Vannacht zou ik je schrijven maar ik heb met je gepraat De dag is omgevlogen en niets heeft me geplaagd Dat dank ik slechts aan jouw geduld en lieve woorden
Wees gerust ik blijf nog even Mijn hart is er voor jou De vragen blijven komen en antwoorden misschien Ze lijken echter overbodig
Vanuit die wetenschap neem ik geamuseerd de tijd voor enkele leuke woordspelingen. Ik heb ze zomaar toegestuurd gekregen en wil ze ook anderen niet onthouden.
Arafat was zijn sjaal kwijt, hij had zijn yasser over gehangen.
Amerikaanse buffels hebben iets bisonders.
Als hij niets anders te eten had, leefde Godfried van bouillon.
Kwaliteitslingerie is bijzondergoed.
Eet maar Freud, dan blijf je Jung.
Mag je op zondag weekdieren eten?
Alcohol drinken halveert je leven maar je ziet dubbel zoveel.
Word bokser, meer kans op slagen!
Ik ging hem een trap verkopen maar hij woonde op het gelijkvloers.
Roken: het blijft een teer onderwerp.
Ik heb een mooi figuur geslagen. Ze sloeg wel terug.
We nemen als twaalfuurtje een half eendje.
Zouden gecloonde kinderen een rode neus hebben?
De bultenaar besefte dat hij het ergste achter de rug had.
Alleenstaande dame zoekt zittend beroep.
De ontevreden klant sleurde het restaurant voor het gerecht.
Door de hevige regenval van de laatste dagen staat de immigrantenwijk volledig blank.
Die losse vijs kon hem geen moer schelen.
Om op schema te blijven moest de tandarts een tandje bijsteken.
Incest moet in de familie blijven.
Reeds twee maanden na de amputatie van zijn been steekt deze man op eigen houtje de straat over.
De barman was klein maar tapper.
Door zijn toedoen stond haar blouse open.
Van klok kijken wordt onze kleine wijzer.
Toen ik de prijs van de sla zag, kreeg ik een krop in de keel.
Afslanktips: daar ben je vet mee!
Hij was dun van haar, zij dik van hem.
Van mensen, die nooit wat geven, daar krijg ik wat van.
Je moet op tijd weten hoe laat het is.
Vrouwelijk schoon kan je nooit precies in cijfers achter de komma uitdrukken want juist de afronding maakt het zo mooi.
Weer 'thuis' en 'in the
running' met de computer die vervangen is, wen ik met stukken en beetjes aan
het nieuwe klavier en aan het gevoel van gemis. Ik mis mijn vertrouwde adressenbestand,
mijn favorieten, mijn oude en recente mails... mensen. Ik wen nog niet aan het
gevoel van begluurd te zijn geweest, verstoord in mijn eigen veilige nest. Ik
schrik nog van elke beweging rond het huis, van geluiden die ik niet onmiddellijk
kan thuiswijzen. Materiële dingen zijn vervangbaar, veiligheid niet zo
snel weer opgebouwd. Veel goede raad glijdt een beetje koel langs me heen. Maar
geen klagen want toch wordt het weer zomer en is de zon zo ontzettend welkom
geweest dit weekend. Het ritje met de moto was zalig. Zingen ontspande heerlijk.
Mijn favoriet liedje van het Eurovisie songfestival werd weer niet verkozen.
Toch blijft het voor mij een jaarlijks weerkerend luchtig pleziertje, een onschuldige
persoonlijke traditie. Zoals ik éénmaal per jaar de zee eens moet
gezien hebben, zo heb ik het nodig om elk jaar te kijken naar de liedjes, de
inspanningen die ze weer overal geleverd hebben om zich te laten horen en zien.
Ik houd er aan de show te volgen en een 'beste' liedje te kiezen, er voor te
supporteren en een beetje te hopen dat die favoriet wint. Het is zoiets als
mannen die naar het wereldkampioenschap van hun geliefkoosde sport kijken denk
ik.
