hendriks, want die zijn veel te duur, maar met mijn eigen auto. Dus voor mij waren dit veertien verloren dagen, ik moet dan wel de kinesist thuis laten komen 5 of 3 maal per week, maar mijn definitive prothese die ik uiteindelijk na een paar weken gekregen heb, was altijd maar niet goed, ik kon ze niet goed aandoen, mijn voet stond te veel naar buiten, en ik sloeg door mij knie langs de binnenkant, dit kan toch niet goed zijn, ik heb dan terug een afspraak gemaakt in Pellenberg om ze aan te passen, en nu is ze beter, ik heb dan uiteindelijk maar de kinesist gebeld die ze mij van Pellenberg hadden voorgesteld. Vorige week is hij voor de eerste keer gekomen, en hij begint met vijf maal per week, maar woensdag was het zo warm en heb ik afgebeld, dan ben ik met mijn shopper een grote toer gaan doen, en ben ik een paar uren weggeweest, ik heb er echt van genoten. Hij doet oefeningen met mij om mijn benen wat te versterken, hij geeft mij ook massage voor mijn rug, waar ik volgens de dokter een spier heb die constant in kramtoestand is, enfin het bezorgt mij enorm veel last, en ik hoop dat dit toch een beetje zal verbeteren met die massage, verder doe ik ook loopoefeningen met hem. Maar nu met dit slechte weer zit ik weer thuis, ik moet nog eens een bezigheid vinden die mij volledig inpalmt, maar voorlopig is dat nog niet zo, nu met die olympische spelen heb ik wel genoeg afleiding, maar ik voel mij zo nutteloos, ik ben ook terug aan het breien geslagen, voor mijn oudste kleinzoontje. Een debardeurtje met wol die ik nog liggen had. Groetjes
Dag Mijn man is 12 dagen naar het buitenland geweest, hij had wel goed voor mij gezorgd, dat ik het meeste van hetgeen ik nodig had, in huis had gehaald, maar na een paar dagen kwam ik toch zonder kateten te zitten, het is geleden van als mijn tweede been is afgezet dat ik zelf nog boodschappen gedaan heb, eigenlijk is dat een beetje mijn man zijn schuld, elke keer ik iets nodig heb en ik wil het zelf gaan halen houdt hij mij tegen en zegt dat hij dit zelf wel zal doen. Ik denk dat hij niet graag heeft dat ik buiten ga met mijn rolstoel, maar ik kan mij toch nog behelpen, ik rij met mijn aangepaste wagen, in en uit de auto komen en de rolstoel uithalen is moeilijk maar als je het niet genoeg doet zal je het ook nooit voldoende onder de knie hebben denk ik dan. Er was toch wel veel veranderd ik het groot magazijn, maar ik vond wel alles makkelijk wat ik nodig had, ik kwam zelfs een oude kennis tegen die ik al jaren niet meer gezien had, ze nodigde mij onmiddellijk uit om bij haar te komen koffiedrinken om een beetje bij te babbelen, ik zal dit toch nog even in beraad houden. Maar ja zo kom ik niet meer buiten he, of het is alleen om op controle te gaan naar het ziekenhuis in Leuven of Pellenberg, Het wordt hoog tijd dat ik terug op mijn eigen benen kom te staan, letterlijk en figuurlijk. De wonde aan mijn knie is eindelijk dicht, van in september, ontstaan als gevolg van de liner van mijn prothese, dus voor die wonde dicht was mocht ik die liner niet meer aandoen, dus 14 dagen geleden hebben ze beslist dat ik mocht beginnen met de liner terug aan te doen, maar heel geleidelijk opbouwen, beginnen met een half uur per dag tot tenminste 3 uur per dag, wel mijn knie beschermen met een tegaderm, om het vrijwen te voorkomen, maar mijn prothese kreeg ik nog niet mee, dus s'avonds als mijn prothesen af waren heb ik dan mijn liner aangedaan tot ik ging slapen rond 1 uur. Knie blijft ok, gisteren terug op controle en nu is beslist dat ik best terug een paar weken binnen ga voor revalidatie, ik denk echt dat dit nodig is want inu bijna 5 maanden na die operatie van 2 januari, waardoor ik die verlamming gekregen heb, heb ik niets meer gedaan, ik kan met moeite een beetje recht staan maar mijn benen slagen paraplu, omdat ik er geen cotrole over heb, en geen coordinatie, dus ik hoop echt dat dit toch wat kan verbeteren, maandag ga ik dus binnen, op hoop van zegen. Groetjes
Dag Het is weer een tijdje geleden dat ik nog iets geschreven heb op mijn blog, ik weet niet wat ik heb, maar veel energie om iets te doen is er niet, hopelijk verranderd dit gauw. Vorige week vrijdag had ik dan weer zo'n rotdag, ik wilde nog eens een toertje doen met mijn shopper, ik dacht lekker weer, en op ons terras is het in de namiddag toch te warm, met dat glas dat er in staat, en de zon staat er op te ketteren, niet te doen. Enfin, ik rijd dus met mijn electonische rolstoel langs voren rond, om achteraan naar de garage te kunnen, en dan zo in de kelder naar mijn scooter, ik raakte er op, met enige moeite uiteraard, maar als je niets probeert kan je ook niets doen, ik kon net passeren langs mijn auto, maar aan de garagepoort liep het mis, ik reed recht naar buiten, en ik bleef toch wel