Zoeken in blog

Inhoud blog
  • 782. 't blog wordt log
  • 781. Jean Brusselmans
  • 780. de reiskoffer
  • 779. 1946 - 1966
  • 778. kat & viool
  • 777. alarmen
  • 776. De Grote Gulpini
  • 775. over ganzen
  • 774. creatief mt ellende
  • 773. overal afblijven
  • 772. herfst à la Maju
  • 771. graffiti oorlog
  • 770. klein & mooi
  • 769. Banksy - docu
  • 767. Mitty & Mitty
  • 768. privacy
  • 766. wanneer & indien
  • 765. multitasken
  • 764. 1966 aardgas
  • 763. 1970 , Congo
  • 762. overdenksel
  • 761. Truus ~ 11/11
  • 760. schrijven met licht
  • 759. Truus ~ 10/11
  • 758. giftig geval
  • 757. Truus ~ 09/11
  • 756. twee broers
  • 755. Truus ~ 08/11
  • 754. spinnekoppin
  • 753. Truus ~ 07/11
  • 752. een spinisauriër
  • 751. Truus ~ 06/11
  • 750. mensenwensen
  • 749. Truus ~ 05/11
  • 748. trukje met truck
  • 747. Truus ~ 04/11
  • 746. voedselfotografie
  • 745. Truus ~ 03/11
  • 744. maybe, Maebe
  • 743. Truus ~ 02/11
  • 742. silos in kleur
  • 741. Truus ~ 01/11
  • ------ Truus ~ 00/11
  • 740. de Gaawe Lieuw
  • 739. vechten? lachen?
  • 738. beetje luguber
  • 737. op élk ogenblik
  • 736. chef Buytaert
  • 735. mijn deugnieterij
  • 734. Yoga = Zen ?
  • 733. veranderingen
  • 732. met de moto
  • 731. deze BBQ-tafel
  • 730. een klarinet & zo
  • 729. man op bankje
  • 728. gelatenheid
  • 727. weer naar school
  • 726. de laatste dag
  • 725. daglicht in huis
  • 724. blikvernauwing
  • 723. basketbal
  • ------ schooltaak
  • 722. personentransfer
  • EINDE NOVELLE
  • 721. --- afl. 121/121
  • ------ tante-zijn
  • 720. zoo-broeken
  • 719. --- afl. 120/121
  • ------ gesprek
  • 718. de dodendraad
  • 717. --- afl. 119/121
  • ------ ze hadden dorst
  • 716. look? erbarmen!
  • 715. --- afl. 118/121
  • ------ voorzichtig
  • 714. look, zei u ...
  • 713. --- afl. 117/121
  • ------ iets v Kees Stip
  • 712. look, zei u ?
  • 711. --- afl. 116/121
  • ------ onze merel
  • 710. sterren ontmoeten
  • 709. --- afl. 115/121
  • ------ onze cavalerie
  • 708. chaos à la Steen
  • 707. --- afl. 114/121
  • ------ wat nu?
  • 706. biechten
  • 705. --- afl. 113/121
  • ------ rijpe peren
  • 704. de Slimste Thuis
  • 703. --- afl. 112/121
  • ------ ik wil later
  • 702. diefstal in 1911
  • 701. --- afl. 111/121
  • ------ bijna klaar
  • 700. Saludos Amigos!
  • 699. --- afl. 110/121
  • ------ filo-wijzerplaat
  • 698. hoogteverschil
  • 697. --- afl. 109/121
  • ------ wijndelijk!
  • 696. kant & poëzie
  • 695. --- afl. 108/121
  • ------ waarom hij danst
  • 694. brood & fruitsap
  • 693. --- afl. 107/121
  • ------ aan de kassa
  • 692. de lach
  • 691. --- afl. 106/121
  • ------ moederdag
  • 690. binair schrift
  • 689. --- afl. 105/121
  • ----- om in te bijten
  • 688. Hal Lasko
  • 687. --- afl. 104/121
  • ------ Ferdy & Leemans
  • 686. doop Seluj
  • 685 .--- afl. 103/121
  • ------ schooltaak
  • 684. telefoneren
  • 683. --- afl. 102/121
  • ------ zoet-zuur
  • 682 strooien hoed
  • 681. --- afl. 101/121
  • ------ graad is alles
  • 680. geld ~ écht geld
  • 679. --- afl. 100/121
  • ------ uit de losse pols
  • 678. bomen verhuizen
  • 677. --- afl. 099/121
  • ------ charmante man
  • 676. spijt
  • 675. --- afl. 098/121
  • ------ een autokoe
  • 674. wat een dokter!
  • 673. --- afl. 097/121
  • ------ Brits fatsoen
  • 672. 't remt niet
  • 671. --- afl. 096/121
  • ------ verstrooid
  • 670. mijn hok
  • 669. --- afl. 094-095
  • ------ oma dalton
  • 668. de vissoep
  • 667. --- afl. 093/121
  • ------ intens manneke
  • 666. pillen pakken
  • 665. --- afl. 092/121
  • ------ begoochelen
  • 664. kippevel
  • 663. --- afl. 091/121
  • ------ strand & zand
  • 662. YSL & Majorelle
  • 661. --- afl. 090/121
  • ------ tijd is relatief
  • 660. de Kreta - krok
  • 659. --- afl. 089/121
  • ------ ze rukken op !
  • 658. meloenen
  • 657. --- afl. 087+088
  • ------ kleine & kat
  • 656. de andere Russen
  • 655. --- afl. 085+086
  • ------ lookalike + nep
  • 654. geheim
  • 653. --- afl. 083+084
  • ------ virtuoze dames
  • 652. het is Tetris !
  • 651. --- afl. 081+082
  • ------ speel dan toch
  • 650. het paradijs
  • 649. --- afl. 079+080
  • ------ de kleine coach
  • 648. een Smutske
  • 647. --- afl. 077+078
  • ------ mistake waltz
  • 646. connecties
  • 645. --- afl. 075+076
  • ------ allen te paard !
  • 644. een schreeuwertje
  • 643. --- afl. 073+074
  • ------ hulde aan Greeley
  • 642. kritiek
  • 641. --- afl. 072a+b
  • ------ contrast
  • 640. ontbijt ~ oelala
  • 639. --- afl. 071/121
  • ------ 'n boom schieten
  • 638. les gens du nord
  • 637. --- afl. 070/121
  • ------ de selfie
  • 636. kast & kast
  • 635. --- afl. 069/121
  • ------ de locatie
  • 634. wraak
  • 633. --- afl. 068/121
  • ------ treitergedrag
  • 632. in werking!
    'een gans jaar maart?'
    schrijfvloer 01 ~ afgerond, klaar
    05-07-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.608. vlieg-etiquette

    de plaats in het vliegtuig

    Op een keer zaten we aan de nooduitgang en dat beviel LM wel, wat meer beenruimte.
    De volgende keer zouden we vragen om aan de nooduitgang te kunnen zitten.

    Maar iedereen kent dat plekje denk ik, want het is ons nadien niet meer gelukt daar een seat te krijgen.
    Ofwel was het omdat we met zeemansticketten vlogen, dat kan ook. Op kosten van de rederij dus.
    Misschien werd die seatkeuze gelaten aan de individueel betalende passagiers.

    De tweede beste keuze voor LM is het gaanpad, ivm de beenruimte.
    En ik zit dan in het midden. Geen van ons twee wil aan de patrijspoort.
    Ik wil er 's nachts uitkunnen om naar het twalet te gaan.
    Daarvoor klim ik dan op de armsteunen en teen zo naar het gaanpad.
    In 2009 kon ik dan nog hé. Nu wou ik wel over een slapende LM klimmen,
    maar niet over een onbekende. Er zijn grenzen aan mijn bereidheid.
    Daarom, LM bij het gaanpad en ik daar vlak naast.

    Op een keer zat er iemand aan het daglicht te prutsen, de store moest al naar beneden
    en het was nog klaarlichte dag. Wat zeg ik, we stonden nog aan de grond. 
    Gaat zij nu al slapen? vroeg ik me af. Wat bleek, ze had vliegangst.
    En hoogtevrees. En een fascinatie voor dieptes. En claustrofobie.
    Maar daar bestonden pillekes voor. Alleen moest dat storeke efkes naar beneden. Tot na het opstijgen. 
    Toen we opgestegen waren lag de jongedame in slaap. Of lag ze voor pampus, dat kan ook.
    Wat ze ingenomen had zal wel wat sterker geweest zijn dan een dramaminneke.

    Ze lag met haar hoofd tegen de store. Zodoende kreeg ik die niet omhoog.
    Tja, dan zaten wij maar wat te lezen met dat pierelampke aan hé.
    Een mens moet al eens iets overhebben met de medemens.
    Tot er iets te bekijken viel op het scherm, dan mocht het pierelampke boven ons hoofd uit. 
    'k Was in elk geval blij dat de jongedame niet aan het gaanpad zat. 

    Uren later, toen iedereen sliep of toch iets in die aard probeerde, was haar medicament uitgewerkt
    en was ze zelfs uitgeslapen. Tja, als ge daar zo soepel hangt van de medicijnen
    dan zijn de spieren ontspannen waarschijnlijk. En een kater had ze er blijkbaar niet aan overgehouden.

