Vandaag is het 35 jaar geleden dat mijn moeder overleden is. Een hele tijd, maar toch niet om te vergeten, een goede moeder blijft altijd bij. Bij een grote vreugde of groot verdriet is het alsof je dit nog steeds met je moeder wil delen.
Mijn moeder was Alix Vandamme, geboren op 14.11.1893 en was 77 jaar wanneer zij aan kanker overleed. Zij was in haar actief leven naaister en had daarnaast een kruidenierswinkel. Vader was kleermaker. Moeder bracht negen kinderen op de wereld waarvan er 7 werden groot gebracht. Zij had een druk en soms kommervol leven waarbij haar verste uitstappen Brussel, Antwerpen en de zee was.
Moeder was de oudste dochter van Jules Vandamme en de zuster van Margriet, Martha en Achiel die op de laatste dag van de oorlog (11.11.14) als soldaat overleed. In 1941 werd haar zuster Margriet en haar man vermoorden werd hun huis De Roobaert met het dochtertje erin in brand gestoken. Een wrede roofmoord die destijds de gazetten vulden en waarover zelfs op de markt een marktzanger het verhaal zong. Wie zou dit nog kunnen bezitten ?
De Roobaert was het ouderlijke huis van mijn moeder. Het was een boerderij en buurtcafé aan de grens van Geluwe naar Beselare bij het Moeremaaibos. Wij noemden haar vader Pee van den Roobaert.Hij was mijn enige grootvader die ik nog gekend heb tot ik 12 jaar was.Hij was dan ook mijn eerste idool.
Naar aanleiding van een familiebijeenkomst op 1 februari 1975 maakte ik de stamboom op van Pee van de Roobaert, Jules Vandamme. In 1979 riep ik als hommage aan de Vandammes en mijn grootvader alle Vandammes op voor een stamboomfeest. 600 Vandammes verzamelden te Geluwe waarbij de kersverse gouverneur Leo Vanackere het wapenschild van de Vandammes onthulde.
De reünie was mij nog niet groot genoeg en ik lanceerde een grootse Vandammereünie onder de slogan 2000 Vandammes te Damme in het jaar 2000 wat ook gerealiseerd werd.
Maar over de Vandammes, het tijdschrift De Chronicke Van Damme, zijn VZW en zijn activiteiten later nog wel eens meer.
Ons dakvenster op zolder moet hersteld worden. Bij het opruimen van een kast die voor het venster in de weg stond vond ik nog enkele documenten uit mijn vurige studentenjaren anno 1955 als lid bij het Comité voor Vrijheid en Democratie in de schoolstrijd tegen Collard en student in het tweede jaar aan de School voor Matschappelijk Dienstbetoon te Roeselare.
Ik bezorg u hierbij een van de strijdliederen van het Comité ui die tijd op muziek van Klein klein kleuterken.
Klein, klein Collareken, wat doet gij in mijn klas ?
Gij steelt er al ons centjes weg, het is toch al te kras.
Mamake die zal kijven, papake die zal slaan,
Klein, klein Collareken, maakt u maar gauw vandaan.
Klein, klein Collareken, wat doet gij in mijn school,
Gij verft er al die kindjes rood, zo rood als rooie kool,
Mamake
Klein, klein Collareken, wat doet gij in het land,
Gij maakt er al de mensen kwaad, het is een echte schand.
Mamake .
De schoolstrijd ging gepaard met heel wat marsen op Brussel en plaatselijke acties waaronder het uithangen van zwarte vlaggen. Wij klommen in de kerktoren en hingeneen reuze zwarte vlag die zich nestelde in de wijzers van het kerkuurwerk. De straten werden met slogans in kalk beschilderd zoals "Weg met Collard". Aan het Socialistisch lokaal werd de rode vlag neergehaald waarna volgend pamflet in de gemeente werd verspreid.
Gangsters van de Sint-Jozefszaal aan het werk te Geluwe.
Tijdens de nacht van zaterdag 9 en zondag 10 juli, rond 2 uur s morgens, hebben de clericale fascisten van Geluwe een aanval gedaan op het Socialistisch lokaal.
Het doel was van de rode vlag die aan het Volkshuis wappert af te rukken terwijl anderen aan het kladpotten waren op de straat en een affiche op de drempel van het Volkshuis plakten.
De gangsters hadden echter te veel gericht gemaakt bij het afhaken van de vlaggestok zodat de lokaalbewoners wakker werden en de fascistische woonstschenners de vlucht namen. Ze werden achterna gezeten enkele konden ingehaald worden.
Inwoners van Geluwe, oordeelt over de fascistische methodes van deze door de Clericalen opgezweepte jeugd die zich als een echte bandietenbende aanstelt.
Slechts één antwoord kan daar op gegeven worden:
Keert de rug aan de haatzaaiers !!
Sluit aan bij de Socialistische organisaties die de vrijheid van eenieder eerbiedigen.
Spijkert de daden van die fascistische helden aan de schandpaal !!
