Nat en kil de dag
regen striemt op het wegdek
de zon lijkt vermoord

sombere wolken
jagen hitsig door de lucht
het  weer orakelt

met echt kromme zin
welke koers het weer zal varen
in deze tijden.

Ingrrid Lenaerts

Ze laat me niet los de schaduw van België
de olievlek die uitdeint en blijftt drijven
met landstalen als inzet die de koppen stoten
zoals bokken in een tweestrijd
waarbij jan modaal kop noch staart krijgt
aan de schaduw van België
dat monster dat draken tergt
die nu nog slapen  maar dreigend grommen
en weleens gevaarlijk kunnen happen.
Ik huiver bij deze in onschuld.

Ingrid Lenaerts

Zonnebloemenveld
een geelgroene belofte
na de wintertijd

souvenir op doek
blijft van een zomers schilder
   de warmte opslaan.


Ingrrid Lenaerts

Ze zoent een dagdroom
die ze vindt in de tuin
als een kostbaar kleinood
luchtbel als kristalgerinkel

de tijd kortstondig voor hij oplost
in de schimmen van haar hoofd
vervoert haar langs draden nevel
die slierten als een wirwar spinnen

Een moment kanten illusie zweeft mee
voor een kwartje extramedelijden
tot het doek valt stofferig van vergetelheid
in zijn dagelijkse plooien van verveling


Ingrid Lenaerts

Wat lijkt ze verlegen daarboven de maan
ze lijkt wel te blozen als een verliefd wicht
trouwens ze draagt een sluier van mist
verbergt geheimzinnig haar gezicht
ze is een lichtend raadsel voor het oog
de stille getuige van de nacht
die haar omarmt in alle tijden
de rosse maan groet de  donkere aarde
 in de schaduw van haar innerlijke kracht

Ingrid Lenaerts

Dromenland nabij
of binnen realiteit
gulden middenweg
als die dan bestaat
een zoektocht van lichtjaren   
het wonder opweg

Ingrid Lenaerts

Geen schaduw  te ver
volg ik je pad trouw als hond
een blijk van liefde?


Eerder twijfel knaagt
warrige hersenkronkels
tergend en zeker

Ingrid Lenaerts

De maan klaart de lucht
met  haar bolle buik in vlam
heldere aarde

roofvogels vliegen
kort cirkelend uit het nest
het nachtleven in .

Ingrid Lenaerts

Blauw spant de nacht zich
de hemel hangt vol sterren
tot de morgen klaart


Ingrid Lenaerts

Ik ben een appel
met bolle rode wangen
Eet mij toch liefst niet

Je tanden bijten 
happen als een ruwe hond
ik huiver van jou

Een appel blijven 
dat wil ik echt beleven 
rustend in het gras

tot witte stippen
van verderf en ontbinding
weer nieuw leven kiemt.

Ingrid Lenaerts

De echo herhaalt
praat me vleiend naar de mond
in vertraagd tempo.

Ik daag hem weer uit
hij herneemt hetzelfde woord
zet me er voor schut


wat moet ik ermee?
een kwelgeest die ik meedraag
zal ik maar zwijgen?

Ingrid Lenaerts