    Ze ging actief zitten orde maken in het netje vóór haar, en in haar handtas en toen dat alles
    naar haar goesting gereorganiseerd was, moest haar haar geborsteld worden en haar neus gesnoten.
    En toen viel haar cent dat ze honger had. Ha ja, ze had de avondmaaltijd gemist.
    Toen wou ze eruit, om te gaan kijken of er in de pantry iets te knabbelen viel.
    Maar madame teende niet over de armsteunen natuurlijk.
    Ah nee, wij moesten er uit om haar te laten passeren.
    Ze was nochtans veel jonger en dus veel soepeler dan wij.

    Ik sliep niet, maar LM wel. Dat LM toen wakker gemaakt werd vond het mens maar normaal. 
    LM moest 's anderendaags bij aankomst aan boord onmiddellijk beginnen werken,
    intercontinentale nachtvlucht of niet.  LM had elk minuutje slaap broodnodig, want
    de volgende dag zou meedogenloos zijn. Zowel qua klimaat als qua werkdruk. 
    Dat LM toen wakker gemaakt werd, was voor mij ongeveer hei-lig-schen-nis.

    Toen ze voor de tweede keer teken deed dat ze eruit wou, schudde ik met de vinger op de lippen NO.
    Dat ze naar de WC moest, probeerde ze. Dat ze juist geweest was, zei ik.
    'k Had haar zien buitenkomen. En het bleef NO. Hier waak ík.

    Tot LM wakker werd, een paar uren later. Dan pas mocht ze genadiglijk weer passeren. 
    Er bestaat zoiets als vlieg-etiquette, mevrouw. Vooral op intercontinentale nachtvluchten.

    m  – EZW-07/2014, HiH-11/2016, herwerkt

    05-07-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.607. --- afl. 054/121

    afl. 054/121 ~ De dagboeken

    Ik nam een hotelkamer in de buurt van de basiliek. Thuis? Was er nog een thuis? Verdomme nee! Nee!
    Dat woord "thuis" kwam me opeens zo dwaas voor. Mijn villaatje was nimmer een thuis geweest.
    Mijn enige ware thuis was bij Marianne. Bij haar. In haar. Overal en altijd met haar.

    Voor ik naar mijn kamer liftte, dronk ik een dubbele cognac aan de bar.
    Nog steeds wou het er bij mij niet in dat Gerda dood was. Vermoord! Waarom? Door wie?
    Die twee priemende vragen kwamen steeds bonkend terug.
    Waarom waren Francis en ik reeds zo doortastend aan de tand gevoeld?
    Misschien was dit de normale gang van zaken? Wat dacht, wat vermoedde die inspecteur?
    Dat ik schuldig was of nog erger: mijn zoon?! Te absurd om maar één ogenblik serieus te nemen.

    Ze hadden Madeleine en Adrienne ook al ondervraagd.
    Adrienne, de flamboyante kroniek van de parochie en trouwste hartsvriendin van Gerda!
    Als die babbelmolen tegenover de politie herhaalde wat Gerda, in huilerige buien,
    de voorbije jaren allemaal over mij uitgekraamd had!

    Mijn onbeschaamde goddeloosheid, mijn hemelschreeuwend overspel, onze haatspuwende ruzies,
    misschien de vermeende aanrijding en wat nog allemaal meer!
    Goeie genade, ik mocht er niet aan denken! Adrienne zou het met bravoure en plezier driedubbel uitwrijven
    en er, samen met Madeleine en dat handvol versufte bidsters, de gewenste glans op poetsen.

    En Serge, die lijkbidder! Zijn ondervraging?
    Op zich niet zo erg, tenware … Nee, hij zou dat verzonnen (of echt verhaal?) over Marianne niet oprakelen.
    Gebonden door het biechtgeheim. Maar moest die verdomde klootzak het wél doen,
    al was het maar om mij in de problemen te brengen, ik zou hem eigenhandig villen.
    Nee, vriend, dat doet die priester nooit.
    Daarvoor is hij te intelligent, daar was denkduiveltje weer met zijn boerenlogica.
    De reden? De aanleiding is er niet meer. Die ligt nu in het mortuarium. Morgen of overmorgen reeds ingevroren.

    Gerda, Gerda! Hoe dom, beklagenswaardig, naïef en hatelijk ik je ook vond, wat is er toch met jou gebeurd?
    Ze hebben je de schedel ingeslagen? En waarom? Voor wat? Voor wie?

    Ik ging op het bed liggen. Verborg het hoofd in de handen.
    Als schaamde ik me diep om de man, die nu sarrend te voorschijn kwam.
    Ik hoefde me niet beter voor te doen dan ik was, hypocriet!

    De meppen die we elkaar hadden toegediend!
    Weken geleden, in een ijle flits weliswaar, mijn manoeuvre om haar de weg af te rijden!
    Was dat geen moordpoging met voorbedachte rade geweest?
    Moest Vloesberghe dit te weten komen, dan lag ik er. Dan werd ik zonder pardon meteen opgesloten.

    Ja, vriend, bromde denkduiveltje verpletterend, je zit in lelijke papieren.
    Hoe siste Kermit dat ook weer: als er met ma iets gebeurt, zal ik zorgen
    dat haar dagboeken in de juiste handen komen. Gerda heeft blijkbaar alles genoteerd over mijn fameuze ijle flits,
    dus … voorzien is de boodschap en serieus opletten de daad. Als er nog tijd overblijft!

    Ik moest een noodlottige aanval van kolieken onderdrukken. Rende naar de badkamer.
    Zat in dor gekreun te hijgen en te drukken. De grote pijn bleef weg.
    Maar ik bleef zitten, klein-verslagen op de pot. Zwetend en beroerd. Leeg opgesloten in mezelf.

    De dagboeken van Gerda! Merde! Merde! Merde!

    wordt morgen vervolgd - bovenstaande tekst is geplaatst met toestemming van de auteur : http://blog.seniorennet.be/titipoes3/archief.php?startaantal=100

    05-07-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    04-07-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.------ gesloten

    zelfs de wachtzaal was nog dicht

    03h55 - Voor een gesloten deur staan kan vervelend zijn. Heel vervelend. 
    Maar als die deur verontschuldigend glimlacht is het wat minder erg.  

                    Smiling-doors
    – HiH-06/2015

    04-07-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.606. lottodag

    Lang geleden, in de tijd dat we nog Belgisch geld gebruikten droomde ik eens dat ik 42 miljoen kreeg.
    Geërfd of gewonnen of gebankroofd, dat werd er niet bij gedroomd.
    Er was gewoon ineens 42 miljoen. Voor mij. 
    Wat ik daar toen mee zou doen weet ik niet meer maar het getal 42 is me altijd bijgebleven.
    Áls er ooit geld binnenvalt, zal het iets met 42 zijn. 42€, dat kan ook, of 42 cent.

    Lotto spelen doe ik niet. LM wel. Hij heeft daar ingewikkelde geheime systeemconstructies voor.
    Welke constructies dat zijn weet ik niet, want ze zijn geheim.
    Hoeveel geld hij daaraan besteedt weet ik ook niet, want het is zíjn geld.

    Er was een tijd dat hij me al eens wat getallen vroeg, om in te vullen.
    Maar sinds zijn geheime formule is dat niet meer nodig. Dat vind ik ook beter.
    Want het was een verpletterende verantwoordelijkheid.
    Door mijn argeloze keuzes gingen hier elke week miljoenen verloren.
    Sinds zijn Systeem gaat deze kelk aan mij voorbij.

    Ooit heb ik wel lotto gespeeld. Op zaterdag was dat toen te doen.
    Het was met een caféclubje en we speelden 100 BF per week, per persoon.
    De koopvaardij werkte toen nog met contracten van zes maanden. Ik werd opgeroepen,
    betaalde bij het clubje mijn twee weken vooropzeg en vertrok naar andere horizonten. 
    Zes maanden later en terug thuis, vernam ik dat het clubje 60.000 BF per persoon gewonnen had,
    drie weken na mijn vertrek. Tja, dat zijn zo van die dingen hé.
    Maar ik was er heel gerust in, want het was geen 42.000 BF. Mijn beurt zou dus nog komen. Ooit.

    We zijn nu meer dan 30 jaar verder en ik heb niet meer gespeeld sindsdien. Het is er gewoon niet meer van gekomen. 
    30 jaar x 52 weken x 100 BF = 156.000 BF, minstens.
    Dat is iets van een 3.850€ die ik niet heb uitgegeven. Goed hé! Alleen weet ik niet waar ik dat geld gelegd heb.

    - EZW-06/2014, HiH-04/2015, herwerkt

    04-07-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.605. --- afl. 053/121

    afl. 053/121 ~ De zalfpot

    Marianne! Ik moest naar haar toe. Ik had haar meer dan ooit nodig.
    Op het ogenblik dat de motor van mijn Audi aansloeg, zong mijn mobieltje: Bieke, eindelijk … 

    'Tempore lenitum est vulnus meum. Max, de tijd heeft mijn wonden geheeld …
    Vriend, mijn arme vriend, dit is verschrikkelijk.'

    Serge, of all people! Ik wou mijn lief en kreeg een pastoor!

