Voor  de zon oranjerood ondergaat
klimt Eleonore tussen de takken
van de oude appelaar in opa's tuin

Daar kijkt de boomhut bovenuit
zoals een een ark boven de wereld
Zij is de de koning te rijk zo hoog
tussen de nachtblauwe hemel
en de lichtend donkere aarde

Ze praat met de rosse maan
uit de eerste hand als een vriendin
de maan luistert naar  Eleonore's wensen
de avondwolken zeilen op de wind
als grote boten door de ruimte 
de vogels krassen hun credo
van de voorbije dag
Eleonore overtuigt  haar wereld te rusten 
voor een weldoende overgave 
aan de  heilige stilte 


Ingrid Lenaerts