De nacht van donderdag op vrijdag hebben boeven bij mij ingebroken... computer gestolen!!! Daarmee ben ik wreed gehandicapt wat het bloggen betreft... Het zal voor wat later zijn dat ik al die lieve reacties van jullie beantwoord... Even geduld dus. Op dit moment speel ik enkel op verplaatsing, waarvoor dank trouwens aan de schat waarvan ik hier en nu even de computer mag lenen. Maar boos wordt een mens er wel van!
De huiselijke bezigheden worden in hun psychologische
en gezondmakende waarde schromelijk onderschat. De vaatmachines hebben ongenaakbaar
de authentieke gezamelijke 'afwas', het meest sociale moment in het gezin van
de kaart geveegd. Het ogenblik van de dag dat gezinsleden tegelijk samen praten,
elkaar helpen, zich ongecompliceerd ontmoeten en afspraken kunnen maken is niet
meer. En wat gedacht van 'strijken' een hoogstandje van beschouwend bezig zijn
een tijd om te filosoferen terwijl men zachtjes geluidloos over het zuivere
linnen zweeft. Het is een levenskunst om ervan te genieten en in de mood te
blijven. Kan het ontspannender? Ik dacht van niet. 'Stofvegen' en 'poetsen van
het sanitair' is ook zo'n sensuele bezigheid. In het Duits 'streicheln' we over
alles wat we tegenkomen. Is dat niet liefkozen en zacht beroeren? Als ik er
zo aan denk en ondertussen mijn lievelingsmuziek opleg wordt werken een hemels
genoegen...
Bloei in de knoppen
Ik vraag me af bloem,
wat maakt je weer zo mooi
Ik heb hiervoor geen woorden
Misschien is het maar klein
te zien met onze ogen
maar toch onzichtbaar fijn
Er zijn vaak dagen
dat ik steevast heb gemist
en zelfs dit hart gaat slapen
doof voor de boodschap
die los door je kleuren ritst
Wie wekt me zoet en roept
en hoort me zachtjes klagen
wat wiegt ge mee in moëe roes
mijn bloemen, krachtig breekbaar
weer wee, over mijn vragen
Een week vliegt soms voorbij...
omdat er zoveel in gebeurt. Dit was er zo eentje. En dan plots zijn er die eeuwige
tegenstellingen van geluk en mislukking, warm en koud, liefde en eenzaamheid,
leven en dood. Per dag kan ik het aan maar langgerokken is het wat moeilijker.
Ik ontmoet en praat met de mensen waar ik van hou. Ik schrijf naar de vrienden
die ik ongelukkig weet. Ik bak op moederdag voor mijn moeder haar eigen oude
recept. De hele familie op bezoek heeft de taart smakelijk mee opgegeten en
bejubelt de hernieuwde traditie. Overmorgen zullen we weer allemaal samen zijn
maar dan rond een eenzame kist. Oude herinneringen, oude liedjes, oude pijnen
en oud plezier komen helderder naar boven. De dood heeft iets shockerend maar
tegelijk iets rustigs. Het doet me terugkeren in het verleden en het heden waarderen.
Het doet mijn toekomstperspectieven volledig relativeren. En door de aanwezige
dood beleef ik de liefde weer heel anders.
Lieve lief
De
dood is ons nabij
daarom dat ik weer meer
van levensmomenten geniet
De smaak
van vergankelijkheid
vermengt zich met jouw zoete kus
daarom dat de liefde
intens en pittiger
is
Wie voelt
dit leven beter aan
dan zij die 't gaan verliezen
ik hoop niet meer,
ik wens niet meer
slechts hier en nu
maak ik ons nieuw
Brussel lag vanochtend onder
een donkergrijze dreigende lucht. Ik was nog maar net op tijd binnen vóór
de wolkbreuk zich liet gelden. Vanavond was het zomerzacht en lagen de velden
weer in een zalig schijnsel levensenergie. Morgen wordt Brugge het reisdoel
en ga ik dus liefst niet te laat naar bed... Was het mijn moeder die steeds
zei: "De uren vóór twaalf uur tellen dubbel!" We vergeten
die uitspraken nooit. Mijn zoon lacht er me plagerig mee uit: "Ben je alweer
daar met je spreuken?" Met
een beetje geluk draagt hij ze echter ook over op zijn kinderen en zo op de
volgende generaties. Er zijn dingen die je moet koesteren! Soms mogen het zotte
spelletjes zijn...
