Volgens mij is het veiliger voor de buren, en voor de passanten in onze straat, en bij uitbreiding voor elke medemens op de openbare weg, dus voor alle Belgen op heel ons Belgisch wegennet, is het beter en veiliger dat ik niet met de fiets rij.
Ik wacht wel tot ik een seniorenscooter kan gebruiken.
Zelf hebben LM en ik geen kleinkinderen (geen kinderen ookni) en misschien daardoor heb ik een mateloze bewondering voor wat oma's en opa's allemaal moeten kunnen.
Zou het kloppen dat kleinkinderen het herexamen zijn voor wat men met de eigen lading kinderen verprutst heeft ? Goed, begin dan maar al te studeren voor dat herexamen.
'k Heb gisteren iets geoefend en op ruitjespapier gaat het makkelijker. Ruitjespapier biedt door de horizontale en de verticale lijntjes iet of wat houvast voor de verhoudingen tussen de verschillende delen van de kattepoes.
hoe tekent men een kat zo tekent men een kat
Bij mij stond het mondje er eerder, vanaf fase 5 al, nog voor ze een lijfje had. Ik liet het wat meer naar boven krullen ook, dan lacht de kattepoes een beetje. Van zodra ze een mondje heeft kan de kat praten, zolang men aan het tekenen is. Toen de tekening klaar was, was ook de kattepraat-inspiratie op.
Achteraf kreeg ze een tekstballonnetje en zei ze wat er die dag gezegd werd of moest worden, bvb : 'tomaten zijn soms wel lekker hoor' En in een tweede ballonnetje zei de kat wat de oudste daarvan dacht : 'maar soms ook niet'. In een derde ballonnetje stond wat de mama zei : 'van tomaten wordt ge sterk'. Gelukkig was mijn blad groot genoeg om alle tekstballonnetjes er op te krijgen, want de twee kleinen bleven enthousiast tekstjes produceren.
De kat kleuren deed de jongste zelf. Dat deed ze met meer ijver dan ik. Mijn ijver was opgebruikt bij de staart.
De staart tekenen was voor mij het moeilijkste. Gom of geen gom, er zaten twee kinderen op te kijken en de staart was nooit goed. Daarom : eerst een dag op voorhand oefenen. Wanneer het klein comité er dan is, schudt men de kat zó uit het potlood. Met staart en al.
Voor volgende keer willen ze een giraffe en een koerscoureur want zondag gaan ze ergens naar renners kijken. Nu ga ik oefenen. Vooral de giraffe.
Ik stond tegenover de inspecteur van de recherche. Hij stelde zich voor als Vloesberghe. Een gezapige vijftiger; klassieke outfit, fijn metalen brilletje en eerder aangename stem. 'Zo, meneer Cijnens, gaat u zitten. Zal ik koffie laten brengen?' 'Neen. Wat wil u precies weten?' vroeg ik, me kil voelend als een zombie. 'U weet dat uw echtgenote overleden is in verdachte omstandigheden. Ik heb hier …'
Hij bladerde door wat papieren, vervolgde zonder op te kijken: 'Vermoedelijk overleden tussen zeven en elf uur vanmorgen. Het onderzoek is nog volop bezig. De eerste gegevens wijzen in de richting van een zware schedelfractuur door een slag met een zwaar, stomp voorwerp'.
Ik onderdrukte een huivering. Vloesberghe merkte het. Fronste lichtjes de wenkbrauwen en vroeg losjes: 'U was vannacht niet thuis, meneer?'
Ik beet terug, stom-hulpeloos als was daar opeens de ijskoude adem van een levenslange veroordeling. Belachelijk. Maar toch een bange vorm van verdediging:
'Ik heb Gerda niet omgebracht. Ik ben geen moordenaar. Gisteren werd het te laat en ik was te moe. In zo'n geval verblijf ik soms in het hotel tegenover de redactie.'
'Naam van het hotel, meneer Cijnens?'
'De Queen Anne. Ik heb me laten inchecken omstreeks middernacht. Vakbondsvergadering en nadien met de mannen nog wat nagepraat en enkele biertjes gedronken in de pizzeria, enfin dat café op de hoek.' 'En uw wagen?'
'Mijn wagen? Op de parking achter het hotel. De krant huurt daar parkeerruimte. Mijn wagen staat er altijd. U kunt dat natrekken, hoor!'
'Vanochtend bent u meteen naar kantoor gegaan?'
'Ik denk omstreeks halfnegen. Misschien negen uur. Ik ben vrij laat ontwaakt. De wekelijkse redactievergadering begint om tien uur stipt. Ik heb geen ontbijt genomen in het hotel. Doe ik nooit. Iedereen in het hotel kan dit bevestigen. Vraag het aan Renzo en het kamermeisje, een kleine mollige halfbloed. Renzo is de portier. Renzo kan u precies vertellen hoe laat het was. Zoiets noteren ze toch? Ik onderteken alleen een formulier en ze sturen de rekeningen door naar de krant, einde maand.'
'Goed, meneer Cijnens, goed. Dat gebeurt. U bent dinsdagmorgen alleen naar uw kantoor gereden?'
'Ik rijd 's morgens altijd alleen van huis weg! Ik zou niet weten wie ik …'
Bon, open en bloot nu. Ik haalde diep adem. Kreeg mijn jagende zenuwen ietwat onder controle en voegde er zo beheerst mogelijk aan toe:
'Meneer Vloesberghe, ik heb met deze hele afschuwelijk zaak niets te maken. U moet uw job doen, weet ik. U moet dus mijn levenswijze, tijdsgebruik en weet ik veel nagaan. Laat me daarom meteen zeggen wat ik te zeggen heb … U komt het vandaag of morgen toch te weten …'
Vloesberghe bleef me bedaard, bijna goedmoedig-vaderlijk aankijken:
'Mijn huwelijk is … was allesbehalve schitterend. Mijn relatie met Gerda kan moeilijk normaal genoemd worden. Ik ben atheïst, zij is … was religieus geobsedeerd. Sinds vier jaar heb ik een vaste vriendin. Hier is haar adreskaartje. Ik wou scheiden, Gerda niet. Ruzies waren in ons huis schering en inslag. Al jaren. Lang voor ik Marianne ontmoette. Iedereen weet het, mijn zoon, zijn vrouw, Serge Dafflon, haar pastoor en huisvriend. Van Gerda bedoel ik. Zeker niet van mij. Beslist ook enkele van haar kerkvriendinnen zijn op de hoogte. Wat wilt u nog meer weten? Financiële problemen zijn er niet. Ik stort elke maand zestienhonderd euro op Gerda’s rekening. De algemene vaste kosten, verwarming, verzekeringen, allemaal te mijnen laste. Ze mocht voor mijn part het huis met alles erop en eraan behouden. Ik was zelfs bereid een afstandsverklaring af te leggen, een en ander te regelen bij de notaris. Wat wenst u nog? Namen van collega’s, van die vakbondsverantwoordelijken misschien? U vraagt die aan de personeelsdienst, ik ken die heren niet zo goed. Kom, vraag maar!'
'Er is volstrekt geen reden om u op te winden, meneer Cijnens.'
'Dit wil ik eerst en vooral nog kwijt: de voorbije maanden zijn er in onze buurt enkele inbraken geweest. Vermoedelijk een bende. U hebt daar toch weet van, hoop ik? Stel dat die terug zijn? En Gerda heeft hen op heterdaad betrapt? Is er veel gestolen in mijn huis? Zijn er sporen van inbraak?'
'Dat moeten we allemaal uitmaken. Wees gerust, we houden u op de hoogte. In de loop van morgenvoormiddag ontvang ik alle uitgebreide verslagen en nemen wij contact met de onderzoeksrechter. We zien dan wel. Ik verwacht u morgenvoormiddag hier terug, halftwaalf. Een agent brengt u thans weg. U weet dat u de woning niet mag betreden. Hoogstwaarschijnlijk kunnen wij morgen hiervoor fiat geven. Tot dan, meneer Cijnens.'
