.Alle pinguins zijn aan de achterkant blauwgrijs of blauwzwart en aan de voorkant wit. Dit is heel handig wanneer ze in zee zwemmen omdat ze van onderen dan niet te zien zijn. Dit is omdat de lucht ook licht is. Van boven zijn ze niet te zien, omdat de oceaanbodem ook donker is. ook de vorm van hun lijf past goed bij een leven in water.
De pinguin heeft een gestroomlijnd lichaam, hierdoor kan hij snel zwemmen. Een pinguin heeft vleugels, maar hij kan er niet mee vliegen. Zijn vleugels zijn meer een soort flippers. Hij gebruikt ze om mee te zwemmen.
de pootjes van een pinguin zijn erg kort. Tussen zijn tenen zitten zwemvliezen. Zijn pootjes ziiten ver naar achteren.Hij gebruikt ze samen met zijn staart om mee te sturen tijdens het zwemmen.
Tijdens het zwemmen komen ze om de ongeveer 35 meter even boven water. Ze springen dan net als een dolfijn. Dit wordt tuimelen genoemd. Tijdens zo'n sprong kunnen ze gemakkelijk adem halen en meteen weer verder zwemmen. De pinguin kan wel lopen, maar niet zo gemakkelijk.
Hij waggelt heel erg tijdens het lopen. Veel sneller gaat het wanneer hij over het ijs glijdt. het is dan net alsof hij aan het sleetje rijden is. De pinguin is bedekt met een flinke laag veren. Dit verendek is waterdicht, zodat hij het niet koud krijgt. Als hij het te warm krijgt, spreidt hij zijn vleugels. De warmte verlaat zijn lichaam dan langs de binnenkant van zijn vleugels. Als hij het juist te koud heeft, wappert hij met zen vleugels, hier krijgt hij het warm van. de pinguin heeft geen zichtbare oren. Zijn oren zijn alleen kleine gaatjes. Hij kan hier wel goed mee horen. De pinguin kan ook goed zien, zowel boven als onder water. dat is nodig voor het vangen van zijn eten.
De meeste soorten hebben een korte, dikke snavel. Alle pinguins kunnen flink hard bijten. ook maken ze geluid, ze slaken schelle kreetjes, die klinken als luid geschetter.
.De pinguinfamilie bestaat uit zeventien verschillende soorten. De verschillende soorten zijn te herkennen aan het bovenste stuk van hun lijf. Ze hebben een kuif of strepen op hun kop of borst.
De geelkuifpinguin heeft bijvoorbeeld twee gele pluimpjes aan zijn kop. de koningspinguin heeft een lange snavel en aan de zijkant van zijn kop twee knalgele vlekken.
.Andere namen: Pinguin
Wetenschappelijk: eudyptes chrysolophus penguin
Verspreiding: Kust peru en Chili (Zuid-Amerika). nog 32 tot 35 duizend in het wild.
Voedsel: kleine visjes
Leeftijd: Volwassen tussen de 2 en 7 jaar, maximaal 15 tot 30 jaar.
lengte: 50 tot 60 cm groot.
gewicht: 4 tot 6 kilo zwaar.
status: niet bedreigd.
.De specht is voor altijd gedoemd om te ploeteren om te overleven. Om een woning te bouwen moet hij hakken en kappen en ook om aan voedsel te geraken moet hij al net hetzelfde doen. Hoe komt dat nu ?
Een legende vertelt ons dat christus en zijn apostelen na een lange, vermoeiende dagmars, aanklopten bij een "oud wijf", Gertrude. Ze vroegen haar heel beleefd om wat eten en drinken, maar zij weigerde hen ook maar iets te geven.
Daarop veranderde zij in een specht die altijd in hard hout zou moeten hakken om iets te eten te vinden en die moest vragen om drinken. Zo werd in de loop van de tijden gezegd dat de specht roffelde om regen te vragen. Daaruit ontstond de spreuk: "Als de specht roept:"Giet!Giet! Bedriegt hij u niet!"
Wegens zijn krachtig hameren hebben de Romeinen de specht toegewijd aan hun oorlogsgod Mars.
.De groene specht eet larven van insecten die in hout boren, kevers, vlinders en zo meer, maar hij is vooral verzot op mieren en hun larven en deze maken 90% van zijn menu uit.
Om bij de mieren in hun nest te geraken beschikt hij over een ongeveer 10 cm lange, kleverige tong met aan het uiteinde een verhard lepeltje waarmee hij de larven uit hun holletjes kan scheppen.
De mieren nemen dat niet en vallen de peuterende specht met honderden aan, maar deze stoort er zich niet aan en degusteert rustig verder.
Als hij op jacht gaat naar insectenlarven in de boomschors, dan hamert hij er enkele malen flink op los en verplaats zich dan vliegensvlug naar de andere kant van de stam om de gevluchte larven op te pikken.