Voor de ware verdediging van de democratische vrijheid, sluit aan bij de Belgische Socialistische Partij"
Tot daar dit lyrisch pamflet.
Drie van onze groep werden herkend en/of gevat. Met de rest zaten wij safe, een paar kilometers verder gevlucht in de hennenkoten van Broeierij Verhaeghe.
Het was een opwindende nacht.
Op de foto: De wagen van de Sociale School " Achiel Charbon met de Ezelsoren" in een proteststoet te Roeselare.
Wij waren vier dagen naar ons vakantiehuisje in de Ardennen. Ondanks de voorspellingen van Frank Deboosere geen regen. Het waren mooie dagen met over dag 15 à 17 graden, afgewisseld met zon maar iets te koud voor de tijd van het jaar ( s morgens 3 à 5), echter ideaal om wat tuinwerk te doen rondom het huisje: gras afrijden, struiken en bomen snoeien, onkruid wieden en bevroren waterbegonias vervangen in de bloembakken. Ieder jaar wachten wij tot na de ijsheiligen om onze bloembakken buiten te zetten. Maar dit jaar zijn de ijsheiligen nog een heel eind na hun verjaardag in de Ardennen blijven haperen en was de helft van onze waterbegonias naar de knoppen.
Wil je meer weten over ons vakantiehuisje, surf maar eens naar "Mijn Ardennenhuisje" hiernaast. Op zondag reden wij naar de mis in Roumont. Daar was het Eerste communie. Eén jongen deed er zijn eerste communie ! Hij stond gans de mis vooraan naast de priester aan het altaar en las er de eerste lezing en de voorbeden. Vooraan in het kerkje met een 50tal mishoorders zat de familie; zijn ouders, beide grootouders, nonkels en tantes en neefjes en nichtjes. De priester, een bekende van de familie, hield er een speciale homilie en zinspeelde op devoeding en opvoeding door de ouders en de Eucharistie als noodzakelijk voedsel voor de christelijke opvoeding. Je zag dat de familie zo wat van de high-live uit de streek was, zo van die overgebleven kasteelheren. Her en der zijn er in die streek nog van die kleine kastelen met een park, nu in gebruik als vakantiehuizen.
Op onze rustdag reden wij een mooie trip doorheen het Groothertogdom; Ettelbruck, Bourghlinster, Bourgscheid, La Rochette, Diekirch. Een echt mooie streek langs de Süre . Als de brem bloeit met de witte vlier tussen al dat groen is de streek op zijn mooist.
De tijd ontbrak ons om van die vlierbloesems te plukken. Toch geef ik je het recept mee om een vlieraperitiefje te maken. Giet kokend water op de vers geplukte bloesems en laat dit 24u. rusten. Zeef het door een handdoek en kook dit per liter sap met de 500 gr.suiker en 4 citroenen. Leng het aan met witte wijn of water voor de kinderen. Heerlijk fris en voorkomt virusinfecties.
Om de twee weken haal ik de kleindochters Annelien en Marieke op vrijdagmiddag af van de kleuterschool in Torhout.
Oma bereidt dan een lievelingsmenu. Zij lusten bv geen soep met brokken in, alles moet fijn gemixt zijn, vleesballetjes daarentegen mogen er wel in.Worst met appelmoes en frietjes met ketchup à la Macdonnalds is kermismenu.
Vrijdag laatst waren het zelfgemaakte viskroketjes en ouderwetse karnemelkpap.
Wellicht kennen jonge gezinnen dit niet meer. Daarom had oma voor de kleinen toch soep klaar gezet maar met heel veel aandringen dienden ze toch eens te proeven van die ongewone witte soep met bruine suiker. En zij vonden het lekker ongewoon lekker.Of was het buitengewoon smakelijk ? Ongewoon lekker is voor mij lekkerder dan gewoonlijk en buitengewoon lekker is uitermate lekker.
Naast de Italiaanse en Spaanse pasta die te Roeselare bij Soubry worden gemaakt kennen jonge gezinnen amper nog de smakelijke bereidingen uit grootmoeders keuken.
Weten kinderen nog dat de melk uit de uier van een koe komt en dat varkenstongen heel wat restafval hebben gekauwd voordat zij door oma in Madeirasaus werden gestoofd ?
Om dit buitengewoonlekker te vinden dienen zij eerst te proeven zonder op de hoogte te zijn van de wetenschappelijke herkomst en zodoende te vertrouwen op de ouderwetse smaakpapillen van oma. .
Gisteren was het een heerlijke dag. Voor de HBK-senioren had ik een uitstap gepland in de Westhoek. De weergod ( Er is maar één God en die is overal, dus ook in het weer) was met ons en liet de zon schijnen over Gods tuin en zijn wateren. Met een groep van 20 senioren uit Antwepse,Turnhout, Maaseik, Gent, het Waasland en het Pajottenland kwamen ze naar het verre Bachten de Kupe voor een alternatieve ecologische dag.Voor fotoreportage, klik op de foto.