Vloesberghe stond op. De zakelijk, maar innemende voorkomendheid van een heer van stand. Zijn handdruk voelde echt troostend aan of stelde ik me dat voor? wordt morgen vervolgd - bovenstaande tekst is geplaatst met toestemming van de auteur : http://blog.seniorennet.be/titipoes3/archief.php?startaantal=100
Parijzenaars en caféterrassen : ze hebben geen tuin, daarom zijn ze te vinden op de terrasjes want daar kunnen ze in de zon zitten. Ook al is het er duurder dan binnen ! MPC
"Het is onbegonnen werk om de Parijse café’s los te denken van de Parijse cultuur. Café de Flore op boulevard Saint Germain is een instituut. Geopend in 1870 en sindsdien een tweede thuis voor schrijvers, artiesten en intellectuelen zoals Apollinaire, Camus, Sartre en Simone de Beauvoir, Hemingway en zelfs Truman Capote. In de jaren 1920 en ’30 was de Flore was de ontmoetingsplaats voor Rechts, na WO II voor Links. Een punt in de driehoek met het beroemd maar toeristisch Deux Magots (vandaag taboe voor de Parijs intelligentia) en de Brasserie Lipp aan de overkant, is de geschiedenis van de Flore vergroeid met Parijs, cultuur en politieke ideeën."
Voor het ogenblik heeft hij het voor oudere vrouwen. Dat praat makkelijker en dat zijn tenminste geen meisjes, want :
- Het is moeilijk hoor, om met meisjes te praten, zei hij met moedeloze schouders.
Hij hield een stilte en dus ik ook, want dit was een moment van oprechtheid.
- Ik bekijk ze als gewone mensen, ging hij verder.
Met gewone mensen bedoelt hij waarschijnlijk jongens van dertien. Ik zweeg want dit was een zeer broos moment. Niks zeggen, dacht ik bij mezelf. En ik dacht ook : Vriend, dertienjarigen zijn geen gewone mensen. De meisjes niet en de jongens niet.
- Ik bekijk ze als gewone mensen, maar … zuchtte hij.
- Maar ?
- Maar ze lijken nog altijd op méisjes ! klonk het wanhopig.
Ja. Het wordt een lange zomer. Gelukkig duurt puberen maar zes jaar.
m – HiH-07/2015, herzien - en hij heeft nog wat gepuber te gaan
Beste lezer, begrijp dan ook mijn verslagenheid, geloof me, zelfs mijn ongeveinsde ontzetting toen ik, uitgerekend op de eerste verjaardag van Walters overlijden, door de politie werd gebeld en wat later vernam dat Gerda thuis was vermoord. Ik was er kapot van. Over moorden lees je in de krant, op tv vallen de lijken haast iedere avond bij bosjes. Maar als je er persoonlijk wordt mee geconfronteerd, word je meer dan behoorlijk dooreengeschud.
De aanblik van dat politiegedoe bij mijn huis. Al die zwijgende drukte van naarstige mensen in uniform of in burger. De witte labowerkers, de zachte nerveuze gesprekken, mijn ogen, die hulpeloos Francis zochten -niet wetend dat de lokale politie hem reeds voor ondervraging naar het commissariaat had afgevoerd-, mijn opvang door die sociale assistent. Zijn voorzichtige en toch keiharde mededeling over Gerda …
Weet u hoe dat aanvoelt? Als een figurant in een crimi. Alles om me heen was fictie. Onwezenlijk. Wel feilloos geënsceneerd. Maar niettemin goedkope fake tot en met.
Je vergist je, vriend, grimde denkduiveltje boosaardig. Het is allemaal cool-realisme en jij bent het centrale punt. Het gaat écht om jou. Om Gerda’s dood. Ze willen nu van jou horen wat jij ermee te maken hebt. O, o stil, je hebt er natuurlijk niks mee te zien. Maar ik denk dat ze jou verdachte nummer één vinden. Je weet toch dat 85 percent van de moorden gebeuren door familie of vrienden of door daders, die rechtstreeks contact hebben met de omgeving van het slachtoffer! Je zoon zit in hetzelfde schuitje, vergeet het niet. Hij heeft haar ontdekt!
Ik kreeg het heel benauwd. Keek zoekend rond. De slachtofferhulpman, die moet ik hebben. Waar hangt die uit ? Ik heb hem nodig. Al die vraagtekens. Een agent kwam naar mij toe: ‘Meneer Cijnens, wil me alstubieft volgen? Een inspecteur van de federale recherche zal u in onze burelen ondervragen. Dat is de normale procedure, hoor. Ik breng u wel terug.’
Ik volgde hem. Voelde me nog steeds in bevreemdende trance. Trachtte me kloek, zelfs een beetje hautain-onverschillig te houden. Het lukte niet. We reden weg. Een paar villa’s verder merkte ik Adrienne op. Gerda’s clubgenote, vriendin en notoire kletskous, omringd, in haar verwilderde tuin, door een handvol vrouwen. Stil, nieuwsgierig. Hand voor de mond.
Verdomme, Gerda vermoord! Ik kon me er niets bij voorstellen. Dit was te absurd. Neergestoken? Gewurgd? Vergiftigd. Toch niet neergeschoten?
Twee maanden eerder waren er inbraken geweest in de omgeving. Bij de Dufours en mevrouw De Pril. Bejaarde mensen. Geen geweldpleging toen. Nu wel. Moord zelfs.
Waarom was Gerda zo stom geweest om naar beneden te gaan? Ze had telefoon in haar kapel. Eén toets indrukken en ze had Francis gealarmeerd. Maar ja, die zou haar misschien niet geloofd hebben. Hij zou haar gesust hebben. Francis, altijd rationeel nooit emotioneel. Ze kon toch … het alarm! Iemand moet toch het alarm gehoord hebben? Een mens betaalt zich blauw aan zo’n ding en dan! Neen, het alarm was niet ingesteld. Dat was mijn werk, elke avond. En ja, ook ik had het de laatste weken diverse keren vergeten. Gerda onthield trouwens geen codes. Zij had ze nochtans meteen bij de hand, op de bodem van het handschoenenvakje in de hal of op de onderzijde van de waterverwarmer, in onuitwisbare stift.
u ze zwaar mishandeld zijn? Verkracht en voor dood achtergelaten? Leegbloedend? Ik moet die man straks vertellen van de inbraken. Niet vergeten, Max, absoluut niet vergeten. Die bende was terug en natuurlijk had Gerda zich verzet. Gerda vreesde niets en niemand, behalve haar god. Propere god! Zie je nu, onnozel schaap, hoe goed hij je beschermd heeft. Je mag hem proficiat wensen! Je bent dood, vermoord!
De vragen werden in mijn hoofd afgevuurd aan een tempo dat niet bij te houden was De agent-chauffeur gaf steeds hetzelfde antwoord: ‘Het onderzoek is pas gestart, meneer. De wetsdokter en het laboteam zijn nog bezig.’
Waarom was ik ’s avonds niet direct naar huis gegaan, vroeg ik me verder af. Waarom blijven praten met de gasten van de vakbond? Om de gemoederen van die mannen te bedaren? Er gingen toch koppen vallen. In mijn huis hoefden verdomme geen koppen meer te vallen. Daar lag een lijk. Gerda!
Marianne, ik moet Marianne bellen! Mijn gsm, waar is mijn gsm? Vergeten in de kamer. Shit, shit. Moderato, vriend, moderato, kalmeerde denkduiveltje. Je mobieltje ligt veilig in je wagen. Je mag haar trouwens niet bellen. Procedure. Geen contacten. Wat zou je haar vertellen? Dat je in een auto zit en nog niks weet? Eerst horen wat die man van de recherche te vertellen en te vragen heeft. Als je straks thuis bent, kan je Marianne … Neen, dat gaat niet. Die flikken zitten beslist nog uren in je kot bezig. Die geven het huis niet meteen vrij. Naar Keerbergen? Bij Kermit de Kikker? Ze zal je met plezier zien komen! Denkduiveltje had opnieuw gelijk.
