Zoeken in blog

Inhoud blog
  • 782. 't blog wordt log
  • 781. Jean Brusselmans
  • 780. de reiskoffer
  • 779. 1946 - 1966
  • 778. kat & viool
  • 777. alarmen
  • 776. De Grote Gulpini
  • 775. over ganzen
  • 774. creatief mt ellende
  • 773. overal afblijven
  • 772. herfst à la Maju
  • 771. graffiti oorlog
  • 770. klein & mooi
  • 769. Banksy - docu
  • 767. Mitty & Mitty
  • 768. privacy
  • 766. wanneer & indien
  • 765. multitasken
  • 764. 1966 aardgas
  • 763. 1970 , Congo
  • 762. overdenksel
  • 761. Truus ~ 11/11
  • 760. schrijven met licht
  • 759. Truus ~ 10/11
  • 758. giftig geval
  • 757. Truus ~ 09/11
  • 756. twee broers
  • 755. Truus ~ 08/11
  • 754. spinnekoppin
  • 753. Truus ~ 07/11
  • 752. een spinisauriër
  • 751. Truus ~ 06/11
  • 750. mensenwensen
  • 749. Truus ~ 05/11
  • 748. trukje met truck
  • 747. Truus ~ 04/11
  • 746. voedselfotografie
  • 745. Truus ~ 03/11
  • 744. maybe, Maebe
  • 743. Truus ~ 02/11
  • 742. silos in kleur
  • 741. Truus ~ 01/11
  • ------ Truus ~ 00/11
  • 740. de Gaawe Lieuw
  • 739. vechten? lachen?
  • 738. beetje luguber
  • 737. op élk ogenblik
  • 736. chef Buytaert
  • 735. mijn deugnieterij
  • 734. Yoga = Zen ?
  • 733. veranderingen
  • 732. met de moto
  • 731. deze BBQ-tafel
  • 730. een klarinet & zo
  • 729. man op bankje
  • 728. gelatenheid
  • 727. weer naar school
  • 726. de laatste dag
  • 725. daglicht in huis
  • 724. blikvernauwing
  • 723. basketbal
  • ------ schooltaak
  • 722. personentransfer
  • EINDE NOVELLE
  • 721. --- afl. 121/121
  • ------ tante-zijn
  • 720. zoo-broeken
  • 719. --- afl. 120/121
  • ------ gesprek
  • 718. de dodendraad
  • 717. --- afl. 119/121
  • ------ ze hadden dorst
  • 716. look? erbarmen!
  • 715. --- afl. 118/121
  • ------ voorzichtig
  • 714. look, zei u ...
  • 713. --- afl. 117/121
  • ------ iets v Kees Stip
  • 712. look, zei u ?
  • 711. --- afl. 116/121
  • ------ onze merel
  • 710. sterren ontmoeten
  • 709. --- afl. 115/121
  • ------ onze cavalerie
  • 708. chaos à la Steen
  • 707. --- afl. 114/121
  • ------ wat nu?
  • 706. biechten
  • 705. --- afl. 113/121
  • ------ rijpe peren
  • 704. de Slimste Thuis
  • 703. --- afl. 112/121
  • ------ ik wil later
  • 702. diefstal in 1911
  • 701. --- afl. 111/121
  • ------ bijna klaar
  • 700. Saludos Amigos!
  • 699. --- afl. 110/121
  • ------ filo-wijzerplaat
  • 698. hoogteverschil
  • 697. --- afl. 109/121
  • ------ wijndelijk!
  • 696. kant & poëzie
  • 695. --- afl. 108/121
  • ------ waarom hij danst
  • 694. brood & fruitsap
  • 693. --- afl. 107/121
  • ------ aan de kassa
  • 692. de lach
  • 691. --- afl. 106/121
  • ------ moederdag
  • 690. binair schrift
  • 689. --- afl. 105/121
  • ----- om in te bijten
  • 688. Hal Lasko
  • 687. --- afl. 104/121
  • ------ Ferdy & Leemans
  • 686. doop Seluj
  • 685 .--- afl. 103/121
  • ------ schooltaak
  • 684. telefoneren
  • 683. --- afl. 102/121
  • ------ zoet-zuur
  • 682 strooien hoed
  • 681. --- afl. 101/121
  • ------ graad is alles
  • 680. geld ~ écht geld
  • 679. --- afl. 100/121
  • ------ uit de losse pols
  • 678. bomen verhuizen
  • 677. --- afl. 099/121
  • ------ charmante man
  • 676. spijt
  • 675. --- afl. 098/121
  • ------ een autokoe
  • 674. wat een dokter!
  • 673. --- afl. 097/121
  • ------ Brits fatsoen
  • 672. 't remt niet
  • 671. --- afl. 096/121
  • ------ verstrooid
  • 670. mijn hok
  • 669. --- afl. 094-095
  • ------ oma dalton
  • 668. de vissoep
  • 667. --- afl. 093/121
  • ------ intens manneke
  • 666. pillen pakken
  • 665. --- afl. 092/121
  • ------ begoochelen
  • 664. kippevel
  • 663. --- afl. 091/121
  • ------ strand & zand
  • 662. YSL & Majorelle
  • 661. --- afl. 090/121
  • ------ tijd is relatief
  • 660. de Kreta - krok
  • 659. --- afl. 089/121
  • ------ ze rukken op !
  • 658. meloenen
  • 657. --- afl. 087+088
  • ------ kleine & kat
  • 656. de andere Russen
  • 655. --- afl. 085+086
  • ------ lookalike + nep
  • 654. geheim
  • 653. --- afl. 083+084
  • ------ virtuoze dames
  • 652. het is Tetris !
  • 651. --- afl. 081+082
  • ------ speel dan toch
  • 650. het paradijs
  • 649. --- afl. 079+080
  • ------ de kleine coach
  • 648. een Smutske
  • 647. --- afl. 077+078
  • ------ mistake waltz
  • 646. connecties
  • 645. --- afl. 075+076
  • ------ allen te paard !
  • 644. een schreeuwertje
  • 643. --- afl. 073+074
  • ------ hulde aan Greeley
  • 642. kritiek
  • 641. --- afl. 072a+b
  • ------ contrast
  • 640. ontbijt ~ oelala
  • 639. --- afl. 071/121
  • ------ 'n boom schieten
  • 638. les gens du nord
  • 637. --- afl. 070/121
  • ------ de selfie
  • 636. kast & kast
  • 635. --- afl. 069/121
  • ------ de locatie
  • 634. wraak
  • 633. --- afl. 068/121
  • ------ treitergedrag
  • 632. in werking!
    'een gans jaar maart?'
    schrijfvloer 01 ~ afgerond, klaar
    21-06-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.579. --- afl. 040/121

    afl. 040/121 ~ Keuzes maken - aartsmoeilijk!

    Marianne veerde recht, keek me verbaasd aan: 'Wat wil dat zeggen dat … maar niet alles!'

    Stelde ik me voor dat haar stem een ietsje bitsig klonk?
    'Of je zeker weet dat je oprecht van mij houdt, Marianne.
    Kan je je liefde voor mij meten of vergelijken met gevoelens, die je voor vroegere vriendjes of mannen had?
    Ik veronderstel dat die er toch geweest zijn, zo’n prachtvrouw als jij?'

    'Natuurlijk, toch niet abnormaal?
    Als tiener werd ik om de haverklap verliefd, soms voor één dag, soms wat langer.
    De kleur van een brommer of een originele leren jekker, meer hoefde het niet te zijn en ik was vertrokken.
    Verliefd, weet je wat dat is? Stoeien in het voortuintje van geluksdromen, tussen de madeliefjes en de pisbloemen,
    tot de poort van het grote huis opengaat, en je binnentreedt en weet dat je thuis bent.
    Dat, Max, dat is liefde, allez, dat denk ik. En ja, er zijn ook wat jij bedoelt … mannen geweest. Later.
    Vluchtige, waardeloze, stomme contacten die me zelfs geen herinnering lieten.
    Moet je weten waarom? Iedereen knapte af omwille van vader.
    Ik wist nooit vooraf of ik een afspraak kon nakomen, juist door vader.
    Mezelf verwennen, gewoon een bezoek aan de kapper, kon niet zonder de buren op te trommelen.
    En zo voort en zo verder. Ik wou ook iets anders weten, Max,
    ik wou ontdekken en begrijpen, vooral begrijpen waarom mijn moeder destijds ...
    Het moet toch een uitzonderlijks iets zijn, die drang, die niet te onderdrukken wil,
    om je man en vooral je kind op te geven, begrijp je?'

    'Volkomen. En Marianne, weet je nu door mij wat die liefde is?'

    'Ja en nee.'

    'Hoezo ja en nee?'