In de voormiddag de waren wij te gast in Carpe Diem te Lo-Reninge.
Mw. Roose-Delefortrie gidste ons door haar kruidentuin van 1 ha groot en wist ons over elk kruid zijn eigenschap of mogelijke toepassing te vertellen. In de medicinale kruidentuin waren wij als in een homeopathiewinkel met kruidenmiddeltjes voor de spijsvertering, voor hersenen, lever, de luchtwegen en tegen diarree, indigestie,migraine, stress en allerlei moderne kwalen. Er was een apart perceel voor het maken van allerlei thee, een perceel als vlinder- en bijentuin, en een perceel voor de keukenkruiden. Er werd geproefd en geroken aan de Stinkende Gouwe, Roomse Kervel, Citroenmelisse,de Koningskaars, Look zonder look, Rozemarijn, enz.
Na anderhalf uur mochten wij op het terras een frisse kruidenaperitief van het huis proeven, en verorberden een koud buffet met fijne kruiden met als dessert een warme appelcake.
Na de middag bezochten wij de Ecoboot aan de Drie Grachten te Merkem. Het was een passende aanvulling van deze themadag om na het genieten van wat er in Gods gratis kruidentuin kan benut worden even te zien en te horen hoe wij met Gods zon en de wind energiebesparend kunnen leven.
De boot is voorzien van tien zonnepanelen die niet alleen elektriciteit leveren voor de boot maar ook groene stroom leveren met toepassing voor zonnefietsen en fluisterbootjes. Men demonstreerde er een alternatieve radio en zaklantaarn op het systeem van een dynamo. Na 60 keer draaien kon men 40 minuten radio beluisteren. Een systeem bruikbaar in de brousse.Er was ook de toepassing van zonne-energie op de waterboiler en voor het draaien van een ventilator. De spots werden vervangen door spaarlampen en als lampenkapjes waren bier- en cocablikjes als recuperatiemateriaal opgehangen. Origineel was ook de Eco-WC zonder spoelbak ter besparing van kostbaar drinkwater waarbij de WC-pot uit twee delen bestond, een voor de urine en een voor het vastgoed. Dit zonder urine bijna reukloos vastgoed werd door vermenging van wat strooisel in de vergaarbak opgedroogd met bestemming naar de compostbak.
Er werd nog een tochtje gemaakt met de fluisterboot op de Ieperlee waarbij deze groene oase een lust was voor het oog en wij de vogelpopulatie konden bespieden die regelmatig het water indoken naar een lekkere vis. Het was om er zelf dorst van te krijgen. Op het dek en in de bar van de boot werd nog gezellig nagepraat en een fris Nat in de Broeken-biertje gedronken.
Iedereen vertrok voldaan terug naar zijn mondaine leefwereld, voor de meeste ver van bachten de kupe waar de Westhoekers hun bijgebracht had hoe mooi en bruikbaar Gods natuur is en hoe kwistig wij daar soms mee omspringen.
Moeten wij toch niet proberen anders te gaan leven ?
P.S.
Voor liefhebbers organiseert het VVV een geleid bezoek aan de kruidentuin op 13 juli en 4 augustus te 14u. tel. inlichtingen VVV Lo-Reninge 058/ 28 91 66
Deze morgen vonden wij in ons bus een bedankingskaart voor mijn echtgenote die als vrijwilligster hielp bij de ziekendienst te Lourdes. Zij bediende aan tafel gehandicapten die niet zelfstandig konden eten.
De tekst op de kaart:
"Vrijwilliger zijn, is vrijwillig maar niet vrijblijvend. Is verbonden maar niet gebonden. Is onbetaalbaar, maar niet te koop. Is positief denken, is positief doen, met als enige doel voor jezelf en de ander een goed gevoel.
Bedankt voor wie je bent, voor aales wat je doet, altijd recht uit het hart, nooit omdat het moet."
Mijn hofken smachtte reeds naar mijn thuiskomst uit Lourdes. De sla zat vol gekropt, radijsjes opgeschoten, de kervel klaar om afgesneden te worden.De pompoenen en courgettes dienden geplant. Boven het klein fruit,aalbessen, kruisbessen, frambozen, stekelbessen en druiven werd het tijd om deze te beschermen tegen gulzige merels, lijsters en spreeuwen die er al te vlug zouden bij zijn. Er werd een net van 8 op 6m. overspannen met als bijkomende verschrikking van een tiental CD-roms die fel blinkend bij wind heen en weer draaien aan een draadje.
Nu kan ik rustig werken aan een PowerPoint-presentatie met een 200tal fotos over onze bedevaart voor de bijeenkomst van de ziekenbegeleiders. Deze groep is als één familie. We zijn als bloedverwanten met dezelfde microbe in ons bloed. Voor ons eindigt een bedevaart niet als we afstappen van de trein. Een ledenbestand wordt bijgehouden en onder mekaar bedeeld, fotos worden uitgewisseld en er wordt, kort na de bedevaart, gezellig bijeengekomen. We blijven met mekaar en met de zieken contact houden binst het jaar.
