Hebben ze de liefde in hun hoofd
ze horen de vogels roepen  op de akker
terwijl ze elkaar omhelzen
versmelten tot een menhir
op de stoppelvelden van de augustusakker

Nu zon alleen nog hun leven is
terwijl een strakke wind over het land spant
lopen ze verder onder de Canada's
met hun melancholiek geruis
dat oneindige horizonten oproept

Zij zijn jong al heel ver in de liefde
al boven de sterren
zien niets of niemand meer.

Ingrid Lenaerts

Je  loopt op een draf door het mulle zand
schelpen bij de vloedlijn vormen een muur
daar achtergelaten door de wegebbende zee
een frisse wind staat strak op je gelaat
Je voelt je wangen spannen door heilkracht
van lucht licht en water die je ,alsof op vleugels dragen.

Een diepe vreugde zonder meer borrelt in je lijf
terwijl je door het zilte water stapt zo wijds
de horizonten hangen hun wolken aan de einder
het water klotst onaf tegen de golfbreker

Kinderen spelen tikkertje op het  zomerstrand
ze huppelen door de ondiepe rimpelplassen
de zee ruist haar verhalen uit de verte
Nooit hebbben ze een einde of begin
de zee zijn is zoals een moeder van alle dingen.



Ingrid Lenaerts

Ze liep tegen de wind in
onzeker na de storm
die glazen en huisraad slingerde
en rinkelend vertrok

De angst kneep om de wortels
van bestaan de grote vragen
als waarom moest dit gebeuren
wat zij niet begreep.

Geen antwoord bij de vlucht
Waar kon  zij schuilen bij nood ?
de helpende hand moest gevonden
tot de laatste snik het onderdak

Ingrid Lenaerts

Over het land mist
druilerig ontwaakt de dag
maar zon wordt verwacht

Ingrid Lenaerts

Kom uit je schelp mag ik je verzoeken
ik durf je niets als bevel voor de voeten
de wereld wacht tot je scharnieren spreken
als een begroeting aan de nieuwe dag
die soms straalt als een zonnegod
soms druilt als een grijze regenwolk
mag ik een "maar" opwerpen vraag je
we laten maar opzij en doen het
onvoorwaardelijk hebben we gepland.

Ingrid Lenaerts

Ligt ze ondergronds in de dikste aardlagen?

Wenkt ze me verborgen tussen het hoge gras?

Zit ze achter de trappen van de stapelwolken?

Of ergens tussen de hanenbalken van het oude huis ?

Ze roept me onder water te duiken vissen achterna

Ze opent een holte van een overjarige boomstam

Een spook neemt me onder zijn mantel mee

Of droom ik bij nacht onder de sterren?

waar ik schuil ga achter de stralen van de maan

waar ik zwijg als vermoord met verzegelde lippen

in een geheim over grote zwarte diepten

zoals woorden hun deuren sluiten tegen rampspoed

Als een pelgrim op pad zoek ik nog altijd

een plaats om te schuilen waar ik kan lachen

desnoods huilen in het veilige warme nest

in het dons ver weg van verloren illusies


Ingrid Lenaerts

Dat ik de lichtjes van het park zie dansen op het water

dat ze ons telkens vervormen in de wijde rimpeling

van de vijver het maakt ons tot spel binnen het feest

brengt ons dichter bij elkaar als wiegende tortelduifjes

dan zeg je me voor eerst heel zacht dat je van me houdt

ik hoor niets liever, ik zoek mijn adem knijp in je hand

ik verdwijn in de mist van mijn antwoord en fluister ik ook

Zouden de pretlichtjes nu ook in onze ogen weerkaatsen?

Ingrid Lenaerts

Boven de velden stonden de hoge stapelwolken te zonnen

in het felle licht dat weerkaatste van de aarde tot de horizon.

gedreven als een vogel met de wiekslag in zijn volle breedte

speelde de wind in mijn haren strekte ik mijn armen uit

dacht dat ik de roep van de wilde ganzen ooit zou horen

speelden de hoge canada's verstoppertje in hun schaduwen

de ladder tot de hemel met zijn witte ledikanten vol watten

de ijsgrotten gebouwd uit wasems van reuzen in de lucht

ijdele droom deed mij vleugels krijgen en dwarrelen

vertraagd zoals zilveren engelen naar de aarde wiekten

schouwde ik het land van Bohemen met grote trots

het gele koolzaad op de kavels als één wiegende zee.

Ingrid Lenaerts

twee verliefden lopen tegenlicht op foto
op een verlaten strand
alleen enkele vogels liggen vast
in hun avondvlucht
terwijl ze over de rimpelende plassen trekken
Ergens wappert nog een late windvogel
vertelt  zijn boodschap

Hun ruggen lopen naar oneindig
hand in hand haren wapperend in de wind
het verbond onschuld dat zal verdwijnen
achter de horizon
Ook de maan is van wacht.
Ingrid Lenaerts

Voor  de zon oranjerood ondergaat
klimt Eleonore tussen de takken
van de oude appelaar in opa's tuin

Daar kijkt de boomhut bovenuit
zoals een een ark boven de wereld
Zij is de de koning te rijk zo hoog
tussen de nachtblauwe hemel
en de lichtend donkere aarde

Ze praat met de rosse maan
uit de eerste hand als een vriendin
de maan luistert naar  Eleonore's wensen
de avondwolken zeilen op de wind
als grote boten door de ruimte 
de vogels krassen hun credo
van de voorbije dag
Eleonore overtuigt  haar wereld te rusten 
voor een weldoende overgave 
aan de  heilige stilte 


Ingrid Lenaerts
 

Op een magisch perzisch tapijt begon de reis
naar het land van duizend en één nacht en veel verder
waar het lag  zouden we zeker en vast wel vinden

daar waar Alladin zijn toverlamp ontvlamde
daar waar Ali Baba zijn rovers drilde
in de grot der schitterende schatten

Het tapijt vloog over bergen en dalen
de rivieren waren als zilverlinten
de maan en de sterren lachten ons toe

Door het water het paardenspan van Neptunus
de zee was ons onze rustige spiegel
die het licht van de dageraad weerkaatste

Op het tapijt van elke dag eindigde de reis
de brandstof van onze dromen sputterde
bij het ontwaken naast het bed.

Ingrid Lenaerts