Gebed tot Maria van een bloglezeres voor mijn overleden schoonzoon die zijn organen wou afstaan aan de wetenschap maar dit om medische redenen niet kon..
Een gebedje aan O.L. Vrouw van Lourdes,
Plots hield het leven van jou schoonzoon op ...waarom zo vroeg
Een vraag waar nooit een antwoord op komt...
Alleen in diepe rust en geloof , vind je troost en kracht...
Ik vraag aan de Heer door bemiddeling van O.L.Vrouw van Lourdes
Geef het licht van zijn ogen aan hen
die nooit de liefde van een vrouw mocht aanschouwen.
Probeer met zijn hart voor iemand anders een nieuw leven op te bouwen.
Geef zijn bloed aan een tiener, die uit een wrak van een auto werd gehaald.
Geef zijn beenderen, elke vezel en zenuw, aan een kind dat niet meer durfde te hopen,om dit jonge leven eens te kunnen laten lopen.
Geef de cellen van zijn hersenen aan hen die zijn uitverkoren.
zodat een stomme jongen zijn ouders echt kan horen.
Help met zijn as de bloemen bloeien.
Laat ook de bomen, planten, alles er van groeien.
Wil zijn fouten en zijn zwakheden voor altijd begraven.
Geef zijn zonden aan de duivel, geef zijn ziel aan God.
De postbodes zijn weer zwaar geladen met kerstwensen. Ook in mijn brievenbus vallen ze lijk de bladeren in dherfst binnen en zelfs mijn mailbox geraakt er bijna vol van.
Mijn kerst- en nieuwjaarswensen zijn de deur uit en voor al wie ik zou vergeten zijn, in het bijzonder mijn ongekende lezers schrijf ik u
Zalige Kerst zonder dat ge nu moet doodvallen en een gezond en gelukkig Nieuwjaar zonder veel kommer en kwel. Maak er maar een goed potje van !
Wie er ook een goed potje van maakte was Tuur Pullinck uit de Peperstrate in Zoutenaaie. Om de drie weken ging hij bij zijn groenteboer om een klutske patatten en een bundel rapen.
Eet je gij nooit een keer iets anders ? vraagt zijn groenteboer. Ba ja ik, zegtTuur, de maandag eet ik raapkes, de dinsdag raapkes met een laurierblad en k peinze dat het wortels zijn, de woensdag maak ik witte saus en k peinze dat het bloemkool is, de donderdag doe ik er wat azijn bij en k peinze dan op schorseneren, en als ik dan de vrijdag wat suiker bij doe peins ik dat het peren zijn. En zo is het alle dagen wat anders.
Smakelijk allemaal met de kreeft, de kikkerbillen, de kalkoenbouten, de eendenborsten en laat de champagne maar knallen.
Ik las volgend gedicht van een mij onbekende poëet
Henne! Gij die daar loopt op het stroppelveld, Hèt er joen nooit iemand verteld Da veele van joen rasgenoten, In kotjes zitten opgesloten Waar da ze nooit de zunne zien !
Henne, Hoorde je nooit zeggen van etwien, Da zieder daar, om zo te zeggen, Maar djuuste zitten om te leggen ! Gie loopt daar nu ol kakelen rond, En pekt en scharrelt in de grond, En stekt n tetting of n slekke Je legt joen ei waar da t joen past, In t hooi, op t dilt of op de ast, Etwaar op n verloren plekke !
Je hoort den hane geerne kraaien, Je gaat er zelve rond gaan draaien ! En bovendien, is t wel geweten, Van ols n kikt je zijt gezeten Om van zn lusten te genieten Maar, hoe dat t met dandere hennen gaat In wat hulderen lust bestaat, t is te verstaan, gie weet van nieten
Zo is het ook in t menschenleven, Den eenen is t geluk in dhand gegeven. Den anderen kent tegenslagen en verdriet, Maar den eersten voelt het zeer Van den anderen niet !
Morgen vieren wij Sinte Catherine, weer een van die heiligen die vroeger bij ons zo werd vereerd . De H. Catherine was de patrones van de jonge (ongehuwde meisjes) en in sommige streken was het de gewoonte om zijn verliefdheid op een meisje wel eens te tonen door een Ste Catherinekaart met een ferm mooi en voor die tijd wat sexy meisjesafbeelding te sturen.
Vooral ook werd deze heilige aanroepen voor huiduitslag, het Ste Catherinewiel noemde men dat. Op heel wat plaatsen kon men er voor gaan dienen, een bedetocht maken op plaatsen waar de H. Catherine speciaal werd vereerd.
Wie ook met huiduitslag zat was paster Smout van een grote parochie in het Veurnse. Na een heel eind geplaagd te zijn van de jeukte en reeds Ste catherine aanroepen te hebben aan een groot beeld in zijn kerk werd hij maar niet verhoord.
Lijk dat hij het wat gênant vond om naar een te dokter gaan op zijn parochie ging hij te rade bij een specialist in Roeselare. Na zijn beurt afgewacht te hebben kon hij binnen en moest hij zich van al zijn kleren ontdoen. De specialist bekijkt en betast het pasterke en zegt: Maar menere toch ge zit vol luizen. Het pasterke verschiet en antwoordt: Maar menere de specialist, een beetje respect hé. k ben ik geestelijke en pastoor van een grote parochie !
De specialist kijkt nog een keer goed en repliceert « Excuus mijnheer de paster, het zijn geen luizen maar hemelbeestjes»
Soms kan je deze wenk als een raad van de Bond zonder naamergens in een huiskamer, in een werkkamer of bureel zien hangen. Het is een suggestie om niet te klagen, te ruttelen of te pruttelen maar om de huisvrede te bewaren.
Er wordt soms nog wat afgezaagd bij de mensen: over het weer, de levensduurte, de politieke crisis, allerhande onhebbelijkheden, onverdraagzaamheden bij de andere . Heel dikwijls gaat het om feitelijke onbenulligheden. Mensen met een grote tegenslag, met een zware ziekte of handicap hebben daar minder last van. Deze mensen zijn soms een rem op ons gezaag over kleine ongemakken.
Men zegt soms dat de vrouwen het gemakkelijkst zagen maar ik geloof dat niet. Alhoewel, de vrouw van Berten, de schoenmaker was een ongelooflijke zaag. De pastoor van de parochie wist dit ook. Toen hij bij de schoenlapper was kwam die vrouw juist binnen. Hij dacht t is het moment en langs zijn neus weg zei hij tegen de schoenmaker: Berten, als het mogelijk is, ik zou willen dat je de zolen maakt met leer van vrouwentongen, dat verslijt niet.