vastzitten in de roosters voor de garage, mijn wielen bleven pattineren en ik raakte er met de beste wil van de wereld niet meer uit. Ja kom er maar uit en probeer maar naar je rolstoel te gaan die in de kelder staat, mij aan de muur vasthouden, door mijn man zijn garage, door mijn garage en door de chauffagekelder naar mijn rolstoel, ik was content dat ik er geraakt was, ik heb dan maar mijn man gebeld dat hij moest oppassen als hij thuiskwam dat mijn scooter in de weg stond, ik ben dan maar terug naar binnen gegaan. Voor mijn man was er geen probleem om hem los te krijgen, maar hij kan er niet mee rijden, dus ik terug naar de garage, ik heb dan toch maar een klein toertje gedaan, maar natuurlijk nu moest ik terug dezelfe afstand afleggen om terug naar mijn rolstoel te geraken, met dit verschil dat hij nu buiten stond en ik van de kelder terug naar buiten moest geraken, het is mij wel gelukt, met de nodige moeite, nu weet ik dat ik niet recht naar buiten mag rijden maar altijd schuin, ja al doende leert men. Doordat het zo warm was had ik mijn t'shirts nodig, en vermits die boven liggen, en mijn werkvrouw weer niet geweest was, aan wie ik het zou kunnen vragen, haar excuus nu was, dat ze op haar bril was gaan zitten en ze had de glazen gebroken, die hadden we trouwens nog niet gehoord, elke week vindt ze wel een ander excuus, dus moest ik zelf naar boven, niettegenstaande ik in maanden nog niet boven geweest was, maar wat gebeurt, mijn traplift weigert dienst, ja zeg wat nog allemaal, dan maar direct gebeld naar de firma, en de volgende dag, zaterdag dus zouden ze komen. Dat is intussen ook opgelost, en ik heb mijn t'shirts gaan halen. Nu gisteren zie ik dat mijn draagbare telefoon het niet meer doet, elke keer ik wilde bellen gaf hij aan dat het mislukt was, ik zeg ja dat moet een van de kabels zijn die niet goed in zit, maar ik kan natuurlijk aan niets aan, en mijn man zit momenteel in het buitenland, dan maar onze electrieker gebeld en die heeft het vandaag komen in orde brengen, het is toch wel lastig als je voor biijna alles van een ander afhankelijk ben, ik die al mijn hele leven onafhankelijk geweest ben, het is toch wel een harde dobber dat kan ik je verzekeren. Ik zal er nog een foto bij zetten van mijn vier kleinzoontjes in bad. Groetjes
Dag Ja de problemen beginnen zich toch wel een beetje op te stapelen.. Het is ondertussen al de derde week dat mijn werkvrouw niet is afgekomen, veertien dagen geleden, als ze normaal woensdag moet komen, belde ze vrijdag middag op dat ze niet kon komen omdat ze gevallen was en haar hand had pijn gedaan, ze kon niets doen zelfs niet met de auto rijden, er was niets gebroken zei ze maar hand was dik en deed enorm veel pijn, ja dat kan natuurlijk gebeuren, zoals zij van de trappen loopt moest het er vroeg of laat eens van komen, ik ben al blij dat het bij mij niet is gebeurd, ik ben wel voor haar verzekerd maar dat kom je liever niet tegen, vorige week vrijdag is ze in de namiddag komen zeggen dat ze nog steeds niet kon komen, en inderdaad haar hand was wat dik, en zag ook wat blauw, maar ze zou zeker deze week woensdag of donderdag komen, maar vandaag donderdag nog altijd geen werkvrouw gezien. De was heb ik al twee maal zelf gedaan, niet dat de was in de machine steken zo moeilijk is, maar voor mij is zo ver geraken niet zo evident. Ik bind eerst de was bijeen in een tafelkleed en gooi dit langs de trappen naar beneden, dan ga ik er achteraan met mijn traplift, nadat ik met veel moeite op mijn traplift geraakt ben, beneden staat er dan een rolstoel klaar en rijd ik met de was op mijn schoot naar mijn machine die in de garage staat. Om heel mijn was gedaan te krijgen moet ik toch die oefening een keer of 6 doen voor ik alles gedaan heb, na ook een wasmand naar beneden gegooid te hebben kan mijn man dan de was gaan halen, en dan kan ik beginnen aan mijn strijk. Hoe een eenvoudige handeling voor mij toch heel moeilijk kan zijn. Maar ik heb geen andere keuze. Maar de kuis kan ik natuurlijk niet doen, ik kan bijna nergens bij, en dat frustreert mij enorm. Nu heb ik juist telefoon gekregen van mijn werkvrouw dat ze zaterdag zal komen, ik ben eens benieuwd.
Vorige week dinsdag werd in Gasthuisberg de peeskist aan mijn vinger chirurgisch verwijderd, ik had een cyste op mijn wijsvinger die groter werd en mij toch enorm veel last bezorgde, zondag is die vinger enorm pijn beginnen doen, en maandag zag ik dat het ontstoken was met een rode streep die naar mijn pols liep, ik heb geprobeerd om de dokter te bereiken, maar dat lukte niet, ik ben dan maar zelf antibiotica beginnen nemen, ik had nog Dalacin van 300 mg liggen, en ik moet zeggen ik denk wel dat dit een goede beslissing geweest is want het zier er vandaag toch al beter uit, en de streep is weg.
