In de economische rubrieken van gespecialiseerde dag- en weekbladen wordt al jaren hetzelfde mantra gezongen: 'Schaalvergroting is nodig om te kunnen concurreren op de wereldmarkt.'
Wat zie je als gewone burger en niet-specialist telkens weer gebeuren? Ofwel raakt men aan het product (Hoegaarden, banktarieven) ofwel aan het personeel: delokalisatie, verhoogde productiviteit, afdankingen. Kortom, de schaalvergroting is voor elke betrokkene een verlies, behalve voor de managers en aandeelhouders.
In de raden van bestuur zitten vaak politici met een sterke overtuiging: wat bleef over van hun oorspronkelijk engagement?
De socialist Karel van Miert is sedert zijn aanstelling tot EU-commissaris een ware missionnaris van de vrije concurrentie geworden, en wat sommige socialisten nog altijd luidop mogen dromen: de tijd van de staatsbedrijven is onherroepelijk voorbij.
Maar leren de feiten ons niet dat die slogan rampzalig uitpakt zonder ernstige sociale en ecologische correcties? Waar blijft na de economische Europese Unie, de sociale en ecologische?
Bij mij roept het verhaal van Janssens Pharmaceutica de tv-beelden op van de Nederlandse 'miljoenennota' voorgelezen door koningin Beatrix. Hare gekroonde majesteit was omringd door een koor, niet van paters of eerwaarde moeders, maar van glitter en glamour. En deze dames en heren zaten deemoedig te knikken of wijsheid uit te stralen toen de vorstin de frases oplas over de moeilijke tijden die haar geliefde onderdanen te wachten staan.
Zijn we wel zeker dat wij het Ancien Régime achter ons hebben gelaten? Uiteraard kon men 500 jaar geleden niet betogen of staken zonder levensgevaar en een 'gouden handdruk' bestond al evenmin. Maar ten gronde: wie beslist over ons inkomen en bijgevolg over de meeste aspecten van ons leven?
Schimmen die aangeduid worden met de term 'aandeelhouder' en het meest verbijsterende is de vaststelling dat wij zelf via een pensioenfonds of andere kleine belegging ook tot die schimmen behoren, al vreet de grote schim de kleinere op.
Eerlijk gezegd, het communautaire gehakketak dat nu al maanden onze media overheerst, bezorgt mij stilaan een punthoofd.
Zelf ben ik Vlaamsgezind opgevoed met de doodsimpele slagzin: 'In Vlaanderen Vlaams' - de geleerde vertaling kan ik amper uitspreken: 'territorialiteitsbeginsel'.
Maar afgezien daarvan: welke manco's in de huidige staatstructuur verhinderen een beter functioneren?
Ik kan me voorstellen dat de ontsluiting van de Antwerpse haven om een bijsturing van de NMBS vraagt, maar een ander knelpunt: hoge werkloosheid in Henegouwen en een schrijnend tekort aan arbeidskrachten in Zuid-West-Vlaanderen, moet dit noodzakelijkerwijze door een staatshervorming worden opgelost? Als je Polen kunt aantrekken waarom dan geen Walen: spreken de Polen soms beter Nederlands?
Wat BHV betreft gaat het - voor zover ik er nog iets van begrijp - om twee essentiële zaken: de expansie (het imperialisme?) van de francofone taal en cultuur, en op het sociale niveau de verovering van een woonmarkt.
Terwijl ik dit zit te schrijven, kijk ik uit op een verkaveling met riante villa's waarvan de helft spookhuizen zijn, enkel bewoond tijdens een paar vakantiedagen.
(Toegegeven, voor mijn buren en partner ben ik - iemand die alleen nog maar leest en schrijft en naar de Vuelta kijkt - zelf een soort spookverschijning.)
Duitsers, Nederlanders, francofonen komen hier onze gronden en woningen opkopen, vaak als belegging of tweede verblijf en de jonge autochtonen mogen in een goedkopere gemeente een huisje of appartement gaan zoeken.
En onze bankbedienden, kinesisten en cassières krijgen vaak te maken met inwijkelingen - ik heb het niet over toeristen - die het na jaren nog altijd vertikken om één woord Nederlands te spreken.