Ja, het is zo om letterlijk te zagen hetzij met een figuurzaag, een handzaag, een cirkelzaag of kettingzaag moet men naast goed materiaal soms wel enige handigheid en routine hebben. Niet, zoals die doe het zelver die tweemaal een plank had afgezaagd die nog steeds te kort was.
Laatst nog was mijn duimietsje te lang zodat hij met de top in een kettingzaag terecht kwam. Maar, geluk bij een ongeluk komt veelal voor, het was enkel maar rakelings zodat ik mijn duim nog behoud. Met de goede zorgen van een vriendelijke verpleegster komt alles weer in orde en kan ik duimen voor de instelling van een week zonder gezaag!.
Een ex hebben is blijkbaar op heden geen probleem meer, zelfs niet voor een Franse president die er al twee heeft.
Het gebeurt ook wel eens dat men weer eens zijn "ex" gaat opzoeken. Verleden week hebben de ex-collega's van de ex-HBK-spaarbank mekaar weer eens na zoveel jaren ontmoet. Het was een gezellige bedoening om tijdens het bowlen en de lunch achteraf onze nieuwsgierigheid omtrent het wel en wee van onze ex-collega's de kost te geven.
Het zou ook wel kunnen dat men na vele jaren afscheid met zijn "ex" gaat flirten, ja zelfs hem of haar eens liefdevol op zijn schoot wil nemen. Dat overkwam mij deze week op onze klasreunie van de Rhetorica 1954 aan het college te Menen ( Zie op foto bovenaan). Wij hadden onze ex-professor van de poësis, nu 85 jaar ,en een van de nog drie overlevende professors, als eregast uitgenodigd die ons nog steeds verbaasde door zijn flinke memorie en taalvaardigheid. Na het schenken van de wijn las hij zelfs voor ons een merkwaardig pleidooi voor het behoud van het Latijn in onze cultuur.
Ziehier de tekst, weliswaar niet van hem maar van een onbekende schrijver:
Beste vrienden,
Een torenhoog talenprobleem stelt zich in de Europese unie. Voorlopig zijn er elf officiële talen maar er zitten er nog zeven in de wachtkamer. Europa Quo vadis ?
U ziet het die linguistieke pret kan niet op en loopt uit de hand. , vandaar mijn voorstel om het Latijn in ere te herstellen en te verheffen tot lingua franca in de Europese unie. Bewust of onbewust, maar let eens hoe onze taal doorspekt is met Latijn, wat zeg ik, wij spreken bijna iederéén Latijn. Iedereen is latinist!
Deze captatio benevolentiae moeten we nemen cum grano salis, hoewel, het is geen oratio pro domo !
Men moet geen primus inter pares zijn die summa cum laude promoveerde, men moet niet behoren tot de beati possidentes, om een admittatur te verlenen, een nihil obstat zeg maar,aan dit bona fide voorstel.
Het is toch geen conditio in terminis dat het geen sine qua non is om tabula rasa te maken met de eigen taal, die urbi et orbi tot persona non grata te verklaren, en stante pede, manu militari, over te schakelen op het Latijn, dat dan, als een deus ex machina, als hét enige communicatiemiddel in aeternum moet worden beschouwd.
Zeer weinigen,beste vrienden, rarinantes in gurgite vasto,vallen dit voorstel bij. Elk heeft zijn eigen mening daarover, quot capita, tot sententiae. Discussie is dus overbodig, de gustibus et coloribus,u weet wel,non disputatur.
De vox populi huldigt het, primum vivere,deinde philosophari. Het vulgum pecus prefereert het eigen land, ubi bene ibi patria, blijft horig aan zijn meesters, cujus regio, illius etreligio, en voor de rest is daar de televisie,het panem et circenses van de moderne tijd, o tempora o mores.
Alles blijft bij hetzelfde, nihil novi sub sole: de regeringen koesteren het perpetuum mobile van de verdeeldheid in partijen, divide et impera, en behouden ipso facto een status quo, al is het pro forma.
De verlatijnsing van Europa is niet voor morgen, het voorstel ad hoc is niet ad rem, het imago van Europa blijft de facto zoals het was: een toren van Babel sui generis, quod erat demonstrandum.
Deze gratis pro deo beschouwingen heb ik thuis intra muros neergeschreven, want verba volant, scripta manent. En bij een glas wijn, beste vrienden, want in vino veritas.
Waarheid of niet, errare humanum est, maar in medio virtus, geen venenum in cauda, wel deze wens: vivat crescat floreat collegium Menense !
Beste vrienden, carpe diem, sursum corda en ad multos annos !
Deo gratias.
Tot daar de tussenkomst van onze eminente professor.
Hij had onze harten weer, als zovele jaren terug, zo veroverd dat wij hem als blijvende schat op onze schoot zouden willen nemen.
Maar een ex blijft een ex en van deugden voldaan vertrok iedereen weer met het lijdend voorwerp van zijn zevende sacrament naar huis.
Het is zover. De uitnodiging voor onze klasrëunie op 18 oktober van de Rhetorica 1954 is verstuurd. Het wordt een jaarlijks weerzien van de klasgenoten en hun echtgenoten.
Ik betitelde het als een Rondetafelconferentie met als thema Eertijds heeft er een volk bestaan edel en groot met een knipoog naar ons studentenverleden.
Zoals elk jaar zullen weer de fratsen uit onze tijd aangehaald worden met herinneringen aan onze professoren uit die tijd nl. de vlooie, mussche, papa den beer en het zwaantje. Het waren niet alle beesten. We hadden ook nog een krieke, makke, belga, molotov en mama.
Onze vrouwen zullen weer luisteren naar onze verhalen en wellicht zullen we er een schepje bijdoen.
Wij zullen vaststellen dat al zijn onze haren grijs of verdund wij eigenlijk innerlijk en van karakter nog dezelfde gebleven zijn. Een mens verandert niet zoveel ook al poogt zijn vrouw soms aan heropvoeding te doen.
Onze collegeperiode was een heel andere tijd. Wij kenden geen drugs, allen maar in het geniep een cafeetje aandoen op de terugweg naar huis en zelfs een onschuldige kus zou voor ons al sexy geweest zijn. Wij waren de eerste klas die na de examens na de les een bak bier mochten uitdrinken en dat op foto werd vereeuwigd.