Mijn zus die in Amerika woont is in Belgie en ze belde dat ze ons uitnodigde op een etentje morgen vrijdagavond, dus ik heb de kapster besteld, die zou gisteren langskomen maar die kwam niet af, na een telefoontje vernam ik dat ze niet kon omdat er iemand van het salon ziek geworden was en dat ze moest inspringen, dus geen kapster, mijn haar ziet er niet uit, ik heb dus niet veel zin om naar dat etentje te gaan, eerst zei mijn man dat hij niet kon omdat hij een compromis heeft om 7 uur, dan zouden we na acht uur alsnog gaan, maar ik zie dit helemaal niet zitten, ik zit nog te denken wat ik zal doen, ik kan ook met mijn eigen auto rijden, enfin ik weet het nog niet, het is wel al lang geleden dat ik mijn zussen en broers nog gezien heb, maar ja.
Ik zet nog een foto bij van de drieling van hun eerste verjaardag. Toch mooi he. Groetjes
Dag Woensdag 2 april werd onze drieling 1 jaar oud. Het was een feestje alleen voor de Belgische grootouders, en mijn man zijn zus met haar man. De meters en peters zijn allemaal internationaal en komen bijeen op een andere datum. Mijn zoon woont in Amerika hij is peter van Archie maar die zal er niet bij zijn die heeft het altijd veel te druk om over te komen. Sylvia had weer voor een kaastafel gezorgd en een grote taart gebakken, die was in drie delen verdeelf met op elk derde stond de naam van een van de drieling, ze mochten er met hun handjes aanzitten het was tenslotte een taart gemaakt voor hun, ze mogen er nog niet veel van eten, ze hebben wel een beetje mogen proeven, maar ze viel niet bij iedereen in de smaak, Archie moest er eigenlijk niets van hebben, maar de twee anderen lieten toch verstaan dat ze het wel lustten. Het was trouwens een heel lekkere taart met fraizen en ander fruit en slagroom, mijn man heeft er zelfs twee stukken van gegeten zo lekker vond hij ze. Yoshka kruipt al heel goed rond, en loopt rond met zijn looprekje maar de tweeling blijven wat dat betreft toch een beetje achterwege, maar dit komt nog wel, Yoshka moest in de baarmoeder met niemand delen he, zoals de tweeling wel moest doen, maar hun ontwikkeling is normaal volgens de dokters en dat is toch het voornaamste, mijn oudste zoon, dus hun papa kon lopen op 13 maand maar heeft nooit leren kruipen, die schoof met zijn buik over de grond, en de jongste zoon, die kroop als de beste maar heeft gewacht tot zijn 15 maand om te lopen, dus elk kind doet dit op zijn eigen manier, en wanneer hij of zij er klaar voor is.
Met mij blijf het een beetje aanmodderen, nu is de plaats waar ze een maand geleden een nieuwe stimulator is ingeplant een beetje ontstoken en gisteren kwam er zelfs etter uit, ik hoop uit de grond van mijn hart dat dit niet verder gaat en dat uiteindelijk de stimulator er weer niet terug uit moet lijk 2 jaar geleden, als heel de boel ontstoken was, dan heb ik er zeer lang mee gesukkeld, zelfs 3 weken in Gasthuisberg gelegen met intraveneuse antibiotica en 4 meter wiek in mijn buik, maar deze keer zal het wel zo'n vaart niet lopen zeker, hout vasthouden. Ik zal toch maar eens contact opnemen met de prof. Groetjes
Dag Ja het is wel een beetje laat maar nu krijgen we toch nog een beetje winter te verwerken, we hadden geen witte Kertmis maar hebben wel een witte Pasen gehad, en het is nog niet gedaan, het heeft vandaag hier al zeer veel gesneeuwd, als ik opstond zag alles mooi wit, maar dan scheen de zon en was alles weer verdwenen, maar nu blijft het op de bomen toch weer een beetje liggen, al zal dit natuurlijk weer niet lang duren, want daar is de zon al terug. Zaterdag was het mijn verjaardag, mijn 66ste verjaardag, ik schrik er van dat ik al zo oud geworden ben. Het was wel een dag in mineur, want ik zat de hele dag alleen, mijn man moest naar de bureau want het was open deur dag, maar ik heb wel veel telefoontjes gehad, van een paar van mijn zussen, mijn twee zonen en hun vrouwen en mijn kleinzoontje, die zongen happy birhtday aan de telefoon, het was wel leuk. En dan zondag Pasen, het was 57 jaar geleden dat Pasen nog zo vroeg viel, en het zal nu nog duren tot 2162 eer Pasen nog eens op 23 maart valt, maar dat zullen wij of onze kinderen niet meer beleven, zelfs onze kleinkinderen niet, toch een enge gedachte vind ik.
