Ik ben Bompapatje
Ik ben een man en woon in Wilrijk/Antwerpen (België) en mijn beroep is Gepensioneerd bediende.
Ik ben geboren op 02/10/1953 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Bier, amateurtoneel en schrijfselen.
Ik heb mezelf voorgenomen om gezond en volledig bij mijn verstand 120 jaar te worden
Hier se, hier se een bezoeker se.....
Welkom in mijn nederige blog...
Iets drinken?... Als je een biertje wenst, klik dan even op de foto onder de datum en kies maar... keuze genoeg. Gezondheid!
22-04-2013
Doodslag in de Groenstraat
Vandaag alweer bezoek van een bruine rat, maar deze keer was onze Bikkel alert. Als een volleerd jachthond joeg hij dit ongedierte de wei in, zodat dat stuk venijn zich niet kon verstoppen tussen de struiken.
Ongelooflijk hoe dapper onze jachthond de rat telkens opnieuw bij haar schabbernakkel pakte. Die rat werd al langer hoe agressiever en beet telkens terug naar onze hond, die (gelukkig) elke beet kon ontwijken
Ik moet toegeven dat ik er zelf nogal aarzelend en onbeholpen bijstond maar t vrouwke liep zonder aarzelen naar het tuinhuis, haalde een schop en (censuurvoor de gevoelige lezer en kinderen)
De rest is geschiedenis; althans toch voor die rat .
Nu de ratten eindelijk een beetje afstand hebben genomen, of (wie weet) wegblijven, beginnen onze konijnen zich blijkbaar steendood te vervelen. Of misschien is het de lente die op komst is en de natuur die roept... Wie zal het zeggen!? Sinds enkele dagen proberen Geertrui en Hannelore samen - of om beurten - te ontsnappen richting Schoonselhof. Dan trekken ze al eens de omheining om.... dan klauteren ze over de stutpaaltjes, die er voor moesten zorgen dan de omheining tijdelijk stevig staat.. of ze jumpen er gewoon los over.... Vlaamse reuzen kunnen dat dus blijkbaar.... In mijn naïeve onschuld ging ik er van uit dat het gras altijd groener is aan de andere kant en dat dat de reden was van hun ontsnapping... Maar... Toen ik gisteren op uitkijk stond waar ons Geertuitje bleef, kon ik mijn ogen niet geloven... Ik zag haar rustig liggen tussen het stuikgewas.... ik riep haar nog lief toe... ze keek mij aan... keerde (nogal arrogant moet ik zeggen) haar rug naar mij toe... en... plots werd ze zomaar vanuit het niets besprongen door zo'n stom, onnozel, klein, wild mannetjeskonijntje... Ik vloekte gegeneerd hardop... want dat doet ge toch niet op een begraafplaats zeker!!... Maar die twee trokken er zich geen bal van aan... en maar van 'jan' geven dat 'm deed... de snoodaard met z'n belachelijk wit staartje... als ie klaar was, zette hij het natuurlijk op een lopen, want verantwoording komen afleggen of verantwoordelijkheid nemen... ho maar!!!... dat staat niet in de konijnendictionair... laat staan verontschuldigingen aanbieden. En ons Geertui... de trut!... heeft nog uren zitten nagenieten... En 'wij' zitten natuurlijk binnenkort met minstens één nest jonge wilde konijntjes... want zijt er maar zeker van dan ons Hannelore haar beurt ook reeds gehad heeft... ge kon dat trouwens heel duidelijk merken aan haar gespeelde onschuld
Ooit was ik rebel.... kwam in opstand tegen het kapitalistisme en de materialistische maatschappij... was ik overtuigd communist en dweepte met Marx, Lenin en Engels ... met Troski ook... en zelfs met Mao... "Alle macht aan het proletariaat!"... Ik liep mee met het Anti Fascistisch Front en was uiteraard (nog steeds trouwens) anti racist ... tegen oorlog maar voor de revolutie... geëngageerd en strijdlustig... actief lid van de vakbond natuurlijk... en stapte met de kameraden regelmatig mee in één of andere betoging... Ik noemde mezelf PAT = P(rogressief) A(lternatief) T(olerant)... Ach we waren nog altijd jong en gingen de wereld veranderen... Hippie was voorbijgestreefd... tijd voor actie!.. Uit mijn opstandig brein heb ik toen de volgende songtekst geschreven (met de Vietnamoorlog in het achterhoofd); Punk of Heavy Metal, maar er is nooit iets mee gedaan. Schrikt u aub niet!... want de tekst is hard, maar achter de inhoud blijf ik tot op vandaag (zij het dan wat gematigder) nog altijd staan...