De morgenstond
heeft goud in de mond
Waar een wil is is een weg
Beter één vogel in de hand dan tien in de lucht
Lieverkoekjes worden hier niet gebakken
Oost west thuis best
Wie een
put graaft voor een ander valt er zelf in
Luiheid is des duivels oorkussen
De pot verwijt de ketel dat hij zwart ziet
De weg naar de hel is geplaveid met goede voornemens
Als de drank is in de man is de wijsheid in de kan
Het is te laat de
put gevuld als het kalf verdronken is
Ook al ben je nog zo snel de waarheid achterhaalt je wel
Gekrulde haren gekrulde
zinnen
Wie laatst lacht best lacht
De eerste dag van de week is altijd een beetje 'vol'.
Maandag is voor mij standaard een wat langere werkdag. Andere dagen van de week
kan het wat meer of wat minder zijn. Maar maandag heeft zijn eigen format. Het
voordeel is dan dat 'de kop er af is' als het avond wordt. In het hoofd is het
wat higher dan anders. Vandaag was het nog zomers bij het naar huis rijden.
Maar er hing ook iets in de lucht, de sfeer van ongevallen, murphy en mislukkende
opdrachten. Zei ik niet dat ik niet ging piekeren? Ik twijfel ondanks goede
voornemens of ik het volhoud. Ik voel de komst van slechte geesten. Wat doe
je er tegen? Hopen, geloven in jezelf? Vroeger spraken ze van de vier aktes
van geloof, hoop, liefde en berouw... Daar moet ik plots aan denken eigenaardig!
Wat heeft het te betekenen als je niet meer zo gelooft zoals vroeger verondersteld
werd. Wat is het nut van overdenken en ervaren dat diep vanbinnen de echte betekenis
van anachronistische tekenen je ooit ontging? Of liever voelen dat de echte
betekenis van jeugdherinneringen misschien net méér is dan die
eerste duiding die men je ooit meegaf? Ik ben er van overtuigd dat oude waarden
nooit ten volle hun rechten kregen. Maar soit, we zijn nieuw en blijven jong
en hopen dat we bloemen blijven plukken ook al zit de reuma in de vingers.
Lieve Els
Je had mijn
dochter kunnen zijn
nu ben je een vreemde voor mij
Ik had je graag mama horen zeggen
maar je loopt op straat aan mij voorbij
Ik heb van
je vader gehouden en nog
vergeet ik hem niet, ik liet hem vrij
maar het leven heeft zijn eigen kronkels
die ongrijpbaar blijven, zelfs voor mij
Roep me niet,
ik kan het je niet geven
Laat me rustig zijn waar ik mijn leven plan
Vraag niet hoe ik heet of wat ik heb geleden
Pijn is niet iets dat jij ooit begrijpen kan
Twee dagen na elkaar doorkruis ik het Vlaamse
land. Van Limburg ging het naar West-Vlaanderen en terug.Vandaag was Brussel
aan de beurt. De trein is méér dan altijd een beetje reizen. Met het zonnetje
op het voorbijflitsende landschap is het een genoeglijk tijdverdrijf van dromen
en beschouwen. De eerste hunkeringen naar vakantie kwamen opzetten bij het zien
van knotwilgen rond en koeien in de Vlaamse weiden, die zich extreem groen van
hun beste zijde lieten zien. Het Vlaamse achterland riep om fietstochten, rugzakken
en terrasjesweer. Maar het is nog even wachten ... eerst heb ik een stapel taken
af te werken.
Koe
je staat
stil en stoer
te kauwen en herkauwen
vlekkeloos
wilg
kale knot
gesnoeid en zonderling
verankerd in Vlaamse grond
bombastisch
trein
ik rijd
voorbij jouw stad
ons huis gedroomd bemind
sprakeloos
Heb je ook van die dagen dat
niets heel erg bijzonder is en daardoor veel juist wel? Het lijkt een beetje op
een droom en toch is alles echt. De mensen rond je spreken net een tikkeltje te
zacht. Het licht van de zon schijnt zweverig wit en toch in een bijna mistige sfeer. Je passen komen wat soepeler neer op de aarde en de wind zucht nauwelijk
langs je haren. Alles wat moet gebeuren gebeurt zonder meer en nergens stelt iemand
zich vragen. En de dag
zit er op nog voor je het weet.
