Ik ben Bompapatje
Ik ben een man en woon in Wilrijk/Antwerpen (België) en mijn beroep is Gepensioneerd bediende.
Ik ben geboren op 02/10/1953 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Bier, amateurtoneel en schrijfselen.
Ik heb mezelf voorgenomen om gezond en volledig bij mijn verstand 120 jaar te worden
Hier se, hier se een bezoeker se.....
Welkom in mijn nederige blog...
Iets drinken?... Als je een biertje wenst, klik dan even op de foto onder de datum en kies maar... keuze genoeg. Gezondheid!
10-08-2013
Kinderlijk verwondering
Hier kan ik nu zooooo jaloers op zijn sé... dat kinderlijk enthousiasme dat wij volwassenen (bijna) allemaal verleerd zijn.... echt! Dit meisje zag eigenlijk alleen maar een trein aankomen... zo simpel. Kinderlijke verwondering
Sorry aan al mijn blogvrienden die graag een bezoekje brengen aan mijn bierindex. Maar om één of andere reden is de website niet bereikbaar of van 't net verdwenen. Hopelijk vinden we snel een oplossing
Anno 2013... en de short voor mannen op kantoor is en blijft een
probleem... zelfs bij temperaturen boven 30°C. Let wel, dat dit schrijfseltje niet enkel geldt voor ons kantoor, maar is
(naar mij bekend) nog steeds vrij algemeen.
Vrouwen dragen zonder problemen lichte zomerkleedjes, minirokjes en
shortjes... sommigen hebben zelfs geen BH aan en zijn diep gedecolleteerd, want
véél te warm... We geven toe dat vrouwen over het algemeen mooiere benen hebben dan de
meeste mannen. Kleedjes en rokjes zijn nu eenmaal de gewone vrouwenkleding en
ook gemakkelijk aanpasbaar aan de temperatuur, zonder dat het tegen de
dresscode in gaat. Voor mannen is de keuze op de werkvloer echter beperkt... of een lange
broek, of een lange broek... alleen de stof kan het verschil maken. Al bij voorbaat sorry dames voor de wat grove opmerkingen... en voelt u
zich aub niet persoonlijk geviseerd... ik wil alleen maar iets duidelijk maken.
We moeten eerlijk bekennen dat niet alle vrouwen van die mooie benen
hebben... Aderspatten, cellulitis, ballonkuiten, ossenknieën en veel te dikken
billen worden niet bedekt door veel te korte rokjes of kleedjes...
Mannen, en dan wil ik het speciaal hebben over de jonge mannen (want ik heb
zelf maar dunne, witte, oude ventenbenen), hebben toch veelal van die stevige,
gespierde, lichtjes behaarde sportieve benen... zachtjes gebruind in de zon
door het vele sporten... Zelden een spoor van aderspat of van die dingen.......
uitzonderingen niet te na gesproken natuurlijk.
Wat is dat dan toch, dat mannen geen short mogen dragen op kantoor?... Hun
werk zal er toch niet onder lijden?... of wel soms?
Maar er is hoop! Zelf heb ik nog de tijd geweten dat mannen op kantoor een pak moesten
dragen... Later mocht de vest al uit en de plastron verdween stilaan. Het hemd wordt nu al zoetjesaan vervangen door een T-shirt (of trui in de
winter)... De short is de volgende stap in de kleding (r)evolutie... zeker weten!
Of denk je nu echt dat al die vrouwen - én ja! ook mannen - niet graag naar
al die stoere mannen(benen) kijken?
Een vriend verliezen... Och, het hoeft zelfs
niet echt een "vriend" te zijn in de ware betekenis van het woord...
Gewoon iemand die je goed kent, waar je vele jaren lief en leed hebt mee
gedeeld, samen dezelfde engagementen bent aangegaan in dezelfde vereniging(en)...
veel gelachen, gegriend en pinten gepakt... ook wel eens ruzie gemaakt... Zo iemand dus, waar je soms meer gemeen
mee hebt dan met je eigen familie... Zo iemand verliezen doet pijn, zelfs al
heb je al een hele poos geen contact meer met elkaar... door omstandigheden...
andere bezigheden... je wil dat niet, maar t gebeurt gewoon. Het schuldgevoel knaagt dan, omdat je
die persoon al een hele tijd, al dan niet (on)bewust, een beetje ontlopen
hebt... De reden daarvoor doet niet ter zake toch niet echt... En dan komt
plots het besef wat zo iemand in je leven eigenlijk betekend heeft... kleur
gegeven heeft... dat je nooit meer sorry kan zeggen, of kan vragen: "hoe
gaat het er mee? Kan ik iets voor je doen?"... Je gaat dan naar de uitvaart, ontmoet
oude bekenden, praat wat in stilte over de overledene. Maar voor je 't goed en
wel doorhebt, wordt de sfeer een stuk gemoedelijker en komen de herinneringen
boven. Er wordt luider gepraat, zelfs gelachen om één of andere anekdote.