Intussen start een nieuwe discussie over het Engels in ons hoger onderwijs: mocht vandaag het Frans nog altijd de wereldtaal zijn, zou men er dan ook zo lankmoedig en toegeeflijk tegenover staan?
Er zijn ontwikkelingen die onafwendbaar zijn, en deze laatste lijkt me er zo een, maar andere komen mijns inziens neer op zelfrespect: wie hier eigendom verwerft of komt wonen, moet onze taal leren. Deze attitude van zelfbewuste gastvrijheid - xenofobie laat ik over aan de extremisten - hangt niet af van nog eens een staatshervorming.
Zeer toevallig kwam ik deze woensdagnamiddag op Nederland 1 terecht - om even te ontsnappen aan de zoveelste ode van Michel Wuyts aan de dopingrepressie - en nog toevalliger belandde ik in het Nederlandse parlement waar juist Geert Wilders, de meest geblondeerde politieke ster van Europa, aan het woord was. Boffen wij Vlamingen even met ons Vlaams Blok. Wilders stelt onder meer voor om het budget voor ontwikkelingssamenwerkihng terug te schroeven van 0,8 % tot 0,15 % van het BNP - dat ligt volgens hem dichter bij het Europees gemiddelde, een Europa waar Wilders voor de rest zo weinig mogelijk mee te maken wil hebben.. Marokkaanse Nederlanders - die hij onveranderlijk 'tuig' noemt - moeten na één misdrijf het land uit, gaat het om een minderjarige dan geldt het uitwijzingsbevel eveneens voor de ouders. Moslims mogen enkel blijven als zij de koran, dat 'fascistisch boek' , afzweren. Er mag geen moskee meer bij, de radicale moeten gesloopt. Uiteraard beklemtoont Wilders dat hij de stem van 'hardwerkend Nederland' vertolkt en pleit hij voor een algemene lastenverlaging ook al komt Femke Halsema zeggen dat de laagste inkomens sowieso al weinig belastingen betalen en dat die lastenverlaging voor hen dus niets oplevert. Maar Wilders wil bezuinigen op onderwijs, op ondersteuning van kansarmen en achterstandswijken, op al die dwaze verspilzucht van 'de linkse kerk' - waarvoor hij nota bene het CDA verantwoordelijk stelt - : gedaan met inburgeringscursussen, begeleiding van probleemjongeren etc Wie gelooft in 'de maakbaarheid' is een idioot. 'Werken of weg' is zijn variant op het 'aanpassen of opkrassen' van onze eigen bloed en bodem. Afgezien van Halsema en Jan Marijnissen vond geen enkel parlementslid het nodig een vraag te stellen aan deze profeet. De verbijsterde gezichten, het meewarig hoofdschudden, de gebogen hoofden zeiden voldoende. Is dit wat overblijft van het 'gidsland' boven de Moerdijk, de vluchthaven van Spinoza en andere vrijdenkers? Het eenmanspartijtje van Wilders heet 'Partij voor de Vrijheid': Marijnissen vroeg welke vrijheid de moslims dan hebben in het gedroomde vaderland van de valsblonde god. En ja, gedaan met de dubbele nationaliteit ongeacht of iemand zijn of haar oorspronkelijke nationaliteit kan opzeggen, Iraanse vluchtelingen bijvoorbeeld. Dit is een probleem voor Iran, niet voor de polders van Wilders. Ik begin stilaan te geloven dat Filip de Winter een aimabel mens is.
Nogal voorspelbaar sluiten rechtse commentatoren zoals Mia Doornaert, sterjournaliste bij De Standaard en graag geziene gaste op de VRT, zich aan bij de dreigende taal die de Franse minister van buitenlandse zaken, Kouchner, uitkraamde over Iran.
Gelooft iemand nu oprecht dat Iran eens in het bezit van een kernwapen dit ook gaat gebruiken? De minste aanval op Israël - zelfs met conventionele wapens - is voldoende om een Amerikaanse vergeldingsaanval uit te lokken en Teheran naar het Stenen Tijdperk te laten bombarderen. Denkt men werkelijk dat heel de Iraanse regering en samenleving bestaat uit zelfmoordterroristen?