Vroeger dacht men dat hij daar ging kijken om te zien of hij er al doorheen had gehakt. Een andere theorie zei toen dat hij zich vlug verplaatste omdat hij gedurende het kloppen niet had kunnen zien of er gevaar dreigde van eventuele belagers.
.De broedtijd loopt van eind april tot juni en jaarlijks wordt er slechts èèn broedsel grootgebracht. Het wijfje legt 5 tot 7 glanzend witte eieren ( alle spechteneieren zijn trouwens wit) en broedt deze gedurende 14 tot 19 dagen uit.
Zowel mama als papa verdelen de taken, want beide lossen elkaar af bij het broeden en beide zorgen ook voor het voeden van de jongen die na 18 tot 21 dagen uit het nest vliegen, maar er wel in terugkeren om te overnachten.De jongen worden gevoerd met een speciale babypap. De ouders vangen tientallen insecten en bewaren ze in hun krop. Hier worden deze diertjes reeds omgezet in een witte brij en dat is het ideale papje voor de baby specht.
Na het uitvliegen blijven ze nog èèn tot anderhalve week bij hun ouders, maar dan moeten ze volledig op eigen pootjes staan. Ver zwerven ze echter niet weg, want de groene specht is nogal honkvast. Ze blijven meestal in de buurt wonen waar ze geboren zijn en ook mama en papa blijven trouw aan hun geboorteplaats.
.Het is duidelijk dat de specht in zijn of haar kop over degelijke schokdempers moet beschikken.
Hoe dat juist in elkaar zit, weten wij pas uit recente onderzoekingen.
De tussenwand tussen de ogen is bij de spechten "verbeend" en het voorhoofdsbeen is boven de snavel versterkt met "beenbalkjes". Enkele schedelspieren zijn vastgehecht aan de snavel èn aan het kaakgewricht en zijn zo sterk ontwikkeld dat zij de stoot van de snavelslag op het juiste moment opvangen. De snavel zelf is verstevigd met hoornen lijsten.
De heen en weer gaande beweging van het slaan op de bast, wordt door die speciale spieren èn door kraakbeen omgezet in een draaiende beweging. Zo wordt de terugslag gereduceerd en bereiken nog enkel wat zachte trillingen de hersenen. Dit is in feite een unieke constructie!
.Een nestplaats is dieper dan een slaapplaats. Aan een slaaphol werkt hij gewoonlijk een dag of 14, aan een nestplaats werken beide bijna een maand. deze is dan ook veel dieper dan een rustplaats voor de nacht en gaat meestal tot 30 cm.
Meestal wordt voor zulke nestplaats een boom uitgekozen die een zieke plek heeft die zachter is dan de rest van de stam. Toch gebeurt het ook dat spechten in een volmaakt gezonde boom een gat hakken.
Het nest wordt binnenin niet bekleed met materiaal dat wordt aangevoerd, maar de uitgehakte spaanders vormen de vloerbedekking.
Dat hakken gebeurt met stevige slagen. Stel eens voor dat je met je hoofd tegen een stam zou bonken met de kracht en de snelheid waarmee een specht dit doet.
Je houdt er minstens een razende hoofdpijn aan over.
Foto van de Groene specht die zich nestelt in een boomholte.
.Tijdens het begin van de paarvorming, dit is vanaf februari, laat de kandidaat-vrijer'smorgens en 's avonds zijn verlokkende lach horen. Hiermee zoekt hij contact met mogelijke liefjes. "Hij" zit dan in de onmiddellijke nabijheid van zijn slaaphol en "zij komt eens kijken wie daar zo van zijn paretten maakt.
Als hij het wijfje ziet komen wipt hij zeer agressief met de kop, want tenslotte weet hij nog niet dat het een wijfje is. Het wijfje schudt dan de kop zachtjes heen en weer als om te zeggen: " rustig maar, hevige, zie eens wat een knap vrouwtje ik ben".
Dat heen en weer zwaaien komt over als een sussend gebaar, maar in feite is het bedoeld om het mannetje te tonen dat zij geen rode baardstrepen heeft en dus een vertegenwoordigster is van het andere geslacht.
Vervolgens gaat zij op de loop. Typisch vrouwelijk gedrag: eerst uitdagen en dan gaan lopen.
Meneer achtervolgt haar en daarbij kringelen ze beide in een spiraalvormige vlucht rond de takken van de bomen en vliegen ze van boom tot boom.
Indien beide op zeker ogenblik het wel zien zitten, bezoeken ze samen eerst de nestplaats waaraan meneer al is begonnen voor hij kennismaakte met mevrouw. bevalt dit hol mevrouw niet, dan gaan ze samen op zoek naar een geschikte nestplaats. Ze inspecteren eerst de bestaande holen (ook deze van andere spechtensoorten) en pas als er geen geschikt hol wordt gevonden begint meneer er een nieuw uit te hakken.
