Ik ben Bompapatje
Ik ben een man en woon in Wilrijk/Antwerpen (België) en mijn beroep is Gepensioneerd bediende.
Ik ben geboren op 02/10/1953 en ben nu dus 70 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Bier, amateurtoneel en schrijfselen.
Ik heb mezelf voorgenomen om gezond en volledig bij mijn verstand 120 jaar te worden
Hier se, hier se een bezoeker se.....
Welkom in mijn nederige blog...
Iets drinken?... Als je een biertje wenst, klik dan even op de foto onder de datum en kies maar... keuze genoeg. Gezondheid!
26-06-2015
Vluchteling
Een vluchteling is geen misdadiger maar voor de misdaad op de vlucht
op zoek naar mensenrechten maar rechten als mens krijgt hij niet. Een vluchteling is in feite vogelvrij maar helemaal niet als een vogel zo vrij op zoek naar een beter leven nog liever dood dan dit bestaan. Een vluchteling is nergens welkom hij is hier dan wel aangekomen, maar een thuis vindt hij niet en door de politiek weer op de vlucht.
Traag maar gestaag komt het dierenpark ooit wel klaar. Geef me tijd, geef me rust. Heb een klein beetje geduld, want handig ben ik nu eenmaal niet. Ik heb zo mijn ideeën, maar fysiek gaat het wat minder en de rug wil ook niet mee. Maar stilaan krijgt het toch z'n vorm; jawatte ... wat kijk ik er naar uit; mijn eerste eigen groot project. De dieren krijgen plaats genoeg en er kunnen er zelfs nog wat bij. Nog wat kippen en konijnen, of wat eendjes ... ach wie weet. Maar mijn filosofenstoel (foto), die krijgt een prominente plaats!
Beste weerman, lieve weervrouw, Hoe gaat het met jullie? Met ons gaat alles goed. Wij willen jullie met deze brief iets vragen. Omdat het bijna vakantie is, hebben wij ons zwembad al klaar gezet. Wij willen dus graag dat het héééééél de zomer lekker mooi weer is. Daarom zouden wij graag hebben dat jullie de zon laten schijnen, zodat het heerlijk warm wordt, wel zeker 100 graden, want dan kunnen wij veel in ons zwembad spelen
Dank u en lieve groetjes van Seth ...en Bompapatje, ook van Axl, Hannah, Xander, Eliene, Josien en Lente, en van de Mimi, en de hele familie.
80 Jaar is de mens en doet het nog 3x per week - Joggen hé, voor wie aan iets anders moest denken! - 80 Jaar en hij loopt nog steeds 3x per week z'n 10 km. We liepen dezelfde cadans op gedeeltelijk hetzelfde parcours. Na een korte kennismaking, deed ik nog even van: " Alee nog een goede run hé!" en versnelde ... Ik ben per slot van rekening wel 20 jaar jonger hé... Maar hij ging gezwind mee in de versnelling. Eerst zette hij zich achter mij uit de wind, maar kwam al ras naast mij lopen om ons praatje verder te zetten. Oude mensen hé, klapt er tegen en ge geraakt er niet meer vanaf. Enfin, al bij al vond ik hem vrij sympathiek en gezelschap onderweg, tijdens 't runnen, is leuk meegenomen. Zo liepen we een eind samen, tot onze wegen zich scheidden. We zwaaiden elkaar nog een sportieve groet toe en liepen iedere onze eigen weg.
80 Jaar is die mens en doet dat nog 3x per week, die 10 km! Jaloers was ik! 20 jaar jonger en ik doe tegenwoordig nog amper 8 km en maar 2x per week. Ge verstaat, dat ik dat niet over m'n hart kan krijgen. Ik besloot terstond om vanaf nu weer 10 km te lopen. Nee, geen 3x per week, want daar heb ik de tijd niet voor, maar gewoon m'n 2 keren aan een tempo dat niet onder mag doen aan dat van een 80 jarige. Dus, ik vandaag mijn stoute loopschoenen aan voor de 10 km sinds lange tijd... Ik ga mij toch niet laten doen zeker door zo'n bejaarde!! Ik zette er, puur uit jaloezie, stevig het tempo in... en ik moet zeggen dat het resultaat uiteindelijk erg mee is gevallen: 10 km in een tijd van 1u02'43"01; oftewel een tempo van gemiddeld 9.6 km/uur en hartslag van gemiddeld 141 Bpm.