Enfin, je kent dat wel... het samenhorigheidsgevoel. Je deelt en passant leuke nieuwsjes met
elkaar en er worden afspraken gemaakt om elkaar weer eens (meer) te zien... Na de koffietafel keert iedereen terug
naar huis... nog enkele dagen onder de indruk... en dan gaat het leven weer
gewoon zijn eigen gang... Tot de volgende uitvaart.
Zondag... D-day voor de Pagadders (onze Vlaamse wildreuzen weet je nog)... 7 kleine konijntjes dienden gevangen te worden om naar hun nieuwe thuis gebracht te worden... Een onmogelijke opdracht lijkt het, maar minutieus had ik elke dag de valstrik aangespannen... hun bewegingsvrijheid beperk... bijna ongemerkt... stap voor stap. En dan is het plots D-day. De ren wordt hermetisch afgesloten... geen doorkomen meer aan! Het hol waar ze zich verbergen, wordt voorzichtig open gelegd... het vangnet in de aanslag... De Pagadders stuiven alle kanten uit... zo verschrikkelijk snel dat het onmogelijk is om uit te maken hoeveel het er zijn... De jachthonden staan klaar aan de andere kant van de omheining... Bikkel en Syenna in topvorm... hun jachtinstinct op 100%... De jacht kan beginnen!... Dit wordt 'hun' dag!... maar een stress dag voor de Pagadders. Pagadder 1 had zich vastgezet achter een rol kippendraad en was dus gemakkelijk te vangen. Voorzichtig zetten we het in de klaarstaande ren, maar het beestje was zo in paniek dat het alle kanten uit rende. Bikkel en Syenna hitsten het arme ding alleen maar op. In een poging te ontsnappen en in panische angst, vloog het met zijn hoofdje en twee pootjes vooruit los door de tralies en raakte zo geklemd ... een hartverscheurend gepiep!... en dan werd het stil... heel konijnen stil... 't vrouwtje en ik schoten ter hulp... kregen het diertje uiteindelijk vrij, en het kleintje vluchtte de veilige kattenbak in, die in de ren klaar stond, en verschool zich in het stro... Maar plots, totaal onverwacht, schoot het weer vooruit en ditmaal lukte het kleintje om door de tralies heen te glippen... Syenna (een jachthond waardig) had dit voorzien, hapte naar het konijntje, hield het even in de muil, maar moest het weer lossen... Gelukkig konden we het weer vangen en in de veilige kattenbak plaatsen... waarna we het deurtje onmiddellijk sloten. Pagadders 2+3+4 hadden zich verstopt achter de konijnen Bench, onder het kippenplatform... ze konden geen kant meer op... één voor één kon ik ze daar achter uit plukken... Gelukkig hebben zo'n Vlaamse wildreuzen lange oren... Redelijk gewillig, maar zeer angstig, lieten ze zich bij hun broetje/zusje in de kattenbak opsluiten. Na enig verder speurwerk werd er geen enkele Pagadder meer gevonden... We misten er nog drie!... Volgens Bikkel hadden ze zich verstopt onder de pergola (zie foto); maar die breek je niet zomaar af om een paar kleine konijntjes te vangen... Pech voor vandaag dus en zorgen voor morgen. Pagadder 5 zagen we later op de dag plots achter zijn/haar moeder aan lopen. Snel spurtte ik naar de konijnen- en kippenren... De sukkel stoof in paniek naar dezelfde plaats als de andere pagadders, waar ik het gemakkelijk kon vangen om bij de anderen voegen. De konijntjes kregen wat te eten en te drinken en zo konden ze toch een beetje tot rust komen, zij het dan in een zeer beperkte ruimte... Maar ze gaan een leuke tijd tegemoet... in volle vrijheid huppelend ergens in een wei voor de rest van hun leven. Och, 5 van de 7 is geen slecht resultaat zou ik zeggen en die twee andere vangen we ook nog wel... 'Fluitje van en cent' hoor ik u al denken... Maar ik kan u verzekeren; om die val te spannen, zijn (naar mijn gevoel) heel wat palen in de grond geslagen, meters extra kippendraad gespannen en tonnen houtblokken verzet... dagen zijn we in de weer geweest... opdat die kleintjes, niets vermoedend, zouden denken dat we een speeltuin voor hen aan't aanleggen waren... In elk geval, iedereen was doodop van de spanning. Ik heb er wat 'oorlogswonden' en een pijnlijke rug aan over gehouden... voor de Pagadders was het echt wel een bange en lange dag, maar voor de honden een echte D(og's)-day... De tuin lijkt nu wel op een slagveld ... een ware puinhoop! En geloof het of niet, maar vanmorgen zat Pagadder 6rustig te grazen alsof er gisteren niets aan de hand was... maar van nummer 7 voorlopig geen spoor. Hopelijk komt er nu snel een einde aan het konijnen-verhaal. En toch zal ik ze missen die kleine Pagaddertjes met hun koddig witte staartje en veel te lange oortjes... elke avond en elke ochtend dartel huppelend over het gras... klein als een wild, met de oren van een reus... maar een Vlaams konijn. Reageren kan en mag, maar vergeet niet uw e-mail adres te vermelden