Dag Ja ik stel mij toch de vraag wie dit nog begrijpt, ik ben dus gisteren moeten gaan naar Leuven voor dat medisch onderzoek voor de zorgverzekering, een tegemoetkoming voor gehandicapte 65 plussens. Ik herinner mij dat ik er vroeger in 1996 al eens geweest ben, toen was ik al 1 been kwijt, en toen werd mijn invaliditeit vastgesteld op 80%, maar één frank heb ik er nooit van gekregen. Om de eenvoudige reden dat ik werkte. Ook nu wist die dokter, nadat hij mij allerlei vragen had gesteld, een medisch onderzoek was blijkbaar niet nodig, dat ik waarschijnlijk niets zou trekken omdat ik een pensioen heb, ja natuurlijk heb ik een pensioen, ik heb tot mijn bijna 65 jaar gewerkt, en heel mijn leven afgedragen voor r.i.z. en pensioen, dus zegt hij dit is eigenlijk bedoeld voor imensen die geen inkomen hebben, dus mensen die van heel hun leven niet gewerkt hebben, ook nooit een frank hebben afgedragen, en die krijgen dan de volle pot, waar is de rechtvaardigheid nog in dit land te vinden, hij zei wel medisch heb je er zeker recht op maar omdat je een inkomen hebt val je hoogstwaarschijnlijk uit de boot. Zo is er toch niemand in Belgie, iedereen heeft toch tenminste een leefloon, zelfs zonder er ook maar één dag voor gewerkt te hebben. Ik spreek natuurlijk niet over migranten of asielzoekers, want dit is natuurlijk nog een andere catergorie.
En al die bijkomende onkosten die ik heb, waar een gezond iemand niet mee geconfronteerd wordt, wat doe je daar dan mee, mijn man was kwaad, hij zegt jij doet je altijd beter voor dan je bent, je had moeten zeggen dat je helemaal niets mer kon, maar dat kan ik niet, ik kan niet liegen, en mensen die door te liegen dan toch bevoordeelt worden, ja dan hoop ik dat ze er gelukkig mee zijn, maar ik kan dat dus niet.
Vorige week zondag zijn we dus naar mijn zoon geweest, en heb ik eindelijk de drieling nog eens gezien. Als we daar aankwamen sliepen ze nog, maar dit duurde niet zo lang, en ze zien er alle drie fantastisch uit, en inderdaad Yoshka is de enige die kan rechtstaan en zich in zijn park ook recht trekt, de andere twee weten nog niet goed waarvoor hun voetjes en beentjes dienen, maar dat komt wel, wij hebben natuurlijk enkele foto's genomen, ik zet er maar een bij, zo kan je ook meevolgen hoe hun evolutie gaat.
Vorige week donderdag is dan eindelijk een nieuwe stimulator ingeplant, onder lokale verdoving, maar voor de prof er aan begon bleek er nog een probleem te zijn, ze hadden de aanvraag gedaan aan de medisch adviseur van de mutualiteit, maar die had nog geen antwoord gegeven, dus probeerden ze eerst nog te bellen naar de mutualiteit maar de dokter was niet te bereiken, dan heeft hij naar de firma Medronic gebeld, die de stimulator leveren, en vermits ze beweren dat een stimulator niet kapot mag gaan bij een N.M.R. onderzoek, zouden zij de kosten van de nieuwe op zich nemen, dus probleem van de baan. Ik heb er weinig of niets van gevoeld en in 30 minuten was alles voorbij, een technieker heeft de stimulator in werking gesteld, dit was wel even zoeken, maar nu is het toch veel beter dan voordien, nog niet 100% maar toch 60 %, dus dat is toch al een goed resultaat, enkel de plaats van de stimulator blijft lmij nog wat last veroorealen, dat doet toch nog behoorlijk pijn, ik hoop dat dit ook nog verbeterd. Groetjes.
Dag Ja voor de eerste keer zal ik de kindjes dit jaar in het echt te zien krijgen, zondag gaan we er naar toe, we hadden gevraagd of ze naar hier zouden komen, maar blijkbaar is dit te moeilijk om heel die verhuis te doen, dus mijn schoondochter van Amerika is nu ook in Belgie en dan gaan we samen naar hun toe, en kan ik eindelijk nog eens zelf foto's nemen van de kindjes. Ik doe er nog een foto bij, van de mama met de vier kleinzoontjes, Yoshka is blijkbaar toch een beetje vooruit op de anderen, want hij alleen staat recht, terwijl de twee andere op de schoot van de mama zitten. Onze Quido is helemaal zoals zijn vader, altijd rare gezichten trekken op de foto.
Mijn afspraak met dr. Kiekens heb ik moeten verplaatsen omdat ik op 11 maart naar een medisch onderzoek moet naar Leuven voor de federale zorgverzekering, ik heb dit aangevraagd, een tegemoetkoming voor gehandicapte 65 plussers, en omdat het makkelijker is om die afspraak in Pellenberg te verzetten dan die van de zorgverzekering heb ik dit maar zo gedaan, maar nu kan ik maar pas naar Pellenberg op 1 april, stel je voor nog drie weken langer wachten. Ik ga toch proberen om er vroeger naartoe te gaan. Groetjes Lena
Dag Ja ik heb eindelijk nog eens een foto'tje ontvangen langs mms, van mijn zoon, van de drieling, eigenlijk staan er maar twee van de drie op, nml. Yoshka en Archie en onze Quido in het midden, hij had er nog een gestuurd maar die kan ik niet krijgen, ik denk dat ik iets verkeerd doe, ik weet niet wat, waarschijnlijk de code, maar de foto komt niet op het scherm.
