Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
de hort op
05-09-2022
monday monday....van Le Plo naar Ansignan
Opruimen en wegwezen, we hebben een lange rit voor de boeg. Het worden er 88 en qua hoogtemeters kan deze rit tippen aan onze koninginnerit naar de Pic de Nore.
Maandag vandaag, 5 september, maar in werkelijkheid is het donderdag 8 september. De blog is stilgevallen wegens gebrek aan Wifi en Johan droomt er nu van om een epicerie te beginnen hier in de buurt en gratis Wifi aan te bieden : Ici Wifi gratuit. Maar …..Svetlana is hem voor, dat verhaal komt later. Dus probeer ik nu mijn kop vol gaten te breken over een rit van 3 dagen geleden.
Hier komt het. Johan en ik hebben afgesproken om elk een halve rit te doen, zo voelen we ons het meest comfortabel. De voormiddag en voiture, c’est pour moi. De 3 musketiers zetten hun windkleppen goed, smouten hun billen en borsten in en zijn ribbedebie. Die zie ik niet meer terug tot vanmiddag in Davejean.
De zon schijnt vol glorie op onze auto, ik ben blij dat de airco goed werkt. De bergen zien er vriendelijk uit, op hun rug grote bollen garriquestruiken, op de lage flanken druivenranken die smeken om verlost te worden van hun overrijpe vruchten. Er zijn weinig dorpjes hier. Ik stop even in Termès een mooi dorpje langs de rivier, zich nestelend langs de helling. Er is een cafeetje aanwezig, ik vraag naar de bakker. Ooh, die is net geweest en al op weg naar het volgend dorp. Even overweeg ik de achtervolging in te zetten (we komen van een ranch van cowboys en indianen, het bloed van de sioux heeft zich vannacht meester van mij gemaakt), maar ik kan nooit op tegen een plaatselijke boulanger, die gasten drijven hun toerentallen tot bloedens toe op de hellingen, scheuren door de bochten op twee wielen en vallen als stenen op de afdalingen. Dus drink ik kalmpjes een café allongé en rijd verder, ondertussen een vijgenboom controlerend op zijn oogst.
Davejean heeft een picknicktafel voor de toeristen, dat is galant van de gemeente. De drie coureurs komen al gauw opdagen. Ze hebben een merkwaardige ontmoeting gehad met een klein hondje, dat enkel de kuiten van Michel leek te lusten. Het was een vriendelijk keffertje (Jack Rusell) dat bonjour kwam zeggen, maar een voortreffelijke sprint in de korte pootjes had, Johan voorbij roetsjte en op zoek ging naar de tengels van Michel, die bergop geen voorsprong leek te kunnen nemen. Gelukkig kwam er algauw een afdaling en dat werd het beestje te veel. Het ging in overdrive, maakte een buiteling of twee en gaf het op. Geen vriendje veroverd vandaag.
Gelukkig heb ik brood gevonden in een dorpje naast Davejean, die mannen zijn uitgehongerd door al dat hondjesgedoe. Johan neemt het stuur over, volgende afspraak is in Cucugnan, een toeristische trekpleister omwille van zijn pastoor van lang geleden die kon preken als de beste, vooral om zijn volk terug op het rechte pad te krijgen, want hij vond ze afvallig en goddeloos. Zijn sermoenen staan neergeschreven in een oud boek. Het staat u vrij ze te lezen. We eten er een lekker ijsje bij een man met een rosse baard, die ons vriendelijk een grote karaf water en plus geeft.
Nu moeten we nog even bergop, richting Chateau de Queribus, bastion van de Katharen, die arme sukkelaars. Ze werden allemaal afgeslacht, hun kasteel is gebleven. De banen in deze streek zijn uitstekend, mooi geasfalteerd en bereid om fietsers mooi overeind te houden. We vlammen dus naar beneden, waar Johan op ons wacht.
Vanaf hier ga ik boodschappen doen. De mannen rijden gezamenlijk het laatste stuk naar Ansignan, onze vertrouwde stek in de Fenouillède, met koude douche, maar warm eten met nog warmere saus (Arrabiata!!!), die het zweten alleen maar verergert. Oververhit en dampend gaan we de zwoele nacht in. Johan, die onder het dak slaapt, zit uren te turen op de drempel van het huis, te warm bed, te veel muggen !
We hebben gisteren met de meerderheid beslist dat Michel naar de bakker moet vanmorgen en hij doet dat gewillig. Niet moeilijk, want hij is ook altijd wakker van vóór het ochtendgloren. Hij brengt croissants en koeken mee, het is zondag vandaag. De smartphone zingt beautiful Sunday van een zekere Boone Daniël. We zijn akkoord, het is een mooie zondag.
Vandaag doen we een rustige fietstocht, waarbij we zeker eens langs Lagrasse rijden. Het wordt beschreven als één van de mooiste dorpjes van Frankrijk en heeft een oude abdij. De rivierbedding waar we langs rijden is droog, dat is eigenlijk raar om zien, al die niveauverschillen, grote rotsen, kleine rotsen, grind, ranke boompjes en struiken die het water normaal trotseren en nu alle moeite van de wereld hebben om in leven te blijven. Er is geen verkeer op de weg en het parcours is prachtig.
Lagrasse organiseert vandaag een rommelmarkt en er wordt nogal wat rommel verkocht. Ik heb niet veel zin om te rommelen, Geert vanzelfsprekend ook niet, nooit, dus drinken we wat op een terras. Het is leuk om mensen te zien gaan en komen. Bij elke mens kan je een verhaal verzinnen, hoe hij leeft, waar hij woont, of hij een champetter is of een asceet, een opvliegende kwibus, een lachebek, een ijdeltuit of een nonchalante kwiskwater, een schrokkebrok of een smulpaap. (!) De kelner is alvast een stuurse knaap, die met moeite kan wachten tot we besteld hebben. Hij moet die rommelmarkt niet, mijn gedacht. Of het was gisteravond veel te laat en hij krijgt zijn motor niet in gang. Of het is uit met zijn lief en is van plan de volgende ochtend het hele zootje achter te laten en te vertrekken naar verre oorden. We laten het niet aan ons hart komen, maar zetten ons te picknicken aan de rivier die wonderwel nog een bodempje water heeft. De abdij kleppert, het is 13 uur. Wonen hier nog paters ? Ja, hoor, er komt er net één aangestapt in witte pij. Hij lijkt vredevol, maar negeert ons. Die gekke toeristen ook.