Peter.... We zullen u nooit vergeten, want je was niet zomaar een lid van onze Chiro, maar iemand die er nog lang is geweest... Elke keer als we je nodig hadden... soms zelfs als we je niet nodig hadden ... maar je was er... altijd en overal... Probeerde iedereens vriend te zijn... We zullen je missen en zeker nog lang herinneren als 'De Pesser'... Fouten maken we allemaal, dat maakt ons juist '...mens', en net daarom zien we elkaar graag. Jij was zo'n mens, die durfde fouten maken, maar die ook toe te geven en recht te zetten als dat kon. Ik heb je lang genoeg gekend om respect te hebben... Peter... Pesser... kameraad... voor al je sterke punten... zodat ik je zwakkere kanten gemakkelijk kon aanvaarden. Ik had je nog zo graag uitgenodigd op mijn fuif, en nog eens lekker doorgezwamd over vroeger... maar ik weet dat je er hoe dan ook een beetje bij zal zijn... ik drink er dan zeker één op uw gezondheid... Pesser!... onze laatste (virtueel) samen ... Schol!... Het gaat je goed daar aan de overkant!
Je zou ons moeten bezig zien; Bikkel,
Syenna en Bompapatje... de drie hardnekkige konijnenjagers. Zoals iedereen uit mijn voorgaande
schrijfseltjes weet, zitten we met een nest jonge Vlaamse wildreuzen, maar die
moeten weldra weg. Gelukkig hebben we voor hen een andere thuis gevonden dan
de maag van de slangen van de landbouwschool... Maar, dan moeten we ze wel
eerst kunnen vangen natuurlijk. Met twee jachthonden - Bikkel en Syenna
- in huis moet dat (normaal gezien) een makkie zijn... De honden houden tijdens de dag (als
Bompapatje gaan werken is) de tuin in de gaten... waar zitten de
konijntjes?... Wat doen ze?... Waar verschuilen ze zich? Bovendien verplaatsen
ze zich regelmatig op strategische plekken, om te voorkomen dat de konijntjes
kunnen ontsnappen... Soms vlakbij... soms op een afstand(je)... af en toe
verdoken achter de rozelaar... Spanning ten top!! De hele dag zijn ze op de been... de
sukkelaars... maar ze geven niet af!... Want vanavond komt Bompapatje terug
thuis en kan de jacht pas echt beginnen. Klokslag 17.00 uur zit Bikkel al aan
het raam op de uitkijk, terwijl Syenna ondertussen buiten de boel in de gaten
blijft houden... Omstreeks 18.00 uur is Bompapatje gearriveerd... Bikkel blaft
het signaal door aan Syenna... de zenuwen gieren door hun ferme
hondenlijven...de staarten opgewonden kwispelend... DE JACHT IS EINDELIJK OPEN!... Na wat getreuzel van Bompapatje
(details zullen we hier niet beschrijven) is het eerst etenstijd voor de
kippen, de grote konijnen, hond en mens. Pas daarna kan eindelijk de zoektocht
beginnen... Snuffel hier... snuffel daar... een
beetje grollen en grommen... putteke graven... enzo... en Bompatatje maar met
zijn pillampeke schijnen in alle gleuven, gaten en spleten... soms wel plat op
zijn buik... en vooral alle drie samen overal onze neus insteken... liefst int
zelfde gat. Veel resultaat levert het voorlopig
niet op, maar we geven niet af... de valstrikken die we spannen zullen hoe dan
ook hun werk (moeten) doen... Maar als wij moe en uitgeput de luie kussens van
de zetels opzoeken, beginnen die kleine langoren totaal ontspannen over het
gras te huppelen... alsof er van heel de dag niets aan de hand was... de deugnieten! Eerlijk gezegd en geschreven: dat is
eigenlijk feitelijk wel plezant zene! We zullen ze nog missen onze langorige
vriendjes, met hun koddige witte staartje
(reageren kan en mag, maar vergeet niet
uw e-mail adres te vermelden)
Volgens het woordenboek betekent het:
"Goor; behorend tot de zelfkant van de maatschappij" We kennen allemaal het fenomeen wel...
