afl. 083/121 ~ Gesterkt door hierboven

13 juni – Heer, mijn God, ik durf mijn missaal niet meer te openen.
Mijn jarenlange geestelijke begeleider ligt op de linnenkast.
Ik ben de christelijke naam van Gerarda niet langer waardig.
Maria-Magdalena noch minder. Ik ben zelfs geen schuldenaar meer. Ik ben een soort onmens.
Door mijn geloofsovertuiging en mijn niet aflatende gehoorzaamheid werd ik Uw zwart schaap.
Jarenlang heb ik alle vertrouwen gehad in de woorden, die Gij in de mond van Serge hebt gelegd.
Nu weet ik, Heer, dat dit niet altijd Uw woorden waren.

Serge heeft mij misleid en mij aangezet tot daden, die in Uw ogen geen genade kennen.
Wat ik niet versta, Heer, is dat Gij in Uw grote wijsheid Serge hebt laten begaan.
Gij hadt hem moeten een slag van Gods hand geven. Het is juist, Heer,
ik weet dat Uw handen dienen om te zalven en te steunen, maar Gij hebt ook twee voeten!
Op het moment dat hij met mij zo’n dingen deed, mij gebruikte en ik al die pijn moest verdragen,
hadt Gij die voor mijn part gerust mogen gebruiken.
De Schepper heeft mij wel veel geloof meegegeven bij mijn geboorte,
maar wetende wat ik nu weet had ik liever wat meer verstand gehad.

Mijn moeder heeft me dat nog gezegd. Gewoon wat boerenverstand was al genoeg.
Max heeft altijd gesproken over mijn goedgelovigheid en mijn onnozelheid.
Tot op zekere hoogte had hij gelijk. Dat zie ik nu zelf in.
Ik zou nog liever mijn tong afbijten dan hem dit te bekennen.
Moest Max maar een beetje weten van wat er tussen mij en Serge is voorgevallen!
Waarom dat is voorgevallen! Gij zoudt wat zien, Heer.
Hij zou er vlug korte metten mee maken. Hij weet de weg, hij zit aan de bron.
Zijn gazet zou er vol van staan.

Aan de andere kant, ik zit er ook tussen.
Als mijn naam wordt beschadigd, beschadigt Max ook zijn aangezicht en dat van mijn zoon.
Heer, ik ben ten einde raad. Verlicht mijn pad en toon me de weg
om Serge het gras vanonder zijn voeten te maaien. Liefst zonder dat hij zijn mond over mij opendoet.
Ik weet niet waar ik zou moeten kruipen van schaamte als deze feiten aan andermans oren komen.
Serge moet boeten, Heer. Niet op de dag van het laatste oordeel, dat duurt nog veel te lang.
Hij is zo sterk als een os, kan wel honderd worden. Neen, zo’n priester mag niet langer vrij rondlopen. 

Het is best mogelijk dat hij Adrienne of Justine vroeger ook benaderd en onteerd heeft.
Hij is tot alles in staat. Geldwolf en verkrachter. Justine zou zwijgen uit schaamte, Adrienne niet.
Nee, Adrienne durft hij niet aan te pakken, hij is daarvoor te laf.
Hij weet dat ze alles uitbazuint. Alleen dwaze en onnozele vrouwen zoals ik, daar kan hij mee sollen.
Niet met een gendarme als Adrienne.
Excuseer mij, Heer, de telefoon gaat. Het zal vast en zeker mijn zoon zijn.

Heer, ik beef over gans mijn lichaam. Het was mijn zoon niet.
Gij gaat al Uw oren niet geloven, Heer, het was mijn onteerder.
Mijn eerste gedachte was de telefoon toe te smijten. Maar ik heb me kloek gehouden en geluisterd.
Hij moet niet weten dat ik schrik heb van hem. Ik krijg al hartkloppingen en vapeurs alleen door zijn stem.
Hij zei dat hij niet wist hoe hij moest beginnen. Ik antwoorde ferm dat hij moest beginnen met het begin.
Hij moet geschrokken zijn, want ik schrok ook toen ik mijn eigen stem hoorde. Zo bazig, Heer!
Had Gij misschien mijn stembanden in de hand?
Als dat zo is, aanvaard mijn opperste dank, O, Heer. Ik weet dat Gij opnieuw achter mij staat.