Op de dag dat hij zeventig jaar werd, schreef Charlie Chaplin een prachtige tekst. Terugkijkend op zijn leven ontdekte hij dat liefde voor jezelf alles in een ander perspectief zet en het leven mooier en lichter maakt.
Toen ik van mezelf begon te houden, zag ik in dat mijn onrust en emotioneel lijden signalen zijn, dat ik niet leef in harmonie met mezelf. Nu weet ik: dat is authenticiteit.
Toen ik van mezelf begon te houden, begreep ik dat ik altijd op het juiste moment op de juiste plek ben en dat alles gebeurt op precies het juiste moment ik kan dus rustig zijn Nu weet ik: dat is zelfvertrouwen
Toen ik van mezelf begon te houden, verlangde ik niet langer naar een ander leven en zag ik dat alles in de wereld om me heen een uitnodiging is om me te ontwikkelen Nu weet ik: dat is groei
Toen ik van mezelf begon te houden, stopte ik om elke minuut te vullen en plannen voor de toekomst te maken nu doe ik alleen dat waar ik blij van word waar ik van houd en wat mijn hart laat zingen op mijn eigen manier en in mijn eigen tempo Nu weet ik: dat is eenvoud
Toen ik van mezelf begon te houden, heb ik me bevrijd van alles wat niet goed voor me was: voeding, mensen, spullen, situaties en alles wat aan me trok, wat me weg leidde van mezelf Eerst noemde ik het ‘gezond egoïsme’ nu weet ik: dat is liefde voor jezelf
Toen ik van mezelf begon te houden, begreep ik hoeveel ik iemand kan kwetsen als ik plotseling verlangens opdring zelfs als ik wist dat de tijd er niet rijp voor was en de ander er niet klaar voor was - zelfs als ík die ander was Nu weet ik: dat is respect
Toen ik van mezelf begon te houden stopte ik met steeds mijn gelijk willen halen en sindsdien merk ik steeds vaker dat niets zwart of wit is Nu weet ik: dat is bescheidenheid
Toen ik van mezelf begon te houden wilde ik niet langer in het verleden leven en me geen zorgen meer maken over de toekomst nu leef ik alleen in het moment in het hier en nu, waarin alles gebeurt en ik noem dat zijn
Toen ik van mezelf begon te houden zag ik in dat mijn gedachten met me aan de haal kunnen gaan en me een naar gevoel kunnen geven Maar toen ik mijn hart liet spreken, werd mijn mind een waardevolle bondgenoot Nu noem ik deze verbinding de wijsheid van het hart
Wanneer we van onszelf gaan houden hoeven we niet langer bang te zijn voor confrontaties met onszelf of met anderen Zelfs sterren botsen weleens en daaruit worden weer nieuwe werelden geboren Nu weet ik: dat is leven.
Hoe leg je het aan iemand uit dat je je kinderen niet kan missen dat je je kleinkinderen niet wil missen ook al ben je fysiek te moe maar geniet je toch zo veel van hen ... allemaal ... je wil ze koesteren en genieten van 't samen zijn ook al blijft dan al het werk staan. Hoe leg je het aan iemand uit dat met ouder worden de liefde niet vervaagd maar de band steeds sterker wordt de behoefte aan contact belangrijk wordt met de klein(e) en de grote kinderen ... met hen allemaal ... hoe dan ook wil je ze blijven koesteren want al dat werk gaat toch niet lopen. Hoe leg je het aan iemand uit dat al het werk zal blijven staan ook al heerst er chaos hier in huis want al je kinderen krijgen voorrang ook al komt het niet goed uit, je wil ze zien ... allemaal ... om te spelen, koesteren en te knuffelen want houden van is héél speciaal.