De menu in het eethuis Pieter zal méér zijn dan een gewoon pintje. Het is maar te hopen dat er niemand van mijn gasten doet als Juul die van het feest van de pompiers kwam en teveel van de Rodenbachtaart als dessert gegeten had.
Die pruimen op de taart deden zoals verwacht hun werk zodat hij plots dringend moest en hij achter een dikken beuk in het Geitenpark zijn broek liet zakken. Op hetzelfde moment komt daar Seppe de wijkagent voorbij en is getuige van dit ontoelaatbaar latrinair gebeuren.
Ge weet, orakelt Seppe, dat de burgermeester dat niet wil hebben. Juul die wel letterlijk en figuurlijk de kluts kwijt is, staat daar verbauwereerd achter zijnen beuk en ziet het niet meer zitten, alhoewel hij het ziet liggen.
Als meneer de burgemeester het niet wil hebben brabbelt hij, wil gij het dan misschien hebben? Absoluut niet snauwt de garde. Héwel, zegt Juul, als meneer de burgemeester het niet wil hebben en gij wilt het ook niet, dan laten wij het gewoon liggen, want ik moet het ook niet hebben.
OP de website van consumentenbedrog.be vond ik volgend verhaal. Ik weet niet wat is waar maar het is toch maar raar.
Van een mirakelbedrog
Op die morgen van 18 september 1912 heeft Armand Lambert, kruidenier in de buurt van Dijon, in zijn winkel een ongeval. Het was een klant die - ongewild - aan de basis lag van het ongeval. Toen die om een pak rietsuiker vroeg, moest Armand op een ladder klimmen om dat pak van het rek te kunnen nemen. Maar hij verloor zijn evenwicht en viel van de ladder. Daarbij kwam hij slecht neer en bleek hij door die val verlamd te zijn aan beide benen. De artsen stelden als diagnose: een zenuwschok. En Armand kwam in een rolstoel terecht. De verzekeringsmaatschappij betaalde de premie uit die voorzien was voor verlamming aan beide benen: 100.000 Franse francs. Die som kwam goed van pas om de boetiek naast de winkel op te kopen. Maar waar schuilt hierin het bedrog? Wel, Armand Lambert is niet echt verlamd. Hij doet de hele dag alsof in zijn rolstoel. Dus is het hele opzet eigenlijk één grote oplichterij ten opzichte van de verzekeringsmaatschappij. Maar na enkele maanden is Armand het beu om die rol van invalide te spelen. Het verdraagt het niet meer om de hele dag lang aan zijn rolstoel gekluisterd te zitten en te moeten aanhoren hoe de klanten hun medeleven (of medelijden) betuigen. De oplossing die hij daarvoor bedenkt is een pelgrimstocht naar Lourdes te ondernemen om de verlamming als bij wonder te doen verdwijnen. En het werkt! Op 15 augustus 1913 wordt Armand Lambert in de bron ondergedompeld en staat hij daarna langzaam recht en begint te stappen. Resultaat: algemene euforie onder de menigte.
Er is een waar mirakel gebeurd.
Enkele dagen later verlaten Armand Lambert en zijn vrouw Lourdes om naar huis terug te keren. Het hele land volgt hun wedervaren op de voet, want een mirakel gebeurt nu eenmaal niet elke dag. Armand en zijn vrouw denken al na over een nieuwe naam voor hun kruidenierszaak: Het Mirakel? Bij de Heilige Bernadette? Maar dan gebeurt er nog iets onvoorzien: een goederentrein rijdt in op de trein waarmee Armand en zijn vrouw reizen. Armand wordt ernstig verwond door een gebroken ruit en moet in allerijl naar het ziekenhuis worden overgebracht. En daar verneemt zijn vrouw van de dokters dat er maar één ingreep was waarmee ze Armand konden redden en die ingreep was: zijn beide benen amputeren.
Ze zijn voorbij de rustgevende zomerdagen. De kleinkinderen zijn weer met hun zware boekentassen naar school en het werkvolk bij hun bezigheid. Wij, gepensioneerden zouden nu kunnen profiteren van een St.-Michielszomertje maar die is er niet of genieten van een goedkoop hotelletje, een Spaans zonnetje of een weekje in ons verblijf in de Ardennen maar wij hebben daarvoor geen tijd.
De meer dan drieduizend lidkaarten voor de Vrienden van Lourdes zijn de deur uit om door onze 65 ijveraars aan de man te worden gebracht.
Bij het printen van de zesduizend etiketten heeft mijn printer het begeven. Gelukkig, juist wanneer er een koopje te doen was in de Aldi.
Op de vooravond van Marias geboortefeest hadden wij een mooi geslaagde startvergadering met een 50tal medewerkers. Er was weer een stemmige misviering aan de grot in de O.L.Vrouwekerk opgeluisterd door onze twee nachtegaaltjes en de bemoedigende woorden van onze proost. Na de mis volgde een boeiende conferentie door de directeur van Vlaanderens Bedevaarten waarna 140 smakelijke koffiekoeken werden verorberd.
Straks worden in stad nog 200 mooie affiches verspreid met het logo van het Jubileumjaar 2008. Er worden al plannen gemaakt voor nog acties waaronder een supertrekking op 10 februari e.k. Ik heb mijn stoute schoenen aangetrokken om voor deze gelegenheid de bisschop te vragen voor een conferentie. En deze week kreeg ik een vriendelijke brief met zijn toezegging. Dank u Monseigneur.
Zelfs al 15 jaar gepensioneerd ben ik nog steeds in ban van mijn vroegere werkgever en benieuwd over het lot van mijn ex-collegas. Als secretaris van de seniorenclub besteedde ik de laatste weken heel wat uren aan het opmaken van een website voor de club (www.hbk-seniorenclub.be) . Die is nu goed operationeel. Vandaag wordt dan ook het 41e clubkrantje gepost met een uitnodiging voor een dagje Roeselare. Wij maken er een korte wandeling met een knipoog naar het olijke vrolijke en energieke Roeselare. Wij steken onze voeten onder tafel in Restaurant Cloet ( die voedt goed) en bezoeken het bedrijf Roularta Group.
Nu vlug wat tijd maken voor de organisatie van een klasreünie waarvan het grootste probleem is om ze alle zonder uitzondering bijeen te krijgen.
