In een Australisch of in een Nieuw-Zeelands dierentuinprogramma zei een verzorger dat de rode panda / the firefox een van de weinige diersoorten is waarvan het volwassen exemplaar nog altijd de aaibaarheid en het knuffelgehalte heeft van een jonkie. Dat wou ik best geloven, maar ondertussen heb ik eens goed de klauwen van een volwassen firefox bekeken. Geef mij toch maar het jonkie op de schoot.
De klauwen vind ik nogal struis, ook al slaapt het diertje uit na een zwaar weekend.
Filmpje: een baby rode panda wil een lichtstraal vangen, maar het raam zit in de weg. Conclusie : "Firefox heeft een probleem met Windows." klank aanzetten: http://www.youtube.com/watch?v=mMHiQCw6N24 01min49
Nou ja ruzie, eerder een miniruzie, om een artikel dat ik in "Jool's" had gepubliceerd. Daarin had een van mijn reporters enkele kopstukken van het Vlaams Blok, sorry, nu Vlaams Belang, te lang laten doordrammen over het gevaar van Islamitisch fundamentalisme en de problematiek met de allochtone bevolking in het Antwerpse.
'Marianne, zanik zo niet. Je kan met die gasten over geen ander thema ernstig praten. Ga je de sociale of economische toer op, dan beginnen ze met hun traditioneel gebleir over de geldstroom naar Wallonië. Het is een zweeppartij en het blijft er een. Is het mijn schuld dat één op drie Antwerpenaren in het stemhokje zo debiel is? En vergeet niet dat die partij erkend is, dus hebben ze recht van spreken. Bovendien, hoe je het draait of keert, ze kaarten serieuze maatschappelijke problemen aan', reageerde ik snibbig.
'…en geven de verkeerde oplossingen. Zo is het gemakkelijk aan politiek doen! Aankaarten, roepen en tieren en als ze van hout geen pijlen meer weten te maken de rangen sluiten en samen de Kamer uit. Wij maar belastinggeld afdragen voor zo’n vijgen! Verantwoordelijkheid dragen ze niet. Willen ze in se wellicht niet. Maar incasseren, geen probleem! Eigen zak eerst. Geldt voor tachtig percent van alle Kamershoppers trouwens!'
'Waarover moet de pers dan met hen praten? Over de sterilisatieprocedure voor zwerfkatten in Vlaanderen?' reageerde ik snibbig.
'Max, dat soort van pluchezitters, die arrivisten ondermijnen onze instellingen. Weet je wat het grote gevaar is in onze grootsteden? De blanke onderbuik van de maatschappij en die wordt met de dag logger, en dommer …'
'Liefje, de situatie in Antwerpen is desastreus, explosief zelfs. De eerste generatie gastarbeiders durfde geen kik geven. Niemand bekommerde zich om hen. Alleen werken telde. Wij hadden daar trouwens geen ervaring mee. Ons "roemrijk" koloniaal verleden zat anders ineen. De jongeren spreken nu wel onze taal. Ze zien al de mogelijkheden van onze jeugd, alles wat voor hen niet toegankelijk is, onmogelijk zelfs. Nogal wiedes dat die generatie haatdragend is. Voeg daarbij hun willekeurig geïnterpreteerde islam, die bij elke hetze gebruikt wordt. Denk je echt dat alle problemen aan de mediaklok worden gehangen? De politie en 't Schoon Verdiep laten het achterste van hun tong niet zien. Gentlemen’s agreements tussen politiek en pers zijn geen fictie maar keiharde feiten. Stel je voor dat een van de federale vogels de bevolking nog zo’n 35 jaar geduld vraagt? Wat we op z’n minst nodig hebben om een en ander in evenwicht te brengen. België staat dan op z’n kop! Kindje toch, godsdiensten blijven dé ellende van de wereld. Zeg, vanwaar al die interessante uitspraken over de blanke onderbuik en zwarte salonjonkers! Jij die nooit aan politiek doet?'
Marianne onderbrak me nogal opgewonden: 'Kindje toch, kindje toch. Hou op! Weet je wat vader zei: eens zwart, altijd zwart en … hun zaad blijft eveneens zwart. Trouwens die overlopers bewijzen het. De rechtsrukkers! En jij stuurt daar een broekje van twintig jaar op af.'
'De reporter in kwestie heeft jouw leeftijd, Marianne, en is bovendien vrij ervaren in die materie!'
'Ervaren? Heb je dat artikel wel behoorlijk gelezen? Nu we degelijke, gedreven journalisten hard nodig hebben, zit zelfs een Walter Zinsen thuis, zijn memoires aan het herkauwen. Wie weet.'
'Ik heb een veel beter idee. Marianne Dries politiek verslaggeefster van "Jool's". Met je historische background, je vlotte snedige taal, want je allez-taal is allang temps passé en vooral je look! Marianne, wat een materiaal, zeg!'
Marianne bleef kalm en ging rustig verder: 'Jij bent te laks, te gemakzuchtig, Max, te veel onderbuikjournalistiek. Als je die shit van jou nog journalistiek kan noemen! Al die truttige BV’tjes met hun truttig gebazel! Hoe minder talent hoe meer gefakte depressies, hoe meer foute vriendjes en hoe meer rotzooi!'
'Die truttige BV’s zijn producten, Marianne. Ze beantwoorden aan een marktvraag. Wat de markt vraagt bieden wij. Doen wij het niet, dan zijn er morgen anderen. Een uitgeverij is geen liefdadigheidsinstelling, da’s keiharde business. Zo’n BV-productje is maar lokaal en tijdelijk. Neem de spots weg en je neemt hun voetstuk weg. Brood en spelen in de antieke tijden zijn heden ten dage hamburgers en Big Brother. Het begon met blonde beenhouwersvrouwen en geflipte idioten die een taaltje spreken waar geen zinnig mens aan uit raakt. Maar wat een bereik in Vlaanderen! Schot in de roos! Gat in de markt. Goudmijn voor de reclameontvangsten. Hoe leger de doos, hoe meer ze opbrengt. Het principe is simpel hoor!'
'Jij spreekt over de kijkzoo, Max, maar de mondige burgers …'
'Mondige burger? Die bestaat alleen in politieke verkiezingspraatjes. Komt die mondige burger buiten dan is het in de witte marsen of in protest tegen botvinkenvangsten. Samen sterk, mijn oor! Vooral de drang om ergens bij te horen is het, te doen zoals de anderen. Het kijkvee ziet en luistert naar boerende en schetenlatende macho's, naar vloekende vrouwen met persweeën en het pluimvee gaat op stap.'
'We hadden het over politiek in je blaadje, Max!'
'Politiek? Van hetzelfde laken een broek, Marianne. Kindje, de mensen willen sensatie. Ze willen idioten zien hongeren, mekaar rot verwensen en groggy slaan op afgelegen eilanden. Ze willen volwassenen zien rondlopen in luiers en met fopspeen in de mond. Ze willen een goedkoop hoertje horen vertellen over de bizarre seksfantasieën van haar klanten advocaten, priesters, bedrijfsleiders en artsen. Ze willen gegeneerd worden door het vertoon van anderen en tevreden gaan slapen omdat zij o, toch zo normaal zijn.' 'Dus, Max, blijf bij wat je doet. Tracht niet te zijn wat je niet kan!'
Paddy O'Brian zit vast in 't verkeer in Dublin. Hij heeft een belangrijke afspraak en hij kan geen parkeerplaats vinden. Hij wordt zenuwachtig. De tijd dringt. Hij raakt lichtjes in paniek.
In een opwelling wendt hij zich tot boven en roept uit: "Lieveheer, heb meelij. Als U een parkeerplek vindt voor mij, ga ik iedere zondag naar de kerk en drink ik nooit nog whiskey!" Diezelfde seconde komt er langszij een parkeerplaats vrij. Paddy kijkt op en roept: "Laat maar! Hier is er al een."
Het bliksemend vuurwerk spatte vernietigend open, toen zij onaangemeld en Eefje wegduwend als een draak van een furie in mijn bureau verscheen:
'Nu weet ik wat je zinnens bent. Ons onterven! Alles voor die teef, hé? Stuk ongeluk! Al dat geld, ons geld, ons vermogen nog wel! Maar Francis en ik gaan daar een stokje voor steken. Wij laten dat niet gebeuren. Geen cent, hoor je, geen cent, krijg je. Jij … verseksualiseerde bok …'
'Seksueel geobsedeerde bok, is correcter, Pat. Je kunt wel spreken over de verseksualisering van de maatschappij, van de media, van …'
'… en je elf percent intrest hang ik voortaan liever aan mijn eigen gat. Ouwe vuile viezerik. Zie hem daar zitten met z’n onschuldige toot! Je bent zeker je smerige stoot van enkele weken geleden vergeten? Maar ik niet, hoor manneke, onthoud dat maar! Ik bijlange niet.'