    Zijn slome, zo zalvende stem lispelde voort: 'De wijkagent is bij mij geweest.
    Adrienne en ik waren aan het bidden voor het zielenheil van je vrouw. Die door en door brave, godvruchtige Gerda,
    en jij, mijn vriend, wat jij nu toch moet meemaken! Ik kom meteen naar jou toe.'

    'Blijf weg. Ik wil niemand zien', blafte ik terug.

    'Max, ik ben er voor jou. Gerda zou het gewild hebben. Je hebt alle steun nodig. Neen, niet als priester, dat weet ik.
    Ik kom als vriend mijn wanhopige broeder helpen. Ik kán je helpen, Max. Leun op mijn sterkte.
    Ik ben er meer dan ooit voor jou. Salus ubi multa consilia. Ja, men gaat veilig als men steunt op veler raad.'

    'Serge, laat mij godverdomme met rust. Blijf in je kot. Ik ben kapot en ik moet dringend weg.'

    'O, tempora, o mores! O tijden, o zeden! Het gaat niet goed met jou,
    Max, in hemelsnaam, man, weiger toch geen hulp. Zeker de mijne niet.
    Heb je al enig nieuws van de politie? Is er een inbraak geweest en Gerda … wat hebben ze met haar …'

    Ik schakelde mijn mobieltje uit en riep onmiddellijk Marianne op.

    'Max, venteke, hoe…'

    'Lieveke, ze hebben haar vermoord. Ze is dood,' steunde ik schor. 'Verschrikkelijk, Marianne! Onderaan de trap lag ze …
    Neen, ik heb alleen haar voet gezien. Francis heeft haar gevonden. Hij is er erg aan toe.'

    'Wie, Max, wie?'

    'Ik ... niemand weet het. Ze onderzoeken thuis alles. Van kelder tot zolder. Ze zijn nog bezig …
    ik heb de inspecteur ook maar over ons verteld. Schrik dus niet als ze morgenvroeg bij jou aanbellen.
    Francis en ik moeten in de voormiddag terug naar Wemmel voor verdere ondervraging.'

    Marianne reageerde niet.

    Ook haar wereld stortte in. Pijn en ontzetting. Het niet begrijpen en niet kunnen aanvaarden verlamden ons.
    Ik voelde het vooral in haar ontdaan stilzwijgen. Ik begreep dat schuldgevoel.
    Vooral ten overstaan van mijn zoon. Een wassende realiteit was het voor ons alletwee.

    'Bieke, ik weet niet waarheen. Ik mag voorlopig niet in mijn huis. Ik wil daar trouwens niet meer blijven.
    Kan ik naar jou toe? Eén enkele nacht maar. Ik wil bij jou zijn, Marianne. Ik heb je nodig. Alsjeblief!'

    'Venteke, mijn maatje toch. Ik heb ook zo'n behoefte aan jou. Maar nu bij mij komen? Dat is niet verstandig.
    Je zoon, Max, wat indien hij het verneemt? Zijn moeder pas … dood en jij nu al naar mij!
    Ik vind dat niet kunnen, lieverd. Weinig respectvol tegenover Francis. Akkoord?'

    'Marianne, laat me niet in steek. Alsjeblief.'

    'Lieverd, ik laat je niet in steek. Wees toch redelijk, Max.
    Het enige wat je nu nodig hebt, is rust en nog eens rust. Morgen heb je een bijzonder zware dag voor de boeg.'

    'Ik ga niet naar de Queen Anne. De flikken zullen daar ook iedereen ondervragen.
    En daarbij, de redactie is er vlak tegenover. De moord staat morgenvroeg in alle bladen.
    De collega’s, de vrienden … Nee, Marianne, ik kan niet terug.'

    'Luister, schat. Zelfs indien dat politiegedoe nog een poos doorgaat, is er geen probleem.
    Na Gerda’s begrafenis trek je onmiddellijk bij mij in. Voorgoed, baby, voor altijd. A deal?'

    'In orde', zuchtte ik gelaten.

    wordt morgen vervolgd - bovenstaande tekst is geplaatst met toestemming van de auteur : http://blog.seniorennet.be/titipoes3/archief.php?startaantal=100

    04-07-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    03-07-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.------ noedelpoedel e.a.

    Victor Nunes (63, BR) maakt grappig/interessant/mooi spul met dagelijkse dingen.

       Victor nunes

    Voor nog plezierige kronkels van die man en zijn eigenaardige kijk op de dingen :
    Afbeeldingen van victor nunes. Er zitten een paar gekende tussen.
    Voor zijn recent werk : https://www.facebook.com/victornunesfaces   

    The Imaginative  Faces  Victor Nunes 5    The Imaginative  Faces  Victor Nunes 8 
    - met dank aan VG, EZW-07/2014, bijgewerkt

    03-07-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.604. goed nieuws

    De Joppe is in vier maanden tijd al op vijf verschillende plaatsen weggestuurd na de proefperiode.
    Op deze job, de zesde, werd hij dinsdag aan het werk gezet in het magazijn.
    Vorige vrijdag verloor hij de controle over de vorklift en ze donderde de laadkade af.

    De baas werd erbij gehaald en hij bekeek de schade.
    Hij schudde het hoofd en zei dat de reparaties op kosten van Joppe zullen gebeuren,
    elke maand zal er meer dan 10% van zijn loon ingehouden worden.

    "Hoeveel zal dat kosten" vroeg Joppe voorzichtig.
    "Meer dan 5000€" zuchtte de baas.
    Stilletjes zei Joppe, met ronde ogen van ongeloof: "Dan … dan heb ik vast werk … ?"

    -.- HiH-07/2015 // 2018, misschien moet ik nog eens naar Joppe bellen om te vragen hoe het nu met hem gaat

    03-07-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.603. --- afl. 052/121

    afl. 052/121 ~ De kikker in de tuin

    Bij mijn huis stonden nog verschillende auto's, ook de lichte vrachtwagen van de labodiensten.
    Zou het moordwapen al gevonden zijn? Waren er sporen, belangrijke sporen?
    Bij elke inbraak vindt men toch iets tastbaars? Voor mijn part mochten ze gerust de hele nacht doorwerken.
    Ik mocht niet binnen, maar wou ook niet binnen.

    In de laan stond de Honda van Pat. Ik zag haar bij Francis in de wagen. Het raampje open. Lichtje binnenin brandde.
    Er werd, zo te zien en te horen, nogal gediscussieerd. Ze bemerkten mij niet. Maar ik hoorde haar stem schetteren:

    'Je bent niet goed wijs zeker. Als ik neen zeg, is het neen en daarmee amen en uit.
    Je ma draait zich om in haar … zak. Een soort zak, ja, Adrienne heeft haar zien buitendragen.
    Eerst vermoord en dan uit je eigen huis gedragen worden in een zak!
    Adrienne zal het niet verder vertellen. Maar stel, dat iemand die ons kent, dat gezien heeft al is het donker.
    Reeds drie uur zit ik bij de buren op jou te wachten. Plezant is anders.
    Al mijn afspraken, ook voor volgende week, alles afgezegd.
    Heb je er al aan gedacht wat je gaat vertellen op kantoor en aan je zakenrelaties?
    Wanneer kunnen we die begrafenis arrangeren? Ook dat valt op mijn nek.'

    '… als Gerda’s stoffelijke resten worden vrijgegeven. Niet eerder. Gaat het, jongen?'

    Ik negeerde mijn schoondochter. Francis kwam uit de auto. Hij zag er beroerd uit.
    Leek op enkele uren tijd tien jaar ouder. Hij legde de armen op het dak van de wagen.
    Huilde en kreunde. Voorzichtig nam ik zijn bril weg, droogde zijn gezicht met mijn zakdoek en veegde zijn neus schoon.

    Mijn zoon leed en ik met hem, door hem. Het deed me goed thans voor hem te kunnen zorgen.
    Gerda, de politie, iedereen zelfs Marianne, alles moest wijken. Mijn jongen had mij nodig.

    Hij draaide zich om en liet zijn groot lichaam onbewust langs het koetswerk glijden.
    Ging op de kiezelstenen zitten. Ik nam plaats naast hem. Zijn handen waren ijskoud.
    Ik wreef ze warm. Bracht zijn bloedcirculatie op gang. Hij liet begaan. Net zoals vijfendertig jaar geleden.
    In de tuin van dit huis. Zijn handjes verkleumd door de sneeuw. Hij snikte gesmoord:

    'Pa, ik zie ma overal en altijd liggen. Ik kan haar beeld niet verdringen, pa.
    Daar onderaan de trap. Ik kon haar niet helpen. Ik kon niet bewegen, pa.
    Ik heb niets kunnen doen. Ik stond daar maar.
    De politie, die man, die wou alles weten. Maar ik wist niks, pa. Niets meer.'

    'Rustig, jongen, rustig. Pa is bij jou, rustig'.

    'Het schijnt dat ik de dokter heb gebeld. Ook dat weet ik niet meer. Plots waren die agenten er.
    Dat kan ik mij herinneren. En koffie in de keuken. Daarna heb ik ma niet meer gezien. Ze namen me mee …
    En jij, pa, heb jij haar nog gezien?'

