In een gele toverhoed stopte ik mijn verdriet
Ik liet het los om te ontsnappen
langs de weg van de minste weerstand
maar de gele toverhoed had zijn krachtengeruild
voor een dubbelsabbatjaar
Ik bleef met mijn verdriet onder de hoed
ik schudde het door elkaar zoals in een pokerspel
hopend dat dit meeen oplossing bracht
Een wit konijnmet stropdassprong eruit
hij kroop me op de schouder en troostte me
zoals een klein kind in sprookjes gelooft
mijn verdriet nam de benen naar andere oorden
waar de zwarte poelen gisten
Sindsdien zet ik hem altijd op de gele toverhoed
en mocht je me niet geloven,kom dan eens kijken
het is de moeite waardhem te dragen en te koesteren
Ingrid Lenaerts.
|