Vrijwillige begeleiders die zelf hun reis betalen om te mogen dienstbaar zijn, zijn niet zo gemakkelijk te vinden. En toch, zij zijn er. Op een oproep in het forum van deze website ontving ik respons van 8 kandidaten. Zij krijgen dan de kalender van de Vlaamse bedevaarten met de contactpersonen voor verdere inlichtingen.
Het trof mij hoe dit jaar weer drie begeleiders er bij waren die voordien hun, inmiddels overleden vader, moeder of echtgenote als gehandicapte of zieke begeleidden. Zij waren er nu weer bij als begeleider van een andere zieke of gehandicapte. Die zorg dat hun overleden verwanten gekregen hadden van onze vrijwilligers wilden ze nu ook zelf blijven doorgeven. Mijn pet af voor die mensen.
Een begeleidster bezorgde ons gisteren tijdens de ziekenzalving een attentie met o.a. volgende woorden:
Een nacht zonder licht wordt een heldere morgen. Leid ons, Maria, weer hoopvol naar Huis..
Het wordt een vroege dag. 0m 4 u. opstaan, naar het Accueil de bagage van de zieken en begeleiders opladen, naar het station brengen, de zieken op de trein helpen.
Om 7u vertrekt detrein met nog twee tussenstoppen van een uur. Bij het naderen van Tourcoing wordt het in de ziekenwagon druk: afscheid nemen en vaarwel wensen van begeleiders en zieken: handjes schudden, zoenen, adressen noteren en voor de begeleiders een datum afspreken om eens fotos te bekijken en herinneringen op te halen bij een hapje en een drankje. Het wordt na een stemming 18 juni. Tegen dan maak ik een power-point-reportage.
Omstreeks 17u zijn we in Tourcoing en om 19u. terug in Roeselare. Het werd weer een geslaagde en deugddoende bedevaart met de dire ingredienten die Mgr.Ropger Vangheluwe verwoordde: intens gebed, op stap gaan en vreugde zaaien.
De zondag was geen zonnedag maar een regendag. Geen zorgen, in de voormiddag zitten wij met misschien wel 25.000 aanwezigen in de ondergrondse basiliek voor de plechtige Internationale Mis. Wij hebben geluk, de hoofdtaal deze keer is het Nederlands en een Nederlandse bisschop gaat voor in de viering. Een gehandicapte van bij ons mag van in zijn rolstoel voorbidden.
Voor de middag,bij een glaasje op kosten van de bedevaartdirectie, wordt er verzameld om de organisatie van de afreis op dinsdag te bespreken.
In de namiddag bezoeken wij nog eens de Grot om dan nadien met de zieken in stad te winkelen, een terrasje te doen en eens te trakteren.
Te 18u wonen wij de inzegening bij van de tweede statie van de nieuwe Kruisweg voor zieken, niet alleen met wijwater maar ook met regenwater. Deze statie wordt geschonken door de Federatie van de bedevaarten van de Benelux waarvan ik Raadslid ben en in die hoedanigheid op de receptie was uitgenodigd. Doch wacht mij nog een ander traktaatafspraak. Wat kan het op sommige dagen toch vochtig zijn !
Maandag.
Het is de dag van de ziekenzalving. De begeleiders dienen mooi uitgedost te zijn. Zowel voor de zieken als de begeleiders is het een plechtige maar intieme gelegenheid en niet zonder emoties. Er wordt ook gedacht aan een viertal zieken die sedert mei van vorig jaar zijn overleden. Mijn gedachten gaan ook naar nog andere overleden
Bedevaarders die we hebben begeleid en er niet meer bij zijn .
Het is tevens de slotplechtigheid waarbij Jaak Houwen, bedevaartdirecteur en deken van Ieper dit weer op zijn spirituele manier opvrolijkt.
Vijf verdiepingen hoog op het terras houden wij met de zieken een gezellig samenzijn bij een drankje en een hapje.Er is muzikale begeleiding van een digitale piano waarbij de bedevaartdokter zijn ongekende muzikale talenten toont en Deken Jaak Houwen een nummertje opvoert waarbij het publiek hem moet helpen om zijn ei te leggen. Embiance verzekerd.
Zaterdag: Vandaag stappen wij mee op met de vlag .in de Eucharistische processie,samen op weg, zieken en gezonden, biddend en zingend.
De processie is als een bedevaart in de bedevaart, Het doet mij denken het thema van de Bedevaartexpo die wij op 15 januari te Roeselare hielden onder het motto De weg naar God ga je te voet .
In onze programmabrochure kon je onderstaande tekst lezen van wijlen Mgr. Eugeen Laridon, de grote bezieler van de Lourdesvrienden in het bisdom.
Gelukkig de mens
Die nog te voet wil gaan.