    'Ja, voor jou zou ik mijn man verlaten, denk ik. En nee, ik weet niet of ik dat als moeder zou kunnen.
    Ik weet verdorie niet wat moederliefde is, zal het nooit weten. Je kent de afspraak. Eerlijk gezegd, ik maal er niet om.
    Wat ik de laatste jaren op kantoor heb meegemaakt, heeft geen naam!
    Milou van de boekhouding is op een kleine acht jaar aan haar derde vriend toe.
    Het is altijd la vie en rose met elke p'tit ami. Voor haar toch!
    Voor haar twee dutsen, een drama. Die sukkels.
    Van het ene appartement naar het andere, van de ene school naar de andere.
    Hoe kunnen die kinderen de zo nodige stabiliteit en hechting vinden?
    De oudste is er al een paar keren vanonder gemuisd. Enkele weken geleden twee volle dagen zelfs.
    Michèle heeft dan Child Focus gealarmeerd. Hij zat bij zijn papa en wou niet meer naar Milou.
    En Milou maar foeteren over die gosse impossible van haar en patati en patata.
    Een manneke van negen! Met al negen levens achter de rug!
    Zonder jou, Max, is het echt ondenkbaar voor mij. Maar stel dat ik een kind zou hebben.
    En door mijn liefde voor jou zou dat kindje met zijn papa, om de twee weken,
    hooguit twee dagen en één nacht kunnen samen zijn. Is dat niet je reinste egoïsme?
    Dat mag toch niet, Max! Van éénoudergezinnen kan ik meespreken.
    Ik was in feite gezinshoofd, oppas en verpleegster. Moest koken.
    Alles rustte op mijn schouders. Hoe wil je dat ik je een sluitend antwoord geef?'

    Ik keek haar verstomd aan?

    Haar dubbelzinnig antwoord, haar motieven, hoe gegrond misschien ook, voldeden me niet.
    Ik was toch geen p'tit ami? Waarom kon Marianne niet eenvoudig zeggen: ja, ik hou van jou.
    Waarom zo balanceren op een koord van onzekerheid en ambiguïteit, die me plots op stang joeg?

    Omdat zij een Weegschaal is, tiens, en een balans balanceert, beet denkduiveltje terug.
    Omdat de uitlatingen van Serge constant je hersenen pijnigen.
    Omdat hij je straks nog zotter dan Gerda maakt.
    Altijd maar stel dat, stel dat ...
    Meneer wil 'Ja, ik hou van jou' horen.
    Woorden die elk Janneke en Mieke gebruiken.
    Je zal dan maar een vrouw hebben, die
    door de aparte, humoreske, subtiele en fijngevoelige omschrijving van haar diepste gevoelens,
    elke normale man vleugels geeft en meneer durft niet te vliegen.
    Meneer heeft vliegangst!

    Ik geloofde haar. Ik snakte er opeens naar, meer dan ooit en ondanks alles,
    haar mijn wettige echtgenote te noemen.
    Mijn zelfoverwinning. En de rest, al die roddels, al die kletskoek om mij
    de dieperik in te duwen, te begraven en te vergeten.

    Grimmig sneerde ik tegen mezelf: if so, je bent toch niet de eerste die een hoertje gaat trouwen.
    Om te beginnen Marianne is geen hoer.
    Laat ze naar bed gegaan zijn met anderen, dan heeft ze het met klasse gedaan,
    niet bij de rode lichtjes in een peeskamertje.
    Dat bestaan is voorbij voor haar. Er zijn nu geen andere mannen meer.
    Ze heeft voor jou gekozen. De enige, de ware voor haar!
    Daarom zweeg ik over Serge.

    wordt morgen vervolgd - tekst geplaatst met toestemming van de auteur: http://blog.seniorennet.be/titipoes3/archief.php?startaantal=120

    21-06-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    20-06-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.578. morgen zomer

    weerkundig >< astronomisch

    Op 1 juni, dat was drie weken geleden, is de weerkundige zomer begonnen, volgens de weerkundigen.
    Om 00h00 die nacht. De meteorologische zomer. 
    ‘k Ben dat eens gaan opzoeken, want ik vroeg me af wat er mis was met de gewone zomer,
    de astronomische zomer die dit jaar, 2018, begint op 21 juni om 12h07. Dat is morgenmiddag.

    Is de zomerzonnewende afgeschaft? Is de Aarde drie weken versneld in haar omloop?
    Hebben we nu de zomerzonnewende op 1 juni al ? Wat een gruweltoestand! Straks apocalyps! 
    Het is veel simpeler. Frank DB & C° leggen uit :
    meteorologische seizoenen zijn vastgelegd op basis van een internationale overeenkomst.
    Het is dus gewoon een afspraak, een kunstgreep.

    Voor weerkundigen is het moeilijk om te werken met seizoenen
    die niet beginnen op vaste dagen van het jaar. En dus hebben we het ons gemakkelijk gemaakt.
    De weerkundige seizoenen beginnen altijd op de 1-ste van de maand:
    1 maart, 1 juni, 1 september en 1 december. Makkelijk om mee te rekenen.  van : http://www.frankdeboosere.be/vragen/vraag84.php

    Die tweede indeling is dus puur technisch, bedoeld voor rekengemak in internationaal gegevensverkeer.
    Iedereen weet dat allang natuurlijk, maar ik wist het nog niet.
    We zaten zeker weer op zee toen de weerkundige seizoendatums in gebruik genomen werden.

    ‘k Vraag me af wat fruittelers vinden van die kunstgreep.
    Want de bomen en hun vruchten hebben geen weet van de meteorologische indeling,
    die volgen nog altijd de astronomische kalender.
    De bomen hebben hun gans eigen gegevensverkeer.

    Er zijn nog dingen waarbij LM & ik achterlopen hoor.
    Dat heeft ooit tot echt beschamende situaties geleid,
    toen we na maanden van schaars nieuws terug in België kwamen.

    Met de komst van de e-mail is het ietofwat gebeterd,
    maar voor brede informatie en gedegen documentatie
    blijft men aangewezen op het Internet en dié satellietverbinding werd niet door elke rederij voorzien.
    De verbinding was er wel, maar ze was miniem, niet vlotjes. Niet flexibel toegankelijk ookni.
    Terwijl flexibiliteit toch al meer dan 20j het devies is van het beleid.
    Of werkte dat devies dan toch enkel-richting? Enkel van laag naar hoog ...

    Over dat achterlopen op de actualiteit, daar hebben we nog een paar verhalen over, LM & ik.

    m   - HiH-06/2015, bijgewerkt

    20-06-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.577. --- afl. 039/121

    afl. 039/121 ~ Le baiser de Brancusi

    Pretlichtjes verschenen in haar groene ogen. Playtime dus.
    Wou ze mijn vraag ontwijken? Ze ging zitten op het vloerkleed en nam de houding aan van "De Denker" van Rodin.

    'Moeilijke vraag, vreselijk moeilijke vraag. Even denken! Hou ik van hem?
    Ik hou van zijn donkere ogen, ook van zijn neusvleugels, de drieëneenhalve rimpels op zijn voorhoofd.
    Ik hou beslist van zijn iets te grote oren, vooral de linker, van de twaalf haren op zijn borst,
    ook van het bruine wratje boven zijn navel, niet van het litteken door blindedarmoperatie
    en ook niet van de knobbel op zijn rechter middenteen.
    Maar veel, veel, verschrikkelijk veel van la baguette de Marianne.
    En ’t meest van al hou ik …'

    Ze wipte recht, besprong me in de sofa en zoog mijn tong met alle kracht in haar mond.
    Beet. Slurpte. Kreunde. Ging nog heftiger en gulziger te keer.
    'En na le baiser de Brancusi, la poitrine à la Marianne !'
    Ze bestreek haar tepels met cognac en liet mij een dronken zuigeling zijn.

    Laat me liever een Goya of een Modigliani worden!
    Laat me de borsten van Marianne, een zeldzaam juweel, in een vloeiend lijnenspel van houtskool schetsen
    of die prachtig donkerroze gezwollen tepels borstelend uitdeinen in hun fragiel roze 'tempelhof'.
    De boezem van Marianne was een feest, dat me telkens weer overrompelde, me benevelde van bewondering.
    Om haar trots. Haar heerlijkste sieraad. Mijn glorieweg naar ons paradijs.

    Toen ik me oprichtte, bleven haar handen door mijn haar woelen.
    Ik keek haar aan en zag een ander beeld.
    Ik, als Camille Claudel, in trance haar borsten koesterend met handen en ogen,
    en haar boetserend tot een vereeuwigd levend beeld. Ik murmelde:

    'Camille, ja de kleine Camille.'

    'Welke Kamiel?'

    'Camille Claudel, schatje, het buitengewoon begaafd liefje van de grote Rodin.
    Had ik maar haar talent om uit één klomp smeuïge klei deze twee parels te kneden!
    Camille Claudel, Musée d’Orsay, Parijs, vorige zomer! Remember?'

    'Tuurlijk, wij hebben daar op z’n minst twintig minuten voor dat kastje gestaan.
    En toen je me plots kuste, de gezichten van die dikke, Amerikaanse trutten!
    Jongens toch, shame and scandal! Ik denk dat Camille en wij hen op dat moment
    meer van Parijs hebben getoond dan alle gidsen samen.'

    'Ach, Max, Parijs!
    La ville des amants en dat met jou! Dansen op de boule' Mich om middernacht en nadien pootje baden in de tuinfontein van het hotel.
    Zingen bij het graf van Gainsbourg :'Tu vas, tu vas et tu viens entre mes reins'.
    Onze déjeuner sur l‘herbe, Max, achter die zuilengalerij in dat prachtig parkje. Hoe zou ik dat kunnen vergeten?
    En in Londen bij Harrods, toen ik van jou die afzichtelijke paardenrenhoeden op mijn hoofd kreeg.
    De verkoopster kon er niet om lachen en ze moest zwijgen, verdorie, natuurlijk met al onze volle Harrods-zakken op haar toonbank.
    Elke plaats, waar jij me gekust heb, zit veilig opgeborgen achter de klepjes van mijn hart.
    Heb jij me al laten genieten, venteke! En bijgebracht, veel bijgebracht.'

