Oude jaar op zijn versleten sokken
telt de uren af om te vertrekken
wil nog vlug aan tafel
iets meepikken hapje hier hapje daar
alvorens hij de lange reis begint
naar zijn oneindigheid
Hij was 2006  en zal gerangschikt
worden naast 2005
met al zijn herinneringen
2007 is inderweg als
een springlevende reiziger
Dra komt hij aan.
Hij zal ook gevierd worden
tot in de vroege uurtjes.

Ingrid Lenaerts

Aan alle bloggers een voorspoedig 2007

Ingrid Lenaerts

Vissen doen het met de noodzaak
er te zijn ergens in zoet- of zoutwater

Bij hun afwezigheid bestaat geen visser 
gaat geen dobber te water tot rusten

wordt het aas van ondergang gespaard
zit geen dromerig man uren in de kou

te hengelen naar een doodsverlangen
nog voor zonsopgang vanop de brug

met de lijn te wachten tot vis bijt
vaart de boot niet uit gooit geen netten

en zou niet langs de zandbank schuren
tot  soorten bedreigd werden met uitsterven

realiteit is echter van een andere dimensie
de vis zit kwetsbaar noodzakelijk in water

Ingrid Lenaerts

Regen en veel wind
bedreigen ons met grillen
wildwaterpartij

Ingrid Lenaerts

Vervagen aan de horizon
de laatste schepen op zee
Nevel kringelt boven het water
de stilte van de avond drukt
als een parkamenten huid
de zee rolt uit op het strand
kabbelend traag in haar vloed
het komen eindigt hier
het gaan blijft uit tot de dageraad.
wanneer de zon haar opmars maakt.

Ingrid Lenaerts

Ben jij daar aan de deur nieuwjaar?
Ik weet dat je trappelt van ongeduld
Oudjaar heeft zijn taak nog niet volbracht
hij moet nog één dag blijven
voordat wij hem feestleijk uiwuiven
met veel gedruis en jolijt
aan een lekkere dis
et ditjes en nog veel meer datjes
met onze zwierigste kleren aan
de danspasjes en de heildronk
en dan kan de oud -gediende gaan
daar waar nij nooit van terugkeert
het verleden
dan mag jij  binnen
met al je voorspoed en je wensen
ook de grillen en de nukken
die zal zul je niet verbergen
Nog even geduld nieuwjaar
je moet diet dringen, je komt er
overal zomaar in.
Kom oudjaar ik zal je troosten
nog heel even.

Ingrid Lenaerts

Vuurwerkop de valreep
van het oude jaar
dat weer een nieuw opdiept uit de tijd
dat klimt als een paddenstoel uit de grond 

glinsterend knalt het  breed open
als een waaier in lichtpunten
coloriet
deint uit naar oneindig
verdwijnt in de duisternis
en wij toasten op deze herhaling

soms draag ik  weemoed mee
in dat champagneglas
dat weer het onbekende
voor ons uitrolt.
de vreemde mijlpalen in leven
die we niet ontlopen.

Ingrid Lenaerts

Hij woont althans op aarde
hoewel men hem een engel noemt
Draagt de zon als schittering
in zijn diepblauwe ogen
de zomer vol grote beloften
de winter met de vlammen in de haard
buiten sneeuw en ijs

Je zou wel een tikkeltje jaloersheid kunnen voelen
mocht je hem ontmoeten
Ik kan je ook verklappen
dat hij de neus heeft van een griekse god
de lippen van een milde zoener
wangen van blozende gezondheid
Hoge bloeddruk staat  niet in zijn palmares
dit terzake gezegd

Maar hij leert klapwieken
met zijn sneeuwwitte vleugels
die hij goed verborgen houdt
voor zijn medemensen
ik zag ze zitten onder het bed

Ik wil mijn engel niet kwijt
 ik hou van hem en dat heel veel
Daarom heb ik hem kortgewiekt
Zijn gouden kooi staat klaar.

