afl. 053/121 ~ De zalfpot

Marianne! Ik moest naar haar toe. Ik had haar meer dan ooit nodig.
Op het ogenblik dat de motor van mijn Audi aansloeg, zong mijn mobieltje: Bieke, eindelijk … 

'Tempore lenitum est vulnus meum. Max, de tijd heeft mijn wonden geheeld …
Vriend, mijn arme vriend, dit is verschrikkelijk.'

Serge, of all people! Ik wou mijn lief en kreeg een pastoor!

Zijn slome, zo zalvende stem lispelde voort: 'De wijkagent is bij mij geweest.
Adrienne en ik waren aan het bidden voor het zielenheil van je vrouw. Die door en door brave, godvruchtige Gerda,
en jij, mijn vriend, wat jij nu toch moet meemaken! Ik kom meteen naar jou toe.'

'Blijf weg. Ik wil niemand zien', blafte ik terug.

'Max, ik ben er voor jou. Gerda zou het gewild hebben. Je hebt alle steun nodig. Neen, niet als priester, dat weet ik.
Ik kom als vriend mijn wanhopige broeder helpen. Ik kán je helpen, Max. Leun op mijn sterkte.
Ik ben er meer dan ooit voor jou. Salus ubi multa consilia. Ja, men gaat veilig als men steunt op veler raad.'

'Serge, laat mij godverdomme met rust. Blijf in je kot. Ik ben kapot en ik moet dringend weg.'

'O, tempora, o mores! O tijden, o zeden! Het gaat niet goed met jou,
Max, in hemelsnaam, man, weiger toch geen hulp. Zeker de mijne niet.
Heb je al enig nieuws van de politie? Is er een inbraak geweest en Gerda … wat hebben ze met haar …'

Ik schakelde mijn mobieltje uit en riep onmiddellijk Marianne op.

'Max, venteke, hoe…'

'Lieveke, ze hebben haar vermoord. Ze is dood,' steunde ik schor. 'Verschrikkelijk, Marianne! Onderaan de trap lag ze …
Neen, ik heb alleen haar voet gezien. Francis heeft haar gevonden. Hij is er erg aan toe.'

'Wie, Max, wie?'

'Ik ... niemand weet het. Ze onderzoeken thuis alles. Van kelder tot zolder. Ze zijn nog bezig …
ik heb de inspecteur ook maar over ons verteld. Schrik dus niet als ze morgenvroeg bij jou aanbellen.
Francis en ik moeten in de voormiddag terug naar Wemmel voor verdere ondervraging.'

Marianne reageerde niet.

Ook haar wereld stortte in. Pijn en ontzetting. Het niet begrijpen en niet kunnen aanvaarden verlamden ons.
Ik voelde het vooral in haar ontdaan stilzwijgen. Ik begreep dat schuldgevoel.
Vooral ten overstaan van mijn zoon. Een wassende realiteit was het voor ons alletwee.

'Bieke, ik weet niet waarheen. Ik mag voorlopig niet in mijn huis. Ik wil daar trouwens niet meer blijven.
Kan ik naar jou toe? Eén enkele nacht maar. Ik wil bij jou zijn, Marianne. Ik heb je nodig. Alsjeblief!'

'Venteke, mijn maatje toch. Ik heb ook zo'n behoefte aan jou. Maar nu bij mij komen? Dat is niet verstandig.
Je zoon, Max, wat indien hij het verneemt? Zijn moeder pas … dood en jij nu al naar mij!
Ik vind dat niet kunnen, lieverd. Weinig respectvol tegenover Francis. Akkoord?'

'Marianne, laat me niet in steek. Alsjeblief.'

'Lieverd, ik laat je niet in steek. Wees toch redelijk, Max.
Het enige wat je nu nodig hebt, is rust en nog eens rust. Morgen heb je een bijzonder zware dag voor de boeg.'

'Ik ga niet naar de Queen Anne. De flikken zullen daar ook iedereen ondervragen.
En daarbij, de redactie is er vlak tegenover. De moord staat morgenvroeg in alle bladen.
De collega’s, de vrienden … Nee, Marianne, ik kan niet terug.'

'Luister, schat. Zelfs indien dat politiegedoe nog een poos doorgaat, is er geen probleem.
Na Gerda’s begrafenis trek je onmiddellijk bij mij in. Voorgoed, baby, voor altijd. A deal?'

'In orde', zuchtte ik gelaten.

wordt morgen vervolgd - bovenstaande tekst is geplaatst met toestemming van de auteur : http://blog.seniorennet.be/titipoes3/archief.php?startaantal=100