Straks bel ik Marianne. Ik heb haar nodig. Bij haar kan ik tot rust komen. Rust! Nooit vermoed dat dit woord voor mij zo belangrijk-kostbaar zou zijn. Rust! Zal ik je ondertussen wat bezighouden, vroeg denkduiveltje? Akkoord, het is een grote rotzooi en de volgende weken zal het voor jou niet van de poes zijn. Maar … je bent er vanaf! Ervan verlost! Oké, het is smerig van mij en het is niet bepaald passend het te zeggen. Maar weg is weg en opgeruimd staat netjes! De weg is vrij. Had je vorige week niet gedacht, hé, toen je haar naar de keel wou vliegen? Had ik of wie ook je toen verteld dat ze dood zou zijn, je had niet alleen jezelf op champagne getrakteerd, een tournée générale zat erin. Neen, je moet kalm blijven. Je zal al je verstand en energie nog bikkelhard nodig hebben. Maar aan één woord denken: VRIJ! Die mannen in ’t blauw lossen het allemaal op. Geloof me, die van de gerechtelijke zijn geen uilen. De onderzoekrechters van Brussel, die hebben al andere waters doorzwommen dan jouw vijvertje. Een paar weken geleden heb je er een artikel aan gewijd. Over die gangster, die bullebak, en zijn brigade vetbetaalde advocaten. Ze hebben meer dan bakzeil gehaald bij die doortastende onderzoeksrechter. Voilà, je bent er. wordt morgen vervolgd - bovenstaande tekst is geplaatst met toestemming van de auteur : http://blog.seniorennet.be/titipoes3/archief.php?startaantal=100
Kamperen voor de TV, moet kunnen. Kamperen in eigen huis is zeer zeker comfortabeler dan kamperen bij de school van de kleinkinderen.
LM heeft eens gekampeerd voor de TV wanneer een Formule 1 gereden werd ergens is een land met veel tijdsverschil met België. Toen had ik royaal het bed voor mij alleen.
Een sofa, een dekentje, een kussen en een wekkertje, meer had mijn mens niet nodig. En een fles water. Met een glas. En een klein lichtje aan laten, voor ’t geval. En misschien iets voor onder de voeten. Nu was hij klaar voor de nacht. En dan kwam ik terug uit bed om het koffietoestel te gaan prepareren, dan had hij maar op 't knopke te duwen. En dan nog eens gaan kijken of er pils koud stond, voor 't geval mijne mens om 03h in de ochtend nog geen zin heeft in koffie. En dan lag ik te wachten op de slaap die niet wilde komen, omdat hij in de woonkamer zo ongewoon probeerde gewoon te doen : "Een paar uurkes op de sofa, dat is ommers niks! Een mens moet iets over hebben voor zijn sport." Ondertussen lag ik in de slaapkamer op mijn wekker te kijken.
'k Zou mijn wekker best ook op formule1-uur zetten … Stel u voor dat hij de zijne afduwt, dan mist hij de start. Dan slaapt hij misschien door de hele wedstrijd! En dat mag niet!
Dus zette ik mijn wekker op een ontiegelijk uur in de nacht en daardoor deed ik juist datgene wat hij wou vermijden, de reden waarom hij naar de woonkamer verhuisd was, om me ’s nachts niet wakker te maken met zijn wekker.
… en die sofa is te kort voor hem, hij kan niet languit liggen. Morgen heeft hij waarschijnlijk pijn in elk spierke van zijn lijf. Zou ík niet beter op de sofa gaan slapen? Ik ben kleiner. Maar dat lost niks op hé, dan ben ik straks mee wakker wanneer de wedstrijd begint. Alhoewel, mijn wekker staat op nu tóch op Far East …
Die nacht hebben we allebei veel te weinig geslapen en voor de wedstrijd begon, ben ik gaan kijken of LM wel wakker was. Hij was wakker en had ook maar half geslapen. 'k Ben blijven kijken naar de start en daarna ben ik in slaap gevallen met mijn hoofd op zijn schoot, zodat hij zich amper dierf verroeren om een tas koffie te vullen, laat staan een koude pils uit de keuken te halen.
Het geluid van de Formule1 wagens is een zalig gezoef om in slaap te raken, ik kan het iedereen aanraden.
Kort daarop overleed haar vader. Zonder harteloos te lijken, schrijf ik toch dat het een goede oplossing was voor hem en vooral voor Marianne. Walter had naar het einde toe palliatieve zorg nodig. Marianne had onbetaald verlof opgenomen. Zij was de uitputting nabij. Het enige wat ik kon doen, was financieel bijspringen en toeschouwer blijven op afstand. Ze liet Walter cremeren. Het werd een sobere, stille plechtigheid, opnieuw zonder mij. Zoals zij het wenste. De drukte na het overlijden van Walter luwde. Doch de daaropvolgende weken verliep ons enig contact meestal ’s avonds. Over de telefoon. Ik had er alle begrip voor. Wou haar helpen, maar mocht niet.
Alleen Jenneke mocht een en ander voor haar doen. Soms ook haar buren. Alleen mensen, die Walter hadden meegemaakt. Mensen met wie ze herinneringen deelde. Mensen die geen vragen stelden. Mensen die precies wisten wat uit Walters leven ingepakt moest worden om te bewaren. Mensen die zonder veel vragen wegbrachten wat plots overbodig geworden was. Marianne bleef het moeilijk hebben. Constant vermoeid. Haar bioritme totaal ontspoord. Afkicken van de jarenlange zorgen. Niemand meer in huis. Een huis nu plots meer dan veel te groot voor haar alleen. Het zou logisch geweest zijn, had zij haar woning nu voor mij opengesteld.
Af en toe een bezoek, zo hoopte ik. Een enkel keertje blijven overnachten, samen kokkerellen en tuinieren. Langzaam bouwen aan onze droom. Wennen aan een leven samen. Een huwelijksleven liefst. Ze wou niet. Haar man, haar minnaar bij haar thuis, mocht voorlopig nog niet.
Ik begreep haar tegenstrijdigheid niet. Niemand, zelfs Gerda noch Francis, kon ons de weg versperren. Marianne was eindelijk vrij en ik meer dan beschikbaar. Slechts één jaar vroeg ze. Voor mij 365 heel lange dagen.
'Een jaar en dan alles, Max, alles.'
'Ook een huwelijk?' vroeg ik.
'Ja, ook dat, Max, doch zolang Gerda er is.'
Ik drong niet verder aan. Ik kreeg meer en meer de overtuiging dat het uiteindelijk wel goed zou komen. Onze wekelijkse lange namiddagen bleven intact. Ik grinnikte tegen mijn spiegelbeeld, dat ik er nog nooit zo fit en jeugdig had uitgezien. Een waarheid als een koe trouwens. Ik kon niet gelukkiger zijn.
Mijn kapitaal had ik nog niet volledig terug van Francis. Nog een viertal maanden schatte hij. Daarover hoefde ik mij geen zorgen te maken. Mijn enig probleem was en bleef Gerda. De verzuring van mijn leven door die helleveeg. Onmogelijk te beschrijven! Scheiden zou ze nooit, de tang. Dat stond als een paal boven water.
Wat dan met Marianne en mij? Gewoon bij haar intrekken? Een nieuw samengesteld gezinnetje vormen, zonder de zekerheden te kunnen bieden, die ik voor Marianne wou? Voor onze relatie zou het weinig uitmaken. Integendeel!
