Zij  laat de rozenbaadjes dwarrrelen
vanaf het liefdesbalkon
waar Eros haar bekoorde
en zij in zijn ogen verzonk

Zij alleen wil dat de wind haar zal voeren
op gele witte roze en  rode wervelingen
tegen de avondzon
Zij wacht tot Eros weerkeert
nu hij weet dat zij hem liefheeft.

Ingrid Lenaerts

Onzekerheid
draait als een windmolen
in het hoofd
waait als noorderwind
over de kavels van het geheugen
hakt als een bijl
in de zee van emoties
Ze deugt voor niets
 tenzij voor destabilisatie
van ons al te korte bestaan

Ingrid Lenaerts

Vanuit het raam zie ik de zonsondergang
allicht voor de laatste maal in dit huis
Het maakt me heel  weemoedig
ik lijk in een vaccum van  korte tijd te zitten
tussen nu en de overbrugging naar morgen
Nog voor zondogopgang wordt een punt gezet
voor jaren in deze woonst die de onze was
Ik schrijf haar requiem vannacht

Dan rijdt morgen vroeg de verhuiswagen voor
de laatste spullen worden ingetast
We rijden dan richting meubelcontainer
onze laatse eigenste spullen  moeten  nu wachten
op een nieuw leven dat we de bel aanbinden
hopelijk over zes maanden
Inmiddeels hebben  wij onszelf  vogelvrij verklaard.

Ingrid Lenaerts

Een yacht als een must
een yacht als prestigeprentje
voor de grote wereld
een haven aan de middellandse zee
vol idylle en luxe
voor enkelen

die de centen kunnen laten rollen
voor vertier en vertoon
hupse boezems gestroomlijnde billen en dito kontjes
plus champagne en kaviaar niet te vergeten
aan dek in de zon de toast op het leven

terwijl Jan met de pet
op tv mag mag apegapen
hoe de jetset verkwist
om zich te bevestigen

Ik huiver bij deze taferelen.

Ingrid Lenaerts

Tot  elke prijs zoekt ze meer
aandacht liefde geloof genegenheid
ze bliksemt zware tol
voor wie haar niet erkent
ze rijt je open als een aasgier
voor wie haar mijdt
ze wil er bij horen
maar weet echt niet hoe
te blauw te rood of te groen
te kort te lang te dik
ze vindt de oplossing niet.
Tot elke prijs zal ze je vinden
met haar grote honger naar meer
tot elke prijs

Ingrid Lenaerts

In zilvergrijze vlucht wieken meeuwen
over rimpelend water dat zon weerkaatst
ze krijsen als vermoord de stilte stuk
De vissers aan de oever van het meer,
ze blijven immobiel voor de loerende vogels
naar aas dat ze weg kunnen ritsen over de plas
Ze vliegen heen en komen weer aanzetten
even luidruchtig als voorheen
Zij voelen er zich heersers van de morgentijd
Niemand zal hen dit ontnemen bevestigen ze.
ze tronen boos in de lucht .


Ingrid Lenaerts

Tegen het lijf loopt de spiegel stuk.
teveel hoofd teveel borst en romp
meters armen en logge benen
moe van werken gevuld tot de nok

erkent de wereld zijn volgeling
zijn koning zijn zot zijn bedelaar
zoveel wijsheid zoveel dwaasheid
houdt hij logisch vast

men geeft een domme prijs
voor altijd zijn schijn
zijn wereld zijn afstand
opgebroken afgebroken.

Ingrid Lenaerts

Als een spring in het veld staat haar wonen
in gedachten geprint als een sonore kubus
één open ruimte waarde zon speelt achter wolken
met licht als een reine vuurwerkmaker

Waar het water in de tuin kabbelt tussen groen
overkoepeld door een doorschijnend dak
in plexiglas zit de doorkijkmagie naar de hemel
bij licht en sombere dagen als een binneste buiten

slapen eten werken beminnen in de open ruimte
staat synoniem voor de echte vrijheid der daden
de nieuwe  normen in nieuwe dagen als zwevend elfje
waarvan zij droomt dit bouwidee te verwezenlijken.

Ingrid Lenaerts

Als halfzacht bevonden de naïeve tante
niet cool genoeg  en afstandelijk
als het staalblauw van de lucht
boven de uitgestrekte ijsvlakten
Teveel behulpzaamheid roept om zwakte
laat dat toch, het maakt niet uit
mijn zorgen niet mocht zij almaar horen
ze noemden haar de begijn van het noorden
zoveel verwijten van koele kikkers
om begrip voor minderbedeelden
en dat allemaal om de goede daad
Zij wordt als wereldvreemd beschouwd
de wereld op zijn kop.

Ingrid Lenaerts