We hebben goed gegeten en voldoende gedronken, vooruit met de geit. Johan beslist om terug te rijden naar Montlaur. Wij doen nog een lus langs piepkleine dorpjes. En natuurlijk is er daar weer een vijgenboom. Ik denk dat hij van de paters is, maar die malen niet om een vijgje meer of minder, zij delen graag met de medemens. Het vraagt wat gymnastiek onder toezicht, maar hoezeer loont dat! Hoe zachter de vijg hoe zoeter ! Lang geleden dat ik nog zulke lekkere vijgen gegeten heb.
Alle dorpje die we passeren heten -en- Val. Pradelle-en- Val, Serviette-en-Val, Arlette-en-Val…. Zolang die -en-Val er bij staat weten we dat we niet aan het verdwalen zijn. We houden even halt in een dorpje aan een kruispunt. Een verre haan kraait. Ik hoor een kind antwoorden met een imitatie. Van de weeromstuit begin ik ook te kraaien. Stilte. Het kind zingt weer : kukelekuuuuu. Ik antwoord. De echte haan kraait ook. We kraaien in een aria van 3 stemmen. Ik stap het gekraai tegemoet en zie een voorzichtig kindersnuitje van achter de struiken komen, onmiddellijk gevolgd door zijn moeder. We lachen en wuiven. De moeder steekt haar duim op. Eindelijk gebeurt er toch eens iets in het dorp, al is het maar een witte duif die plots kakelt.
Johan is al thuis van zijn tocht en zit gezapig te lezen. Hij heeft een wasje in gestoken, dat is een goed gedacht. Het waait duchtig, dat droogt gezwind. We zijn verhit, het zweet druipt van kop en oksels. Ik probeer verkoeling te brengen door met een waterslang op een onschuldige man te richten, maar hij kan het maar matig appreciëren. De ezeltjes die in de wei staan te blinken van gezondheid zouden waarschijnlijk blij zijn met een douche, maar zo ver reikt de waterslang niet. Een ezel is geen man en een man geen ezel, al ezelt hij soms. Daar is de hond van de boerderij. Hij is vriendelijk, komt met zijn kop op mijn schoot. Later op de avond is hij daar weer en krijgt hij van ons een schelletje boerepaté. Het is tenslotte een boerenhond.
Michel heeft geen malheur gehad met het fietsen, maar vanavond (na een paar glazen wijn), steekt hij zijn vingers ergens tussen waar het heel veel pijn doet. We begrijpen het niet goed, het is iets met 2 deuren en een kast. Hij geeft een luide brul, we kijken naar die vinger, maar zien…een vinger. Tja. Morgen komt er een lange fietstocht aan tot in Ansignan. We zullen maar vroeg gaan slapen.
Vandaag poetsen we de plaat, vóór 9u30 moet het huis geruimd zijn. Het is een ongeschreven regel, maar als we vroeg op moeten, slapen we niet goed. Nu is dat zeker zo, want Geert is in bed gekropen ònder het hoeslaken (kan iemand daar een zinnige verklaring voor geven ?) en vermits ik er boven op lig en hij er niet van onder wil komen, liggen we als het ware te slapen in 2 verdiepingen. Voor geen van beiden evident!
Herman van Veen (leeft hij nog ? hoe oud is hij ?) roept ons toe dat we opzij moeten gaan en plaats maken. Dat doen we, gedisciplineerd en ordelijk, en om 9 uur zitten we al op het terras aan de voordeur te wachten op Pierre en Monique, die alles tout ensemble doen en tevreden zijn over onze werken. Michel rijdt vandaag met de auto en hij is druk bezig om zijn enige, echte fiets, waar niks of niemand tegen op kan, op de auto te placeren. En dan gebeurt er iets merkwaardigs. Monique vraagt hem iets, hij verstaat haar niet (is reeds beetje hardhorend), hij springt vanachter de auto op haar toe en laat de fiets bengelen waar hij bengelt. Fiets moet effe wachten. Wij kijken met open mond toe en redden de fiets van een bluts en een buil. En hij staat schaapachtig te kijken en weet van niks. 😊
We vertrekken, maar na 1 km (we zijn juist de oprit af) bedenkt Geert dat hij mijn banden wil oppompen. Allen stoppen : pompen en blazen, bandenspanning goedgekeurd, nu zijn we echt weg.
We verlaten de Montagne Noir (met wat spijt in het hart) en dat betekent dalen en dalen en dalen. Zalig is dat, maar ik mag niet beginnen denken hoe het zou zijn om te vallen op het asfalt. Hoe vliegensvlug mijn armen en benen ontveld zouden zijn, maar ook hoe tergend traag ik het zou beleven, het raspen en schuren en het langzaam vaart minderen omdat het asfalt hoe dan ook veel weerstand zou bieden. Mijn fiets danst tegen 45 km per uur naar beneden, ik voel Johan in mijn kielzog. Geert is een oranje stip in de verte, ver vooruit.
Ongelooflijk snel gaan we naar beneden, maar ik zie toch volumineuze vijgenbomen vol bolle vruchten langs de kant van de weg en kan het niet laten te reiken naar de zoete vijgen, ondanks het protest van Geert. Gelukkig is Johan welwillender. Als hij nu eens een tak dichterbij trekt en ik buig me ver voorover over het muurtje dat ons scheidt van de dieper gelegen vijgenboom, dan kan ik er beslist nog eentje pakken. Ik voel een hand die mijn short vasthoudt, Geert is bozig, maar toch ook wat bang dat zijn madame naar beneden gaat donderen. We zijn (te) vlug in Villalier, waar we planden te eten. Michel zit op een bankje onder een loofrijke boom te wachten op ons. We overleggen en we rijden verder. Het is nog te vroeg om nu te eten. Het wordt Trèbes en we weten dat dat stadje aan de Aude ligt. Maar kijk, het ligt ook aan het Canal du Midi en het heeft enkele visrestaurantjes aan het water. Dat ziet er pittoresk uit. We eten couteaux en mosselen en gamba’s en ondefinieerbare zeevruchten, gebakken dorade en gebakken wolf en we sluiten af met een zoetje. Het is niet slecht, maar Geert geeft het een 3 op 5, want de vis was koud. ‘Grmmbl!’ zegt zijn gezicht.