'Ik heb niet the foggiest idea, maar jij gaat me dat nu vertellen, nietwaar?'
'Ha, meneer, weet het niet meer? Gebeurt het misschien regelmatig dat je ma wil omverrijden als ze ’s avonds van de kerk komt? Je wilt ervan af maar weet niet hoe. Ma heeft me alles verteld en meer nog … Ze heeft alles genoteerd in haar dagboek. Da’s schrikken, hé? Mocht er met ma iets gebeuren, dan zal deze hier zorgen dat haar dagboeken in de juiste handen komen. Hoor je het, schoft dat je daar zit. Doe die lach van je smoel.'
Haar te grote mond samengeperst in één bruine lipstickstreep, haar bolle ogen uitpuildend op maximum vielen haast uit de kassen. De ziekte van Graves-Basedow plus een uitzinnige kolere, echt geen fraai zicht mijn schoondochter, puitenogen Pat. Ik bleef zo kalm mogelijk, dacht in eerste instantie aan het personeel en schrok, eerlijk gezegd, van mijn reactie: 'Kwoeaak, kwoeaak, kwoeaak,' riep ik haar met grove spot toe.
Ai, niet netjes, vriend, berispte denkduiveltje. Ook niet netjes, maar wel pijnlijk was de hete koffie, die mijn ogen en neus schroeide, mijn hemd en jas besmeurde. Ik sprong recht en duwde haar met beide handen door de openstaande deur: 'Buiten jij !'
Ze kieperde de lege mok door de middengang van de redactie, keerde zich naar mij, spuwde en ging met opgeheven hoofd weg.
Verdomde Francis! Opnieuw zijn belofte gebroken. Ik had beter moeten weten! Hij had me verraden, afgeschreven en de reactie van zijn vrouw was daarvan het ultieme bewijs.
'Nee, pa, echt niet. Je moet me geloven … ze was aan het douchen toen ik met Atlanta belde … Nee, pa, ik sluit niet zoals jij de deur van mijn bureau … Wist ik veel dat ze in de traphal bleef luisteren!'
Het telefoongesprek met Francis deed me goed.
Mijn zoon had woord gehouden. Gewoon een samenloop van omstandigheden. Een vrij lang zakelijk gesprek met zijn collega uit Atlanta, goeie vriend bovendien. Op het einde, net toen hij mijn verzoek aan het vertalen was, moest Pat op kousenvoeten de trap af zijn gekomen. Natuurlijk begreep ik hem. Haar kennis van het Engels is peanuts, maar de woorden 'My dad … one hundredfifty thousand to start … his money' begreep ze wél. Meer was niet nodig, wist ik, om haar oren te laten klepperen.
'Pa, wat kon ik zeggen', vroeg hij me drie dagen later, toen hij me kwam opzoeken in de cafetaria van het bedrijf, 'je had haar moeten zien, ze steigerde. Ik bespaar je haar emotioneel woordgebruik, maar …'
Met horten en stoten vernam ik het relaas van het uitslaand betoog, dat Pat op z’n minst een halfuur had volgehouden. Eerlijk gezegd, ik vond het zelfs grappig hoe Francis zijn woorden wikte en woog om het jargon van een woeste Pat om te zetten in zijn typisch geaffecteerd koel-zakelijk Nederlands.
Ik zag het plaatje in Keerbergen zo voor mij, Pat briesend: "Je denkt dat ik niet weet waarover dit gaat? Ik heb alles begrepen, hoor. De smeerlap moet zijn geld terug hebben. Voor wie? Voor zijn hoer, ja! En wij dan? Hoeveel is het? Hoeveel, hoor je mij. Bel meteen terug en zeg dat dit spel niet doorgaat. Sta daar niet zo onnozel, slappeling. Hem laten rotzooien met ons vermogen! Ha, de hoerenloper wil met ons geld zijn vuil betalen. Maar die vlieger gaat niet op, lang niet. Niet met mij!"
Ik kende mijn zoon, dus ook zijn reactie. Bewegingsloos, haar niet afremmend. Alsof hij haar verwilderd gekrijs goedkeurde en het niet verhelpen kon dat ik mijn geld terugvroeg. Alsof hij, net als zij, het grote slachtoffer was. En ik het loeder dat aan banden moest worden gelegd.
Ben je het al vergeten? Vraag het hem! Ik wist echt niet waarop denkduiveltje doelde. Die elf procent aan de puit haar gat, dommerik! Natuurlijk! 'Francis tijdens de monoloog van … je eega in mijn kantoor, had ze het over mijn elf procent intrest, die ze voortaan liever aan haar … garderobe wou spenderen. Elf procent intrest, Francis?' Drie, vier seconden stilte. Las ik verbazing in zijn ogen?
'Ach, pa, een vrouw die in alle staten is, kraamt er alles en nog wat uit. En, mag ik er je op wijzen dat je imitatie van een … enfin, dat dierengeluid, bijzonder kwetsend was gelet op haar oogafwijking. Bijzonderlijk pijnlijk, uiterst onkies, pa. Normaal toch dat ze … raaskalt?'
'Mag ik er je ook op wijzen dat mijn imitatie van dat dierengeluid, nadien gebeurde, ná de vermelding van die elf percent ?'
'Luister, pa. Je weet toch dat ik bepaalde beheerskosten niet kan uitsluiten. Je betaalt geen instap, geen uitstap zoals anderen. Je geniet uitzonderlijk voordelige voorwaarden. Ik zou niet weten wat ik nog meer voor jou kan doen. Kijk, tegen Kerst is het grootse deel van je kapitaal vrij. Informeer je gerust elders, hoor. No problem at all!'
Dat geld toch, terwijl het sop de kool niet waard was. Discussie afgesloten. Francis zweeg verder in alle talen, maar hield me toch nu en dan op de hoogte van zijn verhandelingen. Pat zag ik niet meer. Wel hield ze haar wekelijks bezoek op dinsdag aan. Francis kwam gewoontegetrouw elke woensdag bij Gerda. En ik had mijn passionele vrijages met Marianne, mijn stilaan weer veilig gemetseld geluk met haar.
Onze etentjes nu en dan, onze concert- en theaterbezoeken, ook onze eerste ruzie.
Hoe kort men World Cup af in het Engels? vervolg op tekst 580
“Ze had natuurlijk op haar eigen kamer kunnen studeren !” JdB
Jawel, ze heeft een eigen kamer maar het is daar in huis de bedoeling dat schooltaken vooralsnog in de woonkamer gemaakt worden. Dat heeft een aantal voordelen. Die wil ik wel eens opsommen hoor, maar dan later.
De computers staan ook in de woonkamer. En de TV ook. Dat is daar ten huize de huidige woonkamerfilosofie. Alleen waren er die avond Botsende Belangen.
Wat ik grandioos vond aan de Kleine, was dat ze haar vader te slim af was met de afkorting van World Cup. In het Engels gaan ze die benaming ommers niet afkorten! Vanzeleven niet! Double UU Cee is vier lettergrepen en World Cup maar twee. Om te beginnen. …
Ondertussen kreeg ik de bedenking van de buurvrouw: "Wie zegt dat de Engelsen World Cup niet afkorten? Zij zeggen toch niet WC tegen de ladiesroom. Zij weten niet eens wat WC wil zeggen." Nu ben ik al drie uren klaarwakker omdat ik niet weet hoe ik daar (beknopt) ga op antwoorden.
Pat van den Bruele -in tegenstelling tot de gegevens op haar identiteitskaart altijd op z’n Hollands geschreven met kleine v en d, spelling was trouwens niet bepaald haar sterkte- was al geruime tijd met Francis getrouwd. Mijn schoondochter en ik, wij mochten elkaar niet. We dulden elkaar. Ik uit respect voor mijn zoon. Zij uit respect voor de status van mijn zoon. Ze mocht, zoals men zegt, wel gezien worden. Maar wat mij betreft, liever op afstand. Pat was hyperslank, altijd perfect gekleed en feilloos opgemaakt. Gedesigned zoals haar interieur en verstandelijk even minimalistisch als haar pas gerenoveerde zitkamer.