'De familie Flodder' (zie foto)... weet je wel!? Je loopt op een markt ergens in
Vlaanderen, of elders, maakt niet uit, en ze vallen meteen op... De
Marginalen... slonzig, ruig en plat van taal, vulgair soms... speciaal in elk
geval... Simpele zielen die veelal ook nog met een overdreven hoeveelheid tattoos
en peercings zijn versierd... Ze dragen maar al te vaak, met enig trots,
dagelijks de kleuren van hun favoriete sportclub en lijken op de één of andere
manier, al dan niet lichtjes, gestoord of zo... en fris zien ze er ook al niet
uit... armoedig zelfs... vreemd.... anders. Maar we mogen en kunnen ze niet
allemaal over dezelfde kam scheren... Want dikwijls merken we het zelfs niet
eens; tot ze door de mand vallen... een vulgair gebaar, een vies woord of een
stevige vloek verraadt hen dan. Maar geef toe... het zijn toch ook maar
mensen... Ik persoonlijk vind ze zelfs eerlijk en oprecht... naïef misschien of
aandoenlijk... grappig om naar te kijken en te luisteren... inspirerend... Zo
heel gewoontjes zonder complexen... schaamteloos.... "je m'en fou!"
... En ik moet eerlijk toegeven, dat ik juist daarom soms wel eens stiekem een
beetje jaloers op hen ben. Ze kunnen er zelf niets aan doen én je
moet ze niet onderschatten. Opvoeding, scholing en/of begeleiding is hen
weliswaar maar al te dikwijls vreemd, maar sommigen onder hen zijn erg intelligent
en/of handig; al was het dan maar op één enkel vlak... Enkelen gaan daar zelfs
zover in, dat ze de pers halen... er geld mee verdienen... koppig hun eigen
zin, creativiteit en fantasieën doordrijven... Juist daardoor worden ze soms
zelfs erg geliefd... men wil ermee op de foto... uitpakken... schijnbaar tot
hun vriendenkring behoren...Voorbeelden zijn er genoeg; in de kust, muziek en
theater... ja zelfs enkele hooggewaardeerde wetenschappers zijn er bij... Zulke
marginalen worden dan weer apart, origineel en bijzonder genoemd... zonderlingen...
of met een chick woord... excentriek. 'Marginaal/excentriek'... of toch maar
'gewoontjes' zoals jij en ik... 't ja!... 't is een wereld van verschil. In elk geval... marginaal, excentriek
of gewoontjes, het maakt je niet meer of minder 'mens' en het bepaalt zeker je
'gelukkig zijn' of 'status' niet.
(reageren kan en mag, maar vergeet niet
uw e-mail adres te vermelden)
Bijna had ik mijn doel bereikt...
bijna! Ik wil namelijk zo graag de 10km lopen
in minder dan 60 minuten. Afgelopen zondag dacht ik even dat ik het zou
halen... maar strandde op 1uur en 01 minuut. Balen deed ik niet echt, maar 't was er
zo verdomd dicht bij!... zo dicht bij man! Ik weet het, 10km in minder dan een uur
lopen, is niet meteen wereldschokken... maar mag de wereld eens voor één keer
voor mij alleen schokken aub?... op mijn chronometer!?... Eén keertje maar...
en ge zult zien, dan ben ik voor even de gelukkigste man op aarde... kan ik me
even kampioen wanen... Als oudere man een tijd lopen waar
zelfs veel jongere lopers nog maar van kunnen dromen... waar gewoon heel wat
mensen zelfs nog niet aan denken, laat staan aan beginnen... Trots zijn op mezelf... de pijn
waarschijnlijk verbijtend, maar wel een grens verlegd... dromen van meer en
beter... The sky is the limit!... Mijn eigen Olympische droom... Ach vergeef me mijn kinderlijk
enthousiasme en fantasie... Woensdag loop ik weer en de hond Syenna (mijn
loopmaatje) loopt wellicht met me mee... wie weet (als zij tenminste onderweg
geen boodschapje moet achterlaten) helpt zij mij misschien wel tot een
recordloop... duimen maar!...