    Zijn stem klonk zo wanhopig.

    'Nee, jongen, ik ook niet, je pa ook niet', fluisterde ik.

    Had ik Gerda maar gevonden! Mijn namiddag met Marianne, mijn wild gestoei moest mijn zoon duur betalen.
    Zijn moeder dood aantreffen is verschrikkelijk. Zijn moeder vermoord, met bloedende schedel,
    da's een trauma voor heel het leven. Nooit meer goed te maken en zeker niet door mij.

    Het portier van de wagen werd geopend. Haastige stappen op krassend kiezel.

    'Zeg, duurt het hier nog lang? Ik wil naar huis. 't Is koud. Ik moet dringend naar toilet en mag niet binnen.
    Heb je dat al ooit geweten, ons huis en ik kan daar niet naar de wc! Francis, wat zijn dat voor toeren? Sta op, zeg ik!
    Op die vuile stenen met je nieuwste Boss-kostuum. Weeral droogkuis! Wat ik met die familie beleef, het heeft geen naam!'

    Ik hielp mijn zoon overeind. Wreef in het donker over zijn rug en zitvlak.
    Kermit was in alle staten en mijn zoon een wrak. Dat die sukkel opgescheept zat met zo’n rotwijf!

    'Pa, blijf bij ons logeren, vannacht toch. Morgen zien we wel verder.
    En jij, Pat, als je moet plassen vooraleer we doorgaan, in de tuin.
    En bespaar ons verder je commentaar. Begrepen!'

    Dat is gesproken! Hij komt er door, je zoon, maar nog altijd veel te braaf.
    Benieuwd hoe het spook van de opera hierop zal reageren, lispelde denkduiveltje.

    Pat sprong tussen ons beiden. Haar handen tegen de buik van Francis.

    'Ah, neen. Ik onder één dak met die … met die daar! Geen sprake van!
    Wil jij bij hem blijven, doe wat je niet laten kan, maar niet in mijn huis.
    Niet in mijn kamers en niet aan mijn tafel! Nu niet, nooit niet. Begrepen!
    Dat hij gaat waar hij zijn geld deponeert. Ons geld. Dat zij hem binnenpakt.
    Ik ben weg, ik blijf hier geen minuut langer. Wat is het? Mee met mij of met hem?'

    Mijn handen jeukten om Pat een pandoering van jewelste te geven.
    Francis hoefde niet te beslissen. Ik hakte de knoop door:

    'Ga naar huis, jongen. Maak je geen zorgen om mij. Ik zie je morgenvroeg wel.'

    Hij aarzelde.

    'Zeg, is ’t nog voor vandaag of wat?'

    De snauwende stem van Pat bracht mijn zoon in een ongekende staat van vertwijfeling en verlegenheid.
    Besefte dat kreng wel hoe haar man, hoe mijn zoon, eraan toe was?

    'Ga door, baas, maak het niet erger. Ik red me wel. Rij voorzichtig! Beloofd?'

    Ik huiverde bij de gedachte dat hij juist deze nacht met zo'n serpent moest doorbrengen.
    Nog jaren met haar moest verder leven. Wat een calvarieberg!

    Zevenendertig jaar had mijn miserabel huwelijksleven geduurd en het eindigde nu op een wijze, die elke verbeelding tart.
    Mensonterend. Gruwelijk. Weerzinwekkend! De schoften! Zelfs Gerda verdiende dat niet. Niemand trouwens.
    En weten dat mijn zoon dit beeld voor altijd meedraagt, wellicht nooit zal vergeten!
    En ik evenmin: de hartverscheurende, klagende pijn in zijn ogen, daareven bij de wagen.

    Ik speelde met de gedachte hem over een kwartiertje toch nog eens te bellen, zijn fysieke ontreddering,
    gekoppeld aan het gemekker van dat oliedom, arrogant en irritant wijf, verontrustte mij.
    Jawel, vriend, hij is in hetzelfde bedje ziek als jij, toen.
    Op een andere manier, maar 't komt op 't zelfde neer, liet denkduiveltje opmerken.
    Heeft hij geen ballen, we zullen er hem een paar aannaaien! Mijn specialiteit. Remember?
    Wat Francis nodig heeft, is een tweede Marianne en die ligt niet voor het rapen, nietwaar?

    wordt morgen vervolgd - bovenstaande tekst is geplaatst met toestemming van de auteur : http://blog.seniorennet.be/titipoes3/archief.php?startaantal=100

    03-07-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    02-07-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.------ fiets

    beginselverklaring

    Volgens mij is het veiliger voor de buren,
    en voor de passanten in onze straat,
    en bij uitbreiding voor elke medemens op de openbare weg,
    dus voor alle Belgen op heel ons Belgisch wegennet,
    is het beter en veiliger
    dat ik niet met de fiets rij.

    Ik wacht wel tot ik een seniorenscooter kan gebruiken.

    m – EZW-06/2014, nog steeds niet herzien

    02-07-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (2)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.602. teken een kat

    wat opa's en oma's allemaal moeten kunnen !

    Zelf hebben LM en ik geen kleinkinderen (geen kinderen ookni) en misschien daardoor
    heb ik een mateloze bewondering voor wat oma's en opa's allemaal moeten kunnen.

    Zou het kloppen dat kleinkinderen het herexamen zijn
    voor wat men met de eigen lading kinderen verprutst heeft ?
    Goed, begin dan maar al te studeren voor dat herexamen.

    'k Heb gisteren iets geoefend en op ruitjespapier gaat het makkelijker.
    Ruitjespapier biedt door de horizontale en de verticale lijntjes iet of wat houvast voor
    de verhoudingen tussen de verschillende delen van de kattepoes. 

    hoe tekent men een kat   poes tekenen met kleuters  zo tekent men een kat

    Bij mij stond het mondje er eerder, vanaf fase 5 al, nog voor ze een lijfje had.
    Ik liet het wat meer naar boven krullen ook, dan lacht de kattepoes een beetje. 
    Van zodra ze een mondje heeft kan de kat praten, zolang men aan het tekenen is.
    Toen de tekening klaar was, was ook de kattepraat-inspiratie op.

    Achteraf kreeg ze een tekstballonnetje en zei ze wat er die dag gezegd werd of moest worden,
    bvb : 'tomaten zijn soms wel lekker hoor'
    En in een tweede ballonnetje zei de kat wat de oudste daarvan dacht : 'maar soms ook niet'.
    In een derde ballonnetje stond wat de mama zei : 'van tomaten wordt ge sterk'. 
    Gelukkig was mijn blad groot genoeg om alle tekstballonnetjes er op te krijgen,
    want de twee kleinen bleven enthousiast tekstjes produceren.

    De kat kleuren deed de jongste zelf. Dat deed ze met meer ijver dan ik. Mijn ijver was opgebruikt bij de staart. 

    De staart tekenen was voor mij het moeilijkste. Gom of geen gom, er zaten twee kinderen op te kijken
    en de staart was nooit goed. Daarom : eerst een dag op voorhand oefenen.
    Wanneer het klein comité er dan is, schudt men de kat zó uit het potlood. Met staart en al. 

    Voor volgende keer willen ze een giraffe en een koerscoureur want
    zondag gaan ze ergens naar renners kijken. Nu ga ik oefenen. Vooral de giraffe.

    – HiH-07/2015, herzien

    02-07-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.601. --- afl. 051/121

    afl. 051/121 - De ondervraging

    Ik stond tegenover de inspecteur van de recherche. Hij stelde zich voor als Vloesberghe.
    Een gezapige vijftiger; klassieke outfit, fijn metalen brilletje en eerder aangename stem.
    'Zo, meneer Cijnens, gaat u zitten. Zal ik koffie laten brengen?'
    'Neen. Wat wil u precies weten?' vroeg ik, me kil voelend als een zombie.
    'U weet dat uw echtgenote overleden is in verdachte omstandigheden. Ik heb hier …'

    Hij bladerde door wat papieren, vervolgde zonder op te kijken:
    'Vermoedelijk overleden tussen zeven en elf uur vanmorgen. Het onderzoek is nog volop bezig.
    De eerste gegevens wijzen in de richting van een zware schedelfractuur
    door een slag met een zwaar, stomp voorwerp'.

    Ik onderdrukte een huivering. Vloesberghe merkte het. Fronste lichtjes de wenkbrauwen en vroeg losjes:
    'U was vannacht niet thuis, meneer?'

    Ik beet terug, stom-hulpeloos als was daar opeens de ijskoude adem van een levenslange veroordeling.
    Belachelijk. Maar toch een bange vorm van verdediging:

    'Ik heb Gerda niet omgebracht. Ik ben geen moordenaar. Gisteren werd het te laat en ik was te moe.
    In zo'n geval verblijf ik soms in het hotel tegenover de redactie.'

    'Naam van het hotel, meneer Cijnens?'

    'De Queen Anne. Ik heb me laten inchecken omstreeks middernacht. Vakbondsvergadering en nadien
    met de mannen nog wat nagepraat en enkele biertjes gedronken in de pizzeria, enfin dat café op de hoek.'

    'En uw wagen?'

    'Mijn wagen? Op de parking achter het hotel. De krant huurt daar parkeerruimte.
    Mijn wagen staat er altijd. U kunt dat natrekken, hoor!'