Killing heroes: We wan't no bloody war So kill the fucking heroes No future anymore So kill the fucking heroes They rape and burn and kill So kill the fucking heroes It is the peoples will To kill the fucking heroes So stop these bloody wars and kill the fucking heroes Believe in peace no more and fuck the killing heroes Flowers...No power... Freedom..
Toen waren ze nog klein en schattig... Nu zijn ze groot soms een beetje kattig... maar dat is dan het puber worden/zijn... Och, al zijn ze groot of klein... Engel of Bengel... Je kleinkind.... daar hou je altijd van!
Overal lees en hoor je meer en meer opmerkingen over de medemens die met zijn gezondheid bezig is....niet altijd even begripvol en/of vriendelijk bedoeld... Vooral runners - of joggers - worden geviseerd . Alsof het een domme kudde massamensen zijn. Laatst las ik nog in een krantje de benaming 'Adidas verslaafden'.... HA!.... Alsof er geen andere merken bestaan!... Wat is er in Gods naam toch mis met op je gezondheid te letten?... Moeten we dan in analogie met de (meestal minder gezonde) rokers waarschuwingen geven en speciale plaatsen voorzien waar men elkaar niet kan storen? Kan sporten dan binnenkort alleen nog maar 'indoor' ?
Misschien moet er dan maar ineens op alle sportkledij het label bevestigd worden met de vermelding: "WAARSCHUWING!!! SPORTEN KAN UW GEZONDHEID ERNSTIG BATEN!!" ? Sorry hoor, maar op mijn 59ste fiets ik zowat 2x 10km per werkdag, loop 2x 10km per week in de natuur, rook al meer dan 11 jaar niet meer, eet gevarieerd en gezond, snoep zeer matig, maar geniet wel elke dag van mijn twee biertjes een buikje heb ik niet, voel me fit en heb een redelijk gevoel voor humor en optimisme
Eens Benieuwd wie er over 61 jaar op mijn verjaardagsfeestje nog bij zal zijn?!
Al drie dagen sukkel ik met een ontsteking van de gehoorgang en het middenoor.
Al drie dagen verbijt ik de pijn en de koorts, maar hoor ik zo goed als niets
Alleen maar stilte rondom mij niets dan stilte
Communiceren wordt steeds moeilijker vermoeiender
Alles moet twee à driemaal herhaald worden Ik begrijp het wel dat sommigen het dan opgeven hoor. Het vrouwtje doet haar best om het niet te laten merken, maar ook voor haar wordt het zwaar.
s Avonds dan maar samen TV kijken met ondertitels uiteraard maar Teletext pagina 888 voor gehoorgestoorden laat het alweer afweten; ondanks de technologie in 2013. Een ondertitelde opgenomen goede film dan maar maar ik hoor niets niemand praten in mn favoriete Franse taal mis de achtergrond geluiden zoals een schop in t zand, een voorbijrijdende tractor, tsjilpende vogels, blaffende honden zelfs de kerklokken die geluid worden hoor ik niet de Paters zingen gregoriaanse gezangen (die ik zo graag hoor) terwijl een gevechtshelikopter hen overstemd NIETS hoor ik er van niets!...
Het lieve vrouwtje (de schat) probeert mijn ergernis te negeren en fluistert (nou ja) in mij oor wat er gebeurt indien nodig .
Er samen over praten gaat nog amper ik heb steeds het gevoel dat ik moet roepen om mezelf te verstaan mn liefje wordt bij elk woord steeds heser
Dan maar gaan slapen zeker?! .Hopend op beterschap morgen.
Eenzaam zou een mens er van worden maar ik wil niet klagen ik weet tenminste dat het maar tijdelijk is en voor velen harde dagelijkse realiteit
En nee, vraag me alstublieft niet of ik dan liever blind zou willen zijn!
't Zomeruur komt er weer aan! Voor veel mensen een plezier; iets waar ze een heel jaar naar uitkijken... Maar geloof het of niet... IK ZIE DAAR VERSCHRIKKELIJK TEGEN OP! Mijn biologische klok is daar niet tegen bestand.... dagen... misschien wel weken moet ik daar tegen vechten... aanpassen... 't gevoel van een jetlag die maar niet overgaat. Dagelijks zal ik weer moeten uitleggen dat mijn humeurigheid het gevolg is van dat stom zomeruur... dat het sterker is dan mezelf... En weer zullen ze mij niet kunnen geloven... En 't ergste is dat ik net uit Afrika terug ben en dus al twee keer een uur aanpassen heb moeten doorstaan... alhoewel ik het dit keer toch redelijk kranig heb doorstaan... maar daar zal de verlofstemming wel mee te maken hebben zeker? WANNEER SCHAFFEN ZE DAT STOM ZOMERUUR NU EINDELIJK EENS AF?... En tegen dat ik d'r helemaal door bent, mag m'n biologische klok zich opnieuw aanpassen aan het winteruur!...