Een gesprek met Pat was een aaneenschakeling van geselecteerde rubrieken uit lifestyle-magazines. Vond ik. Maar pa moest Pat niet onderschatten, beweerde Francis, mensen verschillen nu eenmaal en hun interessedomeinen eveneens. Bovendien was Pat goed geïnformeerd. Prijs-kwaliteitanalyses? Pat maakte ze. Niet tussen Carrefour en Delhaize, maar tussen exclusieve beautyfarms in België en Nederland. Koud kunstje, tot de eurocent na en zonder machientje.
Neen, ik mocht Pat niet. Ze had iets glibberigs. De waterige blik in die te zwaar opgemaakte uitpuilende ogen weerspiegelde achterdocht, schijnheiligheid en koele berekening. Koele berekening lag beslist aan de basis van hun huwelijk. En niet alleen bij haar! Wie was ik om mijn zoon daarop te wijzen! Ze konden ogenschijnlijk samen bijzonder goed opschieten. Ze bewonderden en bewierookten elkaar voortdurend. Ze waren altijd samen. In de auto, op de tenniscourts van Woluwe, op restaurant samen met Gerda en mij of met haar ouders.
Samen stoeien of samen ietwat verhit en verward uit de wagen of zijn kamer komen, samen tortelduiven. Nooit gezien!
Eugène, mijn oom, 87 lentes en womanizer avant la lettre had het ook meteen door: 'Elle n’est pas douée, doe angt niks oen. Des fesses tristes, quel horreur ! Dau infirmière de l’année passée, gruute klas, moar da joenk doe, kiekebisj !'
Waarschijnlijk had het uiterlijk vertoon van de Van Den Bruele's Francis verblind en had hij zich voorgesteld met Pat een stapje in de Brusselse beau monde te zetten, kwestie zijn imago nog wat meer op te poetsen. Haar ouders hadden carrières om U tegen te zeggen, snoefde hij. Vader, grote Piet op het toenmalige ministerie van Financiën en ma kaderpositie bij de Nationale Bank.
Bij onze eerste kennismaking vertelde vader me echter met weinig enthousiasme over zijn klerkloopbaan bij Financiën en moeder Van Den Bruele had met veel zwier en plezier haar job als adjuct-chef van de sanitaire ploeg bij de Nationale Bank vaarwel gezegd! Maar ze hadden poen en een prachtig ingerichte villa. Volgens mij: een gouden kooi met daarin twee straatmussen en een veelkleurige kwetterende parkiet. Een hele tijd later vernamen we, dat de villa in Keerbergen slechts een deel was van de nalatenschap van een oudtante en dat er dus nog veel meer te erven was geweest.
Mijn antipathie voor Pat was duidelijk wederkerig. Ik verborg die nog achter afstandse onverschilligheid. Zij niet. Liet geen kans voorbijgaan om me te kleineren, cynisch proestend om dat strontblaadje, waarvan ik de leiding had, om door dik en dun Gerda te verdedigen al keurde zij zonder er expliciet iets over te zeggen haar religieus fanatisme niet goed. Koos natuurlijk uitdagend stelling tegen mij toen Marianne op de proppen kwam en was in feite nog een stuk radicaler en brutaler dan Gerda zelf. Iedere dinsdag kwam zij op bezoek om haar schoonmoeder nog vileiner tegen mij op te hitsen.
De weinige keren dat ik haar moest dulden, begon ze er steeds over. Een zinnig mens zoals zij kon niet aannemen, dat een oude, tamelijk verstandige man niet inzag aan het lijntje te worden gehouden door zo’n sujet. Dat ik met mijn ogen wijdopen in het ongeluk liep. Een chance, dat er nog geen kinderen waren met zo’n onwaardige opa. Ik onteerde de familie. Was zelfs niet waard pa of vader genoemd te worden.
Drie namen hebben ze mij gegeven, een voornaam + de voornaam van de peter + de voornaam van de meter.
Waarom weet ik niet. Dat was toen gebruikelijk, denk ik. Toen = 1952. LM is ook van 1952 maar hij heeft één enkele naam meegekregen. Gebruiken in de naamgeving verschillen van streek tot streek, dacht ik ooit.
Het is veel eenvoudiger : zijn Pa had de geboorte van een zoon (na vier dochters) wat grondig gevierd. Noch hij, noch de getuigen konden zich 's anderendaags herinneren of vonden het nog belangrijk wie er verder vermeld moest worden in de naamgeving. Peter, meter, beschermheiligen … allemaal vergeten.
En zo gaat mijne puit nu al 66 jaar door het leven met één enkele naam. Geen franje. Geen ballast.
Dat heeft wel iets volgens mij, ik vind het voornaam, 1 individu = 1 naam. Voor mezelf zou ik het oké vinden, een beetje upgrading, zo’n beetje chic.
Enkele dagen later sprak ik met Francis af in de stijlvolle bar van het Hotel Metropole. Maître Joseph zorgde voor een discreet hoekje. Het was in de late namiddag. Francis kwam met tegenzin, kon ik zo uit zijn houding opmaken. Hij scheen vermoeid. Vermoedelijk verwachtte hij dat ik steun en begrip zou zoeken voor mijn verdere relatie met Marianne. Hij vergiste zich. Ik wou de totaal andere toer op, ook al hield het wel verband met haar.
'Ook een coupe?'
'Nee, pa, gewoon plat water. Ik heb niet veel tijd. Was ik niet in de buurt geweest dan …'
'Oké, ik zal het kort houden. Ook ik moet nog een stuk doorwerken.'
De ober bracht de dranken met toemaatjes van zwarte olijven, nootjes en kaasblokjes. Francis tastte meteen toe. Weeral niets of toch weinig gegeten deze middag, vreesde ik. De kookkunst van zijn eega kennende vond ik het niet abnormaal dat hij er zo lusteloos en bleekjes bijliep.
'Francis, dit moet strikt tussen ons blijven. Ik wil niet dat je weer je mond voorbij praat en je vrouw direct gaat klikken.'
Hij keek bedrukt. 'Sorry, pa. Dat was ongewild mijn stomme schuld. Maar vroeg of laat zou alles toch uitgelekt zijn!'
'Misschien wel, ja. Maar dit is strikt vertrouwelijk. Begrepen?'
'Ja.'
'Luister. Ik heb gemerkt dat je moeder in mijn werkkamer snuffelt. In mijn financiële dossiers, ook in mijn bankuittreksels … Ik wil niet dat Gerda nog iets weet van mijn geld. Ik heb bij jou een stevig bedrag uitstaan.'
'Je persoonlijke vermogen, ook het geld van de verkoop van opa's huis aan dat secretaresje van jou. Hoe zat dat weer in mekaar, die overeenkomst met mijn grootouders? Eerlang ben je ook nog de vereffening van je levensverzekering te verwachten, niet?'
'Nog enkele maanden! Zo’n tien miljoen oude franken, dat is 250.000 euro.'
'Gevoegd bij je uitstaand vermogen maakt dat een anderhalfmiljoen miljoen euro plus, waaraan een deel met gekapitaliseerde intresten. Niet slecht geboerd.'
'Daar gaat het nu om. Ik wil niet dat je moeder daarvan nog iets weet. Zeker niet over het geld van die levensverzekering!'
'Och, ma trekt zich daar echt niets van aan. Ze heeft haar eigen kapitaaltje …'
'Waar ik niets van wil, maar zij krijgt evenmin iets van het mijne. Later, komt het jou toe en niet haar. Geen cent mag naar dat obscure clubje van Serge gaan!'
'Dat gebeurt niet, pa. Toe, zeg, ma is niet zo gek!'
'Francis, ik houd met alles rekening. Met alles! Je moeder schudde nooit mijn portefeuille leeg. Neusde nooit in mijn uittreksels. Nu doet ze het wel. Enfin, ik vermoed het.'
'Pa, je geld is safe bij mij. Wat stel je dan voor?'
'Ik herhaal: je moeder mag geen sikkepit weten van mijn persoonlijk vermogen. Daarom dit: jij stort al mijn geld terug …'
'Dat gaat zomaar niet. Binnen een goed halfjaar misschien en telkens in schijven. Je vermogen is voor het grootste deel in het buitenland belegd.'