We steken de Aude over en komen terecht in de Corbières, mooi, ruig, open landschap. De baan golft op en neer, ik vind het leuk rijden. Michel, die zich duidelijk verveelt, staat te supporteren langs de kant van de weg. Hij zal een cafeetje zoeken voor ons, voor een koffie en een koekje. Maar het wordt niks. Daar is Montlaur al, het dorpje van onze bestemming. En dat heeft wel een cafeetje. Ik ga nog even binnen bij de enige slager van het dorp, een echte, ambachtelijke piepkleine slagerij, met weinig keus, maar o zo authentiek. Het doet me pijn aan het hart dat dit volgend decennium wellicht verdwenen zal zijn. Net zoals de kleine bakkers en de kruideniers.
We logeren in een klein huisje bij een paardenboerderij, bergerie Du Plo, het uitzicht op de Corbières is fantastisch. Het heeft 3 badkamers en ik slaap vanavond wijselijk in een eenpersoonsbed, geen lakengevecht in het nachtelijk uur vandaag.
Dat is wat Doctorandus Pee ons bij het ochtendgloren aanraadt om in de kookpot te steken vandaag. Wij denken er anders over. Ook en vooral : het is vandaag rustdag. Gisteren was een zware dag, Johan zegt dat zijn armen en benen veranderd zijn in lood. Ja, zo voelt het bij mij ook.
Wat doen we dan vandaag ? Een wandelingetje. We hebben geluk want ons huis ligt op de route van een wandeling in geel en blauw. Algauw zijn we op weg en zouden we deze keer eens geen cafeetje tegenkomen ? Eerst mooi de route volgen, blauw en geel, hoe vlug kijken we daar niet over. Heeeeel vlug! We zijn nog geen 500 meter ver of we vinden al geen aanduidingen meer. We kafferen wat op de blauwgele schilders en bedenken alternatieve routes die ons gaan behoeden voor verdwalen en verhongeren. De Montagne Noir lacht niet met nonchalante wandelaars. Bos en bos en bos, pad en pad en pad en dat in menig veelvoud. Zegt de ene ‘links’, dan vindt de andere dat het ‘rechts’ moet zijn en de derde en de vierde weten het niet.
De heide bloeit, de appelbomen laten hun kleine appeltjes los (eens proeven, Johan bijt, niksnielekker, appel de berm in), de dennen en sparren bleven hier mooi groen, de steeneiken en kastanjebomen, de meidoorn, ze zijn vol van hun eigen vruchten. Gelukkig heb ik een appje dat Sity Trail heet en daarop kunnen we voortgaan. We beslissen naar Les Martys te gaan, we logeren tenslotte in dat dorpje en hebben het eigenlijk nog niet bezocht. De enige winkel in het dorp is met een tussendeur verbonden met het enige café en de winkelbaas/barhouder loopt nerveus heen en weer. Niet moeilijk dat hij nagelbijtend wacht tot wij (trage vakantiegangers) onze keuze gemaakt hebben.
We zetten ons op het terras van het café, de plaatselijke drinkebroers zitten gezellig te keuvelen en te drinken. Michel moet veel water drinken (denkt hij van zichzelf) en neemt daarom…..een Ricard. Wij drieën zijn unaniem tevreden met een simpele orangina. Een van de mannen moet naar toilet en komt met de boodschap dat hij naast het toilet de grote boodschap heeft gedaan. We noemen zijn naam niet, het is te gênant. Hij verdedigt zich fel, hij mocht niks in het toilet gooien schreeuwde een affiche hem toe. Aldus.
Een klein hongertje dient zich aan, we zullen maar eens huiswaarts keren. En zie daar, plots zitten we weer op de geelblauwe wandelweg en komen we zowaar op onze oprit van 1 km lang. Op tijd thuis, joepie, straks gaat het onweren, we zijn veilig.
Johan kookt, niet wat Doctorandus ons vertelde, maar een ovengerecht met courgettes, tomaat, en nog van die dinges. Het ruikt al lekker en zal overgoten worden met een wijntje van de streek. Michel puzzelt een voorgerechtje in elkaar. En Geert zit in appeltjesschilmodus. Drie gangen dus. Meer moet dat niet zijn. Morgen terug de hort op. Bij regen of zonneschijn, dat weten we nog niet goed.
Bart Peeters maakt ons wakker (eigenlijk enkel Geert, want ik hoor geen steek) met een 'brood voor morgenvroeg' en het is vreemd, de twee anderen zijn ook nog niet zo lang uit de veren, ik zou zelfs zeggen : ze hebben zich overslapen, maar voor gepensioneerde vakantiegangers is zoiets zeggen natuurlijk absurd.
We plannen vandaag de Pic de Nore, 1211m hoog, te beklimmen met de fiets. Nu Geert en Michel gevonden hebben dat dit een col 1ste categorie is en ook op het programma van de Tour de France stond, is hun adrenalinepeil fel gestegen en hopen ze ook deze veer op hun hoed te kunnen steken. Johan past voor de col, hij gaat een kleiner toertje doen en we zien elkaar vanmiddag in Mas Cabardès, of vanavond in ons logement.
Eerst fietsen we nog in een gezamelijke duik richting Mazamet onder de heerlijke platanen die het zuiden van Frankrijk zo typeren. Geert smijt zich als een blauwgestreepte bergbuizerd naar beneden, gevolgd door Michel die een windjak heeft aangetrokken en op een fladderende vleermuis lijkt. Johan slaat af, wij duiken nog verder naar beneden.
De klim begint in Mazamet en is 17 km lang. Dat betekent doseren, bijwijlen op de tanden bijten, en niet te ver vooruit kijken, elke kilometer telt. Maar het gaat goed, ze zijn doorwinterd in het beklimmen van (nog hogere) bergen en ik heb ondersteuning. Ik zie ze komen als we ongeveer halverwege zijn. Ondertussen heb ik bijna al mijn boterhammen opgegeten (waarom toch niet eentje meer smeren, Hilde?) en bedel ik nog wat fruitsnoepjes bij de mannen.