    'Dat, liefje, is hét grote voordeel een oudere man als minnaar te hebben. Die weten héél wat … maar niet alles!'

    wordt morgen vervolgd - tekst geplaatst met toestemming van de auteur: http://blog.seniorennet.be/titipoes3/archief.php?startaantal=120

    20-06-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    19-06-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.576. handig

    Rachmaninov had extreem grote handen,
    waardoor hij in staat was een duodeciem (octaafkwint) te overspannen, 8+5=13 noten overspannen
    en zeer lange, dunne maar sterke vingers, waarmee hij
    gemakkelijk de meest ingewikkelde akkoorden kon spelen. 

    Met name de techniek van zijn linkerhand was ongebruikelijk sterk.
    In tegenstelling tot het wat brijige spel van veel pianisten door te royaal gebruik van het pedaal
    of gewoon te weinig vingervaardigheid, waren Rachmaninovs vertolkingen altijd kristalhelder;
    een kunst die hij alleen met Josef Hofmann deelde. Wikipedia

                                                         Afbeeldingsresultaat voor rachmaninov hands size

    He was 6 feet 6 inches = 198.12 cm = 1m98 groot
    Zijn handen hadden een spanwijdte van 12 inches = 12x 2,54 cm = 30,48 cm

    Deze twee podiummuzikanten, zijn niet zo groot
    Aleksey Igudesman en Richard Hyung-ki Joo,
    en zij hebben daar iets op gevonden.

    Op de kruising tussen komedie en klassiek,
    klank voldoende luid zetten :
    https://www.youtube.com/watch?v=ifKKlhYF53w 
    02min40

    m - HiH-06/2015 - http://www.igudesmanandjoo.com/about-igudesman-joo/ , http://assets.gcstatic.com/u/apps/asset_manager/uploaded/2014/43/pianist-hand-span-infographic-1414410936.jpeg

    19-06-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.575. --- afl. 038/121

    afl. 038/121 ~ Een bijzondere avond

    Toen, een schemeravond en het regende flink, in de auto vlakbij de laan naar mijn huis
    zag ik Gerda op het fietspad vóór mij uit stappen.
    Niet met haar typische tante Sidonia-stap. Ze liep als op wolkjes.
    Met kleine pasjes, beslist nog gebeden en psalmen prevelend, paraplu ongeopend,
    beslist in trance van haar obscuur kransje bij Serge.
    Zodanig aan het zweven dat ze zich nauwelijks van iets bewust was.
    Ik vertraagde, stond bijna stil. Wat mij toen overviel, begrijp ik nu nog altijd niet.
    Wat ik wel wist, wat ik verdomd goed wist, was dat ik dat mens haatte. Zij was er te veel!
    Jubelen wou ik, zou ik, als ik dat ding daar op het asfalt zag creperen, doodbloeden als een nutteloze slak.
    Ik startte bruusk, reed recht op haar af,
    zag haar ontdaan opschrikken en een paniekerige blik achterom werpen.
    Een fractie van een seconde. Toen was het voorbij.
    Ik gaf het stuur een ruk en reed, gevoelloos, leeg en ontredderd, niet langer mezelf, langzaam naar huis.
    In bed vroeg ik me ijzig kalm af of het werkelijk in mijn bedoeling gelegen had Gerda dood te rijden.

    Ja! Ik had dat -in een fractie van een seconde maar- echt gewild.
    Dat creatuur was er te veel.
    Een mestkever die moest vernietigd worden.
    Haat kan niet dieper of killer zijn.

    Die nachtmerrie ging weer voorbij. Ik wou er nooit meer aan herinnerd worden.
    Gerda bleef. Live. Bedreigend.
    Me op alle mogelijke en onmogelijke manieren kwetsend, vernederend, uitdagend en uitlachend.
    Marianne nog schandelijker afschilderend en me daardoor nog meer pijn doend.
    Ik wou haar de strot dichtsnoeren.
    Ik had meer dan genoeg van dat wijf.
    En wie geeft me ongelijk?
    Wie?
    Ik, zei denkduiveltje. Redelijk blijven, vriend.
    Duw al die demonen weg. Leef je leven met Marianne. Zij is je houvast, je enige baken.
    Laat haar ongekrenkt, onbeschadigd en schuldeloos voor jou blijven wat zij is.
    Zij is het overwaard.
    Stoor je niet aan de kwalijk gonzende rest. Keep cool!
    Nee, verdomme, ik liet me niet bemodderen door dat serpent,
    noch door haar pastoor en zeker niet door die haai van een schoondochter.
    Tijd bracht raad. Wijsheid en aanvaarden.
    Was die tijd nu misschien gekomen in het jaar na Walters dood?

    Niettemin bleef ik de eerstvolgende weken dag en nacht aan Serge’s verhalen terugdenken.
    Het stond duidelijk op mijn gezicht te lezen. Marianne merkte het.
    Stelde pertinente vragen. Maakte haar Max zich zorgen?
    Gerda? Het werk? Francis? De schoondochter?
    Ik schudde het hoofd. Gaf soms ontwijkende antwoorden;
    Ja, het werk. "Jool's" bleef zakken. Boze gezichten bij de raad van bestuur.
    Vragend-angstige gezichten op de redactie.
    En ja, ook Gerda met haar sektegedoe en … kom, dat raakt ons toch niet,
    sneed vlug een ander thema aan of ging over tot de daad,
    waarna we beter ons evenwicht terugvonden.

    Maar het bleef knagen. Het hield niet op.

    Als om van Marianne ongevraagd klaarheid te krijgen over haar ware bedoelingen,
    had ik het af en toe over trouwen.

    'Ja, ja, ja en graag, graag, graag, maar Gerda, Gerda, altijd Gerda.
    Alsjeblief, Max, niet weer', weerde ze mijn vragen wrevelig af.

    'Stel dat zij in een aanval van heilig vuur toch toehapt in een scheiding of dat zij er niet meer zou zijn, lieveling?'

    'Ventje, gaat het nog, ja? Zij is er én Keerbergen is er ook.
    Ik zou alles geven om zelfs met jou samen te wonen, nu meteen.
    Maar ik ben bang, Max. Je weet het. Gerda is tot alles in staat.
    Hoe vaak heb je me dat al gezegd. Ze is gek, knettergek.
    Stel je voor dat ze haar kuren krijgt, op de Keizerinlaan aan kantoor of in mijn straat, voor mijn deur.
    Ze is ertoe in staat, hoor! Ik kan dat niet aan, lieverd, ik mag er niet aan denken.
    Plaats je even in mijn situatie. Jarenlang een zwaar zieke vader.
    ’s Morgens wakker worden met slechts één vraag: welke problemen vandaag?
    Nu eindelijk de man van mijn leven bij mij, maar
    met een serieus zwaard van Damocles boven zijn kop en boven de mijne.'

    'Lieveke, breek je hoofdje daar niet over. Zij is het niet waard'.

    'Denk je echt dat ik blind ben? Dat ik niet weet hoe jij je voelt als je naar huis moet?
    Sedert die hufter van een Francis zo opzettelijk indiscreet is geweest, opzettelijk ja, ben je veranderd.
    Niet altijd, maar toch vaak. Afwezig, gespannen. Je loopt soms op de toppen van je tenen. En waarom?
    Omwille van die gekkin thuis. Als je me ’s avonds belt vanuit je werkkamer, hoor ik haar krijsen.
    Kippevel krijg ik ervan. En dan weten dat mijn venteke zoiets moet meemaken, dag na dag.
    Ze is bezeten, Max, en niet alleen door haar kruisbeelden.
    Ze is bezeten door één gedachte: jou eronder krijgen, je geestelijk kraken en mij ook.
    En het doel heiligt vaak de middelen, nietwaar!'

    'Maar zoetje toch…'

    'Zoetje heeft Röntgen-ogen en weet je wat die zien? Een man die lijdt, een man die niet alles vertelt,
    een man die bewust veel verzwijgt om zoetje geen verdriet aan te doen.
    Dat ziet zoetje en ze houdt daar helemaal niet van.'

    'Marianne, in alle ernst, hou je oprecht van mij?'

    wordt morgen vervolgd - tekst geplaatst met toestemming van de auteur: http://blog.seniorennet.be/titipoes3/archief.php?startaantal=120

    19-06-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    18-06-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.574. WK-tomaten

    tricolore gadgets

    Een paar weken geleden was er in de plaatselijke supermarkt 'tomatenfestival'.
    Gedurende een aantal dagen waren de tomaten aan -30% geprijsd en
    er werden ook meer variëteiten aangeboden dan gewoonlijk.

    'k Heb toen een paar rassen gekocht die we nog niet geproefd hadden en dat viel allemaal enorm mee.
    Een bordje tomatensalade leek op een bord snoepjes, zo plezant waren die kleurtjes. 
    De meest zoete waren de oranje tomaten. Die kan men zo als tussendoortje eten. Als fruit.

    Van het knikkerformaatje waren er ook natuurlijk.
    De rode kerstomaatjes hebben we regelmatig in huis,
    maar tijdens het festival waren er ook gele en donkere 'zwarte' te koop.

    De zwarte en de gele zaten samen met de rode in een kartonnen doosje, in drie ordelijke rijtjes.
    Onder de rijtjes was het karton zwart en geel en rood.
    De zwarte tomaatjes waren eigenlijk donker paars-bruin, aubergine-kleur, maar met de zwarte achtergrond
    was het duidelijk dat de nationale driekleur bedoeld werd.

    Dus ja, LM & ik hebben efkes meegedaan met de tricolore gekte. En dat was heel lekker.