(reageren kan en mag, maar vergeet niet
uw e-mail adres te vermelden)
Laat jongeren jong zijn, net zoals wij, onze ouders en grootouders dat waren
"Laat jongeren jong zijn, net zoals onze ouders en grootouders dat
waren" schrijven de jongerenvoorzitters van de traditionele partijen in een
openbrief.
Als (bijna) 60 jarige man kan ik daar alleen maar achter staan, omdat ik
maar al te goed besef dat wij tenminste de kans hadden... de ruimte en de
gelegenheid... om te doen wat jongeren nu eenmaal doen. De normale, ja zelfs
broodnodige fase in de puberteit ; op weg naar de volwassenheid. Wij konden
nog spelen en ravotten in de wei of op de heide, op braak liggende gronden, op
nog niet voor het publiek afgesloten ruimtes; zoals stortplaatsen, bossen, bunkers
enzo. Weg van de volwassenen, uit het zicht van ouders, leraars, pastoors,
nonnen enzovoort. Onder vrienden... fantaseren over de meisjes... onze eerste sigaret...
seksboekjes... onze eigentijdse muziek keihard... ravotten... eksperimenten... discuteren
en ruzie maken... en wat weet ik nog allemaaal... en dat alles zonder dat er
ook maar één iemand buiten onze groep daar last van had...(en voor de meisjes zal
dat wel niet veel anders geweest zijn zeker?)... Mocht men dat vergeten zijn,
(her)lees anders de boeken van Ernest Claes maar eens... Wij konden tenminste
gewoon jong zijn!
Maar geleidelijk aan werd alles volgebouwd, afgesloten en/of verboden
terrein verklaard. Niet dat ik die evolutie niet begrijp, maar dat is dus niet
de schuld van de jeugd van tegenwoordig!... Hangjongeren worden ze genoemd...
een bedreiging voor de rust en het veiligheidsgevoel... Een generatieconflict
met GAS-boetes tot gevolg, alsof jong
zijn de dag van vandaag zo goed als crimineel is...
Wat doen, in Gods naam, de kids van vandaag anders dan wat wij deden? Zij
noemen het zelf chillen en moeten het
noodgedwongen op dezelfde plaatsen doen waar ook ouderen en kinderen zijn. Wat
mij betreft, duikt ook hier alweer het alomtegenwoordige spook van de onverdraagzaamheid
op. Ditmaal tegen onze eigen kinderen en kleinkindren... en dat is erg!... héél
erg!!...
Ach, laat aub de jongeren toch jong zijn, net zoals wij ,onze ouders en
grootouders dat waren. Laten wij ze als volwassenen op een volwassen manier
begeleiden naar de volwassenheid en schaf die vervloekte GAS-boetes toch gewoon
af... Creëer plaatsen waar jongeren zich (wie weet soms zelfs thuizer dan) thuis en op
hun gemak kunnen voelen... onder elkaar.
Sinds kort is Hanne Koenders
uit sint Lenaerts werkzaam in de brouwerij Domart-en-Ponthieu in Frankrijk om
er het nieuwe hoppige donkerblonde Salut te brouwen.
De ouders van Hanne runnen het
koetshuisvan het kasteel Eester in Sint-Lenaarts; een bed & breakfast met
leefacademie voor herbronning.
De jonge brouwer, dit altijd
al een voorliefde voor bier heeft gehaden er ook een eindwerk over maakte, deed ervaring op bij veschillede
brouwerijen zoals Westmalle en Het Anker. Hij werkt de ene week in de horeca in
ons land en de andere week in de ambachtelijke brouwerij Le Brasserie de la
Somme in Domart-en-Ponthieu in Frankrijk, tussen Abbeville en Amiens.
Salut is een lekker biertje
van 8.5% alc.vol., hoppig van smaak, waarvan één brouwsel vijfhonderd liter
telt. Het bier werd in primeur voorgesteld bij de opening van het toeristisch
seizoen in Brecht, maar is ondertussen reeds uitverkocht. Over een paar weken
worden er opnieuw 500 liter gebrouwen, maar de brouwer zoekt nog een bierhandelaar
die zijn product wil verspreiden.