'Oké, in schijven dan. Van het ogenblik dat ik het volledige bedrag heb zoeken we een andere formule. Iets met een driemaandelijkse of halfjaarlijkse intrest. Wil ik om de een of andere reden mijn geld gedeeltelijk terug, dan geef je het me. Ik hoef daarvoor geen papierwinkel. Ik heb alle vertrouwen in jou. Zo eenvoudig is dat!'
'Ik begrijp het nut van die transactie niet. Het hoeft toch niet …'
'Geen commentaar, Francis, doen, ja?'
'Zoals je wil, maar ik garandeer op die wijze niet de hoge intresten, die je nu geniet.'
'So what!'
'Tja, vermits jij erop staat, pa. Ik zal mijn best doen. Wees niet wrevelig omdat het enkele maanden in beslag zal nemen.'
'Ik heb geduld, Francis. Ik heb alle geduld van de wereld, jongen.'
Hij keek me bevreemdend onderzoekend aan, terwijl hij rechtstond en me de hand toestak. Ik raadde wat hij dacht: die wil zijn poen aan zijn lief geven, maar dat laat ik niet toe, nooit.
'Francis! Geen woord tegen Pat. Akkoord?'
'Ik zweer het op mijn scoutszieltje, pa.'
Zijn scoutszieltje! Jij gemelijk ventje! Ik was zojuist heel oprecht en openhartig geweest en met dat ene woord wist hij me terug de boom in te jagen.
Zijn scoutsleven! Nog zo’n streek van Gerda. Het duurde amper twee kampen. Een beenbreuk in Bouillon en een ernstige voedselvergiftiging ergens in de Kempen. Nadien nam hij deel aan vakantiekampen onder toezicht van mijn mutualiteit. Gedaan met haar scouts.
Van de Metropole wandelde ik terug naar de redactie. Het was een schitterende dag. Wolkenloze ijlblauwe lucht. Weldoende temperatuur. Ideale vochtigheidsgraad. Nu en dan een zacht briesje. Geen te druk verkeer. Geen overvolle terrasjes. Een paar straatmuzikanten. Een ruige kerel zong een Ierse ballade.
Een koppel op leeftijd waagde een dansje. Ik applaudisseerde. Het dametje dankte. Heerlijk die lachkuiltjes rond de felrood gestifte mond. Ik herkende Marianne in haar. En ik was haar partner op de Brusselse Grote Markt.
Terwijl ik mijmerend bij een verkeerslicht wachtte, snorde Pat in haar auto voorbij.
De verleiding om een en ander uit te stellen is soms groot, maar het is geen goed idee om daar telkens aan toe te geven.
Tegen wie zegt ge het. En dat met de warme dagen in het vooruitzicht. Ik voelde me al bijna schuldig op voorhand dat ik het een en ander ga uitstellen. Uitstelgedrag. Dat kan rare vormen aannemen hé. Extreme vormen. Maar dan bedacht ik dat ik het toch niet in die extreme of ziekelijke vorm heb, want er bestaat erger dan wat ik voor mezelf uitstellen noem : oblomovisme.
Het verhaal dateert van 1858, maar het gedrag, het verschijnsel, bestaat vandaag nog. Niet te verwarren met besluiteloosheid of lusteloosheid of lamlendigheid. Oblomovisme is het ziekelijk onvermogen tot handelen, ook inwendig handelen, zoals een beslissing nemen, bvb. Lethargie, mentale inertie.
Oblomov is de bekendste roman van de Russische schrijver Ivan Gontsjarov.
De roman, die in 1858 voor het eerst verscheen, is genoemd naar de hoofdpersoon, de jonge en genereuze Russische edelman Ilja Oblomov die niet in staat is besluiten te nemen of tot actie over te gaan. De eerste 150 bladzijden van het boek kan hij zelfs niet uit zijn bed komen, en ook in de rest van het boek bevindt hij zich voornamelijk in liggende positie.
Anastasia Rurikov Simes Morning of Oblomov
Zijn passiviteit kost hem de liefde van Olga, die uiteindelijk kiest voor de energieke en gedisciplineerde Andrej Stolz.
Gontsjarov munt uit in de beschrijving van diverse personages uit Oblomovs omgeving: diens bediende Zachar en de 'onbestemde persoon' Ivan Andrejevitsj Aleksejev (of Andrejev, want hij was zo onopvallend dat niemand zijn naam goed kon onthouden). Ook de lange winteravonden op het landgoed Oblomovka worden in hun loomheid treffend tot leven gebracht. Anastasia Rurikov Simes Uninvited intrusion of Life De toenmalige Russische minister van Onderwijs schreef over deze roman: "De held is een van die door de natuur rijkelijk bedeelde, maar zorgeloze en luie naturen, die hun leven doorbrengen zonder nut voor anderen en die er niet in slagen hun eigen geluk te grijpen. De kwaliteiten van het boek liggen in de artistieke uitvoering en de uitdieping van de details, waardoor het werk van de heer Gontsjarov zich onderscheidt."
Naar aanleiding van dit werk schreef Dobroljoebov het boek Wat is oblomovisme?.
Oblomov wordt vaak beschouwd als de ultieme incarnatie van de overbodige man, een stereotiepe figuur uit de 19e eeuwse Russische literatuur. De naam werd synoniem voor 'luiaard'. Anastasia Rurikov Simes Sleep of forgotten things
Het boek werd in 1979 verfilmd door de Russische regisseur Nikita Michalkov, met Oleg Tabakov in de hoofdrol.
Nu heeft bovenstaand overdenksel het niet over deze extreme vorm natuurlijk, maar ik dacht er ineens efkes aan, aan Oblomov. Dat zijn van die gedachtesprongen hé.
Met al dat geflikflooi rond een afgeschreven en herkerkte paus werkte Gerda me nog feller op de zenuwen dan ooit. Bovendien vermoedde ik dat zij in mijn privézaken snuffelde. In mijn werkkamer duldde ik haar niet. Niet zij, maar ik zorgde ervoor dat documenten, dossiers, tijdschriften en boeken netjes geordend bleven. En dus merkte ik meteen dat zelfs een papierklem of een balpen niet of verkeerd op de gewone plaats lag. Ik vermoedde dat ze vooral in mijn financiële gegevens zocht. Die bewaarde ik op een bijzondere plaats in een farde. Ik wist tevens dat zij in mijn portefeuille keek. Adreskaartjes, zelfs bankkaarten zaten in verkeerde vakjes. Van dan af deed ik telkens de deur van mijn werkkamer op slot. Zonder enige tegenspraak te verwachten, zei ik:
'Van nu af aan geef ik je elke maand huishoudgeld. Trek er je plan mee. Voor mij hoef je niets meer te doen. Op alle gebied ieder voor zich.'
'Dat neem ik niet, schoft’, en boos dreigend, 'jouw geld is ook het mijne. Of wil je het allemaal aan die hoer hangen?'
'We hebben reeds een afzonderlijke bankrekening, dus …'
'En de volmacht die ik je vroeger heb gegeven?'
'Wordt vernietigd. Je doet volledig je zin met je geld. Van mij hoef je buiten die alimentatie niets meer te verwachten. Verstaan?'
'Een bagatel!'
'Zestienhonderd euro is ruim voldoende voor een heremiet zoals jij. De vaste kosten blijven voor mijn rekening. Zijn er bijzondere uitgaven, dan kan daarover gesproken worden.'
'God, ons Heer, als Francis dit hoort!'
'Je vertelt hem wat je wil. Dat doe je toch al. Over geld wil ik nu zwijgen. Ja?'
Ze siste als een slang in het nauw. Maar haar ogen leken in triomf te baden. Hoe Gerda nadien tegenover onze zoon haar nood klaagde weet ik niet. Francis sprak er niet over. Ik evenmin. Sinds ik hem over Marianne had verteld, kwam hij niet zoveel meer langs.
Alleen de woensdagnamiddag bleef zijn vast bezoek.
'Om ma wat te troosten in de lege uren', zoals hij het noemde.
Dat ze dan over mij zeurde en haar dodelijkste gifwapens gebruikte, stelde ik me goed voor. Het kon me niet schelen. Of toch wel en eigenlijk meer dan ik wou toegeven. Laat me eerlijk zijn, waarde lezer, het deerde me verdomme wel. Ik werd er me beetje bij beetje van bewust, dat haar houding en dat voortdurend geweeklaag over mijn 'smeerlapperijen met dat wijf', mijn zoon van mij hielpen vervreemden.