De weerman heeft voor volgende week herfstweer beloofd.Dat is goed ook. Dan kan ik binnen blijven en verder werken aan mijn collectie 5000 postkaarten uit Lourdes. Zopas verscheen in het septembernummer Lourdesmagazine , een luxe uitgave van het Heiligdom in Lourdes( in het Frans, Italiaans, Spaans, Duits en nog niet in het Nederlans) een aankondiging daarover.
Zie foto en klik er op.
Ziedaar de reden waarom mijn blogtekstsoms achterwege blijft.
Met deze 80e ijzerbedevaart is het vijftig jaar geleden dat ik voor het eerst er aan deelnam zonder veel keren op de weide te mankeren. Zeker een reden te meer om er dit jaar weer op post te zijn.
Wij waren er eerst als student met tientallen in groep per fiets, later met het Davidsfonds en andere Vlaamse verenigingen en uiteindelijk individueel in familieverband. .
Wij maakten de glorietijd mee van de bedevaarten met aanvoer van camions stenen voor de opbouw van de nieuwe toren waarvoor wij ook geld ingezameld hadden, zwepend in de massa met luidruchtige slogans dat we s anderen daags er hees van waren, getooid met leeuwenvlaggen en lonkend naar frisse Neles in gele Tshirts met zwarte corseletjes.
Voorbij die tijd.Nu, rustig per wagen, haast alleen uit mijn kennissenkring en omgeving. Onder denog vier à vijfduizend deelnemers zijn jongeren zeer schaars geworden. Waar is der ouderen fierheid nu gevaren ? .
In deze consumptiemaatschappij zijn mensen en in het bijzonder jongeren nog moeilijk aan te spreken of warm te maken voor geestelijke en morele waarden. Dit is ook zo in de Kerk.
Toch heeft onze Vlaamse bewustmakingreeds veel bereikt, bijna alles. Er is nog wat werk aan de afwerking.
Van een strijdmotief is de bedevaart nu meer een waardevolle herdenking, een fiere culturele beleving geworden en een zelfzekere belofte, zo niet een eed, van verdraagzaamheid en vrede jegens alle volkeren, ook het Waalse volk, niet vergetend wel vergevend, het onrecht dat het België ons heeft aangedaan. In Hertoginnedal moet men nog proberen op rechtvaardige wijze zelfstandigheid te verdelen voor Vlaanderen en Wallonië naar meer welvaart voor beiden.
Mijn moeder had een buurtwinkel, één van de vele die er toen na de tweede oorlog veel bestonden en volgens Unizo nu tot een 6.000 in ons land geslonken zijn.
Men verkocht er algemene voedingswaren, huishoudgerief, klederen, lingerie en naaigerief.Een groot deel van haar klanten kwamen dagelijks over de vloer. Haar klanten kende ze van buiten en van binnen. Zij was soms voor hen een raadgever, een biechtvader en wist al het nieuws van de gemeente, de goe en kwa maren.
s Zondags moesten wij langer in bed blijven. Dan kwamen de klanten van te lande naar de vroegmis, stalden er bij ons hun fiets en bleven na de mis nog wat hangen om er een koffie te drinken. De stalling, het toilet, de koffie was gratis service. Probeer het maar eens in van onze moderne grootwarenhuizen.
Een woord klinkt nog altijd in mijn oren. Juist voor dat de deurbel klonk en dat een klant wegging was het: Merci, testjoenendiensted.w.z. dank u, 't is tot uwen dienst..
Dienstbaarheid in al wat je doet, voor het plezier en het nut van uw klant, uw vriend, uw collega, uw medemens, niet voor het gewin, niet voor een wederdienst. Dat heeft mijn moeder aan de toog mij onbewust meegegeven 3à à 50 keer per dag met de duerbel van haar winkel..
De buurtwinkel van mijn moeder is als een inspiratiebron voor mijn vrijwilligerswerk.
Van vrijwilligerswerk gesproken. Rachelle van bij de buren had het op zich genomen om de kindjes van de buren van school af te halen met haren auto.Zij had een auto vol, tot wel acht kindjes. Verstrooid door al dat jong geweld achter haar in den auto reed ze door het rode licht.
De garde, enkele meters verder, hield haar tegen, keek eens in de auto en snauwde haar toe: " madameke, weet je niet wanneer je moet stoppen ? .- Pardon meneere, hakkelde Rachelle, t zijn niet al de mijne, er zitten er vijf bij van de geburen.
Morgen zijn we de nationale feestdag ter herinnering aan onze eerste koning der Belgen die zijn eed aflegde van trouw aan de grondwet om het land te dienen. Dit land dat momenteel heel wat landgenoten zijn ontvlucht naar vermeende betere oorden: Italië, Spanje, Zuid-Frankrijk, Oostenrijk, Hongarije en zo meer.
Straks verhuis ook voor ik voor twee weken naar Lourdes om er, sedert reeds 28 jaar, trouw mijn jaarlijkse dienstplicht te vervullen als vrijwilliger in de Hospitalité Notre Dame de Lourdes. Het worden weer bezige dagen. Vroeg op, want om half zes dienen de vroege bezoekers in de Grot te worden verwijderd om de misviering van 6u voor te bereiden. Nadien bieden wij assistentie in vizer violgende misvieringen, soms mert 2000-3000 of meer gelovigen voor het goed verloop. Daarna volgt de ganse dag een stroom van pelgrims voorbij de Grot. en staan wij in voor het onthaal en de begeleiding van zieken en gehandicapten, groepen en het in het ontvangst nemen van smeek- en dankoffers in de vorm van kaarsen, bloemen,geld, intenties enz. Er zullen weer intieme momenten zijn, soms dankbare soms emotionele en zelfs tragische. Zo ontving ik eens van een Spaanse geneesheer twee jaar naeen een mooi kijkboek over Gaudi en Barcelona uit dank voor bewezen diensten met dit compliment : " Again, I am sending to your attention German-language books abaout Barcelona, which I hope you will enjoy. I have nice memories of your attention to me and of your task in Lourdes as a brancardier as well.". Hoe of wat weet ik niet . Hij had destijds mijn adres gevraagd, was het twee jaar kwijt en had het weer teruggevonden.