Ontwaakt! verworpenen der Aarde Ontwaakt! verdoemd in hong‘ren sfeer
Waar is de tijd dat 1 mei een belangrijke feestdag was voor mij? Geen betoging ging door, of we waren daar. Actief in ondernemingsraad en comité veiligheid en gezondheid.
De heersers door duivelse listen bedwelmen ons met bloed‘gen damp Broeders! strijdt niet meer voor and‘rer twiste, breekt de rijen hier is uw kamp
De tijd waar ik nog tot over mijn oren geëngageerd was. Volwassen begeleider bij de chiro, bestuurslid van 't jeugdhuis, actief in allerlei werkgroepen.
Ontwaakt! verworpenen der Aarde Ontwaakt! verdoemd in hong‘ren sfeer
Eerlijk en wat fanatiek begaan met het lot van de gewone man. Dwepend met Marx, Lenin, Engels, maar ook met Trotski en zelfs Mao. Socialist en communist ... donker rood van hart ... de linker vuist consequent gebald.
De heersers door duivelse listen bedwelmen ons met bloed‘gen damp Broeders! strijdt niet meer voor and‘rer twiste, breekt de rijen hier is uw kamp
Overtuigd van de wereldrevolutie en naïef geloof in de dictatuur van het proletariaat. Hippie, provo, Anarchist, maar wel met zelfdiscipline. Onbegrepen, maar volhardend discussiëren tussen pot en pint.
Makkers! ten laatste male, tot de strijd ons geschaart en de Internationale zal morgen heersen op Aard‘
Vandaag gematigd, maar nog rood van hart; sociaal bewogen en zoekend naar wat waarheid is. Bekommerd om het lot van de kleine man. Ik noem mezelf niet meer socialist, maar 'SOCIAAL-IST'.
De geboorte van een kleinkind is emotie … de emotie van nieuw leven.
Ook al is het niet altijd van je eigen vlees en bloed, je weet al dat je ook van dat kind gaat houden, minstens even hard als van alle andere kleinkinderen … Eliene, Josien, Seth, Hannah, Axl,en Lente … ons nummerke zeven heet dus Xander.
De geboorte is een verhaal op zich … het moest snel … sneller dan snel, want de brancarde stond alsnog te ver met de verloskamer amper in ‘t zicht. Verdere details zijn grappig en uniek, alsof Xander ons al van bij zijn entree wilde laten zien: “Met mij gaat ge nogal wat meemaken! … met mij kan je lachen!”
Heel vroeg in de morgen al dat telefoontje, amper wakker, maar je veert uit dat bed, want de mand voor de suikerbonen is nog niet af (11 dagen te vroeg geboren hé) en je wil er eigenlijk meteen naar toe. De mand (een mooie omgekeerde parasol met zon) is net op tijd klaar, de rest van de familie is daar om nog nog snel samen een botterhammetje te eten … en dan samen naar die kleine nieuwkomer toe.