Vanmorgen bij het opstaan zie ik de sneeuw al door het raam... met ontroering overvalt het mij: "Oh dennenboom... oh dennenboom..." Vandaag afspreken met 't vrouwtje wat we met de Kerst gaan doen... ik krijg plots zin in gevulde kalkoen: " Oh dennenboom... oh dennenboom..." Toch maar 't fietske laten staan en met de bus naar 't werk... al iets minder enthousiast; maar toch: "Oh dennenboom... oh dennenboom..." Dan plots het besef dat het nog maar maart is en Pasen nog moet komen.... OEPS!!... dus helemaal niks geen: "Oh dennenboom... oh dennenboom..."
Deze middag kijk ik door de venster en zie de zon al volop schijnen... met vreugde overvalt het mij: "Daar is de lente... daar is de zon..." Straks thuis bespreken met 't vrouwke hoeveel paaseieren per kleinkind... niet te veel, wel of geen chocolade; enfin: "Daar is de lente... daar is de zon..." Och, was ik maar met de fiets gekomen in plaats van met de bus... maar de zonnebril zit wel al in de rugzak: "Daar is de lente... daar is de zon..." Dan eindelijk tijd om naar huis te gaan, maar buiten is 't één ijs- en sneeuwbrij en nog bitter koud... DUS!!... helemaal nog geen: "Daar is de lente... daar is de zon"
Die ochtendknuffel... met zachte kus. Dat lieve woord... en simpel gebaar. Het wederzijds begrip... nog even samen zijn. Zo simpel,... maar het kleurt wel je hele dag.
Onze kat Mikka wil, na een nachtje buiten, terug naar binnen... maar... daarvoor moet ze over het terras en door het kattenluik... Onze hond Bikkel heeft haar in de gaten... en haast zich alvast om het kattenluikje te bewaken... Ettelijke seconden aarzelt de kat om de stap door het luikje te wagen.... het lijken wel ettelijke minuten... Bikkel staat paraat... alle spieren gespannen... de staart bewegingloos... geconcentreerd... blik vastgepind op het luikje... Dan gaat het luikje héél voorzichtig open... en verschijnt aarzelend het kattenhoofd van Mikka... Bikkel beweegt niet... of toch... één petieterig stapje dichterbij... dreigender... Mikka sluipt - zoals alleen katten dat kunnen en ondanks haar veel te dikke buik - heel behoedzaam door het luikje naar binnen... Ze spant eveneens al haar spieren... Haar blik scherp gericht op die van Bikkel... Zijn blik al even scherp gericht op die van Mikka... Geen beweging... niks... er hangt spanning in de lucht ... Hij denkt (waarschijnlijk): "Gij komt hier alleen maar binnen als 'ik' dat wil!... dat weet ge toch... dikke mol!' Zij denkt (eveneens waarschijnlijk): " Denkt gij nu echt dat ik niet durf binnen komen?!.... Boejoemboera!' Poker... dreiging... seconden lang... het lijkt wel een eeuwigheid... Kat tegenover hond... rivalen voor het leven... Plots een lichte kwispel in de punt van de staart van Bikkel... gevolgd door een bescheiden grommetje... De staart van Mikka gaat recht omhoog staan... even kromt ze haar rug... Maar dan wandelt zij parmantig rakelings voorbij haar rivaal... ze gunt hem zelfs geen blik... Hij besnuffelt haar en haalt dan even (niet echt) dreigend (maar toch) uit... alsof hij nog eenmaal wil laten voelen wie er de baas is... Mikka kijkt nog één keer om: "pffffft... loser!" denkt ze voorzeker. Bikkel komt terug bij ons zitten met een air van: "Voila sé!... goed gedaan van mij hé?!"