    – EZW-06/2014, herzien

    18-06-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.573. --- afl. 037/121

    afl. 037/121 ~ Een vergeten bestaan roept vragen op, veel vragen

    Ik ontsloot de deur. Duwde hem bruusk het portaal op en wierp de deur met een smak achter hem dicht.
    Toen was ik heel alleen met mijn snerpende stilte. Mijn wezenloze leegheid. Mijn armoe.
    Loog Serge? Knoopte hij Marianne's naam aan een andere?
    Opzettelijke, kwetsende en schaamteloze fantasie van een gewetenloze bemoeial,
    die zich alles meende te mogen veroorloven omdat hij priester was,
    in zijn meute van aartsdomme volgelingen ongenaakbaar, een oppermachtig rechter.

    Natuurlijk was het opgemaakt spel. Natuurlijk zat Gerda er tussen. En misschien ook Pat.
    Natuurlijk hadden zij in de vals-gewillige pastoor Serge de gedroomde go-between gevonden
    om hun loslopende vertelsels gestalte te geven.
    En natuurlijk hadden zij erop gerekend dat hun verhaal me knock-down zou slaan.
    Natuurlijk … Maar …
    Nu kropen de stekels te voorschijn.
    Als heimelijke betweters, die weten waar te prikken om pijn en bloed te zien.
    Die lispelden en hamerden, zongen en schroeiden, doodden om in de smart nog dieper te kerven.
    Er bestaat geen rook zonder vuur!

    Ik had van het begin af aan vermoed, dat Marianne nog tal van andere mannen had gekend.
    Daarom was zij te stielbedreven, te ervaren in de finesses van un amour parfait.
    Daarom was ik me eerst domme, overbodige vragen gaan stellen om te besluiten dat,
    wat voorbij was, geen verschil meer uitmaakte;
    dat ik maar een geluksboer was, die lekker smulde
    van wat anderen voor mij vlijtig hadden geprepareerd.
    Doch de stekels wilden niet wijken. Bleven pijn en bloed zoeken.

    Ik herinnerde me dat Marianne heel vaag vertelde over de start van haar loopbaan.
    Secretariaat op een notariaat, een openbaar ambt dus!
    Waar, hoe, wanneer precies? Losse antwoorden.
    Deed er niet toe Begraven tijd.
    Alleen het nu telde en dat was een hemel …
    Nee, die angels moesten eruit.
    Laat ze dan verdomme een vetbetaalde hoer zijn geweest, een sluwe meid,
    die alleen op poen en heertjes op leeftijd jacht maakte.
    Laat er haar dan, vóór mij, maximaal van geprofiteerd hebben,
    tot heil van haar vader (voor wie zij het misschien in de eerste plaats deed),
    tot heil van een uitpuilende kleerkast, juwelen, een wagen
    en misschien een wekelijkse peperdure kapper aan het Stephanieplein.
    Laat haar verdomme ook een suite genomen hebben in het Conradhotel en zich daar enkele uren
    echt in het zweet getrimd hebben met de een of andere deftig-devoot opgevoede rijkeluisgluiperd,
    die nu als de eerlijkste en zedigste notaris of advocaat door het leven ging.

    Mij niet gezien, verdomme, niet. Het was haar keuze geweest.
    Even goed een manier om makkelijk aan de kost te komen als
    de soms bedrieglijke beurstransacties van een gewiekste speculant.
    Had ik het recht haar daarom ter verantwoording te roepen, haar verleden om te spitten?
    Nee, duizendmaal nee.
    Ik kreeg een misselijk gevoel.
    Het beeld van Serge kwam op mij af als een aasgier, me innerlijk stuk bijtend en dood vretend.
    Die schoft, want hij deed me dit allemaal aan, maakte me ziek.
    Het zweet brak me uit. Verdomme, daar waren ze weer, die kolieken.
    Ik hapte naar lucht, trachtte de pijn in de buik weg te duwen
    en kwakte mijn ellende, twijfels, angst en zelfs zekerheden
    als een hoopje groenachtig slijm op het tapijtje in mijn werkkamer.
    Ik mocht niet toegeven aan de plotse duisternis.
    Marianne bleef voor mij wat ze was.

    Ik kon trouwens niet meer zonder haar. Haar wild lijf was vergroeid met het mijne.
    Zij kwam mij de poriën uit als een weldoende levensdronk.
    Ik zou met haar tot mijn honderdste verjaardag kunnen neuken.
    Feestelijk, triomfantelijk, vreselijk woest en goed neuken.
    Sedert wanneer hecht jij geloof aan de woorden van een pastoor, fluisterde denkduiveltje.
    Gebruik je klein verstand!
    Ben je vergeten dat Marianne de eerste maanden van jullie relatie altijd dezelfde kledij droeg?
    Oké, ze is een kei in het combineren. Ze kan met een prul de catwalk op.
    Je weet toch wel dat vrouwen met plezier de inhoud van hun kleerkasten showen, vooral op kantoor?
    Uitpuilende kasten bij Marianne! Hoe krijg je het in je hoofd!
    A propos, niet overdrijven, vriend. Je bent wel goed in bed,
    maar tot je honderdste met een vrouw als Marianne?
    Met de hulp van een stalen verpleegster, ja! 

    wordt morgen vervolgd - tekst geplaatst met toestemming van de auteur: http://blog.seniorennet.be/titipoes3/archief.php?startaantal=120

    18-06-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    17-06-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.572. akelig dromen

    van mannen & vrouwen

    In een artikel dat ik enkele weken geleden las stond
    dat de nachtmerries van mannen meestal gaan over agressie en geweld en
    dat de nachtmerries van vrouwen gaan over schuldgevoelens.
    Het artikel heb ik niet meer natuurlijk, en in kan het ook niet terugvinden.
    Gezondheid.be, of een gelijkaardige site, misschien?

    Voor LM en mij klopt dat ongeveer. LM droomt volgens zijn eigen zeggen niet.
    Behalve dan dat ik hem moet wakker maken wanneer hij weer eens
    ninja-geluiden uitstoot omdat hij het gebouw hier verdedigt tegen inbrekers en andere bandieten. 
    Hij zou zichzelf en de andere bewoners een hartstilstand bezorgen,
    zo gevangen zit hij soms in zijn droom. Dan maak ik hem wakker.
    Mét het licht aan, zodat hij onmiddellijk ziet dat er niks geen boosdoeners in de buurt zijn. 
    Het licht moet aan omdat hij tijdens zo’n droom bijzonder moeilijk wakker te krijgen is.  
    Wat zit ik hier nu te vertellen eigenlijk. Zijn dat geen slaapkamergeheimen?

    Mijn nachtmerries gaan over dingen die onaf gebleven zijn. Jobkes die niet gedaan zijn.
    Werk dat blijven liggen is. Materiaal dat ik niet kan vinden. Werkkledij die verdwenen is. 

    Dikwijls loop ik verloren, vind ik de juiste cabines niet, of een hoop wandelaars verspert me de weg,
    of ik had iets niet gezien, of er lag iets dringends te wachten, enz … 
    Badend in het zweet word ik daar niet van wakker, maar wel moe. Erg moe.
    Alsof ik een ganse nacht aan het werk geweest ben.
    Een droom heeft een eigen tijdsdimensie.

    In vergelijking met de nachtmerries van LM droom ik in stilte.

    Hij kan me dus niet redden door me wakker te maken en mijn nachtmerrie blijft maar duren. 
    Een héle nacht.

    Daarom vind ik zijn kungfu-dromen kinderspel in vergelijking met wat ik,
    en ook andere dames, soms een ganse nacht te lijden hebben.

    - EZW-06/2014, herzien

    17-06-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.571. --- afl. 036/121

    afl. 036/121 ~ De kleine kantjes van serviceclubs

    Zijn woorden kwamen nu heel behoedzaam, tergend luid en toch als omfloerste klanken,
    die tussen ons bleven hangen in een aureool van valse medeplichtigheid:

    'Max, Marianne Dries vertoefde ooit graag in het gezelschap van oudere, steenrijke heren.
    Je hoort mij niet beweren dat ze een soort callgirl
    of een goedbetaalde hoer was, om het platjes te zeggen.
    Nee, dat niet. Ze frequenteerde wel die kringen,
    waar discretie op prijs werd gesteld en gezelschap royaal gehonoreerd.'

    Ik verstrakte. Werd marmer. Marmer dat zweette. Begon te bloeden binnenin.
    Smolt van ongeloof, verbijstering, woede, onmacht en opstandigheid.
    Kolkende en versmachtende opstandigheid die dat klerikale loeder naar de keel wou grijpen.

    Hij verwachtte het en stond snel op. Kaarsrecht en brutaal afwachtend.
    De vuisten klaar en zeker nog leniger dan ik om mij meteen zonder pardon
    in mijn eigen huis nog wel, in elkaar te timmeren.

    'Jij schurftige vlegel, jij, jij …'

    'Max, blijf kalm. Het is mijn plicht je dit alles te zeggen.
    Niet zozeer om Gerda of het redden van je huwelijk, maar om jezelf, Max,
    je mag niet het zoveelste slachtoffer worden van die vrouw.'

    'Maar het is verdomme niet waar!'

    'Het is wél waar, Max. Een man, vraag me geen naam,
    een zeer welgestelde man uit de omgeving heeft me over haar gesproken.
    Hij was ten einde raad. Wilde mijn advies inwinnen.
    Weigerde zich nog langer te laten pluimen door die vrouw, die alleen geld op het oog had,
    hem chanteerde en ten slotte dreigde zijn carrière om zeep te helpen.'