Hoger dan ! De zwaarste stukken zijn achter de rug, ik zie de rood-witte toren vaag in de verte tussen nevel en mist en een schuchter zonnetje. Welke natuurkrachten hier hebben huisgehouden, dat weet ik niet, maar het lijkt hier op een bomenkerkhof. Afgekraakt, verdord, neergehaald, scheefgezakt ….de helft van de sparren staat hier niet meer recht en de andere helft -groen, florissant- staat er onverschillig tussen.
Vanop de top is het prachtig uitkijken op de valleien rondom en de bergen in de verte. We zouden zelfs de Bucharach en de Canigou kunnen zien, vertelt de oriëntatietafel. We zijn hier quasi alleen (een mobilhome en een motokoppel niet meegerekend), eten gretig onze picknick op en smeren onze benen in met een dikke laag zonnecrème. Hoogtezon, weetjewel!
De afdaling is fantastisch. We zweven over het asfalt, we snijden onze sporen in de flanken van de berg, we vliegen, dartelen, zingen en jodelen de diepte in. Er is geen verkeer, er zijn geen katten die overlopen, geen mensen met onverhoedse bewegingen. Enkel wij en onze dierbare fiets, die snerpt en zoemt en fluit van plezier.
Kastanjebomen zijn barstensvol gevuld met hun stekelige vruchten, Vijgenbomen, we kunnen er niet afblijven en plukken een zakje vol zoete, rijpe vijgen.
En dan komt de les. Als je veel kilometers afdaalt betekent dat dat je ook weer veel kilometers moet klimmen. Dat moeten we toch weten, maar zijn we domweg vergeten. Het wordt dus terug zweten en zwoegen, wringen en wroeten, hoe lang nog, wanneer komt hier een eind aan. Geert heeft zich even aan de kant gezet en lost een vloek of drie. 'Min batteri es ep'. Michel heeft zich in de strijd gegooid alsof het over een sprintje op ‘vals plat’ gaat en rijdt zich te pletter op de col die eigenlijk geen col is, omdat hij geen naam heeft. Maar oef, onze benen halen het. Johan stuurt een bericht dat hij thuis is, hij heeft dezelfde col gedaan en springt van de fiets in het zwembad(je) om te bekomen. Ja, onze benen zijn moe, we zijn leeg en we zijn blij dat we vanavond kunnen gaan eten in een restaurant in het naburig dorpje. ‘Loup entier’ staat er op het menu. Een hele wolf, daar kunnen we met vieren van eten, oppert Michel. Het smaakt ons allemaal, al merken we toch weer op dat Fransen echt geen frieten kunnen maken. Het zij zo, morgen is Johan de chef kok. We kijken er naar uit!!
We worden gewekt door een mens van goede wil met De Mens, die vertelt dat we samen onderweg zijn. Het is woensdag vandaag en joepie, Johan komt onze kant uit. We hebben hem proberen overhalen om zijn vliegtuigticket in te ruilen voor een ticket met extra stop in Mazamet (wat geenszins bestaat), maar hij heeft koelbloedig gereageerd en is er niet in gelopen. En dus rijden we vandaag gezamelijk naar Carcassonne, waar hij al op ons staat te wachten, kloek en gebruind. Geert en Michel hebben de voormiddag al gevuld met het bakken van 10 pannenkoeken en het koken van patatjes. Ze zijn voorzienig, die mannen.
En wat gaan we doen deze namiddag ? U mag raden. Juist, ja, fietsen natuurlijk. Johan is onmiddellijk akkoord, het maken van zijn bed kan later. Hij heeft er zin in, de fiets is in orde gezet door 2 fietsenmakers en dat kan niet verkeerd lopen. Ja, dat dachten we maar. Hij trapt groot en hij kan niet klein. Beetje stampen en wrikkelen en het tandwiel hapt terug toe. Houden zo. De zon laat het afweten, ze toont zich heel af en toe met waterige oogjes. We fietsen bijna continu onder de bomen en flirten met de grens van de Aude en de Tarn. De Montagne Noir ziet zwart van de loof- en sparrenbossen. En, ja, de droogte heeft hier ook zijn sporen nagelaten, de bladeren zijn hier en daar al aan het vallen. Ook de varens zien er ros en droog uit, het maakt het landschap mooi divers in een kleurenspel van felgroen via geel en roestbruin naar donkere sparrensprokkel.
We zoeken de weg naar St. Pierre, maar vinden enkel een kerk met een doodlopende straat. Chaos bij de mannen die op en af de fiets springen, rondlopen, smartphone consulteren…. Mooi hoe u dat op de foto’s kan zien! We moeten terug en rijden een andere weg weeral verkeerdelijk in. Poezenvergadering temidden de straat, ze gaan maar amper uit de weg, zij waren hier toch eerst zeker en niet die vreemdsoortige grote krekels met hun glimmende benen en hun zwetende oksels.
Tussendoortje : Michel heeft zich een nieuwe koersbroek aangeschaft, we prijzen ons gelukkig want ze was niet zo zedig meer wegens uitermate dun geworden op het zitvlak. Maar wat zien we bij Johan ? Wat is die roze schimmige schijn die uit de achterkant van die broek komt ? Moet dat zo zijn of….? Tip voor Cathy : koop die coureur een nieuwe broek.
Het wordt stilaan tijd om terug huiswaarts te keren, onze benen worden moe, onze hartslag gaat omhoog. We hebben heel wat hoogtemeters gevreten (800 hoor ik de statisticus onder ons later zeggen). In de verte zien we de Pic du Nore liggen, de hoogste top van de Montagne Noir. Die wordt op de planning van morgen gezet. Vandaag was 46 km genoeg.
