Deze morgen kreeg ik nen telefoon van ne gele Chinees, die ook mee doet aan diene ronde voetbalwetstrijd ginder in Duitsland. Het was om te vragen wat in feite buitenspel is, omdat ik vroeger nog zelf nog gevoetbald heb, ken ik al die regelmenten van binnen en van buiten.
Ik zei tegen diene gele Chinees dat hij geene schrik moest hebben voor buitenspel, want dat ze ginder toch allemaal buiten voetballen. Hij vroeg ook aan mij met welke bal ze gingen spelen, toen heb ik mee een rapke naar de Chineese ambasade in China gebeld. 't Is een land die in feite nog onbekend is, omdat het nog geene naam heeft hoor.
Naar 't schijnt heeft Rob van Oudenhove daar een groot stuk van gekocht, zodat het niet lang meer zal duren eer dat het ne naam zal hebben hoor. Op de Chineese ambasade van dat nog onbekend land, wisten die mammen al met welke bal ze gingen voetballen.
Om te beginnen gaan al die gele Chinezen voetballen met een Chinees gekookt ei, om hun land wat op te krikken. En de match nadien gaan die gele Chinezen waarschijnlijk voetballen met een kokkosnoot, als het tegen Costa Rica is.
Anders gaan die voetballen met twee halve gele appelsienen, om diene arbiter te misleiden. Als eten krijgen ze daar elke dag Chinese kip met gele roomsaus en een halve Duitse kalkoen van in de tijd van Hitler, die hij meenam bij zijn Duitse kruistochten.
Allé, ondertussen is diene gele Chinees met zijn twee kleine spleetoogskes al aan het trainen, en is hij al twee keer gevallen van over diene Berlijnse muur te klimmen.
Zijne kameraad: Wakkehoera staat midden in de goal en naar 't schijn hebben die goal platgelegd, om zeker geen tegen doelpunt binnen te kregen.
Ja mannekes,'t zal ginder warm zijn hoor. Mijne buurman is verleden nacht vertrokken met 480 opgevulde thermosflesen met zonnecrémeolie erin, voor die mannen in te smeren tegen die laaghangende zon.
Om nog maar te zwijgen van die Hooiligans die naar ginder gaan, om een beetje ruzie te maken of de boel op stelten te zetten. Want thuis mogen die Hooiligans geen ruzie maken, anders krijgen die allemaal ne slechten naam en worden ze overal scheef bekeken hé.
Bij mij thuis is de voetbal ook al begonnen, 'k heb 16 hard gekookte kalkeieren van mijne Bulgaarse kalkoen kapot geschopt, en nu loop ik hier rond met ne gebroken vingerhoednagel aan mijne grote middenvingerteen. Ik weet maar één ding, voetbal of geene voetbal, ik blijf hier lekker in ons klein Belgenlandje hoor.
Ik wens ieder van u veel voetbalplezier, en mogen de besten winnen.
Ja mannekes, nog zo een beroep die door de modernisme is verdwenen. Vroeger droegen de mensen allemaal van die houten klompen aan hun voeten. Maar nu zijn ze vervangen door schoenen, met hog of lage hakken.
Sommige schoenen zijn echt van leder gemaakt, en andere van kunststof of namaak. Sommige hakken zijn zo hoog, dat ge ne ladder moet hebben om die schoenen te kunnen aantrekken aan uw voeten, en dat ge veel groter bent dan ge in werkelijkheid zijt. En andere zijn dan weer zo laag, dat ze u mee veel nog zien lopen.
Awel mannekes, ik heb mij ne keer een paar schoenen gekocht met onderaan van die hoge hakken. Ik ben er toch wel vier keer mee gevallen zeker. Pardaf, recht op mijne platte neus, zodat ik wreed lang hebt rondgelopen met ne bult op mijne kromme rug.
De dag nadien ben ik achter een paar schoenen geweest met lage hakken. Toen ik daarmee op straat liep, zagen de grote mensen mij niet lopen.
Amai zeg, zo ambetand lopen dat dat is. Geef mij maar terug die ouwerwetse houten klompen van vroeger hoor. Maar de dag van vandaag worden ze niet meer gemaakt, en moet dan nog ge ver gaan zoeken om nog een echte klompen te vinden hé.
Ik heb dat ne keer horen zeggen van iemand die nu nog altijd klompen draagt, dat ge in Holland nog klompen kunt kopen, in alle maten en kleuren.
's Avonds heb ik mijn twee versleten valiezen van de kleerkast gehaald en leeggemaakt, met al mijn eten die ik daar in bewaarde tegen dat het oorlog moest worden.
De dag nadien ben ik wat vroeger opgestaan dan normaal, om zeker van te zijn dat ik nog dezelfde dag in Holland zou aankomen. Met mijn twee versleten valiezen onder mijnen arm, ben ik direct naar diene Hollandse klompenwinkel gegaan.
