ze blijft zonder woorden zolas een sfinx
die een piramide bewaakt sinds eeuwen
lachen doet ze nooit geen plooien of rimpels
gezicht wezenloods op een maanlandschap

Zou zedenken van toen en wat nog zal
ik kijk haar aan alsof ik haar nog nooit zag
Ik vraag haar zon en regen en een hand
ze laat me blijvend raden naar een antwoord.

Ingrid Lenaerts

De façade oogt schijnheilig
een laagje goedkoop verbergt verval
de verloedering van het huis
van oude glorie
 doet pijn

het ademt door quasi verstopte poriën
de ramen zijn moe
 van in weer en wind weerstand te bieden  
de drempel vertoont sleet
uitgehold door de tijd
versleten voetstappen
gebroken muren verzwijgen  
een geschonden dak
een verloren ziel
die brokkelend waakt
De façade oogt schijnheilig.


Ingrid Lenaerts

Als bij toeval zoon
waar ook een vader moet bijbehoren
maar die niet opdaagt
de grote onbekende
een moeder die heenging
en achterliet haar zoon
vreemden ooms en tantes
allen stelden ze hun normen hun eisen
zegden ze wat hem het beste was
hij die de zoon was van zovelen
maar in feite van niemand
Waar moest hij heen om dit te weten?

Zonder antwoord bleef zijn vraag.
Zijn rebellie werd afgekeurd
het goede droeg geen naam
werd niet erkend
Waarom was hij er dan toch?

Ingrid Lenaerts

Op de lentetakken van  april
gingen de levenssappen klimmen
ook tot in het bloed van de man
en de vrouw die de vonken voelden
in een oogopslag die een knipoog werd
de streling op de wang van tederheid
het hart dat harder bonst
dan niet wil luisteren maar op springen staat
van de verliefdheid die kriebelten krabbelt
in gedachten en in werkelijkheid
van top tot teen van het hoofd over de handen
tot diep in de schoot waar het ware leven schuilt

 ze kusten elkaar
vol overtuiging dat het zou gebeuren
 
en het duurt nog steeds
aha die sakkerse verliefdheid
maakt haar eigen wet
er is geen ontkomen aan.

Ingrid Lenaerts