Het is duidelijk dat we alweer te maken hebben met 'fear mongers', handelaren in angst die heel goed weten dat je ook onze bevolking alles kunt doen slikken als je ze maar bang kunt maken. Na het einde van de Koude Oorlog moest en zou er een nieuwe langdurige vijand gevonden worden: hoe kun je de (Amerikaanse) belastingbetaler anders exorbitante militaire uitgaven door de strot rammen terwijl je genadeloos snoeit in de sociale sector?
Minstens wekelijks worden in onze media - vooral op tv - aanslagen zonder enig bewijs toegeschreven aan Al Qaeda of een filiaal van deze multinational in terreur, alsof Osama een spin is die een net weefde over heel de planeet.
In zijn boek 'Reis naar de einden der aarde' beschrijft de Amerikaanse journalist en socioloog Robert D. Kaplan hoe dubbelzinnig Iran tegenover het Westen en de VS staat: officieel is de VS de absolute vijand, officieus stuurt al wie het zich financieel kan veroorloven zijn kinderen naar het land van de 'goddelozen' om daar te gaan studeren. Dit boek is geschreven in 1994 en de vraag is waarom het klimaat in Iran intussen gewijzigd zou zijn.
Doe enige moeite en verplaats je in de hoofden van de ayatollahs: zij zien ook dat Irak zonder toestemming van de UNO werd aangevallen en het mensonterende regime in Noord-Korea niet. En de logische conclusie is voor hen het verschil in bewapening: Noord-Korea heeft raketten en kernwapens, Irak had ze niet.
Wat ons moet verontrusten is juist de willekeur waarmee de grootmachten, en onze bondgenoot de VS in de eerste plaats - precies omdat die pretendeert onze waarden te delen en te verdedigen -, internationale gedragsregels aan hun laars lappen als hen dat zo uitkomt. En met 'hen' is niet het Amerikaanse volk bedoeld, wel de oorlogsindustrie en alle andere economische sectoren die baat hebben bij oorlogstaal en oorlogsvoering.
Ook bij ons lopen geestesgenoten van Bush en consorten rond, ze worden zelfs met égards behandeld: Mia et Bernard, une liaison dangereuse.
In De Zevende Dag verdedigde een slachtoffer van een pedofiel (pederast of kinderverkrachter zou een correcter woord zijn) het initiatief om de bevolking te verwittigen wanneer een vrijgelaten pedofiel in hun buurt komt wonen.
Kun je in dit zwaar emotioneel beladen debat een nuchter oordeel formuleren?
Pedofielen met naam - en volgens de dame in kwestie ook met foto - bekend maken betekent zonder meer deze daders veroordelen tot levenslang: ook na het uitzitten van hun straf moeten zij blijven rondlopen met het brandmerk van hun misdrijf, hun kansen op reïntegratie worden op die manier tot nul herleid.
De ervaring leert dat praten met slachtoffers van seksuele misdrijven uiterst moeilijk is omdat hier geraakt wordt aan de diepste lagen van het onderbewuste: de angst, de schaamte, de zelfhaat (want slachtoffers voelen zich vaak medeschuldig) , de walg en de wraak.
Maar koppel dit thema los van het seksuele: moeten we voortaan ook vrijgelaten moordenaars, mensensmokkelaars, inbrekers en andere daders van zware misdrijven voor de rest van hun leven stigmatiseren?
In essentie komt het neer op de vraag: is de enig mogelijke straf voor bepaalde misdrijven alleen levenslange uitsluiting uit de maatschappij, of geven we hen een tweede kans, geloven we in de mogelijkheid van een genezingsproces of een gedragsverbetering?
De tweede vraag is of burgers het recht in eigen handen mogen nemen: komt het de slachtoffers of hun nabestaanden toe om een vonnis uit te spreken en een straf op te leggen? Waar ligt in dat geval de grens: mag een werkgever weigeren een vrijgelaten misdadiger nog aan te nemen, mag een huiseigenaar weigeren aan zo iemand te verhuren etc
De 'eigenrichting' of het recht in eigen handen nemen is een eerste stap naar de terugkeer van lynchpartijen, schandpaal, verstoting en allerlei andere praktijken die we in een moderne rechtsstaat achter ons hebben gelaten. Dat de behoefte eraan blijft bestaan zegt veel over de gebrekkige werking van ons gerecht, de nazorg en de slachtofferhulp, maar een falende politie is nog geen excuus om naar Amerikaans voorbeeld alle burgers een wapen te bezorgen.