    'En dat kwam hij je allemaal vertellen zo…'

    'En hij was niet de enige, Max.
    Een tweetal jaren later vertelde de persoon in kwestie me dat een vriend van hem,
    lid van dezelfde service-club, een industrieel….'

    'Ook die kwam bij jou langs om even te biechten … Hou op, man!'

    '… en ook cliënt bij hem, Max. De persoon in kwestie oefende een openbaar ambt uit,
    een vertrouwensman in familiezaken.
    Die industrieel kwam als cliënt advies inwinnen en de wanhoop nabij,
    als vriend zijn hart uitstorten. Ik heb hem ontvangen in de pastorij …'

    '… en geluisterd. Ze waren beter meteen samen naar de politie gestapt.'

    'Ik heb die industrieel ontvangen op verzoek van mijn parochiaan, Max.
    Een priester is alles in één persoon:

    geduldige luisteraar, milde raadgever, psycholoog en soms psychiater, dokter zelfs.'

    'En wat ben jij nu voor mij, smeerlap?'

    'Op dit moment ben ik een echte vriend, Max', klonk het zeer beheerste,
    bijna plechtstatige antwoord.

    'Je ogen moeten geopend worden, Max. Keer met beide voeten op aarde terug of je loopt blind in je ongeluk'.

    'Leugens, leugens!'

    'Max, ik wil je helpen, je waarschuwen, je behoeden voor de totale val.
    Wat ben ik er ten andere mee je leugens te verkopen? Ik lieg niet.
    Ik wil je alleen helpen.
    Vraag me niet hoe het er in die kamers van dat rendez-vous huis aan toe ging.

    Van die twee mannen weet ik zeker …'

    'Noem hun namen!'

    'Vraag ze aan die vrouw. Natuurlijk heb ik hen gesuggereerd de politie in te lichten.
    Doch zo’n dekseltjes hielden ze liever gedekt. Voor jou ligt het anders. Voor jou is misschien nog niets verloren.
    Eis verantwoording. Dwing haar de volle waarheid te zeggen. En breek met haar.
    Breek nog vandaag met haar, Max.'

    'Ik weet niet meer hoe ik je noemen moet!' stootte ik klagend uit.
    'Jij bent geen zieleknijper, maar een farizeeër in de echte zin van het woord.'

    'Je vriend ben ik, Max, je vriend!'

    'Trap het af, buiten! Ik wil je hier nooit meer zien, zelfs als Gerda het je vraagt. Buiten!'

    'Nos jungit amicitia', prevelde hij nog, 'vriendschap verenigt ons, Max!'

    'Buiten, smeerlap!'

    wordt morgen vervolgd - tekst geplaatst met toestemming van de auteur: http://blog.seniorennet.be/titipoes3/archief.php?startaantal=120

    17-06-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    16-06-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.570. twee bier, aub

    een Vlaamse zomerzotheid

    Over zes dagen wordt het zomer en vanaf dan is het vijf jaar geleden
    dat 'Dos Cervezas' een zomerhit werd in een aantal contreien. 
    Tom Waes heeft dat voor mekaar gekregen.
    't Is te zeggen, de VRT-machinerie heeft dat in orde gebracht.

    Evengoed vonden zijn jonge puberdochters zijn vertoon tenenkrullend gênant
    en ik zag beide meisjes tijdens een interview ineenkrimpen van plaatsvervangende schaamte 
    'k Leefde met hen mee. Toen mijn zussen en ik ongeveer hun leeftijd hadden,
    vonden wij het ook vreselijk wanneer onze pa, toen al een oude man van 39,
    de lollige begon uit te hangen.

    De Lollige Uithangen was voorbehouden aan de categorie Toffe Typen van onze eigen leeftijd
    of eventueel aan Nederlandse cabaretiers. Vlaamse Vaders vielen daarbuiten.
    Eigen Vaders vooral. 
    En in 2010 was dat nog altijd zo, bleek uit het interview met de dochters huize Tom.

    Toen ik het nummer voor het eerst hoorde vond ik het een goeie grap, iets in de aard van
    Sperziebonen (BRT Magesien 1968-1972)
    of
    De Peulschil (Lamp, Lazarus & Kris-1971). Dat waren ook kwieterijen.

    Maar waar in het buitenland begrijpen ze een Vlaamse collectieve zomergekte?
    Want dat was Dos Cervezas, een Vlaamse zomerzotheid. 
    Het ding trekt op niks. Het is een onding.
    Maar ik wou wel dat Tom Waes zou winnen, in welk programma was het ook al weer. 

    En LM & ik vroegen ons nu af
    of we ons al terug zouden durven vertonen in Spaanstalige gebieden.

    In Benidorm en omstreken weten de Spanjaarden natuurlijk van het verschijnsel.
    En op Tenerife zeer zeker ook.
    Kan men daar als Vlaming weer zijn gezicht laten zien?
    Nee, het collectief geheugen is daar te sterk.
    Het nummer wordt er nog in elke cantina gehoord en gezongen, volgens mij.

    Het nummer heeft zelfs een eigen Wikipedia-artikel. Dat helpt ook al niet.
    LM en ik vrezen dat we verder weg zullen moeten.
    Naar Zuid-Amerika. Verder kan niet qua spaanstaligheid.
    Hoger wel. Misschien moeten we naar het Andes gebergte eer we
    dos cervezas kunnen bestellen zonder dat de mensen van de bediening in een lach schieten …


    LM heeft een snellere en goedkopere oplossing : 

    - We blijven in Europa en we bestellen tres cervezas.
    - Waarom drie?
    - Omdat ik … hoe zegt ge vier?
    - Quatro.
    - Oké, we bestellen quatro cervezas, niemand lacht met 'dos' en wij lijden geen dorst.

    Soms hé, is LM slim, zomaar, solo. 

    m  - HiH-06/2015, http://nl.wikipedia.org/wiki/Dos_cervezas#Negatieve_respons , http://nl.wikipedia.org/wiki/Magesien , http://nl.wikipedia.org/wiki/De_Peulschil

    16-06-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.569. --- afl. 035/121

    afl. 035/121 ~ de waarheid

    Hij wees naar de deur en ging weer zitten,
    wiste met zijn witte zakdoek de zweetdruppels van zijn voorhoofd
    en bleef me aanstaren met die glazige naar binnen gerichte blik.
    Een man in twijfel. Duidelijk bang voor zichzelf. Moeite doend om beheerst te blijven.

    Ik haalde de cognac. We nipten. Nog een poos zwijgend.
    Er scheen plots veel meer tussen ons dan een twistgesprek van
    een schuinloper met een alles-begrijpende priester.


    Wat wist hij van Marianne? Wat betekende véél?
    Was dat misschien de reden waarom hij me onder vier ogen wilde spreken
    en me zelfs gevraagd had de deur van mijn werkkamer op slot te doen?

    Ik slokte de cognac in één brandende teug naar binnen en beet: 'Wel?'

    'Nu je me eerlijk hebt opgebiecht wat die vrouw voor jou betekent
    -en dat blijkt heel wat- valt het nog moeilijker de waarheid te zeggen.'

    'Welke waarheid?'

    'Wie en wat Marianne in werkelijkheid is.'

    'En dat weet jij?' hoonde ik.

    'Ja.'

    'Van horen zeggen, roddels en leugens vergaard door jullie kliek met Gerda als eerste viool.'

    'Nee, Max. Dit alles is uitsluitend tussen ons.
    Toevallig weet ik veel over je zogezegde fantastische vriendin.
    Een biechtvader verneemt heel wat.'


    'En biechtgeheimen mogen niet geschonden worden!'

    'In dit geval vind ik het nodig. Ik wil je redden, Max.'

    'Ach, hoepel op met je zalfbus.'

    'Max, ik denk dat je niet goed luistert.
    Ik herhaal dat ik toevallig heel wat heb vernomen over die vrouw.'


    'Die vrouw heeft een naam!'

    'Juist. Marianne Dries. Woont al lang alleen met haar invalide vader,
    destijds bierhandelaar, uit de echt gescheiden en MS-patiënt. Klopt ja?'

    Ik knikte. Nu was het mijn beurt om hem wazig aan te kijken.
    Mijn hand greep automatisch de fles cognac. De alcohol bleef zuinig in zijn glas geelbruinen.

    'Max, jongen, nu moet je eens goed luisteren.
    Bij twee of drie gelegenheden viel in mijn biechtstoel de naam van Marianne Dries.
    Ik spreek nu niet van gisteren of eergisteren, wel van zes, zeven jaar geleden.'

    'Komaan, zeg!'

    'Ik begrijp dat je het zonderling vindt, dat een naam me na al die tijd zomaar weer te binnen schiet.
    Maar het is geen verzinsel. Ik ga je zelfs iets meer zeggen. Vroeger maakte ik, als het strikt nodig was,
    aantekeningen na de biecht. Geloof me, ik ben echt niet de enige priester die zoiets doet.'

    Hij zweeg even. Hernam daarop bedaard:

    'Herinner je je die fameuze traffic in gestolen auto-onderdelen?
    Kleine vier jaar geleden op de as Luik, Antwerpen en Rotterdam?
    De politie heeft de kopstukken gevat, omdat de biechtvader een tip gaf
    zonder de naam van een van de chauffeurs te noemen.'

    'Met Marianne gaat het niet om gestolen onderdelen.'

    'Ik had wel reden om haar naam te noteren. Zij stal op haar manier.'

    'Wat?!'