Stel echter dat er mij iets overkwam? Per slot van rekening, hoe weinig het ook voor ons uitmaakte, het leeftijdsverschil van vijfentwintig jaar bleef een feit. Een samenlevingscontract? Neen, liever een boterbriefje met alle wettelijke zekerheden vandien en de bekroning van onze liefde eveneens gelegaliseerd.
zodra ze geleverd zijn, worden je prestaties soms snel vergeten. van P²
Dat is echt een overdenksel voor vandaag. 'k Denk dat ik de kokerij vandaag was simpeler zal houden dat gisteren, want gisteren stond ik te zweten aan de kookplaat. Niet omdat het zo warm was, maar omdat ik twee struise vismoten aan het pocheren was en bij mij kloppen die tijden zelden of nooit. Nooit. Daarom dacht ik bij mezelf : flut! 'k Heb al die papierkes met tijden opzij gelegd en ik heb de moten 'op 't oog' gepocheerd.
Dat is prima gelukt, maar ik was zo straf de kleur van het vissewit in het oog aan het houden dat ik alle gevoel voor tijd kwijt was. En ineens was ik ook de pedalen kwijt : ben ik wel goed bezig? Slecht voor de gemoedsrust, dat soort situaties. 'k Begon er van te zweten en tegen dat de borden op tafel stonden was ik te moe om te proeven wat ik at.
LM heeft daar allemaal geen last van, hij doet niet moeilijk over eten. Hij had niet eens door dat de vis voor een keer écht volgens de regels van de kunst gegaard was en dat het me picobello gelukt was. Maar hij zei wel iets van 'lekker'. Twintig minuten later stonden de borden in de vaatwasser en was de vraag : "Wat eten we morgen?" De vismoot was al vergeten.
Vanmorgen keek ik eens wat frigo en diepvriezer te bieden hebben. Ik ga er niet lang over nadenken, want ik doe geen zware inspanningen vandaag. Het wordt steak tartaar met een gemengde sla, eentje à la moi. En met brood. Geen gebakken petatjes deze keer. Er komen vandaag geen potten op het vuur.
Die tartaar ga ik nu al maken zie, nu het nog fris is. Des te beter zijn de smaken gemengd tegen vanavond. En ik doe er enkele² druppels tabasco extra in. Dit tartaarke zal hij potdorie MINDERsnel vergeten dan de geslaagde moot van gisteren.
m – HiH-06/2015, bijgewerkt, zoals de tartaar toen
'Prop je glossy vol met schijnsprookjes over de film- en showwereld, Breng gerust tranerige stories over hedendaagse relatieproblemen. Publiceer grietjes met Hitlersnorkutten, maar zwijg over …'
'Hitlersnorkutten? Jongens, Marianne, wat een terminologie!'
'Komt van jou. Synoniem voor mijn bikinilijn, vorige zomer.
Zwijg over items, die voor zo’n shitblad te hoog gegrepen zijn.'
'Marianne, verdomme, let op je woorden!'
'Heb ik soms geen gelijk? Jij verdient er lang niet slecht mee. Maar geef verdorie toe, dat ding van jou is niet veel beter dan drek. Wel gepast voor de raszuivere blokker, de randdebiel als lezer. Je weet dat goed genoeg. Daar hangt de spiegel. Durf je, Max, eerlijk zijn tegenover jezelf en tegenover mij?'
'Breek mijn mond niet open, Marianne.'
'Daar gaan we! Wat bedoel je nu weer?'
'Niks'
'Zie je, te laks! Veel te laks, broekschijter'.
'Vroeger, vóór mij, je verleden …'
'Mijn verleden! Jouw obsessie zeker! Hoe vaak moet ik … ziekelijk, dat is het, ziekelijk jaloers. Leeftijdsgebonden zeker?'
'Marianne, kalmeer, ik moet je …'
'Je moet me juist niks, manneke', kaatste ze bijzonder geërgerd terug. 'Wat is er mis met mijn verleden? Ik was niet zuster Gerda Dolorosa hoor! Een geluk voor jou toch? Of had je me liever op een van haar bidstoelen gezien, met een monstrans tussen de benen. Luister, Max, het moet gedaan zijn. Ik ben het meer dan kotsbeu. Er scheelt iets met jou, al maanden. Soms herken ik je werkelijk niet. Ik verlies mijn man, beetje bij beetje. Die andere man in jou, die onstellende jaloersheid, nee, dat hoef ik niet … Ik maak me zorgen, lieverd. Plotse humeursveranderingen zonder eigenlijke aanleiding. Soms ben je zo afwezig. Even plots dan weer lief, superlief zelfs. Bij het vrijen heb je al enkele keren problemen gehad. Denk niet dat ik dit een ramp vind, helemaal niet. Stress kan vernietigend werken. En je hebt veel stress, venteke, op de redactie en vooral thuis en met je zoon, met je ouders misschien ook. Ik zit daar voor een flink stuk tussen. Denk je niet dat je … dat we … aan een … enfin, dat wij samen met een of andere geneesheer-specialist moeten praten?'
'Zoetje, toch, wat jij nu denkt!'
Ik nam haar in mijn armen, een hoopje ellende. Haar tenger lijfje schokte: 'Ik kan het niet meer aan, lieverd, al die de toestanden. Je vrouw, je zoon, thuis … En dan raak ik mijn liefste vriend, mijn maatje, misschien ook nog kwijt.'
En zeggen dat ik op het punt gestaan had haar die toestanden van pastoor Serge voor de voeten te werpen. Stel dat het leugens waren? En het waren beslist leugens. Zeker weten. Dit verdiende ze niet.
Ik keek naar mijn maatje, naar het lief puinhoopje in mijn armen. Ik kuste zachtjes haar wangen droog. Maakte het weer goed. Nam me heilig voor nooit meer ruzie met haar te maken en me zeker, nooit meer, enig woord te laten ontsnappen over wat me kwaadwillig op de mouw was gespeld.
In een Australisch of in een Nieuw-Zeelands dierentuinprogramma zei een verzorger dat de rode panda / the firefox een van de weinige diersoorten is waarvan het volwassen exemplaar nog altijd de aaibaarheid en het knuffelgehalte heeft van een jonkie. Dat wou ik best geloven, maar ondertussen heb ik eens goed de klauwen van een volwassen firefox bekeken. Geef mij toch maar het jonkie op de schoot.
De klauwen vind ik nogal struis, ook al slaapt het diertje uit na een zwaar weekend.
Filmpje: een baby rode panda wil een lichtstraal vangen, maar het raam zit in de weg. Conclusie : "Firefox heeft een probleem met Windows." klank aanzetten: http://www.youtube.com/watch?v=mMHiQCw6N24 01min49
Nou ja ruzie, eerder een miniruzie, om een artikel dat ik in "Jool's" had gepubliceerd. Daarin had een van mijn reporters enkele kopstukken van het Vlaams Blok, sorry, nu Vlaams Belang, te lang laten doordrammen over het gevaar van Islamitisch fundamentalisme en de problematiek met de allochtone bevolking in het Antwerpse.
'Marianne, zanik zo niet. Je kan met die gasten over geen ander thema ernstig praten. Ga je de sociale of economische toer op, dan beginnen ze met hun traditioneel gebleir over de geldstroom naar Wallonië. Het is een zweeppartij en het blijft er een. Is het mijn schuld dat één op drie Antwerpenaren in het stemhokje zo debiel is? En vergeet niet dat die partij erkend is, dus hebben ze recht van spreken. Bovendien, hoe je het draait of keert, ze kaarten serieuze maatschappelijke problemen aan', reageerde ik snibbig.
'…en geven de verkeerde oplossingen. Zo is het gemakkelijk aan politiek doen! Aankaarten, roepen en tieren en als ze van hout geen pijlen meer weten te maken de rangen sluiten en samen de Kamer uit. Wij maar belastinggeld afdragen voor zo’n vijgen! Verantwoordelijkheid dragen ze niet. Willen ze in se wellicht niet. Maar incasseren, geen probleem! Eigen zak eerst. Geldt voor tachtig percent van alle Kamershoppers trouwens!'
'Waarover moet de pers dan met hen praten? Over de sterilisatieprocedure voor zwerfkatten in Vlaanderen?' reageerde ik snibbig.
