Aparte dagelijkse realiteit
waar de tijd zijn sluipsokken draagt
voor de zieke mens die wacht
oneindeloos van morgen tot avond
tussen leed en hoop
op beterschap
fataliteit de rug wil toekeren
de zon ook nog door de ramen schijnt
ondanks alle ellende
inherent aan de blauwdruk van de mens
ziekenhuiswereld
eigen gebruiken eigen taal
vertrouwd en huiverachtig vreemd
we blijven beter uit je hoofd
en uit je handen
Ingrid Lenaerts
|