Vanop de bedrand van januari
 rolt de woordenstroom uit
 in de vorm van een gedicht
dat zich profileert als fenomeen
van diepe verbondenheid
met alle bestaande lotgenoten
op het grote feest van zijn dag

ik denk aan Vlaamse gedichten 
die  in Nederland op de kroonluchter zitten  
met een ondoorgrondelijke lach
het geheim van hun oorsprong

of die strijd om vrede
in het nabije Oosten schragen .
Ze dansen ballet op water
zingen een cantate op het veld
blazen de wolken over zee
nodigen je uit tot de eerst zoen
zwemmen in verzenpunch
het feest is begonnen
alweer een heel jaar lang

Soms zwijgen ze in stilte
nemen afscheid  van verdriet
maar overwinteren
tot een ander januari. 

Ingrid Lenaerts

 de noordzee rimpelt een vroege morgen
 het kabbelende water vertelt zijn geheimen
 zijn beloften aan en van de rijzende zon
 stilte zwijgt elke beweging in het vroege uur
 een wandelaar met zijn hond op het strand 
 laten hun sporen in het rulle zand
 meeuwen wedijveren met elkaar
de vis die ze geniepig ui de diepte scheppen 
de horizon  buigt over het water 
als een paars lint dat de scheiding spant
de wind is er nauwelijks hij is zacht
als een streling oever de huid van de dageraad
de noordzee rimpelt de vroege  morgen.

Ingrid Lenaerts