Noot : we zijn op vadrouille met 3 mannen en 1 vrouw, maar zijn flagrant gekant tegen een rollenbestendigend patroon. Hoe ik dat weet ? De mannen die verantwoordelijk zijn voor de afwas deze avond krijgen de vaatwas niet in gang. Ik, die andere verplichtingen heb, belangrijke uiteraard, moet au secours komen om de kunst van de techniek te tonen. Waarop 2 van de 3 mannen heel hard roepen dat hun tussenkomst niet gevraagd werd. Ik moet er eens om lachen. Die mannen toch. Als even later de waterkoker niet lijkt te werken, zoeken ze het zelf maar even uit. Ik blijf zitten waar ik zit.
Quand le soleil dit bonjour aux montagnes…. We worden om 8u 30 gewekt met dit oude liedje uit onze jeugd. Michel berekent dat ze 92 geworden is, maar daar moet u vooral geen geloof aan hechten. Vanaf nu spelen we de quiz over beroemde mensen. Eerste vraag : leven ze nog? Tweede vraag : hoe oud zijn ze geworden?
Het is welletjes geweest met al dat geslaap, de zonnige dag begint in al zijn glorie. Vandaag plannen we een fietstocht om in te rijden (geen kilometergeschrok), een bezoek aan de slager van het nabijgelegen dorpje Cuxac Cabardès, en verder niks meer. Picknick mee en op tijd terug want om 16 uur komt er onweer met hagelstenen, als oliebollen zo groot.
We dalen al vlug ettelijke hoogtemeters, dat gaat geweldig goed vooruit. Ons eerste doel is le lac de Saint-Denis, een klein stuwmeer, omarmd door loof en bos én door een niet verharde weg. Die pakken we wel eventjes en sluiten dan terug aan op de gewone Départemental. Niet dus ! De weg is quasi berijdbaar maar leidt ons terug naar het beginpunt, hij maakt gewoon de tour du lac dus. Daar moeten we eens over nadenken, terwijl we onze picknick opeten op een bank langs het meer. Er zijn nogal wat wandelaars en ook wat fietsers, maar die ambiëren enkel le tour du lac. We doen bravo voor een klein meisje op de fiets, zo gemakkelijk rijden is het niet. Van de weeromstuit valt het kind omver. Ach toch, traantjes, papa die komt troosten, het is niet erg. We krijgen een plannetje van wandelaars, kunnen een zijwegje nemen volgens hen (très joli là bas, ombrageux et chouette). Het zijwegje is een smal wandelpad, en ondanks onze pogingen met heffen en sleuren lukt het niet. Terug dus naar de laatste splitsing en daar de andere kant op.
Het fietsen is aangenaam, de natuur is prachtig en lijkt eindeloos, de zon werpt grillige figuren door de bomen op het wegdek. Maar opgelet, we weten toch dat het gaat onweren om 16 uur, moeten we ons stilaan niet gaan haasten ? Toch maar de kortste weg nemen, langs le Lac de Laprade, we gaan ons niet laten verrassen door de oliebollen werpende snoodaard. Met het gevolg dat we om 14u30 al terug aan ons vakantiehuis staan, 43 km in de benen. En het onweer, het kwam niet. We keuvelen dan maar wat op het terras. Met een hapje en een drankje. Het is toch vakantie zeker !
De tuin van het kasteel is bezaaid met ontelbare wilde cyclamens. Het is prachtig, in zacht rose en lila en paars en het lijkt wel lente. De chirurg bromt ons een bonne voyage toe en we beginnen vol frisse moed aan het tweede stuk van de autorit.
Vandaag geen ronde van Spanje, de aankomsttijd op de gps geeft 15u45. Leuk is dat, misschien kunnen we vanavond nog een ritje doen ? Het loopt enigszins anders. We naderen Toulouse en we worden van de autostrade geleid naar de gewone RN. We moeten richting Albi, Castres en dan Mazamet. Vandaar nog even zuidwaarts. Gps commandeert maar is niet up to date en weet niet dat er een wegversperring is. Rechtsomkeer, gps proberen negeren (wil ons doen keren en nog eens keren en nog eens), google maps dan maar. Die vindt vooral de D wegen in al hun facetten geweldig, en stuurt ons gezwind langs de kleinste baantjes van Frankrijk. Allemaal mooi, maar ook meedogenloos traag en dat begint onze chauffeur op de zenuwen te werken. U mag raden wie aan het stuur zit, maar die mens is blind voor verkeersborden die drempels aangeven en, ondanks een ultieme ‘pas op’, een boenk en een klop en een luide vloek. We zijn in snelheid over de drempel gehotst. Ik verwacht een gebroken fietsrek en wrakken in de berm. Maar het valt mee, de fietsen staan wat gedraaid en in een valse hoek op het rek, maar er is niks kapot. Wat hebben we weer geluk.
Het is een hele poos later als we arriveren op onze bestemming, maar die is heel mooi. Monique en Pierre overstelpen ons met een uitgebreide rondleiding, een flesje wijn, confituur, een paté de poulet. We mogen appels rapen zo veel we willen (wat we ook onmiddellijk doen) en een ritje met de quad een van de volgende dagen kan ook, indien gewenst. Het huis ligt heel rustig langs een aardeweg, het is groot en comfortabel, we installeren ons met veel goesting. Michel boven aan de ene kant, wij beneden aan de andere kant in de master bedroom, we moeten al bellen naar mekaar, als we mekaar willen horen ’s nachts. De kast van Michel heeft al een bewoner, dat ontdekt hij even later als hij gesis uit de kast hoort komen. Aaah, hij voelt zich bedreigd en geeft een flinke klop op het slangebeest. Kast kapot (de eigenaar heeft alles eigenhandig opgebouwd met hout uit het bos, wat gaat die man verdrietig zijn !!!) en het beest blijkt een mot. Een reuzemot weliswaar. Dat verhaal horen we pas de volgende morgen, wij horen en zien niets meer, de lakens zijn verdeeld deze keer, gevecht blijf uit.
En zo ontdek ik dat er op een ordinaire 'aire' soms prachtige roosjes te vinden zijn, die ik stante pede wil fotograferen.