Gelukkig heeft mijn garagist mijn auto zondag avond teruggebracht en heeft de batterij toch kunnen opladen, enfin dat denk ik toch want ik geloof nooit dat je voor 28 een nieuwe batterij kunt kopen. Dus nu kan ik terug weg, want vrijdag moet ik dan naar Gasthuisberg naar de plastisch chirurg voor de wonde aan mijn knie, ik hoop dat hij zegt dat ik eindelijk terug mijn prothese met de liner mag aan doen, ik zal maar zelf met mijn auto rijden, want ik heb nog verschillende rekeningen liggen van taxi Henriks, rekeningen die ze naar mij hebben opgesuurd, terwijl die normaal rechtstreek naar de ziekenkas gaan, nog tot 18 februari had ik een afspraak dat zij zouden tussen komen in mijn vervoersonkosten naar Pellenberg, maar ik ben dit jaar nog niet naar Pellenberg geweest maar een paar maal naar Gasthuisberg voor bijkomende onderzoeken om te kijken waar die verlamming na de operatie vandaan kwam, en vermits ik in een electronische rolstoel zit kan ik alleen maar met taxi Hendriks vervoerd worden, ik heb al verschillende telefoontjes gedaan naar de mutualiteit en naar taxi Hendriks, maar tot hier toe zonder gevolg, morgen komt er een sociaal assistente van de mutualiteit, en die zal een verslag opmaken, en dan hoop ik dat de mutualiteit toch nog zal betalen, ik heb nu al een rekening liggen van meer dan 800 , je moet weten dat elke rit heen en terug 133 kost, welke normale mens kan dat blijven betalen, enfin ik niet, ik heb ook maar een pensioentje he, dus van nu af aan rij ik maar zelf, hoe moeilijk het ook is.
Vandaag 20 februari 2008 zijn we welgeteld 43 jaar getrouwd, mijn man zegt er is geen enkel varken zo lang leeft, maar ja wij zijn geen varkens he. Groetjes
Dag Ja gisteren wilde ik eindelijk na meer dan een maand niet te kunnen, terug met mijn auto rijden, ik moest dringend naar de apotheker want bijna al mijn medicatie was op, briefjes had ik vorige week gekregen als ik bij dr. Kiekens geweest ben, trouwens dat bezoek heeft ook niet veel aarde aan de dijk gebracht, zij vond dat ik thuis maar wat moest oefenen met mijn eigen kinesiste, en als de wonde aan mijn knie genezen was moest ik maar terug komen en dan zou ze kijken wat er verder in Pellenberg kon gedaan worden, als ik vroeg of alles weer goed zou komen kon ze daar geen antwoord op geven. Trouwens die wonde aan mijn knie is ondertussen toch veel verkleind, en ik heb dus een nieuwe afspraak voor 11 maart, dan heb ik toch ook mijn nieuwe stimulator reeds ingeplant gekregen, en zal alles hopelijk toch wat beter gaan.
Enfin, ik was met enorm veel moeite beneden geraakt, ik moet tenslotte eerst op mijn traplift geraken, en vermits recht staan al niet zo evident is, was dit toch een serieuse uitdaging, maar het is gelukt, beneden staat er dan een rolstoel klaar om mee naar mijn auto te rijden in de garage, met veel moeite in mijn auto geraakt en geloof het of niet, mijn auto reageerde niet als ik de sleutel in het startslot omdraaide, eigenlijk had ik het wel een beetje verwacht, maar je hoopt toch altijd dat het nog zou gaan, dus mocht ik onverrichterzake terug naar boven, wat mij ook met zeer veel moeite gelukt is, ik heb terwijl de was die in de kelder nog op de draad hing maar meegenomen, had ik toch nog iets goed gedaan. Onmiddellijk naar mijn garagist gebeld, hij heeft mijn auto vandaag komen halen, en zou proberen om mijn batterij op te laden, ik hoop dat het lukt, anders moet ik nog een nieuwe batterij kopen, en ik heb al zoveel onkosten, van Ortec zijn ze vorige week nog de batterijen van mijn rolstoel komen vervangen, meer dan 600 kosten, ik hoop alleen dat het Vlaams Fonds een beetje tussenkomt, want het zijn toch allemaal onkosten die een normale mens niet heeft. Mijn man is dan vandaag maar zelf naar de apotheker geweest, dus dat is al in orde, ik heb mij toch voorgenomen om vanaf nu meer met mijn auto te gaan rijden dan voordien, het zal altijd wel moeilijk blijven maar als ik thuiis blijf zitten gebeurt er ook niets dus ik moet terug een beetje actiever worden, het wordt hoog tijd. Groetjes. Lena
Dag Ik ben nu al drie keer aan dit bericht begonnen, en elke keer dat ik er wilde verder aan schrijven was het verdwenen, ik zal het nu maar volledig afmaken van de eerste keer, anders verdwijnt het weer en kan ik nog eens herbeginnen Ja 2008 kon voor mij niet slechter beginnen, de operatie om mijn electrode te verplaatsen was vooruuitgeschoven naar 2 januari, ik content, maar wat ik niet wist was dat die operatie veel zwaarder zou uitdraaien dan wat voorzien was. Ze heeft 5 uur geduurd en ik hield er een wonde aan over van meer dan 20 cm. En dat was nog niet alles, als ik wakker werd was ik van halverwege de borstkas naar onderen toe verlamd, geen gevoel en geen beweging, de beweging is geleidelijk aan iets of wat teruggekomen maar het gevoel is nog altijd enorm gestoord, rechts voel ik een klein