Terwijl ik vrijdagmorgen mama’s haar in de krulspelden draai, zit ze naar de foto te kijken van papa. Een reuze grote foto, die hij tijdens de oorlog liet maken. Het was een geschenk voor zijn moeder, net vóór zijn vertrek naar Duitsland. Hij was toen 18.

Mama hecht de laatste tijd meer belang aan deze foto, dan aan het geschilderde portret van papa op de leeftijd dat hij stierf. Hij was pas 47 jaar. Bij het schilderij is ze steeds vaker in de war wie er eigenlijk op staat. Soms zegt ze dat het haar vader is, soms noemt ze de naam van een verre neef. Ze weet het eigenlijk niet zo goed meer. Maar als mama naar de foto kijkt, dan weet ze zonder problemen dat het Urbain is, papa. Voor de zoveelste keer zegt ze triest: “Het was toch zo een mooie man, hé?”  Enkele maanden geleden volgde hierop steeds dezelfde verdrietige zin: ‘waarom werd hij zo vroeg van ons weggehaald, zo een brave mens, waarom…’  Maar vandaag klaart mama ’s gezichtje ineens op, ze kijkt mij aan en zegt tevreden: “Hij schrijft mij elke dag!”  Mij doet het pijn om zo iets te horen, maar ik laat mama gelukkig zijn met haar denkbeeldige brieven en zeg: “Dat is lief!”, waarop ze tevreden van ja knikt.