    'Max…' Zijn woorden kwamen nu heel behoedzaam, tergend luid en toch als omfloerste klanken, die tussen ons bleven hangen in een aureool van valse medeplichtigheid.

    wordt morgen vervolgd - tekst geplaatst met toestemming van de auteur: http://blog.seniorennet.be/titipoes3/archief.php?startaantal=120

     

    16-06-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    15-06-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.568. over details

    Soms moeten wij al eens op details gaan letten,
    die wij voorheen vaak onbelangrijk vonden. van P²

    Toen ik het las dacht ik aan grootmoeder en kleindochter die samen koken.
    Ooit was dat een programma van Libelle TV. 
    Dank zij die twee lijnen, gecombineerd met het idee van het programma, heb ik een vertelsel.

    De oma maakt een familiegerecht op de traditionele wijze,
    waarvan al 40 jaar heel de clan op gezette tijden ongeveer plichtmatig eet,
    en dat gerecht al even plichtmatig onovertroffen lekker vindt,
    want Ma/de bomma moet op gezette tijden bewierookt worden.

    Stel dat de kleindochter, die gewoonlijk komt helpen bij de bereiding voor zoveel volk,
    er op een dag op eigen initiatief een aantal kruiden aan toevoegt, zonder dat oma het merkt.
    Denkt ze. Oma heeft het wel gezien, maar ze zwijgt. Oma's kunnen dat, zwijgen.

    De stoofpot, en vooral de saus, krijgt door de nieuwe kruiding meer diepte en de tafelgenoten
    doen dit keer niet beleefd opgetogen, ze zijn wérkelijk opgetogen.
    De oma proeft ook het verschil in haar bord en ze hoort het verschil
    in de stemmen en de stemming aan tafel. 

    Ze denkt dan : 

    Misschien moet ik eens op de kruiderijtjes gaan letten,
    die ik zo lang onbelangrijk gevonden heb. 

    m  - HiH-06/2015, herwerkt

    15-06-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.567. --- afl. 034/121

    afl. 034/121 ~ De aap komt stilaan uit de mouw

    En nu zat hij tegenover mij. In mijn werkkamer. Met de deur zelfs op slot.
    Op zijn aandringen nog wel!  

    Hij grijnsde:
    'Kijk, Max, wij zijn geen goede vrienden.
    Je biedt me wel uit beleefdheid een glaasje Pomerol aan.
    Maar je zou me liever de deur wijzen'.

    'Dat zeg jij. Ik niet'

    'Kom, laten we niet schijnheilig doen en de koe meteen bij de horens vatten.
    Je weet waarom ik je alleen wil spreken!'

    'Absoluut keine Ahnung, Serge.'

    'Over Gerda en jou uiteraard. Vooral over jou.'

    'Kom je ronselen, Serge? Ik treed niet toe tot jullie clubje, man!'

    'Doe niet belachelijk, Max.
    Onze kleine gebedsgenootschap bestaat uitsluitend uit dames en dat wil ik zo houden.

    Je bent beter af met een beperkte, intens overtuigde kring
    dan met een hoop onverschillige meelopers.

    Maar dit terzijde. Je gedrag, Max.'

    'Daar heb jij je niet mee toe bemoeien.'

    'Toch wel, Max.'

    'Jij hebt je kerk, je waanzinnig kliekje theomanisten en…'

    'Hoe noem je dat?'

    '…en wat er daarbuiten tussen Gerda en mij gebeurt, gaat jou geen moer aan!'

    'Je beseft niet hoeveel ellende en wat een verdriet je je vrouw aandoet.'

    'Ik heb haar een scheiding voorgesteld. Zij wil niet. Ze wil me alleen kloten.
    Niet mijn woorden, de hare!'


    'Dat zal Gerda wel op een andere manier gezegd hebben.'

    'Ach wat! Als ze gelanceerd is, stort zij nog meer verbale vuilnis over mij uit.'

    Serge zuchtte diep, fluisterde: 'Tendit in ardus virtus.'

    'Hou op met die zever!'

    Zijn stem zalfde vergevend: 'Kloekmoedigheid zoekt het moeilijke om het te overwinnen, Max.
    Blijf je vrouw trouw. Duw haar niet in de miserie. Zij heeft je nodig.
    Denk aan je zoon, zijn reputatie, de jouwe.'


    'Wat kan mij die reputatie schelen, man!'

    'In dit kleine dorp, de mensen…'

    'Luister goed, Serge, ik ga open kaart met jou spelen en dan wil ik dat je het meteen aftrapt.
    Is dat klaar?'


    'Ik heb je nog veel te zeggen. Max, véél.'

    'Ik wil Gerda verlaten. Scheiden. Voor goed. Wenst zij dat niet, dan zijn er andere oplossingen.
    Ik blijf in geen geval bij haar. Gesnapt?'

    'Die zogezegde minnares van jou … Gerda heeft me verteld wat zij weet
    en dat is niet veel om fier over te zijn!'

    'Wat weten zij en jij over Marianne! Wat weten Francis en Pat over haar.
    Pat mag dan nog de speurhond spelen!'

    'Max, die vrouw is slecht!'

    'Slecht? Omdat zij van mij houdt. Omdat zij en ik seks hebben
    waar jij in je natste dromen nog niet kan naar smachten!'

    'Dit gaat te ver, Max.'

    'Ik was net eenenzestig toen ik Marianne leerde kennen. Ga het Gerda maar vertellen.
    Een tsunami van een vrouw; als jij in je impotentie kan snappen wat dat inhoudt.
    Een vrouw, die je oppeuzelt of verslindt. Een vrouw als een gordel van smaragden.
    Verblindend, passioneel, verrijkend. Een fenomeen met daarenboven een hart van goud, mijn…'

    'Max …'

    Hij stond op. Hij transpireerde. Zijn ogen waren glazig. Zijn mond halfopen.
    Hij trilde als een espenblad. Als kreeg hij een wilde en onbeheerste zaadlozing,
    giechelde denkduiveltje.

    'Max, mocht je me nu een cognac inschenken, ook voor jou, onze laatste samen!'

    'Ik wil dat je weggaat, nu!'

    'Neen, ik moet je nog véél zeggen.'

    'Houd je preken maar.'

    'Het gaat over Marianne!'

    'Wat?'

    'Haal de cognac!'

    wordt morgen vervolgd - tekst geplaatst met toestemming van de auteur: http://blog.seniorennet.be/titipoes3/archief.php?startaantal=120

    15-06-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    14-06-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.566. kinderzomerbang

    Mijn kindertijd heb ik op den-buiten beleefd, waar loslopende honden erbij hoorden.
    Zij deden op een drafje hun toer. Zij waren accessoires in het decor,
    in de zomer voor ons dagelijks aanwezig, vermits wij dan op straat speelden.

    Op sommige honden kon men de klok gelijk zetten.
    Ze deden plichtmatig de ronde van een territorium dat alleen zij kenden en dat nu niet meer bestaat.
    De streek is verstedelijkt en het is er niet meer mogelijk, loslopende honden.

    De boerderijhonden noemden we ze. Ze waren half-groot en zeer snugger.
    Door hun drafje gaven ze te kennen dat ze met hun eigen zaakjes bezig waren
    en zij hoopten van ons, de kinderen, hetzelfde.
    Boerderijhonden en zomertijd … wij wisten nog voor de boerin dat het teefje weer drachtig was.

    En dan waren er de huishonden. Dat was een gans andere categorie.
    Huishonden zaten opgesloten in een tuin.
    Ze blaften naar alles wat langs kwam omdat hun gebied niet groot genoeg was.

    Op weg naar de kruidenier moest ik langs zo'n tuin.
    In mijn leefwereld als kind waren er grotere dieren dan die hond.
    Er waren koeien. Met horens. Maar van koeien was ik niet bang. Gewoon uit de wei blijven.
    Er waren paarden met hoeven. Een paard laat men met rust.

    Maar dus die hond. Dat gegrom en die tanden.
    Die tanden keken mij elke zomer recht in het gezicht.
    En ik moest daar telkens twee keer langs.
    Een keer heen en een keer terug.

    m  - EZW-06/2012, HiH-06/2015, bijgewerkt

    14-06-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.565. --- afl. 032-033

    afl. 033/121

    Wegens ooit een vergissing in de nummering bestaat deze aflevering niet maar ik bewaar en volg de oorspronkelijke nummering
    omdat anders de verwijzing/de link naar de bron niet meer klopt. En bronvermelding is ongeveer heilig, newaar? m

    afl. 032/121 ~ Theomanistenclubje

    Hij was een boom van een vent, die pastoor.
    In feite een dorre boom die zichzelf overleefde en het duidelijk een loodzware last vond.
    Hij leek vergroeid met het dorp. Een jaar of zestig schatte ik hem.
    Nooit naar zijn leeftijd of achtergronden gevraagd. Interesseerde mij geen bal.

    Vroeger, zo werd verteld, was zijn kerkje tijdens de zondagsmissen goed gevuld geweest.
    Dan konden hij en Bernard, de onderpastoor die hij deelde met de parochies uit naburige dorpen,
    hun salaris tegenover de gemeenschap verantwoorden.
    Doch met het uitvlakken van de geloofstrouw en de steeds uitdeinende kerkontvolking,
    verdween eerst Bernard en verloor -vreemd genoeg- pastoor Serge de belangstelling voor zijn afvallige parochianen,
    om zich meer en meer toe te spitsen op een handvol koppig verslaafden aan het kruisbeeld.
    Tot hen behoorde uiteraard Gerda.
    In mijn ogen vormden ze een nieuwsoortige sekte. De sekte van de theomanisten.