Amai zeg,zo schone gekleurde Hollandse klompen die daar buiten ten toon gesteld stonden,en binnen was da precies nen echte Hollandse klompenwinkel. Ik was daar aan het rond wandelen, als er zo een schoon blond Hollandse klompenboerinneke naar mij toe kwam.
- Dag meneer. - Dag madammeke. - Nou zeg, kan ik je soms helpen?. - Awel madammeke, ik kom achter een paar klompen, om ze aan mijn voeten te doen. - Nou nemeer, wij hebben hier echte Hollandse klompen, in alle maten en kleuren. - Jamaar madammeke, ik zou graag een paar klompen hebben met vanonder van die kleine spikes, voor in de winter als het vriest en sneeuwt. - En met steunzolen van binnen in, voor mijn zeer eksteroog die op mijnen dikke grote teen staat. En zonder hoge of lage hakken vanonder.
Dat Hollands klompenmadammeke belde direct naar die Hollandse klompenmaker, om hem te zeggen dat hij direct een paar speciale klompen moest maken, voor ne speciale Belg uit België.
Allé, een week later mocht ik nog ne keer terug naar Holland rijden, om die binnengekomen speciale Hollandse klompen te gaan halen.
Maar het eigenaardig was, dat ik die speciale Hollandse klompen aan halve prijs kreeg, omdat ik nog de enige Belg was die speciale Hollandse klompen droeg.
Nu staan die speciale gekleurde Hollandse klompen op de vensterbank, opgevuld met bosgrond waar er nu mooie violetjes en margrietjes in bloeien.
Awel mannekes, over dit thema schrijf ik niet graag hoor, want mijn handen en mijn voeten beginnen nu al te bibberen en te beven. Ik moet maar naar een diepe tallore (bord) kijken, en mijn kort geknipt haar die op mijne kop staat, komen al recht van de schrik. Ja mannekes, als ne mens met hoogtevrees geboren is, dan geraakt ge dat nog moeilijk kwijt hé. Al van bij mijn geboorte heb ik wreed veel last van hoogtevrees hoor. Als mijn moeder boven mijne kop ne emmer water hield, om mijn haar te wassen begonnen mijn ogen al wreed rond te draaien en sloeg ik nog veel witter uit dan ik al was. Awel mannekes, ik heb dat altijd en overal meegedragen.
Mijn moeder vroeg mij ne keer voor ne keer in onze diepe kelder te gaan achter grote frietpatatten, om frieten te bakken zeker. Amai zeg, azo diep dat diene kelder was, 't was precies ne diepe put die onder de grond lag. Toen ik begon af te dalen naar beneden, begonnen mijn korte beentjes al te beven op voorhand en mijn sneeuwwit haar die op mijne gladgeschoren kletskop stond, die sloeg van paniek in ne Chineese vissersknoop. Maar ik heb dat nooit niet laten zien, dat ik echt hoogtevrees had. Nee nee, flipper de flip hield hem sterk, om toch maar te tonen dat hij ne echte vent is. Tegen dat ik bijna beneden was, was 't jaar bijna voorbij en zaten ze boven in hongerstaking te wachten op hun grote frietpatatten.
Het moeilijkste was om weer naar boven te klimmen, want ik was zo moe geworden en mijn korte beentjes begonnen nog meer te bibberen en mijn lange vingers begonnen te krimpen van de slaaploosheid. Met de hulp van de buren ben ik toch boven geraakt, maar zonder die grote frietpatatten, want die waren ondertussen al rot geworden. Mijne pa had ondertussen al twee flink vermagerde koeien moeten slachten om te kunnen overleven, omdat ze het wreed beu waren van zolang te moeten vasten, terwijl ze al meer dan drie maanden in hongerstaking waren. Maar allé, ik heb dan toch mijn hoogtevrees overwonnen, door mij twee weken op te sluiten in een ouwe kleerkast, die nog op onze zolder stond en die juist boven onze diepe kelder was gebouwd.
Twee jaar later moest ik van mijne pa eetperen gaan gaan trekken in onzen grote boomgaard, die vol stond met hoge en lage bomen. Amai zeg, nog azo een verhaalke waar ge hoogtevrees van krijgt.
Toen ik in de schuur kwam om ne ladder te komen halen, kreeg ik voor mijne tweede keer hoogtevrees, omdat ik op voorhand wist dat die rechtopstaande fruitbomen zo hoog boven de grond stonden. Ik pakte diene ladder op mijne rechter zere schouder en ging met bibberende korte beeentjes en met trillende klampe handen naar diene grote boomgaard, waar al die grote en kleine fruitbomen op mij stonden te wachten. Ik moet u wel zeggen dat diene grote boomgaard maar 200 m verder lag hoor. Na een klein uurke kwam ik daar toe en zocht direct den kleinste pereboom uit waar er niet teveel eetperen aan te plukken waren, want ik was nog noe van drie dagen voorheen. Als ik op diene versleten ladder klom, begonnen de spurten één voor één te kraken en te breken, waarschijnlijk door de trilling van mijn korte beentjes zeker.
