Geraardsbergen, waar ik 30 jaar onderwijzer was, heeft een interessante blog Klik op de foto voor méér.
Hieronder volgen enkele foto's van tekeningen die ik gemaakt heb. Ze zijn uitgevoerd in wasco, potlood, houtskool, oostindische inkt of kogelpen. Vraagje: wie herkent bepaalde portretten?
Gary Brooker (Procol Harum)
Robert Vaughn (Man from U.N.C.L.E. )
zelfportret uit 1966
Richard Wright (Pink Floyd)
Walt Disney
Sammy Davis Junior
Adam Cartwright (Bonanza)
Rik Van Looy
Gerry Marsden (Gerry and the Pacemakers)
Rudi Carrell & Guy Mortier
Adam Cartwright (Bonanza)
Leonard Cohen
Marleen De Smet heeft een blog die 'fotogedichten' heet. Een aanrader! Klik gewoon op de foto om een kijkje te nemen.
Frankies (eigen)zinnige poëzie aangevuld met eigen citaten
Frankies stof tot nadenken en meevoelen Denken en emotie sluiten elkaar niet uit, maar vullen elkaar aan
27-10-2008
Als je mijn graf bezoekt 2.0
Visite
Kom zit neer op de steen met de foto. Welaan dan, en treur om het gras onder je voeten op weg naar mijn rustplaats, waar ik op je wacht en bij je ben.
Ga niet verder en kijk naar hier, of naar ginds waar de zon nog peilt naar een wezen met tijd, voor wie niets meer in de weg kan lopen.
Want wie je ook ziet, die niet meer is, in de ruimte en tijd van je leven, bij hem of haar vind je mij terug, of niemand en iedereen samen.
Treur om het gras en de dode mier, geplet in de haast van je passen want zij hebben geen tijd of plaats om ons leven te integreren.
Wacht niet, want je hebt geen tijd, of plaats bij mij nog te verliezen. Alleen je richting telt nu nog na die steen om op te zitten.
Bekommer je niet om hoeveel dagen je mijn schaduw niet kunt zijn, maar wel hoe al je zwaarste vragen nutteloos en ijl vervagen .
Ik ben perfecter dan God!!! (waanidee van deze tijd) 2.0
Hoogmoed stelt teleur, want onvermijdelijk komt men zijn eigen grenzen tegen, en dan is er alleen nog God
God
Ik telde de jaren dat ik reisde, om te weten wat mijn ogen me konden onthullen, mijn rede me kon bewijzen en mijn geheugen kon bevatten.
Toen had ik begrepen dat geen god een plaats vond in mijn wereld vol verstand. Zelfvoldaan zakte ik weg in een diepe slaap
vol dromen over wetten die ik voortaan kon schrappen om mijn driften los te laten. Alleen droomde ik ervan ooit nog eens een mens te maken zo volmaakt als ik geworden was.
Ik ging ten onder aan de kwelling van het besef dat dit doel voor mij niet te bereiken was, haalbaar alleen door God, wiens bestaan ik niet ontkracht maar wel bewezen had.
Met mijn gesloten ogen zie ik nu meer dan tevoren. Met mijn versteende handen maak ik alleen nog gebaren die je met geen camera registreren kan.
Ik was de beste, snelste, wijste, grootste, knapste superheld. Word met mij beter dan volmaakt, en wees de hoogste, diepste, oudste en jongste met ons tegelijk en overal hier.
Met mijn hoofd zonder oren loop ik rechtdoor in bogen. en hoor ik het licht op de tong van de doden vol spijt echoënd: de ijdelheid van de kampioen verslagen door zijn grenzen.
Ik voel me eindelijk als een dame die zich vermant om haar miskraam te verwerken. Eindelijk weet ik waarom maandagen langer zijn dan alle februari's in de melkweg, sinds die zondag verdwaalde in de herhaalde lentes zonder zomer, stromen zonder oever, ravijnen zonder bodem en bij mijn poort kwam kloppen, en vroeg om een gebed voor al wie gisteren dacht dat morgen ook wel goed zou zijn.
De overgang naar het hiernamaals/bezoek aan de afgestorvene 20.0
Walhalla
Je raakt mijn hand van jou en denkt 'ik hou van jou'. Jij voelt die hand van mij en legt die dan opzij.
Je denkt dat ik niets denk, niets krijg en ook niets schenk, zelfs dat ik jou verlaat omdat ik niet meer praat, verhalen voor je schrijf en in je woning blijf.