Om terug te komen op mijn onteerder: hij wil me zien en spreken.
Ik heb hem feestelijk bedankt. Met al de Chinezen, maar niet met deze, riep ik hem toe.
Toen begon hij te wenen. Hij kon het niet meer aan. Hij zat tot over de oren in de problemen.
De enige, op wie hij alle hoop had gesteld, had hem in de dieperik geduwd.
Hij wou me nog een keer apart zien om mij vergiffenis te vragen voor al het onrecht dat hij me had aangedaan.

Hij moest ook aan U, Heer, schuld bekennen en wou boete doen. Hij had me nodig als getuige.
Mijn aanwezigheid zou hem ontlasten van zonden op de dag des oordeels.
Pas als dat gebeurd was, kon hij met een geruster gemoed de wereld vaarwel zeggen.
Ik moet U eerlijk bekennen, Heer, de manier waarop hij zo sprak,
het sloeg in mijn benen en daarom vroeg ik hem: ‘Je bent toch geen zottigheden van plan?’

‘Gerda, engelbewaarder van mij, ik volg de stem van mijn geweten.
Als er een mens is, die zich niet schuldig mag voelen door mijn daden, dan ben jij het.
Vergeet dat nooit. Jouw ziel en gemoed zullen rust kennen.
Bekommer je niet om mij. Je betekent te veel voor mij.’

Geef toe, Heer, dat zoiets prietpraat is. Berouw komt na de zonde.
Gij hebt daar toch niks mee te maken, Almachtige?
Zoudt Gij Serge echt doen inzien hebben dat hij mijn geloof en onschuld schandalig heeft misbruikt?
Hebben mijn gebeden van de laatste dagen en nachten er dan toch iets aan gedaan?

Wel, Heer, het is best mogelijk! Ik voel ook goed aan dat Gij mij stukken sterker hebt gemaakt.
Ik denk dat ik hem aankan. In alle oprechtheid gezegd,
diep in mijn hart tracht ik ernaar om hem het een en het ander betaald te zetten.
Op een godvruchtige manier, hoor, Heer. Het zal mij goed doen. 

Heb dank, O, Heer.

afl. 084/121 ~ De Shakespeariaanse vraag

15 Juni – Heer, mijn God, ik groet U. Ik was goedgezind vanmorgen.
Heb mijn stoute schoenen aangetrokken en ben naar de vroegmis geweest.
Er zat wel tien man meer dan vorige week. Dat moet U toch plezier doen, nietwaar!
Mij ook. Mijn eerste gedachte was dat Gij, Heer, die mensen hebt aangespoord om mij te steunen.
Gij weet alles, dus Gij wist dat ik zou gaan. Gij moet niet doen alsof, Heer.
Pas op, ik weet dat Gij lacht. Af en toe zie ik U ook! Dat wist Ge niet, hé?

Ik ben, tegen mijn oude gewoonte in, op het laatste nippertje gekomen.
Serge was nog in de sacristie.
Ik heb mij tussen Adrienne en Madeleine gezet, kaarsrecht, mijn handtas op de knieën.
Mijn stoel was vrijgehouden. Adrienne en Justine bekeken me alsof ze Lazarus zagen.
Madeleine’s mond ging nog meer naar beneden dan anders. Ik hoorde haar snuiven.
Ze snuift altijd als ze iets hoort of ziet wat haar niet aanstaat.
Ik verdenk er haar van dat ze een pik op mij heeft. Alleen omdat Serge meer tegen mij sprak dan tegen haar.
Vroeger, bedoel ik, toen ik nog niet beter wist. Florence en Madeleine denken dat ze heimelijk verliefd is op Serge.
Elke week wast en strijkt ze voor hem, stopt zijn kousen en maakt soep voor hem. Hij ziet haar echter niet staan.

Ik was benieuwd hoe Serge zou reageren als hij mij zag zitten.
Adrienne had mij zondag getelefoneerd. Ze wou weten waarom ze me nog niet had gezien in de kerk.
Ik heb haar wijsgemaakt dat ik problemen had met de bloeddruk en zo.
Het was niet wijs om ’s morgens met nuchtere maag naar de vroegmis te gaan.
Ze droeg nog altijd gips en wees erop dat Serge er niet goed uitzag.
Precies of hij serieus in de put zat. Madeleine was er zodanig vanonder de voeten,
dat het in haar darmen geslagen was. Serge liep erbij zoals een gedrogeerde beweerde ze.