Er zat dus niets anders op dan in diene pereboom te klimmen, zonder aan mijn hoogtevrees te denken. Maar ja, als ge zoveel hoogtevrees hebt en ge moet dat even opzij zetten om aan een paar eetperen te geraken, dan is dat wreed moeilijk hé. Na 4 dagen te zitten nadenken, had ik toch besloten van in dienen pereboom te klimmen en mijn hoogtevrees even te vergeten. Met bibberende korte beentjes en met bevende klamme handen, was ik gereed om die aanhangende eetperen te plukken. Maar bij het aanraken van diene pereboom viele de takken en de eetperen op de grond, waarschijnlijk hadden ze ook hoogtevrees gekregen. Maar in feite vielen die eetperen op de grond van rotheid, en braken de takken van de zwaartekracht en niet van de trillende klamme handen en de bevende korte beentjes die ik nog altijd heb.
Maar één ding is zeker, mijn hoogtevrees is nu weg, omdat ik in diene perenboom niet meer moet klimmen.
't Is maar om u te zeggen, met of zonder hoogtevrees komt ge er ook wel hoor.
Awel mannekes, we hebben er lang moeten op wachten, op de zon en het heerlijk mooi lenteweer.
Maar ik denk dat ze ook ne lange winterslaap heeft ingeslast, ofwel is ze voor een onbepaalde tijd op verlof geweest.
Awel mannekes,'t is dan ook de moment, om ne keer naar buiten te komen voor een teraske, een wandeling of een fietstocht.
Awel mannekes, flipper de flip heeft dat ook dan gedaan hoor.
Gisteravond heb ik mijn twee banden van mijne koersfiets opgepomt, met lucht die mijne gebuur toch niet meer gebruikte.
De plooikes glad gestreken van mijne koerstenu, om er schoon uit te zien.
Mijne soepkom voor op mijne pletskop te zetten, ne keer schoon opgeblonken met boenwas. Mijn supermoderne gelakte koerssandalen ne keer of twee in de wasmachine gestoken, om het vuil van verleden jaar weg te spoelen.
Mijne doorshijnde gevarieeerde zonnebril die op mijn korte neus staat, ne keer in de droogkast gestoken, om nog meer te blinken.
Mijn gevloerde handschoenen met korte vinger in lauw nat water gestoken, om niet te krimpen onderweg. Mijn tien cm dik zeemvel die in mijn latexbroek is vastganageld, ingesmeerd met drie liter afgeroomde witte melk.
Ne mens moet nogal wat doen hé, wilt ge een fietstocht maken van ne ganse dag.
Mijn laatste beklimming was de beroemde Muur van Geraardsbergen, maar voor ik diene Muur al rijden beklom, heb ik bij diene warme bakker vier kersverse mattetaarten gekocht, om ze op de markt alle vier naar binnen te kunnen spelen.
Mijn lege maag was gevuld voor een week of drie, want ik had dat speciaal gevraagt aan dat schoon blond madammeke, voor mij zware echte Geraardsbergse mattetaarten te geven, die wreed lang op de maag blijven liggen. Ik was in Deftinge, en ik dacht bij mijn eigen:
Flipper de flip, zou ge niet beter ne keer ne goeien dag gaan zeggen aan Chauffeurke.
Ik heb mijn stoute schoenen aangetrokken, en met mijne trillende wijsvinger op die deurbel geduwd.
Ons Chauffeurke kwam van achter den hoek ne keer piepen, om te zien of het weer die mannekes zijn die u alles probeerd wijs te maken, waar ze zelf niet in geloven.
- Awel, wie we daar hebben. - Ja Chauffeurke, ik was hier toch in de omtrek. - Jamaar, ik stoor toch niet hé?. - Ba nee gij, kom maar mee.
Awel mannekes, ge gaat mij niet geloven, die vissen zaten daar te gapen zeg. 't Was daar zelfs ne tamme vis bij met ne skibril op zijne neus, bij gebrek aan ne echte zonnebril zeker.
Ik begon mij direct thuis te voelen, nog beter dan bij mij huis.
Amai zeg, azo ne toffen mens dat Chauffeurke is, en vriendelijk ook nog hé.
Die natwatervissen lagen daar op hunne gladgeschoren rug te bruinen in de branden zon.
Er zwommen daar twee bruinvissen bij, die wreed verbrand waren. En die afgestudeerde vogels waren daar de tango aan het dansen op de muziek van Vivaldi.
Timmeke heeft foto's van ons beiden genomen, ik met mijn moderne koersfiets en Chauffeurke op zijne supermoderne turbo grasmachien.
Na veel getetterd was het tijd om huiswaarts te keren, want Chauffeurke moest nog het groene gras op zijn goedgevulde grasmat afrijden.
Ik was nog maar juist vertrokken, als mijn zitzadel eraf vloog, van in een putteke te rijden, waarshijnlijk van ne blinde mol die even van de zon kwam genieten zeker.