Ik heb het u al verteld, erg close waren we in feite nooit geweest. Francis bepaalde de grenzen. Maar nu werd hij radicaal afstands. Een soort elastisch muurtje, dat niets doorliet. Zelfs geen inviterende glimlach terugkaatste. Goed, als hij definitief de kant van zijn moeder koos, was dat zijn zaak. Voor mezelf had ik duidelijk uitgemaakt wat mijn keuze was. En ook die was definitief.
Eén aap zit in bad en de andere zit rustig wat te rond te kijken.
Ineens zegt de ene : "Oe oe oe oe aaaa oeoeoe aaaaa oe oe oe aa oe oe aa aaa aaa oe oe aa oe oe oooee aaaa oe oe oe oe oe oeo aaaaa oe aaa oe oe oe!"
De andere haalt zijn schouders op en zucht : "Doe er dan koud water bij ..."
Toen ik dit een eerste keer las was ik gestopt met lezen na het oe-aa gedeelte omdat ik dacht dat het een letterpuzzel was. Die moest opgelost worden! Daar zou ik een kluif aan hebben! Dit soort dingen is bij mij altijd welkom.
‘k Was al enige tijd naar een begin aan het zoeken, lettergrepen aan het tellen en het aantal keren dat elk van de klinkers voorkomt en in welke volgorde ze er staan …
Pas bij een tweede lezing zag ik dat het een onnozel mopje was.
'k Heb mijn frustratie weggewerkt met een stukje banaan. En ik vroeg me af wat die tweede aap me zou aangeraden hebben, 'lees-een-tekst-ten-ein-de'.
m – EZW-06/2013, bijgewerkt en iets wijzer geworden
Terug naar het leven van alle dag. Mijn stemming ging in die dagen op en af. Ik kon van een namiddag mariannen thuis komen in een soort trance van opstandige neerslachtigheid. Mocht dan geen verkeerd woord horen van Gerda of ik ontplofte tegen haar als een granaat. Hakkend in vlees en gevoel. Dan weer arriveerde ik met een jongensachtige air. Studentikoos neuriënd of à la Monty Python zingend over de bright side of life. En precies op zo’n late namiddag had ik in de hal nauwelijks mijn jas uitgetrokken of Gerda dook waanzinnig furieus uit de keuken op.
'Vermaledijde', gilde ze, 'de heilige vader is stervende. De poorten van de hemel gaan open voor hem! Zwijg! Zwijg!' Als ik terugdenk aan de dagen, die de dood van Johannes Paulus II voorafgingen, jongens, jongens!
En hoe ze te keer ging toen ik me liet ontsnappen: 'Voor wie het bestaan op aarde een paradijs werd, lijkt jouw hiernamaals een lege doos!' Had ze toen een dolk gehad, ze had het ding zonder pardon in mijn borst geploft.
Meestal zat Gerda die week in verdoofde aanbidding roerloos geknield op haar bidbank - een 17de eeuws prachtstuk, geërfd van haar ouders.
Nooit eerder een gigantischer megashow gezien dan die pauselijke semi-comateuze toestand. Nooit eerder genoot het Vaticaan een zo magistraal georchestreerde wereldwijde mediabelangstelling. Roomse marketing op topniveau, zo welgekomen voor het wegebbend katholicisme in West-Europa, en … snoepreisjes voor het journaille.
En Gerda, samen met die duizenden andere misleide zielen, maar naarstig bidden en smeken. Gekluisterd aan paternoster, missaal, bidbank of televisie -die dagen nog katholieker dan de paus zelf! En tranen omdat zijne heiligheid nu Jezus' lijden bijna evenaarde. En hopen dat de hemelramen wat sneller zouden opengaan om hem voor eeuwig op te nemen in alle heiligheden.
Ze gilde: 'Wel, Neukermans! Haar klauwen zijn zo vroeg gelost vandaag? Wie weet, wie of wat stond er nog op haar agenda! Ellendeling, terwijl de heilige vader … Kijk! Twaalfduizend gelovigen staan daar al uren te bidden voor zijn venster. Die arme zusterkens, zie ze wenen. Och arme toch! Nu beginnen ze juist rond te lopen en het regent . Natuurlijk moeten ze rondjes lopen. Stel je voor dat ze nog enkele uren staan te staan, de benen van die besjes schieten vol flebitis.'
Haar verwijten raakten mijn kouwe kleren niet. Dit circus liep de spuigaten uit. Ik ging zelfs duimen voor een snelle verkiezing van die paarse rakkers onder druk van hun lobbyisten. Het hielp nog verdorie! De koning is dood, leve de koning!
Woytila ging, Ratzinger kwam. De gedoodverfde kandidaat. Oerconservatief, ultrarechtser dan zijn Poolse voorganger. Hij begroette minzaam lachend en met open armen de wereld, hoog op het balkon. Opus Dei lachte beslist mee, in het vuistje.
De wereld, vooral de westerse -misschien met uitzondering van het new-born-christian babes en boys-randgeval in de USA- reageerde vrij koeltjes, met een wenkbrauw omhoog. Waarom? Waarom plots zwaar tillen aan het Hitlerjugend lidmaatschap van de 17-jarige Ratzinger, zoon van een politieman nog wel? Vergiffenis schenken staat toch hoog in het roomse vaandel geschreven?
Gerda was er meteen toe bereid: ‘Dat manneke deed met de rest mee. Hij zal het niet beseft hebben, meer nog, hij is nadien uit eigen beweging opgestapt!’
Ik verduidelijkte: 'Natuurlijk heeft hij de plaat gepoetst! De grote Duitse droom lag voor negenennegentig percent aan diggelen. Hij wist dat er geen prijzen meer te rapen vielen. Hop, ’t seminarie in, de perfecte cover. Slim ventje, die Ratzinger, toen al!'
Ook Pius XII deed destijds helemaal niet of zijn neus bloedde, zelfs bij de ontruiming van de kampen. De omvang van de holocaust? De zes miljoen doden? Die mens besefte dat zogezegd gewoon niet. Benedictus XVI, marcherend met swastikaband rond de arm en zwarte laarzen? Jeugdzonde! Kruis erover. Het is niet moeilijk, ze moeten alleen aan hun god verantwoording afleggen, beaamde denkduiveltje, niet aan ons.
'Ik weet niet of hij de ideale paus is,' hoorde ik Danneels omzichtig zeggen. Die kleine Belg was dus blijkbaar niet bezweken onder de "minzame" druk van de Ratzinger-clan! Anderen wel.
Ze kozen voor traditionalisme, conservatisme, voor een kerk die zich mordicus wil blijven opsluiten in zichzelf en haar geschiedenis. Niet te verwonderen dat het hard begon te regenen toen de nieuwe paus op het balkon verscheen. Zelfs de hemel treurde. En die is al een stuk ouder dan onze planeet. Ook mijn denkduiveltje werd er filosofisch bij: 'Geloven, zei hij, in een onzichtbare god is het niets aanbidden. Mocht er een echte god bestaan, dan zou hij toch de mensheid verplichten samen te leven in rechtvaardigheid en liefde.'
De mensen desnoods een geweten schoppen, nietwaar Boontje?
Thuis werd er echter niet gezwegen. Gerda, strijdvaardiger dan ooit, snerpte me honend toe:
'Wel, is ‘t uit met je madam? Heb je haar eindelijk haar zaligheid gegeven? Eens goed de waarheid in haar gezicht gewreven? Ja, ja, madam is haar gouden ezeltje kwijt. ’t Zal haar gat varen. Mam’sel kan terug de boulevard op. Een andere ezel zoeken. Zo’n zotten lopen overal en een hoer zoals zij weet goed waar!'
Mijn eerste reactie was: die ploert van een Serge heeft dan toch zijn smoel niet gehouden. Ik reageerde niet. Ik liet haar onbewogen voort hameren en lamenteren. Het raakte me niet langer. Mijn persoonlijk onweer was overgedreven. Ik ging naar mijn werkkamer. Een neut cognac, benen op het bureel, ogen dicht en alleen maar denken aan Marianne.
Aan onze 'gestolen' lange weekends in het buitenland. Marianne in Firenze, haar Beatrice Portinari-mime voor het standbeeld van Dante, haar extase in de Galleria dell’Accademia toen ze Michelangelo’s David zag en haar gegiechel om wat zij "zijn petieterig geval" vond. Marianne dansend tussen de bloemen in Kent. Marianne in Trier, kletsnat door de regen en hoog op de Porta Nigra. Marianne jurkje omhoog, dijbeen ontbloot, lokkend in de donkere traboules van Lyon. Marianne in Rome, samen met honderden vrouwen protesterend tegen de Forza Italia. En lang voordien, augustus 2005, mijn meest hemels exclusiefje, met Marianne in Luxemburg en meteen onze eerste nacht samen.