Tragisch was het toen ik, als vermeende Duitser geroepen werd naar de Baden. Een Duitser had een beroerte gekregen. De dokter kwam mij zeggen dat hij overleden was en of ik in mijn Duits zijn vrouw niet kon inlichten en bijstaan. Samen hebben wij dan op een bank bij de Baden het "Vater Unser" gebeden en zijn dode lichaam op een brancard over de Esplanade naar het Dispensarium gevoerd in afwachting dat hij naar een dodenhuisje kon weggevoerd wotrden.
Het is wel nuttig als je mekaar goed verstaat.
Zoals Jules uit Vlamertinge die 's avonds op een terras in Lourdes met nog enkele boeren van ginderachter een picon zat te drinken. Zij zitten te klappen en te roepen ondereen terwijl echter hen een Fransman zit hen af te luisteren. Opeens zegt Jules, die den Olijkaard wil uithangen, er tegen . Awel, voel je je niet goed misschien ? Ge zegt lijk niets. De Fransvlaming die al een beetje Vlaams verstaat lacht en zegt Moi, jécoute. Awel, antwoordt Jules, nu dat ge t zegt, ik heb het ook niet te warm.
Er is een nieuw woord uitgevonden:Lourdespremie. Het stond dit weekeind in De Standaard. Als ik deze titel las was ik bijzonder benieuwd.
Met onze afdeling Vrienden van Lourdes keren wij jaarlijks ruim 13.000 Euro uit aan beurzen om naar Lourdes op bedevaart te reizen. Ik dacht ; Zou de nieuwe regering dan ons werk sponsoren ?
Niets van. Het was een zinspeling op de royalty die ambtenaren zich aan het eind van hun carrière toe-eigenen door ongebruikte ziektedagen op te sparen en zich bij brugpensioen van een volle wedde trakteren, wat zou uitkomen op een cadeau van 13000 Euro.
Ik laat in het midden of ik het daarmee eens ben of niet maar ik vind het wel ver gezocht om Lourdes te betrekken in die benaming.
Deze woordspeling zinspeelt op de miraculeuze.genezingen te Lourdes zoals dit te pas en te onpasin sommige kluchten aangehaald wordt.
Je kent die wel. Een vrouw kon geen kinderen krijgen en trok naar Lourdes om er een kaars aan te steken. Nadien moest zij terug om die kaars uit te blazen omdat ze ieder jaar weer zwanger was.
Het is alsof men naar Lourdes gaat om een genezing af te kopen of om Lourdes aan te doen om gezond en fit zoals na een therapie terug te keren. Weet men dan nog niet dat ,na straks 150 jaren Lourdesbedevaarten , dit niet het motief is om naar Lourdes te gaan ?
Er zijn weliswaar in de loop der jaren wonderbare genezingen geweest. De Kerk heeft er 67 officieel erkend. Niet zoveel als er jaarlijks circa vijf miljoen mensen het heiligdom bezoeken.
Jaarlijks ben ik ongeveer drie weken met zieken op bedevaart naar Lourdes. De meeste zieken zijn er reeds meermaals geweest en ziek gebleven. Alhoewel niet genezen, hebben zij op een andere wijze er deugd van gehad en houden zij er aan er terrug te keren. Vooral hebben zij er geleerd hun ziek zijn te dragen.
Heel wat gezonden en wel het merendeel komen ook naar Lourdes met de intentie van een dankbaarheid voor gezondheid en welvaren ofvoor een gunst, bekomen door bemiddeling van Maria.
Wij ,gezondenen, bedevaartorganisators, dokters en verpleegkundigen, brancardiers en helpers die Lourdespelgrims begeleiden weten dat wij het wonder zijn van Lourdes die er voor zorgen dat al 150 jaar lang mensen komen en terugkeren zonder lichamelijk genezen te zijn maar toch innerlijk gesterkt.
Na het verlof beginnen wij de wervingscampagne om door verkoop van lidkaarten van 4 Euro bij de Vrienden van Lourdes een fonds samen te stellen van ruim 13.000 Euro om tijdens de Jubileumtrekking van 150 jaar Lourdes te Roeselare 35 of meer Lourdesbeurzen van 400 Euro uit te keren.
Het is volop vakantietijd. Na de batjes en de soldenkoopjes wordt hetstil in de straten te Roeselare. Familie, vrienden, buren zijn op weg, ver weg op zoek naar betere oorden waar het klimaat misschien nog niet zo opgewarmd is, waar zij genieten van stortvlagen uit douches van de zwembaden in dure hotels. waar niets meer moet van de bazen maar alles mag van hun geliefden.
Wij zijn thuis gekomen uit het mooie Neckar- en Rijngebied om er in mijn tuin een overvloed te vinden van welig tierend onkruid, patatten die al hun kop uitstaken om verlost te worden uit hun natte grond, rabarber om in confituur gepot te worden, sla om in soep gedraaid te worden en venkelknollen voor de diepvries.
Het was een week om er eens uit te zijn, uit die auto langs een drukke autostrade met Duitsers die u aan 180-200 p.u. voorbij snorren.
Daar het weder niet erg meeviel voor lange wandelingen zonder regenscherm maakten wij in het mooie Odenwald rondritjes .
Wie tijdens de eerste vijf weken na Sinksen in de streek van Walldürn is moet het bedevaartsoord van het Heilig Blut eens bezoeken met zijn prachtige basiliek en waar men het schrijn van.het wondervan het H.Bloed van Christus komt vereren.
Deze bedevaartplaats gaat terug tot het bloedwonder in 1330. Een pastoor tijdens een slordige misviering stootte tijdens de consecratie zijn kelk omver en veegde met het kelkdoekje de wijn weg.Tot zijn ontsteltenis vond hij op het kelkdoekje in bloed een gekruisigde Christus met twaalf ecce homos.
Slechts voor zijn dood heeft de pastoor het kenbaar gemaakt. Het is nog steeds dit kelkdoekje in en schrijn dat men daar vereert.
In de streek vindt men dan ook talrijke afbeeldingen van het schrijn van het H.Bloed. op Bildstock ,gemetst in natuursteen, Tijdens deze vijf weken komen duizenden bedevaarders naar Walldürn, per wagen, per fiets en te voet. Jaarlijks is er een voettocht van zeven dagen met pelgrims uit Keulen die zeven dagen lang 35 Km stappen naar Walldürn.