    'Vanochtend bent u meteen naar kantoor gegaan?'

    'Ik denk omstreeks halfnegen. Misschien negen uur. Ik ben vrij laat ontwaakt. De wekelijkse redactievergadering
    begint om tien uur stipt. Ik heb geen ontbijt genomen in het hotel. Doe ik nooit. Iedereen in het hotel kan dit bevestigen.
    Vraag het aan Renzo en het kamermeisje, een kleine mollige halfbloed. Renzo is de portier.
    Renzo kan u precies vertellen hoe laat het was. Zoiets noteren ze toch? Ik onderteken alleen een formulier en
    ze sturen de rekeningen door naar de krant, einde maand.'

    'Goed, meneer Cijnens, goed. Dat gebeurt. U bent dinsdagmorgen alleen naar uw kantoor gereden?'

    'Ik rijd 's morgens altijd alleen van huis weg! Ik zou niet weten wie ik …'

    Bon, open en bloot nu. Ik haalde diep adem.
    Kreeg mijn jagende zenuwen ietwat onder controle en voegde er zo beheerst mogelijk aan toe:

    'Meneer Vloesberghe, ik heb met deze hele afschuwelijk zaak niets te maken.
    U moet uw job doen, weet ik. U moet dus mijn levenswijze, tijdsgebruik en weet ik veel nagaan.
    Laat me daarom meteen zeggen wat ik te zeggen heb … U komt het vandaag of morgen toch te weten …'

    Vloesberghe bleef me bedaard, bijna goedmoedig-vaderlijk aankijken:

    'Mijn huwelijk is … was allesbehalve schitterend. Mijn relatie met Gerda kan moeilijk normaal genoemd worden.
    Ik ben atheïst, zij is … was religieus geobsedeerd. Sinds vier jaar heb ik een vaste vriendin.
    Hier is haar adreskaartje. Ik wou scheiden, Gerda niet.
    Ruzies waren in ons huis schering en inslag. Al jaren. Lang voor ik Marianne ontmoette.
    Iedereen weet het, mijn zoon, zijn vrouw, Serge Dafflon, haar pastoor en huisvriend.
    Van Gerda bedoel ik. Zeker niet van mij. Beslist ook enkele van haar kerkvriendinnen zijn op de hoogte.
    Wat wilt u nog meer weten? Financiële problemen zijn er niet. Ik stort elke maand zestienhonderd euro op Gerda’s rekening.
    De algemene vaste kosten, verwarming, verzekeringen, allemaal te mijnen laste.
    Ze mocht voor mijn part het huis met alles erop en eraan behouden.
    Ik was zelfs bereid een afstandsverklaring af te leggen, een en ander te regelen bij de notaris.
    Wat wenst u nog? Namen van collega’s, van die vakbondsverantwoordelijken misschien?
    U vraagt die aan de personeelsdienst, ik ken die heren niet zo goed. Kom, vraag maar!'

    'Er is volstrekt geen reden om u op te winden, meneer Cijnens.'

    'Dit wil ik eerst en vooral nog kwijt: de voorbije maanden zijn er in onze buurt enkele inbraken geweest.
    Vermoedelijk een bende. U hebt daar toch weet van, hoop ik? Stel dat die terug zijn?
    En Gerda heeft hen op heterdaad betrapt? Is er veel gestolen in mijn huis? Zijn er sporen van inbraak?'

    'Dat moeten we allemaal uitmaken. Wees gerust, we houden u op de hoogte.
    In de loop van morgenvoormiddag ontvang ik alle uitgebreide verslagen en nemen wij contact met de onderzoeksrechter.
    We zien dan wel. Ik verwacht u morgenvoormiddag hier terug, halftwaalf. Een agent brengt u thans weg.
    U weet dat u de woning niet mag betreden. Hoogstwaarschijnlijk kunnen wij morgen hiervoor fiat geven. Tot dan, meneer Cijnens.'

    Vloesberghe stond op. De zakelijk, maar innemende voorkomendheid van een heer van stand.
    Zijn handdruk voelde echt troostend aan of stelde ik me dat voor? 

    wo
    rdt morgen vervolgd - bovenstaande tekst is geplaatst met toestemming van de auteur : http://blog.seniorennet.be/titipoes3/archief.php?startaantal=100

    02-07-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    01-07-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.------ geen tuin

    Parijzenaars en caféterrassen :
    ze hebben geen tuin, daarom zijn ze te vinden op de terrasjes

    want daar kunnen ze in de zon zitten. Ook al is het er duurder dan binnen !  MPC                 

    Café de Flore, Gerald Hennesy   Cafe de Flore, Paris Oil on Canvas Painting at Marin-Price Galleries by artist Geral Hennesy
    voor andere : Afbeeldingen van cafe de flore paris painting

    "Het is onbegonnen werk om de Parijse café’s los te denken van de Parijse cultuur.
    Café de Flore op boulevard Saint Germain is een instituut.
    Geopend in 1870 en sindsdien een tweede thuis voor schrijvers, artiesten en intellectuelen zoals
    Apollinaire, Camus, Sartre en Simone de Beauvoir, Hemingway en zelfs Truman Capote.
    In de jaren 1920 en ’30 was de Flore was de ontmoetingsplaats voor Rechts, na WO II voor Links. 
    Een punt in de driehoek met het beroemd maar toeristisch Deux Magots (vandaag taboe voor de Parijs intelligentia) 
    en de Brasserie Lipp aan de overkant, is de geschiedenis van de Flore vergroeid met Parijs, cultuur en politieke ideeën."
     
                            

    zie het jong boompje 

     nu staan er platanen Afbeeldingsresultaat voor Afbeeldingen van cafe de flore paris  

    mpc & m – 06/2014, bijgewerkt,
    http://www.greanvillepost.com/2013/06/29/something-grand-happened-at-the-cafe-de-flore/, https://www.quora.com/What-is-a-famous-cafe-in-Paris, Afbeeldingen van cafe de flore paris,
    http://hennesy-art.com/About_Gerald.html

    01-07-2018 om 02:38 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.600. dertien zijn

    Voor het ogenblik heeft hij het voor oudere vrouwen.
    Dat praat makkelijker en dat zijn tenminste geen meisjes, want :

    - Het is moeilijk hoor, om met meisjes te praten, zei hij met moedeloze schouders. 

    Hij hield een stilte en dus ik ook, want dit was een moment van oprechtheid.

    - Ik bekijk ze als gewone mensen, ging hij verder.

    Met gewone mensen bedoelt hij waarschijnlijk jongens van dertien.
    Ik zweeg want dit was een zeer broos moment. Niks zeggen, dacht ik bij mezelf.
    En ik dacht ook : Vriend, dertienjarigen zijn geen gewone mensen. De meisjes niet en de jongens niet.

    - Ik bekijk ze als gewone mensen, maar … zuchtte hij.

    - Maar ?

    - Maar ze lijken nog altijd op méisjes ! klonk het wanhopig.

    Ja. Het wordt een lange zomer. Gelukkig duurt puberen maar zes jaar.


    – HiH-07/2015, herzien - en hij heeft nog wat gepuber te gaan

    01-07-2018 om 02:36 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.599. --- afl. 050/121

    afl. 050/121 ~ Het onderzoek start

    Beste lezer,
    begrijp dan ook mijn verslagenheid, geloof me, zelfs mijn ongeveinsde ontzetting toen ik,
    uitgerekend op de eerste verjaardag van Walters overlijden, door de politie werd gebeld
    en wat later vernam dat Gerda thuis was vermoord. Ik was er kapot van.
    Over moorden lees je in de krant, op tv vallen de lijken haast iedere avond bij bosjes.
    Maar als je er persoonlijk wordt mee geconfronteerd, word je meer dan behoorlijk dooreengeschud.

    De aanblik van dat politiegedoe bij mijn huis. Al die zwijgende drukte van naarstige mensen in uniform of in burger.
    De witte labowerkers, de zachte nerveuze gesprekken, mijn ogen, die hulpeloos Francis zochten
    -niet wetend dat de lokale politie hem reeds voor ondervraging naar het commissariaat had afgevoerd-,
    mijn opvang door die sociale assistent. Zijn voorzichtige en toch keiharde mededeling over Gerda …

    Weet u hoe dat aanvoelt? Als een figurant in een crimi. Alles om me heen was fictie.
    Onwezenlijk. Wel feilloos geënsceneerd. Maar niettemin goedkope fake tot en met.

    Je vergist je, vriend, grimde denkduiveltje boosaardig. Het is allemaal cool-realisme en jij
    bent het centrale punt. Het gaat écht om jou. Om Gerda’s dood. Ze willen nu van jou horen wat jij ermee te maken hebt.
    O, o stil, je hebt er natuurlijk niks mee te zien. Maar ik denk dat ze jou verdachte nummer één vinden.
    Je weet toch dat 85 percent van de moorden gebeuren door familie of vrienden of door daders, die rechtstreeks contact hebben
    met de omgeving van het slachtoffer! Je zoon zit in hetzelfde schuitje, vergeet het niet. Hij heeft haar ontdekt!