Maar vijfhonderd meter heb ik mijne zitzadel teruggevonden, in na pereboom.
Blij en wel kon ik mijne fietstocht verder zetten naar Gent.
Dit is mijn fietsverhaal, gekoppeld aan een plezante ontmoeting.
Chauffeurke, hartelijke dank voor deze warme ontmoeting hoor.
De meesten onder ons hebben waarschijnlijk al ne keer in Brussel rondgewandeld hé.
Awel mannekes, ik ben ook ne keer naar Brussel geweest, maar ik heb wreed moeten zoeken om dat klein manneke te vinden hoor.
Ja mannekes, normaal ga ik nooit niet ver weg, want hoe verder ge gaat, hoe lang de afstand dan word om terug te keren hé.
En als ge uwe weg kwijt zijt, geraakt ge nooit in Brussel om wat rond te wandelen hé.
Op ne warme zonnige lentedag liep ik daar te wandelen, en in de verte was precies iets gebeurd.
Amai zeg, azo ne hoop volk die ginder opeengeplakt stonden.
Ik moest direct terug denken aan dat wreed accident in Gent twee weken geleden, van diene gele Chinees met zijn klein oogskes die daar de baan wou oversteken en aangereden werd door ne stilstaande tram.
En weet ge wat er nog van overbleef, een gele strepe.
Ja mannekes, tegenwoordig gebeuren er rare stoten, en ge weet nooit op voorhand waar die gaan gebeuren hé.
In Brussel was dat heel wat anders, want de mensen zeggen u als er al een ongeval gebeurd is.
Toen ik dichterbij kwam zag ik de mensen allemaal naar omhoog kijken, naar ne vliegende ufo die waardchijnlijk zijne weg kwijt was zeker. Op 5 m afstand had ik het ook gezien.
Ze stonden daar allemaal te naar omhoog te kijken, naar dat klein zwart manneke die daar met zijne bloten flikker stond te plassen in het openbaar.
Na een kwartier stond gans de straat onder nat water. Ondertussen waren er daar al een paar flauw gevallen, want ze hadden allemaal ne stijve nek gekregen.
Awel merci, wij zouden direct de bak invliegen voor openbare zedenschennis, en dat klein zwart manneke stond daar iedereen nat te spuiten, precies of hij was bezig met al die gele rozen nat water te geven. Maar naar 't schijnt draagt hij af en toe een klein carnavalkostuummeke, bij speciale gelegenheden.
Maar nu vraag ik mij af, of dat klein zwart manneke die daar ietske boven de grond staat, wel den echten is?. Naar 't schijnt is dat de tweelingbroer van de echten, die in Geraardsbergen staat, die elk jaar mee doet aan de visjesprocessie.
Want volgens de statistieken staat dat klein zwart manneke in Geraardsbergen al van 1459, en den diene in Brussel van 1619. 't Is ook nog te zien hoe dikwijls hij ziek is geweest, want als hij teveel ziek is geweest dan moet ge al die dagen, weken of maanden dat hij ziek is geweest aftrekken van zijne werkelijke leeftijd hé.
Amai, azo ne uitleg zeg en nog ingewikkeld ook.
Volgens dat ik heb gehoord, is dat klein zwart manneke die in Geraardsbergen staat te pronken geluk ne gieter, minder ziek geweest dan zijne pisbroeder in Brussel. Maar nu stel ik mij de vraag, waarom dat klein zwart manneke van Geraardsbergen veel minder volk trekt dan zijne pisbroeder in Brussel?.
Maar wat ik zeker weet, is dat ze ginder in Geraardsbergen echte bekende mattentaarten hebben, en ze zijn nog lekker ook.
Maar ze hebben ook nog diene oplopende Muur vanGeraardsbergen, waar elk jaar duizenden coureurs en wielertoeristenover de kasseien denderen, soms met vallen en opstaan en anderen met bloed, zweet en tranen.
En dat er elk jaar levende kleine viskes gedronken wordt uit ne glazen bokaal, die waarschijnlijk ook uit die streek komt. De Dender waar zoveel wandelaars passeren, en de Gavers met zijn mooi Provinciaal Domein.
Zijn bekende klompenfabriek, die nog altijd bestaat en die nu wordt uitgebaat door de zoon Paul. Maar ja, de meeste mensen kennen in feite maar één klein zwart manneke, en dat is Manneke Pis die in Brussel staat. 't Is maar om u te zeggen, dat het zeker de moeide waard is om ne keer te gaan kijken naar dat klein zwart manneke.
PS: En voor degene die van plan zijn om ne keer de Muur van Geraardsbergen te beklimmen, geen noot hoor.
Ge kunt van beneden met een paraschutte naar boven vliegen en met ne bus die u ginder opwacht naar beneden komen.
Al een paar dagen zat op de vensterbank van mijne living een klein geel roodborstje, treurig en verdrietig naar binnen te gluren. Ik dacht eerst dat da klein vogelke hem een gele frak had aangedaan en suporter was van ne voetbalploeg.