'Max, dat soort van pluchezitters, die arrivisten ondermijnen onze instellingen. Weet je wat het grote gevaar is in onze grootsteden? De blanke onderbuik van de maatschappij en die wordt met de dag logger, en dommer …'
'Liefje, de situatie in Antwerpen is desastreus, explosief zelfs. De eerste generatie gastarbeiders durfde geen kik geven. Niemand bekommerde zich om hen. Alleen werken telde. Wij hadden daar trouwens geen ervaring mee. Ons "roemrijk" koloniaal verleden zat anders ineen. De jongeren spreken nu wel onze taal. Ze zien al de mogelijkheden van onze jeugd, alles wat voor hen niet toegankelijk is, onmogelijk zelfs. Nogal wiedes dat die generatie haatdragend is. Voeg daarbij hun willekeurig geïnterpreteerde islam, die bij elke hetze gebruikt wordt. Denk je echt dat alle problemen aan de mediaklok worden gehangen? De politie en 't Schoon Verdiep laten het achterste van hun tong niet zien. Gentlemen’s agreements tussen politiek en pers zijn geen fictie maar keiharde feiten. Stel je voor dat een van de federale vogels de bevolking nog zo’n 35 jaar geduld vraagt? Wat we op z’n minst nodig hebben om een en ander in evenwicht te brengen. België staat dan op z’n kop! Kindje toch, godsdiensten blijven dé ellende van de wereld. Zeg, vanwaar al die interessante uitspraken over de blanke onderbuik en zwarte salonjonkers! Jij die nooit aan politiek doet?'
Marianne onderbrak me nogal opgewonden: 'Kindje toch, kindje toch. Hou op! Weet je wat vader zei: eens zwart, altijd zwart en … hun zaad blijft eveneens zwart. Trouwens die overlopers bewijzen het. De rechtsrukkers! En jij stuurt daar een broekje van twintig jaar op af.'
'De reporter in kwestie heeft jouw leeftijd, Marianne, en is bovendien vrij ervaren in die materie!'
'Ervaren? Heb je dat artikel wel behoorlijk gelezen? Nu we degelijke, gedreven journalisten hard nodig hebben, zit zelfs een Walter Zinsen thuis, zijn memoires aan het herkauwen. Wie weet.'
'Ik heb een veel beter idee. Marianne Dries politiek verslaggeefster van "Jool's". Met je historische background, je vlotte snedige taal, want je allez-taal is allang temps passé en vooral je look! Marianne, wat een materiaal, zeg!'
Marianne bleef kalm en ging rustig verder: 'Jij bent te laks, te gemakzuchtig, Max, te veel onderbuikjournalistiek. Als je die shit van jou nog journalistiek kan noemen! Al die truttige BV’tjes met hun truttig gebazel! Hoe minder talent hoe meer gefakte depressies, hoe meer foute vriendjes en hoe meer rotzooi!'
'Die truttige BV’s zijn producten, Marianne. Ze beantwoorden aan een marktvraag. Wat de markt vraagt bieden wij. Doen wij het niet, dan zijn er morgen anderen. Een uitgeverij is geen liefdadigheidsinstelling, da’s keiharde business. Zo’n BV-productje is maar lokaal en tijdelijk. Neem de spots weg en je neemt hun voetstuk weg. Brood en spelen in de antieke tijden zijn heden ten dage hamburgers en Big Brother. Het begon met blonde beenhouwersvrouwen en geflipte idioten die een taaltje spreken waar geen zinnig mens aan uit raakt. Maar wat een bereik in Vlaanderen! Schot in de roos! Gat in de markt. Goudmijn voor de reclameontvangsten. Hoe leger de doos, hoe meer ze opbrengt. Het principe is simpel hoor!'
'Jij spreekt over de kijkzoo, Max, maar de mondige burgers …'
'Mondige burger? Die bestaat alleen in politieke verkiezingspraatjes. Komt die mondige burger buiten dan is het in de witte marsen of in protest tegen botvinkenvangsten. Samen sterk, mijn oor! Vooral de drang om ergens bij te horen is het, te doen zoals de anderen. Het kijkvee ziet en luistert naar boerende en schetenlatende macho's, naar vloekende vrouwen met persweeën en het pluimvee gaat op stap.'
'We hadden het over politiek in je blaadje, Max!'
'Politiek? Van hetzelfde laken een broek, Marianne. Kindje, de mensen willen sensatie. Ze willen idioten zien hongeren, mekaar rot verwensen en groggy slaan op afgelegen eilanden. Ze willen volwassenen zien rondlopen in luiers en met fopspeen in de mond. Ze willen een goedkoop hoertje horen vertellen over de bizarre seksfantasieën van haar klanten advocaten, priesters, bedrijfsleiders en artsen. Ze willen gegeneerd worden door het vertoon van anderen en tevreden gaan slapen omdat zij o, toch zo normaal zijn.' 'Dus, Max, blijf bij wat je doet. Tracht niet te zijn wat je niet kan!'
Paddy O'Brian zit vast in 't verkeer in Dublin. Hij heeft een belangrijke afspraak en hij kan geen parkeerplaats vinden. Hij wordt zenuwachtig. De tijd dringt. Hij raakt lichtjes in paniek.
In een opwelling wendt hij zich tot boven en roept uit: "Lieveheer, heb meelij. Als U een parkeerplek vindt voor mij, ga ik iedere zondag naar de kerk en drink ik nooit nog whiskey!" Diezelfde seconde komt er langszij een parkeerplaats vrij. Paddy kijkt op en roept: "Laat maar! Hier is er al een."
Het bliksemend vuurwerk spatte vernietigend open, toen zij onaangemeld en Eefje wegduwend als een draak van een furie in mijn bureau verscheen:
'Nu weet ik wat je zinnens bent. Ons onterven! Alles voor die teef, hé? Stuk ongeluk! Al dat geld, ons geld, ons vermogen nog wel! Maar Francis en ik gaan daar een stokje voor steken. Wij laten dat niet gebeuren. Geen cent, hoor je, geen cent, krijg je. Jij … verseksualiseerde bok …'
'Seksueel geobsedeerde bok, is correcter, Pat. Je kunt wel spreken over de verseksualisering van de maatschappij, van de media, van …'
'… en je elf percent intrest hang ik voortaan liever aan mijn eigen gat. Ouwe vuile viezerik. Zie hem daar zitten met z’n onschuldige toot! Je bent zeker je smerige stoot van enkele weken geleden vergeten? Maar ik niet, hoor manneke, onthoud dat maar! Ik bijlange niet.'
'Ik heb niet the foggiest idea, maar jij gaat me dat nu vertellen, nietwaar?'
'Ha, meneer, weet het niet meer? Gebeurt het misschien regelmatig dat je ma wil omverrijden als ze ’s avonds van de kerk komt? Je wilt ervan af maar weet niet hoe. Ma heeft me alles verteld en meer nog … Ze heeft alles genoteerd in haar dagboek. Da’s schrikken, hé? Mocht er met ma iets gebeuren, dan zal deze hier zorgen dat haar dagboeken in de juiste handen komen. Hoor je het, schoft dat je daar zit. Doe die lach van je smoel.'
Haar te grote mond samengeperst in één bruine lipstickstreep, haar bolle ogen uitpuildend op maximum vielen haast uit de kassen. De ziekte van Graves-Basedow plus een uitzinnige kolere, echt geen fraai zicht mijn schoondochter, puitenogen Pat. Ik bleef zo kalm mogelijk, dacht in eerste instantie aan het personeel en schrok, eerlijk gezegd, van mijn reactie: 'Kwoeaak, kwoeaak, kwoeaak,' riep ik haar met grove spot toe.
Ai, niet netjes, vriend, berispte denkduiveltje. Ook niet netjes, maar wel pijnlijk was de hete koffie, die mijn ogen en neus schroeide, mijn hemd en jas besmeurde. Ik sprong recht en duwde haar met beide handen door de openstaande deur: 'Buiten jij !'