Geregeld lost mevrouw af bij het hak-en kapwerk.
.Alle spechtensoorten hakken holen uit en roffelen hun liefdeslied als volleerde drummers.
De groene specht heeft de zachtste roffel. Hij duurt een beetje langer dan èèn seconde en telt ongeveer 20 tot 30 slagen. Het gaat zo snel dat je zelfs zijn kop bijna niet ziet bewegen.
Nochtans roffelt de groene specht zelden, dit in tegenstelling tot zijn familileden: de kleine en grote bonte specht en de zwarte specht. Zijn roffel is ook opvallend zwak voor zo'n grote specht.
Die klop- en trommelgeluiden zijn de spechtentaal. Hiermee babellen zij met andere soortgenoten over het territoriumbezit, waar zij overal hun slaapplaatsen hebben, de keuze van de nestplaats, de aflossing bij het broeden, enz. Het drummen heeft dus een duidelijke sociale functie. ook met zijn drumkwaliteiten verleidt een mannetje een wijfje: hoe mooier roffel hij ten gehore kan brengen, hoe sneller hij van de straat is.
Daarom zie je ook soms een specht er lustig op los trommelen op een metalen pyloon die goed resoneert en een perfecte klankbodem vormt.
.Zijn tenen zijn echte klimhaken: vier vlijmscherpe haken waarvan er twee naar voor en twee naar achter zijn gericht. Bij heel gladde oppervlakken kan de buitenste teen van iedere poot, naargelang de noodzaak, naar buiten of mee naar boven worden gericht.
Zijn staart bestaat uit keiharde veren die dienen als steun tegen de stam. Bij de rui wisselt het middelste paar staartpennen het laatst, zodat de specht nooit zonder ruggensteuntje zit!
De groene specht is, zoals trouwens alle andere spechtensoorten, een zeer behendig klimmer. Hij klimt even behendig naar boven als naar beneden.
Dit laatste doet hij niet met de kop naar beneden, zoals de boomklever, maar hij steunt met zijn sterke staart tegen de boom en daalt majestueus de stam af.
Enkel om zijn hol binnen te glippen hangt hij soms met het hoofd naar beneden.
Die kop is bij alle spechten wel iets speciaal, ik kom daar aanstonds op terug.
Foto van de groene specht.
. Als je een perfect golvende vlucht ziet, waarbij in de opwaartse lijn de vogel heel snel met de vleugels slaat en deze daarna, bij de glijvlucht naar beneden, tegen de romp houd gedrukt en als je bovendien nog wordt uitgelachen met een helder klinkende "klu-klu-klu" lach, dan mag je zeker zijn dat je net een groene specht hebt zien vliegen.
Niettegenstaande de groene specht zijn favoriete voedsel op de grond zoekt, is hij uitermate goed uitgerust om tegen de stammen van de bomen te klimmen.
.Men heeft ook vastgesteld dat de bonte specht een eigenaardige manier van slapen heeft.
Zijn naar-bed-gaan en opstaan gebeuren volgens een vast ritueel. Veel mensen hebben ook hun vaste gewoontes voor ze tussen de lakens gaan: van het drinken van warme melk tot het lezen van reclamebladen. 'sMorgens zijn er dan weer bepaalde handelingen die behoren tot het vaste ochtendritueel.
De bonte specht gaat op een vast tijdstip slapen dat afhankelijk is van de lengte van de dag. de tijd, tussen zijn verdwenen in zijn slaaphol en het invallen van de duisternis, is telkens even lang.
Hij zet zich ook niet neer, maar hangt zich tegen de kant, juist onder het vlieggat. Dan zet hij zijn veren op , steekt zijn kop onder zijn vleugels en slaapt tot het eerste ochtendgloren. Bij het eerste daglicht steekt hij voorzichtig zijn kop uit het vlieggat en verkent hij eerst geruime tijd de omgeving. Als allles veilig is, klimt hij uit het hol, maakt dan zeer uitgebreid ochtendtoilet en vliegt dan luid roepend zijn gebied in.
De grootste vijand van de spechtenjongen is de sperwer, die pas uitgevlogen jongen dan weer voert aan zijn eigen kroost.
ETEN EN GEGETEN WORDEN: de wet van de natuur.
.Maar ,ook kannibalisme komt voor. Als er wat te weinig rupsen en larven zijn, hakt de bonte specht nestkasten open waarin jongen van mezen piepen en voeren de pasgeboren meesjes in stukjes aan hun eigen jongen.