Waarschijnlijk had hij honger of gewoon een kijkje nemen zeker. Ik had dat vogelke al een paar dagen zitten bewonderen, en uit medelijden zette ik het raam op een kier open.
Het vogelke bleef op zijn gemakske schoon zitten, want ik gaf hem geregeld eten.
Ondertussen was ik naar de winkel gegaan waar ze vogelkooien verkochten, achter een klein vogelkooike, want 't was maar een klein vogelke ook hé.
Diene verkoper kwam direct naar mij gelopen, omdat hij waarschijnlijk had gezien dat ik een vogelkooi moest hebben zeker.
- Dag meneer?. - Kan ik u soms helpen?. - Ja, vaneigens kan ge mij helpen. - Ik zou een schoon vogelkooike willen, met alles erop en eraan.
Allé, na veel gezever kwam ik thuis met een een vogelkooike, en met een gesloten dak erop ook?. Dat klein geel vogelke moet hem toch kunnen bewegen hé.
Toen ik thuis kwam met dat klein vogelkooike en het hem wilde tonen ,zat meneerke toch wel naar de tv aan het kijken zeker.
Diene voelde hem direct al thuis, precies of die was hier nog nooit weggeweest.
In mijn kleerkast lag nog een piksplinternieuw donsdeken, opgevuld met den overschot van mijn lang wit haar van in den tijd dat ik nog wreed veel haar op mijne kletskop had staan.
Boven op mijne grote zolder stond er nog ne ouwerwetsen tv, die flipper de flip ne keer meegebracht heeft van in de tijd dat ik nog aan stad Gent werkte.
Tussen al diene ouwerwetse antieken brol, vond ik nog ne telefoon van in de tijd dat mijne pa nog elke dag belde naar ons moeder, om te vragen wanneer dat het eten gereed was.
Allé, na twee dagen hard werken was dat klein vogelkooike precies een koninglijk paleis geworden. In dat vogelkooike had ik een warme donsdeken gelegd, ne tv ingesteld, ne telefoon om elke dag te kunnen bellen naar zijn gevluchte famillie die in het buitenland zaten, en ne spiegel voor zijn veren te kammen.
Als dat roodborstje honger had, kwam hij bij mij aan tafel zitten. Als hij gedaan had met te fretten (eten) dan vloog hij in zijn klein vogelkooike, om een boekske te gaan lezen over:
Vogels in de ruimte.
En dromen kon hij ook goed hoor, want hij had ne keer gedroomd van terug in de vrije natuur te mogen rond vliegen. Op ne warme zomerdag zette ik het raam open om ze te kuisen, en het vogelke vloog terug de vrije natuur in. Ik stond daar met dat leeg kooike, maar ze was vlug bezet hoor.
Maar ja, af en toe willen wij ook wel eens vrij zijn hé.
Ik wens ieder van u veel leesplezier met dit verhaaltje.
Awel mannekes, nog een sjance dat ik hier rond loop hoor.
Als ne jonge snotter moest ik nog eerst gegedoopd worden, met nat water dat al gedoopt was. Ze hadden daar ne naam voor bedacht, om dat nat water die al gedoopt was ne naam te geven.
En na 4 weken beraadslagen achter gesloten deuren, hadden ze eindelijk ne naam uitgevonden die ge niet alle dagen tegenkomt. Ze hadden dat nat gedoopt water direct ne naam gegeven, van ne heiligen die ook gedoopt was met hetzelfde gedoopt water: Doopwater.
Amai, azo ne uitleg zeg. De dag voor ik voor mijn eerste keer gedoopt werd, die werd ik al direct van kop tot teen gewassen door mijn moeder, met gewoon lauw nat water die nog niet gedoopt was.
Ik weet het nog heel goed, voor ik samen met mijne pa en ons ma, mijn 35geleerde broers, mijn vieze grijze tante Helena, mijne vieze nonkel Achiel, mijne doodbrave oma Gusta en mijne ouwe opa Kamiel naar de kerk vertrokken, werd mijn sneeuwwit kort haar plat gestreken en mijn melktandjes die werden schoon effen gevijld, om zeker te zijn dat ik goed zou overkomen bij de pastoor.
Diene slechtziende pastoor goot daar toch wel ne ganse emmer koud water over mijn pletskop zeker.
Awel mannekes, dat was de eerste keer dat ik bijna verdronken ben, want ik kon nog niet zwemmen hoor.
Allé, ge zijt nog maar juist op diene kleine ronde aardbol, en ze willen u al verdrinken.
De tweede keer dat ik bijna verdronken was, dat was op mijne eerste communie.
's Middags zaten we met 365 man aan een ronde vierkante draaitafel te wachten achter ons eten dat maar niet kwam, want ik had al 4 dagen gevast en begon stilaan ne wreed groten honger te krijgen.
Als voorgerecht kwamen ze daar af met ne kom warme soep, waar ge direct een gans jaar uwen buik kon mee vullen.