Ze kieperde de lege mok door de middengang van de redactie, keerde zich naar mij, spuwde en ging met opgeheven hoofd weg.
Verdomde Francis! Opnieuw zijn belofte gebroken. Ik had beter moeten weten! Hij had me verraden, afgeschreven en de reactie van zijn vrouw was daarvan het ultieme bewijs.
'Nee, pa, echt niet. Je moet me geloven … ze was aan het douchen toen ik met Atlanta belde … Nee, pa, ik sluit niet zoals jij de deur van mijn bureau … Wist ik veel dat ze in de traphal bleef luisteren!'
Het telefoongesprek met Francis deed me goed.
Mijn zoon had woord gehouden. Gewoon een samenloop van omstandigheden. Een vrij lang zakelijk gesprek met zijn collega uit Atlanta, goeie vriend bovendien. Op het einde, net toen hij mijn verzoek aan het vertalen was, moest Pat op kousenvoeten de trap af zijn gekomen. Natuurlijk begreep ik hem. Haar kennis van het Engels is peanuts, maar de woorden 'My dad … one hundredfifty thousand to start … his money' begreep ze wél. Meer was niet nodig, wist ik, om haar oren te laten klepperen.
'Pa, wat kon ik zeggen', vroeg hij me drie dagen later, toen hij me kwam opzoeken in de cafetaria van het bedrijf, 'je had haar moeten zien, ze steigerde. Ik bespaar je haar emotioneel woordgebruik, maar …'
Met horten en stoten vernam ik het relaas van het uitslaand betoog, dat Pat op z’n minst een halfuur had volgehouden. Eerlijk gezegd, ik vond het zelfs grappig hoe Francis zijn woorden wikte en woog om het jargon van een woeste Pat om te zetten in zijn typisch geaffecteerd koel-zakelijk Nederlands.
Ik zag het plaatje in Keerbergen zo voor mij, Pat briesend: "Je denkt dat ik niet weet waarover dit gaat? Ik heb alles begrepen, hoor. De smeerlap moet zijn geld terug hebben. Voor wie? Voor zijn hoer, ja! En wij dan? Hoeveel is het? Hoeveel, hoor je mij. Bel meteen terug en zeg dat dit spel niet doorgaat. Sta daar niet zo onnozel, slappeling. Hem laten rotzooien met ons vermogen! Ha, de hoerenloper wil met ons geld zijn vuil betalen. Maar die vlieger gaat niet op, lang niet. Niet met mij!"
Ik kende mijn zoon, dus ook zijn reactie. Bewegingsloos, haar niet afremmend. Alsof hij haar verwilderd gekrijs goedkeurde en het niet verhelpen kon dat ik mijn geld terugvroeg. Alsof hij, net als zij, het grote slachtoffer was. En ik het loeder dat aan banden moest worden gelegd.
Ben je het al vergeten? Vraag het hem! Ik wist echt niet waarop denkduiveltje doelde. Die elf procent aan de puit haar gat, dommerik! Natuurlijk! 'Francis tijdens de monoloog van … je eega in mijn kantoor, had ze het over mijn elf procent intrest, die ze voortaan liever aan haar … garderobe wou spenderen. Elf procent intrest, Francis?' Drie, vier seconden stilte. Las ik verbazing in zijn ogen?
'Ach, pa, een vrouw die in alle staten is, kraamt er alles en nog wat uit. En, mag ik er je op wijzen dat je imitatie van een … enfin, dat dierengeluid, bijzonder kwetsend was gelet op haar oogafwijking. Bijzonderlijk pijnlijk, uiterst onkies, pa. Normaal toch dat ze … raaskalt?'
'Mag ik er je ook op wijzen dat mijn imitatie van dat dierengeluid, nadien gebeurde, ná de vermelding van die elf percent ?'
'Luister, pa. Je weet toch dat ik bepaalde beheerskosten niet kan uitsluiten. Je betaalt geen instap, geen uitstap zoals anderen. Je geniet uitzonderlijk voordelige voorwaarden. Ik zou niet weten wat ik nog meer voor jou kan doen. Kijk, tegen Kerst is het grootse deel van je kapitaal vrij. Informeer je gerust elders, hoor. No problem at all!'
Dat geld toch, terwijl het sop de kool niet waard was. Discussie afgesloten. Francis zweeg verder in alle talen, maar hield me toch nu en dan op de hoogte van zijn verhandelingen. Pat zag ik niet meer. Wel hield ze haar wekelijks bezoek op dinsdag aan. Francis kwam gewoontegetrouw elke woensdag bij Gerda. En ik had mijn passionele vrijages met Marianne, mijn stilaan weer veilig gemetseld geluk met haar.
Onze etentjes nu en dan, onze concert- en theaterbezoeken, ook onze eerste ruzie.
Hoe kort men World Cup af in het Engels? vervolg op tekst 580
“Ze had natuurlijk op haar eigen kamer kunnen studeren !” JdB
Jawel, ze heeft een eigen kamer maar het is daar in huis de bedoeling dat schooltaken vooralsnog in de woonkamer gemaakt worden. Dat heeft een aantal voordelen. Die wil ik wel eens opsommen hoor, maar dan later.
De computers staan ook in de woonkamer. En de TV ook. Dat is daar ten huize de huidige woonkamerfilosofie. Alleen waren er die avond Botsende Belangen.
Wat ik grandioos vond aan de Kleine, was dat ze haar vader te slim af was met de afkorting van World Cup. In het Engels gaan ze die benaming ommers niet afkorten! Vanzeleven niet! Double UU Cee is vier lettergrepen en World Cup maar twee. Om te beginnen. …
Ondertussen kreeg ik de bedenking van de buurvrouw: "Wie zegt dat de Engelsen World Cup niet afkorten? Zij zeggen toch niet WC tegen de ladiesroom. Zij weten niet eens wat WC wil zeggen." Nu ben ik al drie uren klaarwakker omdat ik niet weet hoe ik daar (beknopt) ga op antwoorden.
Pat van den Bruele -in tegenstelling tot de gegevens op haar identiteitskaart altijd op z’n Hollands geschreven met kleine v en d, spelling was trouwens niet bepaald haar sterkte- was al geruime tijd met Francis getrouwd. Mijn schoondochter en ik, wij mochten elkaar niet. We dulden elkaar. Ik uit respect voor mijn zoon. Zij uit respect voor de status van mijn zoon. Ze mocht, zoals men zegt, wel gezien worden. Maar wat mij betreft, liever op afstand. Pat was hyperslank, altijd perfect gekleed en feilloos opgemaakt. Gedesigned zoals haar interieur en verstandelijk even minimalistisch als haar pas gerenoveerde zitkamer.
Een gesprek met Pat was een aaneenschakeling van geselecteerde rubrieken uit lifestyle-magazines. Vond ik. Maar pa moest Pat niet onderschatten, beweerde Francis, mensen verschillen nu eenmaal en hun interessedomeinen eveneens. Bovendien was Pat goed geïnformeerd. Prijs-kwaliteitanalyses? Pat maakte ze. Niet tussen Carrefour en Delhaize, maar tussen exclusieve beautyfarms in België en Nederland. Koud kunstje, tot de eurocent na en zonder machientje.
Neen, ik mocht Pat niet. Ze had iets glibberigs. De waterige blik in die te zwaar opgemaakte uitpuilende ogen weerspiegelde achterdocht, schijnheiligheid en koele berekening. Koele berekening lag beslist aan de basis van hun huwelijk. En niet alleen bij haar! Wie was ik om mijn zoon daarop te wijzen! Ze konden ogenschijnlijk samen bijzonder goed opschieten. Ze bewonderden en bewierookten elkaar voortdurend. Ze waren altijd samen. In de auto, op de tenniscourts van Woluwe, op restaurant samen met Gerda en mij of met haar ouders.
Samen stoeien of samen ietwat verhit en verward uit de wagen of zijn kamer komen, samen tortelduiven. Nooit gezien!