Dit is om te beginnen niet efficiënt, het vermindert de risico's niet, maar het is in moreel opzicht een achteruitgang.
Vandaag reageren twee woordvoerders van Kif Kif in De Morgen tegen wat zij een eenzijdige berichtgeving noemen over moslimmannen die niet toestaan dat hun zwangere vrouw wordt aangeraakt door een mannelijke dokter. Zij merken terecht op dat deze weerstand ook voorkomt bij orthodoxe joden en fanatieke christenen. De vraag is echter of dit extreme gedrag louter uit een achterlijke interpretatie van een of andere godsdienst voortvloeit, dan wel over hyperjaloerse macho's gaat die hun vrouw beschouwen als hun privébezit en de godsdienst hanteren als een smoesje voor hun afwijking.
In elk geval tonen deze incidente aan dat er grenzen zijn aan de tolerantie: om het even welk fanatisme dat de normale werking van onze geneeskunde verstoort, moet aan de kaak worden gesteld. Dokters die weigeren te behandelen bij dringende of gecompliceerde bevallingen kunnen worden vervolgd op basis van de juridische notie: 'weigeren van hulp aan personen in nood'. Een advokaat of jurist kan hier meer over zeggen, maar naar mijn mening moet deze notie worden uitgebreid tot 'verhinderen van hulp in nood'. Kortom, deze macho's - moslim, jood of wat dan ook - zijn strafbaar.
Het was zonder meer een tactische blunder van burgemeester Thielemans om een betoging van ocharme 150 anti-islamisten met politiegeweld uiteen te drijven.
Op de tv-beelden was duidelijk te zien hoe de demagogen stonden te smeken: 'Duw ons alstublieft in onze geliefkoosde slachtofferrol.' Dat heeft de politie letterlijk gedaan.
Men kan wijzen op de eeuwige contradictie van het VB. Recent nog hebben ze in de Antwerpse gemeenteraad geprobeerd om een tentoonstelling over de 'sans papiers' en de vluchtelingenproblematiek te doen sluiten, en tegelijk werpen ze zich op als de kampioenen van de vrije meningsuiting - hun vrije mening, wel te verstaan.
Die gespletenheid zet zich in heel hun discours door: zij beweren te geloven in de correcte werking van ons gerecht wanneer een van hun vechtersbazen (Rob Vereycken) wordt vrijgesproken, wanneer zij veroordeeld worden wegens racisme dan beginnen ze over een complot van het Belgische establishment.
Zij pretenderen de Vlaamse cultuur te verdedigen en een Vlaams kunstenaar die iets doet wat hen niet zint (Willem Vermandere met zijn liedje 'Bange blanke man') vallen zij desnoods fysiek aan (op de Brusselse Grote Markt).
De kopstukken van het VB gedragen zich graag als de vermoorde onschuld, maar als zij zelf de kans krijgen om klappen uit te delen, laten ze de gelegenheid niet voorbij gaan.
De vraag is echter hoe je met deze beroepsleugenaars dan wel om moet gaan? Vaak signaleren ze reële problemen, alleen zijn hun stijl, hun taal en hun zogenaamde oplossingen moreel verwerpelijk. Het komt er dus op aan om het signaal (de samenlevingsproblematiek, de sociale uitsluiting in achterstandswijken, de gebrekkige opvolging van een aantal misdrijven) ernstig te nemen en het demagogisch discours te ontdoen van elke objectieve grond.
Ze 'mestkevers' noemen is allesbehalve voldoende.
Wat de media betreft: zij hebben de morele plicht om de leugens te ontmaskeren. Nog steeds is het wachten tot in een of andere VRT-studio de demagogen worden geconfronteerd met beelden uit het rijke VRT-archief die precies het omgekeerde tonen van wat de volksverlakkers keer op keer mogen komen verkondigen.
In het artikel over zelfdodingen lezen we: 'Uit verschillende onderzoeken is die link tussen media en zelfdoding al gebleken.'