    Ze vergaderden een drietal avonden per week in de kerk.
    Er werd verteld dat ze zich daar opsloten, in een nauwe kring bij het altaar zaten,
    met alleen het flauw flikkerend licht van een enkele hoge kaars op hun van aanbidding gespannen witgrijze gezichten.
    Gerda slofte, als een oude vrijster, iedere ochtend naar de kerk. Ze woonde trouw elke vroegmis bij.
    Maar als tempel had de kerk voor haar toch een beetje afgedaan. De kerk leek meer bij- dan noodzaak.
    De spirituele symbolieken met al de nieuwe, vreemdsoortige rituelen en eigen gezangen
    die Serge van een kort verblijf in Salt Lake City had meegebracht,
    overtuigden de theomanisten méér dan het gewone bijwonen van een mis of het samen voorlezen uit de bijbel.

    Pastoor Serge, die zichzelf rechtstreeks afgezant van de Heer was gaan noemen
    - in feite nog tamelijk braafjes vergeleken bij zestig ministers in Kongo,
    die "ambassadeur de Jésus-Christ" op hun visitekaartje vermeldden-
    oefende fysiek en psychisch een hypnotiserende invloed uit op Gerda en die enkele andere oudere vrouwen.
    Twee van haar clubgenoten hingen elke zaterdag bij het piepen van de dag rond in de stationsbuurten van Brussel.
    Daklozen opsporen, verworpenen, het gruis van de aarde, dat
    tussen zijn vodden, plasticzakken en kartonnen dozen lag te vegeteren.
    Ja, ze werden gevoed, de sukkels.
    Geestelijk voedsel toegediend door twee begijnen: het noodzakelijk heil van hun Heer
    doorspoelen met een slokje leidingwater, gewijd door Serge.

    Hoe de vork met Gerda's sekte juist aan de steel zat, heb ik nooit willen weten.
    Ik vermoed alleen dat Serge sluw genoeg was -en dat was hij zeker-
    om er vooral eigen belang aan vast te knopen.
    Doorgewinterde kerkcommerçant als hij was
    en gelet op de explosie van de rijk makende geloofsbedrijvigheid in de States,
    was het hem vóór alles om de poen te doen.
    Dat zijn theomanisten hem niet in de steek zouden laten, wist hij zeer goed.
    Die brave besjes waren door hem zorgvuldig geselecteerd: goedgelovig en goed bij kas.

    Twee ongehuwde zussen -hun vader was destijds gekend als welgestelde veeboer dus grootgrondbezitter-,
    de weduwe van de notaris,
    een drietal dametjes, dat Serge graag en vaak met zijn wagen naar Nederland en Luxemburg voerde.
    Buurvrouw Adrienne, manusje voor alle kerk- en pastorijwerk.
    En Gerda niet te vergeten. Gerda, die na het overlijden van haar moeder, de laatst levende ouder,
    meteen het huis had verkocht en de elf miljoen oude Belgische franken zéér voordelig bij Francis had belegd.

    Ze deed met haar geld wat ze wou, maar ik was bijna zeker van dat zij een deel van haar halfjaarlijkse intresten
    -en tegen 7.25% was dat in die tijd beslist niet te onderschatten- aan Serges werken spendeerde.
    Wat zou die zich dan bekommeren om vijftig of honderd parochianen meer of minder in zijn missen!
    Hij boerde op zijn eentje stukken beter met zijn dames van Maria en Inri. Die zaten op bankrozen stuk voor stuk.

    wordt morgen vervolgd - tekst geplaatst met toestemming van de auteur: http://blog.seniorennet.be/titipoes3/archief.php?startaantal=120

    14-06-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    13-06-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.564. auto na 70

    Toen ik (’87) tijdelijk in Jette woonde (de Smet de Naeyerlaan) is daar een memorabel ongeval gebeurd.
    Wel, voor mij is het nu nog memorabel.

    Op het kruispunt met de Ferdinand Lenoirstraat werd een voetganger van het zebrapad geschept.
    De bestuurder panikeerde, reed door en één zebrapad verder gebeurde hetzelfde, een tweede slachtoffer.

    Binnen de minuut was het leven van twee mensen voorbij
    en was het leven van de bestuurder definitief, onomkeerbaar veranderd.
    En van deze drie mensen, was heel de naaste omgeving mede-slachtoffer.
    De kringen van de steen in de vijver.

    Achteraf bleek dat de bestuurder iemand was van 78 jaar.
    En dat hij in shock was. Jahaa, men zou van minder. 
    Moeten verder leven met het besef dat men twee mensen gedood heeft,
    met de schuldgevoelens die daarmee gepaard gaan én
    wat hij aan zijn kinderen wou nalaten ging nu naar de nabestaanden van de slachtoffers.
    Mentaal, emotioneel en uiteindelijk ook financieel kapot, het bankroet van een leven.
    Dat alles omdat de auto niet kon thuisblijven. Mijn auto, mijn vrijheid.

    Ik hoopte toen dat, als ik een bepaalde kaap bereikt zou hebben,
    ik nog voldoende zelfkennis en gezond verstand zou overhouden om de wagen weg te doen.
    Om er een streep onder te trekken. Om er een punt achter te zetten.

    Stel dat men medicatie moet nemen waarbij het gebruik van zware machines wordt afgeraden. 
    Oh, maar ik gebruik geen zware machines hoor! Mijn zwaarste machien is de stofzuiger.
    En vervolgens stap ik fluitend in een auto van een paar honderd kilo
    die vanaf een bepaalde snelheid het impact heeft van een paar ton.

    'Geen zware machines hoor, ikke. 'k Zou ommers niet weten waar, ikke …'

    Er zijn een paar scharnierpunten geweest, ergens tussen 2008 en nu.
    Ik weet, ik ben bijlange niet meer zo bij de pinken als zes of zeven jaar geleden.
    Ik besef dat mijn reactiesnelheid verminderd is vergeleken met toen,
    en die vertraging zal enkel nog toenemen, een realiteit ontkennen heeft geen zin.
    Ik weet dat mijn probleem-oplossend vermogen aan het afnemen is.

    Mijn zus Tina vraagt dan of ik ziek ben, of ik daar niet eens 'iets zou aan doen'. 
    Het heet SLEET, Tina. En sleet is onomkeerbaar. (hoe dikwijls nog)

    Dus over dat autorijden, ik dien mijn rijbewijs in wanneer ik er een streep moet onder trekken,
    wanneer ik voel dat ik er een punt moet achter zetten.

    Zelfkennis en besluitvaardigheid, daar blijf ik toch op hopen, om niet te eindigen
    in een mentaal en emotioneel (en financieel) bankroet zoals die man van 78 toen in ’87.

    m - EZW-06/2014, herwerkt

    13-06-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.563. --- afl. 031/121

    afl. 031/121 ~ Diplomatie en hysterie

    En ze deed het. Ze schakelde niet alleen Francis en zijn vrouw in.
    Ook haar zielenherder en hartenbroeder pastoor Serge, werd erbij betrokken.
    Later ontdekte ik, dat Pat me op een woensdagnamiddag
    in haar vlammend rode Honda als een oorlogsschip volgde.
    Ze deed volstrekt geen moeite niet op te vallen. Integendeel.
    Toen ik uitstapte bij het villaatje en achterom keek, stond ze al vlijtig het adres te noteren.
    Och, om dat "huiveringwekkend" woord van Gerda te gebruiken: dat ze allemaal naar de kloten lopen!

    Francis legde het diplomatischer aan boord.

    Eerst met verontschuldigingen
    'Echt, pa, ik meen het, dat was niet mijn bedoeling.
    Maar ja, die insinuaties van Freya. Ik wou je geheim helemaal niet verklappen.
    Ik wist wel wat een storm dat bij ma zou ontketenen.
    Maar je moet ook inzien dat er door die toestand opeens bepaalde zekerheden voor mij wegvallen'.

    Dan met een soort wijselijk overleg
    'Pa, ik weet het, het vlees is zwak en zeker met een vrouw zoals je beschrijft.
    Elkeen kent al eens een avontuur, een langere of kortere relatie.
    Echtscheidingen zijn de doodgewoonste zaak van de wereld.
    Maar ma is geen, tja, hoe moet ik het zeggen, ma is geen normale vrouw.
    Dat overdreven religieuze heeft haar omzeggens teruggebracht naar de Middeleeuwen.
    Je moet haar ontzien. Laat haar je naar de brandstapel wensen.
    Verdraag haar gemeenste stemmingen. Zij is nu eenmaal een hysterica'.

    Ja, dacht ik erbij, noem haar maar zo. Dat is de best passende omschrijving.
    Een hysterica, een vrouw, die in een bestendig verkrampte en verlammende zenuwtoestand verkeert,
    toestand die meestal voortkomt uit storingen in het geslachtsleven.
    Voeg die afwijking bij haar erg overdreven godsdienstwaanzin
    en je hebt het perfecte schrikbeeld van iemand, die niet meer van deze wereld is
    en er toch haar gif wil blijven spuiten.

    En dan was er natuurlijk pastoor Serge!
    Ik zie hem nog die avond op de drempel van mijn huis staan.
    Weifelend een verboden hand naar de mijne uitstekend.
    Dan zorgvuldig de schoenen vegend en tussen de tanden mompelend:

    "Mole ruit sua."
    Hij begroette me af en toe met een Latijns gezegde.
    Deze keer haalde hij Horatius aan: Het stort in puin door zijn eigen gewicht.

    'Amen', knikte ik, 'Ze zit boven. Ga maar. Je kent de weg.'

