Nacht  loopt naast zijn onderdanen
die geen vragen stellen
hij dwingt hen in het gelid
van uur tot uur duisternis
een maan is zijn gezel
al dan niet met wolken

Nacht draagt zijn mantel
ondoordringbaar ver
het zonlicht dat verdween
hij spookt in schaduwen
hoeken en kanten
in kamers en bedden
hij zaait zalvend begerig 
voldoening en paniek 
liefde voor het lijf
paniek voor het leed

de nacht  draagt de macht
en niemand kan ontkomen
aan  de touwen die hij in handen heeft
zijn paard dat hij ment
tot de vroege morgen


Ingrid Lneaerts

Een voor één zijn ze verdwenen
de kloosters  in de stad
de donkere gebouwen in grauwe baksteen
die het ademen verleerde
hun gevels waren zwijgende getuigen
van  contemplatie raadsels of verdriet
hun levens waren ingepakt geheimzinnig
ontoegankelijk voor gewoon begrip

achter de hoge ramen hing zware stilte
die geurde naar ajuin porei en zweet
de meubels koffers en kisten aten boenwas
de vloer werd geschuurd
door jonge maagdelijke krachten
bruine zeep was hun kruipend attribuut 
tussen monotoon gebed en kostgang

Nonnenhuizen zei ik rillend
oneerbiedig
ik wou er nooit gaan wonen 
in deze vogelkooien voor mensen

Ingrid Lenaerts