Ik ben Bompapatje
Ik ben een man en woon in Wilrijk/Antwerpen (België) en mijn beroep is Gepensioneerd bediende.
Ik ben geboren op 02/10/1953 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Bier, amateurtoneel en schrijfselen.
Ik heb mezelf voorgenomen om gezond en volledig bij mijn verstand 120 jaar te worden
Hier se, hier se een bezoeker se.....
Welkom in mijn nederige blog...
Iets drinken?... Als je een biertje wenst, klik dan even op de foto onder de datum en kies maar... keuze genoeg. Gezondheid!
Ontwaakt! verworpenen der Aarde Ontwaakt! verdoemd in hong‘ren sfeer
Waar is de tijd dat 1 mei een belangrijke feestdag was voor mij? Geen betoging ging door, of we waren daar. Actief in ondernemingsraad en comité veiligheid en gezondheid.
De heersers door duivelse listen bedwelmen ons met bloed‘gen damp Broeders! strijdt niet meer voor and‘rer twiste, breekt de rijen hier is uw kamp
De tijd waar ik nog tot over mijn oren geëngageerd was. Volwassen begeleider bij de chiro, bestuurslid van 't jeugdhuis, actief in allerlei werkgroepen.
Ontwaakt! verworpenen der Aarde Ontwaakt! verdoemd in hong‘ren sfeer
Eerlijk en wat fanatiek begaan met het lot van de gewone man. Dwepend met Marx, Lenin, Engels, maar ook met Trotski en zelfs Mao. Socialist en communist ... donker rood van hart ... de linker vuist consequent gebald.
De heersers door duivelse listen bedwelmen ons met bloed‘gen damp Broeders! strijdt niet meer voor and‘rer twiste, breekt de rijen hier is uw kamp
Overtuigd van de wereldrevolutie en naïef geloof in de dictatuur van het proletariaat. Hippie, provo, Anarchist, maar wel met zelfdiscipline. Onbegrepen, maar volhardend discussiëren tussen pot en pint.
Makkers! ten laatste male, tot de strijd ons geschaart en de Internationale zal morgen heersen op Aard‘
Vandaag gematigd, maar nog rood van hart; sociaal bewogen en zoekend naar wat waarheid is. Bekommerd om het lot van de kleine man. Ik noem mezelf niet meer socialist, maar 'SOCIAAL-IST'.
De geboorte van een kleinkind is emotie … de emotie van nieuw leven.
Ook al is het niet altijd van je eigen vlees en bloed, je weet al dat je ook van dat kind gaat houden, minstens even hard als van alle andere kleinkinderen … Eliene, Josien, Seth, Hannah, Axl,en Lente … ons nummerke zeven heet dus Xander.
De geboorte is een verhaal op zich … het moest snel … sneller dan snel, want de brancarde stond alsnog te ver met de verloskamer amper in ‘t zicht. Verdere details zijn grappig en uniek, alsof Xander ons al van bij zijn entree wilde laten zien: “Met mij gaat ge nogal wat meemaken! … met mij kan je lachen!”
Heel vroeg in de morgen al dat telefoontje, amper wakker, maar je veert uit dat bed, want de mand voor de suikerbonen is nog niet af (11 dagen te vroeg geboren hé) en je wil er eigenlijk meteen naar toe. De mand (een mooie omgekeerde parasol met zon) is net op tijd klaar, de rest van de familie is daar om nog nog snel samen een botterhammetje te eten … en dan samen naar die kleine nieuwkomer toe.
