De zomer is moe in de buik van het jaar
weldra wil hij vertrekken naar de overkant
de regen schudt hem uit de bomen
de aarde moddert hem maar aan
in trieste plassen en koude rillingen
de lucht met zijn te grijze overjas
heeft zich ter plaatse gevestigd
het vakantieleven draagt de regenjas
zelfs de wolletjes zijn al uit de kast
wat een contrasten in dit eigenste land!.

Ingrid Lenaerts

Blijf bij het vuur na de patio
tot de goden van de nacht springen
uit bolle glazen
In hun sterke armen en benen
verstikt mijn grootmoeder
haar doofheid
zij hoort krekels en schuine moppen
zij bestrooit de wereld met peper en zout

Grootvader jij houdt van bloesempracht
op dit onkristelijk uur der trompetboom
onder de arabesken wacht de oppergod
geniet er van geuren klanken en betovering

Zo juist kwam De Falla langs

Ingrid Lenaerts

Het regent druppels waterverdriet
in het hoge gras dat zich gemarteld weet
deze grillige zomer die tergt als een demoon
eerst met zijn verzengende hitte

schroeit hij de aarde dicht
gebakken klei die barst en water bedelt
even later watersluizen open
dood en vernieling voor de akkers

die verzinken in een modderbad
rillend in hun overnatte vlakte
om evenwicht smeekt de groei
hou de rampen veraf
 
Ingrid Lenaerts

Liefde uit alle windhoeken
als van alle markten thuis
welllicht de kleine registratie
tot boomhut verbouwd

waar wij ons veilig voelen
elkaar licht victorie kraaien in
betere tijden of gewoon zwijgen
tot de dood zijn vennoten haalt

Comptabiliteit van geliefde lijven
waar wij sparen met onthaasting
op de roulette zonder halte
voor vaders in titanenstrijd en moeders

die elkaar verdringen op de troon
de liefde die ze hebben of verlizen
de kleine duimpjes ten voeten uit
de zware lasten die ze verbloemen.

Ingrid Lenaerts

Hebben ze de liefde in hun hoofd
ze horen de vogels roepen  op de akker
terwijl ze elkaar omhelzen
versmelten tot een menhir
op de stoppelvelden van de augustusakker

Nu zon alleen nog hun leven is
terwijl een strakke wind over het land spant
lopen ze verder onder de Canada's
met hun melancholiek geruis
dat oneindige horizonten oproept

Zij zijn jong al heel ver in de liefde
al boven de sterren
zien niets of niemand meer.

Ingrid Lenaerts

Je  loopt op een draf door het mulle zand
schelpen bij de vloedlijn vormen een muur
daar achtergelaten door de wegebbende zee
een frisse wind staat strak op je gelaat
Je voelt je wangen spannen door heilkracht
van lucht licht en water die je ,alsof op vleugels dragen.

Een diepe vreugde zonder meer borrelt in je lijf
terwijl je door het zilte water stapt zo wijds
de horizonten hangen hun wolken aan de einder
het water klotst onaf tegen de golfbreker

Kinderen spelen tikkertje op het  zomerstrand
ze huppelen door de ondiepe rimpelplassen
de zee ruist haar verhalen uit de verte
Nooit hebbben ze een einde of begin
de zee zijn is zoals een moeder van alle dingen.



Ingrid Lenaerts