Ons verblijf in Velles ligt niet ver van de autostrade naar Limoges en Toulouse, maar is toch heerlijk rustig gelegen. De dame des huizes is groot en heeft een zware stem en heeft al ettelijke lichamen opengesneden. Dat denken we toch, want de boekenkast zit vol met annalen uit de chirurgie. Zij woont in een kasteel, wij verblijven in het koetshuis-conciërgewoning. Aangenaam vertoeven. We smullen van de spaghetti die chef kok Michel thuis reeds gemaakt heeft en vlijen ons nog even neer op het terras. De avond is fluweelzacht en muisstil. De kippen zijn op stok en wij ook algauw. Het wordt een nachtelijk gevecht om een te smal laken. Hoe het in de kamer naast ons gesteld is, we weten het niet.
De kalender geeft 28 augustus aan. En wie zien we volgens afspraak op onze oprit verschijnen? Het lijkt warempel de flexijobber Michel te zijn. De Carrefour moet maar op ralenti draaien, Michel gaat op reis hoor. Fris gewassen en geschoren, de bagage beperkt tot 2 serieuze valiezen (aankopen voor de groep, beweert hij), klaar om zijn deel in het sturen te doen (maar de périphérique de Paris, ho maar, daar begint hij niet aan, madame mag zich daarover ontfermen, madame kan dat goed, jazeker). Onze tweede compagnon Johan kan nog niet mee, hij heeft nog een halve week verplichtingen en afspraken en komt woensdag met het vliegtuig naar Carcassonne. We kunnen relax en gezellig rijden, want we hoeven maar tot Velles (ten noorden van Limoges) vandaag, 570 km ver. Omdat het zondag is zijn er alvast niet veel verkeersproblemen. Het is bloedheet buiten, maar in de auto blaast de airco een frisse wind in ons gezicht. We eten onze picknick op een 'aire' even voor Parijs. Geert vindt zijn pistolets niet en eet die van Michel dan maar op, die ze gul aanbiedt. Win-win want hij heeft er te veel gesmeerd. Het loopt ook gesmeerd, maar er is wel een inhiberende factor in het vlot gerij. Wat denk je ? Het is toch de ronde van Spanje zeker. Dat moeten ze gezien hebben, die aankomst daar boven op die berg ! Dus stoppen ze bij de eerstvolgende ‘aire’. Madame moet wachten en ronddribbelen terwijl de mannen vol commentaar naar hun smartphone kijken voor de laatste kilometers bergop.
Een huis dat 1,5 jaar leeg stond heeft opknapwerk nodig. Met dank aan het technisch vernuft van Johan, die bijna voor alles een oplossing vindt. Daar maken wij een diepe buiging voor.
L'arrivée 23 augustus, rit van 97 kilometer, beetje veel voor de jonge oudjes
We krijgen een typisch Frans ontbijt, samen met nog 2 andere gasten die wijselijk aan een andere tafel gaan zitten (Covid!). Raar, gisteravond had de man een hond bij zich, nu een vrouw. 'Hij heeft zijn hond ingeruild voor een vrouw', zegt Johan, 'straks gaat de vrouw in de auto en gaat hij weer met de hond op stap'. Ik zwijg wijselijk, weet uit welke hoek het waait. (er zit geen kwaad in, zou mijn schoonvader zeggen).
Audrey van de b&b heeft ons gisteravond een mandje frisrode appeltjes gegeven, het leek Roodkapje wel met haar mandje en haar grote Duitse Scheper (of is het Schaper). De appeltjes heten Early Crunch en ze smaken heerlijk zoet en....crunchy.
Vandaag wordt een zware rit, maar Audrey zegt ons dat het prima weer is om te fietsen en dat we wind in de rug zullen hebben. Geert is chauffeur, maar ik plan om hem af te lossen op de middag. Zo kan ik het huis in Ansignan gaan inspecteren. Het staat al 1.5 jaar alleen te wezen. (Covid!!). De streek wordt stilaan bekend, we fietsen langs het golvend landschap in een frisse ruk naar Limoux, waar er een onverlaat een fles van de lekkere blanquette wil inslaan, maar we zijn onverbiddellijk, voortrijden en niet drinken.
Batterij valt plat, ik moet stoppen. AAAAAAAh!!
Ondertussen is het een dag verder en is de batterij terug opgeladen.
We hebben afgesproken in Villardebelle en ik zie nu dat dat dorpje op de Col de l'Homme Mort ligt. De plaats is prettiger dan de naam doet vermoeden, er is al een hele klim achter de rug en we lusten wel een boterhammetje en een stukje kaas. Geert heeft de tafel gedekt, ongelooflijk dat er altijd een gedekte tafel op ons wacht. We vertoeven onder de kastanjeboom en geen kat, hond, noch mens te zien. De enige levende wezens die we tegenkwamen waren blinkende jonge ezeltjes die ons nieuwsgierig en ook wat monkelend aankeken. Gekke toeristen, dat dachten ze ongetwijfeld.
Wat nu volgt is een herkenbare rit langs verlaten, maar goed geasfalteerde wegen, tussen de garrigue, waar niks groeit dan die houtige struiken waar je niks mee kunt aanvangen. Rotsige streek, weinig vruchtbaar en dus weinig mensen. Ik herken de mairie van Auriac, hoog en droog, de burgemeester moet vader zijn over een handjevol inwoners, weinig werk aan de winkel dus. Ik denk dat hij nog een andere job moet hebben om zijn tijd vol te krijgen.
En daar zijn de gorges de Galamus alweer, het blijft indrukwekkend hoe diep die kloof is. Blauwhelmen lopen hier in groepjes rond, ze doen aan canyoning en speleologie met plaatselijke gidsen. St. Paul de Fenouillet wenkt, hier zullen straks de mannen hun blauwe Chimay drinken, de trofee voor de zoveelste overwinning van col na col in bloed, zweet en tranen. Ze zullen klinken en trots in eigen hart kijken en denken : we zijn wel gepensioneerd, maar we zijn nog niet versleten. Benen en hart zijn nog in orde, houden zo !
De Chimay is op, nog 9 kilometers te gaan en dit gelooft u niet : in die laatste kilometers rijdt Johan lek, zowel voor- als achterwiel. Komt dat tegen. Geert komt ter hulp met de auto. Die banden nu nog plakken, na 97 kilometers, neen, bedankt !
In Ansignan wacht een heerlijke douche (koud weliswaar, boiler moet warmen), een bloemkoolcurry met kip en, vooral, een lekker zacht bed. Daar zal nogal een stukje gesnurkt worden !!