Een trotse papa, een glunderende mama, de meter die straalt en de kleine die slaapt … en wij, de grootouders, staan daar dan wat onwennig te genieten, te wachten op onze beurt om dat kleintje ook eens te mogen vasthouden, te wachten op dat allereerste contact, alsof je door je lichaamswarmte en je hartkloppingen aan dat ventje wil zeggen: "Ik hou van u"
Nee ik ben nog niet echt op pensioen, maar de hele maand nog in verlof. Pas op 1 mei - ironisch genoeg juist op de dag van de arbeid - is het officieel. Om eerlijk te zijn, het is toch effe wennen om plots niet meer zo vroeg te moeten opstaan. Alles op zijn tijd, of juist niet. Elke dag kan er rustig een planning bedacht worden voor de volgende dag, maar ik heb nog steeds de gewoonte om die alweer propvol te willen stoppen. Van de voorgenomen activiteiten komt voorlopig niets in huis, omdat er eerst nog zoveel andere prioriteiten zijn, zoals het tuinhuis, de kelder en de zolder opruimen, want de container wordt volgende week geplaatst ... en die moet vol, willen of niet! Bovendien vraagt de tuin ook zijn aandeel in die prioriteiten. Kortom, ik heb mij nog geen ogenblik verveeld en me nog veel minder echt moe gemaakt (alhoewel?!). Grappig is wel dat, terwijl ik op de zolder bezig ben, er steeds meer mogelijkheden met die ruimte in mijn fantasieën naar boven komen. Gewoon wat laten gisten zou ik zeggen; we zien wel wat het uiteindelijk zal worden (spannend). Aan de kelder moet ik nog beginnen, maar daar doet hetzelfde fenomeen zich nu al voor. Het tuinhuis is en blijft gewoon een tuinhuis (wedden van niet?). Ik zou liegen als ik moest beweren dat ik het contact met de collega's niet mis. Ik zou nog harder liegen als ik moest ontkennen dat ik de jarenlange regelmaat zomaar op kan geven ... maar ik lieg waarachtig niet als ik zeg dat dit een heerlijk leventje is ... alles op zijn tijd: - opstaan tussen 08.30 en 09.00 uur - koffie zetten - de dieren allemaal eten en drinken geven - tafel dekken (want de koffie is inmiddels klaar) - met de hond Bikkel (naar de bakker) wandelen - 2x per week 6km joggen - ontbijten - het krantje uitgebreid lezen, mails doornemen en administratie bijhouden - om dan na het middagmaal aan een (of meerdere) activiteit(en) te beginnen. Ik geef toe dat dit echt een prinselijk leven is en ik heb dan nog veel toekomstplannen om de zeldzame lege gaten mee te vullen ... ik zal begod nog gaten moeten bijmaken. En om iedereen die werkt echt jaloers te maken, ik ben vanaf nu altijd vrij als de zon schijnt
Het is vandaag mijn laatste dag met zakken vol van ongeduld het wordt voorwaar een lange dag hoe krijg ik die dan toch gevuld? De jaren zijn voorbij gevlogen alsof ik gisteren was begonnen veel te jong maar opgetogen ambitieus en onbezonnen! Maar rusten kan en zal ik niet te veel goesting en veel plannen energie als afscheidslied 't komt in kruiken en in kannen. Het is vandaag mijn laatste dag met zakken vol van ongeduld het wordt wel echt een lange dag mar mijn vrijheid vraagt geduld.
Ik hou niet zo van afscheid nemen, maar 45 jaar dienst zijn genoeg geweest en trouwens werk ik al langer dan velen van jullie oud zijn (zie mijn solicitatiebrief in bijlage van een 16 jarige jongen anno 1970)
Al bij al heb ik een afwisselende carrière achter de rug, met nogal wat wendingen, ups en downs.Ik ben begonnen als loopjongen en heb daarna mogen werken voor verschillende Lijndiensten en trafieken... auto's en containers naar de USA, import vanuit de UK, ijzer en staal naar Canada... cargo voor het nabije en het verre Oosten, Portugal en Afrika... ik heb ooit zelfs een jaartje op de kaai gewerkt... (Dat was eigenlijk wel op 'strafkamp', waar ik verder geen commentaar op zal geven, maar waar ik zelf wel iets heel leerzaam van gemaakt heb).Ik heb vooral het geluk gehad om onderaan, op jonge leeftijd, te mogen beginnen en de tijd gekregen om mezelf te ontwikkelen en veel te leren.
Jullie hebben er geen idee van welke gigantische en boeiende evolutie die 45 jaar zijn geweest ... van pen, papier en typemachine over telex, photocopy machine en fax toestellen naar computer ... van GSM was zelfs nog geen sprake, de semafoon deed pas zijn intrede en onze telefoontoestellen (één toestel per 4 bedienden) waren nog van stevig bakeliet en zo zwaar als waren ze van gietijzer.