Francis had toen met mijn Luxemburgse bank afspraken gemaakt. Enkele documenten ondertekenen, meer hoefde ik niet. Marianne had geen zin. Heen en terug, ergens een hapje, de voorspelling van broeierig weer en vooral de behang- en schilderwerken thuis. Nee, toch liever niet. Ik kon haar niettemin overtuigen:
'What about one night with me, baby? Turkse baden, indoor zwembad, buffetontbijt met champagne in de tuin, pianobar, souperen bij kaarslicht in Le Bouquet Garni, een absolute culinaire topper vlakbij het paleis, en nadien een weelderige suite just for the two of us?'
'Max, kan dat? Eén ganse nacht met jou? Inslapen in je armen en samen ontbijten? Ik spreek vanavond direct met Jenneke en bedenk wel iets voor vader.'
'Bedoel je dat die dame weet heeft van onze relatie?'
Ik was echt verbaasd. Marianne had me hier niets van verteld. Meer nog ze stond erop in alle talen over ons te zwijgen tegenover iedereen.
'Ja, maar Jenneke weet niet alles. Net voldoende om met plezier akkoord te gaan en te komen overnachten.'
Ze liet haar stem zwoel-hees klinken: 'Lieverd, vrouwen vertellen nooit alles. Een vrouw zonder mysterie is geen vrouw, capice!'
En wat gebeurt er tijdens een lange autorit met mysterieuze vrouwen die niet alles vertellen? Juist, ze slapen. Ook Marianne. Ik wekte haar pas vóór de oprit van Le Royal in Luxemburg-centrum. Ze stapte slaapdronken uit. Keek verdwaasd rond. Gaapte zeer expliciet en zeeg neer in een van de grote lederen fauteuils in de hal. Nog tien minuten wachten aan de balie en ze rijst onderuit, dacht ik.
'Max, ik ben gebroken, kapot, doodop. Daar gaat onze eerste nacht samen!'
Ook haar stem leek gebroken. Marianne rolde met het hoofd over de schouders. De spiegels in de grote lift weerkaatsen drievoudig de pijnlijke grimas op haar gezichtje. Nee, kindje, het resultaat van je behangen en vooral plafond schilderen maakt mijn eerste nacht met jou niet stuk:
'Zal ik zoetje bewijzen dat ik haar beste medicijn ben?'
Ze glimlachte flauwtjes. Ik hielp haar uit haar kleed. Behaatje weg. Slipje uit. Legde haar op het bed. Ontkurkte de champagne en zette de glazen, samen met de "enjoy your stay" - fruitmand op het nachttafeltje.
'Even geduld, mevrouw!' Ik glipte de badkamer binnen en mijn kleren uit. Badhanddoek rond de lenden. Inspecteerde de flesjes rond de jacuzzi. Vond wat ik zocht. Legde het kleine witte gastendoekje op haar blote bips en stelde mijn taak voor: 'Le fameux massage Royal pour Madame !'
Mijn handen zochten de pijnpunten in haar hals, schouders en rug. De geur van de bodymilk, de draaiende bewegingen van mijn duimen, mijn zacht knedende vingers, haar genotskreetjes en het wiebelend kontje van mijn schitterende vrouw veroorzaakten flik-flak bewegingen onder mijn lendendoek.
'Niet stoppen, Max, verder doen! Zalig! Waar heb je dat vandaan? Dit is haast professionele massage!'
'Ik bak!'
Marianne draaide zich met een ruk om, keek me meer dan verbaasd, zelfs heel ongelovig aan:
'Hoezo, je bakt?'
'Brood, dus ik kneed deeg. Tweemaal per week, vandaar.'
'Max, dat meen je niet?'
'Jawel, uit noodzaak. De goeie warme bakker is immers met uitsterven bedreigd en die industriële troep van de warenhuizen krijg ik niet door de keel. Dus bak ik zelf, al jaren. Geleerd bij mijn nicht Liliane.'
Een brokkelig deeg, geduldig en behoedzaam kneden tot een elastisch geheel, de veredelde smaak van goudgele knisperende korstjes, mals en toch vast kruim en de onovertroffen geur van versgebakken brood doorheen het huis, een fantastisch zinnelijk genot en compensatie om het kerkelijk gejemineer van Gerda in mijn vrije tijd door te komen.
'En wat bakt meneer zoal?'
'In feite alles. Wit brood, volkoren, zeven granen, scones, sandwiches ook ciabatta. Name it, I’ll bake it. En mijn specialiteit! Baguettes, stokbrood op terra-cottasteen, een tip van collega Desmet van "De Morgen". Moet je echt proeven, schat!'
'Graag en meteen!'
Ze maakte mijn lendendoek los en keek hongerig naar wat zij noemde "la baguette de Marianne".
's Avonds na het souper wou ze nog een halfuurtje nagenieten in de pianobar. De steelse en ook openlijk bewonderende blikken van de heren, de smalende mond van hun dames, ach, ik raakte er gewend aan. Dit soepele, warme lichaam in mijn armen op de dansvloer, de gloed in haar ogen, haar pittige lachkuiltjes, daar kon ik echter niet aan wennen. Nooit genoeg van krijgen.
Ze maakte zich zachtjes los uit mijn armen, liep elegant naar de pianist, fluisterde hem een en ander toe. Hij knikte. Glimlachte en zette in. Marianne, een arm nonchalant steunend op de piano, strekte de andere sensueel langzaam naar mij uit. Haar hand nodigde me alweer ten dans terwijl ze zong: "The more I see you, the more I want you. Can you imagine…"
Neen, beste lezer, een Turks bad zat er niet meer in. Ook geen duik in het zwembad. Het ontbijtbuffet met champagne in de tuin dan? Dat wel, vierentwintig uur later.
De dochter probeert haar huiswerk te maken, de papa probeert ongestoord de match te bekijken met het actief wriemelzoontje mee op de sofa en de mama probeert een voedzame maaltijd ineen te boksen terwijl ze de woonkamer in het oog houdt.
- Gaat het meisje? vraagt ze van uit de keuken. - Néé! is het antwoord. - Hoe komt het? - 't Is Engels. - Luc! - Jáá! - Zet die TV eens wat stiller, de kleine moet haar huiswerk maken. - Ik bén geen kleine!, roept de dochter.
Ah nee, iemand die al Engelse taken te maken heeft is geen kleine meer. Er volgt een stilte. De dochter is uit haar concentratie en kijkt van aan tafel wat naar het scherm. Stomme voetbal, denkt ze, dat verpest hier heel de sfeer.
- Papa? - Ja meiske (met een zucht) - Waarom zeggen ze WK? - Dat is een afkorting hé zeg, dat weet toch iedereen. Wereld Kampioenschap, iedereen gebruikt die afkorting. - Iedereen? Écht iedereen? - Ja. Iedereen. - Awel hé, … de Engelsen niet.
Nog voor hij iets kon vragen of zeggen ging ze in de keuken wat staan gniffelen bij haar ma.
Marianne veerde recht, keek me verbaasd aan: 'Wat wil dat zeggen dat … maar niet alles!'
Stelde ik me voor dat haar stem een ietsje bitsig klonk? 'Of je zeker weet dat je oprecht van mij houdt, Marianne. Kan je je liefde voor mij meten of vergelijken met gevoelens, die je voor vroegere vriendjes of mannen had? Ik veronderstel dat die er toch geweest zijn, zo’n prachtvrouw als jij?'
'Natuurlijk, toch niet abnormaal? Als tiener werd ik om de haverklap verliefd, soms voor één dag, soms wat langer. De kleur van een brommer of een originele leren jekker, meer hoefde het niet te zijn en ik was vertrokken. Verliefd, weet je wat dat is? Stoeien in het voortuintje van geluksdromen, tussen de madeliefjes en de pisbloemen, tot de poort van het grote huis opengaat, en je binnentreedt en weet dat je thuis bent. Dat, Max, dat is liefde, allez, dat denk ik. En ja, er zijn ook wat jij bedoelt … mannen geweest. Later. Vluchtige, waardeloze, stomme contacten die me zelfs geen herinnering lieten. Moet je weten waarom? Iedereen knapte af omwille van vader. Ik wist nooit vooraf of ik een afspraak kon nakomen, juist door vader. Mezelf verwennen, gewoon een bezoek aan de kapper, kon niet zonder de buren op te trommelen. En zo voort en zo verder. Ik wou ook iets anders weten, Max, ik wou ontdekken en begrijpen, vooral begrijpen waarom mijn moeder destijds ... Het moet toch een uitzonderlijks iets zijn, die drang, die niet te onderdrukken wil, om je man en vooral je kind op te geven, begrijp je?'