beetje, maar links nog helemaal niets, en rechtstaan met mijn twee prothesen is stilaan een ramp geworden, mijn benen slagen zowat paraplu als ik wil rechtstaan, en de kracht is ook helemaal weg, er is wel onmiddellijk na de operatie een scan genomen om te kijken of er geen bloeding was, en nee die was er niet, ook moest ik later dan terug voor een mrn. te nemen om te kijken of er misschien iets fout was met mijn cysten of dat de pomp niet meer goed werkte, maar die foto's bleken gelijk aan deze die vier jaar geleden genomen waren. Dus denkt de prof dat het maar tijdelijk zal zijn, maar hoelang is tijdelijk, we zijn nu al meer dan een maand verder en veel is er nog niet veranderd. Mijn stimulator is tijdens dit onderzoek wel kapot gegaan, dus waarom die electrode verplaatst is, daar heb ik momenteel ook geen voordeel van vermits hij niet meer werkt, en nu moet ik wachten tot 6 maar voor ze een nieuwe kunnen plaatsen. Heel de maand januari heb ik enorm veel pijn gehad als gevolg van die operatie, ook nu nog is het net of die kabel tussen de stimulator en de electrode te zeer is aangespannen. Als ik dit tegen de prof. zeg dan antwoord hij mij dat dit wel zal beteren, maar dat doet het dus niet, ik probeer zo weinig mogelijk pijnstillers te nemen, dit zijn toch maar lapmiddelen. Ik hoop echt dat mijn toestand gauw wat zal verbeteren, ik vind dat het nu lang genoeg geduurd heeft. Ik stuur nog een foto van het gezinnetje van mijn zoon met zijn gezinnetje, Quido en de drieling, die pulletjes heb ik trouwens zelf gebreid. Groetjes Lena
Dag Stel u dat eens voor, ik kon niet meer inloggen voor mijn blog, het is reeds van 18 oktober geleden dat ik nog iets toegevoegd heb, voordien moest ik nooit mijn inloggegevens gebruiken en kon ik direct inloggen, zodoende dat ik mijn inloggevens vergeten was, van alles gedaan om hulp van seniorennet te krijgen, telkens vertelde men mij dat ze een mail met de juiste gegevens doorgestuurd hadden naar mij, maar ik kreeg maar niets, nu eindelijk heb ik nog eens iets anders geprobeerd om in te loggen en eindelijk is het mij gelukt. Ondertussen is er al wel het een en ander gebeurd, terwijl mijn zoon en schoondochter op verlof waren is onze Quido hier geweest, op woensdag 14 november was het in school grootouders dag, we zijn hem eers gaan halen en zijn dan samen met hem naar zijn schooltje gereden, het was aangenaam, ze hebben dansjes gedaan en liedjes gezongen, we kregen dan ook koffie met koekjes aangeboden, voor de kinderen was er chocomelk, nadien hebben we hem dan mee naar huis genomen, hij is dan bij ons gebleven tot zondag, we hebben allerlei uitstappen met hem gedaan, zoals naar de zoo in Antwerpen, naar het circus in Boom, waar op het einde dan ook sinterklaas kwam. Enfin het was zeer leuk met hem, wel vermoeiend, want zijn mondje staat geen moment stil, als we hem dan terug deden op zondag heb ik Archie heel de tijd op mijn schoot gehad, die was ziek, had hoge koorts en een zware hoest, maar in het naar huis rijden ben ik zelf dan ziek geworden, barstende hoofdpijn , lopende en verstopte neus en koude rillingen, en ja de volgende dag mocht ik de huisdokter laten komen, een zware bronchitis, en naar het schijnt kan je dus besmet worden zelfs van een baby, ik ben daar toch een hele tijd zwaar door onder de voet geweest, maar nu is alles weer voorbij. De drieling is natuurlijk thuis gebleven, de kinderverzorgster was er die bleef ook slapen en dus ook tijdens het weekend, samen met de au pair, en die hebben dat heel goed gedaan. Ik denk wel datt ze blij waren als de mama terug thuis was, het is toch wel een zware verantwoordelijkheid om voor andere kindjes te zorgen, en in een vreemd huis. Zo dit is het voor nu Groetjes
Ondertussen ben ik toch al een goede maand bezig met mijn twee prothesen om een beetje proberen te stappen, daarvoor ga ik drie maal per week naar Pellenberg naar de kine, ik ga met taxi Hendriks, zo kan ik met mijn electronische rolstoel naar Pellenberg, de ritten worden nu toch betaald door de mutualiteit, ik heb daar wel zelf moeten achter lopen, maar ik vond het niet kunnen dat er mensen waren die naar de therapie kwamen met taxi Hendriks en daar niets moesten voor betalen,ik moest per enkele rit 65 betalen dus per keer 130 , welke normale mens kan dit blijven opbrengen, enfin ik in geen geval, men vertelde mij dat de fout lag in Pellenberg bij de dokters, dat zij de aanvraag hadden moeten doen, enfin het is in orde gekomen, ik heb hiervoor naar allerlei instanties gebeld en gemaild, want ze gaan het voor u niet doen als je er zelf niet een beetje achter zit, en als het niet anders kan dan rijd ik zelf met mijn auto, vermits ik nu toch al een beetje kan recht staan lukt het mij ook beter om in en uit mijn auto te komen. Ik ben dus volop aan het oefenen met een looprekje en gisteren zelfs met een rollator, wel