De stilste geur.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Ik hoor de stilte niet:
ik zie ze op je lippen,

stijf opeen na de woorden

over stormen, branden en klippen,

over dingen die we wel hoorden,
maar bij jou en mij anders klonken

tot we in ons moeras verzonken.

Ik hoor de stilte niet:
ik proef ze op je vingers

verstrengeld na het strelen

van mijn tranen, schetsen en slingers

uit de tijden van samen spelen,

maar die geen enkele klok kan tikken,

omdat ze ons niet langer pikken.

Ik hoor de stilte niet:
ik voel ze in je slapen;
als in gepeins versteven

over wat te eten waar te slapen,
wie beminnen en hoe te leven.

Maar als je in je eigen stilte kijkt,

is het de wind die je zeilen strijkt.