Eigenzinnig
groeit de roos
dwars door mijn bessenstruik
Zij komt van bij de buren
Als scheve scheut
overmoedig en onbesuisd
wrikt ze zich tussen
het houten lattenwerk
naar 't licht aan deze kant
Rosa is respectloos voor
de scheiding der percelen
Symbool van liefde
standvastig en grenzeloos
je bent te mooi om
nu reeds te snoeien
En zo zit ik weer even hier
aan het scherm na een goed gevulde dag. Naast me staat mijn 'kleine zwakheid'.
Zijn zwakheden mooi of authentiek? Dat vroeg ik me even af. Misschien is het
toegeven van zwakheden wel een beetje authentiek. Wel voilà dat is hiermee
gebeurd. Trouwens gisteren las ik ergens op een blog: "Het is na negen
dus tijd voor mijn leffe!" Ik heb het op een ander biertje gemunt. Een
biertje dat misschien wel iets meer 'echtheid' heeft. Het is immers een waar
trappistenbier en gewoon in die hoedanigheid ook zéér lekker.
Mijn favoriet is een blauwe chimay. Voor het slapengaan één glaasje
troost en beloning voor een dag werken. Dat is volledig toegestaan vind ik.
Ik weet dat ik het mezelf mag gunnen, maar tegelijk ervaar ik het een beetje
als een zwakheid, weliswaar een lekkere zwakheid!
Mijn blauwtje
ik heb met jou
een intieme relatie
Je bent mijn gezel
in de laatste momenten
van de dag
Als alles afgesloten is,
de laatste pijlen verschoten
als ik me voorbereid op de
nacht
en lichtelijk begin te dromen
dan geef jij een duwtje
aan mijn eerste roes
Dan geef ik me over
aan jouw zoete smaakzoen
In die ontmoeting
verlies ik mezelf
maar win ik jou
en seffens droom ik weer
een warm verhaal
en jij bent ver
een dag voorbij
Op algemeen verzoek hier
het recept van de enige echte rabarbertaart op 'mijn moederswijze'. Dit is een
aanrader voor wie graag een degelijke ongecompliceerde 'Limburgse vlaai' weet
te appreciëren. Het is een gebak met een (h)eerlijke smaak, zonder kleurstoffen
en bewaarmiddelen, oerdegelijk en vol met jeugdherinneringen. Hier komt het:
Voor het taartdeeg
500 gr bloem
40 gr gist
1 tas (ongeveer 2dl dus) melk
2 soeplepels suiker
snuifje zout (niet noodzakelijk)
2 eieren
150 gr boter
Voor de vulling
rabarber (in stukjes
gesneden)
kandijsuiker
kaneel
bloemsuiker
aardappelbloem
Maak het taartdeeg op de
klassieke wijze (als je leek bent, raadpleeg het eerste het beste kookboek of
... het enige echte kookboek van de KAV natuurlijk). Rol ... na al de nodige
manipulaties, rijstijden en kneedpartijen, ... het deeg uit en leg het in de
beboterde en lichtjes met bloem bestrooide bakvorm. Rol de randjes gelijk, prik
even hier en daar met een vork in het deeg enz... de typische rituelen niet
vergeten dus. En nu komt het. Maak een mengeling van 1/3 aardappelbloem en 2/3
bloemsuiker en strooi dit op het deeg (enkele mm dik) vóór je
de rabarberstukjes er op schikt. Dit 'laagje wit' is het eerste kleine 'keukengeheim'
van ons moeke. Dit suiker-bloemmengsel vangt tijdens het bakken het overvloedig
vrijkomende sap van de rabarber op en houdt de taart 'droger', zodat de taartbodem
niet scheurt en de stukken taart later niet slap gaan doorbuigen! Een tweede
personal touch is de kaneel en de fijne kandijsuiker die bovenop de rabarber
gestrooid worden en er uiteindelijk die bijzondere huiselijke smaak aan geven.
