Geraardsbergen, waar ik 30 jaar onderwijzer was, heeft een interessante blog Klik op de foto voor méér.
Hieronder volgen enkele foto's van tekeningen die ik gemaakt heb. Ze zijn uitgevoerd in wasco, potlood, houtskool, oostindische inkt of kogelpen. Vraagje: wie herkent bepaalde portretten?
Gary Brooker (Procol Harum)
Robert Vaughn (Man from U.N.C.L.E. )
zelfportret uit 1966
Richard Wright (Pink Floyd)
Walt Disney
Sammy Davis Junior
Adam Cartwright (Bonanza)
Rik Van Looy
Gerry Marsden (Gerry and the Pacemakers)
Rudi Carrell & Guy Mortier
Adam Cartwright (Bonanza)
Leonard Cohen
Marleen De Smet heeft een blog die 'fotogedichten' heet. Een aanrader! Klik gewoon op de foto om een kijkje te nemen.
Frankies (eigen)zinnige poëzie aangevuld met eigen citaten
Frankies stof tot nadenken en meevoelen Denken en emotie sluiten elkaar niet uit, maar vullen elkaar aan
27-07-2014
Roes
Morfine
Zaligheid spoelt door mijn spieren, krampen smelten in het ruisen van de storm. Neen, ik wil niet langer sterven, zelfs al hoor ik lang niet alles wat je zegt, en voel ik hemelen zwellen in mijn hoofd, zo zalig als een mist die me niet langer dwingt in mijn eigen huis te blijven.
Kijk me zo niet aan, laat me schateren en proesten. Dat ik je niet ken is ineens vermakelijk, mijn wachtwoorden druppelen op de vloer en niets is minder grappig.
Nergens kan ik nog binnen, behalve waar nog alles te ontdekken valt. Mijn oude lakens ben ik in deze roes eindelijk kwijt. Laat me even mijn ogen sluiten en na een poos misschien verval ik opnieuw in de routine
Waarom glinstert je blik toch zo veel frisser dan de dauw die elke ochtend weer de dagen van het duister komt verlossen en nieuw leven sijpelt in de aardkorst met verdroogde mossen? Dan denk ik dat het heel gewoonweg komt doordat ik van je hou.
Waarom kaatst de grijze hemel in je ogen hoop zo blauw, al stormen wanhoop, angst en zorgen door mijn gedachten heen, en dempt opnieuw een glimlach sprankels twijfel die ik ween... Dan geloof ik dat het te verklaren is doordat ik van je hou.
Waarom is het dat ik elke nieuwe dag als een geschenk beschouw, wat toelaat dat we samen weer een trede nemen op de trap ? Nog hand in hand, weer nader bij, steeds verder stap na stap, Dan stop ik niet zolang ik hieruit kracht put en meer van je hou
Een twee drie vier vijf, en ik vergeet de nul die ik gans mijn leven met iets zinvols vul.
Nul twee drie vier vijf, en ik vergeet de één. Niemand gooi ik ooit voortaan een steen , steeds strompelend op dat ene kreupel been.
Nul één drie vier vijf, en ik vergeet de twee. Zon en rust, vakantie aan de Middellandse Zee en mijn dierbaar vrouwtje altijd met mij mee.
Nul één twee vier vijf, en ik vergeet de drie kinderen van mijn kinderen die ik heel graag zie, sterk bemind door ik weet wel heel goed wie, Ze heten beiden zoals ik ook Bourgoignie.
Nul één twee drie vijf en ik vergeet de vier. Het vieren van het harde mooie leven hier, de zorgen en de dromen samen met plezier.
Nul één twee drie vier en ik vergeet de vijf, die verlangt dat ik hier nog veel jaren blijf en na elke storm opnieuw weer bovendrijf.
Dokters hebben geen verstand van hoe de stralen uit de ruimte alle leven pimpen, scheppen, doden, transformeren of vernielen.
Evolutie is stagnatie
voor wie gelooft dat alles steeds verandert.
God bezit geen klok, geen plaats voor hel of hemel. Zijn boeken zitten in het hart van wie beminnen kan en wat Hij wil zit in de werken van verliefden,
die zich niet schamen voor de werken van hun Meester,
die genieten van de schoonheid overal altijd om 't even hoe, die de sterren kennen als de engelen van de eeuwigheid, zonder duivels van vertwijfeling en afgunst.