Aangezien ik nog heeeeeeel klein was, was ik wel verplicht om met mijne korte beetjes op dienen grote stoel te gaan staan.
Pardaf, ik ben toch wel recht in mijn diepe talloor (bord) gevallen zeker, en al mijn kleine melktandjes lagen op de grond.
Diene bejaarde mens die juist naast mij zat, dacht dat het zijn tanden waren.
Ze hebben mij daar met 12 man moeten uittrekken, of ik was voor de tweede keer in mijn jonge jaren verdronken geweest.
De dag nadien heb ik mij laten inschrijven, om vliegende zwemles te volgen.
Ik moet u wel zeggen, dat ik leren zwemmen heb in droog water, omdat nat water nog een beetje te koud was voor mijne jeugdige leeftijd.
Maar nu ik terug aan het krimpen ben, omdat ik al ne keer groot ben geweest, kan dat mij allemaal niet meer schelen hoor.
't Is maar om u te zeggen, wat ne mens zoal moet meemaken hé.
Awel mannekes,ik zal het eens hebben over dieren die in de winter wreed afzien van het barre winterweer.
Ja,de winter is den tijd van kou en sneeuw,en voor ons is het den tijd voor ne warme chocomelk of gezellig achter het roodgloeiend vuurke te zitten. Vroeger zaten de mensen achter de Leuvense stoof,maar die zijn allang uit de mode. Het is dan ook den tijd voor de sportieve schaatsers,om hun diciplaire kunsten te tonen op onze dichtbevroren wateren. En voor sommige dieren is het tijd om aan hun winterslaap te beginnen,en een warm plekske op te zoeken waar ze de ganse winter kunnen slapen of ne boek lezen over Adam en Eva. Knaagdieren graven dan ook tunnels onder de grond,waar ze lekker warm zitten en hun komen nestelen in hun nieuwe suptropisch verblijfplaats. De meesten slapen dan tot het weer tijd is om naar boven te komen,en hun benen even te strekken en de andere dieren te begroeten. Maar voor de dieren die buiten lopen,is dat heel wat anders. Mommige dieren krijgen wel een speciaal winterpak aangetrokken om hun te verwarmen,en anderen staan te bibberen en te beven van het barkoude winterweer omdat alles al uitverkocht is. Ik weet het nog heel goed,het was in de strenge winter van 1964,toen onze Bertha haar vier poten bevroren waren. Ik heb dan 's avonds vier frietketels opgewarmd,en onze Bertha haar poten daar in gestoken om te ontdooien. Veertien dagen heeft ze daar met haar kromme poten ingezeten,zodat ze alle vier evenveel gekrompen waren. De winter heeft ook zijn voor en nadelen,vooral voor de mens !!. De voordelen zijn dat ne mens veel minder werk heeft buiten,omdat er niks meer groeit. De nadelen zijn dan weer,dat de dagen veel korter zijn en de nachten ietske langer waardoor ne sportieve schaatser maar korte schaatsdagen heeft. Korte dagen betekent dan ook dat het veel minder licht is overdag,en dat de koude nachten langer donker blijven. Sommige dieren hebben dat graag,en anderen dan weer niet. Maar in feite kunnen we daar niveel aan doen,en moeten we net zoals de dieren afwachten tot de blauwe hemel zijn poorten wijd open zet. En als het buiten sneeuwd en vriest,dan is dat zowel voor mens en dier nog veel erger maar voor de kinderen een prettig verschijning. Allé,neem nu ne keer ne blinde mol en een ras echt Brabants trekpaard. Ne blinde mol die zit daar ne ganse winter wreed te genieten van de warmte,in zijne ondergrondse bunker. Terwijl dat Brabants trekpaard daar staat te vloeken van de vervelende kou,om nog maar te zwijgen van de dieren die dagelijks buiten blijven. Maar er zijn ook slimme vogels die heel goed tegen de kou kunnen,en die er even van profiteren om er een uitstap van te maken. Maar ja,zo moeten er ook zijn hé. Dat zijn meestal buitenwinter dieren,die het in de zomer wat kalmkes aan doen. Allé,neem nu ne keer mijne doofstomme koekoek,die aan diene ronde muur hangt. Den diene roept in de winter geene koekoek,en in de zomer kan hij niet zwijgen. Waarschijnlijk zal mijne doofstomme koekoek in de wintermaanden ook ne lange winterslaap doen hé. Maar ja,zo zijn er ook van die mensen die in de wintermaanden ne winterslaap voorbereiden,om in de zomer uitgerust aan de slag te gaan hé.
't Is maar om u te zeggen,dat de lange wintermaanden zowel voor mens en dier een onaangename tijd is.
Het thema dat ik nu ga schrijven, is in feite niet voor deze maand bestemd hé.
In feite zou alles in bloei moeten staan,want men zegt dat Mei een bloeimaand is.
Awel mannekes, ik heb er nog niveel van gemerkt hoor. Ge moet hier nu nog rondlopen met ne dikke frak aan, en ne warme pullover.