Tgenwordig moet men veel shreifvouten makken peins ik of ge doe ni mee op facebook. En voral ni int schoen Nederlants hé!!... dt, lang ei of korte ij, sch of sg... t maakdt alemaal ni uit; ast mor vekierd is en lifst zonder leestekenen. En as'k zo nor mn eigen schrijfselkes zie, ben ik goe besig.... amaai. t Is pertang simpel: Ik drink nooit thee, alleen maar bier en koffie Gij drinkt altijd; van s morgens tot s avonds Hij drinkt alleen als hij op café tegenwoordig is Of zo iets
Ik heb dan af en toe wel eens moeten babysitten, maar toch heb ik de bierindex nog wat kunnen bijwerken. Er staan nu 2014 lekkere biertjes op... Ga maar eens kijken en doe een keuze... Gezondheid
Ik wil nu niet blijven zagen over ratten en zo en ik geef toe dat dat van die rood-witte vlag en zingen van Rood en wit RAFC en zo, dat dat een beetje overdreven is. Als ik mijn konijnen eten ga geven, ga ik gewoon als een dief in de nacht, met mijn pillampke (dat verhaal is dus wel waar) en met onze hond Bikkel.
Nu mag ik wel een redelijk fanatieke Antwerp-supporter zijn geweest , maar Bikkel is nu niet direct een Rood-witte hond maar toch .
Deze morgen weer zon joekel van een rat geen collors of zo, maar wel verschrikkelijk uitdagend zat die daar naast Sam (ons kleinste konijntje) te wachten op eten ik geef dat beest daar een mep van mn kan niet meer die rat vliegt tegen de rand van t kot, schiet op een loop naar beneden, wringt zich tussen de tralies naar buiten hihihi waar Bikkel haar grommend staat op te wachten Die rat scheert rakelings langs onze Bikkel en hij daarachteraan Scherpe bocht naar links, richting struiken Bikkel, als een volleerde jachthond, snijdt haar de pas af scherpe draai naar rechts Bikkel heeft haar vast de rat maakt een spiraalbeweging en rukt zich los en vlucht richting bloembakken Bikkel kan haar nog één maal bijten (denk ik) en de rat verdwijnt achter de klimop waar Bikkel de jachthond de schrik van alle ratten nog een hele poos de wacht blijft houden
Bang voor eventuele ijzelplekken onderweg, ging ik vandaag toch maar liever niet naar 't werk met de fiets en stond dus vanmorgen op de bus te wachten...
Komt er een man per fiets aangereden met in z'n kielzog z'n zoontje van een jaar of 8 (schat ik).
In de bocht om het fietspad op te gaan, gaat de jongen al tegen de vlakte... Na wat gestommel, besluit de papa om het jongetje voor zich uit te laten rijden...
Het was duidelijk dat de kleine helemaal nog niet gewoon is om te fietsen...waarschijnlijk pas geleerd an al wat overmoedig opweg naar school.
Na enig geharrewar raakte hij toch opweg... de papa er achteraan met de nodige opmerkingen:" rechts houden.... pas op!... rechts!!"
Op dat moment nadert er een fietster die helemaal niet door heeft dat de jongen niet erg stuurvast is en steekt toch voorbij. De jongen wijkt uit naar links en sukkelt van de borduur af en op de rijweg... valt gelukkig terug op het fietspad.... De papa gooit in paniek alles dicht... de fietster kan maar rakelings paseren... maar stopt niet.... de jongen z'n voorlicht schuift nog enkele meters over het wegdek... z'n fietsje blijft liggen op de rand van het fietspad en rijweg.... Andere fietsers naderen, bellen en wringen zich er tussen met de (on)nodige commentaar... maar niemand stopt om te helpen.... Zelf aarzel ik, want mijn bus komt er aan en de papa blijkt alles stilaan onder controle te krijgen...
Als ik op de bus zit en hen passeer, zie ik hen aarzelend, waggelend en voorzichtig rechts van het fietspad verder sukkelen en denk: "Maar man, leer toch eerst uw kind fatsoenlijk met de fiets rijden... 't is al zo gevaarlijk!"... maar voel me tegelijk toch ongemakkelijk en schuldig, omdat ik zelf ook niet ben gaan helpen... Zeker toen ik zag dat het die zwarte medemensen waren, die pas onlangs in onze buurt zijn komen wonen ... en dat maakte het voor mij toch nog iets gevoeliger...
Hopelijk zijn ze vanavond veilig thuis geraakt... en lukt het de knaap de volgende dagen beter.
Ik ben Bompapatje
Ik heb dan af en toe wel eens moeten babysitten, maar toch heb ik de bierindex nog wat kunnen bijwerken. Er staan nu 2014 lekkere biertjes op... Ga maar eens kijken en doe een keuze... 