Wij bezochten en deel van de Frankischer Mariënweg, een soort bedevaartroute. In Vlaanderen zingen wij van Onze Lieve Vrouw van Vlaanderen en van ..daarbij die veldkapel maar wij ontdekten ook daar talrijke barokke kerken en kapellen met glasramen en kunstvolle beelden gesierd. Veel van die kleine kunstvolle heiligdommetjes zijn een overblijfsel van een klooster of een herinnering aan moeilijke tijden zoals de oorlog, de pestepidemie, overstromingsrampen of brandhaarden .
Op de foto bovenaan zie je het mooie retabel uit de St Martinuskerk van Steinbach, anno 1514. Klik op de foto voor kerken en kapellen op de Frankischer Mariënweg.
Men zegt soms dat Bedevaarten eigenlijk een op weg zijn is. Maar als men op weg is kan men ook van zijn reisroute een bedevaartweg maken.
En langs die weg de Heer danken voor het goede dat wij mogen ervaren; gezondheid, gezelligheid, het onbekommerd zijn.
Voor wie nog op reis gaat, vaarwel en kom uitgerust, met meer wetenschap en vreugde terug.
Zij zijn voorbij twee mooie dagen op pelgrimstocht naar Kevelaer. Wij waren met 32 in een fijn gezelschap om kennis te maken met dit mooie Maria bedevaartsoord.
Met een luxe car van Reizen Sercu vetrokken wij van uit Roeselare Wij waren gewapend met een bedevaartgids en een tekstboekje voor de avondmis waarin E.H. Jan Coghe een gepast reisgebed voorlas.
Onze eerste stop was aan de kathedraal van Antwerpen voor een bezoek ofwel aan de kunstwerken in de kerk ofwel aan de bijgebouwen en toren van de kathedraal. De 279 trappen naar de toren bezorgde ons een wijds stadszicht over Antwerpen.
In het restaurant Karbol deed een lekker en goed geserveerd broodje, crocque madame of crocque Hawaienne onze honger stillen.Aan tafel was het een eerste gelegenheid om met onbekenden kennis te maken en ons samen ondereen te voelen.
Na een laat middagdutje werd bijhet naderen van Kevelaer de Rozenkrans gebeden rond de Glorievolle Mysteries ,spiritueel gecommentarieerd door onze proost E.H.Michel Goeman .
Rond vier uur arriveerden wij in hetParkhotel Kevelaer, gelegen op een 200m. van het bedevaartdomein; een prachtig modern hotel met ruime kamers en uitzonderlijk goed van de kost.. zouden we in Vlaanderen zeggen.Méér kon dat niet zijn.
In het hotel wachtte een gids van het Verkehrsverrein ons reeds op voor een verkenning van het bedevaartsoord: de Genadekapel, Kaarsenkapel, Forum, Basiliek, en via een winkelstraatje werd de toch afgesloten bij de parochiekerk of de St. Antoniuskerk.
Een koude wind belette onsniet om aandachtig te luisteren naar de uitgebreide uitleg en verwijzing naar tal van kunstvolle en bijbelse beelden.Vooral de basiliek met zijn in vele kleuren geschilderde taferelen en goudbelegde ornamenten en met de mooie glasramen wekte onze bewondering op.
Na de rondleiding kwamen wij bijeen in de Kaarsenkapel voor een eigen groepsmis.
E.H. Jan Coghe die voorging in de Eucharistieviering had gezorgd voor mooie teksten en voor een originele zinvolle homilie met als thema "Een pleidooi voor de file". s Anderen daags woonden we de plechtige hoogmis bij in de goed gevulde basiliek. Een ganse reeks bedevaartgroepen werden er verwelkomd en wij waren een beetje fier, in het Nederlandsonze groep Vrienden van Lourdes uit Roeselare aus Belgën te horen noemen terwijl aan het altaar onze twee begeleidende priesters met vier andere concelebreerden.
De gezangen begeleid door een machtig orgel in een enig mooi religieus kader brachten ons in een hemelse stemming.
Een machtig orgel ( 14/9m) met zijn 128 registers en meer dan 10.000 pijpen deed de basiliek muzikaal trillen. Na de mis was een mooi en warm zonnetje van de partij die uitnodigde totwinkelen, een kaarsje aansteken bij de Genadekapel,een souvenirke kopen, op een bank een kaartje schrijven, een fotootje maken, een aperitiefje drinken op een terras.Zalig
Na een lekker middagmaal was er geen nood aan een siësta. In groep trokken wij naar het Forum waar E.H. Michel Goeman de Kruisweg leidde op een zo originele manier. Diepzinnig en uit zijn ervaring als hospitaalaalmoezenier wist hij zijn publiek zo te boeien dat zij haast aan zijn lippen hingen en na de laatste statie hem spontaan een staande ovatie brachten.
Te 16u30 vertrokken wij met de bus naar Scherpenheuvel. In de basiliek baden wij een tientje van de Rozenkrans, zongen er Liefde gaf u duizend namen en een Lief Vrouwke . Na een slotwoordje, de zegen over ons en onze religieuze voorwerpen die wij als souvenir mee hadden konden we vooraleer naar huis te vertrekken nog een "snack" nemen.
Het was een mooie, Mariaal leerrijke en deugddoende bedevaart in goed gezelschap, naar een mooi bedevaartstadje waar Maria als troosteres der bedroefden vereerd wordt
Nu geloof ik dat, wie er één keer geweest is, er nog wil terug komen. Dat was ook de wens van vele tochtgenoten.
Wie niet mee was, had pech of ongelijk.
Bedankt E.H. Richel Goeman en E.H. Jan Coghe voor uw beide rijke geestelijke inbreng op deze bedevaart.
Germain voor uw gewaardeerde bijdrage op dit blog, maar vooral om de uitnodiging, het meegaan, mee-denken en danken, het meebidden. Dank de priesters die het op een originele manier hebben gebracht. Ik was van plan nog iets uit te schrijven over Kevelaer, maar jij hebt he hier gedaan. Ik heb bij mij enkel een aanzet gegeven met de belofte er nog op terug te komen, misschien als uitnodiging naar anderen!
Nogmaals van ganser harte DANK!
Vanwege Martin Vanhee
Bericht:
Hartelijk dank ,voor de bedevaart naar Kevelaer,ik hoop nog vele bedeaarten te kunnen meegaan.Dank u en gegroet
Marie Therese Brewaeys
Mia en Germain
Proficiat met het Kevelaer-initiatief en met de zeer geslaagde uitwerking.
Wij hebben er deugd aan beleefd (ook Agnes, ondanks toenemend
geheugen-probleem).