    Ik kreeg het heel benauwd. Keek zoekend rond. De slachtofferhulpman, die moet ik hebben.
    Waar hangt die uit ? Ik heb hem nodig. Al die vraagtekens. Een agent kwam naar mij toe:
    ‘Meneer Cijnens, wil me alstubieft volgen? Een inspecteur van de federale recherche zal u in onze burelen ondervragen.
    Dat is de normale procedure, hoor. Ik breng u wel terug.’

    Ik volgde hem. Voelde me nog steeds in bevreemdende trance.
    Trachtte me kloek, zelfs een beetje hautain-onverschillig te houden. Het lukte niet.
    We reden weg. Een paar villa’s verder merkte ik Adrienne op. Gerda’s clubgenote, vriendin en notoire kletskous,
    omringd, in haar verwilderde tuin, door een handvol vrouwen. Stil, nieuwsgierig. Hand voor de mond.

    Verdomme, Gerda vermoord! Ik kon me er niets bij voorstellen.
    Dit was te absurd. Neergestoken? Gewurgd? Vergiftigd. Toch niet neergeschoten?

    Twee maanden eerder waren er inbraken geweest in de omgeving.
    Bij de Dufours en mevrouw De Pril. Bejaarde mensen. Geen geweldpleging toen.
    Nu wel. Moord zelfs.

    Waarom was Gerda zo stom geweest om naar beneden te gaan? Ze had telefoon in haar kapel.
    Eén toets indrukken en ze had Francis gealarmeerd. Maar ja, die zou haar misschien niet geloofd hebben.
    Hij zou haar gesust hebben. Francis, altijd rationeel nooit emotioneel.
    Ze kon toch … het alarm! Iemand moet toch het alarm gehoord hebben?
    Een mens betaalt zich blauw aan zo’n ding en dan! Neen, het alarm was niet ingesteld.
    Dat was mijn werk, elke avond. En ja, ook ik had het de laatste weken diverse keren vergeten.
    Gerda onthield trouwens geen codes. Zij had ze nochtans meteen bij de hand,
    op de bodem van het handschoenenvakje in de hal of op de onderzijde van de waterverwarmer, in onuitwisbare stift.

    u ze zwaar mishandeld zijn? Verkracht en voor dood achtergelaten? Leegbloedend?
    Ik moet die man straks vertellen van de inbraken. Niet vergeten, Max, absoluut niet vergeten.
    Die bende was terug en natuurlijk had Gerda zich verzet. Gerda vreesde niets en niemand, behalve haar god.
    Propere god! Zie je nu, onnozel schaap, hoe goed hij je beschermd heeft.
    Je mag hem proficiat wensen! Je bent dood, vermoord!

    De vragen werden in mijn hoofd afgevuurd aan een tempo dat niet bij te houden was
    De agent-chauffeur gaf steeds hetzelfde antwoord:
    ‘Het onderzoek is pas gestart, meneer. De wetsdokter en het laboteam zijn nog bezig.’

    Waarom was ik ’s avonds niet direct naar huis gegaan, vroeg ik me verder af.
    Waarom blijven praten met de gasten van de vakbond? Om de gemoederen van die mannen te bedaren?
    Er gingen toch koppen vallen. In mijn huis hoefden verdomme geen koppen meer te vallen.
    Daar lag een lijk. Gerda!

    Marianne, ik moet Marianne bellen! Mijn gsm, waar is mijn gsm? Vergeten in de kamer. Shit, shit.
    Moderato, vriend, moderato, kalmeerde denkduiveltje. Je mobieltje ligt veilig in je wagen.
    Je mag haar trouwens niet bellen. Procedure. Geen contacten.
    Wat zou je haar vertellen? Dat je in een auto zit en nog niks weet? 
    Eerst horen wat die man van de recherche te vertellen en te vragen heeft.
    Als je straks thuis bent, kan je Marianne … Neen, dat gaat niet.
    Die flikken zitten beslist nog uren in je kot bezig. Die geven het huis niet meteen vrij.
    Naar Keerbergen? Bij Kermit de Kikker? Ze zal je met plezier zien komen!
    Denkduiveltje had opnieuw gelijk.

    Straks bel ik Marianne. Ik heb haar nodig. Bij haar kan ik tot rust komen. Rust!
    Nooit vermoed dat dit woord voor mij zo belangrijk-kostbaar zou zijn. Rust!
    Zal ik je ondertussen wat bezighouden, vroeg denkduiveltje?
    Akkoord, het is een grote rotzooi en de volgende weken zal het voor jou niet van de poes zijn.
    Maar … je bent er vanaf! Ervan verlost! Oké, het is smerig van mij en het is niet bepaald passend het te zeggen.
    Maar weg is weg en opgeruimd staat netjes! De weg is vrij. Had je vorige week niet gedacht, hé,
    toen je haar naar de keel wou vliegen? Had ik of wie ook je toen verteld dat ze dood zou zijn,
    je had niet alleen jezelf op champagne getrakteerd, een tournée générale zat erin.
    Neen, je moet kalm blijven. Je zal al je verstand en energie nog bikkelhard nodig hebben.
    Maar aan één woord denken: VRIJ!
    Die mannen in ’t blauw lossen het allemaal op. Geloof me, die van de gerechtelijke zijn geen uilen.
    De onderzoekrechters van Brussel, die hebben al andere waters doorzwommen dan jouw vijvertje.
    Een paar weken geleden heb je er een artikel aan gewijd.
    Over die gangster, die bullebak, en zijn brigade vetbetaalde advocaten.
    Ze hebben meer dan bakzeil gehaald bij die doortastende onderzoeksrechter.
    Voilà, je bent er.
    wordt morgen vervolgd - bovenstaande tekst is geplaatst met toestemming van de auteur : http://blog.seniorennet.be/titipoes3/archief.php?startaantal=100

    01-07-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    30-06-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.598. kamperen thuis

    Kamperen voor de TV, moet kunnen. Kamperen in eigen huis is zeer zeker
    comfortabeler dan kamperen bij de school van de kleinkinderen.

    LM heeft eens gekampeerd voor de TV wanneer een Formule 1 gereden werd
    ergens is een land met veel tijdsverschil met België.

    Toen had ik royaal het bed voor mij alleen.

    Een sofa, een dekentje, een kussen en een wekkertje, meer had mijn mens niet nodig.
    En een fles water. Met een glas. En een klein lichtje aan laten, voor ’t geval.
    En misschien iets voor onder de voeten. Nu was hij klaar voor de nacht.
    En dan kwam ik terug uit bed om het koffietoestel te gaan prepareren,
    dan had hij maar op 't knopke te duwen.

    En dan nog eens gaan kijken of er pils koud stond,
    voor 't geval mijne mens om 03h in de ochtend nog geen zin heeft in koffie.
    En dan lag ik te wachten op de slaap die niet wilde komen,
    omdat hij in de woonkamer zo ongewoon probeerde gewoon te doen :
    "Een paar uurkes op de sofa, dat is ommers niks! Een mens moet iets over hebben voor zijn sport."
    Ondertussen lag ik in de slaapkamer op mijn wekker te kijken.

    'k Zou mijn wekker best ook op formule1-uur zetten …
    Stel u voor dat hij de zijne afduwt, dan mist hij de start.
    Dan slaapt hij misschien door de hele wedstrijd! En dat mag niet!

    Dus zette ik mijn wekker op een ontiegelijk uur in de nacht en

    daardoor deed ik juist datgene wat hij wou vermijden,
    de reden waarom hij naar de woonkamer verhuisd was,
    om me ’s nachts niet wakker te maken met zijn wekker.

    … en die sofa is te kort voor hem, hij kan niet languit liggen.
    Morgen heeft hij waarschijnlijk pijn in elk spierke van zijn lijf.
    Zou ík niet beter op de sofa gaan slapen? Ik ben kleiner.
    Maar dat lost niks op hé, dan ben ik straks mee wakker wanneer de wedstrijd begint.
    Alhoewel, mijn wekker staat op nu tóch op Far East …

    Die nacht hebben we allebei veel te weinig geslapen en voor de wedstrijd begon,

    ben ik gaan kijken of LM wel wakker was. Hij was wakker en had ook maar half geslapen. 
    'k Ben blijven kijken naar de start en daarna ben ik in slaap gevallen met mijn hoofd op zijn schoot,
    zodat hij zich amper dierf verroeren om een tas koffie te vullen, laat staan een koude pils uit de keuken te halen.

    Het geluid van de Formule1 wagens is een zalig gezoef om in slaap te raken, ik kan het iedereen aanraden.

    m - EZW-06/2014, herwerkt -

    30-06-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.597. --- afl. 049/121

    afl. 049/121 ~ Boterbriefjes

    Kort daarop overleed haar vader.
    Zonder harteloos te lijken, schrijf ik toch dat het een goede oplossing was voor hem en vooral voor Marianne.
    Walter had naar het einde toe palliatieve zorg nodig.
    Marianne had onbetaald verlof opgenomen.
    Zij was de uitputting nabij.
    Het enige wat ik kon doen, was financieel bijspringen en toeschouwer blijven op afstand.
    Ze liet Walter cremeren.
    Het werd een sobere, stille plechtigheid, opnieuw zonder mij. Zoals zij het wenste.
    De drukte na het overlijden van Walter luwde.
    Doch de daaropvolgende weken verliep ons enig contact meestal ’s avonds.
    Over de telefoon.
    Ik had er alle begrip voor. Wou haar helpen, maar mocht niet.