Ziezo wie zich geroepen
voelt ... Laat je me weten of het gelukt is en vooral of het ook gesmaakt heeft?
Tot dan en smakelijke groetjes van Floreanne.
Enkele uurtjes in de tuin met dit lekker weertje
heeft me absoluut deugd gedaan. Het ligt er weer allemaal wat netjes bij. De
verrassing kwam van de robuuste rabarberstruik die achter de garage in zijn
eigenste verloren hoekje opnieuw geweldig weelderig uit zijn aarde stijgt...
"Bak een taart, bak een taart", riep hij. Het zal voor wat later zijn
want ik heb de spullen daarvoor vandaag niet in huis. Wie volgende week op de
koffie komt daarentegen... heeft misschien meer geluk.
Aalbessenstruik
Deze zomer mits gods mild behagen
maak ik gelei, voor jou rode bessenjam
Ik zie tweejarige twijgen volop dragen
honderden tere groene bessenbloemen
wijzen steel na steel naar het licht
lachen hun bloesemkaken open
Er zal genoeg zijn voor de merels
en potten vol voor ons
Zon, zon, zonnetje
wees dan van de partij
Ik luid het feest al in
nog even genieten
van het plezierig verlangen
De nieuwe paus was ook vandaag nog even volop in het nieuws. Morgen zal er al niet meer over gepraat worden. Hoogstens als onze kardinaal Daneels terug is uit Rome zal hij nog bevraagd worden en dan is alles weer gewoon. De televisie, het tweede leven naast het echte leven, boeit hoe langer hoe minder. De kabel heb ik al afbesteld. Het hoeft niet meer voor mij. Het doet me denken aan de grot van Plato. Wat we voor ons zien, het schimmenspel van een mediawereld beschouwen we als werkelijkheid. Maar het echte leven is totaal anders. Ik wil mezelf dwingen naar het licht te kijken en niet naar een valse afspiegeling ervan. Geen TV dus maar echte beelden, geen snelle nietszeggende interviews maar directe gesprekken met reële mensen. Misschien toch een gedichtje dan?
Bezoek
Je zei het weer: dank je voor deze dag maar het wrong, een argeloze pijn in mijn hart je moest niet danken voor iets dat ik uit liefde gaf het ontnam me t geluk jou dit geschenk te geven
Je deed het weer, je kustte vluchtig, je reed weg en het sneed even scherp als de bocht die je nam hoe liever zag ik je blijven voor meer dan één dag het went nooit, geen te kleine schoen die ooit lekker zat
Dus draai ik de kraan weer dicht Het licht is uit en de deur stil gesloten Het boek leg ik terug in de kast De dromen ze blijven maar komen
Vandaag dacht
ik met een beetje gevoelerig chauvinisme aan mijn stad en alle stadgenoten
hier op seniorennet. Ik ontmoet ze in hun blogs en op de chat, waar ze tevreden
uitkomen voor hun hasselaarschap. Er is de laatste jaren een eigenaardige
verbondenheid gegroeid die ik niet goed weet te verklaren. Toch was ik vandaag
op stap in St.-Truiden. In t Speelhof hadden ze lekkere taart en koffie
voor maar drie euro. Nog lieflijker was het koppel zwarte zwanen met hun
drie jongen! Al bij al was het toch Hasselt dat een gedichtje werd.
Mijn huis staat in jouw straat
Hasselt, theater van mijn leven
decor van al die herinneringen
Hoe graag keer ik terug naar jou
om in de veilige bakermat te slapen
Bij jou kom ik tot rust
Hier voel ik me heel
Mijn wortels ankeren in jouw grond
Als ik jouw torens in de verte zie
ben ik al thuis
zie ik je proper
en smaakvol verschijnen
In jouw gezelligheid
laat ik me koesteren
en hoop zo te bewaren
in mijn hoofd
en in mijn wezen
mijn Limburgs hart
Floreanne,
zich plots geroepen voelende stadsdichteres? Zal Steve eens aanspreken!