Als gedetailleerde voorbeelden uit de berichtgeving leiden tot imitatiegedrag, dan blijven twee vragen open.
Ten eerste, als dit geldt voor zelfdodingen waarom dan niet voor andere sensationele items: de steekpartijen in Oostende en Gent, de verdwijning van het meisje Maddie?
Als journalisten enige zelfbeheersing aan de dag moeten leggen, mogen ze daarin dan niet consequent zijn?
Ten tweede, zelfs indien de hypothese van het imitatiegedrag waar zou zijn en berichten iemand over de fatale drempel kunnen halen, hoe is die persoon dan tot aan die drempel gekomen? Meestal gaat het om een gebrek aan aandacht en zorg.
En wat horen we nu al maanden in het politieke discours afgezien van het communautaire gekissebis: lastenverlasting, ongedifferentieerde lastenverlaging.
En je mag er gif op innemen - doe het niet, denk aan onze statistieken - dat dit discours bij de recente verkiezingen heeft gescoord.
De zelfvoldane Vlaming maalt niet om miseriemensen, zolang ze geen gezinsleden zijn, wat hem bezig houdt is zijn inkomen en eventueel zijn beleggingen.
Wat is, bijvoorbeeld, de waarde van morele oprispingen bij de vaststelling dat zelfdoding het meest voorkomt bij ouderen: wat doen we aan de vereenzaming, hoeveel willen we besteden aan de zorg? Wat doen we met de onleefbaar lage pensioenen, met de verpaupering waarin zovele gepensioneerden leven?
En ten gronde: een maatschappij die in toenemende mate een 'rat race' is geworden ('de hard werkende Vlaming,' weet je wel), maakt onvermijdelijk slachtoffers - al wie niet kan volgen, al wie in de etalages van de overdaad niet vindt wat hij/zij broodnodig heeft, een luisterend oor, een aanraking, een begroeting in een kille straat.
Noot: Gelijkaardige berichten waren te lezen in De Morgen en in De Standaard, aangevuld met een kadertje over het standpunt van de journalistenbond. Dit standpunt komt er dus op neer dat over zelfdoding minder gedetailleerd zou mogen worden bericht om navolging te vermijden. Dit kan correct zijn - al ben ik er zelf niet helemaal van overtuigd - maar waarom zou het dan niet nog veel meer moeten gelden voor de weergave van misdaden die overduidelijk 'copy cats' uitlokken: denk aan de raids op Amerikaanse scholen etc Een van de vragen die deze mededeling van de journalistenbond oproept is: waarom in het ene geval wel pleiten voor een soort zelfcensuur en in al de andere niet? Heeft dit met een taboe te maken?
De 60 000 euro gerechtskosten die veldrijder Ben Berden moet betalen doen denken aan de gigantische dwangsom die een Gentse rechtbank enkele jaren geleden vorderde van Frank Vandenbroucke.
Wat willen deze heren magistraten: een veroordeelde alle zin in het leven ontnemen, sturen zij aan op een geval Pantani, ook bij ons?
Maak even de vergelijking: wat moet een bedrijfsleider zoal niet uitspoken eer hem de helft van zijn vermogen wordt afgepakt?
Wanneer de rechtspraak meedogenloos wordt, leven we niet meer in een democratische rechtsstaat maar in een totalitair regime: mensen kraken is in zo'n stelsel een geliefkoosde sport.
En even verbijsterend is het gemak waarmee dit wordt aanvaard: universitair geschoolde sportjournalisten gaan in deze waanzin kritiekloos mee, sterker nog: ze gedragen zich als de bloedhonden van de drijfjacht. Luister naar het commentaar bij de Vuelta: zelfs Michel Wuyts moet af en toe Karl Vannieuwkerke afremmen wanneer die zegt dat renners het toch moeten weten dat een vermageringspil op de lijst van verboden middelen staat, ook al zeggen specialisten dat zo'n middel geen enkel prestatiebevorderend effect heeft. Sedert wanneer staat de journalistiek klakkeloos aan de kant van het repressieapparaat?
De aangekochte Panoramareportage over de Amerikaanse militaire blunders in Irak laat een dubbel gevoel na.