Graag nodigen wij jullie, met Christiane en Omer, uit naar Leuven, in
vervulling van een oude belofte. Welke data passen voor jullie in juni,
juli of augustus?
Kevelaerse groet
agnes-raf De Keyser
Op het blog van Maarten http://blog.seniorennet.be/maarten1955
Beste, In de biechtkapel las ik op een muur volgend gebed en dan nog in het Nederlands. Wie goed leest zal meteen begrijpen waarom dit gebed me heeft getroffen. Ik heb het dan ook ter plaatse overgepend en er ook op dat moment een persoonlijk gebed van gemaakt voor verschillende mensen,hier uit blogland.
HEER, NEEM MIJN LIJDEN EN OUDER WORDEN OP IN HET LIJDEN VAN UW ZOON WAARDOOR GIJ DE WERLELD HEBT VERLOST.
Misschien een avondgebed om op je nachttafel te leggen.
Dit is mijn eerste blog van de maand. Hert schrijven viel mij tegen. wat kon ik nog verwoorden dat zou zin geven en hoop. Tot ik mijn moestuin aan het verzorgen was en vaststelde dat de natuur wonderwel zijn werk deed.
Mijn groentetuin staat nu bijna gans in het groen: de kropsla mag reeds geplukt worden, de aardbeien staan inbloei, erwten en bonen zijn bovengronds en de aardappelen zijn al aangeaard.De zomer heeft de lente voorbijgestoken. Er is hoop dat moeder aarde mij een rijke oogst schenkt.
Hoop doet leven. Leven is hopen, ook als je je down voelt nadat je herhaaldelijknaaste familie, kennissen en vrienden heb weten afstaan aan de aarde. Zelfs met Pasen, het verrijzenisfeest,is het moeilijk ons een beeld te vormen van een ander en nieuw bestaan.
Werkend in mijn tuin moet ik toch geloven dat, wat schijnbaar dood is, toch weer tot leven komt en dat het onder Gods zon weer groeit en bloeit.
Zelfs zouden wij weer verlangen naar wat regen, liefst een pletsende regen.
Wolken mogen zich ook eens uitwenen als na regen maar weer zonneschijn komt.
Twee dagen nadat de Ieren hun Saint Patricks dayvierden was het de beurt aan de timmerlieden met het patroonfeest van de zagers: St. Jozef de stille timmerman.
In sommige streken is 19 maart vaderkensdag zoals half-oogst moederkensdag. Het is ook het naamfeest van de vele jefkens die geboren zijn in de christelijke tijd van voor den oorlog. Nu worden ze genoemd naar televisie-en sportsterren.
Deze heilige is ook de patroon van onze St.-Jozefsparochie. In veel dorpen is het feest van hun patroonheilige reden voor een kermis met veel toeters en bellen. Zo was het toch in het verleden. Nu niets van beleefd. Een stadsparochie is ook heel anders dan een dorp waarnaar ik wel eens heimwee heb temeer men in de plaatselijke Kerk werkt met federaties is de parochiale aanhankelijkheid helemaal zoek.
Deze week is de lente in het land getreden.Ware het niet dat het op den almanak stond, we zouden het nooit weten dat het lente is. Het was koud en miezerig.Je zou er geen hond door jagen. Dus, zijn we maar thuis gebleven. Maar niet iedereen bleef thuis want aan mijn deur werd gebeld. Stonden daar niet twee mensen van het nieuw geloof? Ik zei hen t is spijtig maar k heb al een geloof en zal niet meer veranderen. Eigenlijk een beetje stout dat ik hen niet binnen liet. Maar dan kreeg ik ze misschien niet buiten tot zij mijn oud geloof mee hadden.
Ik dacht aan Sef van ginderachter die met een onweer van je welste uit zijn noenedutje gewekt werd door een hevig bellen aan zijn deur. En daar stond zijn schoonmoeder in de pletsende regen zonder papaplu en het water in haar botten. Maar moeder toch, zei sef, hoe is het mogelijk dat ge daar zijt in zo een hondenweer. Ga maar rap weer naar huis.
De meer dan 650 koppels waren deze week ook niet thuis maar afgezakt naar St.Niklaas om in massa te trouwen of te schijntrouwen en in open lucht onder de gietende blote hemel. Was het uit antiracisme of voor de leute ?
Een kleine uit de buurt vroeg aan zijn moeder. Hoe gaat dat, moet je dan om te trouwen geen familie zijn ? - Wel neen, antwoordde zijn moeder , hoe kom je daarbij ? Eh wel, opa is toch ook met oma getrouwd en nonkel Jef met tante Pharilde.
Nu moet ge niet alleen geen familie zijn maar zelfs niet meer van het andere geslacht.
Wat er ook nog verandert is het uurwerk. Vannacht schakelen we over van winteruur naar zomeruur. Het wordt een korte nacht want t zal laat in bed zijn en er vroeg weer uit.. Met genodigden van de directies uit Lourdes, de Belgische Hospitaliteit en Vlaanderens Bedevaarten is het tafelen op de vooravond van de Jaarlijkse Algemene Vergadering van de Belgische Hospitaliteit die op 25 maart, feest van 0.L.Vrouw Boodschap plaats heeft te Brugge.
Ik ben al verwittigd geweest dat ik water bij mijn wijn moet doen.
Ook de 15 cm hoge sneeuwlaag rond mijn vakantiehuisje in de Ardennen krijgt water. Het zal dooien. Het wordt dan toch lente zodat ik straks mijn patatjes kan planten.De lente kriebelt al.
Foto: Beeld van de pelgrim te Kevelaer. Klik op fot voor meer beelden uit Kevelaer
Santiago de Compostella, Rome, Jeruzalem en Lourdes zijn met nog zovele andere plaatsen bestemmingsplaatsen om als een soort ontdekkingsreiziger te speuren naar het voor hen nog onbekende.
Men trekt er op uit op zoek naar een deugdzaamheid dat men denkt te vinden in een ontmoeting met andere zoekers, een beleven van een verhaal in zijn rituelen, een genieten van een plek waar het verleden, de cultuur van heden en mogelijks een betere toekomst hen aangrijpt.
Elk pelgrimsoord heeft zijn eigenheid, zijn infrastructuur, zijn rituelen en zijn verhaal.
Zo heb je, niet zo ver van ons en toch nog weinig bekend, het bedevaartsoord KEVELAER.