Velen onder u vinden dat ik een grote mond heb en een opstandig karakter; zelf noem ik het liever een ambitieus, temperamentvol, geëngageerd, perfectionistisch en (vooral te) impulsief enthousiasme. Het heeft het u en mij in elk geval niet altijd gemakkelijk gemaakt; integendeel.... in elk geval, een welgemeende sorry aan al wie ik daardoor soms heb gekwetst.
Jonge wolven staan nu klaar, om de plaats van een oude krokodil over te nemen. Ik neem het hen helemaal niet kwalijk, want ooit was ik zelf zo'n jonge wolf. Nog liever zet ik zelf een stap opzij, dan vroeg of laat als een stuk oud speelgoed bekeken te worden. Ik wens ze van harte succes en veel plezier in hun werk en hoop dat ze de frustraties, die ik zelf maar al te dikwijls heb opgelopen, zullen kunnen vermijden.
Stilzitten ga ik heus niet doen. Hoe de toekomst voor mij er precies zal uitzien, kan nog alle kanten op ... In Sha Allah (als God het wil).
Mogelijk ga ik als vrijwilliger patiëntbegeleiding doen (t.t.z. opvang van zieke kinderen, ofwel werken op een echte verpleegafdeling zonder specifieke verpleegkundige taken, of palliatieve zorg),
Er zal zeker ook tijd vrij komen voor mijn grote passies; schrijven en toneel (spelen, regie en, wie weet, zelf m'n eigen stukken schrijven). En natuurlijk is er ook mijn Bierpassie waarvan de website dringend verder bijgewerkt, uitgebreid en onderhouden moet worden. Bovendien zijn er, naast het vrouwtje, ook nog de kleinkinderen, de huisdieren en is er ook nog de ruime tuin met het dierenparkje...
Wie mij een beetje kent, weet ondertussen dat er nog veel te veel plannen zijn om hier even allemaal op te noemen en dat ik dus wel 120 jaar moet worden om die allemaal uit te voeren. Wat wel al zeker is, is dat mijn dagen, weken, maanden en jaren zeker niet allemaal op elkaar zullen lijken... Vervelen staat niet in mijn woordenboek.
Afscheid nemen doet altijd een beetje pijn. Het is een emotionele keuze tussen goede collega's achterlaten en een nieuwe, spannende toekomst.
Ik wens jullie allemaal veel succes voor jullie eigen toekomst, maar ik begin nu vol ongeduld aan die van mezelf.
Bedankt, vriendelijke groeten en tot ziens Salaam Alaikum (De vrede zij met u)
Normaler kon het niet goede vrienden, lieve mensen een hard werkend gewoon gezin met een bescheiden inkomen huisje gekocht om te renoveren alles gedaan met eigen handen.
Huisje klaar, of toch bijna het geluk dat lacht hen toe en de dochter is hoog zwanger laat de baby nu maar komen een gewoon gezin, zoals u en ik goede vrienden, lieve mensen.
Maar dan slaat het noodlot toe brandend huis en alles weg al dat werk voor niets geweest en de baby komt te vroeg misschien wel van de stress lieve mensen met veel pech.
De verzekering en de centen een benefiet moet wat helpen hopelijk komen er wat mensen de brandweer schiet toch al ter hulp gelukkig veel meer volk dan verwacht voor goede vrienden, lieve mensen.
Moreel is dit een grote steun en alles komt wel zeker goed voor die goede mensen, lieve vrienden ook de baby stelt het prima het geluk lacht hen weer toe dankbaar, nederig door zoveel sympathie.
Het doet raar om vast te stellen dat mijn verhalen en herinnering steeds meer over vroeger gaan. Ouder worden noemt men dat zeker!? Gek om me tevens te realiseren dat mijn ervaringen veel dichter bij die van mijn grootouders liggen dan die bij mijn ouders en de jeugd van vandaag. Mijn grootouders en mijn generatie hebben gemeen dat onze generaties nog buiten konden spelen... ravotten... kattenkwaad uithalen.