met hulp van de kinesiste, maar thuis heb ik een rollator maar alleen durf ik er nog niet mee, en mijn man die is er nooit dus ja nog even geduld tot ik een beetje vaster op mijn benen sta. Gisteren hebben ze dan de maat genomen voor een nieuwe prothese links, ze stelden dit altijd maar uit omdat dat wondje niet wilt genezen, maar volgens mij geneest dit nooit, ik denk met een liner en een prothese die vastzit gaat dit volgens mij veel sneller gaan, ik zal nog maar eens duimen. Ik stuur nog een foto bij van de drieling, van als ze de eerste keer hier zijn geweest, nu ze een grotere wagen gekocht hebben konden ze eindelijk naar hier komen, ondertussen zijn ze al 6 en een halve maand oud. Links is Yoshka, in het midden Ziggy en rechts is Archie. groetjes
Gisteren ben ik met mijn shopper naar het dorp geweest, eerst durfde ik niet, maar mijn werkvrouw zei dat ze iemand kende die van Baal elke dag met zijn Shopper naar Tremelo kwam, dus zou het mij zeker lukken om naar het dorp te gaan en terug. Dus rond half drie ging ik op stap, ik moest naar de apotheker en naar de bank, en ook nog naar de post. Dus ik met goede moed vertrokken, maar doordat ik wist dat ze aan de baan aan het werk waren ging ik dan langs de andere kant van het meer om zo uiteindelijk op de grote baan te kunnen komen, als ik uiteindelijk bijna in het dorp was, viel mijn shopper een paar maal stil, ik keek naar de batterij, en o wee, die stond maar op twee streepjes meer, mijn werkvrouw had gezegd om haar te bellen in geval het niet zou lukken, dus ik was al een beetje in paniek, en ik moest nog overal naarttoe, het is mij gelukt, maar hoe ik terug geraakt ben hou je niet voor mogelijk, ik heb er twee uur over gedaan om thuis te geraken, met een platte batterij en de angst dat ik elk moment zou stilvallen, ben ik dan toch aan een slakkegangetje thuis geraakt, doodsbang, maar een ervaring rijker, want wat bleek dat de stekker van de oplader niet in het stopcontact zat als ik thuiskwam , dus de batterij was niet voldoende opgeladen, ik ben nog nooit zo blij geweest als ik terug in de garage was. Maar dit belet mij niet om het nog eens te proberen, maar dan wel met een volle batterij. Terzelfdertijd stuur ik nog een foto mee van de drieling 4 maanden oud. Links is Ziggy, midden is Archie en rechts is Yoshka. Groetjes.
Ondertussen ben ik al 6 weken terug thuis, zonder prothesen, doordat ik op 4 juli aan mijn been geopereerd ben, ze hebben een stukje van het bot verwijderd dat constant voor problemen zorgde bij het dragen van mijn prothese, ben ik nu dinsdag terug op controle geweest om te horen of ik nog niet terug mocht beginnen oefenen met mijn prothesen. Ik heb vreselijk lang moeten wachten voor het mijn toer was, ik moest er om 10u15 zijn, ok ik was wel iets later, maar ik ben met taxi Hendriks gegaan en we werden verplicht een grote omleiding te doen omdat we de baan naar Werchter niet doorkonden. Om 11u45 wist ik eindelijk dat ik terug mocht beginnen maar vermoedelijk ambulant, voor mij is dit ok, maar hoe dikwijls en hoe lang dan elke keer, daar zouden ze mij voor opbellen, ook van wanneer. Het is nu vrijdag en ik heb nog steeds niets gehoord, ik hoop echt dat ze vandaag nog bellen, dat ik tenminste weet vaar af of waar aan. Het is hoog tijd dat ik terug recht kan staan, de pijn in mijn rechter been en vooral bil is niet meer te harden, zelfs s'nachts kan ik er niet van slapen, zo 24 uur op 24 zo'n verdomde stekende pijn hebben is toch ook niet alles. Ik had gevraagd om de electrode van mijn stimulator te verplaatsen omdat ik juist op die plaats waar ik het meest nodig heb geen stimulatie heb, maar de prof is er een beetje bang van, vermits ik met die grote cysten zit in het ruggenmergkanaal denkt hij dat ik zou kunnen verlamd geraken, volgens hem is die kans vrij reéél, ja ik weet het dan ook niet meer, ik denk toch dat ik hem eens een mailtje ga sturen met de vraag of hij eventueel iets anders kan doen. Onze drieling stelt het nog altijd opperbest. Ze zijn ondertussen bijna 5 maanden oud, wat gaat de tijd toch vlug. Groetjes
Ja reeds vijf weken ben in Pellenberg, woensdag doe ik s'morgens nu reeds een paar weken een beetje aan sport, ttz. dan rijd ik met de handbike, dit is zo een soort fiets dat ze voor de rolstoel monteren, en dan kan je door de handvatten naar voren te bewegen zo rijden, dit gaat natuurlijk veel sneller dan met een gewone rolstoel, maar ik wilde vorige week eens groot doen, en volgde de mensen die met een fiets aan het rijden waren, maar op een bepaald moment moest ik toch wel erg bergop rijden, en ik geraakte er niet op, juist op dat moment komt de bus van de lijn achter mij, ja die kon niet door, ik blokkeerde de weg, dan is die chauffeur zo lief geweest om mij den berg op te duwen, enfin ik zal die weg in de toekomst niet meer nemen om verder onheil te voorkomen.