    'Nee, Max, ik kom niet voor Gerda.'

    'Als je niet voor haar komt, dan kom je beslist voor een van mijn rode diamanten.
    Clos l' Eglise zevenennegentig! Perfect gechambreerd. Die goddelijke voorzienigheid toch! Chapeau!'

    'Deze keer geen wijn, niks. Ik wil slechts met jou praten, Max, onder vier ogen.'

    wordt morgen vervolgd - tekst geplaatst met toestemming van de auteur: http://blog.seniorennet.be/titipoes3/archief.php?startaantal=120

    13-06-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    12-06-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.562. trage dagen

    niet altijd even boeiend

    Er waren ook saaie dagen aan boord, zelfs monotone periodes, tijdens dewelke er echt niks gebeurde of te beleven viel.
    Dan zou men van een simpel feit een evenement gemaakt hebben, gewoon om de bovenkamer wat te bemeubelen.

    Dan moest ik mezelf er aan herinneren dat we die rust verdiend hadden.
    Maar hoeveel rust verdraagt een mens eer het eentonig wordt ?
    Mentale rust, bedoel ik, want fysiek waren we wel allemaal bezig.
    Ongeveer allemaal.

    Natuurlijk waren er boeken aan boord, en later ook videocassettes,
    maar niet iedereen leest graag en het aanbod aan films was beperkt,
    zowel in aantal stuks als in genre.

    Saaie periodes overvielen ons eerder op een bulkcarrier dan op een tanker.
    Bulk (stortgoed) is niet de meest dringende lading.
    Er werd al eens doorgegeven aan het schip dat er moest vertraagd worden, omdat de terminal ons nog niet kon lossen.
    De opslagcapaciteit aan de wal kon ons er efkes niet bij hebben, of er was een panne in de transportbanden …
    De ware reden kregen we niet te horen natuurlijk, wij beneden al helemaal niet.
    Maar dat er vertraagd werd merkten we wel.
    Dat hoorden we ook van de matrozen van wacht natuurlijk, die vertelden beneden al eens wat er boven op de brug gebeurde.
    Want het was toen nog echt upstairs-downstairs hé.

    Terwijl ik dit zit te typen besef ik ineens dat het niet altijd even duidelijk is over welke vaar-periode ik het heb.
    Over de 13j vóór ik LM kende en dus in mijn eentje monsterde, of
    over de 17j erna, toen ik LM kende en samen met hem monsterde.
    Want er is vóór 1992 de pre-LM periode en vanaf 1992 de LM-periode.

    Het bleef varen op vrachtvaarders, maar het was een wereld van verschil,
    want ik woonde plots een deck hoger en ik at in een andere mess.
    Een kleine aanpassing jawel, maar na verloop van tijd
    kreeg ik serieus heimwee naar mijn oude routine en de kameraadschap van 'downstairs'.
    Vooral dan wanneer er 'oude' bekenden bij de crew waren.
    Het heeft ongeveer twee jaar geduurd eer ik daar helemaal van af was.

    In de pre-LM periode werd ik gemonsterd door de Pool der Zeelieden, dat was
    de wervingsreserve waar de rederijen hun lagere bemanning betrokken.
    Dwz dat we op elk soort vrachtvaarder konden geplaatst worden.
    Later, met LM waren het vooral tankers.

    Bulkcarriers (stortgoed) vaarden soms veel trager en
    wanneer dat in de doldrums moest gebeuren, werd het helemaal saai.
    Spiegelgladde zee en wolkeloze hemel. Dagen op een stuk.
    De eerste dag is dat hemels. De derde dag voelt het leeg.
    De vijfde dag wordt het onheilspellend, alsof het afstompend zicht nooit nog zou overgaan.
    Niks dat de blik vasthoudt. Geestdodend.

    Dan bleef ik op de poop al eens kijken naar het kielzog, om te kijken of er nog niet wat meer vaart in zat …
    Dan hielden we mekaar bezig met flauwe bedenkingen : er zijn mensen die duur geld betalen voor een reis,
    om dit soort weer te kunnen meemaken. Wij worden er tenminste voor betaald.

    Op een keer kwam ene Ludo laat aan het ontbijt. Die gast was uit zichzelf al een onverstoorbare slome,
    en zelfs híj was uit zijn hum, al van ’s morgens vroeg. Hij bromde iets over 'die speedboot hier'.
    Speedboot. Over een gevaarte van 75.000 ton laadvermogen op economische snelheid.
    Heel de tafel schoot in een lach. Als het voor Ludo al traag ging, dan was er toch iets hé. 

    Tja, van kleinigheden maakt men een gebeurtenisje, op zulke dagen.
    Er waren de stormdagen, maar het andere uiterste bestond ook : de oersaaie dagen.

    m  – HiH-06/2015, herwerkt

    12-06-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.561. --- afl. 029-030

    afl. 030/121

    Wegens ooit een vergissing in de nummering bestaat deze aflevering niet maar ik bewaar en volg wel de oorspronkelijke nummering
    omdat anders de verwijzing/de link naar de bron niet meer klopt. En bronvermelding is ongeveer heilig hé, m.

    afl. 029/121 ~ Echtelijke verwijten

    Het duurde geen week of Gerda onthaalde me krijsend en gillend met haar feestelijkste verwijten.

    'Dat jij hier nog een voet durft binnen te zetten, jij schurftige hond. Ha, meneer heeft een hoer.
    En dat duurt al jaren. Nu weet ik wat ik aan die toot van jou miszag. Afgeleefd! Rot weg, schoft.
    O, ik wist het. God, mijn Heer, U bent mijn getuige dat ik het vermoedde.
    Al vele jaren komt hij niet meer af, ben ik lucht voor hem.
    Zelfs geen zoen met Nieuwjaar. Geen vriendelijk woord …
    Blijf met je tengels van mijn deuren. Wie weet wat je er bij die hoer mee uitgespookt hebt.
    Vies, vies, ik ben vies van jou. Door het hoofd zal ik je schieten en dat spel tussen je benen afsnijden.
    O, God, Heer van mij, laat me toch zwijgen.
    Maria, ons aller moeder, leg andere woorden in mijn mond, ik smeek U.
    Je stinkt naar haar. Straks moet ik braken, zie.
    Al jaren de nagel van mijn doodskist en nu hoerenloper ook!
    Dat mankeerde er nog aan.'

    Ze draafde maar door. Er kwam geen eind aan. Almaar heftiger.
    Schreeuwend, met haar overslaande kraaienstem en maar dreigen met de vuisten.
    Zo had ik haar nog nooit gezien.

    'En denk maar niet dat ik jaloers ben! Ik geef geen sikkepit om jou.
    Maar mijn zoon en Pat, de buren, pastoor Serge, de omgeving,
    hoe gaan die allemaal tegen ons aankijken. Wij …'

    'We kunnen scheiden.'

    'O ja, dat zou meneer en zijn violet goed uitkomen. Wie weet, heb je nog tijd om te scheiden,
    je kan tegen die tijd allang rondlopen met aids aan je gat.
    Heer, vergeef mij dat laatste woord. Sta me bij, Heer, en heb begrip voor mijn woorden.
    Scheiden nooit! Hoor je mij, nooit! Jamais! Wat de Heer verenigd heeft, kan niet gescheiden worden.'
    'Laat je god er buiten en trachten we dit af te handelen als volwassen mensen, ja?'

    'Hier valt niets af te handelen. Zelfs moest je me morgen vertellen dat het uit is met die troela, ik zou je niet geloven.
    Serge zegt het ook: eens dat een man van die kelk gedronken heeft, is hij verloren.
    Er zijn uitzonderingen, maar een leugenaar zoals jij, een geboren scheefmarsjeerder!
    Je het leven zuur maken, ja, met plezier. Scheiden? Over mijn lijk!'

    wordt morgen vervolgd - tekst geplaatst met toestemming van de auteur: http://blog.seniorennet.be/titipoes3/archief.php?startaantal=140

    12-06-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)
    11-06-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.560. bruiloft

    het perfecte feest

    Een sprookjesbruiloft, alles moest perfect zijn. Een feestbuffet buiten, op een zoele zomeravond,
    zo hadden de trouwers zich hun feest voorgesteld, ttz : zo heeft de moeder van bruid dat gewild.
    Het buffet is er dus gekomen, de zoele zomeravond ook, want er werd getrouwd in een warm land.
    Alle gasten in ceremoniële kledij. Sjiek volk hoor.

    Men moest dat buffet gezien hebben om het de vatten, zo weelderig, zo luxueus.
    Met driedelige chocolade-cascade en al. De dessertafdeling van het buffet was fa-bu-leus!

    Tot er een zucht wind langs kwam:

                                            een chocoladecascade + wind =  Chocolate Fountain + Wind = Bad Time                      

    'k Beklaag werkelijk de mensen die benedenwinds stonden.

    m - EZW-01/2014, herzien - https://www.pinterest.com/pin/327777679101501002/ 

    11-06-2018 om 00:00 geschreven door maart


    >> Reageer (0)



    Archief per maand
  • 03-2020
  • 09-2018
  • 08-2018
  • 07-2018
  • 06-2018
  • 05-2018
  • 04-2018
  • 03-2018
  • 02-2018
  • 01-2018
  • 12-2017
  • 11-2017
  • 10-2017
  • 09-2017


    Blog tegen de regels? Meld het ons!
    Gratis blog op http://blog.seniorennet.be - SeniorenNet Blogs, eenvoudig, gratis en snel jouw eigen blog!