Ter info:
Mijn bierindex telt op dit
ogenblijk reeds 2050
biertjes.
Ge gerust eens kijken (klikken
op de foto onder de datum) en maak uw keuze.
Toneel spelen is meer dan een tekst opzeggen. Toneel spelen is meer dan zich verkleden, of zich schminken. Toneel spelen is meer mogen, kunnen en vooral durven kruipen in een ander individu opgaan in een verhaal beleven van spanning verdwijnen in een dimensie. Toneel spelen dat is dus vooral passie surfen op emoties dat doe je in groep soms alleen maar altijd met volle overgaven. Als regisseur neem je de leiding van het stuk, krijg je steun van techneuten, en wordt er een decor gebouwd. Er staat een volledige productie ploeg klaar en toneelmeesters slaan aan het hamsteren. Spelers bijten hun tanden stuk op het script 2x per week wordt alles uitgeprobeerd in scene gezet herhaald en herhaald. alles onder de al dan niet deskundige leiding van de regisseur Maar dan komt de dag dat iedereen het overneemt dan is het stuk volwassen geworden en heeft de regisseur er geen vat meer op. Eindelijk is het klaar voor het publiek de laatste schakel
Ouder worden wij allemaal. Ouder worden is een aanvaardingsproces... de omgekeerde puberteit. Je wilt nog wel, met minder energie. Je kunt nog wat, maar 't vraagt meer tijd. Je bent nog snel, maar zo vlug moe.
Ouder worden raakt je emotioneel... Ouder worden kraakt stilletjes je fysiek... doet mentaal een beetje pijn.
Maar ik geef de moed niet op, want mijn ziel is veel te jong. En ik heb nog heel veel moed, want ik wil zo graag 120 worden. Veel moed maar vooral veel goesting, want er is nog zoveel... te beleven... te doen... te zien... te ontdekken...! Nee... 'Ik' zal waardig ouder worden!
Hahaha
en de ratten dachten dus de slimste te zijn en hun buikje eens goed rond te
kunnen eten met onze kleine, pas geboren konijntjes Hahaha !Dan
hebben ze er toch eentje gemist hahaha!!!Zaten
wij gisteren aan tafel en zie ik daar toch wel plots een (dacht ik dan toch
eerst) een rat met grote oren lopen in de konijnen- en kippenren. Ik riep
geschrokken: kijk nu, daar loopt een klein konijn in de ren! iedereen lachen
natuurlijk.Twee
minuten later loopt dat ding daar weer... wij daar naar toe niks te zien
zoeken dan maar tot we een echt konijnenfort ontdekten tussen de populier en
het schuilhok met onze handen begonnen we te graven en te graven en ja hoor
hebbes een lief klein konijntje van het door mezelf benoemde ras Vlaamse
wildreus Vlaams en dus moeilijk tam te krijgen J(voor
wie mijn vorige schrijfseltjes niet gevolgd heeft; dat is een kruising tussen
een Vlaamse reus en een wild konijn)De
snoodaard had ons en de ratten dus goed kunnen verschalken. Na een grondige
controle leek het een mannetje (rammelaar) te zijn en dus noemden we hem
spontaan Pagadder en hij is zn naam meer dan waard: klein, dapper en een deugniet.Maar
wat er nu met hem gaat gebeuren is nog niet zeker. Persoonlijk wil ik hem zien
opgroeien tot een volwassen konijn nieuwsgierig als ik ben hoe zon Vlaamse wildreus
er uiteindelijk uit gaat zien. PS.: Geloof het of niet, maar plots liepen er daar in die ren nog 4 (vier) andere Pagadders rond... hahahahaha... Goed bezig :) ps.
Er is de laatste dagen veel te doen in de media omtrent een eventuele
nieuwe voetbalploeg in Antwerpen. Na het failliet van Beerschot hopen ze op Antwerp om dé grote ploeg van
't stad te kunnen worden... Zulte-Waregem ging fusioneren en verhuizen naar 't
Kiel.... Oostende verkoopt haar stamnummer aan Antwerpen en verhuist naar onze
stad... maar ontkent alles.... Berchem wil zijn eigenheid behouden... Antwerp
zou zelfs op 't Kiel gaan spelen... Kwakkels alom.... gekonkelfoes....
spanning... hevige discussies... insinuaties... geheimdoenerij...
tegenstrijdige en achterhaalde berichtgeving... politieke bemoeienissen...
zakelijke belangen... welles-nietes spelletjes... enzovoort... enzovoort...