Eugène, mijn oom, 87 lentes en womanizer avant la lettre had het ook meteen door: 'Elle n’est pas douée, doe angt niks oen. Des fesses tristes, quel horreur ! Dau infirmière de l’année passée, gruute klas, moar da joenk doe, kiekebisj !'
Waarschijnlijk had het uiterlijk vertoon van de Van Den Bruele's Francis verblind en had hij zich voorgesteld met Pat een stapje in de Brusselse beau monde te zetten, kwestie zijn imago nog wat meer op te poetsen. Haar ouders hadden carrières om U tegen te zeggen, snoefde hij. Vader, grote Piet op het toenmalige ministerie van Financiën en ma kaderpositie bij de Nationale Bank.
Bij onze eerste kennismaking vertelde vader me echter met weinig enthousiasme over zijn klerkloopbaan bij Financiën en moeder Van Den Bruele had met veel zwier en plezier haar job als adjuct-chef van de sanitaire ploeg bij de Nationale Bank vaarwel gezegd! Maar ze hadden poen en een prachtig ingerichte villa. Volgens mij: een gouden kooi met daarin twee straatmussen en een veelkleurige kwetterende parkiet. Een hele tijd later vernamen we, dat de villa in Keerbergen slechts een deel was van de nalatenschap van een oudtante en dat er dus nog veel meer te erven was geweest.
Mijn antipathie voor Pat was duidelijk wederkerig. Ik verborg die nog achter afstandse onverschilligheid. Zij niet. Liet geen kans voorbijgaan om me te kleineren, cynisch proestend om dat strontblaadje, waarvan ik de leiding had, om door dik en dun Gerda te verdedigen al keurde zij zonder er expliciet iets over te zeggen haar religieus fanatisme niet goed. Koos natuurlijk uitdagend stelling tegen mij toen Marianne op de proppen kwam en was in feite nog een stuk radicaler en brutaler dan Gerda zelf. Iedere dinsdag kwam zij op bezoek om haar schoonmoeder nog vileiner tegen mij op te hitsen.
De weinige keren dat ik haar moest dulden, begon ze er steeds over. Een zinnig mens zoals zij kon niet aannemen, dat een oude, tamelijk verstandige man niet inzag aan het lijntje te worden gehouden door zo’n sujet. Dat ik met mijn ogen wijdopen in het ongeluk liep. Een chance, dat er nog geen kinderen waren met zo’n onwaardige opa. Ik onteerde de familie. Was zelfs niet waard pa of vader genoemd te worden.
Drie namen hebben ze mij gegeven, een voornaam + de voornaam van de peter + de voornaam van de meter.
Waarom weet ik niet. Dat was toen gebruikelijk, denk ik. Toen = 1952. LM is ook van 1952 maar hij heeft één enkele naam meegekregen. Gebruiken in de naamgeving verschillen van streek tot streek, dacht ik ooit.
Het is veel eenvoudiger : zijn Pa had de geboorte van een zoon (na vier dochters) wat grondig gevierd. Noch hij, noch de getuigen konden zich 's anderendaags herinneren of vonden het nog belangrijk wie er verder vermeld moest worden in de naamgeving. Peter, meter, beschermheiligen … allemaal vergeten.
En zo gaat mijne puit nu al 66 jaar door het leven met één enkele naam. Geen franje. Geen ballast.
Dat heeft wel iets volgens mij, ik vind het voornaam, 1 individu = 1 naam. Voor mezelf zou ik het oké vinden, een beetje upgrading, zo’n beetje chic.
Enkele dagen later sprak ik met Francis af in de stijlvolle bar van het Hotel Metropole. Maître Joseph zorgde voor een discreet hoekje. Het was in de late namiddag. Francis kwam met tegenzin, kon ik zo uit zijn houding opmaken. Hij scheen vermoeid. Vermoedelijk verwachtte hij dat ik steun en begrip zou zoeken voor mijn verdere relatie met Marianne. Hij vergiste zich. Ik wou de totaal andere toer op, ook al hield het wel verband met haar.
'Ook een coupe?'
'Nee, pa, gewoon plat water. Ik heb niet veel tijd. Was ik niet in de buurt geweest dan …'
'Oké, ik zal het kort houden. Ook ik moet nog een stuk doorwerken.'
De ober bracht de dranken met toemaatjes van zwarte olijven, nootjes en kaasblokjes. Francis tastte meteen toe. Weeral niets of toch weinig gegeten deze middag, vreesde ik. De kookkunst van zijn eega kennende vond ik het niet abnormaal dat hij er zo lusteloos en bleekjes bijliep.
'Francis, dit moet strikt tussen ons blijven. Ik wil niet dat je weer je mond voorbij praat en je vrouw direct gaat klikken.'
Hij keek bedrukt. 'Sorry, pa. Dat was ongewild mijn stomme schuld. Maar vroeg of laat zou alles toch uitgelekt zijn!'
'Misschien wel, ja. Maar dit is strikt vertrouwelijk. Begrepen?'
'Ja.'
'Luister. Ik heb gemerkt dat je moeder in mijn werkkamer snuffelt. In mijn financiële dossiers, ook in mijn bankuittreksels … Ik wil niet dat Gerda nog iets weet van mijn geld. Ik heb bij jou een stevig bedrag uitstaan.'
'Je persoonlijke vermogen, ook het geld van de verkoop van opa's huis aan dat secretaresje van jou. Hoe zat dat weer in mekaar, die overeenkomst met mijn grootouders? Eerlang ben je ook nog de vereffening van je levensverzekering te verwachten, niet?'
'Nog enkele maanden! Zo’n tien miljoen oude franken, dat is 250.000 euro.'
'Gevoegd bij je uitstaand vermogen maakt dat een anderhalfmiljoen miljoen euro plus, waaraan een deel met gekapitaliseerde intresten. Niet slecht geboerd.'
'Daar gaat het nu om. Ik wil niet dat je moeder daarvan nog iets weet. Zeker niet over het geld van die levensverzekering!'
'Och, ma trekt zich daar echt niets van aan. Ze heeft haar eigen kapitaaltje …'
'Waar ik niets van wil, maar zij krijgt evenmin iets van het mijne. Later, komt het jou toe en niet haar. Geen cent mag naar dat obscure clubje van Serge gaan!'
'Dat gebeurt niet, pa. Toe, zeg, ma is niet zo gek!'
'Francis, ik houd met alles rekening. Met alles! Je moeder schudde nooit mijn portefeuille leeg. Neusde nooit in mijn uittreksels. Nu doet ze het wel. Enfin, ik vermoed het.'
'Pa, je geld is safe bij mij. Wat stel je dan voor?'
'Ik herhaal: je moeder mag geen sikkepit weten van mijn persoonlijk vermogen. Daarom dit: jij stort al mijn geld terug …'
'Dat gaat zomaar niet. Binnen een goed halfjaar misschien en telkens in schijven. Je vermogen is voor het grootste deel in het buitenland belegd.'
'Oké, in schijven dan. Van het ogenblik dat ik het volledige bedrag heb zoeken we een andere formule. Iets met een driemaandelijkse of halfjaarlijkse intrest. Wil ik om de een of andere reden mijn geld gedeeltelijk terug, dan geef je het me. Ik hoef daarvoor geen papierwinkel. Ik heb alle vertrouwen in jou. Zo eenvoudig is dat!'
'Ik begrijp het nut van die transactie niet. Het hoeft toch niet …'
'Geen commentaar, Francis, doen, ja?'
'Zoals je wil, maar ik garandeer op die wijze niet de hoge intresten, die je nu geniet.'
'So what!'
'Tja, vermits jij erop staat, pa. Ik zal mijn best doen. Wees niet wrevelig omdat het enkele maanden in beslag zal nemen.'
'Ik heb geduld, Francis. Ik heb alle geduld van de wereld, jongen.'
Hij keek me bevreemdend onderzoekend aan, terwijl hij rechtstond en me de hand toestak. Ik raadde wat hij dacht: die wil zijn poen aan zijn lief geven, maar dat laat ik niet toe, nooit.
