Morfine
Zaligheid spoelt door mijn spieren, krampen smelten in het ruisen van de storm. Neen, ik wil niet langer sterven, zelfs al hoor ik lang niet alles wat je zegt, en voel ik hemelen zwellen in mijn hoofd, zo zalig als een mist die me niet langer dwingt in mijn eigen huis te blijven.
Kijk me zo niet aan, laat me schateren en proesten. Dat ik je niet ken is ineens vermakelijk, mijn wachtwoorden druppelen op de vloer en niets is minder grappig.
Nergens kan ik nog binnen, behalve waar nog alles te ontdekken valt. Mijn oude lakens ben ik in deze roes eindelijk kwijt. Laat me even mijn ogen sluiten en na een poos misschien verval ik opnieuw in de routine
|