    Alleen Jenneke mocht een en ander voor haar doen. Soms ook haar buren.
    Alleen mensen, die Walter hadden meegemaakt.
    Mensen met wie ze herinneringen deelde.
    Mensen die geen vragen stelden.
    Mensen die precies wisten wat uit Walters leven ingepakt moest worden om te bewaren.
    Mensen die zonder veel vragen wegbrachten wat plots overbodig geworden was.
    Marianne bleef het moeilijk hebben.
    Constant vermoeid. Haar bioritme totaal ontspoord.
    Afkicken van de jarenlange zorgen. Niemand meer in huis.
    Een huis nu plots meer dan veel te groot voor haar alleen.
    Het zou logisch geweest zijn, had zij haar woning nu voor mij opengesteld.

    Af en toe een bezoek, zo hoopte ik. Een enkel keertje blijven overnachten,
    samen kokkerellen en tuinieren. Langzaam bouwen aan onze droom.
    Wennen aan een leven samen. Een huwelijksleven liefst.
    Ze wou niet.
    Haar man, haar minnaar bij haar thuis, mocht voorlopig nog niet.

    Ik begreep haar tegenstrijdigheid niet.
    Niemand, zelfs Gerda noch Francis, kon ons de weg versperren.
    Marianne was eindelijk vrij en ik meer dan beschikbaar.
    Slechts één jaar vroeg ze. Voor mij 365 heel lange dagen.

    'Een jaar en dan alles, Max, alles.'

    'Ook een huwelijk?' vroeg ik.

    'Ja, ook dat, Max, doch zolang Gerda er is.'

    Ik drong niet verder aan.
    Ik kreeg meer en meer de overtuiging dat het uiteindelijk wel goed zou komen.
    Onze wekelijkse lange namiddagen bleven intact.
    Ik grinnikte tegen mijn spiegelbeeld, dat ik er nog nooit zo fit en jeugdig had uitgezien.
    Een waarheid als een koe trouwens.
    Ik kon niet gelukkiger zijn.

    Mijn kapitaal had ik nog niet volledig terug van Francis.
    Nog een viertal maanden schatte hij. Daarover hoefde ik mij geen zorgen te maken.
    Mijn enig probleem was en bleef Gerda. De verzuring van mijn leven door die helleveeg.
    Onmogelijk te beschrijven! Scheiden zou ze nooit, de tang.
    Dat stond als een paal boven water.

    Wat dan met Marianne en mij? Gewoon bij haar intrekken?
    Een nieuw samengesteld gezinnetje vormen,
    zonder de zekerheden te kunnen bieden, die ik voor Marianne wou?
    Voor onze relatie zou het weinig uitmaken. Integendeel!

    Stel echter dat er mij iets overkwam?
    Per slot van rekening, hoe weinig het ook voor ons uitmaakte,
    het leeftijdsverschil van vijfentwintig jaar bleef een feit.
    Een samenlevingscontract? Neen, liever een boterbriefje met alle wettelijke zekerheden vandien
    en de bekroning van onze liefde eveneens gelegaliseerd. 

    wordt morgen vervolgd - tekst geplaatst met toestemming van de auteur: http://blog.seniorennet.be/titipoes3/archief.php?startaantal=100

    30-06-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    29-06-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.596. snel vergeten

    zodra ze geleverd zijn, worden je prestaties soms snel vergeten. van P² 

    Dat is echt een overdenksel voor vandaag.
    'k Denk dat ik de kokerij vandaag was simpeler zal houden dat gisteren, want gisteren stond ik te zweten aan de kookplaat.
    Niet omdat het zo warm was, maar omdat ik twee struise vismoten aan het pocheren was
    en bij mij kloppen die tijden zelden of nooit. Nooit. Daarom dacht ik bij mezelf : flut!
    'k Heb al die papierkes met tijden opzij gelegd en ik heb de moten 'op 't oog' gepocheerd.

    Dat is prima gelukt, maar ik was zo straf de kleur van het vissewit in het oog aan het houden
    dat ik alle gevoel voor tijd kwijt was.
    En ineens was ik ook de pedalen kwijt : ben ik wel goed bezig?
    Slecht voor de gemoedsrust, dat soort situaties. 'k Begon er van te zweten
    en tegen dat de borden op tafel stonden was ik te moe om te proeven wat ik at.

    LM heeft daar allemaal geen last van, hij doet niet moeilijk over eten.
    Hij had niet eens door dat de vis voor een keer
    écht volgens de regels van de kunst gegaard was en dat het me picobello gelukt was.
    Maar hij zei wel iets van 'lekker'. 
    Twintig minuten later stonden de borden in de vaatwasser en was de vraag : "Wat eten we morgen?"
    De vismoot was al vergeten.

    Vanmorgen keek ik eens wat frigo en diepvriezer te bieden hebben. 
    Ik ga er niet lang over nadenken, want ik doe geen zware inspanningen vandaag.
    Het wordt steak tartaar met een gemengde sla, eentje à la moi.
    En met brood. Geen gebakken petatjes deze keer. Er komen vandaag geen potten op het vuur.

    Die tartaar ga ik nu al maken zie, nu het nog fris is.
    Des te beter zijn de smaken gemengd tegen vanavond.
    En ik doe er enkele² druppels tabasco extra in. Dit tartaarke zal hij potdorie 
    MINDER snel vergeten dan de geslaagde moot van gisteren.


    m – HiH-06/2015, bijgewerkt, zoals de tartaar toen

    29-06-2018 om 04:09 geschreven door maart


    >> Reageer (2)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.595. --- afl. 048/121

    afl. 048/121 ~ Hitlersnork*tje

    'Wat bedoel je?'

    'Prop je glossy vol met schijnsprookjes over de film- en showwereld,
    Breng gerust tranerige stories over hedendaagse relatieproblemen.
    Publiceer grietjes met Hitlersnorkutten, maar zwijg over …'

    'Hitlersnorkutten? Jongens, Marianne, wat een terminologie!'

    'Komt van jou. Synoniem voor mijn bikinilijn, vorige zomer.

    Zwijg over items, die voor zo’n shitblad te hoog gegrepen zijn.'

    'Marianne, verdomme, let op je woorden!'

    'Heb ik soms geen gelijk? Jij verdient er lang niet slecht mee.
    Maar geef verdorie toe, dat ding van jou is niet veel beter dan drek.
    Wel gepast voor de raszuivere blokker, de randdebiel als lezer.
    Je weet dat goed genoeg. Daar hangt de spiegel.
    Durf je, Max, eerlijk zijn tegenover jezelf en tegenover mij?'

    'Breek mijn mond niet open, Marianne.'

    'Daar gaan we! Wat bedoel je nu weer?'

    'Niks'

    'Zie je, te laks! Veel te laks, broekschijter'.

    'Vroeger, vóór mij, je verleden …'

    'Mijn verleden! Jouw obsessie zeker!
    Hoe vaak moet ik … ziekelijk, dat is het, ziekelijk jaloers. Leeftijdsgebonden zeker?'

    'Marianne, kalmeer, ik moet je …'

    'Je moet me juist niks, manneke', kaatste ze bijzonder geërgerd terug.
    'Wat is er mis met mijn verleden? Ik was niet zuster Gerda Dolorosa hoor!
    Een geluk voor jou toch? Of had je me liever op een van haar bidstoelen gezien,
    met een monstrans tussen de benen. Luister, Max, het moet gedaan zijn.
    Ik ben het meer dan kotsbeu. Er scheelt iets met jou, al maanden.
    Soms herken ik je werkelijk niet. Ik verlies mijn man, beetje bij beetje.
    Die andere man in jou, die onstellende jaloersheid, nee, dat hoef ik niet …
    Ik maak me zorgen, lieverd. Plotse humeursveranderingen zonder eigenlijke aanleiding.
    Soms ben je zo afwezig. Even plots dan weer lief, superlief zelfs.
    Bij het vrijen heb je al enkele keren problemen gehad.
    Denk niet dat ik dit een ramp vind, helemaal niet. Stress kan vernietigend werken.
    En je hebt veel stress, venteke, op de redactie en vooral thuis en met je zoon,
    met je ouders misschien ook. Ik zit daar voor een flink stuk tussen.
    Denk je niet dat je … dat we … aan een … enfin, dat wij samen
    met een of andere geneesheer-specialist moeten praten?'

    'Zoetje, toch, wat jij nu denkt!'

    Ik nam haar in mijn armen, een hoopje ellende. Haar tenger lijfje schokte:
    'Ik kan het niet meer aan, lieverd, al die de toestanden. Je vrouw, je zoon, thuis …
    En dan raak ik mijn liefste vriend, mijn maatje, misschien ook nog kwijt.'

    En zeggen dat ik op het punt gestaan had
    haar die toestanden van pastoor Serge voor de voeten te werpen.
    Stel dat het leugens waren?
    En het waren beslist leugens. Zeker weten. Dit verdiende ze niet.