'Francis! Geen woord tegen Pat. Akkoord?'
'Ik zweer het op mijn scoutszieltje, pa.'
Zijn scoutszieltje! Jij gemelijk ventje! Ik was zojuist heel oprecht en openhartig geweest en met dat ene woord wist hij me terug de boom in te jagen.
Zijn scoutsleven! Nog zo’n streek van Gerda. Het duurde amper twee kampen. Een beenbreuk in Bouillon en een ernstige voedselvergiftiging ergens in de Kempen. Nadien nam hij deel aan vakantiekampen onder toezicht van mijn mutualiteit. Gedaan met haar scouts.
Van de Metropole wandelde ik terug naar de redactie. Het was een schitterende dag. Wolkenloze ijlblauwe lucht. Weldoende temperatuur. Ideale vochtigheidsgraad. Nu en dan een zacht briesje. Geen te druk verkeer. Geen overvolle terrasjes. Een paar straatmuzikanten. Een ruige kerel zong een Ierse ballade.
Een koppel op leeftijd waagde een dansje. Ik applaudisseerde. Het dametje dankte. Heerlijk die lachkuiltjes rond de felrood gestifte mond. Ik herkende Marianne in haar. En ik was haar partner op de Brusselse Grote Markt.
Terwijl ik mijmerend bij een verkeerslicht wachtte, snorde Pat in haar auto voorbij.
De verleiding om een en ander uit te stellen is soms groot, maar het is geen goed idee om daar telkens aan toe te geven.
Tegen wie zegt ge het. En dat met de warme dagen in het vooruitzicht. Ik voelde me al bijna schuldig op voorhand dat ik het een en ander ga uitstellen. Uitstelgedrag. Dat kan rare vormen aannemen hé. Extreme vormen. Maar dan bedacht ik dat ik het toch niet in die extreme of ziekelijke vorm heb, want er bestaat erger dan wat ik voor mezelf uitstellen noem : oblomovisme.
Het verhaal dateert van 1858, maar het gedrag, het verschijnsel, bestaat vandaag nog. Niet te verwarren met besluiteloosheid of lusteloosheid of lamlendigheid. Oblomovisme is het ziekelijk onvermogen tot handelen, ook inwendig handelen, zoals een beslissing nemen, bvb. Lethargie, mentale inertie.
Oblomov is de bekendste roman van de Russische schrijver Ivan Gontsjarov.
De roman, die in 1858 voor het eerst verscheen, is genoemd naar de hoofdpersoon, de jonge en genereuze Russische edelman Ilja Oblomov die niet in staat is besluiten te nemen of tot actie over te gaan. De eerste 150 bladzijden van het boek kan hij zelfs niet uit zijn bed komen, en ook in de rest van het boek bevindt hij zich voornamelijk in liggende positie.
Anastasia Rurikov Simes Morning of Oblomov
Zijn passiviteit kost hem de liefde van Olga, die uiteindelijk kiest voor de energieke en gedisciplineerde Andrej Stolz.
Gontsjarov munt uit in de beschrijving van diverse personages uit Oblomovs omgeving: diens bediende Zachar en de 'onbestemde persoon' Ivan Andrejevitsj Aleksejev (of Andrejev, want hij was zo onopvallend dat niemand zijn naam goed kon onthouden). Ook de lange winteravonden op het landgoed Oblomovka worden in hun loomheid treffend tot leven gebracht. Anastasia Rurikov Simes Uninvited intrusion of Life De toenmalige Russische minister van Onderwijs schreef over deze roman: "De held is een van die door de natuur rijkelijk bedeelde, maar zorgeloze en luie naturen, die hun leven doorbrengen zonder nut voor anderen en die er niet in slagen hun eigen geluk te grijpen. De kwaliteiten van het boek liggen in de artistieke uitvoering en de uitdieping van de details, waardoor het werk van de heer Gontsjarov zich onderscheidt."
Naar aanleiding van dit werk schreef Dobroljoebov het boek Wat is oblomovisme?.
Oblomov wordt vaak beschouwd als de ultieme incarnatie van de overbodige man, een stereotiepe figuur uit de 19e eeuwse Russische literatuur. De naam werd synoniem voor 'luiaard'. Anastasia Rurikov Simes Sleep of forgotten things
Het boek werd in 1979 verfilmd door de Russische regisseur Nikita Michalkov, met Oleg Tabakov in de hoofdrol.
Nu heeft bovenstaand overdenksel het niet over deze extreme vorm natuurlijk, maar ik dacht er ineens efkes aan, aan Oblomov. Dat zijn van die gedachtesprongen hé.
Met al dat geflikflooi rond een afgeschreven en herkerkte paus werkte Gerda me nog feller op de zenuwen dan ooit. Bovendien vermoedde ik dat zij in mijn privézaken snuffelde. In mijn werkkamer duldde ik haar niet. Niet zij, maar ik zorgde ervoor dat documenten, dossiers, tijdschriften en boeken netjes geordend bleven. En dus merkte ik meteen dat zelfs een papierklem of een balpen niet of verkeerd op de gewone plaats lag. Ik vermoedde dat ze vooral in mijn financiële gegevens zocht. Die bewaarde ik op een bijzondere plaats in een farde. Ik wist tevens dat zij in mijn portefeuille keek. Adreskaartjes, zelfs bankkaarten zaten in verkeerde vakjes. Van dan af deed ik telkens de deur van mijn werkkamer op slot. Zonder enige tegenspraak te verwachten, zei ik:
'Van nu af aan geef ik je elke maand huishoudgeld. Trek er je plan mee. Voor mij hoef je niets meer te doen. Op alle gebied ieder voor zich.'
'Dat neem ik niet, schoft’, en boos dreigend, 'jouw geld is ook het mijne. Of wil je het allemaal aan die hoer hangen?'
'We hebben reeds een afzonderlijke bankrekening, dus …'
'En de volmacht die ik je vroeger heb gegeven?'
'Wordt vernietigd. Je doet volledig je zin met je geld. Van mij hoef je buiten die alimentatie niets meer te verwachten. Verstaan?'
'Een bagatel!'
'Zestienhonderd euro is ruim voldoende voor een heremiet zoals jij. De vaste kosten blijven voor mijn rekening. Zijn er bijzondere uitgaven, dan kan daarover gesproken worden.'
'God, ons Heer, als Francis dit hoort!'
'Je vertelt hem wat je wil. Dat doe je toch al. Over geld wil ik nu zwijgen. Ja?'
Ze siste als een slang in het nauw. Maar haar ogen leken in triomf te baden. Hoe Gerda nadien tegenover onze zoon haar nood klaagde weet ik niet. Francis sprak er niet over. Ik evenmin. Sinds ik hem over Marianne had verteld, kwam hij niet zoveel meer langs.
Alleen de woensdagnamiddag bleef zijn vast bezoek.
'Om ma wat te troosten in de lege uren', zoals hij het noemde.
Dat ze dan over mij zeurde en haar dodelijkste gifwapens gebruikte, stelde ik me goed voor. Het kon me niet schelen. Of toch wel en eigenlijk meer dan ik wou toegeven. Laat me eerlijk zijn, waarde lezer, het deerde me verdomme wel. Ik werd er me beetje bij beetje van bewust, dat haar houding en dat voortdurend geweeklaag over mijn 'smeerlapperijen met dat wijf', mijn zoon van mij hielpen vervreemden.
Ik heb het u al verteld, erg close waren we in feite nooit geweest. Francis bepaalde de grenzen. Maar nu werd hij radicaal afstands. Een soort elastisch muurtje, dat niets doorliet. Zelfs geen inviterende glimlach terugkaatste. Goed, als hij definitief de kant van zijn moeder koos, was dat zijn zaak. Voor mezelf had ik duidelijk uitgemaakt wat mijn keuze was. En ook die was definitief.
zo tekent men een kat 
Uninvited intrusion of Life
Sleep of forgotten things