Als we het uitrekenen hebben we in totaal 542 kilometers gefietst over 7 dagen. De kampioen van de meeste kilometers is Johan (472). De kampioen van 'elke dag een andere outfit' is Michel (7x andere koersplunje). De kampioen van de maximunsnelheid is Geert (zal rond de 60km/uur zijn) al kan het ook Johan zijn. En de kampioen van de kampioenen, ja , dat ben ik hé!!!!
22 augustus naar de appeltjesboerderij in het land der katharen
De zwoele nacht heeft ons geen deugd gedaan, ik hoor zuchten en kraken aan de ontbijttafel en 'geen oog dicht gedaan' murmelen. Toch gaan ze vandaag moeten rijden, de drie mannen. Ik ben chauffeur en het is zondag, dus de winkels zijn gesloten en mijn opdrachten nihil. Gelukkig heeft de vorige chauffeur voldoende ingeslagen en zullen we niets te kort komen.
De bloedhitte van gisteren is gemilderd. Het is bewolkt doch droog en tijd om te vertrekken. daaag mannen !
Ik nestel me nog even op het terras van het hotel met mijn laptop om te bloggen. Het personeel hier is niet vriendelijk, wel correct. Wat een verschil met een b&b zullen we later op de dag nog verzuchten. Hoe hartelijk zijn de mensen daar. Gelukkig is de wifi wel welwillend op het hotelterras en kan ik ongestoord werken tot de ober met zijn wijsvinger op het schaaltje met de rekening komt tikken (zonder spreken). Hij wil dat ik betaal en er van door ga. Betalen wil ik wel, maar vertrekken, neen, hij zal nog wat moeten wachten. Met groot gedruis begint hij dan maar de tafels rondom mij te dekken voor het middagmaal. Het zal me worst wezen.
Het is alweer flink druk aan het meer, ik wring me autogewijs bergop. het wordt een klim van ettelijke kilometers en boven is er een prachtig zicht in 360 graden over de omgeving : gele en groene en bruine lappen grond. Windmolens. Kleine dorpjes.
We hebben afgesproken aan het Canal du Midi. Het blijft voor mij een raar water, dat kanaal : het is zo smal en het water staat zo hoog en het is recht als een meetlat. De sluiswachter staat paraat want de plezierboten komen eraan. Ik vind een rustig plekje met een bank (de picknicktafel is ingenomen door twee koppels die hun tafelkleed er over gezwierd hebben, maar er niet aan zitten, hetgeen op de zenuwen werkt van Johan, die aanstalten maakt om aan hun tafelkleed te gaan trekken), we eten een brood en drinken een glas (water) en vinden wederom een vijgenboom, in het huwelijk getreden met een bramenstruik en sindsdien innig verstrengeld. Ze zijn volrijp, de vijgen, zoet en sappig.
Ons einddoel is een dorpje dat ik niet kan uitspreken en niet kan schrijven hier, het eindigt op la Bastide en het ligt in het land van de katharen en dat ruikt al heel erg naar ons huisje in Ansignan. Ik hobbel lustig verder. Tijd zat, de mannen zijn net vertrokken. Maar wat zie ik daar op een bank in de verte zitten ? Drie mannen. In rood, zwart en veelkleurig. Dat zijn toch onze coureurs ? Ja, toch ? Nu al aan het rusten ? Als ik dichter kom moet ik toch wel lachen. het zijn helemaal de mannen niet, afin, het zijn wel mannen maar ze zijn een tiental jaar ouder dan onze sporthelden en hun buik is ook enkele kilo's voller. De rode man, midden, buik bloot zit te snurken, mond wijd open. Haha, ze lijken er gewoon niet op, wat een affront in hun fitte, afgetrainde ogen.
De b&b ligt wat bergopwaarts en is nog niet in orde als ik aankom. Ik zet me wat in de tuin met de weekendkrant van een week geleden. Nog veel leesvoer te gaan. Niet veel later hoor ik licht gebrom en komt de eerste man over de eindmeet.
Wat een prachtige b&b alweer. We zijn uitgenodigd voor het avondmaal en zo kan onze dag helemaal niet meer stuk. De slechte nacht van gisteren zal ruimschoots gecompenseerd worden door de volgende !!!!
21 augustus 'tout en petits' van Rabastens naar Rével
het is al zonnebrand en we zijn nog maar 9u30 in de ochtend. Vandaag is Michel chauffeur. Die is blij want hij mag naar de markt van Rabastens. De gastvrouw geeft ons nog vlug een kaartje mee van de b&b, wie weet komen we nog eens terug. Het was een mooi plekje om te vertoeven.
We hebben een rit van 58 kilometers voor de boeg, maar uit ondervinding weten we dat het er sowieso meer zullen zijn (77 tellen we 's avonds). We zijn goed ingesmeerd want het is een ongenadig hete dag en er is weinig schaduw. Hier staan hectares en hectares uitgebloeide zonnebloemvelden. Het parcours is niet al te aantrekkelijk, nogal wat grote banen met veel verkeer. Tegen de middag wordt het rustiger. We hebben al geleerd dat de D-banen (departementswegen) kleiner en rustiger zijn als er weinig cijfers achter staan. De D12 is veel rustiger dan de D112. Daar zitten we dus op, de D12 naar Pratviel, waar Michel ons opwacht. Maar eerst moeten we de nijdigste klim van ons huidig palmares nog afwerken. Het wordt afstappen geblazen. Johan zegt dat de wuvesteke niet voldoende is, hij gaat een oudewuvesteke op zijn fiets laten leggen. Ja, dat is hier wel even nodig.
Pratviel is een piepklein dorpje met een grote mooie kerk, een gemeentehuis en een kerkhof. Er is geen levende ziel te bespeuren. Of toch, er komt een soort fernandelachtig personnage op ons afgesleft. Hij wil weten wat we hier zoeken en vertelt ons dat er een paar 100 inwoners zijn in Pratviel. Hopelijk komen die goed overeen. Geert proeft van een lekker stukje cake dat Michel meebracht van de markt, maar zijn gezicht staat algauw op donder en bliksem. Blijkt het een glutenvrij brood te zijn, gemaakt van mais en rijst. Het bezorgt Michel de slappe lach, en hij maakt het later goed door in de Lidl (hij houdt van die winkel, heeft er familiebanden) een reuzecake quatre quarts te kopen.