Zaterdag, een grijze natte zaterdag... Maar
een zaterdag zonder bijkomende verplichtingen en dat doet al goed deugd aan
de stressmeter in mijn lijf. Ik dan dus terugvallen op de heel gewone zaterdagnamiddagactiviteiten
zoals daar zijn: boodschappen doen voor mezelf en mijn moeder, wassen en strijken
van de spullen die we in de week 'vuil' gemaakt hebben, bestellen bij de bakker
voor morgen,... vandaag géén tuinwerkjes. Dat maakt wat tijd
vrij om te computeren! Zou er een gedichtje kunnen opborrelen uit mijn pen?
Wat doe je met je optimisme op een zaterdag waarop de meesten een beetje beginnen
zeuren over het weer? Een kleine denkoefening over het zo aangename nut van
regen in het begin van de lente? Vandaag staan alweer zoveel planten en struiken
in bloei. Het gras is frisser dan ooit... de vogels waren gisteren weliswaar
luidruchtiger, maar eerlijk gezegd ik was ook wat vroeger wakker om ze te horen!
Neen dus, vandaag geen ongelooflijk prachtig vogelconcert gehoord. Gisteren
daarentegen ... amai ze waren goed gezind. Lieve vogels, dank voor je mooie
ochtendgroet van vrijdag. Vandaag is het de beurt aan de regen om een proficiat
te krijgen want vanmorgen kwamen mijn eerste korianderzaadjes uit. Een tijdje
geleden gezaaid op drie verschillende plaatsen in mijn tuin, zat ik nieuwsgierig
te wachten welke zaadjes, waar, wanneer, hoe, ... voor het eerst zouden uitkomen.
Maar tegelijk was het vanmorgen zover. Weet je, ik kan met zo weinig gelukkig
zijn.
Koriander
Koriander kleine durver
maak me even blij vandaag
hef je eerste donkere blaadjes
naar het licht en voel je vrij
uit de donkerte je te richten
naar de zon, de lucht, de wei
kom en groei 'k ga met je mee
Die trage reis naar de zomer
ons geschonken door de zon
zo vertrek ik met jou
Want na de nieuwe herfst
zal je verwachte vrucht er zijn
om te koesteren dan ben ik er nog
en bewaar ik jouw zaad
een winter lang in mijn hart
Ik begin met 'vernieuwing' via een nieuw
lettertype op deze pagina. Bovendien neem ik het besluit mijn humeur niet meer
te laten vergallen door onbelangrijke dingen en het dus zelf steviger in de hand
te houden. Ik wil mezelf blijven en dus alweer een tikkeltje meer authentiek.
Waarom niet koesteren wat goed is, waarom opjagen, waarom me steeds aangesproken
voelen en verantwoordelijkheden van anderen dragen. Neen dus, vandaag een kleine
stap zetten. Als anderen mijn bezigheden een beetje sneu vinden wel dat is hun probleem.
Ik vind het leuk. Ik zet er dus maar weer een prettig plaatje bij. Een kleine hommage aan mijn favoriete schilder Karel Appel.
Na een wat vermoeiende werkdag
kom ik hier even uitrusten. Ik heb vandaag een reisje naar Antwerpen achter de
rug. Op de trein las ik in 'Metro' dat 13 april nog niet geclaimd is als een speciale
dag. Het is geen dag van de klant, geen secretaresse dag... dus wie nog een statement
te doen heeft kon deze datum opeisen. Bij de terugreis voelde ik een vergeten
briefje in mijn binnenzak. Het ging om een uitnodiging voor een lezing over 'Optimisme
als recept tegen de verzuring van de maatschappij. Welnu, ik roep 13 april
uit tot de dag van het optimisme! En voor mezelf heb ik besloten dit onderwerp
eens te gaan uitdiepen. Laat ik beginnen met een optimistisch gedichtje!