Ingrid Lenaerts

Haar verlebberd gezicht spreekt
van zuivere pokertaal de essentie
niet voor vertaling vatbaar
kent zij meerdere geheimen
bedisseld tussen zwart satijnen lakens

Ze wil er nog altijd bij zijn
als uitgebluste firts lady
een beetje cultuur
glazuur op een heet verleden
Ze wil nog scoren in de latere wals
met het mondaine leven
tot de hoogste prijs


Ingrid Lenaerts

sporen in de  sneeuw
van doortrekkende klimmers
immer hogerop

Ingrid Lenaerts

Als een ijsballerina schaatst ze
over de baan die koude wasemt
Ik hoor haar schrapen in de bochten
ze wuift me lachend toe
terwijl ik dromend toekijk
He, afwezige oma salueert ze me
in een volgende rondje
"Je ziet nu dat wat ik kan " roept ze
ze draait een pirouette als een windhaan
ze verwijnt in de windingen
van haar eigen lichaam
en alweer schiet  ze weg
een voorbijflitsende jonge vogel
met een  rode wipneus
en de sjaal die haar gestroomlijnd volgt
Als ijsballerina schaatst ze
mijn herinnering binnen die dag.

Ingrid Lenaerts

Eenvoud
dagdagelijks het licht
de zon niet te vergeten
haar warmte op mijn rug
in de schaduw
onder de grote linde
hoe het park te zien
de vijver en de eenden
de taferelen drijven voorbij
op de rimpeling van hun tijd
eenvoud eenmaal andermaal
wordt gewoon herinnering
verankerd goed

Ingrid Lenaerts

Nesten
waar vogels thuis zijn
zacht als dons
broedplaats voor het ei
het koppel en zijn jongen 
tot de laatste uit het nest vliegt
dan het lege nest

het warme nest
waarin ik als kind
mijn hebben en houden vond
mijn onderdak
tot het grote afscheid
alweer een nest teveel
 
zegt mijn moeder
tot haar grote spijt.
terwijl ze over boord kijkt
vanuit haar  hoge boom

Ingrid Lenaerts

Thuis zijn zegt het beeld
in mijn lange mantel met rode strepen
als de vrouw van Rik
naast de bedouïnentent in terra cotta
die kaarsen brandt
het portret van tante Xenia dat afbladert
de stenen ganzen die niet snateren
en de bewoners van dit huis
in gedachten verzonken
aan hun nieuwe thuis
met vele vragen
waar wanneer en hoe.

Ingrid Lenaerts

Achteraan het huis
verdoken en ver uit het straatzicht
rookt de schoorsteen
zijn witte pijp
bij blauwe lucht
nu het vriest en kraakt

treurt hij bij regenweer
laat zijn adem neerslaan
roeterig walmen  in de wind
Zijn zwarte gedachten
zijn vettig beklijvend.

Ingrid Lenaerts

Thuis zijn zegt het beeld
in mijn lange mantel met rode strepen
als de vrouw van Rik
naast de bedouïnentent in terra cotta
die kaarsen brandt
het portret van tante Xenia dat afbladert
de stenen ganzen die niet snateren
en de bewoners van dit huis
in gedachten verzonken
aan hun nieuwe thuis
met vele vragen
waar wanneer en hoe.

Ingrid Lenaerts

Boomkruinen kreunen
bij zware wind hun moeheid
wachten op zuurstof

het lengen der dagen 
omkeerbaar de winterslaap 
leven in de stam. 

Ingrid Lenaerts

Zijn  taalkoorts ijlt in zijn  lijf
lijdt teveel aan vrouwelijkheid
te zacht te innemend of te week
hij moet zijn taal spieren geven
de ballen van de hengst
die de merrie  mint onvoorwaardelijk
niet dat slappe thee gedoe
de twijfel en  de angst

hij zal haar dooreen schudden
met de cymbalen naast het oor
de taal der verwonding
de korsten op zijn ware ego
Zal hij  dan tevreden zijn
de criticus met de gouden pen 
die slechts snep is voor het begrip
van de dichter en zijn dochter
van de taalkoorts die in hen rondwaart
als de gesel der flagellanten?