Vrijdag heb ik uiteindelijk toch een afspraak gekregen bij dr. van plastische in gasthuisberg, met de vraag of hij niets kon doen aan dat bot waar dat kleine wondje opzat, hij was er eerst niet happig naar omdat hij vreest dat de bloedvoorziening niet goed is en dit niet goed zou genezen, maar omdat ik er zoveel last van heb en enorm veel moeite heb om mijn prothese te dragen gaat hij het nu toch doen, en dan zal ik woensdag voor een dag naar Gasthuisberg moeten, en dan zullen we maar hopen dat hij geen gelijk krijgt en dat het wel goed geneest.
Mijn zoon is met de kindjes voor een week naar zee, hun appartement is voor een week niet verhuurd en kunnen ze er zelf naartoe, ik hoop dat het weer een beetje goed is dat ze veel met de kindjes kunnen gaan wandelen. Groetjes
Ja inderdaad ondertussen heb ik er mijn vierde week opzitten, de weekends mag ik wel naar huis, dit is van vrijdag namiddag tot zondag avond, maar vermits ze aan mij niets te doen hebben, ik bedoel wel van verzorging of zo, heb ik beslist om pas maandagmorgen terug te gaan, de eerste kine is gewoonlijk toch niet voor 11 uur. En dan heh ik tenminste de zondagavond dat ik thuis kan genieten. Dat is ook de reden dat ik nog niets voor mijn blog geschreven had, er is ginder wel een computer welke de patienten mogen gebruiken, maar je krijgt er gewoon geen kans toe, die is dus altijd bezet, er liggen dan ook een aantal jonge mensen, die komen revalideren na zware ongevallen, dus om ooit aan die computer aan te kunnen is gewoon een utopie, ik heb bij de hoofdverpleging al mijn grieven hierover geuit, maar ja er wordt dus niets aan gedaan, naar het schijnt zijn er nog een drietal computers die we mogen gebruiken aan de ergotherapie, maar bij navraag weet dus niemand hier het fijne van.
Ik zou zo graag ambulant gaan, maar als ik dit vraag krijg ik als antwoord dat er maar pas stagiares zijn half juli, en als ik nu ambulant zou willen komen dat er niemand naar mij zou kunnen omkijken, als ik dan zegde dat dit toch identiek hetzelfde is, zei de dokter mij, nee want dan ligt er iemand anders in uw plaats waar we misschien veel werk mee hebben. Enfin ik vind dit allemaal nogal raar, maar ik zal moeten zorgen dat ik makkelijk alleen kan rechtstaan en dan kan ik zelf met mijn auto naar ginder rijden, maar daar is het voor het ogenblik nog een beetje te vroeg voor.
Ik blijf dus met een klein wondje zitten, op het uitsteeksel van het bot, en volgens mij zal dit dus nooit dicht gaan als er aan dat bot niets gedaan wordt. Het doet ook allemaal zoveel pijn, maar gisteren heb ik met de kinesist toch een korte afstand gestapt met een looprekje.
Vorige week heeft mijn man mij voor de eerste keer zien recht staan na bijna 11 maanden. Het gaf een goed gevoel, maar ik ben er nog lang niet.
Vorig weekend hebben we zware problemen gehad met onze electriciteit. Zaterdag na het vreselijke onweer viel de electriek uit, miijn man is hoofdschakelaar en de veiligheid terug gaan opzetten, tijdens de nacht is het nog drie maal gebeurd, ook zondag voormiddag enkele keren, tot het elke keer als we het opnieuw aanzetten, hij direct terug afsloeg, ja hier was duidelijk een kortsluiting maar waar, ik heb dan naar inlichtingen gebeld om te vragen naar een electieker in de buurt, en we hadden geluk er was iemand in onze eigen straat, die is dan na een minuutje of 10 gekomen, en na enig zoekwerk heeft hij dan ook gevonden wat er aan de hand was, het was de lamp die vooraan aan de gevel hangt waar water was in gekomen, hij heeft dit dus terug volledig geisoleerd en probleem was opgelost, ik moest mijn striijk dan nog beginnen maar dit is dan zonder problemen verlopen, want maandag moest ik dan terug naar Pellenberg.
Ik stuur nog een foto van de drieling, getrokken aan 2,5 maand oud. Groetjes
Ja nog maar eens een foto van de drieling, met op de foto van links naar rechts Ziggy, yoshka en Archie. Die foto werd meegestuurd met de bedankingskaartjes voor de geschenken. Groetjes
Dag