De generatie van mijn ouders heeft haar jeugd verloren tijdens de oorlogsjaren. Mijn grootouders hebben weliswaar ook een oorlog meegemaakt, maar dat was anders. Dan had je nog slagvelden alleen voor militairen en meestal ver van huis in de loopgraven. De huidige generatie heeft ook oorlogen, maar dan ver van hun bed. Voor de rest hebben ze verveling, computers en sociaalnetwerken (zoals Facebook en twitter). Spelen is iets uit de oude doos geworden en kattenkwaad levert gegarandeerd een gas boete op.
Wij waren met zekerheid de laatsten van de 'Stijn Streuvels generaties' én wij hadden bovendien de 'Flower Power' ... The Golden Years.
Nooit eerder was er zo'n vooruitgang, als in onze jonge jaren. Nooit meer zal er zoveel vooruitgang geboekt worden... Of zoals in dat ene liedje: "Het is niet meer wat het geweest is en het zal nooit meer worden wat het was".
Nei-e joeng, 'k kon 'r verdoemme deize kier ni me lache
Op werkdagen passeer ik altijd via 't Kiel (de overbekende migrantenwijk in Antwerpen).
Persoonlijk hou ik van deze wijk, want, zoals Axl Peeleman het zo schoon bezingt, is het een kleurdoos; een mix van zowat alles wat in Antwerpen leeft, winkelt, werkt en woont. Het is er altijd gezellig druk en dus natuurlijk ook gevaarlijk om daar per fiets door te laveren.
Op enkele uitzonderingen na, heb ik nooit problemen ondervonden en die uitzonderingen zijn zelfs niet eens zo erg om over te spreken ... eerder spontane en ondoordachte reactie in verkeersituaties ... Och, het woord racist is dan rapper gezegd dan gemeend.
Maar vandaag zag ik 3 jonge kinderen voor een deur staan, waarbij de oudste (13 - 14 jaar denk ik) met de hand verschillende schietbewegingen maakte naar enkele duidelijk-niet-moslim-voorbijgangers, waarop de twee jongere kinderen (ik denk amper 10 jaar) hartelijk om moesten lachen.
De laatste schietbeweging was in mijn richting, van heel dicht bij op mijn voorhoofd gemikt, gepaard gaande met het bekende kkkggggg geluidje.
Normaal zou ik daar zelfs geen acht op slaan, want jongens spelen nu eenmaal graag soldaatje en doen al eens zulke schietbewegingen naar elkaar en anderen, maar die uitdagende blik in die kerel z'n ogen zo dicht bij, gaven me toch een onbehagelijk gevoel.
Ik ga er van uit dat dit erger overkomt dan eigenlijk de bedoeling was. Maar ook ik ben niet ongevoelig voor de invloed van de actualiteit, net als die jongens, die waarschijnlijk alleen maar jihadi-ke aan 't spelen waren, iets waar ze dagelijks over horen... hebben we dat niet allemaal gedaan; soldaatje gespeeld? ... Trouwens we zien soms toch op TV-beelden uit oorlogsgebied, hoe kinderen oorlogske spelen met een geweldige overtuigingskracht, met zelfgemaakte geweren en kanonnen ...
MAAR TOCH ...
Mijn kinderen hebben nooit speelgoedwapens gekregen ... deze kinderen misschien ook niet, want het was een simpel handgebaar.
MAAR TOCH ...
Ach, laat ons het voorval maar vlug vergeten en er van uit gaan dat het een (onschuldig) spel was.
Laat ons vooral onthouden dat de negatieve, alsook de positieve berichtgeving over de actualiteit wel degelijk invloed heeft op de emoties van ons allemaal.
Laat ons vooral beseffen dat angst een slechte leermeester is.
Om het op z'n Antwerps te zeggen: "Nei-e joeng, 'k kon 'r verdoemme deize kier echt ni me lache! Vreuger zou 'k terug geschote hebbe, moar na!?"
