Het parfum, dat parfum hangt op zijn huid

Te herinneren dat zij er was in levende lijve

Elke vezel van zijn vingertoppen zindert alsof

herinnering de begeerte schroeit op zijn lippen

Dat hij nauwelijks denkt zoals een waterzoeker

In het hart van de woestijn de oase welwillend laat

Voor de volgeling  hij dronken en bezeten is van

Verlangen haar weer te vinden,  te verdrinken

In slechts dat parfum, het parfum.

Ingrid Lenaerts

Wat nu rest lijkt een ware oorlogsruïne
vroeger was het park een dame vol  mysterie
vriendelijk  in de wandelgang en op de bank
het gras begroetend, de bomen gezond en sterk

Daar ligt nu alles omwoeld zoals een maanlandschap
Bomen  met afgestorven kruin  zijwaarts gekanteld
Wortels in de wind  moegesparteld nu geveld
Bovenop grint en gruis stof en as

Vergankleijkheid sluiert er de wet van leven
Melancholie is een tunnel naar het verdriet
een groot gat als een gapende muil naar de ziel
waar ooit wat onschuldig groen resident was.

Ingrid Lenaerts

Het woord is niet van mij
dat verdoemt en verwenst
verzeilt ten kwade de zieke oever
dat rooft naar goed en gave
op de stroom

Het woord is niet van mij
dat verdoemt en verwenst
de zonnedagen op het land
dat delft en dooft
liefde en daad en op de huid

Het woord is niet van mij
dat knaagt en zeurt
de bloei stuivend in zand
dat verscheurt de schors en de stam
belofte en heil in de wens

Ik vel het woord van mij
dat ik koester en bemin
gemeerd in een veilige haven
voor groot hart in gezond lijf
hoog in het vaandel

Ingrid Lenaerts

Veel berken dromen
van zachte wind en water
na deze droogte

Ingrid Lenaerts

Buiten grauwt licht niet eens een streep zon
op het riante bloemenperk narcissen
wuivend in de noorderwind

binnenin : het Vlaamse land
om in te verdwijnen
als een moment gelukzaligheid
de schilderijen converteren
alle werkelijkheid
ik kijk, ik loop rond ik zwijg
indrukwekkende verwondering
van de stilte

Ingrid Lenaerts

Men gaf hem schouderklopjes
in zijn nieuw uniform vol glorie
kakigroen als het regenwoud
bruin als de cocosmat
Hij lachte al zijn witte tanden bloot
borst vooruit en eresaluut
alsof hij de grote veldheer was
Zo zag hij zich ten strijde trekken
voor een doos snoepjes en een zak chips
hij als een held geschouderd
met het grote geweer dat blonk
Toen  werd schieten een sport
met doelwit alles wat bewoog
zussen,broers vader moeder
het spel waarbij alles definitief was
geen weg terug voor deze wreedheden.
Ingrid Lenaerts

Voorbij de bossen op de flank
het eeuwige groen uit het dal
tussen de hoge besneeuwde toppen
grote Alpen in mijn klein vizier
weiden met koninlijke bruine koeien
klingelend als trouwe wachters
weiden met alpenrozen
hier en daar gentiaan en anemoon
de morgenevel opstijgend als een geest
bij zonsopgang als een sprookje
uit de sagen van onze fantasie
Wij moeten  weer vertrekken
naar ons  vlakke  eigen land
dat zindert onder de hitte.

Ingrid Lenaerts

Een zwarte kat 
Ze sluipt naast een heksenbeen
in de griezelnacht

Ingrid Lenaerts

De duisternis kruipt
tussen takken eikenhout
zij huivert van angst

Ingrid Lenaerts

Wij bieden U het festival van de dolle pret
ons dorp wordt er echt op zijn kop gezet
niet voor een één of andere mediafrats
maar als pure lol gaan wij uit de bol

Wij klimmen op lege bierkratten
in oude rok en glitterende baljurken
met potten pannen en ander geklingel
we slaan er de tijd op zijn ware smoel

Alsof we nooit uitgedonderd zijn
Het bliksemt rock- en bluesvonken
De grootste zot die glimlacht stevig
zoals een zwabberende roomtaart
de kleinste heeft een rijstpapgat

het gros schuddebuikt van de lach
Wij vieren en wij tierelieren
op ons eigen zomerfestival
niet dat van de  mediaknal
Dat van de dolle pret leute en verzet

Ingrid Lenaerts

Bakens als oude watervogels op zee
Zij houden er alleen de wacht
zij kijken uit op een veelkoppige zee
soms  op woeste hoogte der golven
soms boven de spiegelende  waterrust
zijn ze van dienst hondstrouw
Ze houden stand in weer en wind
Bakens als oude watervogels op zee

Ingrid Lenaerts

De stilte vertraagt
aardewarmte verdampt snel
na een regenbui

Ingrid Lenaerts

Donkere sluiers
rond de avondzon gestrikt
een onweer trekt door.

Ingrid Lenaerts

Wolken in  flarden
troepen weer dreigend samen
slechts één  zwak lichtpunt

Ingrid Lenaerts

Een zeearend oogt
hoog op een rots over zee
waar de branding klotst

Ingrid Lenaerts

Ze zitten hun zondag uit gewoon
in café de Zwaan, bij witte Bertha
Ze geloven in het heil van samenzijn
Hun stevige borrele weze hun getuige.

De jenever klinkend koel streelt de tong
verstevigt het woord bevestigt de daad
Hier wordt durf aan de man gebracht
de vlam van de liefde nog een kaarspitje

De koene ridders vloeken als vabebonden
hun overmoed onder de mat van de herberg
terwijl hun neuzen kleuren als kabouters
om de eenzaamheid een hak te zetten

Ingrid Lenaerts

De witte bank wacht
mijn grootmoeder rust er uit
in jaren vrede

Ingrid Lenaerts

De oude stoelen
een verzameld verleden
houdt zich jaren sterk

Ingrid Lenaerts