Een trotse papa, een glunderende mama, de meter die straalt en de kleine die slaapt … en wij, de grootouders, staan daar dan wat onwennig te genieten, te wachten op onze beurt om dat kleintje ook eens te mogen vasthouden, te wachten op dat allereerste contact, alsof je door je lichaamswarmte en je hartkloppingen aan dat ventje wil zeggen: "Ik hou van u"
Nee ik ben nog niet echt op pensioen, maar de hele maand nog in verlof. Pas op 1 mei - ironisch genoeg juist op de dag van de arbeid - is het officieel. Om eerlijk te zijn, het is toch effe wennen om plots niet meer zo vroeg te moeten opstaan. Alles op zijn tijd, of juist niet. Elke dag kan er rustig een planning bedacht worden voor de volgende dag, maar ik heb nog steeds de gewoonte om die alweer propvol te willen stoppen. Van de voorgenomen activiteiten komt voorlopig niets in huis, omdat er eerst nog zoveel andere prioriteiten zijn, zoals het tuinhuis, de kelder en de zolder opruimen, want de container wordt volgende week geplaatst ... en die moet vol, willen of niet! Bovendien vraagt de tuin ook zijn aandeel in die prioriteiten. Kortom, ik heb mij nog geen ogenblik verveeld en me nog veel minder echt moe gemaakt (alhoewel?!). Grappig is wel dat, terwijl ik op de zolder bezig ben, er steeds meer mogelijkheden met die ruimte in mijn fantasieën naar boven komen. Gewoon wat laten gisten zou ik zeggen; we zien wel wat het uiteindelijk zal worden (spannend). Aan de kelder moet ik nog beginnen, maar daar doet hetzelfde fenomeen zich nu al voor. Het tuinhuis is en blijft gewoon een tuinhuis (wedden van niet?). Ik zou liegen als ik moest beweren dat ik het contact met de collega's niet mis. Ik zou nog harder liegen als ik moest ontkennen dat ik de jarenlange regelmaat zomaar op kan geven ... maar ik lieg waarachtig niet als ik zeg dat dit een heerlijk leventje is ... alles op zijn tijd: - opstaan tussen 08.30 en 09.00 uur - koffie zetten - de dieren allemaal eten en drinken geven - tafel dekken (want de koffie is inmiddels klaar) - met de hond Bikkel (naar de bakker) wandelen - 2x per week 6km joggen - ontbijten - het krantje uitgebreid lezen, mails doornemen en administratie bijhouden - om dan na het middagmaal aan een (of meerdere) activiteit(en) te beginnen. Ik geef toe dat dit echt een prinselijk leven is en ik heb dan nog veel toekomstplannen om de zeldzame lege gaten mee te vullen ... ik zal begod nog gaten moeten bijmaken. En om iedereen die werkt echt jaloers te maken, ik ben vanaf nu altijd vrij als de zon schijnt
Het is vandaag mijn laatste dag met zakken vol van ongeduld het wordt voorwaar een lange dag hoe krijg ik die dan toch gevuld? De jaren zijn voorbij gevlogen alsof ik gisteren was begonnen veel te jong maar opgetogen ambitieus en onbezonnen! Maar rusten kan en zal ik niet te veel goesting en veel plannen energie als afscheidslied 't komt in kruiken en in kannen. Het is vandaag mijn laatste dag met zakken vol van ongeduld het wordt wel echt een lange dag mar mijn vrijheid vraagt geduld.
Ik hou niet zo van afscheid nemen, maar 45 jaar dienst zijn genoeg geweest en trouwens werk ik al langer dan velen van jullie oud zijn (zie mijn solicitatiebrief in bijlage van een 16 jarige jongen anno 1970)
Al bij al heb ik een afwisselende carrière achter de rug, met nogal wat wendingen, ups en downs.Ik ben begonnen als loopjongen en heb daarna mogen werken voor verschillende Lijndiensten en trafieken... auto's en containers naar de USA, import vanuit de UK, ijzer en staal naar Canada... cargo voor het nabije en het verre Oosten, Portugal en Afrika... ik heb ooit zelfs een jaartje op de kaai gewerkt... (Dat was eigenlijk wel op 'strafkamp', waar ik verder geen commentaar op zal geven, maar waar ik zelf wel iets heel leerzaam van gemaakt heb).Ik heb vooral het geluk gehad om onderaan, op jonge leeftijd, te mogen beginnen en de tijd gekregen om mezelf te ontwikkelen en veel te leren.
Jullie hebben er geen idee van welke gigantische en boeiende evolutie die 45 jaar zijn geweest ... van pen, papier en typemachine over telex, photocopy machine en fax toestellen naar computer ... van GSM was zelfs nog geen sprake, de semafoon deed pas zijn intrede en onze telefoontoestellen (één toestel per 4 bedienden) waren nog van stevig bakeliet en zo zwaar als waren ze van gietijzer.