'Volkomen. En Marianne, weet je nu door mij wat die liefde is?'
'Ja en nee.'
'Hoezo ja en nee?'
'Ja, voor jou zou ik mijn man verlaten, denk ik. En nee, ik weet niet of ik dat als moeder zou kunnen. Ik weet verdorie niet wat moederliefde is, zal het nooit weten. Je kent de afspraak. Eerlijk gezegd, ik maal er niet om. Wat ik de laatste jaren op kantoor heb meegemaakt, heeft geen naam! Milou van de boekhouding is op een kleine acht jaar aan haar derde vriend toe. Het is altijd la vie en rose met elke p'tit ami. Voor haar toch! Voor haar twee dutsen, een drama. Die sukkels. Van het ene appartement naar het andere, van de ene school naar de andere. Hoe kunnen die kinderen de zo nodige stabiliteit en hechting vinden? De oudste is er al een paar keren vanonder gemuisd. Enkele weken geleden twee volle dagen zelfs. Michèle heeft dan Child Focus gealarmeerd. Hij zat bij zijn papa en wou niet meer naar Milou. En Milou maar foeteren over die gosse impossible van haar en patati en patata. Een manneke van negen! Met al negen levens achter de rug! Zonder jou, Max, is het echt ondenkbaar voor mij. Maar stel dat ik een kind zou hebben. En door mijn liefde voor jou zou dat kindje met zijn papa, om de twee weken, hooguit twee dagen en één nacht kunnen samen zijn. Is dat niet je reinste egoïsme? Dat mag toch niet, Max! Van éénoudergezinnen kan ik meespreken. Ik was in feite gezinshoofd, oppas en verpleegster. Moest koken. Alles rustte op mijn schouders. Hoe wil je dat ik je een sluitend antwoord geef?'
Ik keek haar verstomd aan?
Haar dubbelzinnig antwoord, haar motieven, hoe gegrond misschien ook, voldeden me niet. Ik was toch geen p'tit ami? Waarom kon Marianne niet eenvoudig zeggen: ja, ik hou van jou. Waarom zo balanceren op een koord van onzekerheid en ambiguïteit, die me plots op stang joeg?
Omdat zij een Weegschaal is, tiens, en een balans balanceert, beet denkduiveltje terug. Omdat de uitlatingen van Serge constant je hersenen pijnigen. Omdat hij je straks nog zotter dan Gerda maakt. Altijd maar stel dat, stel dat ... Meneer wil 'Ja, ik hou van jou' horen. Woorden die elk Janneke en Mieke gebruiken. Je zal dan maar een vrouw hebben, die door de aparte, humoreske, subtiele en fijngevoelige omschrijving van haar diepste gevoelens, elke normale man vleugels geeft en meneer durft niet te vliegen. Meneer heeft vliegangst!
Ik geloofde haar. Ik snakte er opeens naar, meer dan ooit en ondanks alles, haar mijn wettige echtgenote te noemen. Mijn zelfoverwinning. En de rest, al die roddels, al die kletskoek om mij de dieperik in te duwen, te begraven en te vergeten.
Grimmig sneerde ik tegen mezelf: if so, je bent toch niet de eerste die een hoertje gaat trouwen. Om te beginnen Marianne is geen hoer. Laat ze naar bed gegaan zijn met anderen, dan heeft ze het met klasse gedaan, niet bij de rode lichtjes in een peeskamertje. Dat bestaan is voorbij voor haar. Er zijn nu geen andere mannen meer. Ze heeft voor jou gekozen. De enige, de ware voor haar! Daarom zweeg ik over Serge.
Op 1 juni, dat was drie weken geleden, is de weerkundige zomer begonnen, volgens de weerkundigen. Om 00h00 die nacht. De meteorologische zomer. ‘k Ben dat eens gaan opzoeken, want ik vroeg me af wat er mis was met de gewone zomer, de astronomische zomer die dit jaar, 2018, begint op 21 juni om 12h07. Dat is morgenmiddag.
Is de zomerzonnewende afgeschaft? Is de Aarde drie weken versneld in haar omloop? Hebben we nu de zomerzonnewende op 1 juni al ? Wat een gruweltoestand! Straks apocalyps! Het is veel simpeler. Frank DB & C° leggen uit : meteorologische seizoenen zijn vastgelegd op basis van een internationale overeenkomst. Het is dus gewoon een afspraak, een kunstgreep.
Voor weerkundigen is het moeilijk om te werken met seizoenen die niet beginnen op vaste dagen van het jaar. En dus hebben we het ons gemakkelijk gemaakt. De weerkundige seizoenen beginnen altijd op de 1-ste van de maand: 1 maart, 1 juni, 1 september en 1 december. Makkelijk om mee te rekenen.van : http://www.frankdeboosere.be/vragen/vraag84.php
Die tweede indeling is dus puur technisch, bedoeld voor rekengemak in internationaal gegevensverkeer. Iedereen weet dat allang natuurlijk, maar ik wist het nog niet. We zaten zeker weer op zee toen de weerkundige seizoendatums in gebruik genomen werden.
‘k Vraag me af wat fruittelers vinden van die kunstgreep. Want de bomen en hun vruchten hebben geen weet van de meteorologische indeling, die volgen nog altijd de astronomische kalender. De bomen hebben hun gans eigen gegevensverkeer.
Er zijn nog dingen waarbij LM & ik achterlopen hoor. Dat heeft ooit tot echt beschamende situaties geleid, toen we na maanden van schaars nieuws terug in België kwamen.
Met de komst van de e-mail is het ietofwat gebeterd, maar voor brede informatie en gedegen documentatie blijft men aangewezen op het Internet en dié satellietverbinding werd niet door elke rederij voorzien. De verbinding was er wel, maar ze was miniem, niet vlotjes. Niet flexibel toegankelijk ookni. Terwijl flexibiliteit toch al meer dan 20j het devies is van het beleid. Of werkte dat devies dan toch enkel-richting? Enkel van laag naar hoog ...
Over dat achterlopen op de actualiteit, daar hebben we nog een paar verhalen over, LM & ik.
Pretlichtjes verschenen in haar groene ogen. Playtime dus. Wou ze mijn vraag ontwijken? Ze ging zitten op het vloerkleed en nam de houding aan van "De Denker" van Rodin.
'Moeilijke vraag, vreselijk moeilijke vraag. Even denken! Hou ik van hem? Ik hou van zijn donkere ogen, ook van zijn neusvleugels, de drieëneenhalve rimpels op zijn voorhoofd. Ik hou beslist van zijn iets te grote oren, vooral de linker, van de twaalf haren op zijn borst, ook van het bruine wratje boven zijn navel, niet van het litteken door blindedarmoperatie en ook niet van de knobbel op zijn rechter middenteen. Maar veel, veel, verschrikkelijk veel van la baguette de Marianne. En ’t meest van al hou ik …'
Ze wipte recht, besprong me in de sofa en zoog mijn tong met alle kracht in haar mond. Beet. Slurpte. Kreunde. Ging nog heftiger en gulziger te keer. 'En na le baiser de Brancusi, la poitrine à la Marianne !' Ze bestreek haar tepels met cognac en liet mij een dronken zuigeling zijn.
Laat me liever een Goya of een Modigliani worden! Laat me de borsten van Marianne, een zeldzaam juweel, in een vloeiend lijnenspel van houtskool schetsen of die prachtig donkerroze gezwollen tepels borstelend uitdeinen in hun fragiel roze 'tempelhof'. De boezem van Marianne was een feest, dat me telkens weer overrompelde, me benevelde van bewondering. Om haar trots. Haar heerlijkste sieraad. Mijn glorieweg naar ons paradijs.
Toen ik me oprichtte, bleven haar handen door mijn haar woelen. Ik keek haar aan en zag een ander beeld. Ik, als Camille Claudel, in trance haar borsten koesterend met handen en ogen, en haar boetserend tot een vereeuwigd levend beeld. Ik murmelde:
'Camille, ja de kleine Camille.'