Enerzijds is het leerzaam om de Amerikanen zelf aan het woord te laten.
Anderzijds vangen we zo nauwelijks meer dan een glimp op van het lijden van het Iraakse volk en nog minder van de gevolgen voor het hele Midden-Oosten.
In een document van 30 minuten kan het moeilijk anders.
Minstens twee vragen blijven open: hoe is het mogelijk dat de overgrote meerderheid van de Amerikaanse publieke opinie - de kritisch genoemde pers inbegrepen - achter de invasie stond; hoe is het te verklaren dat zo'n president die zijn bestuurlijke incompetentie verbergt achter militaristisch machogedrag, herverkozen werd ???
Is de oorlog in Irak niet veel meer dan een opeenstapeling van militair-strategische blunders; wordt de zwakheid - om niet te zeggen het failliet - van de Amerikaanse democratie hiermee niet bloot gelegd?
Als het inzamelen van gigantische verkiezingsfondsen en het inpalmen van de belangrijkste opinievormende media, zo'n beslissende invloed hebben verworven: kan men dan nog in alle ernst gewagen van een democratie?
Kan een kritische beschouwer deze schertsfiguur van een president anders zien dan als de zetbaas, de marionet, van alle lobby's die zich achter zijn presidentiële kliek verschuilen? En wat is de prijs die niet alleen het Amerikaanse volk, in het bijzonder de armsten onder hen, maar vooral de rest van de wereld daarvoor moeten betalen?
Maar stel deze vragen niet te luid of je wordt beschuldigd van 'visceraal' of 'primair' anti-Amerikanisme.
Om maar meteen duidelijk te zijn: ik behoor tot de verfoeilijke categorie Belgen die door Mia Doornaert omschreven wordt als 'visceraal anti-Amerikaanse lieden die nog lijken vast te zitten in een jeugdsentiment van betogingen tegen raketten en verheerlijking van Fidel Castro.'
Minstens vier keren ben ik tegen de kruisraketten gaan betogen en ik ben daar allesbehalve beschaamd over: ik zie niet in op basis van welke superieure moraal Mia Doornaert de installatie van atoomwapens op ons grondgebied wenst te verdedigen.
Pierre Harmel vond ik een bijzondere minister van buitenlandse zaken omdat hij inderdaad zijn eigen weg ging.
Van Spaak herinner ik mij de gevleugelde zin: 'Messieurs, nous avons peur' die mede de wapenwedloop tijdens de Koude Oorlog heeft in gang gezet.
Mia Doornaert looft Karel de Gucht om 'zijn terugkeer naar de redelijkheid'. In Centraal-Afrika heeft de Gucht de inspanningen van Louis Michel gewoon verder gezet om het geweld terug te dringen en in Congo verkiezingen te helpen organiseren.
Heeft de redelijke de Gucht daarbij meer hulp gekregen van de VS dan zijn overgeëmotioneerde voorganger???
Mia Doornaert schermt voortdurend met 'Belgiës politieke doeleinden' zonder die ook maar één keer te definiëren: moet een Belgisch minister van buitenlandse zaken aan het handje van Big Brother lopen om zo zijn kansen op promotie tot secretaris-generaal van de Nato veilig te stellen of om een landgenoot op een andere prestigieuze job te helpen? Is carrièreplanning het opperste doel van onze diplomatie?
Ik nuanceer mijn initiële bekentenis: met 'visceraal' bedoel ik dat de afkeer voor de Amerikaanse buitenlandse en militaire politiek bij mij inderdaad zeer diep zit. Maar dan wel gesteund op feiten en in het besef dat mijn verontwaardiging gedeeld wordt door heel wat Amerikanen, van wie ik er trouwens persoonlijk heb mogen ontmoeten.
Je kan ook 'visceraal' ergens voor zijn, zonder je te steunen op feiten of door de feiten zorgvuldig te selecteren zodat ze in jouw dogmatisch betoog passen.
Zou het kunnen dat mensen zoals Mia Doornaert nog altijd vastzitten aan het beeld van de USA als heldhaftige bevrijder van Europa?
Historische dankbaarheid is geen reden tot een kritiekloze aanbidding.