's Avonds moogt ge terug uw verwarming aanzetten, en op uwe bed moogt ge terug een donsdeken leggen.
't Is in feite diene wind die de temperaturen naar beneden haald, ne koude noordenwind zeggen ze daar tegen.
Allé, ik heb deze morgen een toerke gedaan met mijne vélo en ik was nog geen 100 meter ver gereden, als er daar plotseling vanachter ne hoek ne ferme wind kwam opzetten.
Ik ben te voet mogen terugkeren, want mijn spaken vlogen in de lucht als papier.
Mijn twee wielen werden door de felle noordenwind meegenomen naar verre oorden.
De mussen die vlogen achteruit, met de wind mee.
Awel mannekes, ge gaat mij waarschijnlijk niet geloven, maar ne wind waaid tot wanneer hij uitgewaaid is.
Onderweg was mijne moderne gelakten sporttrui weggewaaid, en mijn piksplinternieuwe geverfde wenkbrauwen lagen in nen driedubbele vissersknoop.
Toen ik aan mijn deur kwam, was mijn electronische deurbel ook al ribbedibbie.
Drie uur had ik nodig, om diene driedubbele vissersknoop los te krijgen.
Deze namiddag heb ik mijn jaarlijkse boodschappen gedaan, want het jaar is toch al bijna alverwege.
Bij den warme bakker geweest, achter 16 halve driehoekige gevulde broden en twee halfvolle boterkoeken voor mijne getemde Zuidhollandse papegaai.
Nog een paar verse kalkoeneieren gaan halen, van die vier gebraden kippen die voor de venster lagen.
Nog vijf pakken gedroogde spagetti kopen, om mij ne nieuwen wollen trui te breien en een paar vingerloze handschonen.
Toen ik met al mijn gerief naar huis ging, kwam er daar toch wel weer ne sterke brieswind van achter diene hoek zeker.
Op één, twee, drie vloog al mijn eten de lucht in, maar nog een sjance dat ik af en toe op een bijeenkomst iets mag eten.
't Is maar om u te zeggen, dat het winterweer is, inplaats van bloeimaand.
Ik wens ieder van u nog een zonnige winteravond, en veelgenot met: Winter in Mei.
Awel mannekes,ik zal ne keer beginnen met een thema,waar dat sommigen vrouwen onder ons daar wreed veel last mee hebben als hun man 's avonds ligt te ronken in bed.
Mijne gebuur die kon wreed goed ronken,want als hij 's avonds in zijne nest kroop dan begon bij mij alles wreed te beven en te bibberen. Zijn vrouw ging alltijd slapen met twee oordopkes in haar oor,links een groen en rechts een rood. Ja mannekes,da wilde zeggen,als zijn vrouw op hare linkse kant lag te slapen,dat hij mocht voortdoen met zijne geronk. Maar af en toe lag ze ook wel ne keer op hare rechter zij,en dan moest hij direct stoppen met te ronken. Als ge met uwe auto rijd en 't is groen,dan moogt ge ook doorrijden hé. Maar is het rood is,dan moet ge stoppen. Als ge met uwe auto voor het rood licht staat,dan kan uwe verhitte monteur ne keer goed afkoelen. En als ge moogt doorrijden omdat het groen is,dan is dat om degene die achter u staan niet op te houden hé. Awel mannekes,als zijn vrouw op hare linkse zij lag te slapen,dan mocht hij verder ronken. Maar als ze op hare rechter zij lag,moest hij direct stoppen mmet ronken om te horen als de andere buren niet wakker geworden zijn. Voor mij was dat niet zo plezant,al mijn ronde dakpannen lagen gesneuveld op de koude grond. Mijne frigo sloeg af en toe tilt,en mijne microgolf bleef in het rond draaien. Mijn deuren vielen op het swingend tapijt,en mijne zilver goudgele tv begon te rinkelen. Mijn haar viel van mijne kop,omdat ik al twee donkere nachten niet heb kunnen slapen omdat ik nog op was. Mijne vorige buren waren met zes kinderen,en deze ronken nog meer en allemaal tegelijk hé. Da was precies een aardbeving van twee hemelsterren die op elkaar gebotst waren,tijdens het landen. Awel mannekes,ik heb mijn beddeke van 4x4 vast geplakt aan de grond met super mozaiëklijm. Als ik nu in mijne nest kruip,dan zet ik eerst mijne rubberen gediploneerde soepkom op mijne ovalen kop en doe ik mijn 7 meter lange veiligheidsgordel aan. 't Is om zeker te zijn dat ik uit mijne nest nimeer ga vallen,voor de volgende ronkers die naast mijn deur gaan komen wonen. Awel mannekes,'t Is maar om u te zeggen dat ge daar in feite niveel kunt aan doen hoor. Ronken of ni ronken,wakker worden we toch met al dat helse lawaai.
