de plaats in het vliegtuig

Op een keer zaten we aan de nooduitgang en dat beviel LM wel, wat meer beenruimte.
De volgende keer zouden we vragen om aan de nooduitgang te kunnen zitten.

Maar iedereen kent dat plekje denk ik, want het is ons nadien niet meer gelukt daar een seat te krijgen.
Ofwel was het omdat we met zeemansticketten vlogen, dat kan ook. Op kosten van de rederij dus.
Misschien werd die seatkeuze gelaten aan de individueel betalende passagiers.

De tweede beste keuze voor LM is het gaanpad, ivm de beenruimte.
En ik zit dan in het midden. Geen van ons twee wil aan de patrijspoort.
Ik wil er 's nachts uitkunnen om naar het twalet te gaan.
Daarvoor klim ik dan op de armsteunen en teen zo naar het gaanpad.
In 2009 kon ik dan nog hé. Nu wou ik wel over een slapende LM klimmen,
maar niet over een onbekende. Er zijn grenzen aan mijn bereidheid.
Daarom, LM bij het gaanpad en ik daar vlak naast.

Op een keer zat er iemand aan het daglicht te prutsen, de store moest al naar beneden
en het was nog klaarlichte dag. Wat zeg ik, we stonden nog aan de grond. 
Gaat zij nu al slapen? vroeg ik me af. Wat bleek, ze had vliegangst.
En hoogtevrees. En een fascinatie voor dieptes. En claustrofobie.
Maar daar bestonden pillekes voor. Alleen moest dat storeke efkes naar beneden. Tot na het opstijgen. 
Toen we opgestegen waren lag de jongedame in slaap. Of lag ze voor pampus, dat kan ook.
Wat ze ingenomen had zal wel wat sterker geweest zijn dan een dramaminneke.

Ze lag met haar hoofd tegen de store. Zodoende kreeg ik die niet omhoog.
Tja, dan zaten wij maar wat te lezen met dat pierelampke aan hé.
Een mens moet al eens iets overhebben met de medemens.
Tot er iets te bekijken viel op het scherm, dan mocht het pierelampke boven ons hoofd uit. 
'k Was in elk geval blij dat de jongedame niet aan het gaanpad zat. 

Uren later, toen iedereen sliep of toch iets in die aard probeerde, was haar medicament uitgewerkt
en was ze zelfs uitgeslapen. Tja, als ge daar zo soepel hangt van de medicijnen
dan zijn de spieren ontspannen waarschijnlijk. En een kater had ze er blijkbaar niet aan overgehouden.

Ze ging actief zitten orde maken in het netje vóór haar, en in haar handtas en toen dat alles
naar haar goesting gereorganiseerd was, moest haar haar geborsteld worden en haar neus gesnoten.
En toen viel haar cent dat ze honger had. Ha ja, ze had de avondmaaltijd gemist.
Toen wou ze eruit, om te gaan kijken of er in de pantry iets te knabbelen viel.
Maar madame teende niet over de armsteunen natuurlijk.
Ah nee, wij moesten er uit om haar te laten passeren.
Ze was nochtans veel jonger en dus veel soepeler dan wij.

Ik sliep niet, maar LM wel. Dat LM toen wakker gemaakt werd vond het mens maar normaal. 
LM moest 's anderendaags bij aankomst aan boord onmiddellijk beginnen werken,
intercontinentale nachtvlucht of niet.  LM had elk minuutje slaap broodnodig, want
de volgende dag zou meedogenloos zijn. Zowel qua klimaat als qua werkdruk. 
Dat LM toen wakker gemaakt werd, was voor mij ongeveer hei-lig-schen-nis.

Toen ze voor de tweede keer teken deed dat ze eruit wou, schudde ik met de vinger op de lippen NO.
Dat ze naar de WC moest, probeerde ze. Dat ze juist geweest was, zei ik.
'k Had haar zien buitenkomen. En het bleef NO. Hier waak ík.

Tot LM wakker werd, een paar uren later. Dan pas mocht ze genadiglijk weer passeren. 
Er bestaat zoiets als vlieg-etiquette, mevrouw. Vooral op intercontinentale nachtvluchten.

m  – EZW-07/2014, HiH-11/2016, herwerkt