Gelukkig de mens,
Die Gods wegen wil gaan
De weg die leidt naar het leven
En niemand doodt
De smalle weg
Nooit een snelweg,
Een makkelijke baan,
De rechte weg
Nooit een listig kronkelpad
Gods wegen
Die zelden de onze zijn.
Gods wegen, bergopwaarts
Waar veel bagage de stap verzwaart
Bij deze laatste woorden denk ik aan de biechtviering in de voormiddag. Wij kregen daar de gelegenheid om wat bagage van ons af te leggen. Zieken en gehandicapten die tot bij de priester werden gevoerd konden wellicht hun specifieke bagage kwijt, misschien hun vragen over het waarom van hun kruis. Een vrouw zoende haar zwaar gehandicapte echtgenoot na zijn ontmoeting met de priester. Ik slikte even dit ontroerend moment weg.
De weg naar God is niet voor iedereen dezelfde weg.
Na de groepsfoto werd bij een traktaat van een Roeselaarnaar aan enkele vrienden de emotie weggespoeld.
Onze eerste dag te Lourdes begint met een mis aan de Grot,steeds een intieme gebeurtenis.
Twee weken per jaar ben ik er dag in dag uit aanwezig als verantwoordelijke voor de ordedienst. Het is alsof je er thuis komt.
Voor de mis zorg ik dat minder mobile mensen er een voorbehouden plaatsje krijgen.
Na de mis komt Kan.P. Depuydt uit Brugge voor de zieken en conferentie geven over het jaarthema te Lourdes Komt allen tot Mij die belast en beladen zijt. Een deel van die conferentie had hij al gegeven in februari te Roeselare ,op de trekking van de Lourdesbeurzen.De kanunnik, zo pas erekapelaan van Lourdes benoemd om zijn bedevaartverdiensten is een uitzonderlijke kenner en verteller van het Lourdesgebeuren.
s Namiddags organiseerde aalmoezenier Guid Debonnet de Kruisweg voor zieken en begeleiders. Voor mensen in de ziekendienst is de 5e statie een zinvol gegeven: Simon van Cyrene helpt Jezus Kruis dragen.
Zo luidt de tekst: Helpen doe je nietalleen met je handen. Het begint bij ziende ogen en horende oren. Een kruis draag je niet alleen. Je hebt partners nodig, medemensen die schragen wat je hart en je schouders bezwaart. Samen met al wie uitziet naar onze hulp en rekent op onze nabijheid, bidden wij.
Om 9u.vertrok onze TGV uit Tourcoing om tegen 17 u in Lourdes aan te komen. Het was een hartelijk weerzien van collegas uit de Ziekendienst, verpleegkundigen, helpsters, brancardiers en zieken. Op doorpassage in de trein ontmoette ik kennissen uit Geluwe, het dorp van mijn roots, mensen die ik 40 jaar geleden niet meer gesproken had.
Zij waren mee met de CRM ( club of christelijkerustende middenstanders). Hierbij was mijn NCMV-voorzitter uit de jaren 60-65. Ik was er secretaris was van het plaatselijk NCMV, uitgever van ons plaatselijk reclamebladje Het Gaperke en inrichter van de middenstandsacties. Een moment om oude herinnering boven te halen. Ik verhuisde om beroepshalve te Roeselare secretaris te zijn van de NCMV-mutualiteit.Via deze mutualiteit en Ziekenzorg ben ik dan ook in contact gekomen met de ziekenbedevaarten naar Lourdes.
Ja, Lourdes met zijn massa mensen , van alle rassen en talen is een plaats van ontmoeting met zieken, met vrienden, met leden van de hospitaliteit die je jaarlijks terugziet met geloofsgenoten en de believers van Maria.
Wij zijn per TGV met de ziekendienst op bedevaart naar Lourdes
Een bedevaart doe je niet zomaar. Het gaat om een belangrijk gebeuren,een moment van nadenken over de eigen situatie, over de relatie met God en met de medemensen.
De tocht zelf vraagt een zekere tijd en ook inspanning. Dit is niet onbelangrijk De weg naar een bedevaartplaats kan aangenaam en vreugdevol zijn, toch is het geen plezierreis. Onze inzet is een symbool van onze liefde.
In het pelgrimsoord zelf moeten er minstens drie dingen gebeuren.
1.Eerst en vooral het inspreken van onze gevoelens, onze intenties kenbaar maken Dit gebed staat centraal.
2.Elke bedevaartplaats heeft haar eigen gebruiken. Dikwijls is er een kleine route te volgen, een passage door de grot of rond het altaar, een ommegang langs kleine kapelletjes, een kruisweg
3.Tenslotte willen we onze aanwezigheid nog wat bestendigen. We ontsteken een kaars, we geven geld om een H.Mis op te dragen. Met dank en vertrouwen nemen we afscheid.
Elke bedevaart eindigt een beetje feestelijk. Dat is een aloude gewoonte dat we niet moeten overslaan. Op veel plaatsen is er een café bij de hand om de emoties weg te spoelen. Een tas koffie met en wafel of zo iets, samen met andere bedevaarders Of alleen thuis komen en daar nog eens van genieten. Het hoort er bij.
