de vogel is afwezig gemeld
het zwaluwnest is nu leeg 
ligt te wachten zonder meer
onder het dak van hoeve Hagemans
tijd heeft een brokkelgebit 
de zomer kalft af tot een rest 
een streep schaduw na de zon
 
de herfst heeft zich aangeboden
in de dieprode kleuren van de wingerd
in het vallen van een vergeeld blad
de berkenkolonie draagt al roest 
het schilderspalet deed zijn werk.
de wind speelt in de kalende takken 
de symfonie van de najaarsdans
Weldra wordt weer alles anders.

Ingrid Lenaerts

 

dissonanten slaan 
hun benen tegen elkaar
zoals kemphanen 
bekampen elkaar
om de opperste machtsbezit
zijn domme loozers
eersterangsdwazen 
gunnen er elkaar geen klank
tot de dood hen haalt 


Ingrid Lenaerts

In de navolging van zijn schaduw
begeeft hij zich op pad in de zon
zijn stappen zijn niet geteld
ze lijken wel eindeloos beweging
bevestiging van de ketting
die zijn voeten maken in driehoeksvorm

hij loopt over de einder langs de jaren heen 
de geslachten hebben hun monotonie
hun zelfde ritus als een mechanisch gebeuren 
hoe zonderling wanneer een  wandelaar breekt
zich bewust wordt individu te zijn 
hij de schoonheid van het landschap ervaart
als een koning die vele geschenken krijgt
de lucht wordt blauw, de lucht is zuiver
de vogel kwettert honderd uit het nest
hij geniet met volle teugen van het wandelen
als een deugd bij de gratie gods
alleen al om het wandellen.

Ingrrid Lenaerts

Brug over sporen
een trein trekt door de far-west
kortbij Beringen

de bermen in bloei
heide purper in de zon
het milde najaar.


Ingrid Lenaerts 

Alsof we elk jaar weer eens thuiskomen
in het verleden  van de mijnsite
dat nu al na zoveel jaren rust
dat de sporen draagtt van verval
hoopt op herstel van zijn aanzicht
temidden een prachtige natuur
de confronatie van culturen
de Byzantijnse mijnkathedraal
die haar toren verheft boven de bossen
de slanke minaretten die verwondering wekken
het kolenspoor met zijn roeste tractie
de treinen naar oneindig  onder de brug

wij de gastdichters die om beurten lezen
uit eigen werk een gedicht
over natuur mens en maatschappij
over vrijheid en vooruitgang
de wandelaars  die de terril bezweren
dat we elk jaar het verbond hernieuwen
we kome terug met al onze bagage
de innerlijke kamers van ons zijn .

Ingrid Lenaerts

Hij zou gehuldigd worden
verdienstelijk schrijver, recensent
de nagedachtenis liep over vele jaren
zijn oevre jammer genoeg bijna vergeten
nog niet helemaal teloorgegaan
Men zou hem weer tot leven wekken

Woordkunstenaars toonden zijn charme
vertolkten zijn rondborstige humor
zijn romantische ziel  zijn vroomheid
blijkbaar had de posthume schrijver alles
behalve een donkere schaduwzijde
Hij was een stralend licht en voorbeeld
kortom hij was een groot man.

Ik voelde me benauwd
in mijn nietigheid ondeer de zon

Ingrid Lenaerts

Herfst in de bossen
ik huiver in kille mist
een spin in haar web

Ze zont er dradig
haar woonst trilt in morgendauw
stralende parels

de bosweg schilfert
het rulle zand kleeft de voet
romantiek  op doek.

veel gele zwammen
spleiten de oude boomstam
in leven en dood.


Ingrid Lenaerts

Je hebt de spetters in je ogen
alsof  de vonken uit de smidse springen
de kuiltjes in je wangen
van een ingehouden lach
je lippen mompelen de grap
tussen je tanden sissen de woorden
waarom je me een poets bakte

Ik heb me laten vangen
aan jouw lieve lach
grappige woorden
alles wat me stapel maakt op jou.
Ik weet het wel nu sta ik daar
als prins carnaval op een klaverveld.

Maar ik zal je strikken
zotte muts met je  wervelende woorden
Ik sla terug
 

Ingrid Lenaerts

Ergens langs de kust loopt hij wel
ontmoet vele van zijn broers en zusters
getooid met een of andere boodschap
vol lof over talrijke producten die hij promoot

Meestal zit hij oevervol 
tot de laatste zitplaats bezet
geen mens raakt nog er binnen bij mooie dagen 
hij wervelt als een wind tijdens zijn rit
laat schellend zijn aankomst horen
hij vervoert jong en oud  van stad naar dorp
hij is vergroeid met het landschap
schreef al zijn geschiedenis
als onmisbaar element van dagjestoeristen
bewoners en vakantieresidenten.
Hij hoort hier thuis als vader aan zee.

Ingrid Lenaerts