Ach, wij mannen blijven gelukkig toch maar kinderen
Dagelijks waan ik mij terug in de middeleeuwen. 's Morgens, voor dag en dauw, zadel ik mijn paard L' Avenir met 2 zadeltassen, gevuld met benodigdheden en proviand. Proviand welke door mijn geliefde gemalin met veel liefde en toewijding is klaargemaakt. Als m'n stalen ros is opgetuigd, bestijg ik het en geef het de sporen richting Antwerpen, alwaar ik een afspraak heb in de Grimaldi vesting; het bastion van mijn Italiaanse broodheer. Eens de landerijen van het kasteel met hoeve 'Schoonselhof' voorbij, wordt het een saaie rit langs de steenweg; een lange kasseiweg die de St. Bernardusabdij verbindt met de stad. Pas als ik op 't Kyle aankom, daar waar de citadel van Antwerpen staat, op het grondgebied van de St. Michielsabdij, word ik als vanzelf alert door de vroege drukte. Vele reizigers, vooral van vreemde origine, zijn al onderweg en bewegen zich kriskras over de steenweg. Aan de moskee ziet het gezellig zwart van 't volk. Maar bij de kerk is het stil en duister ... het openbaar toilet (alleen voor heren) stinkt. Grote meer-persoons-koetsen passeren mij op de voor hen speciaal aangelegde bermen. De vooruitgang staat niet stil. Dit is een futuristisch initiatief van de vooruitstrevende burgervader van Antwerpen, om mensen te vervoeren, die zich geen koets, kar noch lastdier kunnen veroorloven. Gratis is het natuurlijk niet, en betrapte zwartrijders, zullen voor de vierschaar moeten verschijnen, alwaar ze tot lijfelijke straffen veroordeeld worden. Even later, als ik de grote baan oversteek, volgt een lange, lichtjes steile, beklimming. Boven aan de heuvel zie ik beneden al de stroom kronkelen - de Schelde - welke op dit uur van de dag donker en dreigend lijkt. Aan deze bocht liggen geen schepen, maar rechts van mij, in de verte, zie ik ze aangemeerd liggen; de twee- en driemasters... majestueus langs de kade, aan de rede van Antwerpen, aan 't Steen. Van havenarbeiders is nog geen spoor... of toch ééntje, die nog wat, lichtjes dronken, loopt te lanterfanten. Ik spoor L' Avenir, mijn stalen ros, aan in de richting van de stadswallen. De kathedraal komt reeds in 't zicht ... groots ... wel 123 meter hoog ... een echt belfort als het ware ... de trots van deze stad! Vermits ik hier bijna dagelijks passeer, ondervind ik geen problemen met de stadswachters en mag ik ongehinderd en zelfs vriendelijk nagewuifd, verder rijden. Op een drafje gaat het naar het Steen, met aan de overzijde de Suikerrui, die een fabelachtig uitzicht geeft op de kathedraal. Verder passeer ik het vleeshuis, waar de beenhouwers al ferm in de weer zijn. Daar, aan de overkant van de Schelde, liggen de veerboten klaar, om de boeren en veehandelaars van linker- naar rechteroever over te zetten. Deze buitenlui, van over 't water, komen hun goederen hier slijten aan de poorters en burgers op de veemarkt, de graanmarkt, de paardenmarkt, de ossenmarkt, de melkmarkt enzovoort ... zelfs op de handschoenmarkt. Mijn reis gaat verder, voorbij het tolhuis tot aan het loodswezen. Twee oorlogsboten liggen op het droge. Waarschijnlijk te zwaar beschadigd tijdens de gevechten om de stad onlangs. De sporen van die slag, zijn nog steeds zichtbaar. Hier en daar liggen nog ruïnes van kapot geschoten huizen, terwijl her en der reeds wordt heropgebouwd. Vooral herenhuizen dan ... groter en kolossaler dan tevoren ... met nog meer verdiepingen en 'echt' glas in de talrijke ramen. De nieuwe stallingen komen overal ondergronds. Het worden waarlijk moderne tijden. Even verderop stuur ik L' Avenir de richting Brouwersvliet op. Al van aan de oversteek zie ik de vesting liggen. Volledig verlicht door de vele fakkels, terwijl het brouwershuis ernaast nog donker en verlaten is ... "de brouwersgilde zal haar roes nog aan 't uitslapen zijn" lach ik bij mezelf.