Naar een tekst van Mgr. Roger Vangheluwe in Kerk en Leven
Vrijdag. Onze eerste dag te Lourdes begint met een mis aan de Grot. Steeds een intieme gebeurtenis.
Twee weken per jaar ben ik er dag in dag uit aanwezig als verantwoordelijke voor de ordedienst. Het is alsof je er thuis komt.
Voor de mis zorg ik dat minder mobile mensen er een voorbehouden plaatsje krijgen.
Na de mis komt Kan.P. Depuydt uit Brugge voor de zieken en conferentie geven over het jaarthema te Lourdes Komt allen tot Mij die belast en beladen zijt. Een deel van die conferentie had hij al gegeven in februari te Roeselare ,op de trekking van de Lourdesbeurzen.De kanunnik, zo pas erekapelaan van Lourdes benoemd om zijn bedevaartverdiensten is een uitzonderlijke kenner en verteller van het Lourdesgebeuren.
s Namiddags organiseerde aalmoezenier Guid Debonnet de Kruisweg voor zieken en begeleiders. Voor mensen in de ziekendienst is de 5e statie een zinvol gegeven: Simon van Cyrene helpt Jezus Kruis dragen. De begeleidende tekst luidt: Helpen doe je niet alleen met handen. Het begint bij ziende ogen en hiorende oren. Een kruis draag je niet alleen. Je hebt partners nodig, medemensen die schragen wat je hart en je schouders bezwaart. Samen met al wie uitziet naar onze hulp en rekent op onze nabijheid, bidden wij.
Met Veerle, Kris, Annelien en Marieke genoten wij van een verblijf in ons Ardens vakantiehuisje te Givroulle.
De kletsnatte regen op zaterdag belette niet om samen met schoonzoon Kris het balkon langs de achterkant van het huis van een nieuwe vloer en omheining te voorzien.
Op zon- en maandag was de zon er weer.Ook voor de meesjes, de boomklevers, de merels, vinken en natuurlijk de vlaamse gaai was het hoogfeest want regelmatig werd de voederplank met broodkruimels voorzien. Ik vermoed dat die bosbewoners op de loer liggen tot het huisje bevolkt is.
Wie op zondag een mooi gezongen mis wil horen moet eens naar Roumont rijden, 7 km daar vandaan.
In een klein kerkje wordt een mis verzorgd door een meerstemmig vijfkoppig koortje. Er zijn ongeveer een 50tal aanwezigen. De pastoor is wel boven de tachtig. Hij had nog gediend als aalmoezenier in de kazerne te Roeselare en kent zo een beetje Nederlands. Hij was ook Deken geweest te Beauraing.
Niet alleen de H.Geest maar ook een aperitief daalde in ons neer.Een stevig maal , een Bergerac met een taart uit Bastogne en de mooie omgeving met kabbelend riviertje bracht ons in een hemelse sfeer.
Meer moet dat niet zijn voor een hoogdag met nog een mestdag er bovenop.
De mooie beukenhaag in de tuin van mijn zoon Koen met door insecten gebeten bladeren
herinnerden mij gisteren aan mijn jeugd. In mei gingen wij op zoek naar meikevers ( rullen zegden wij) in de beukenhaag achter ons huis. Soms even schudden aan de haag en daar viel een meikever op de grond die onderaan de bladeren hing te slapen,
Met een naald werd een draadje door zijn achterwerk gestoken zodat hij in de omtrek kon rondvliegen. In een stekjesdoos kon hij wat uitrusten of werd hij stiekem mee naar school gebracht.
Meikevers, zij zijn zoals de coloradokevers door pesticiden en vervuilde grond
uit onze groene omgeving verdwenen.
Alleen kunnen wij er nog van genieten in het mooie gedicht van Guido Gezelle .
DE AVERULLE EN DE BLOMME
Daar zat ne keer een Averulle en lekte met nen zom, zom, zom, den dauw van op de blaren, die klaar bedreupeld waren lijk met nen dreupel rom, rom, rom.
Wanneer zij fraai gedronken had, zoo vloog ze scheef en krom, rom, rom, al neuzlen en half dronken, tot waar de kleêrkes blonken van eene schoone blom, lom, lom.
De blomme die ze kommen zag en viel niet al te dom, dom, dom, maar riep zoo, loos van zinnen: "Hei, Kobbe, kom mij spinnen een kobbenet rondom, om, om."
En Kobbe, die was seffens g'reed, en steld'heur pootjes krom, rom, rom, zij spon heur looze netten om heur daarin te zetten, en zat daar stille en stom, tom, tom.
En als de Rulle kwam nabij gefoldderd, krom en slom, lom, lom, zoo is ze in 't net gevlogen, en deerlijk uitgezogen, ofschoon zij jankte: "Zom zom, zom!"
De looze blomme loech ermeê, die looze booze blom, lom, lom, eilaas! zoo menig jonkher wordt uitgezogen pronker, om eene schoone blom, dom! dom!