De deur van de sacristie ging open en mijn onteerder in stijfgestreken witte albe liep sukkelachtig,
de handpalmen tegen elkaar en de ogen neerwaarts, naar het altaar.
Hij zag er echt slecht uit. Hij scheen te strompelen. Zijn gezicht was vaalgrijs.
Wallen onder de ogen. De zware hals verdwenen tussen zijn schouders.
Hij keek op. Zag mij. Maar hij was niet verrast, Heer. Hij glimlachte zelfs minzaam.
Zijn zware hals herrees meteen uit zijn schouders. Zijn ogen straalden.
Florence, die dag van dienst aan het altaar, was uit haar lood geslagen en vond haar tekst niet.
De heilige martelaren Vitus, Modestus en Crescentia kregen vanmorgen een pracht van een nagedachtenismis. 

Daarna kwam Serge mij onmiddellijk begroeten.
Hij vroeg of het beter ging. Ik knikte. Ik moest wel veinzen, Justine liep naast mij.
‘We mogen je vanavond toch verwachten, Gerda?’ vroeg ze.

Vooraleer ik een woord kon uitbrengen, was hij daar:
‘Natuurlijk komt zij vanavond. Je ziet er goed uitgerust uit Gerda! Je hebt geen enkel excuus meer.’

Hij vergezelde me ongevraagd tot in het portaal. Justine verplaatste hier en daar enkele stoelen.
Hij maakte van haar onoplettendheid gebruik om me toe te fluisteren dat hij me verwachtte
omstreeks kwart over zes. In verband met ons laatste telefoongesprek.

Ik heb niets geantwoord, Heer. In feite wil ik niet gaan.
Langs de andere kant, gesterkt door Uw hand, zou ik hem met plezier zijn vet willen geven.
Wat denkt gij, Heer? Ik ga nu een uurtje wieden. Straks komt Francis.
Als hij weg is, zal ik zien hoe mijn muts staat. Almachtige, denk Gij er ook eens over na, alstublieft?

Heb dank, O, Heer.

Mijn zoon is pas vertrokken. Ik vermoed dat er opnieuw een haar in de soep ligt daar in Keerbergen.
Het valt meer en meer voor de laatste weken. Ik merk het aan zijn manier van stappen en praten.
Als ik over iets begin, springt hij direct op wat anders.
Hij heeft me wel verteld dat ze dit jaar in augustus niet met vakantie gaan. Ze raken er niet aan uit.
Mijn zoon wil rust. Misschien enkele dagen ergens in het Zuiden van Frankrijk. In feite zou hij liever thuis blijven.
In september heeft hij immers een studiereis van een drietal weken naar China. Met een beperkt groepje dit keer.

Twee jaar geleden is hij in gezelschap van de prins en enkele ministers naar Korea geweest.
Fier dat ik toen was! Ik heb hem op TV met zijne Hoogheid zien praten.
Pat heeft dan drie weken geen woord tegen mijn zoon gezegd. Zo kwaad.
Gewoon omdat ze niet mee mocht. Ik kon mijn zoon geen ongelijk geven.
Heer, ziet Gij haar daar al lopen tussen dat chic en slim volk? 

Ze gaat dus niet mee naar Frankrijk. Zij wil naar Amerika, wil tussen het rijk volk zijn.
Meer dan twaalf uur vliegen om tussen de massa te lopen!
Heer, ze is dan toch beter af met Blankenberge? Madam wil dat niet.
Madam vindt Blankenberge te veel friet- en mayonaisevolk.
Weet Gij wat hun probleem is, Heer? Te veel geld en geen kinderen.
Wie ben ik echter om me daar mee te bemoeien. Ik heb al genoeg aan het hoofd!
Het is nu halfzes en, eerlijk gezegd, ik sta in beraad. Gaan of niet gaan.
Waarom hoor ik van U niets, Heer? Gij weet hoe onzeker ik ben.

wordt morgen vervolgd - bovenstaande tekst is geplaatst met toestemming van de auteur: http://blog.seniorennet.be/titipoes3/archief.php?startaantal=80