Velen onder u vinden dat ik een grote mond heb en een opstandig karakter; zelf noem ik het liever een ambitieus, temperamentvol, geëngageerd, perfectionistisch en (vooral te) impulsief enthousiasme. Het heeft het u en mij in elk geval niet altijd gemakkelijk gemaakt; integendeel.... in elk geval, een welgemeende sorry aan al wie ik daardoor soms heb gekwetst.
Jonge wolven staan nu klaar, om de plaats van een oude krokodil over te nemen. Ik neem het hen helemaal niet kwalijk, want ooit was ik zelf zo'n jonge wolf. Nog liever zet ik zelf een stap opzij, dan vroeg of laat als een stuk oud speelgoed bekeken te worden. Ik wens ze van harte succes en veel plezier in hun werk en hoop dat ze de frustraties, die ik zelf maar al te dikwijls heb opgelopen, zullen kunnen vermijden.
Stilzitten ga ik heus niet doen. Hoe de toekomst voor mij er precies zal uitzien, kan nog alle kanten op ... In Sha Allah (als God het wil).
Mogelijk ga ik als vrijwilliger patiëntbegeleiding doen (t.t.z. opvang van zieke kinderen, ofwel werken op een echte verpleegafdeling zonder specifieke verpleegkundige taken, of palliatieve zorg),
Er zal zeker ook tijd vrij komen voor mijn grote passies; schrijven en toneel (spelen, regie en, wie weet, zelf m'n eigen stukken schrijven). En natuurlijk is er ook mijn Bierpassie waarvan de website dringend verder bijgewerkt, uitgebreid en onderhouden moet worden. Bovendien zijn er, naast het vrouwtje, ook nog de kleinkinderen, de huisdieren en is er ook nog de ruime tuin met het dierenparkje...
Wie mij een beetje kent, weet ondertussen dat er nog veel te veel plannen zijn om hier even allemaal op te noemen en dat ik dus wel 120 jaar moet worden om die allemaal uit te voeren. Wat wel al zeker is, is dat mijn dagen, weken, maanden en jaren zeker niet allemaal op elkaar zullen lijken... Vervelen staat niet in mijn woordenboek.
Afscheid nemen doet altijd een beetje pijn. Het is een emotionele keuze tussen goede collega's achterlaten en een nieuwe, spannende toekomst.
Ik wens jullie allemaal veel succes voor jullie eigen toekomst, maar ik begin nu vol ongeduld aan die van mezelf.
Bedankt, vriendelijke groeten en tot ziens Salaam Alaikum (De vrede zij met u)
Normaler kon het niet goede vrienden, lieve mensen een hard werkend gewoon gezin met een bescheiden inkomen huisje gekocht om te renoveren alles gedaan met eigen handen.
Huisje klaar, of toch bijna het geluk dat lacht hen toe en de dochter is hoog zwanger laat de baby nu maar komen een gewoon gezin, zoals u en ik goede vrienden, lieve mensen.
Maar dan slaat het noodlot toe brandend huis en alles weg al dat werk voor niets geweest en de baby komt te vroeg misschien wel van de stress lieve mensen met veel pech.
De verzekering en de centen een benefiet moet wat helpen hopelijk komen er wat mensen de brandweer schiet toch al ter hulp gelukkig veel meer volk dan verwacht voor goede vrienden, lieve mensen.
Moreel is dit een grote steun en alles komt wel zeker goed voor die goede mensen, lieve vrienden ook de baby stelt het prima het geluk lacht hen weer toe dankbaar, nederig door zoveel sympathie.
Het doet raar om vast te stellen dat mijn verhalen en herinnering steeds meer over vroeger gaan. Ouder worden noemt men dat zeker!? Gek om me tevens te realiseren dat mijn ervaringen veel dichter bij die van mijn grootouders liggen dan die bij mijn ouders en de jeugd van vandaag. Mijn grootouders en mijn generatie hebben gemeen dat onze generaties nog buiten konden spelen... ravotten... kattenkwaad uithalen.