Om de twee weken ga ik naar de markt om kippenbillen, geroosterd aan het spit. Heerlijk en met een beetje saus is het prima voor de cholesterol. Drie billen + één gratis zodat er twee billen in de diepvries vliegen voor volgende week.
Die marktkramers weten van wanten. Zij zijn zo toegeeflijk. Vooral verkondigen zij het graag om het luidst. Steeds krijg je een derde of méér bij. Aan het volgende kraam zag ik een krop sla 0,40. Ik vroeg er twee. Ach neen, dat bestond niet. Als je er twee nam kreeg je er drie voor 1. Drie kroppen, teveel voor mij omvers te verbruiken. Dan maar één voor mij en twee om weg te geven. Zo kostte één krop sla mij 1.
s Namiddags ondervond ik dat twee + een op de markt méér was dan drie ineen bij de groentewinkel. Daar lagen drie kroppen in stilte te koop voor 0,95.
Met naar de markt te gaan wordt je niet rijk. Maar eigenlijk ga ik graag naar de markt voor het publiek. Mensen opzoeken, contact hebben met mensen, communiceren met mensen was vroeger mijn job.
Op de markt dwaal ik doorde gangen tussen de kramenomeen bekende te zien, ergens iemand te ontmoeten. Vandaag zag ik den Willy weer, een gewezen riend-bestuurslid van de VZW Familievereniging Vandamme, in 1979 door mij opgericht. Maar daarover met zijn leuke en minder leuke belevenissen en over mijn stamboomonderzoek is een verhaal voor later.
Heb je ze gezien op 7 mei de meer dan tweeduizend naaktlopers die de markt van Brugge veroverden? Hun blote borsten, billen, buik en bips werden onthaald op een koud stortbad zodat hun erotisch kunstgevoel aan het bibberen ging.
Was het voor de kick, voor het etaleren van hun KULtuur of als dienaars van een eigenzinnige vermeende kunstenaar ? Baaach !
Proficiat Patrick Moenaert met uw heldenmoed om dergelijke zedenloze manifestatie in uw schone stad toe te laten.
Voor mij telt nog steeds de kleermakersslogan: De klederen maken de man en als ik mijn mooi gevederde vogeltjes in de voliére zie dan zijn die ook niet in hun bloot vel..
Met mijn webblog dacht ik enigszins dat ik mijn inwendige mens ermee zoubloot stellen. Maar wees gerust ik weet tot hoever ik bloot ga. Een blote decolleté toont ook niet alles, het geeft maar een aanzet.
Zondag , Moederkensdag. Ik vond het fijn dat voorganger E.H. Jan Coghe in de Eucharistieviering na de consecratie bij het gebed voor de overledenen de moeders die er niet meer waren te gedenken.
s Namiddags namen we deel aan de Kapellekenswandeling te Oekene, deelgemeente van Roeselare. Helaas aan de andere wandelingen kunnen wij niet deelnemen.
Wij leerden er bij :
-dat in de kerk van OekeneO.L.Vrouw van het scapulier wordt vereerd, maar dat het beeld, niet dit is van het scapulier. Dat Paus Johannes XXI de verering van het scapulier heeft ingebracht en daarmee erkenning heeft gegeven aan de orde van de Karmelieten.
-dat in de Toveressestraat bij de oude hoeve Ghekiere,vele jaren geleden, een kapel werd opgericht ter ere van O.L.Vrouw van de 7 smarten naar aanleiding van een kind dat in de wal van de hoeve verdronken was.
-Dat er in vele kerken in het bisdom een icoon van O.L.Vrouw van Altijddurende Bijstand hangt omdat vroeger de paters Redemptoristen uit Roeselare er hun missie gingen preken en dit Mariabeeld propageerden.
Maandag, tuindag, tijd om mijn buxus te snoeien en de buxusbollen te scheren als een echte coiffeur.
De toeristische dienst organiseert zelfs op 5-8-15-16-22-29- mei een kapelletjeswandeling met een gids die u méér vertelt over hun historiek of merkwaardigheid(infocentrum tel. 051/26 96 00).
Op de website van de Vrienden van Lourdes www.lourdesvrienden.org - kan je momenteel 23 van deze kapellen bekijken. Er zijn er nog meer. Wij zoeken nog fotos met korte historiek of beschrijvingvoor onze website. Bij die gelegenheid plaatste ik in het parochieblad volgende tekst
Het is een vrome traditie geworden dat in de maand mei aan kapelletjes in een of andere wijk men samenkomt om de Rozenkrans te bidden. Mariakapelletjesverdienen in de meimaand onze aandacht en Roeselare telt heel wat Mariakapelletjes.
