Buiten grauwt licht niet eens een streep zon
op het riante bloemenperk narcissen
wuivend in de noorderwind

binnenin : het Vlaamse land
om in te verdwijnen
als een moment gelukzaligheid
de schilderijen converteren
alle werkelijkheid
ik kijk, ik loop rond ik zwijg
indrukwekkende verwondering
van de stilte

Ingrid Lenaerts

Men gaf hem schouderklopjes
in zijn nieuw uniform vol glorie
kakigroen als het regenwoud
bruin als de cocosmat
Hij lachte al zijn witte tanden bloot
borst vooruit en eresaluut
alsof hij de grote veldheer was
Zo zag hij zich ten strijde trekken
voor een doos snoepjes en een zak chips
hij als een held geschouderd
met het grote geweer dat blonk
Toen  werd schieten een sport
met doelwit alles wat bewoog
zussen,broers vader moeder
het spel waarbij alles definitief was
geen weg terug voor deze wreedheden.
Ingrid Lenaerts

Voorbij de bossen op de flank
het eeuwige groen uit het dal
tussen de hoge besneeuwde toppen
grote Alpen in mijn klein vizier
weiden met koninlijke bruine koeien
klingelend als trouwe wachters
weiden met alpenrozen
hier en daar gentiaan en anemoon
de morgenevel opstijgend als een geest
bij zonsopgang als een sprookje
uit de sagen van onze fantasie
Wij moeten  weer vertrekken
naar ons  vlakke  eigen land
dat zindert onder de hitte.

Ingrid Lenaerts

Een zwarte kat 
Ze sluipt naast een heksenbeen
in de griezelnacht

Ingrid Lenaerts

De duisternis kruipt
tussen takken eikenhout
zij huivert van angst

Ingrid Lenaerts

Wij bieden U het festival van de dolle pret
ons dorp wordt er echt op zijn kop gezet
niet voor een één of andere mediafrats
maar als pure lol gaan wij uit de bol

Wij klimmen op lege bierkratten
in oude rok en glitterende baljurken
met potten pannen en ander geklingel
we slaan er de tijd op zijn ware smoel

Alsof we nooit uitgedonderd zijn
Het bliksemt rock- en bluesvonken
De grootste zot die glimlacht stevig
zoals een zwabberende roomtaart
de kleinste heeft een rijstpapgat

het gros schuddebuikt van de lach
Wij vieren en wij tierelieren
op ons eigen zomerfestival
niet dat van de  mediaknal
Dat van de dolle pret leute en verzet

Ingrid Lenaerts

Bakens als oude watervogels op zee
Zij houden er alleen de wacht
zij kijken uit op een veelkoppige zee
soms  op woeste hoogte der golven
soms boven de spiegelende  waterrust
zijn ze van dienst hondstrouw
Ze houden stand in weer en wind
Bakens als oude watervogels op zee

Ingrid Lenaerts

De stilte vertraagt
aardewarmte verdampt snel
na een regenbui

Ingrid Lenaerts

Donkere sluiers
rond de avondzon gestrikt
een onweer trekt door.

Ingrid Lenaerts

Wolken in  flarden
troepen weer dreigend samen
slechts één  zwak lichtpunt

Ingrid Lenaerts

Een zeearend oogt
hoog op een rots over zee
waar de branding klotst

Ingrid Lenaerts

Ze zitten hun zondag uit gewoon
in café de Zwaan, bij witte Bertha
Ze geloven in het heil van samenzijn
Hun stevige borrele weze hun getuige.

De jenever klinkend koel streelt de tong
verstevigt het woord bevestigt de daad
Hier wordt durf aan de man gebracht
de vlam van de liefde nog een kaarspitje

De koene ridders vloeken als vabebonden
hun overmoed onder de mat van de herberg
terwijl hun neuzen kleuren als kabouters
om de eenzaamheid een hak te zetten

Ingrid Lenaerts

De witte bank wacht
mijn grootmoeder rust er uit
in jaren vrede

Ingrid Lenaerts

De oude stoelen
een verzameld verleden
houdt zich jaren sterk

Ingrid Lenaerts

Niet weten waarheen niet weten waaruit
als een vogel voor de kat hetzelfde spel
ontsnapt zij quasi uit de klauwen van de overmacht
getergd zoals een hond die men water ontzegt
in overhete dagen
Ze mag niet dit en niet dat om de rauwe willekeur
men beschouwt haar als dienstmaagd
des heren brut plezier en gemeen vertier
vrouwenonrecht tot in de schaduwschoot

Ingrid Lenaerts

We draaien herinnering. Een vaste rol
uit de oude doos net een wierookvat
uit de voeten van de aarde dat benevelt
onze hoofden dronken in de tijd

We delven een kuil in het hete land
de dagen verdampen van weemoed
hun ragfijn patroon als een kantklossen
met  een priemende levensdraad.

Ingrid Lenaerts

Waar woorden ingeslikt zijn en lichtjes verkommeren

ergens tussen een oude deur en een vochtige muur

waarop een poster van Bob Dylan uit heroïsche tijden hangt

verschoten geel en aan flarden gescheurd door de jaren

waar nog zoveel dromen als luchtkastelen ingepakt bleven

waar de eerste kuise liefde zich ontdeed van haar status

daar hangen nu nog de smoezen leugens om bestwil

principes die vergingen als motballen in een kast

een vergeethoek heeft zijn eigen gezicht nostalgisch

vol chagrijn in zijn binnenste en toch weer verassend

zoiets van waw we waren jong en dwaas als kalveren

krak nu zijn we veel ouder maar wijzer ach ja zou het?

In de vergeethoek van dat huis dat zijn trawanten kent

is het bij wijlen zoals de opbouw van een podium

dat zijn acteurs kent en hun geheimen herbergt

de levensinventaris van de kleine en grote kansen.

Ingrid Lenaerts

Op foto de winter in miniatuur
jaren geleden een momentopname
de datum vemeldt december 1956
onze moeder zoals we ze kenden
plagend en lachend  altijd jong
bij de sneeuwman
die ze een wortel als neus gaf
Kleine zus propte de  bezem in zijn armen
terwijl ze geschrokken terugdeinsde
ze keek beteuterd naar de koude man

Nu weet ik triest al heel lang
dat dit de laatste sneeuwman was
moeder zag  er geen andere meer
ze ging heen enkele maanden later
ziekte had haar gemaaid zonder pardon
toen wij amper de dagen benoemden
Ingrid Lenaerts