Je kust mijn mond van jou en schrikt weg van de kou die door je aders trilt en dan je mond verkilt.
Ik weet dat jij niet weet hoe ik je niet vergeet, niet je blik, noch de lach die niet verkwijnen mag, want warmte is voor mij verleden en voorbij.
Je blijft mijn vrouw van jou, al zijn mijn nagels blauw, mijn dode spieren stijf gespannen rond mijn lijf. Ik voel wat jij niet voelt en raad wat je bedoelt met tranen en verdriet.
Voor mij bestaat dat niet: alleen de zekerheid, zonder ruimte of tijd.
Dag trouwe duif. Je bent er elke dag, wakend op mijn graf, en op dat van al die anderen, die nu mijn metgezellen zijn in de gezellige vreugde van dit alleen samen.
Je zorgt en je zwoegt en koestert je kroost, en ik versmelt met die andere, die ik nu absorbeer in de bevestiging van dit geheim bijeen.
Fladder in mijn as, jaag het omhoog in de wolken van meteoren, en vergeet mijn beenderen niet voor de nacht de zon verblindt.
Nestel in mijn verloren haren mijn zuchten en twijfels aan de hoop op de geboorte van mijn vader, zijn vader en die van hem die het ooit begonnen is, en waar ik nu op wachten wou, omdat ik er toen, zo lang geleden, niet bij zal zijn.
Als je denkt dat je leeft, hoe doe je dat dan? 2.0
Leef je
Leef je als je honger voelt naar voedsel uit de keuken van je moeder of naar gauwgereedjes uit de muur, naar inspiratie voor je hobby of naar liefde van een ander, die honger heeft naar jou?
Leef je als je haastig wandelt, weg van plaatsen die je later weer opzoekt, of naar landen die je uit de folders van de reisagentschappen kent, weg van het flitsend halogeen dat slaapwandelt door je hersens?
Leef je als je roemloos droomt van wat je nooit in je leven gaat bereiken, of van een nageslacht vol vuur, brandend van de obsessie voor de zoveelste sensatie en de ultieme desillusie?
Leef je als je ademen kunt van de zuurstof die wij met de anderen delen , zoals de mieren en de netels of de smeulende wouden die alles verlammen wat ademen en zuchten moet?
Leef je als je denkt aan later en het heden een andere richting uitstuurt omdat je een dag zoals gisteren niet meer beleven wilt en het overmorgen best eens opnieuw zou mogen worden zoals vroeger?
een gedicht over de oneindigheid van het bestaan 2.0
Het oud verhaal
Ik vertel graag het oude verhaal van de muur bij onze tuin. En je luistert naar mijn stem en denkt aan verre reizen.
Ik hoor dat iedereen het verhaal kent van de muur en de tuin maar iedereen heeft zijn tuin en zijn eigen verre muur.
Niemand denkt verder dan de muur en verder dan de eigen tuin zo lang de stenen stevig staan en de tuin maar veilig blijft.
Als jij met me wandelt naar de muur, niet te snel, genietend samen van de bloesems en het fruit, van de hagel en de duisternis, dan gaan we vragen aan de stenen of er ook een doorgang is. Ze zullen zwijgen want we weten dat er eveneens een zelfde muur ergens aan de andere zijde is.
Jij hoort graag het oude verhaal van de muur naast onze tuin. En je luistert naar mijn stem en weet van verre reizen.
Je weet dat ieder die het verhaal kent van de muur bij zijn tuin wil meten hoe lang die mag zijn en hoe veel uren het stappen is.
Vermoeden ze dat er een tuin ligt achter de muur van hun tuin? En dat die muur ons helpen wil om te genieten van de ganse tuin?
Ik ben Roland Bourgoignie, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Frankie ( eurocent op forum).
Ik ben een man en woon in Everbeek (Oost-Vlaanderen) (nog steeds België) en mijn beroep is toeterniemeertoe.
Ik ben geboren op 06/01/1948 en ben nu dus 76 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven en alles wat ik daarbij nodig vind...
Bob Dylan als inspiratie, (niet)publiceren mijn frustratie, mijn gezin is mijn gratie, eerste dorpsdichter Galmaarden (2007) worden was een prestatie, dat u komt lezen is een sensatie!
Ik ben Roland Bourgoignie, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Frankie ( eurocent op forum).
