Alsof we elk jaar weer eens thuiskomen
in het verleden  van de mijnsite
dat nu al na zoveel jaren rust
dat de sporen draagtt van verval
hoopt op herstel van zijn aanzicht
temidden een prachtige natuur
de confronatie van culturen
de Byzantijnse mijnkathedraal
die haar toren verheft boven de bossen
de slanke minaretten die verwondering wekken
het kolenspoor met zijn roeste tractie
de treinen naar oneindig  onder de brug

wij de gastdichters die om beurten lezen
uit eigen werk een gedicht
over natuur mens en maatschappij
over vrijheid en vooruitgang
de wandelaars  die de terril bezweren
dat we elk jaar het verbond hernieuwen
we kome terug met al onze bagage
de innerlijke kamers van ons zijn .

Ingrid Lenaerts