We hebben nog een kleine 40 kilometers te gaan, zijn vastbesloten onderweg een terrasje te doen. Maar de Fransen doen niet aan terrasjes ! Wel vinden we een hotel 4 sterren, spa en relax en we wagen onze kans. Kunnen we hier iets drinken ? ja, dat kan. Een knipmesjongen bedient ons en nog nooit smaakte een orangina zo goed als hier in de tuin van de sjieke madams die hun tijd verdoen met champagne te drinken en te flaneren en bavarderen. (is mijn perceptie, maar misschien niet de juiste). :)
Nog even rijden, madame google is nodig nu, maar mijn smart phone valt plat. Johan vraagt de weg, links en rechts zegt de behulpzame vrouw, maar daar komen we niet mee weg. Nog maar eens vragen dan. 'Oui oui, zegt de man, langs hier gaat het maar het is steil en jullie kunnen niet rijden naar boven'. Dan gaan we te voet, zeggen we in overleg. Het worden de zwaarste momenten van gans de trip. Het parcours is voor mountainbikers (en dan nog!) en met mijn zware elektrische fiets is dat echt slavenarbeid. Het zweet gutst uit al onze poriën (vooral die van Geert dan, die grommend en brommend mijn fiets omhoog duwt). Wat kunnen 800 meter lang duren !!
Het hotel staat om het hoekje en we komen terecht in een ongeziene drukte. Het blijkt hier een heel toeristische plek te zijn aan het meer van Saint-Ferriol, auto's rijden op en aan, schaarsgeklede toeristen wandelen op en naast de weg. Het kan ons allemaal niet veel schelen, we ploffen neer op onze bedden om te bekomen.
We eten in het plaatselijk restaurant, niet ver, wel duur. Het is lekker. Michel vraagt een decappuccino. Neen, dat hebben ze niet. Nog een glas wijn dan. Lekker is die, vind ik ook.
We moeten de Wifi-code nog vragen in het hotel, het is de naam van het hotel maar in kleine letters en zonder spaties : larenaissance dus. Tout en petits, zegt de hotelbaas. Michel probeert het wachtwoord : toutenpetits. Opnieuw en opnieuw en opnieuw tot de zon weer langzaam opkomt.......
Er is een fietspad langs de Aveyron, dat hebben we ontdekt. Of liever, de gastvrouw heeft ons vanmorgen verteld dat de Aveyron mooie gorges heeft en toen ontdekten we dat er een voie verte langs de rivier is. Die kunnen we nemen tot Penne en dan verder naar het Zuiden rijden. Het maakt de tocht iets langer maar ook mooier. Er zijn nog gasten in de b&b en tijdens het ontbijt is het frans gekwaak zo luid en heftig, dat we blij zijn als we weer buiten staan. We zwaaien, kijken niet meer om. Op naar l'Aveyron à vélo. Johan is chauffeur en we spreken af in Penne langs de rivier. Het rijdt vlot, veel kayakkers op de rivier, fietsers komen we bijna niet tegen. Ik hoop stiekem dat ik ga kunnen zwemmen in de Aveyron, maar dat valt tegen. We vinden geen plekje langs de rivier en klimmen uit de vallei naar het dorpje Penne zelf waar we kunnen picknicken. Het lijkt alsof de picknickplaats op ons ligt te wachten, er lopen heel veel toeristen, maar niemand heeft blijkbaar zin om te picknicken. Wij dan maar. We hebben honger, we hebben dorst en we moeten naar toilet. Dat geraakt allemaal opgelost daar in het klein dorpje met zicht op het kasteel.
Er wacht nog een lange klim om goed en wel uit de vallei te geraken, maar die ligt grotendeels tussen de bomen, dus qua temperatuur valt dat nog mee. Johan is ondertussen ribbedebie en wacht ons op in de b&b van Rabastens, waar hij aan het zwembad een boekje leest.
Voor ons is het madame Google Maps die ons naar de volgende vallei (de Tarn) zal leiden. Ik ben hardhorend en daar ben ik niet altijd gelukkig om, maar nu is het toch een voordeel om hoorapparaatjes te hebben, want de madame legt de weg uit in mijn oren. Technologie !!!!
Alleen spijtig dat het een vervangster is van de vaste medewerkster van Google Maps (zegt Michel), of is het misschien een stagiaire, maar ze stuurt ons met veel passie in doodlopende straatjes of veldweggetjes waar niet op te rijden valt. We keren dan maar telkens onze kar en dan herpakt ze zich wel. Er is nog werk aan zeggen we tegen elkaar.
Johan heeft ons laten weten dat we ons moeten richten op de watertoren ( nabij onze verblijfplaats), maar hij vergeet dat er we meerdere watertorens zijn en dus zijn we aanvankelijk niet veel met die tip. De baantjes zijn smal, hobbelig, golven op en neer en liggen in de bloedhete zon te smeieren en wij doen mee. Maar daar is La Salamandre al, beheerd door een Nederlands koppel. Geert en ik krijgen een luxe romantisch appartement toegewezen ( moet een vergissing zijn in de boeking, maar we treuren niet), Michel en Johan een kamer met 1 deur (de kamerdeur) en in die kamer moet je in slalom naar het toilet en de badkamer die achter een wand en nog een wand zitten. Goed voor 's nachts als je geen toiletdeur hoeft open en toe te doen.
We nemen nog een duikje in het zwembad (zij die een zwembroek bij hebben), het koelt heerlijk af en gaan 's avonds eten in Lisle sur Tarn, waar we zeker en vast op een terras langs het water kunnen zitten (zegtJohan die het meende gehoord te hebben van Kees en Kezia), maar het water heeft enkel een oever vol struiken en het terras bevindt zich op het marktplein. 'Nederlanders kan je niet vertrouwen', bromt Michel. Tja, de meeste mensen deugen niet, hé, volgens hem. We eten lekker en veel en stommelen naar boven, ons hemelbed in.
de hort op