Het ligt 280 Km van bij ons in Duitsland aan de Nederlandse grens nabij Venlo. Het is een van die mooie toeristische stadjes, half Duits half Nederlands van uitzicht, mooi van gebouwen die getuigen van heel wat kunstwerkplaatsen van glas- en mozaïekschilders, goud- en zilversmeden, houtsnijwerk en orgelbouw.Daar is een zekere kunstenaarscultuur gegroeid.
Men kan er kuieren in enkele winkelwandelstraten die leiden naar een rustig met bomen beplant pleintje en in het midden .de Genadekapel.Men beland er plots in een gans andere sfeer, van rust en stilte en van inkeer.
Die Genadekapel is de uiteindelijke bestemmingsplaats voor de pelgrim zoals de Grot der verschijningen te Lourdes. Men maakt er een ommegang om devoot het schrijn aan te raken, om een kaars aan te steken, om rustig op een bank voor de kapel te bidden
Om die kapel is het eigenlijk te doen.Maar hoe is dit begonnen ? Wat is zijn verhaal ?
Kevelaer was destijds een gehucht met enkele huizen en een paar honderd inwoners dat in de dertigjarige Duitse godsdienstoorlog (1618-1648) fel te lijden had en waarbij heel wat inwoners werden gedood. Ter nagedachtenis aan die gruweldaden werd een Kroatisch Hagelkruis opgericht. Een koopman die daar dagelijks voorbij kwam bad regelmatig aan dit kruis. In 1641 hoorde hij tot drie keren een mysterieuze stem uit de hemel: Op die plaats moet u voor mij een kapelletje bouwen. Zijn vrouw kreeg s nachts een visioen met in een heldere lichtstraal een kapel met het beeld van Onze Lieve Vrouw van Luxemburg. Tijdens de pestepidemie van 1623 was O.L.Vrouw van Luxemburg fel aanroepen als Troosters de Bedrukten.Deze afbeelding was kort voordien haar door soldaten te koop aangeboden maar zij had dit geweigerd.
In 1642 bouwde het niet zo fortuinrijke paar op die plaats een eenvoudig kapelletje met een afbeelding van dit prentje ter grootte van 7,5 x 11 cm. Het kapelletje kreeg heel wat bezoek en reeds op 8 september ( feest van O.L.Vrouw geboorte) gebeurde de eerste wonderbare genezing van een sedert vijf jaar verlamde. Nadien werden door de Kerk nog meerdere genezingen als mirakel erkend. Het volk bleef toestromen zodat een grotere kapel werd gebouwd met in de omgeving verschillende bidplaatsen zoals een kaarsenkapel, een Mariabasiliek, een biecht- en sacramentskapel, een modern openluchtforum voor de vieringen van grote groepen.
Al deze gebouwen zijn parels met kunstwerken in brandglas, koper- en zilversmederij in een mooi gotisch interieur met mooie beelden.
Het werd, na Lourdes en Fatima,.een van de grootste bedevaartsoorden van West-Europa.
Het eenvoudig kapelletje werd tien jaar later verbouwd tot een mooie zeshoekige kapel als een kopie van de kerk van Scherpenheuvel. Zoals in alle oude heiligdommen van Maria zijn ook hier de verkondiging aan Maria, de geboorte van Jezus en de kroning afgebeeld en door de jaren heen zijn er heel wat sieraden aangebracht.
Om er een kaarsje te branden is deze kapel te klein en daarom staat er achter deze kapel de Kaarsenkapel met binnenin naast de vele dankvotieven 300 grote bedevaartkaarsen van pelgrimgroepen die er komen terwijl men buiten langs de zwartgerookte gevel van deze kerk zijn eigen devotiekaarsje kan aansteken.
In de basiliek hebben de grote bedevaartdiensten plaats. Deze kerk die gewijd is aan Maria ten hemel opneming herinnert de pelgrim aan zijn uiteindelijk einddoel. Wanneer hij opkijkt naar de gewelven ziet hij mediterend de hele heilsgeschiedenis van de kerk en het christelijk leven. Het retabelaltaar in de absis toont de Zeven Smarten van Maria die moet duidelijk maken dat Maria de troosteres is der bedroefden.
Ook de andere bidplaatsen zoals de Doop- en biechtkapel, de sacramentskapel, de Pax-Christi kapel, het forum en de openlucht kruisweg in het Mariapark nabij het Clarissenklooster zijn mooie kunstvolle plaatsen voor bezinning.
Waar vroeger de godsdientoorlog woedde is dit nu een ontmoetingsplaats geworden voor de vrede, verdraagzaamheid en de oecumene met zijn Petrus Canisiushuis.
Het eerste Pax-Christi congres in 1948 vond plaats te Kevelaer en als herinnering werd er de Pax-Christi kapel gebouwd. In de Genadekapel brandt de Vredeslamp, door drie vredesduiven gedragen, waarin het licht dat in 1949 te Lourdes ontstoken werd naar Kevelaer werd gebracht. Iedere zaterdag is er een vredesmis in de kapel. Er is ook nog de Oecumenische kerk.
De Vrienden van Lourdes die niet alleen als doel hebben de Lourdesbedevaarten te propageren maar ook het bedevaarten in het algemeen en de Mariaverering in het bijzonder willen met een tweedaagse bedevaartreis dit uitzonderlijk oord Kevelaer in de kijker plaatsen.
Daartoe organiseren zij op 29 en 30 mei deze drievoudige bedevaartreis.
Op de heenreis wordt een gegidst bezoek gebracht aan de O.L.Vrouw kathedraal te Antwerpen en op de terugreis een stop in het bedevaartsoord te Scherpenheuvel.
De reis gaat door per autocar van het reisagentschap Reizen Sercu verg. A1239 en een met verblijf van een dag volpension in het Parkhotel Kevelaer.
In het programma van deze reis wordt naast de groepsviering en gegidste bezoeken ook ruimte gelaten voor individuele tijdsbesteding.
De reis kost 110 euro ( 2 p.-kamer) en 125 euro (1p.-kamer). Inschrijven wordt dringend bij de Vrienden van Lourdes tel 051/20.43.81
Met gehandicapten en zieken naar Lourdes. Voor een diareeks met muziek en 49 sfeerbeelden over "Lourdes, zijn symboliek en rituelen" klik op de foto 51 Mb en 21 min. downloadtijd.
Zalige Kerstdag