enzovoort. Enfin, volledige aandacht tijdens nieuwsuitzendingen... lange artikels
in de kranten... levendige debatten op de werkvloer... Het houdt ons allemaal
bezig alsof het levensbelangrijk is. Toegegeven... Sport heeft nu eenmaal zijn sociale, politieke en
economische impact. Voetbal steekt zelfs met kop en schouders boven alle andere
sporten uit. Een stad als Antwerpen kan zich dus eigenlijk niet permitteren om géén
grote (voetbal)ploeg te hebben... een stad als Antwerpen moet meetellen in de
wereld... en een grote voetbalclub geeft nu eenmaal die uitstraling... Kijk
maar naar steden als Madrid, Barcelona, Londen, Rio, Hamburg, Lissabon,
Brussel, Amsterdam en noem maar op... Voor mij, als simpele mens en Antwerp(en)-supporter, is het nochtans
heel eenvoudig. We hebben hier namelijk een ploeg met de naam van onze stad, ze
draagt de kleuren van onze stad, bezit het stamnummer 1 (toch een uniek nummer
zou ik zeggen) en heeft een rijke traditie. Ik begrijp niet waarom er absoluut
meteen vanuit 'eerste' klasse moet gestart worden... Met alle begrip en respect
voor de vele Beerschot en Berchem supporters, vind ik het bijna vanzelfsprekend
om de drie stadions te verkopen als bouwgrond om daarmee de financiële putten
zoveel mogelijk te vullen, vorm dan met twee of alle drie en met de hulp van
enkele serieuze investeerders (en waarom niet in tweede klasse) een nieuwe
ploeg onder stamnummer 1, maak er een gezond bedrijf van en speel in een nieuw
stadion dat aan de Europese normen voldoet... punt!... En stop aub verder met
al die zever!... Nooit zal iedereen tevreden zijn en zullen er velen zich
verraden voelen... en hopelijk zullen de hooligans de messen niet gaan
slijpen... Maar laten we aub toch eens beseffen dat voetbal (en sport in 't
algemeen) uiteindelijk niets anders is dan 'maar' entertainment... amusement...
theater als het ware... en dus geen hoofdpunt kan zijn in het journaal... dit
verhaal is zelfs niets meer of minder dan een ordinaire vaudeville.
Weet je wat verdomme echt belangrijk is?... Dat kinderen, na meer dan
2.000 jaar beschaving, nog altijd sterven van de honger... of omkomen door
oorlog en geweld... misbruikt en uitgebuit worden... DAT is belangrijk en zou
AL onze aandacht moeten krijgen!... Of ben ik nu een naïeve kloot?
Om het eens over t kiel te hebben, maar niet over Beerschot...
Ik woon er zelf niet en ben er ook niet geboren, maar ik ken het goed, woon er dichtbij en passeer er alle dagen.
Maar beter dan Axel Peleman in zijn liedje - t kiel is een kleurdoos -kan ik het niet zeggen.
Ik zen kik hier geboren ik zen hier opgegroeid sinds dak op straat mocht spelen hebben al die mensen mij hier geboeid der was ne gele chinees en nen bruinen marokkan ne spierwitte jood en ne grijzen afgaan we speelden aan de blokken met Hakim en de Paul die lesten was nen dikke daarom stondm altijd in de goal ghad ne beigen Turk en ne rooien Peruviaan ghad kastanje bruin maskes met hun sjallekes aan t kiel trekt op een kleurdoos de wereld in een volkswijk t kiel trekt op een kleurdoos hier voelk ik mij rijk licht donker tussenin blinkend of mat soms zagde nen oranje maar die kwam vant stad t kiel trekt op een kleurdoos de wereld in een volkswijk t kiel trekt op een kleurdoos hier voelk ik mij rijk t kiel trekt op een kleurdoos de wereld in een volkswijk t kiel trekt op een kleurdoos hier voelk ik mij rijk
Ik
wil niet ratsistisch zijn, maar wat ons nu overkomt Iedereen
die mijn schrijfseltjes een beetje gevolgd heeft, weet dat onze konijnen,
Gertrude en Hanelore op een schandelijke manier misbruikt werden bij hun
uitstapje naar t Schoonselhof en beide zwanger zijn geraakt. Alle
twee zijn ze ondertussen bevallen van t
ja hoe noem je zon kruising tussen Vlaamse reuzen en wilde konijnen?...
