Wij hebben onze schotse pakjes aan en huilen nu samen onder een kartonnen maan wij stompen elkaar aan zomaar in het wilde weg van oost naar west ik vang de klappen mijn collega deelt ze uit
en breed publiek applaudiseert onze fratsen zijn niet dom maar ik hoor schelden in de tent Mijn tranen ontspringen de bron ze stuiteren als parels voor de zwijnen
het publiek wil nog meer ik kruip als een slaaf over de grond tussen de houtskrullen voel ik me afgemat
het publiek gooit met popcorn ik hoor ze gillen om een bisnummer ik geef me over aan verknechting. Zo is het leven onder clowns.
Ingrid Lenaerts
|