Deze Mariakapelletjes in en rond onze stad zijn getuige van een oude Mariale devotie. Het oudst gekende kapelleken dateert van uit de 16e eeuw.Zij zijn ontstaan naar aanleiding van een gunst of een of andere gebeurtenis. Heel wat kapellen hebben een lokale en familiale geschiedenis. De bevrijding in 1944 door de Polen, de nagedachtenis van 38 slachtoffers op schuwe maandag in 1914, de oprichting van een klooster, de genezing van een blind kleinkind, het welslagen van een geboorte waren aanleiding tot het bouwen van een kapel. Andere kapellen zijn familiestukken zoals deze van Fonten Paulkens, Lievens Kapelleken, Demeesters Kapel, Debrabanders kapel , deze van de muldersfamilie Vandeputte en de Vercruyssekapel in de Groenestraat met de ingebouwde Lourdesgrot, nog steeds veel bezocht.
Onder deze kapellen heeft men er een met een icoon van de « Zwarte Madonna van Czestochowa », een toegewijd aan O.L.Vrouw van Vlaanderen, O.L.Vrouw van de vrede, O.L.Vrouw met het Kind, O.L.Vrouw van smarten, O.L.Vrouw van hulp en troost, een Nôtre Dame du Sacré Cur, O.L.Vrouw van Ten Hove, een wenende O.L.Vrouw van La Salette, O.L.Vrouw Onbevlekt Ontvangen, een Piëta, O.L.Vrouw van altijddurende bijstand, O.L.Vrouw van alle genaden, O.L.Vrouw van het gezin. Het zijn als blijvende optrekken van de litanie van O.L.Vrouw.
Vandaag vertrekken van uit Zaventem 13 leden uit onze HBK-Seniorenclub naar de Eurorencontre te Islantilla aan de Costa de la Luz. Ik wens hen een goede vlucht en een gezellig verblijf en vooral een zachte landing bij de thuiskomst op 14 mei.
Zo niet, blijf ik als secretaris van de seniorenclub verweesd achter en er is nog zoveel te doen.
Ter info voor buitenstaanders: HBK-seniorenclub
Te Ieper organiseerde ik op 7/10/1999een uitstap met collegas gepensioneerden van de HBK-spaarbank. Hierop werd besloten om een seniorenclub op te richten. Met behulp van de HBK-personeelsdienst ( en enkele jaren sponsoring zolang HBK bestond) werd de club officieel opgericht en sloten wij ons aan bij het Nationaal Verbond van Senioren en bij de Europese Vereniging van Bankgepensioneerden die jaarlijks een Eurorencontre houden. Voor de club verzorg ik het secretariaatswerk en de uitgifte van een Senioren contactblad..
Het doel van de vereniging is het behouden en bevorderen van de vriendschappelijke betrekkingen onder de ex-werknemers van HBK-spaarbank en bij te dragen tot een zinvolle vrijetijdsbesteding.
De leden worden een 6tal keren per jaar opgeroepen, voor een uitstap, een bowling, eenquiz, een etentje Je ziet maar, het bloed van een "sociaal accident" ....
Gisteren was het een ietwat frisse dag maar toch af en toe met een mooi zonnetje. Dus even rond mijn moestuin wandelen en kijken naar mijn patatten die hun schouders uit de grond steken, mijn sla die in de koude bak aan het kroppen is, de radijsjes bijna plukkensklaar, de spinazie, peterselie, ajuinen, erwten aan het groeien en de aardbeien in volle bloei. Als ik goed kijk zie ik aan de twee druivelaars langs de muur de embryos van de ranken.
Vijftien jaar geleden zou ik nog een woordje hebben kunnen wisselen met mijn buur. Die is reeds een tien jaar overleden. Destijds hadden wij af en toe, een gesprekje tussen enkele spadesteken in, achteraan in de tuin. Als hij het over zijn vrouw had noemde hij haar dikwijls mijn zevende sacrament. Het was in de tijd dat men algemeen de zeven sacramenten uit de vroegere catechismusles kon opnoemen en er eerbied voor had.
s Avonds op WTV zagen wij het huwelijk van een jong koppeltje uit een vissersfamilie dat afgesloten werd door dhr. De Béthune van rent a priest op een vissersboot omdat de pastoor hun huwelijk niet wilde inzegenen op een boot in plaats van in een kerk.
Kwestie van eerbied voor het zevende sacrament ? Of was er méér aan de hand met het koppel of tussen het koppel en de pastoor ? Wat denk jij ?
Ik zou het niet in mijn kop gestoken hebben te trouwen in mijn vaders kleermakersatelier tussen de paspoppen of in mijn moeders kruidenierswinkel aan de toog. Huwen voor God en de Kerk doe je toch in het huis van God, zo denk ik.
Bovenaan mijn huwelijksfoto ( Passendale 22.04.1961) met neefjes en nichtjes in groot ornaat.
Met gehandicapten en zieken naar Lourdes. Voor een diareeks met muziek en 49 sfeerbeelden over "Lourdes, zijn symboliek en rituelen" klik op de foto 51 Mb en 21 min. downloadtijd.
Deze morgen vonden wij in ons bus een bedankingskaart voor mijn echtgenote die als vrijwilligster hielp bij de ziekendienst te Lourdes.
