|
Deze namiddag ga ik toch maar even naar buiten met mama. Het is wel koud, maar warm aangekleed moet het lukken. Ik heb haar mouton retourné uit de kast gehaald. Arsène en ik waren erbij toen ze hem jaren geleden kocht. Ze zag hem in de winkel op het rek hangen en was er meteen weg van. En ja, ons pa kennende, was het vlug opgelost: Koop hem maar meiske.
Mama ziet er nog steeds beeldig uit met die jas aan en dat vindt zij zelf ook. Want tijdens het wandelen, zegt ze plots: Dat is toch een mooie mantel, hé! Ze wrijft teder over haar mantel en ik zeg: Altijd al geweest, mama. Ze houdt even halt: Ja, ze moeten mij niet verwisselen! Ze bedoelt natuurlijk dat ze hem voor niets zou willen ruilen. Groot gelijk heb je zeg ik zonder haar te verbeteren. Even later nog eens hetzelfde: Dat is toch een mooie mantel, hé En alsof ik dit voor het eerst hoor, zeg ik: Ja hoor, zeer mooi. Ik vraag haar verschillende keren of ze het niet koud heeft, maar neen hoor: Geen kou zegt mama. Maar ineens trekt ze verwoed haar sjaal helemaal over haar hoofd: Kind, mijn haar doet zeer! Ik kan zien dat ze het nu plots toch koud heeft en we keren terug.
We gaan meteen naar haar kamer, waar het gezellig warm is. Ik stel voor om samen wat televisie te kijken. Het is het programma Time To Swing (Helmut Lotti) en mama neemt dit heel letterlijk op. Ze leeft enorm mee met de muziek, en zit werkelijk te swingen op haar stoel. Ze legt haar hand op mijn arm en vraagt: Zou ik dat nog kunnen? Ik ga rechtstaan, nodig haar ten dans uit en zeg: Dat gaan we meteen proberen! En ze kan het nog zeer goed! We lachen en we dansen, op de tonen van Fever. Het is eventjes net als vroeger, we dansten vaak samen. Ik geniet enorm van dit moment. Als ik eraan denk om haar avondeten te gaan halen, en haar op haar kamer te laten eten, terwijl ze met mij het programma verder bekijkt, zegt mama plots: Ja, ik stap maar eens op! Ze is niet meer te houden. Ik word daar een beetje triest van, maar ik breng haar naar de leefruimte waar de boterhammen al op haar wachten. Opgewekt neemt ze plaats aan tafel. Het vaste ritme van elke dag, het is misschien het beste voor haar.
|