Hedonisme is de kanker in de kosmos die wij de onze noemen. De zonnestelsels delen zich steeds sneller dan de exponenten, welke het samensmelten van veel ijdelheid met hebzucht compenseren in een smeltkroes vol van dwaling en besef.
De kosmossen groeien als kanker in de hand van God, Hij pinkt geen traan weg als er eentje minder is,
En terwijl de ene knal de vorige doet vergeten,
lacht Hij begrijpend om wat voor ons nog zwart en vol gaten zit.
Men gooit opnieuw het hout van kruis en stal in de roeste bak voor het brandbare afval, men vult in overvloed de voorraadkasten en vraagt zich af: wat was dat weer, dat vasten?
Veertig dagen feesten en gemaskerd bal , echt niet kunnen stoppen met carnaval; Smachten naar het volgende familiefeest rijker dan het ooit tevoren is geweest.
Dit nieuwe jaar is nooit zo feestelijk begonnen met alles wat de handel heeft verzonnen, Niet voor wie op Golgotha gekruisigd hangt maar voor cadeaus die niemand verlangt.
Gelukkig leggen vogels jaarlijks trouw en blij, zo omstreeks Pasen nu en dan een ei Uit spontane dankbaarheid om ’t leven Dat de Heer alleen is blijven geven.
Ik wou dat ik een jonge stoere witte vlinder was, maar dan eentje die bestemd is eeuwig te gaan leven, die gewapend met een trui, een hoed, een regenjas, de wereld ziet omdat zijn krachten nooit begeven.
De blanke bleke bloemen zou ik bovenal verkiezen, want hun stuifmeel zegt me nooit ‘Jij bent racist’ . En nergens zou ik ooit de juiste weg verliezen, indien ik de naam van alle groene planten wist.
En komt de winter of de herfst met storm en regen, dan leef ik verder op mijn eigen hoopje proviand. Maar niet te gulzig om ook niet te veel te wegen, anders tuimel ik omlaag en kwets mij op het land.
Ik wou dat ik een lieve, niet te rare vlinder was, zodat de vogels mij wat langer lieten leven, en ik me tijdig kon verschuilen in het groene gras om me te redden, al ware ’t maar voor even.
Ik voel mezelf groot sinds de dag dat ik voor het eerst de tafel van mijn moeder aan de bovenkant heb kunnen verkennen, zonder op een stoel te klimmen.
Ze noemden me groot vanaf de dag dat wat ik deed voor het eerst beloond werd met meer dan spontane woorden van lof alleen,
en ik een cheque mocht innen.
Alle mensen zijn groot zodra ze niet meer verlangen verder in rijkdom te groeien in gestalte, macht of invloed op de anderen dan wordt het warm vanbinnen.
Weer eens komt die man met aandrang aan mijn voordeur bellen in zijn uniform van officier in onheil zonder nieuwe boodschap; Met de glimlach die verdwijnt zodra hij niet meer mag vertellen hoe ik de weg verloren ben naar de onvervalste blijdschap.
Hij vertelt aan iedereen dat bergen smelten op zijn teken en dat de sterrenbeelden strijden om een plaats in de zon. de apocalyps is nauwelijks nog een kwestie van weken . Dan komt de epiloog van elk verhaal dat ooit wel eens begon
Zijn handen scheppen transpiratie die aan zijn voeten kleeft, Waar zijn vaders offers van verwachting hebben nagelaten in de hoop dat die de weg zouden banen voor al wat leeft langs sporen van onverdroten arbeid zonder tijd voor praten
Nu gaat hij eten op het kerkhof met verspilde bronnen vol vuur, Wil hij slapen in de armen van dankbaar aangeworven spoken Zal hij rijpe vruchten plukken zonder aandacht voor de muur Waar zijn eigen vriend de satan stiekem achter is weggedoken.
Ik ben Roland Bourgoignie, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Frankie ( eurocent op forum).
Ik ben een man en woon in Everbeek (Oost-Vlaanderen) (nog steeds België) en mijn beroep is toeterniemeertoe.
Ik ben geboren op 06/01/1948 en ben nu dus 76 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven en alles wat ik daarbij nodig vind...
Bob Dylan als inspiratie, (niet)publiceren mijn frustratie, mijn gezin is mijn gratie, eerste dorpsdichter Galmaarden (2007) worden was een prestatie, dat u komt lezen is een sensatie!
Ik ben Roland Bourgoignie, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Frankie ( eurocent op forum).
