Wereld van glamour
vaag dansend in een luchtbel
zij valt daarbuiten

Ingrid Lenaerts

Arbeidshof denk niet aan de tuin
waar stevig gewerkt wordt
in het zweet des aanschijns
waar porei en selder wordt geoogst
en bonen op een rij

slechts een kille zaal waar macht
je  vierendeelt en je overgeleverd bent
aan welwillendheid van het noodlot
waar ik van gruwel bij nachelijk zweten

Vrouwe Justitia is geblinddoekt
gedenk o mens er is niets nieuws
onder de stralende zon
die schijnbaar duurder betaald wordt
door de ene dan door de andere

Ingrid Lenaerts

Voor het zicht  op diepeblauw van de oceaan
en voor het groen bij zonlicht
in noorderwateren heb je geen prijs.
Jij kan het me niet verkopen
wanneer op een dag gedacht wordt,
verkeerd gedacht door gewetenloze giganten ,
taxen te heffen op de aanblik
 van  licht  lucht en water
Wie zal dan wat verkopen
in deze verwarde tijden .

Ingrid Lenaerts

 warmte in woorden
 de schouderklop als steun
in kwade dagen

Ingrid Lenaerts
 

Uit een gouden beker
drinkt de koning zijn machtselexir
dat smaakt naar nog
valeriaan, engelwortel en ijzerhard
zetten hem op sterke gedachten

Hij overschouwt zijn koninkrijk
na de historische strijd
het land ligt aan zijn voeten
de oogst is rijk de weide groen

de maaltijd wacht
de hemelse dis dankt hij aan de Heer
met deze spijzen van Lucullus

Dan wachten hem de meiden
terwijl zijn eega in de toren slaapt
Wat is het leven een weldaad.

Verderop crepeert het plebs

Ingrid Lenaerts

Voorhanden het blauw
we halen een frisse neus
de morgendlucht dauwt

Ingrid Lenaerts

Ik loop langs de morgen
gaperig en  slaperig
wil mezelf ontkennen
ik loop langs de morgen
als herhaling van gewoonte
voel me onwennig
bedrogen door rechtspraak
die kromspraak is
in strijd voor gelijke kansen.

Ingrid Lenaerts

Een zure oprisping heeft me verzocht
een bittere pil er tussenin
 gezichten als citroenen uitgeknepen
en het onoplosbare raadsel 
van gerechtigheid

neen het zit niet mee sinds enkele dagen
men heeft het op mij gemunt
ik ben de pechvogel
die op woelige wateren dobbert
en kopje ondergaat
die zich vasthoudt
aan een lichtboei met witte en rode strepen

maar ik heb mijn herinneringen nog
ogen in mijn schuimkop
 jouw knipoog die wonderen doet
in bizarre tijden

Ingrid Lenaerts

Red me van de ondergang
hoor ik gillen in de duisternis
vlak bij de poel met eendenkroos
Ik zie niemand hoor steeds dezelfde kreet.
alsof ik droom zie ik de oude eend
Anabel zit er verdrietig tussen het groen
Ze is weggelopen uit de parkvijver
Men wou haar vangen klaagt ze
ze is een ware bron van virussen
zij begrijpt er niets van in haar groot verdriet
red me red me blijft ze herhalen
Ach hopeloze eend
kon ik het je maar verklaren

Ingrid Lenaerts

We gaan voor monumentale schoonheid
tegen de hardheid van een muur in graniet
met het schaduw en lichtspel van de grote zon

we dagen de hemelgoden uit  in reflectie
wij springlevend en jong in het experiment
zij jaren ingedommeld op hun Olympos

we buigen het hoofd met eerbied in het woord
niet zoals het gladde knipmes dat kleeft
van stroop voor de dans naar andermans pijpen

Maar echt voor zon maan en sterren
die ons begeleiden in tijd en ruimte
op deze blauwe planeet de adem van bestaan
de reden natuur te koesteren als behoud

Onze ultieme bekommernis

Ingrid Lenaerts

Hij neemt mijn verwonding op schoot
sinds de dag ik als gekwetste vogel
het nest te eng en te bekrompen vind
Hij troost met zijn bloemenkrans
van woorden die hoop verkondigen
waar ik langs de ladderde houvast krijg
dat leven nog zinvol is in delen van het leed
daar waar eenzaamheid de kop opsteekt
happend als een krokodil naar haar prooi
Dat vreugde je nog kan bekoren 
als een zonnestraal haar hand biedt.

Ingrid Lenaerts

 Ontbijt met mijn kleinzoon
niet al te traditioneel
 vraagt hij me cola
 en zeker een vanillewafel.
 Lekker vettig klinkt het
 Alle lightproducten zijn voor oma's
 legt hij uit met de nodige relativering
 nu kan hij nog de cholesterol de baas
 en overgewicht dat sport hij af
 traint in de fitnesszaal.
Ik grijp laconiek naar de ontbijtgranen
alsof ik de chewinggumpraat niet hoorde.

Ingrid Lenaerts
 

Ik ben over de stoeprand gevallen
zonder enige garantie
niet verzekerd wel tegen de vlakte gegaan.
over streepjes en tegeltjes van stadsverfraaiing
werelds en wuftige dingen
een kleine zeemeermin sloeg met haar staart
en stond er lachend bij
alsof er niets gebeurd was.
Wat was ik dom dat ik die dame niet zag
Ik zag  sterren bij klaarlichte dag
geschaaft en geschonden
heb ik hinkend mijn weg verdergezet
waarbij ik hiernu zit met verwonde knie
en gekneusde voet .


Ingrid Lenaerts

Alleen tussen mij en de leegte
hapert de tijd als een kille boosdoener
Uit mijn hoofd kan ik hem niet wringen
kijk verstard naar mijn evenknie
de spiegel die ene echte en onvervaslte
die me zijn waarheid vertelt
alsof ik in een gasbel borrel
van angst en verzet
tegen zwarte gedachten
van een grauwe wereld
die pampert van het kille onrecht

Ingrid Lenaerts

Als pelgrims onderweg
over de harde keien
de barre aarde
vermoeide uren
de brandende zon  in het zenit
van onze dagen
wij vechten tegen slaap
moeten  weer geloven
in de bron van helder water
die onze dorst lest
als zoekers van recht
van de eerlijke daad
als pelgrims onderweg
tussen de wolven
die we willen nekken

Ingrid Lenaerts

Onder de grote linde
Nu nog kaal in zijn takken
een beetje grillig bij valavond
zoals de vangarmen van een octopus
maar al niet te min
wij noemen hem onze leifdesboom
onnoemelijk teder
hebben wij zijn stam omarmd
als twee zotte mussen
voor de eerste kus
weetje nog lang geleden
Zullen we het nog eens overdoen
net als toen voor de zoveelste
mijn lief?


Ingrid Lenaerts