'Welke Kamiel?'
'Camille Claudel, schatje, het buitengewoon begaafd liefje van de grote Rodin. Had ik maar haar talent om uit één klomp smeuïge klei deze twee parels te kneden! Camille Claudel, Musée d’Orsay, Parijs, vorige zomer! Remember?'
'Tuurlijk, wij hebben daar op z’n minst twintig minuten voor dat kastje gestaan. En toen je me plots kuste, de gezichten van die dikke, Amerikaanse trutten! Jongens toch, shame and scandal! Ik denk dat Camille en wij hen op dat moment meer van Parijs hebben getoond dan alle gidsen samen.'
'Ach, Max, Parijs! La ville des amants en dat met jou! Dansen op de boule' Mich om middernacht en nadien pootje baden in de tuinfontein van het hotel. Zingen bij het graf van Gainsbourg :'Tu vas, tu vas et tu viens entre mes reins'. Onze déjeuner sur l‘herbe, Max, achter die zuilengalerij in dat prachtig parkje. Hoe zou ik dat kunnen vergeten? En in Londen bij Harrods, toen ik van jou die afzichtelijke paardenrenhoeden op mijn hoofd kreeg. De verkoopster kon er niet om lachen en ze moest zwijgen, verdorie, natuurlijk met al onze volle Harrods-zakken op haar toonbank. Elke plaats, waar jij me gekust heb, zit veilig opgeborgen achter de klepjes van mijn hart. Heb jij me al laten genieten, venteke! En bijgebracht, veel bijgebracht.'
Rachmaninov had extreem grote handen, waardoor hij in staat was een duodeciem (octaafkwint) te overspannen, 8+5=13 noten overspannen en zeer lange, dunne maar sterke vingers, waarmee hij gemakkelijk de meest ingewikkelde akkoorden kon spelen.
Met name de techniek van zijn linkerhand was ongebruikelijk sterk. In tegenstelling tot het wat brijige spel van veel pianisten door te royaal gebruik van het pedaal of gewoon te weinig vingervaardigheid, waren Rachmaninovs vertolkingen altijd kristalhelder; een kunst die hij alleen met Josef Hofmann deelde.Wikipedia
He was 6 feet 6 inches = 198.12 cm = 1m98 groot Zijn handen hadden een spanwijdte van 12 inches = 12x 2,54 cm = 30,48 cm
Deze twee podiummuzikanten, zijn niet zo groot Aleksey Igudesman en Richard Hyung-ki Joo, en zij hebben daar iets op gevonden.
Toen, een schemeravond en het regende flink, in de auto vlakbij de laan naar mijn huis zag ik Gerda op het fietspad vóór mij uit stappen. Niet met haar typische tante Sidonia-stap. Ze liep als op wolkjes. Met kleine pasjes, beslist nog gebeden en psalmen prevelend, paraplu ongeopend, beslist in trance van haar obscuur kransje bij Serge. Zodanig aan het zweven dat ze zich nauwelijks van iets bewust was. Ik vertraagde, stond bijna stil. Wat mij toen overviel, begrijp ik nu nog altijd niet. Wat ik wel wist, wat ik verdomd goed wist, was dat ik dat mens haatte. Zij was er te veel! Jubelen wou ik, zou ik, als ik dat ding daar op het asfalt zag creperen, doodbloeden als een nutteloze slak. Ik startte bruusk, reed recht op haar af, zag haar ontdaan opschrikken en een paniekerige blik achterom werpen. Een fractie van een seconde. Toen was het voorbij. Ik gaf het stuur een ruk en reed, gevoelloos, leeg en ontredderd, niet langer mezelf, langzaam naar huis. In bed vroeg ik me ijzig kalm af of het werkelijk in mijn bedoeling gelegen had Gerda dood te rijden.
Ja! Ik had dat -in een fractie van een seconde maar- echt gewild. Dat creatuur was er te veel. Een mestkever die moest vernietigd worden. Haat kan niet dieper of killer zijn.
Die nachtmerrie ging weer voorbij. Ik wou er nooit meer aan herinnerd worden. Gerda bleef. Live. Bedreigend. Me op alle mogelijke en onmogelijke manieren kwetsend, vernederend, uitdagend en uitlachend. Marianne nog schandelijker afschilderend en me daardoor nog meer pijn doend. Ik wou haar de strot dichtsnoeren. Ik had meer dan genoeg van dat wijf. En wie geeft me ongelijk? Wie? Ik, zei denkduiveltje. Redelijk blijven, vriend. Duw al die demonen weg. Leef je leven met Marianne. Zij is je houvast, je enige baken. Laat haar ongekrenkt, onbeschadigd en schuldeloos voor jou blijven wat zij is. Zij is het overwaard. Stoor je niet aan de kwalijk gonzende rest. Keep cool! Nee, verdomme, ik liet me niet bemodderen door dat serpent, noch door haar pastoor en zeker niet door die haai van een schoondochter. Tijd bracht raad. Wijsheid en aanvaarden. Was die tijd nu misschien gekomen in het jaar na Walters dood?
Niettemin bleef ik de eerstvolgende weken dag en nacht aan Serge’s verhalen terugdenken. Het stond duidelijk op mijn gezicht te lezen. Marianne merkte het. Stelde pertinente vragen. Maakte haar Max zich zorgen? Gerda? Het werk? Francis? De schoondochter? Ik schudde het hoofd. Gaf soms ontwijkende antwoorden; Ja, het werk. "Jool's" bleef zakken. Boze gezichten bij de raad van bestuur. Vragend-angstige gezichten op de redactie. En ja, ook Gerda met haar sektegedoe en … kom, dat raakt ons toch niet, sneed vlug een ander thema aan of ging over tot de daad, waarna we beter ons evenwicht terugvonden.
Maar het bleef knagen. Het hield niet op.
Als om van Marianne ongevraagd klaarheid te krijgen over haar ware bedoelingen, had ik het af en toe over trouwen.
'Ja, ja, ja en graag, graag, graag, maar Gerda, Gerda, altijd Gerda. Alsjeblief, Max, niet weer', weerde ze mijn vragen wrevelig af.
'Stel dat zij in een aanval van heilig vuur toch toehapt in een scheiding of dat zij er niet meer zou zijn, lieveling?'
'Ventje, gaat het nog, ja? Zij is er én Keerbergen is er ook. Ik zou alles geven om zelfs met jou samen te wonen, nu meteen. Maar ik ben bang, Max. Je weet het. Gerda is tot alles in staat. Hoe vaak heb je me dat al gezegd. Ze is gek, knettergek. Stel je voor dat ze haar kuren krijgt, op de Keizerinlaan aan kantoor of in mijn straat, voor mijn deur. Ze is ertoe in staat, hoor! Ik kan dat niet aan, lieverd, ik mag er niet aan denken. Plaats je even in mijn situatie. Jarenlang een zwaar zieke vader. ’s Morgens wakker worden met slechts één vraag: welke problemen vandaag? Nu eindelijk de man van mijn leven bij mij, maar met een serieus zwaard van Damocles boven zijn kop en boven de mijne.'
'Lieveke, breek je hoofdje daar niet over. Zij is het niet waard'.
'Denk je echt dat ik blind ben? Dat ik niet weet hoe jij je voelt als je naar huis moet? Sedert die hufter van een Francis zo opzettelijk indiscreet is geweest, opzettelijk ja, ben je veranderd. Niet altijd, maar toch vaak. Afwezig, gespannen. Je loopt soms op de toppen van je tenen. En waarom? Omwille van die gekkin thuis. Als je me ’s avonds belt vanuit je werkkamer, hoor ik haar krijsen. Kippevel krijg ik ervan. En dan weten dat mijn venteke zoiets moet meemaken, dag na dag. Ze is bezeten, Max, en niet alleen door haar kruisbeelden. Ze is bezeten door één gedachte: jou eronder krijgen, je geestelijk kraken en mij ook. En het doel heiligt vaak de middelen, nietwaar!'
'Maar zoetje toch…'
'Zoetje heeft Röntgen-ogen en weet je wat die zien? Een man die lijdt, een man die niet alles vertelt, een man die bewust veel verzwijgt om zoetje geen verdriet aan te doen. Dat ziet zoetje en ze houdt daar helemaal niet van.'
'Marianne, in alle ernst, hou je oprecht van mij?'
Uninvited intrusion of Life
Sleep of forgotten things