Aan mode heeft hij het land
gooit spieren ballen en hengsten door het raam
kruipt weer in zijn alterego 
tevreden als een spinnende kat

Ingrid Lenaerts


 

Het land kan niet praten met het bos
tussenin ligt de rivier die twist zaait
eens bezet ze het land dan tergt ze het bos
ofwel met nattigheid of droogte
ze is oppermachtig in haar heerschappij
en verknecht haar buren 
zij deelt de lakens uit
zelfs  het rampenplan kan haar verdommen
Wat doe je met zo'n koppig kind
dat een pact sluit met de weermaker
die haar op zijn beurt verkracht?
Lijdzaam toezien wie de grootste is.

Ingrid Lenaerts

Op die winterdag
dronken we samen glüwein
hartverwarmend stil
Vetganzen -driehoek
snaterde luid geheimtaal
kou zakte hierheen.

Ingrid Lenaerts

Ijskoude wintervrouw
grieft haar scherpe verwijten
in gipsen woorden
witgekalkt tegen mijn verdriet
dat zich niet kennen laat
maar aanwezig is in mijn hart
dit sinds mijn jeugdjaren

Deze wintervrouw bedruipt me
als een ijskegel
soms als azijn bijtend en blijvend 
in mijn binnenkamers

Ingrid Lenaerts

Van het plebs uit de "Weke"
de volksbuurt van Aksen
met een hart voor warmte
droeg hij zijn naam Stropersbroere
sinds generaties.
Hij schaamde zich niet 
een zoon van het volk te zijn
hij was een man met burgerzin
ondanks het feit dat stropen
voorgeschiedenis was
Alleen enkele kakkerige burgertrutten
speelzuchtig licht bevonden
brandmerkten hem als een afstammeling van...

tot hij  hen uit een zinkende wagen trok
hen van een gewisse dood redde
De moraal en het toeval,
het zal je kind maar wezen..


Ingrid Lenaerts

Een ijsmorgen ontspringt
op de berghelling stoken nachtgeesten
hun laatse adem warm verdampend in mist
die schittert in de zon

De ijskegels aan het zadeldak schitteren
de zon verblindt de aarde
met wit en blauw alsof zij ons beloften doet
maar het lijkt een tijdsgeleide voor koude voeten
en rode neuzen
het feest moeten we zelf maken
dat van de warmte in de wanten en in de wollen sokken
een stevige heildronk die ons innerlijk warmt
en laat de kou dan maar buiten onze lichamen
wij zijn gewapend.

Ingrid Lenaerts

We werden weer herinnerd aan het oude verhaal
het kerstgebeuren dat zich telkens herhaalt
en er toch elk jaar springlevend staat
met een stal en een kribbe
Jozef  Maria en Jezus
een os en ezel  een ster met staart
herders en schapen driekoningen
een kerstboom hulst en marentak
een boodschap van vrede

en telkens willen wij dat feest bestendigen
als onafscheidbaar van december
als een wens een boodschap een droom
niet om zo maar op te bergen
in de rommeldoos daar waar het in verdwijnt
quasi één jaar lang.
Het kerstverhaal beklijft het collectief geheugen
van onze historie en dat is een troost.

Ingrid Lenaerts

Ranzig vet en zwart
de keuken onder roet
sinds honderden jaren
nu museum-roet
in een Schwarzwalderhof
dacht ik synoniem van gezelligheid
te ontmoeten
onder het grote rieten dak
de nestwarmte van de haard

Groot was de ontgoocheling
bij de kale en koude bedoening
al hoestend en proestend
rende ik de museumkeuken uit

werd getroost
met een heerlijke kop chocolade
in de ultramoderne cafetaria.

Ingrid Lenaerts

Boven de wolken
zoals mildgroene archipels 
sparrenbossen toppen eruit
vanaf  een hoogte
een kudde zwervende schapen
in het helle zonnelicht
beeld der verwondering
op het netvlies gebrand
in het geheugen gegrift.

Ingrid Lenaerts