Dat ik de lichtjes van het park zie dansen op het water

dat ze ons telkens vervormen in de wijde rimpeling

van de vijver het maakt ons tot spel binnen het feest

brengt ons dichter bij elkaar als wiegende tortelduifjes

dan zeg je me voor eerst heel zacht dat je van me houdt

ik hoor niets liever, ik zoek mijn adem knijp in je hand

ik verdwijn in de mist van mijn antwoord en fluister ik ook

Zouden de pretlichtjes nu ook in onze ogen weerkaatsen?

Ingrid Lenaerts

Boven de velden stonden de hoge stapelwolken te zonnen

in het felle licht dat weerkaatste van de aarde tot de horizon.

gedreven als een vogel met de wiekslag in zijn volle breedte

speelde de wind in mijn haren strekte ik mijn armen uit

dacht dat ik de roep van de wilde ganzen ooit zou horen

speelden de hoge canada's verstoppertje in hun schaduwen

de ladder tot de hemel met zijn witte ledikanten vol watten

de ijsgrotten gebouwd uit wasems van reuzen in de lucht

ijdele droom deed mij vleugels krijgen en dwarrelen

vertraagd zoals zilveren engelen naar de aarde wiekten

schouwde ik het land van Bohemen met grote trots

het gele koolzaad op de kavels als één wiegende zee.

Ingrid Lenaerts

twee verliefden lopen tegenlicht op foto
op een verlaten strand
alleen enkele vogels liggen vast
in hun avondvlucht
terwijl ze over de rimpelende plassen trekken
Ergens wappert nog een late windvogel
vertelt  zijn boodschap

Hun ruggen lopen naar oneindig
hand in hand haren wapperend in de wind
het verbond onschuld dat zal verdwijnen
achter de horizon
Ook de maan is van wacht.
Ingrid Lenaerts

Voor  de zon oranjerood ondergaat
klimt Eleonore tussen de takken
van de oude appelaar in opa's tuin

Daar kijkt de boomhut bovenuit
zoals een een ark boven de wereld
Zij is de de koning te rijk zo hoog
tussen de nachtblauwe hemel
en de lichtend donkere aarde

Ze praat met de rosse maan
uit de eerste hand als een vriendin
de maan luistert naar  Eleonore's wensen
de avondwolken zeilen op de wind
als grote boten door de ruimte 
de vogels krassen hun credo
van de voorbije dag
Eleonore overtuigt  haar wereld te rusten 
voor een weldoende overgave 
aan de  heilige stilte 


Ingrid Lenaerts
 

Op een magisch perzisch tapijt begon de reis
naar het land van duizend en één nacht en veel verder
waar het lag  zouden we zeker en vast wel vinden

daar waar Alladin zijn toverlamp ontvlamde
daar waar Ali Baba zijn rovers drilde
in de grot der schitterende schatten

Het tapijt vloog over bergen en dalen
de rivieren waren als zilverlinten
de maan en de sterren lachten ons toe

Door het water het paardenspan van Neptunus
de zee was ons onze rustige spiegel
die het licht van de dageraad weerkaatste

Op het tapijt van elke dag eindigde de reis
de brandstof van onze dromen sputterde
bij het ontwaken naast het bed.

Ingrid Lenaerts

Driftige wolken
blazen hun grijze adem
in de zomerstorm

Ingrid Lenaerts

Regen bij bakken
Een stortvloed stroomt van het dak
Wateroverlast

Ingrid Lenaerts

Van de morgen tot de avond
zorgen om het  lege hoofd
De residenten in Villla Levenslust
zien het niet zo vaak meer in die richting
slapen slecht en zijn  hulpbehoevend
weten niet waar ze vertoeven
ontmoeten vaak de verkeerde persoon
tot hun groot chagrijn

Eten is vaak hun minste zorg
klagen van  koude voeten
verrekken van de pijn
doelloos in bed knikkebollen
tot de maan hen zacht vertelt
dat de nacht vordert
en hun verdriet lichter wordt
naar eeuwig vliegen

Ingrid Lenaerts

Het huis versteende in zijn gedachten
vol vergane glorie en oude weelde
Een eenzame eredame naast grotere adel
die allen onder dezelfde sluier zuchtten
Jaren leegstand of nog één oude bewoner
die opbokste tegen de tijd in de avenue

Eens pronkte het met zijn prachtige tuin
bloemenperken en schaduwrijke terrassen
de kamers waren luchtig en rijk versierd
duurzaamheid stelde geen vragen.
Er werd gelachen gedanst en gefeest
gemind, gevloekt geroddeld geknarsetand
knechten waren de werkers van het laatste uur
met al hun beste krachten omdat het hoorde.

Langzaam op zwarte sokken sloop het verval
langs de ramen vermomd als een leger ratten
die uiteindelijk de scpeter overnamen
en er hun koninklijke burcht bouwden
stelden geen waarom kenden geen daarom
hun antwoord kreeg je vanzelfsprekend

Ingrid Lenaerts

Het parfum, dat parfum hangt op zijn huid

Te herinneren dat zij er was in levende lijve

Elke vezel van zijn vingertoppen zindert alsof

herinnering de begeerte schroeit op zijn lippen

Dat hij nauwelijks denkt zoals een waterzoeker

In het hart van de woestijn de oase welwillend laat

Voor de volgeling  hij dronken en bezeten is van

Verlangen haar weer te vinden,  te verdrinken

In slechts dat parfum, het parfum.

Ingrid Lenaerts