    Ik keek naar mijn maatje, naar het lief puinhoopje in mijn armen.
    Ik kuste zachtjes haar wangen droog. Maakte het weer goed.
    Nam me heilig voor nooit meer ruzie met haar te maken en me zeker, nooit meer,
    enig woord te laten ontsnappen over wat me kwaadwillig op de mouw was gespeld.

    wordt morgen vervolgd - tekst geplaatst met toestemming van de auteur: http://blog.seniorennet.be/titipoes3/archief.php?startaantal=100

    29-06-2018 om 04:08 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    28-06-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.594. rode panda

    In een Australisch of in een Nieuw-Zeelands dierentuinprogramma zei een verzorger
    dat de rode panda / the firefox
    een van de weinige diersoorten is waarvan het volwassen exemplaar
    nog altijd de aaibaarheid en het knuffelgehalte heeft van een jonkie.
    Dat wou ik best geloven, maar ondertussen heb ik eens goed
    de klauwen van een volwassen firefox bekeken. Geef mij toch maar het jonkie op de schoot.

                                       Afbeeldingsresultaat voor red panda happy napper

    De klauwen vind ik nogal struis, ook al slaapt het diertje uit na een zwaar weekend.

    Filmpje: een baby rode panda wil een lichtstraal vangen, maar het raam zit in de weg.
    Conclusie : "Firefox heeft een probleem met Windows."
    klank aanzetten:
    http://www.youtube.com/watch?v=mMHiQCw6N24 
    01min49

    m – EZW-06/2013, bijgewerkt, met dank aan RD - https://nl.wikipedia.org/wiki/Kleine_panda

    28-06-2018 om 02:37 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.593. --- afl. 047/121

    afl. 047/121 ~ Onbegrip alom

    Nou ja ruzie, eerder een miniruzie, om een artikel dat ik in "Jool's" had gepubliceerd.
    Daarin had een van mijn reporters enkele kopstukken van het Vlaams Blok, sorry, nu Vlaams Belang,
    te lang laten doordrammen over het gevaar van Islamitisch fundamentalisme
    en de problematiek met de allochtone bevolking in het Antwerpse.

    'Marianne, zanik zo niet. Je kan met die gasten over geen ander thema ernstig praten.
    Ga je de sociale of economische toer op, dan beginnen ze met hun
    traditioneel gebleir over de geldstroom naar Wallonië.
    Het is een zweeppartij en het blijft er een.
    Is het mijn schuld dat één op drie Antwerpenaren in het stemhokje zo debiel is?
    En vergeet niet dat die partij erkend is, dus hebben ze recht van spreken.
    Bovendien, hoe je het draait of keert, ze kaarten serieuze maatschappelijke problemen aan', reageerde ik snibbig.

    '…en geven de verkeerde oplossingen. Zo is het gemakkelijk aan politiek doen!
    Aankaarten, roepen en tieren en als ze van hout geen pijlen meer weten te maken
    de rangen sluiten en samen de Kamer uit. Wij maar belastinggeld afdragen voor zo’n vijgen!
    Verantwoordelijkheid dragen ze niet. Willen ze in se wellicht niet.
    Maar incasseren, geen probleem! Eigen zak eerst.
    Geldt voor tachtig percent van alle Kamershoppers trouwens!'

    'Waarover moet de pers dan met hen praten?
    Over de sterilisatieprocedure voor zwerfkatten in Vlaanderen?' reageerde ik snibbig.

    'Max, dat soort van pluchezitters, die arrivisten ondermijnen onze instellingen.
    Weet je wat het grote gevaar is in onze grootsteden?
    De blanke onderbuik van de maatschappij en die wordt met de dag logger, en dommer …'

    'Liefje, de situatie in Antwerpen is desastreus, explosief zelfs.
    De eerste generatie gastarbeiders durfde geen kik geven.
    Niemand bekommerde zich om hen. Alleen werken telde.
    Wij hadden daar trouwens geen ervaring mee. Ons "roemrijk" koloniaal verleden zat anders ineen.
    De jongeren spreken nu wel onze taal. Ze zien al de mogelijkheden van onze jeugd,
    alles wat voor hen niet toegankelijk is, onmogelijk zelfs. Nogal wiedes dat die generatie haatdragend is.
    Voeg daarbij hun willekeurig geïnterpreteerde islam, die bij elke hetze gebruikt wordt.
    Denk je echt dat alle problemen aan de mediaklok worden gehangen?
    De politie en 't Schoon Verdiep laten het achterste van hun tong niet zien.
    Gentlemen’s agreements tussen politiek en pers zijn geen fictie maar keiharde feiten.
    Stel je voor dat een van de federale vogels de bevolking nog zo’n 35 jaar geduld vraagt?
    Wat we op z’n minst nodig hebben om een en ander in evenwicht te brengen.
    België staat dan op z’n kop!
    Kindje toch, godsdiensten blijven dé ellende van de wereld.
    Zeg, vanwaar al die interessante uitspraken over de blanke onderbuik en zwarte salonjonkers!
    Jij die nooit aan politiek doet?'

    Marianne onderbrak me nogal opgewonden:
    'Kindje toch, kindje toch. Hou op! Weet je wat vader zei: eens zwart, altijd zwart en …
    hun zaad blijft eveneens zwart. Trouwens die overlopers bewijzen het.
    De rechtsrukkers! En jij stuurt daar een broekje van twintig jaar op af.'

    'De reporter in kwestie heeft jouw leeftijd, Marianne, en is bovendien vrij ervaren in die materie!'

    'Ervaren? Heb je dat artikel wel behoorlijk gelezen?
    Nu we degelijke, gedreven journalisten hard nodig hebben, zit zelfs een Walter Zinsen thuis,
    zijn memoires aan het herkauwen. Wie weet.'

    'Ik heb een veel beter idee. Marianne Dries politiek verslaggeefster van "Jool's".
    Met je historische background, je vlotte snedige taal, want
    je allez-taal is allang temps passé en vooral je look! Marianne, wat een materiaal, zeg!'

    Marianne bleef kalm en ging rustig verder:
    'Jij bent te laks, te gemakzuchtig, Max, te veel onderbuikjournalistiek.
    Als je die shit van jou nog journalistiek kan noemen!
    Al die truttige BV’tjes met hun truttig gebazel!
    Hoe minder talent hoe meer gefakte depressies, hoe meer foute vriendjes en hoe meer rotzooi!'

    'Die truttige BV’s zijn producten, Marianne. Ze beantwoorden aan een marktvraag.
    Wat de markt vraagt bieden wij. Doen wij het niet, dan zijn er morgen anderen.
    Een uitgeverij is geen liefdadigheidsinstelling, da’s keiharde business.
    Zo’n BV-productje is maar lokaal en tijdelijk. Neem de spots weg en je neemt hun voetstuk weg.
    Brood en spelen in de antieke tijden zijn heden ten dage hamburgers en Big Brother.
    Het begon met blonde beenhouwersvrouwen en geflipte idioten die
    een taaltje spreken waar geen zinnig mens aan uit raakt.
    Maar wat een bereik in Vlaanderen! Schot in de roos! Gat in de markt.
    Goudmijn voor de reclameontvangsten.
    Hoe leger de doos, hoe meer ze opbrengt. Het principe is simpel hoor!'

    'Jij spreekt over de kijkzoo, Max, maar de mondige burgers …'

    'Mondige burger? Die bestaat alleen in politieke verkiezingspraatjes.
    Komt die mondige burger buiten dan is het in de witte marsen of in protest tegen botvinkenvangsten.
    Samen sterk, mijn oor! Vooral de drang om ergens bij te horen is het, te doen zoals de anderen.
    Het kijkvee ziet en luistert naar boerende en schetenlatende macho's,
    naar vloekende vrouwen met persweeën en het pluimvee gaat op stap.'

    'We hadden het over politiek in je blaadje, Max!'

    'Politiek? Van hetzelfde laken een broek, Marianne. Kindje, de mensen willen sensatie.
    Ze willen idioten zien hongeren, mekaar rot verwensen en groggy slaan op afgelegen eilanden.
    Ze willen volwassenen zien rondlopen in luiers en met fopspeen in de mond.
    Ze willen een goedkoop hoertje horen vertellen over
    de bizarre seksfantasieën van haar klanten advocaten, priesters, bedrijfsleiders en artsen.
    Ze willen gegeneerd worden door het vertoon van anderen en tevreden gaan slapen omdat zij o, toch zo normaal zijn.'
    'Dus, Max, blijf bij wat je doet. Tracht niet te zijn wat je niet kan!'

    wordt morgen vervolgd - tekst geplaatst met toestemming van de auteur: http://blog.seniorennet.be/titipoes3/archief.php?startaantal=100

    28-06-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)



    Archief per maand
  • 03-2020
  • 09-2018
  • 08-2018
  • 07-2018
  • 06-2018
  • 05-2018
  • 04-2018
  • 03-2018
  • 02-2018
  • 01-2018
  • 12-2017
  • 11-2017
  • 10-2017
  • 09-2017


    Blog tegen de regels? Meld het ons!
    Gratis blog op http://blog.seniorennet.be - SeniorenNet Blogs, eenvoudig, gratis en snel jouw eigen blog!