Ja mannekes, ze zeggen soms dat mooie liedjes niet lang duren, en ze hebben nog gelijk ook. Allé, ge gaat 's morgens weg en tegen dat ge op uwe bestemming zijn aangekomen, moet ge al terugkeren.
Neem nu ne keer die bijeenkomst in Gent, tegen dat ge iedereen ne goeie dag hebt gezegd, was het tijd om naar huis te gaan.
Als ne mens azo ne hele dag thuis zit, dan komt er daar geen einde aan hé.
De mensen die op reis gaan, die kijken daar al dagen, weken of maanden naar uit voor te vertrekken en tegen dat ze op hun bestemming zijn, is het tijd om terug te keren.
Al dagen op voorhand maken ze de 17 valiezen klaar, die ze ondertussen gekregen hebben van iemand die al op reis is geweest. Awel mannekes, ik ga ook graag op reis, maar ik kom wel tegen mijn goesting terug hoor.
Er zijn ook mensen die niet graag op reis gaan, omdat ze weten dat ze moeten terugkeren.
Allé, verleden week ben ik naar een groot receptie geweest en voor dat ze afkwamen met het eten, die was het ver tijd om te vertrekken. Maar ja, de tijd staat niet stil hé.
In feite is het nog best ook, want dat diene tijd moest blijven stille staan, dan ging de rest ook blijven stille staan hé. Ne mens staat daar niet bij stil hé, hoe rap dat ons leven vooruit gaat.
Mijne pa zei altijd tegen mij: De tijd vliegt snel, gebruikt hem wel.
Ik heb ondertussen al veel zien dingen voor mijne kop zien vliegen, maar nog nooit de tijd hoor. We kunnen er wel ne keer over zeveren, maar 't is in feite waar ook hé.
Als we daar over babbelen of zeveren, de tijd kunnen we niet terug draaien hé, maar wel het uurwerk.
't Is maar om u te zeggen: Waar ge ook naartoe gaat, terugkomen moet ge toch hoor.
Ja mannekes,'t is hier de laatsten tijd ne echte dierentuin geworden hoor.
Ne mens weet niet meer waar hij zijn voeten moet zetten en waar hij moet neerzitten, om te rusten als hij moe is. Af en toe gaan er ook beesten weg, en andere nemen dan weer hun lege plaats in.
Allé, verleden week heb ik nog mijne donkerbruine zeehond zijn pensioen bevierd, en terzelvertijd mijne gele kanarie zijn afscheid.
Ja mannekes, mijne gele kanarie was al twee maanden niet goed, volgens de dierenarts leed hij aan lukemie en had hij reuma tot in de derde graad.
Volgende maand doe mijne grijze gekleurde zeerob zijn eerste communie, en mijne blinde geverde vink die vertrek volgende week voor vijf weken op oefenkamp naar de atlantische zuidwoestijn, om zich voor te bereiden voor zijne eerste vlucht naar de noordpooleilanden in Turkye.
Mijn klein zorroke, dat is een klein geel geverfd varken die ik gekocht heb op de rommelmarkt, de diene was over een paar dagen bezig met turnles te volgen voor de komende olympische winterspelen in het natte waterland.
Awel, de diene heeft nu zijne nek gebroken tot aan zijne zijrug, die op zijn linker zij staat, met ne driedubbele salto te maken op zijn twee achterpoten.
Mijne flappie heeft van colére zijn rechter poot afgebeten tot aan zijne korte nek, waarschijnlijk van de honger. Hier in huis vliegen nog twee verdwaalde vliegen rond, die geen paspoort bij hebben.
Op het dak van mijn huis staat daar ne eenzame haan, alle dagen te tetteren achter zijn gevluchte famillie die gevlucht zijn.
In mijn straat lopen er ook nog een paar verdwaalde hanen rond, die waarschijnlijk op zoek zijn kun verloren gelopen kiekens.
Die zoemende vliegende mugge, die mij af en toe ne goeie nacht kwam wensen, die heeft verleden week een wreed luchtaccident gehad en is aan hare verwondingen overleden, na vier dagen in coma te hebben gelegen met een gebroken linker vleugel.
En die grijze oude wintermier, die komt hier alla hare winterslaap doen, om in de zomer hare vlucht te kunnen nemen naar verre warme zomeroorden.
Die bruine mus die hier in hare jaarlijkse gehuurde treurwilg komt zitten, die kijk af en toe ne keer naar binnen, om te zien hoeveel serieuze personen er hier wonen.
Awel mannekes, 't is maar om u te zeggen dat het leven tussen mens en dier maar heel kort is. Ne vogel vliegt uit zijne warme nest, als hij er klaar voor is.
Ne mens verlaat zijn ouderlijke woning, als hij of zij er klaar voor is. Maar wij hebben wat dieren niet hebben, en dat is dat we zelf bepalen hoe we leven en dat noemen we onze levensloop.
Dus beste mailers en niet mailers, geniet van het leven naar je eigen normen hoor.
Ik wens ieder van u nog veel leesplezier met dit humoristisch verhaal.