Mijn stalen ros leid ik voorzichtig de ondergrondse stallingen in en ontdoe het van de zadeltassen. Zelf doe ik mijn reiskleding en maliënkolder uit en begeef me dan, in aangepaste kledij, terug naar de 21ste eeuw op de eerste verdieping ... om te werken ... Ach, wij mannen blijven gelukkig toch maar kinderen en kunnen dus onbekommerd dagelijks opnieuw fantaseren.
Lieve God ik bid en smeek, want mensen worden ziek
Mensen worden ziek overal rondom mij is het omdat ik ouder wordt of omdat het toeval is? Jong of oud is geen verschil ziek worden er zoveel onvoorstelbaar, 't houdt niet op wat is er nu toch aan de hand? Was het maar gewoon verkouden dan genas het nog gewoon maar het gaat van kwaad naar erger kwaadaardig zelfs, niet gewoon! Laat ons hopen en vertrouwen dat het allemaal weer beter wordt want zonder al die mensen is m'n leven minder leuk. Lieve God, ik bid en smeek laat ze allen beter worden want hebben al die mensen dan geen recht om gezond te leven?
Winterweer schrikt mij niet af. De barometer geeft winterse buien aan, bij koude temperaturen. Althans dat lees ik, zo vroeg op de dag, met de slaap nog in m'n ogen. Toch maar even buiten kijken. Witte wolken met veel blauwe gaten. Koud is het inderdaad, maar het ziet er niet naar uit dat het gauw regenen of sneeuwen gaat. "Misschien toch maar betere met de bus naar 't werk" vraag ik me nog even af. Niks van natuurlijk! Gewoon met de fiets! Een echte vent laat zich toch niet afschrikken door een barometer zeker!? Dapper en onverschrokken zal ik met de fiets vertrekken. We zien wel onderweg! Trouwens met zulk weer komt de bus er zelden door. Tijd om te vertrekken. Extra regenkledij aandoen is niet nodig dus. Lekker warm aangekleed, als een echt "velo-fietser". Klaar voor een fietstochtje naar kantoor. Toch maar droge kleren in de fietstas, want je weet maar nooit. Voor- en achterlichten branden. Pet op, fluohesje en warme handschoenen aan. De baan is nat en blinkt een beetje hier en daar. Misschien toch geen goed idee geweest? Valt er nu dan toch wat nat? ... Ja, ja en sneeuwen doet het ook. Terugdraaien en toch maar met de bus? Niks, géén denken aan! Een echte vent laat zich toch niet afschrikken door wat winterweer. Halfweg ... het sneeuwt en 't regent en de paden worden glad. De bus passeert - dan toch! - met minder volk dan lege plaatsen. Je zal altijd zien, maar 't deert mij niet ondanks de kou en nattigheid. Ik pedaleer weer moedig verder - voorzichtig - het stuur stevig in de hand. M'n kleren zijn kletsnat. 'k Heb het koud tot op het bot. Verkouden was ik al, dus 't kan nog maar bij. Aandacht op de weg. Een gevaarlijke oversteek, daarna vals plat, want lichtjes bergop.
Het pad wordt witter en gladder ook. En seffens nog vervaarlijk bergaf.
Boven op de brug zie Ik fietsers te voet naar beneden schuifelen.
Maar ik niet! Een kerstlied neuriënd, waan ik me Sven Nys of van der Poel.
Een echte vent laat zich toch niet afschrikken! ... Gelukkig toch maar droge kleren bij.
De winter is in 't land veel te koud voor buiten verkouden hoesten en niezen snotteren De winter is in 't land Lekker warm binnen blijven dekentje op de canapé uitzieken De winter is in 't land buiten koud maar binnen warm koortsig aftellen naar de zomer ongeduldig
Gelukkig, tevreden of content zijn van die dingen waar je nooit aan went je staat er nooit bij stil maar als je 't echt eens voelen wil verstand op nul en sluit je ogen bescheiden, stil en ingetogen want gelukkig zijn en tevreden zijn content met wat we hebben geeft onskracht om lief te hebben.
Om voortaan een onderscheid te maken tussen m'n schrijfseltjes en mijn kritische blik op de maatschappij , heb ik een nieuw blog aangemaakt. Klik op de foto en neem al eens een eerste kijkje.
Ik ben Bompapatje