Later, als de jongen zijn uitgvlogen en er minder insecten zijn, schakelen ze over op zaden.
Die halen ze overwegend uit denneappels.
Zij plukken de "mastentoppen" uit de bomen en vliegen ermee naar een vaste plaats. Meestal is dit een gevorkte tak, een spleet of een zelfgemaakte nis in een eikenboom. De dennenappel wordt vast geklemd en de specht peutert de zaden eruit.
Eens leeg gehaald laat hij de mastentop vallen en zo zie je soms tientallen dennenappels liggen onder een eikenboom. Dan weet je dat je onder een "spechtensmidse" staat.
De bonte specht heeft verschillende zulke smidsen in gebruik, want voor elke soort dennenappel heeft hij een aparte smidse. Zo zie je de ene keer een verzameling van dennenkegels van de grove den, onder een andere boom ligt een hoop kegels van een douglasspar, weer ergens anders vind je vruchten van een zwarte den, enz.....
Ooit zijn er van èèn specht 57 werkplaatsen geteld.
.Het broednest wordt bekleed met spaanders en mama bonte specht legt ergens tussen april en juni 4 tot 7 glanzend witte eieren en zij broedt ze ook overwegend alleen uit in 12 tot 16 dagen.
Binnen de 24 uur zijn alle jongen uitgekomen en zij leggen allen hun kopjes over elkaar zodat zij een soort "warmtepiramide" vormen.
Daarna voeden beide de hongerige magen en na 20 tot 24 dagen verlaten de jongen het nest.
Een spechtenhol met jongen hoor je voor je het ziet. Dat kleine grut maakt ongeloofelijk van zijn oren om voedsel te krijgen. Ze moeten ook niet bang zijn om zich te laten horen , want geen enkele predator kan de woning binnen.
Eigenaardig daarbij is dat de jonge spechten voor het uivliegen zachtjes tegen de binnenwand van het hol kloppen. men weet tot op heden nogn iet waarom ze dit doen.
Zelfs nadat ze de ouderlijke woning hebben verlaten blijven de kleintjes nog om voedsel bedelen en dat lukt nog ook gedurende 8 tot 14 dagen. daarna moeten ze definitief op eigen pootjes staan.
De jongen wordne hoofdzakelijk gevoed met rupsen en larven. Deze laatste worden met de lange tong die eindigt op een verhoornde harpoenpunt met weerhaken, diep uit hun gangen gehaald.
.Het baltsgedrag is zowat identiek aan dat van de groene specht. Beide schudden eerst met hun koppen naar elkaar om hun sekse kenbaar te maken en dan achtervolgt het mannetje het wijfje met een spiraalvormige vlucht rond de takken. Beide vliegen ook met een speciale "beverige" vleugelslag van boom naar boom waar de achtervolging rond de takken opnieuw begint.
Als mevrouw uiteindelijk akkoord gaat om te paren wordt het nest gekozen.
De aanzet is reeds gemaakt door het mannetje en het is ook overwegend meneer die de holte verder uithakt. Slechts af en toe steekt mevrouw een handje toe, maar meestal beperkt zij zich tot het inspecteren van het resultaat en tot het verwijderen van de spaanders. het hakwerk duurt van een drietal weken tot een maand. Als het hol klaar is heeft het een diepte van 25 tot 30 cm en is het ongeveer 15 cm breed.
Foto van Grote bonte specht, vrouw
.In het broedseizoen heeft hij een territorium nodig van ongeveer 40 hectaren. Dit is behoorlijk wat minder dan zijn soortgenoot, de groene specht die aanspraak maakt op een domein van zowat 100 hectaren.
Niet tegenstaande zijn kleiner grondgebied is het mannetje binnen de spechtensoorten een hoogwaardigheidsbekleder, want hij heeft een rood kardinaalspetje op zijn achterhoofd staan.
Het wijfje is verstoken van dit ornament, alhoewel ze het in haar jeugd wel heeft gehad. Alle jongen hebben een mooi satijnrood petje, maar enkel bij de mannetjes blijft er later iets van over.
De bonte specht is en stuk kleiner dan de groene specht en heeft zowat de grootte van een spreeuw.
Zijn korte, krachtige "tsjik"-roep hoor je tamelijk ver.
Om zijn aanwezeigheid kenbaar te maken heeft hij, binnen zijn residentie, zorgvuldig enkele goed resonerende takken of stammen uitgekozen. Die vormen zijn vaste drumstellen en daarmee maakt hij indruk op zijn buren of soortgenoten.
Met zijn geroffel lokt hij ook een wijfje. het gebeurt dat meerdere wijfjes slaags geraken om een mannetje. Zij zitten elkaar dan meestal laag bij de grond achterna rond de voet van de stam. het mannetje ziet dit wel, maar bemoeit er zich niet mee.