Aangekondigd
Als je komt
dan zal ik blij zijn
Als je komt zal je van mij zijn
Als je komt zal ik er zijn
Slechts voor jou
Als je komt
zal ik j' omarmen
In mijn armen je verwarmen
Als je komt dan ben jij hier
dicht bij mij
Als je komt
zal ik je kussen
't hevig liefdesvuur weer blussen
Als je komt is alles goed
Als je komt
Als je komt
dan zal ik mooi zijn
Als een parel wil 'k getooid zijn
Als je komt is er weer leven
Ja, je komt!
De titel van mijn blog is 'wol & gember' geworden. Ze staan symbool voor mijn kleine zoektocht naar authenticiteit en schoonheid. Waarbij ik beide woorden in hun breedste zin wil beschouwen. Alle aangename associaties mogen ze oproepen. En ze mogen te maken hebben met alles wat mooi, echt en goed is. Het kan gaan om de natuur, kunst, mensen, dingen ... kortom heel veel. Vandaag start ik met een kort gedichtje dat ik als relatiegeschenkje hier weggeef aan de geduldige bezoeker, of de nieuwsgierige, of de zoekende... Jullie zijn hiermee allemaal welkom.
Lente in mijn tuin
Vogels fladderen op en neer
zijn ontzettend in de weer
zingen vrolijk eigen liedjes,
dragen veertjes, takjes, sprietjes
van het gras weer naar hun nest
O ! Wat doen ze toch hun best
Groen zijn boomblaadjes en gras,
fris elk kruidje en gewas
Mus en merel, mees en vink
kwinkeleren, kwetteren flink
Alles in zijn prachtigste tooi
O ! Wat is de lente mooi
De nacht van donderdag op vrijdag hebben boeven bij mij ingebroken... computer gestolen!!! Daarmee ben ik wreed gehandicapt wat het bloggen betreft... Het zal voor wat later zijn dat ik al die lieve reacties van jullie beantwoord... Even geduld dus. Op dit moment speel ik enkel op verplaatsing, waarvoor dank trouwens aan de schat waarvan ik hier en nu even de computer mag lenen. Maar boos wordt een mens er wel van!
Ik begin met 'vernieuwing' via een nieuw
lettertype op deze pagina. Bovendien neem ik het besluit mijn humeur niet meer
te laten vergallen door onbelangrijke dingen en het dus zelf steviger in de hand
te houden. Ik wil mezelf blijven en dus alweer een tikkeltje meer authentiek.
Waarom niet koesteren wat goed is, waarom opjagen, waarom me steeds aangesproken
voelen en verantwoordelijkheden van anderen dragen. Neen dus, vandaag een kleine
stap zetten. Als anderen mijn bezigheden een beetje sneu vinden
wel dat is hun probleem.
Ik vind het leuk. Ik zet er dus maar weer een prettig plaatje bij. Een kleine hommage aan mijn favoriete schilder Karel Appel.
Na een wat vermoeiende werkdag
kom ik hier even uitrusten. Ik heb vandaag een reisje naar Antwerpen achter de
rug. Op de trein las ik in 'Metro' dat 13 april nog niet geclaimd is als een speciale
dag. Het is geen dag van de klant, geen secretaresse dag... dus wie nog een statement
te doen heeft kon deze datum opeisen. Bij de terugreis voelde ik een vergeten
briefje in mijn binnenzak. Het ging om een uitnodiging voor een lezing over 'Optimisme
als recept tegen de verzuring van de maatschappij. Welnu, ik roep 13 april
uit tot de dag van het optimisme! En voor mezelf heb ik besloten dit onderwerp
eens te gaan uitdiepen. Laat ik beginnen met een optimistisch gedichtje!
De titel van mijn blog is 'wol & gember' geworden. Ze staan symbool voor mijn kleine zoektocht naar authenticiteit en schoonheid. Waarbij ik beide woorden in hun breedste zin wil beschouwen. Alle aangename associaties mogen ze oproepen. En ze mogen te maken hebben met alles wat mooi, echt en goed is. Het kan gaan om de natuur, kunst, mensen, dingen ... kortom heel veel. Vandaag start ik met een kort gedichtje dat ik als relatiegeschenkje hier weggeef aan de geduldige bezoeker, of de nieuwsgierige, of de zoekende... Jullie zijn hiermee allemaal welkom.