Vlaamse wildreuzen?...Enfin,
wij, Bompapatje en Mamamia, zo fier als een gieter geboortekaartjes gemaakt,
suiker bonen geraapt (want het kot lag er vol van), tot we plots merkten dat
alle kleine konijntjes verdwenen waren ééntje lag nog dood in t konijnenkot Het
vermoeden dat de betrokken vaders hun kroost zijn komen ontvoeren, werd al snel
opgegeven, want eigenlijk onmogelijk Ondertussen weet ook iedereen dat wij
nogal eens last hebben van ongewenst rattenbezoek dus zoals ik al zei: ik
wil niet ratcistisch zijn! maar toch k weet het niet hoor!?... Maar dat hun
voetbalploeg het op dit ogenblik moeilijk heeft om de kop boven water te houden
en te overleven, geeft hun nog lang niet het recht om op strooptocht te gaan!... OK,
ik geeft toe dat we die kleintjes niet hadden kunnen bijhouden, want te wild, en
dat ze reeds bedoeld waren om als voer te dienen voor de slangen van KTA
Horteco http://www.kta-horteco.be/index.php/studierichting/7de-dierenzorg ...
Die beesten hebben ook eten nodig, die instelling is zeer pedagogisch bezig en
het is nu eenmaal de natuur dat slangen kleine huisdieren eten, die anders door
de school zelf moeten gekweekt worden.
En
omdat ik echt niet ratcistisch ben, ga ik er maar vanuit dat de ratten de
eieren van onze nieuwe kippen, Blanche en Brunette, niet zullen komen roven.
Onaangekondigd en
opdringerig...en zoals altijd stoort hij de gemoedsrust, brengt ongerustheid en
onzekerheid ... stelt niet te beantwoorden vragen... hij brengt weer chaos in
het hoofd en doet de zorgenberg hoger lijken dan hij werkelijk is... Innerlijke
emoties laaien hoog op, met diepe dalen...
Maar meneertje Burn-out trekt
zich daar geen bal van aan... Hij komt en gaat zoals het hem uitkomt... onverwacht...
storend... onrust zaaiend...
Een volle agenda en het
slechte weer zijn voorzeker zijn bondgenoten... Hij maakt me moe...
oververmoeid zelfs... ongeduldige, gespannen en verdrietig.... en zoals steeds
laat hij een leegte na... dan ben ik onhandig en afwezig.
Maar we geven niet toe!... We beseffen
dat hij weer aan t stoken is... Coen(en) en dapper vechten we terug... koppig...
ons meneertje Burn-out zoveel mogelijk negerend... Maar gemakkelijk is dat niet,
want hij steelt al mijn energie... rust en slaap zijn nog de enige
goesting....Nee! .... niet in de sofa met een sponzen pyama met warme voetjes aan
naar t songfestival op TV kijkend (zoals een vriend aanbeveelt)... maar waarom
eigenlijk niet nog eens naar de sauna... wellnessen in geboortekostuum (zolang
dat het nog past)... platte rust... verstand even op nul... even weg... en toch
weer niet... Zen... enfin ontspannen!
Nee, nee meneertrje
Burn-out!... mij krijg je niet klein!... VERGEET HET MAAR.... Ga elders stoken
en laat mij geRUST!
Binnenkort zullen
festivalgangers misschien hun pintje als manna uit de hemel zien vallen.
Het Zuid-Afrikaanse bedrijf
Darkwin Aerials ontwikkelde namelijk een speciale drone (ge kent die dingen
wel... onbemande vliegtuigjes), die op vraag van de klant de bestelling zal
droppen op de aangegeven plaats. Dit systeem zal uitgeprobeerd worden op 8 tot
10 Augustus in Northam/Zuid-Africa op het OppiKoppi-festival (een speciaal
proefproject)
De bedoeling is dat de klant
zijn bestelling plaatst via zijn/haar smartphone en dus in principe op voorhand
betaald. De bestelling wordt dan in zon OppiKoppi-bierdrone geladen , waarna
dit achtproppellerige, onbemand helikoptertjes het blikje bier aan een kleine
parachute op zn bestemming dropt.
Om te vermijden dat iemand
zon blikje op het hoofd krijgt, zal er op voorhand gewaarschuwd worden dat er
cargovliegtuigjes in de lucht hangen.
Uiteraard kan de bestelling ook
in verkeerde handen vallen, daarom werd beslist op de pintjes gratis aan te bieden
bij wijze van promotiestunt.
Voorlopig moeten deze
toestelletjes nog manueel bestuurd worden, maar er wordt aan gewerkt om ze in
de toekomst helemaal automatisch via GPS te sturen.
Ik ben Bompapatje