De generatie van mijn ouders heeft haar jeugd verloren tijdens de oorlogsjaren. Mijn grootouders hebben weliswaar ook een oorlog meegemaakt, maar dat was anders. Dan had je nog slagvelden alleen voor militairen en meestal ver van huis in de loopgraven. De huidige generatie heeft ook oorlogen, maar dan ver van hun bed. Voor de rest hebben ze verveling, computers en sociaalnetwerken (zoals Facebook en twitter). Spelen is iets uit de oude doos geworden en kattenkwaad levert gegarandeerd een gas boete op.
Wij waren met zekerheid de laatsten van de 'Stijn Streuvels generaties' én wij hadden bovendien de 'Flower Power' ... The Golden Years.
Nooit eerder was er zo'n vooruitgang, als in onze jonge jaren. Nooit meer zal er zoveel vooruitgang geboekt worden... Of zoals in dat ene liedje: "Het is niet meer wat het geweest is en het zal nooit meer worden wat het was".
Nei-e joeng, 'k kon 'r verdoemme deize kier ni me lache
Op werkdagen passeer ik altijd via 't Kiel (de overbekende migrantenwijk in Antwerpen).
Persoonlijk hou ik van deze wijk, want, zoals Axl Peeleman het zo schoon bezingt, is het een kleurdoos; een mix van zowat alles wat in Antwerpen leeft, winkelt, werkt en woont. Het is er altijd gezellig druk en dus natuurlijk ook gevaarlijk om daar per fiets door te laveren.
Op enkele uitzonderingen na, heb ik nooit problemen ondervonden en die uitzonderingen zijn zelfs niet eens zo erg om over te spreken ... eerder spontane en ondoordachte reactie in verkeersituaties ... Och, het woord racist is dan rapper gezegd dan gemeend.
Maar vandaag zag ik 3 jonge kinderen voor een deur staan, waarbij de oudste (13 - 14 jaar denk ik) met de hand verschillende schietbewegingen maakte naar enkele duidelijk-niet-moslim-voorbijgangers, waarop de twee jongere kinderen (ik denk amper 10 jaar) hartelijk om moesten lachen.
De laatste schietbeweging was in mijn richting, van heel dicht bij op mijn voorhoofd gemikt, gepaard gaande met het bekende kkkggggg geluidje.
Normaal zou ik daar zelfs geen acht op slaan, want jongens spelen nu eenmaal graag soldaatje en doen al eens zulke schietbewegingen naar elkaar en anderen, maar die uitdagende blik in die kerel z'n ogen zo dicht bij, gaven me toch een onbehagelijk gevoel.
Ik ga er van uit dat dit erger overkomt dan eigenlijk de bedoeling was. Maar ook ik ben niet ongevoelig voor de invloed van de actualiteit, net als die jongens, die waarschijnlijk alleen maar jihadi-ke aan 't spelen waren, iets waar ze dagelijks over horen... hebben we dat niet allemaal gedaan; soldaatje gespeeld? ... Trouwens we zien soms toch op TV-beelden uit oorlogsgebied, hoe kinderen oorlogske spelen met een geweldige overtuigingskracht, met zelfgemaakte geweren en kanonnen ...
MAAR TOCH ...
Mijn kinderen hebben nooit speelgoedwapens gekregen ... deze kinderen misschien ook niet, want het was een simpel handgebaar.
MAAR TOCH ...
Ach, laat ons het voorval maar vlug vergeten en er van uit gaan dat het een (onschuldig) spel was.
Laat ons vooral onthouden dat de negatieve, alsook de positieve berichtgeving over de actualiteit wel degelijk invloed heeft op de emoties van ons allemaal.
Laat ons vooral beseffen dat angst een slechte leermeester is.
Om het op z'n Antwerps te zeggen: "Nei-e joeng, 'k kon 'r verdoemme deize kier echt ni me lache! Vreuger zou 'k terug geschote hebbe, moar na!?"
Ik ben Bompapatje
